ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ~~ KangTeuk ~~

    ลำดับตอนที่ #50 : [trans] กว่าจะเป็นคังอิน 1

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 559
      0
      30 ก.ค. 51


    .*+Super Junior Behide Story+*. @SBS Love FM Special Coner
    [SJ Radio] "Our precious day"
    ในคอนเนอร์พิเศษนี้ เป็นช่วงที่ให้สมาชิกซูเปอร์จูเนียร์มาเล่าเรื่องของตัวเองว่ามาเป็นซูเปอร์จูเนียร์ได้อย่างไร โดยทำออกมาเป็นรูปแบบ ละครวิทยุ

    ---------
    [We are Super Junior] 20061001 Kangin Part 1
    ฟังเสียงคังอินออนแอร์ในรายการวิทยุ คลิกที่นี่
    ---------
    [คิมยองอุน ความฝันที่จะเป็นนักร้อง]




    ตอนนี้คุณคงรู้จักผมในฐานะ คังอินแห่งซูเปอร์จูเนียร์ แต่ชื่อจริงของผมคือ คิม ยองอุน
    กว่าที่ยองอุนจะกลายมาเป็นคังอินต้องผ่าฝันช่วงเวลากว่า 5 ปีของการฝึกหัด
    เอาล่ะ มาย้อนความตั้งแต่เป็นยองอุนจนมาเป็นคังอินกันดูดีกว่า

    เพื่อน 1 - นี่ คิมยองอุน! วันนี้เลิกเรียนแล้วทำไรเหรอ? ไปเล่นเกมส์กันมั๊ย?
    คังอิน - เกมส์เหรอ? ไม่ได้หรอก ต้องไปสระว่ายน้ำน่ะ
    เพื่อน 1 - สระว่ายน้ำ? อีกแล้วเหรอ?
    คังอิน - เออ ทำไม? เวลากินข้าวน่ะ เมื่อวานกินแล้ววันนี้ไม่กินอีกเหรอไง?
            นักกีฬาว่ายน้ำจะไปสระว่ายน้ำมันแปลกหรือไง
    เพื่อน 1- อ่อ งั้นเหรอ? งั้นพาฉันไปด้วยน้า~
            ที่สระน่ะมีพี่สาวสวยๆเต็มเลยใช่ม้าาาา
    คังอิน - พี่สาวสวยๆ? อ่อพี่สาวสวยๆน่ะเหรอ
            โธ่... มีแต่ป้าๆมาคอยวนดูฉันตั้งแต่บนสระยันในน้ำ
    เพื่อน 1- อ่า จริงเหรอ?
    คังอิน - ก็แน่ล่ะสิ หุ่นฉันออกจะเฟอร์เฟคขนาดนี้
            คุณป้าๆรุ่นแม่ทั้งมาขอให้ฉันสอยว่ายน้ำให้บ้างล่ะ.....อ่า ท่าทางจะติดใจฉัน อ่าไม่รู้ๆ
            ไม่อยากจะพูดถึงหรอก
    เพื่อน 1 - แต่ก็จริงอ่ะน้า นายก็ออกจะเฟอร์เพค ถ้าหันหน้าไปข้างพอให้เห็นหน้าแค่เหลื่อมๆอ่ะนะ
            ไหนจะแขนที่ดูท่าจะเหวี่ยงไปฟาดวัวตายได้ทั้งตัว
            แล้วไหนจะต้นขาที่แทบจะทำให้กางเกงว่ายน้ำเปียกๆปรินั่นอีก โอ๊ยยย **ถึก
    คังอิน - แกอยากตายมั๊ย?
    เพื่อน 1- ฮ่าๆๆๆ **ถึกเอ๊ย
    คังอิน - เว้ยยย ได้ยินมั๊ย ถามว่าอยากตายเหรอ?
    เพื่อน 1- ฮ่าๆๆ ฉันสงสัยจริงๆอยู่เรื่องนึงนะ ทำไมคุณนายถึงเอาข้าวมา**ถึกอย่างนาย
            จริงๆแล้วเพราะอยากจะลองชิมนายไม่ใช่เรอะ?
    คังอิน - แก~~!!! ตาย!!!!
    เพื่อน 1- ลองชิมไปแล้วใช่มั๊ย? กินไปแล้วใช่มั๊ย?
    คังอิน - กินไปแล้ว! แล้วไง....

