ตอนที่ 7 : Chapter 7 : ความซวยเด้งที่ห้า (100%)
**มีคำผิดช่วยเตือนด้วยน้าาา**
โอ้ยรีดไม่ค่อยเม้น ไม่มีแรงแต่งนิยายเลออออออ หึหึ
บทที่ 7 ความซวยเด้งที่ห้า
หากจะถามว่าตรีประดับเคยหวาดเสียวกับอะไรที่สุดในโลก เธอสามารถตอบได้ในทันทีว่าการนั่งรถมาโรงพยาบาลในวันนี้นี่แหละที่หวาดเสียวมากที่สุด เพราะนอกจากปุริมจะไม่ยอมแตะเบรกเลยตั้งแต่ออกมาจากวัดจวบจนโรงพยาบาล เขายังขับรวดเร็วราวสายฟ้าฟาด ไม่ยอมพูด ไม่หือไม่อือ ทำเพียงใช้มือข้างหนึ่งกุมมือของเธอเอาไว้ กุมแน่นราวกับกำลังส่งผ่านกำลังใจมาให้คนที่กำลังรู้สึกทรมานเช่นเธอ
เมื่อแลนโรเวอร์คันหรูเลี้ยวปราดเข้ามายังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด คนเป็นหมอก็รีบก้าวลงจากรถ เขาวิ่งอ้อมมาอุ้มตรีประดับลงไป เหล่าบุรุษพยาบาลที่ยืนรอดูสถานะการณ์อยู่หน้าตึกฉุกเฉินส่งเสียงโวยวายให้อีกคนนำเตียงนอนมา ก่อนแต่ละคนจะยกมือไหว้หมอหนุ่ม ซึ่งพวกเขาจำได้ดีกว่าเป็นนายแพทย์ของโรงพยาบาล
“ฉุกเฉินด่วนเลย”
น้ำเสียงที่มักรักษาระดับความมั่นคงไว้เสมอดูเข้มขึ้นจนคนฟังทั้งหลายรีบพยักหน้าตาม ก่อนเตียงโรงพยาบาลจะถูกเข็นเข้าไปตามทางเดิน ซึ่งบุรุษพยาบาลอีกคนเปิดประตูห้องฉุกเฉินไว้รอรับแล้ว
ภายในห้องฉุกเฉินคือความวุ่นวายมากกว่าอะไรทั้งหมด เหล่านางพยาบาลและหมอเดินกันขวักไขว่เพราะเคสเร่งด่วนมากมายที่อยู่รายล้อมตัว ทว่าตรีประดับกลับไม่ได้สนใจจะมองดูสถานที่ที่ทั้งชีวิตยังไม่เคยได้เหยียบเข้ามา นั้นเพราะเธอกำลังปวด ปวดบริเวณท้องน้อย ปวดเหมือนกับลำไส้หรืออะไรซักอย่างภายในนั้นกำลังบิดตัวและขาดออกจากกัน!
“อ้าวปุณณ์! เป็นอะไรมา”
ทันใดนั้นนายแพทย์ท่าทางดีคนหนึ่งก็ปราดเข้ามายังบริเวณเตียงของตรีประดับ ปุริมที่อยู่ข้างกายหญิงสาวไม่ห่างหันมองไปที่นายแพทย์คนนั้น ใบหน้าร้อนใจอย่างที่น้อยครั้งใครจะได้เห็นปรากฏขึ้น นั้นทำให้นายแพทย์นิธิชัย เพื่อนหมอของชายหนุ่มมองอย่างแปลกใจ แน่นอนว่าเขายิ่งเร่งดูเคสตรงหน้าเข้าไปด้วย
“นนท์ เพื่อนฉันปวดตรงท้องน้อย”
นิธิชัยรีบเดินเข้าไปประชิดตัวตรีประดับ ก่อนจะใช้สเตโทสโคป (Stethoscope) อุปกรณ์ซึ่งมีหน้าที่ช่วยหมอในการฟังเสียงจากภายในของร่างกายแตะไปเหนือเนินอกของเธอเบาๆ ก่อนหมอผู้มาใหม่จะเริ่มซักประวัติคนไข้ขณะขออนุญาตคลำไปตามท้องของตรีระดับ ซึ่งทุกๆคำถามที่ออกจากปากหมอ ปุริมเป็นผู้ตอบแทนให้หมด
“ปวดท้องน้อยด้านไหนครับ”
“ซ้าย”
“เคยปวดแบบนี้มาก่อนไหมครับ”
“ไม่เคย”
“คนไข้เคยมีลูกมาก่อนไหมครับ”
“ไม่!”
