รักทั้งใจให้นายเย็นชา

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกที่เปิดเทอม

ตอนที่1
      สวัสดีฉันชื่อโอปออายุ16ค่ะ  อาศัยอยู่กับพ่อส่วนแม่น่ะเหรอ.. ตายไปตั้แต่ฉันเกิดแล้วล่ะ..ไม่รู้ว่าจะรีบไปไหน555  ที่บ้านฉันน่ะมีกิจการเป็นเจ้าของค่ายมวยหลายเเห่งเลยล่ะนะ  ฉันเองก็เรียนจนเข้าขั้นว่าเซียนเลยล่ะ อิอิอิวันนี้เป็นวันแรกด้วยน่ะซิที่ฉันจะต้องไปเรียนเเละตอนนี้ฉันก็อยู่หน้าโรงเรียนเเล้วล่ะ
   "เอ่อๆ ขอโทษนะมอสี่ห้องบีอยู่ไหนอ่ะ" ฉันหวังว่ายัยเฉิ่มนี่คงมีคำตอบที่ดีให้ฉันนะ
   "เธอเป็นเด็กใหม่เหรอจ๊ะ"
   "ถ้าฉันเป็นเด็กเก่าฉันจะมาถามเธอหรอไงล่ะทำไมเธอพูดไม่คิดล่ะ"ฉันเริ่มโมโหกับยัยนี่แล้วนะถ้าฉันเป็นเด็กเก่าฉันจะมาเดินเอ๋อแบบนี้เหรอยะเด็กโรงเรียนเซ้นนิวนี่พูดไม่รู้เรื่องแหงๆเลย
   "ทำไมต้องว่าฉันด้วยอ่ะ ฉันแค่ถามนะ"ชักนอกเรื่องแล้วนะยัยเฉิ่ม
   "เธอจะพาฉันไปดีๆไหมล่ะ"
   "ก็ฉันกำลังจะบอกว่าฉันอยู่ห้องเดียวกับเธอเเต่เธอปากเสียอ่ะ"ก็น่าจะบอกมาดีๆเล่นลิ้นอยูได้ยัยผู้หญิงน่ารำคาญ
     "ฉันไม่อยากเถียงกับเธอแล้วล่ะ ขอร้องล่ะ!กรุณาพาฉันไปทีเถอะ"ฉันแทบจะกราบยัยนี่เลยนะ ฉันว่าฉันกวนแล้วนะแต่เจอยัยนี่เข้าไปถึงกับอ่อนเลย ยอมเขาเลย
     "ได้เลย! ตามมา"ว่าเเล้วยัยนั่นก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเล่นเดินจนฉันแทบตามไม่ทันแหนะ อยากถามจริงๆว่าเธอจะรีบไปตายเหรอไงแต่อย่าเลยฉันเกรงใจกลัวว่ายัยนี่จะยืนด่าฉันเเล้วไม่พาเข้าห้องเรียนแต่โดยดีเพราะฉะนั้น...ตามสบายเลย
        เฮ้อ!ถึงเเล้วโว้ยแม่จ้าวเว้ยถึงอย่างรอดปลอดภัยซะด้วยและทันทีที่ฉันเดินมาถึงยัยนั่นก็พูดในสิ่งที่ฉันแทบไม่คิดว่าจะได้ยิน
    "เธอนั่งกับฉันแล้วกัน"นี่เธอกล้ามากนะที่ชวนฉันน่ะยัยนี่คิดหาเรื่องตายแน่ๆขนาดเพิ่งรู้จักกันยังเถียงกันเเทบแย่แล้วชั่งกล้ามาชวนฉันนะ
    "พูดใหม่ไหมคุณเธอ!"ฉันทำท่าประมาณว่าอยากนั่งด้วยสุดๆ (ประชดค่ะ)
    "ถือว่าช่วยฉันบ้างนะ ตั้งแต่ฉันอยู่มาตั้งแต่มอหนึ่งฉันไม่เคยมีเพื่อนนั่งด้วยเลย ทุกคนพากันรังเกียจที่ฉันเฉิ่มและไม้รวยเท่าพวกเขา เธอคงเข้าใจความรู้สึกที่เหงาและเดียวดายนะ"
    "แน่นอนที่สุดว่าฉันเข้าใจ  เอาเป็นว่าฉันนั่งกับเธอนะ"ฉันนั่งลงข้างๆยัยนั่นแล้วยิ้ม เห็นทีฉันต้องมองยัยนี่ใหม่ซะแล้วล่ะ
   "แล้วเธอชื่อไรอ่ะ"
   "ฉันชื่อน้ำแข็ง"จะว่าไปยัยนี่ก็ยิ้มน่ารักนะ แต่อารมณ์เสียที่มองไปแล้วเจอแหวนยัยนี่น่ะซิแถมผมที่เพิ้งๆอีกฉันล่ะรำคาญตาจริงๆ
   "ฉันชื่อโอปอ"
   "จ้า ดีใจจัง"
   "นี่ไปกินข้าวกันไหม"
   "ไปสิ"แล้วฉันกับยัยนั่นก็เดินไปด้วยกันท่ามกลางสายตาที่คนมองฉันกับยัยน้ำแข็งประมาณว่ามาด้วยกันได้ไงอย่างกับนางฟ้ากับผีบ้าเลย555นางฟ้าน่ะฉันนะอิอิไม่ดีๆเป็นเพื่อนกันไม่ควรนินทากันนะคะ
     ...โรงอาหาร...