    ผมชอบออกกำลังกายมาตั้งแต่เล็กๆ
    ผมว่ายน้ำมาเรื่อยๆจนอยู่ม.ปลายปี 2 ผมคิดมาเสมอว่าการว่ายน้ำคือหนทางของผม

    เพื่อน 2 - อ่า ทรีมปาร์คอีกแล้วเหรอ?
    คังอิน - อ่า ก็แน่ล่ะก็ถ้าพูดถึงงานประกวดวรรณกรรม มันก็ต้องที่นี่และ
            จริงๆเลยน้าฉันแทบจะจำทุกซอกทุกมุมของที่นี่ได้แล้วนะ
    เพื่อน 1- เอาน่าก็ดีกว่าอุดอู้อยู่ในห้องเรียนเป็นไหนๆ
            นี่ ยองอุน นายน่ะเห็นเล่นมาจนถึงเมื่อกี้แล้ว แต่งเสร็จแล้วเหรอไง?
    คังอิน - ใครฉันเหรอ แน่นอนล่ะแต่งเสร็จแล้ว
    เพื่อน 2- อืมมม ฉันน่ะแค่บรรทัดเดียวก็ยังเขียนไม่ได้เลย งั้น อ่านให้เราฟังซะดีๆ
    คังอิน - ก็ได้ อ่านซักรอบจะเป็นไรไป? ฟังดีๆล่ะ รับร้องว่าพวกนายต้องซึ้งจนน้ำตาไหลเลยล่ะ
    เพื่อน 2-อ่า  เร็วๆเลย
    คังอิน - ผู้ประพันธ์ คิมยองอุน
            วันนี้อยากจะคุยกับเธอเรื่องของเรา
            ถึงได้มาเพื่อเจอ โปรดเข้าใจฉันคนนี้
            ฉันตัดสินใจอย่างยากลำบาก เพื่อพูดกับเธอ
            มันเป็นสิ่งที่ฉันเพิ่งคิดได้เมื่อเช้านี้
            ความรู้สึกในใจนี้ สิ่งที่จะเอ่ยออกมาเมื่อเราจะเลิกกัน
            อ่าาาา ซาบซึ้งๆ ซาบซึ้งใช่มั๊ยล่ะ? ซาบซึ้งจริงๆ รู้สึกท่วมท้นไปเลยใช่มะ
    เพื่อน 1- เฮ้ย เดี๋ยวนะมันรู้สึกเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมั๊ย....
            「♬วันนี้อยากจะคุยกับเธอเรื่องของเรา♬」 อ่าาาา、มันเนื้อเพลง 「Candy」ของ H.O.T ไม่ใช่เหรอ?
    เพื่อน 2- โธ่  ก็ว่าทำไมมันแต่งได้เร็วนัก
    เพื่อน 1- โธ่!!  **ขี้โกง!
    คังอิน - ฮ่าๆๆๆๆๆ!!!โห พวกนานนี่เร็วชะมัด รู้เร็วเชียว!
    SM - อ่า น้องครับ น้องนักเรียนใช่มั๊ยครับ?
    คังอิน - ครับ? ผมเหรอ?
    SM - ใช่ๆ ตอนนี้อยู่ปีไหนแล้วล่ะครับ?
    คังอิน - ม.ปลายปี 2 ครับ มีอะไรรึเปล่าครับ?
    SM - มองจากตรงนั้นมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะนะ ท่าทางดูดี ไม่คิดจะเป็นดาราบ้างเหรอ?
    คังอิน - ดาราเหรอครับ?
    SM - ตอนนี้กำลังรีบ ยังไงก็ลองมาออดิชั่นดูสักครั้งนะ นี่นามบัตรของผม เอามาด้วยตอนออดิชั่นนะ
    คังอิน - ครับ ครับ
    เพื่อน 1 - นี่ๆ ลุงนั้นเอาอะไรให้นายเหรอ? เอ๊ะนี่มันนายบัตรของค่ายเพลงไม่ใชเหรอ?
            อ่าๆ เคยได้ยินๆพวกแมวมองแน่ๆเลย โอ้ววว สุดยอด!
    (คังอิน - อะไรเล่า ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย)

    นามบัตรที่ได้มาโดยบังเอิญที่ทรีมปาร์คสถานที่จัดงานประกวดวรรณกรรมที่ไปกับโรงเรียน
    สิ่งนี้มันทำให้ทางเดินของชีวิตผมหมุนกลับด้าน 180 องศา
    อีกทั้งพ่อกับแม่ของผมที่คอยให้การสนับสนุนในสิ่งที่ผมเลือกเสมอ
    รวมทั้งเชื่อในการตัดสินใจของผทครั้งนี้ด้วย และไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคเข้าข้าง
    หรือจริงๆแล้วเพียงแค่ผมไม่รู้ว่าตัวเองมีพรสวรรค์ แต่มันก็ทำให้ผมผ่านการออดิชั่นที่ค่ายเพลง
    แล้วเด็กนักเรียนธรรมดาๆคนนึงชื่อคิมยองอุนก็ได้เข้ามาฝึกแล้วก็ฝึก
    จนความฝันที่จะเป็นนักร้องก็ค่อยๆก่อตัวขึ้นมาทีละนิดๆ
    แต่สิ่งต่างๆมันก็ไม่ได้มีแต่สิ่งที่สนุกสนานเสมอไป