นิธิชัยถอดสเตโทสโคปออกจากสองหู ก่อนจะหันมองปุริมที่ยืนอยู่ข้างๆ “ญาติผู้ป่วยออกไปรอข้างนอกไหม อย่ามารบกวนการรักษาของฉันนาปุณณ์
“อืม”
แพทย์ฉุกเฉินส่ายหน้าอย่างนึกขำ ก่อนจะหันกลับมาที่หญิงสาวซึ่งนอนใบหน้าซีดเผือดอยู่บนเตียง
“อาการปวดท้องลักษณะแบบไหนครับ”
“ปวดมากค่ะหมอ ไม่เคยปวดแบบนี้มาก่อนในชีวิต”
“รู้สึกคลื่นไส้ไหม”
“ไม่ค่ะ มีแค่ปวด”
“ปวดตรงไหนชี้ตำแหน่งให้ผมดูที”
ตรีประดับจับมือนิธิชัยก่อนจะลากไปยังบริเวณที่เธอร้าวระบม หมอหนุ่มลองกดเบาๆบริเวณนั้นเพื่อหาก้อนหรืออะไรบางอย่างเพื่อประกอบการวินิจฉัย ทว่านั้นทำให้ตรีประดับหลุดครางออกมาอย่างทรมาน แน่นอนว่ากิริยานั้นทำให้ปุริมรีบห้ามมือของนิธิชัยไว้ เป็นเหตุให้หมอฉุกเฉินยกมือของอภัยเพื่อนตัวเองทันที
“โทษทีๆ เอ่อ คนไข้มีเพศสัมพันธ์ครั้งสุดท้ายเมื่อไรครับ”
ทว่าจู่ๆคำถามที่ดังมาจากปากหมอนิธิชัยกลับทำให้ทั้งตรีประดับและปุริมชะงักพร้อมกัน โดยเฉพาะคนปวดที่แทบจะหายปวดไปเลยในทันที
"เอ่อคือ…ไม่ได้มีมาพักหนึ่งแล้วค่ะ
ตรีประดับตอบเสียงแผ่วพลางหลบสายตาปุริม ก่อนเธอจะเห็นชายหนุ่มเดินถอยออกไป คล้ายไม่อยากรับฟังเรื่องราวใดๆต่อจากนั้น
“…แล้วประจำเดือนครั้งล่าสุดล่ะครับ มาเมื่อไร”
“เดือนนี้ ยังไม่มาค่ะ…”
สิ้นเสียงตรีประดับหมอนิธิชัยก็ปล่อยมือออกจากท้องน้อยของเธอ ขณะที่ปุริมซึ่งยืนหันหลังอยู่อีกด้านกำหมัดแน่นและมันกำลังสั่นเบาๆ ราวกับเขากำลังเก็บกดความรู้สึกบางอย่าง พลันนั้นภาพใบหน้าของตรันแฟนเก่าของคนบนเตียงก็ผุดขึ้นในหัวอย่างช่วยไม่ได้ ตามต่อด้วยใบหน้าของชายหนุ่มคนอื่นๆ ทั้งที่หญิงสาวเคยคบแบบจริงจัง และที่คบเพียงไม่กี่วันไม่กี่ชั่วโมง
ตรีประดับหน้าแดงวาบก่อนจะพลิกใบหน้าไปอีกทาง เธอกัดฟันแน่นพลางหลับตาลง รู้สึกอับอายต่อความจริงบางอย่างที่กำลังจะถูกเผยต่อหน้าปุริม