   โรงอาหารที่นี่สะอาดมากอ่ะน่านั่งกินที่พื้นจริงๆถ้าจะดีได้นอนสักตื่นคงสดชื่นน่าดูเลย ตายเเล้วคิดอะไรออกไปเนี่ยน่าอายจัง (ไม่ทันแล้วยะ)
    "นี่น้ำแข็งเเล้วเวลาทำรายงานเธอไม่ลำบากแย่เลยเหรอ"ฉันพูดขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องที่ยัยนี่ไม่มีใครคบ
    "ก็ทำคนเดียวตลอดอ่ะ  แถมโดนแก๊งอากิบังคับให้ทำอีกอ่ะ"
    "แก๊งอากิคืออะไรอ่ะ"
    "ก็อยู่ห้องเดียวกับพวกเรานี่แหละแต่ไม่ค่อยเข้าเรียนเรียกง่ายๆว่าโดดอ่ะ"
    "แล้วอาจารย์ไม่ว่าเหรอ"
    "ใครจะกล้าล่ะ ก็พ่อแม่นายพวกนั้นน่ะเล่นบริจาคเงินที ครอบครัวละเป็นล้านๆแล้วกลุ่มนั้นมีตั้ง4คน ใครๆก็แทบจะบูชาแล้วล่ะ"ไอ้แก๊งนี้มันน่าอยู่จริงๆ55ตรงที่โดดเรียนแล้วไม่มีใครว่าน่ะ
    "แล้วเธอไปทำให้พวกนั้นทำไมอ่ะ"
    "ก็พวกนั้นน่ากลัวอ่ะ แต่หล่อมากๆก็อะนะตามประสาลูกคนมีตัง"ฉันเข้าใจเหตุผลของยัยนี่แล้วล่ะแจ่มเลยด้วย
   "เฮ้ย!!ยัยป้า รายงานที่เธอทำให้น่ะได้คะเเนนครึ่งเดียวเองแล้วทำไมเธอได้เต็มล่ะแบบนี้น่ามีเรื่องหน่อยไหม"ไอ้หมาบ้าสี่ตัวนี่คงเป็นแก๊งอากิแน่นอนเพราะเรื่องรายงานยืนยันได้ ดูหน้ายัยนั่นดิกลัวจนหน้าหดเชียว ฉันจัดให้เองจ้าน้ำแข็งเพื่อนรัก
    "เฮ้ย!1นายทุย พูดจาไม่น่าฟังเลยนะจ๊ะให้เขาทำให้แล้วยังจะมาโว้ยวายอีก ไม่ได้ศูนย์ก็ดีเท่าไรแล้ว"
    "เธอคงไม่รู้ล่ะสิว่าฉันเป็นใครถึงกล้าว่าฉันแบบนี้น่ะ"รู้ดิ รู้เต็มอกน้อยๆเลยล่ะ
    "แก๊งอากิไง"ฉันหยักคิ้วให้แล้วมองอีกสามคนในกลุ่มนั้นโอ้ว!หล่อจริงๆไม่ๆๆฉันต้องไม่มองพวกนี้สิ
    "เธอกล้ามากนะที่อวดเก่งกับแก๊งฉัน ฉันฮยอนซอง!!ขอประกาศไว้เลยนะว่ายัยผู้หญิงคนนี้คือศัตรูฉันจำไว้!!!!!!"หมอนี่มันบ้าพลังจริงๆพูดดีๆก็ได้ไม่รู้จะตะโกนทำไม อ๋อๆๆเข้าใจแล้วหมอนี่มันคนดังจะทำอะไรก็ต้องให้คนอื่นรับรู้ เข้าใจเเหละๆๆ
   "โธ่!หนุ่มน้อยพูดดีๆสิจ๊ะพี่สาวคนนี้ไม่ปฏิเสธน้ำใจหรอกนะ"ฉันจับที่เน็คไทของหมอนั่นแล้วกระตุกออกก่อนจะโยนใส่หน้าหมอนั่นแล้วเดินหนีไปแบบเนียนๆเเละไม่ลืมที่จะลากยัยเพิ้งมาด้วยฉันหันไปดูอีกทีก็เห็นหมอนั่นยืนมองอย่างโกรธๆคงไม่เคยเจอแบบนี้มั้งดีแล้วล่ะโดนซะบ้างก็ดี เก่งแต่ทำร้ายคนอื่นต้องโดนบ้างถึงจะสะใจ โชคดีนะ!ฉันรับคำท้านายแน่นอน