คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หยอดครั้งที่ 0 : เเรกเริ่มก็ชิบหาย
หยอดครั้งที่ 0
แรกเริ่มก็ชิบหาย
หงุดหงิดโว้ยย!!
ร่างเล็กที่เดินอยู่ท่ามกลางเเดดอันร้อนระอุพลางคิดในใจเป็นรอบที่ล้านของวัน ตอนนี้ผมอยู่ในอารมณ์ที่โคตรหงุดหงิดยิ่งกว่าผู้หญิงเมนส์มา เนื่องจากวันนี้ผมมีอันจำเป็นต้องย้ายร่างเเละหน้าหล่อๆของตัวเองออกมาเผชิญเเดดภายนอกห้องแอร์อันสุขสบาย
ถ้าถามว่าใครผิดคงต้องโทษไอจื่อเทาเพื่อนรักผมเลย!
ปกติมันควรอยู่หาน้ำหาข้าวมาประเคนผมสิ ไม่ใช่ออกไปลั้ลลาในวันหยุดเเล้วทิ้งเพื่อนสุดหล่ออย่างผมให้เเห้งตายอยู่ห้องคนเดียวจนทนความหิวไม่ไหวต้องออกมาหาอะไรกินยามเที่ยงเเบบนี้
ถ้าเดินๆอยู่เจออูฐกูจะไม่แปลกใจเลย..
เเถวๆนี้เเม่งไม่มีร้านอาหารบ้างหรอวะ!
หลังจากเดินมาหลายนาทีเเต่ความรู้สึกเหมือนเดินมาปีเศษกลับไม่พบเเม้เเต่เงาของอาหาร จากที่โมโหเพราะเเดดตอนนี้เริ่มมีความโมโหหิวมาผสมด้วยเเล้วเนี่ย
ร้อยวันพันปีคนอย่างคุณหนูบยอนเเบคฮยอนไม่เคยคิดที่จะออกมาทำอะไรด้วยตัวเองอยู่เเล้ว ถึงจะไม่ใช่คนกินยากอยู่ยากเพียงเเต่ชอบในความสะดวกสบายเท่านั้น
เห้ย!
เจอเเล้วว!!
ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งก้าวเข้าไปหาสิ่งที่คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นร้านรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยว กลิ่นหอมๆนี่ลอยมาเตะจมูก
“หมี่เกี๊ยวไม่ใส่เกี๊ยวสองพี่!"พี่เจ้าของร้านที่ก้มหน้าก้มตาลวกก๋วยเตี๋ยวอยู่ผยักหน้ารับรู้ปลกๆ ดูจากคนที่นั่งอยู่จะเยอะพอสมควรมือไม้พี่เขานี่ระวิงไปหมด ร้อนขนาดนี้ยังมีกะจิตกะใจมานั่งกินอีกเนอะคนเรา
“เมื่อกี้น้องสั่งอะ.."คนทำเงยหน้าขึ้นมาถามอีกรอบเมื่อรู้สึกไม่เเน่ใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ยินเเต่ก็ต้องชะงักค้างกลางอากาศเมื่อเห็นใบหน้าของลูกค้า
“หมี่เกี๊ยวไม่ใส่เกี๊ยวสอง"ผมย้ำ พลางใช้ตาสองชั้นโคตรหลบในจ้องไปยังหน้าของคนขายคิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่ออีกคนยังคงนิ่งค้างอ้าปากหวอ หน้าใสที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อผมสีเทาควันบุหรี่ถูกเสยขึ้นจมูกโด่งรับกับคิ้วบวกกับตาโปนๆเเละหูกางๆ
ยิ่งมองยิ่งคุ้นเเหะ
“เอ่อ.."
“รีบทำให้ผมได้เเล้ว ผมรีบ! ผมร้อน!เเละผมหิว!"ผมเน้นเเละย้ำหนักๆ อย่ามองหน้ากูนานได้ไหม กูแยกไม่ออกว่าว่าที่มองนี่หาเรื่อง หรือ กูหน้าตาดี
“ร้อนมากไหมครับ?”จู่ๆหน้าเอ๋อๆก็แปรเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มกว้างโชว์ฟันเรียงสวย
“มาก!!"
“ผมยินดีเป็นเเฟน(fan)ให้คุณนะ"เเถมขยิบตาด้วยหนึ่งที
วินาทีนั้นผมรับรู้ได้ว่า…
ชิบหาย...
ความคิดเห็น