นิธิชัยมองแผ่นหลังของเพื่อนหมอที่ยืนอยู่ห่างออกไป เขาค้นพบความผิดปกติเข้าแล้วและคาดว่าตนวินิจฉัยจนเจอโรคที่ตรีประดับเป็น แต่ดูเหมือนเพื่อนของเขาไม่พร้อมฟังมันเท่าไร เขาจึงหันกลับมาที่หญิงสาวตามเดิม
“จากที่หมอตรวจเบื้องต้น อาการปวดของคนไข้น่าจะเกิดจาก…การตั้งครรภ์นอกมดลูกครับ”
เสียงของนิธิชัยดังสะท้อนอยู่ในใจของปุริม เขาปิดเปลือกตาลง พยายามสงบความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งพล่านอยู่ตรงอกซ้าย ทว่ายังไม่ทันที่ใครได้พูดอะไร เสียงโวยวายของตรีประดับผู้ที่ถูกวินิจฉัยว่าท้องนอกมดลูกก็ดังขึ้น
“ท้องนอกมดลูก?! หมอเลว! แกพ่นอะไรออกมาหะ!!!”
คนหลับตาแน่นรีบหันกลับไปมองทางด้านหลัง และเขาพบว่าตรีประดับได้ยันกายขึ้นนั่งแล้ว ซ้ำเธอยังมองเขม่งมาที่หมอนิธิชัยอย่างโกรธแค้นและรังเกียจ
“เอ่อ ก็คนป่วยมีอาการปวดท้องน้อย แล้วประจำเดือนก็ไม่มา หมอเลยคิดว่า…”
“หุบปาก! ปุณณ์ ไอ้หมอนี่คือเพื่อนแกใช่ไหม!” ตรีประดับถามอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะชี้มือไปทางหมอนิธิชัยที่เริ่มทำตัวไม่ถูก “แกสั่งลาเพื่อนแกไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลยนะ เพราะปากแบบนี้อยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้แน่! ถ้ามันก้าวออกนอกโรงบาลเมื่อไร ฉันจะให้พ่อเอาปืนมายิงกรอกปาก!”
นางพยาบาล หมอคนอื่นๆ และผู้ป่วยที่ร้องครวญครางเพราะความเจ็บหยุดเสียงและทุกสิ่งอย่างที่ทำในทันที ต่างหันมามองที่ตรีประดับ ผู้หญิงซึ่งลืมสิ้นแล้วว่าตนกำลังปวดท้องอยู่
“ปริม ใจเย็น”
ปุริมเดินเข้าไปใกล้ตรีประดับ หวังให้อีกฝ่ายเย็นลงและยอมรับในคำวินิจฉัย ทว่าเธอกลับไม่ผ่อนอารมณ์ลงเลย ยังคงมองนิธิชัยอย่างกินเลือดกินเนื้อ ถ้าสายตาของเธอคือปืน หมอฉุกเฉินเพื่อนของเขาคงโดนยิงพรุนไปทั้งตัวแล้ว
“เย็นบ้าบออะไร แกลองฟังที่เพื่อนแกพูดสิ ท้องนอกมดลูก!” เธอกล่าวซ้ำคำที่ทำให้เจ็บใจก่อนจะหันไปตวาดหมอฉุกเฉิน “ฉันจะท้องได้ยังไง ในเมื่อมดลูกฉันมันไม่ได้ใช้มาเป็นปีๆแล้วไอ้หมอบ้า!”