    คังอิน - อ่า ฉันต้องไปแล้วล่ะ
    เพื่อน 1 - อะไรอ่ะ อีกแล้วเหรอ? ยังไม่ได้เล่นบาสสักเกมส์เลย
    เพื่อน 2 - น่าๆๆๆ เล่นอีกนิดน่า !
    คังอิน - ไม่ได้อ่ะ ฉันก็อยากจะวิ่งอีกสักนิดนะ แต่ยังไงก็ต้องไปแล้วล่ะ
            ไม่ไปซ้อมไม่ได้น่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะ !
    เพื่อน 1- ซ้อมอีกแล้วเหรอ? คิมยองอุนอ่า นายจะได้เป็นนักร้องจริงๆเหรอ?
    เพื่อน 2- เฮ้ย นายทำไมพูดงั้นอ่ะ
    เพื่อน 1- เงียบไปเลยน่า ยองอุนน่ะ เห็นไปซ้อมอยู่ทุกวัน    ผลออดิชั่นน่ะมันก็แค่ลมปากรึเปล่า?
            ถามจริงๆนายน่ะ **ที่เตรียมตัวเป็นนักร้องอยู่เนี๊ยะมันปีที่เท่าไหร่แล้ว
    คังอิน - ก็ที่ยังเป็นอย่างนี้อยู่ ก็เพราะว่ายังซ้อมไม่พอนั่นแหละ..
            รออีกนิดน่า แล้วพี่ชายคนนี้จะขึ้นไปยืนบนเวทีอย่างสง่างาม~~
    เพื่อน 1- ชริ เตรียมตัวอะไรกันเล่า
            พี่ชายที่ฉันรู้จักน่ะนะ เห็นเขาเข้าค่ายเพลงไปแค่ปีเดียวก็ได้เดบิวแล้ว?
            นานน่ะไม่ได้โกหกพวกเราอยู่หรอกเรอะ?
    คังอิน - อะไรนะ? โกหกเนี๊ยะนะ?
    เพื่อน 1- นายบอกว่าจะเป็นนักร้องจะไปฝึกงานก็ไม่ได้เลยเตรียมตัวอยู่ นั่นนะมันโกหกไม่ใช่เหรอ?
    คังอิน - นายเอาอะไรมาพูด ทำไมพูดแบบนี้
    เพื่อน 1- ฉันพูดจริงๆนะ นายรู้มั๊ยว่าพวกฉันเรียกนายว่ายังไง
            เรียกว่าเด็กเลี้ยงแกะน่ะ ปากก็พูดว่า "จะออกจะออก"
            จริงๆแล้วก็แค่ซ้อมอยู่ไม่ใช่เหรอ? (คำว่า จะออก ในที่นี้แปลว่าจะออกเทป ไม่ใช่ลาออกนะคะ)
    เพื่อน 2 - เฮ้ย หยุดเถอะ
    เพื่อน 1 - **ที่ว่าซ้อมน่ะมันอะไรหรอ นายน่ะ นายก็คิดเหมือนกันใช่มั๊ยล่ะ!

    หนึ่งในความยากลำบากของสมัยที่เป็นนักร้องฝึกหัด สายตาของเพื่อน...
    เพราะหลังจากการซ้อมที่ยาวนาน หนึ่งปี สองปี แต่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อนๆก็เริ่มสงสัยในตัวผมทีละคนๆ
    แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่าอื่นใดคือการที่แม้กระทั้งตัวเองก็เริ่มมีความถามกับตัวเอง
    "แล้วฉันจะเดบิวได้จริงๆเหรอ?" "หรือว่าเราจะจบลงแค่นี้จริงๆ?"
    แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่รู้สึกแบบนี้ขึ้นมาผมก็จะกลืนก้อนสงสัยเหล่านี้ลงไป
    ถ้าจะให้มันจบแบบนี้ก็จะไม่ให้มันเริ่มขึ้นมาหรอก
    ถ้าหากให้มันจบไปแบบนี้จริงๆก็เท่ากับผมแพ้
    แล้วเวลาหมุนไปๆ......

    to be continue

    ---------

    Korean Text by iwashi@ BABY LOVE
    Japanese Taxt by yume@ kr2jp
    Thai Translation by didy@ didy.exteenดอทคอม
    *Take out with full credit



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×