คำประกาศอย่างลืมอายทำให้ปุริมชะงัก ก่อนความรู้สึกหนักๆในใจจะคลายลงแม้จะไม่ทั้งหมด
“หมายความว่าไง”
ตรีประดับที่กำลังโกรธจนตัวสั่นหันมาสะบัดมือปุริมที่เข้ามาจับเธอเอาไว้ไม่ให้ลงจากเตียงไปทุบตีเพื่อนของเขา
“แกก็โง่ด้วยอีกคนเหรอ! ไม่ได้ใช้มาเป็นปีๆ ก็หมายความว่าไม่ได้มีอะไรกับใครมาเป็นปีๆ เหอะ มดลูกฉันมันแทบจะมีหยากไย่มาเกาะอยู่แล้ว! เพื่อนแกกลับมาบอกว่าฉันท้องนอกมดลูก! แกไอ้แว่น! แกต้องตาย ตายด้วยน้ำมือของฉัน!”
หญิงสาวว่าพลางชี้นิ้วอันสั่นระริกไปที่หมอนิธิชัยที่เดินถอยหลังอย่างหวาดกลัวไปนู้นแล้ว ทว่าในขณะนั้นเองที่ความเจ็บปวดยามก้าวเท้าเดินแทรกลึกเข้าสู่ท้องน้อยของตรีประดับ ร่างแบบบางของคนโกรธจัดทรุดลงกับพื้น แต่ความทรมานของเธอก็ถูกปุริมโอบอุ้มไว้ในทันที
“อยู่ให้มันนิ่ง!ๆ”
ชายหนุ่มดุขณะพาตรีประดับที่กำลังกัดฟันกดความเจ็บกลับขึ้นไปนอนบนเตียง ก่อนเขาจะหันไปทางนิธิชัยพร้อมสายตาอาฆาตไม่แพ้หญิงสาว
“ไอ้นนท์!”
“เออ! ไหว้ล่ะวะฉันกลัวพวกแกแล้ว รออยู่นี้ เดี๋ยวไปตามพี่ทศมาดูให้!”
นิธิชัยกล่าวถึง ‘ทศพล’ แพทย์รุ่นพี่ซึ่งเป็นหมอสูติของเขา ก่อนจะวิ่งอย่างรวดเร็วออกจากห้องฉุกเฉิน ไม่หันกลับมามองสองคนด้านหลังที่กำลังจ้องเขาราวกับอยากจะฆ่าให้ตายอีกเลย
ตรีประดับที่กลับไปนอนตัวง้อเป็นกุ้งอีกครั้งมองตามร่างสูงลนลานของนิธิชัยไป ก่อนเธอจะร้องถามชายหนุ่มที่ยืนมองเธอโดยไม่พูดอะไรอยู่ข้างๆเตียง
“ไอ้หมอแว่นนั้นจะไปไหนน่ะ!”
“…ไปตามพี่ทศมาตรวจอาการ...พี่ทศเป็นหมอสูติ”
“เขาเป็นผู้ชาย“”
ปุริมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของตรีประดับ เขากำลังคิดอะไรมากมายในหัว แต่ก็เก็บงำเอาไว้ ทำเพียงตอบกลับประโยคที่เธอถามออกไป “อืม”
ตรีประดับนิ่งไปครู่ เธอกำลังคาดน่าว่าการมาของหมอสูติคือมาทำอะไร ปกติคนที่จะเข้าพบสูตินารีแพทย์ก็เพื่อให้หมอตรวจภายในอะไรทำนองนั้น….เฮ้ยเดี๋ยว!
ตรวจ!
ภาย!
ใน!
เหรออออ!!!
“ฉันไม่ตรวจภายในน่ะปุณณ์!”
หญิงสาวหันขวับและเอ่ยค้านทันควัน ทว่าหมอหนุ่มที่ยืนมองเธออยู่ตลอดกลับไม่สนใจท่าทีต่อต้านการรักษานั้น
“…ทำไม”
ตรีประดับหน้าแดงวาบอีกครั้ง เธอขยับตัวไปมาอย่างอึกอัก ไม่อยากพูดอะไรออกไปให้อีกฝ่ายได้ใจ แต่ถ้าไม่บอกก็ต้องแหกแข้งแหกขาให้คนอื่นดูน่ะสิ ม้ายน้า
“ก็ ฉันเป็นผู้หญิง จะ...จะให้ผู้ชายมาตรวจภายในได้ยังไงกันเล่า!”
ปุริมมองคนหลบสายตา ก่อนจะตอบกลับไปตามความเป็นจริง “คนเป็นหมอเขาไม่มานั่งคิดอะไรแบบนั้นกันหรอก”
“แต่ฉันถือนี้!”
“มันไม่ใช่เรื่องน่าอาย”
“แต่ฉันอาย!”
“เพราะผู้หญิงไทยมัวแต่คิดแบบแกไง ถึงได้เป็นโรคมะเร็งปากมดลูกกันเต็มไปหมด”
ตรีประดับมองอีกฝ่ายที่ทำราวกับว่าการที่เธอไม่ยอมตรวจภายในนั้นเป็นความคิดที่ไร้สาระ พลันนั้นคนกำลังปวดก็นึกโมโหขึ้นมา หน๊อย ทำไมหมอโรงบาลนี้ถึงพูดจาไม่เข้าหูเธอซักคนเลยนะ!
“แกก็พูดได้สิ แกเป็นผู้ชายแต่ฉันเป็นผู้หญิง อีกอย่างไอ้ที่ตรงนั้นน่ะ จะไปเปิดให้ใครต่อใคนเห็นง่ายๆได้ยังไง!”
ปุริมฟังอีกฝ่าย ก่อนตอกกลับด้วยประโยคอารมณ์ซึ่งมันกรุ่นและคลุ้มคลั่งอยู่ในใจของเขามานาน “เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นขนาดนั้น ไม่น่าจะถือเรื่องแบบนี้แล้วนะ”
ตรีประดับหูผึ่งยามถูกปุริมพูดจี้ใจดำ เขามีสิทธิมาประชดเธองั้นเหรอที่เธอคบผู้ชายหลายต่อหลายคน อีกอย่างนะ สาเหตุที่เธอต้องเอาตัวไปผจญกับคนพวกนั้น มันก็เพราะตัวเขาล้วนๆไม่ใช่เหรอ นี้เขาลืมเรื่องตอนนั้นไปแล้วหรือยังไง!
ตรีประดับมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจที่เขามาว่าเธอ สุดท้ายเธอพลั่งปากออกไปอย่างต้องการปกป้องตัวเอง
พลั่งปากเป็นประโยคที่จะทำให้เธอนึกอายไปตลอดชีวิต!
“ถึงฉันจะคบผู้ชายเยอะจะเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น แต่แฟนคนเดียวที่ฉันยอมมีอะไรด้วยก็มีแค่แกคนเดียวเท่านั้น!! ถ้าคิดว่าคนอย่างฉันจะมั่ว ก็เชิญเอาหัวไปกดขี้วัวตายได้เลย!!
กล่าวจบหญิงสาวก็เชิดใบหน้าขึ้นอย่างไม่ยอมให้ใครมาว่าได้ ทว่าเมื่อพูดออกไปและได้ความเงียบตอบกลับมา สมองของคนคิดแต่จะปกป้องตัวเองก็เริ่มสำนึกรู้สึกตัวว่า...ได้พูดเรื่องน่าอายออกไป!
“อ๊ะ!”
ตรีประดับยกมือขึ้นกุมปากตัวเอง มองอย่างตกใจไปที่ปุริม บุคคลหน้าตายที่ยังคงทำหน้านิ่ง ทว่าในความนิ่งนั้นเธอดูออกว่าเขาเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อยเช่นกัน ซ้ำบริเวณแก้มยังแดงเรื่ออีกด้วย อ้ากก
คนเผลอสารภาพความลับออกไปรู้สึกหน้าร้อนผ่าว เธอควานหาผ้าห่มมาปิดๆหัวตัวเองเอาไว้ ไม่อยากสบตา ไม่อยากมองหน้าไอ้หมอแสนเลวที่ยังยืนมองเธอไม่กระดิกตัวอยู่อย่างนั้น!
ฉันพูดอะไรออกไปวะเนี้ยยย พ่อจ๋าช่วยปริมด้วยยยย
‘พรืดดดดด!’
แต่ตรีประดับก็กรีดร้องอยู่ในใจได้ไม่นาน เพราะเสียงรูดม่านรอบเตียงได้บังเกิดขึ้น เธอรีบพลักผ้าที่ใช้คลุมหัวอยู่ออกไป พบว่าตอนนี้หมอหนุ่มซึ่งเป็นรักแรกและผู้ชายคนแรกของเธอ กำลังรูดม่านสีครีมของโรงพยาบาลปิดรอบเตียงเธออยู่
“ทะ…ทำอะไรน่ะ!”
“ถอดกางเกงในออก”
“ห๊าาา”
“ในเมื่อพูดมาถึงขนาดนั้น...คิดว่าฉันจะยอมให้หมอคนอื่นมาตรวจอีกเหรอ”
“มะ ม้ายยยยยยย!!!!”
คนที่เดินผ่านไปผ่านมารอบนอกมองม่านโรงพยาบาลที่ขยับไหวไปทางนั้นทีทางนี้ทีอย่างสนอกสนใจ เสียงโวยวายที่ดังลอยมาว่า ‘ตรงนั้นไม่ได้ อย่าจับตรงกลาง ขนข้างล่างมันพันกันแล้ว!’ ทำให้เหล่านางพยาบาลแถบนั้นหน้าแดงเรื่อเพราะคิดไปไกล แต่แล้วความวุ่นวายทั้งหมดก็ดูเหมือนจะจบลง เมื่อร่างลนลานของนิธิชัย เดินนำแพทย์หญิงหม่อมราชวงศ์กนกวลี วายะวงศ์เข้ามาภายในห้องฉุกเฉิน
------------------------------
เตรียมปรบมือต้อนรับพี่หมอทศ และคุณหญิงก้อยจากเรื่อง พระพายทายรัก แจ๊ะ กรี๊ดดดดด
ฝากเพจด้วยจ้า จะแจ้งอัพนิยาย + ลง NC ในนั้นน้า คลิ๊ก! >> เพจเฌอมา <<
Ozon_OO : คำแปลว่าถูกใจใช่ก่อออ
KatePale : นาๆ ให้หัวใจมันกระชุ่มกระชวยยย
m i n t * :ต้องเข้าใจนะ หางมันไม่ค่อยได้ใช้งาน 555
โรตี กับ กะปิ :ก็มีกับหมอปุณณ์คนเดียวงายยยยยย อ้ายๆๆ
Tee_Teemaporn : ดีใจที่ชอบจ้าาา เอาใจช่วยมาดามมดลูกหยากไย่ด้วยเน้ออ
lin elle : มาเบาๆ 55
พี่ของฟูฟู่ : ต่อแล้วน้าๆๆ
Serenezz : เม้นนี้ดีหน่อย เม้นก่อนหน้าบอกนางเอกกระเพาะปัสสาวะอักเสบ 555555
นิว : ถูกใจตรงหยากไย่สินะ!
Liona Am : เสียงสูงงี้แปล่ว่าอ่านพระพายมาใช่ปะะะ
BiShamon : ดีใจๆๆๆ ฝากติดตามด้วยน้าาา
tob y : เล่มออกงานหนังสือต้นปีหน้าจ้า ถ้าจบทันนะ 55
Mz.Tita : ไม่ได้เป็นญาติกัน แต่คนแต่งคนเดียวกัน คนแต่งนิสัยแบบนี้ กร๊ากกก
Riboflavin : เอานาๆ ให้หัวใจมันเต้นแรงบ้างง เลือดสูบฉีดมันดี๊
july5 :ขอบคุณมากๆคร่าา ฝีมือยังต้องพัฒนาอีกเยอะเลย อ่านไปติไปได้น้า แต่อย่าติแรง หัวใจไรท์มันน้อยนิ๊สเดียววว
bewbeii : มีคนอินบ็อคมาบอกในเพจว่า ใจหายจนกินข้าวไม่ลง อ้าวบาปกรรมเฉยเลยเรา 555
Konkanok Ritsribun : ไม่ซิง โดนหมอปุณณ์เจิมไปล้าววววว อ้ายๆๆๆ
94993 : 55555 โอ๋ รักหรอกจึงหยอกเล่นนน เป็นนักอ่านเฌอมาต้องทำใจเว้ยย เดียวมันมีอีก อ้าวว
JanyaRuadrew :หมอทศไม่ค่อยมา หมอก้อยอะมาบ่อย เฮ้ยยยย
Pand๏ra : เธอทำฉันขำ กำกรีากลั่นห้องเลยย ให้นางเอกฉันเป็นโรคที่ไฮโซกว่าเน้จะได้ไหม!!!
Loris. : ขี้เกียดคิดชื่อหมอสูใหม่แล้ว ไหนๆก็ไหนๆ จัดพี่ทศซะเลย
pawenut : ขวัญเอ้ยขวัญมา ขวัญเอยจงมาอยู่กับตัววว
ติ๊กจ้า : ลุ้นอยู่สินะ อิอิ
ธรมาน : กร๊ากกกก เอานาๆๆๆ
Fenemachy : เดินทางไปไหนแจ๊ะ ไรท์บิน 29 นี้ยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลยยยย กรี๊ดดด
PRINCEZpunch : อย่าทำแบบนั้นเดี๋ยวแม่ลงมาตัดเน็ตไม่ให้เล่น !!!!
พี่น้อย0105 : พี่น้อยยย นางเอกเฌอมาไม่มั่วนะแจ๊ะ อ่านใหม่เดียวนี้
paphapin1234 : ตรงนี้มีคนกรีดร้องงง 555
อ้อนจัง : ไอตรันเหรอ มันไม่มีค่าหร๊อกกกก
เมเปิ้ล : พวกโวยวายเอ้ยยย โดนไรท์หลอกแล้วว แบร่ๆๆ
bansoi4 : มันชื่นหัวใจจจจจจจเจงๆ เวลามีคนบอกรอเล่มเนี้ยยยยย
pim_jutamas : เอาใหม่ ไม่เก็ท 55
icecez : มาต่อแล้วนาาา
seeeiceee : อ่านใหม่แล้วมาบอกว่าชอบมั้ยยย
bbaitonggggg : ไม่ถึงขนาดน้านน
arkazeee : มะช่ายยย เสดหมอไปล้าววว
RawiK : หมอปุณณมันร้ายนะ บอกเลยยย ระวังง
somsanit : อัพละน้าาา
JPPink : ช่ายซี่ ฉันทำไรมันก็ผิดหมดทู้กอย่างงงง กระซิกๆ
pawenut : อุว่ะฮ่าๆๆๆๆๆ
Sid686951 : ถถถถถถถถ กู้ระเบิดให้แล้วน้าาา
DawThipsuda : โดนหมอเจิมไปแล้วคือเรื่องเจงงงง
tri_kwan : ขอเวลาฉันหน่อย ฉันหยิบแว่นมาใส่แล้วเนี้ยยย // ใส่แว่นคือเริ่มทำงาน
cherry_curve : หมอไม่มั่วนะ หมอวินิจไปตามรูปการและคงามน่าจะเป็น 555
P'_n Bd2. Gt # ๗ : มาดามกำลังแย่่
Miniko song : เดี๋ยวตีเลยพี่ปุ้ม!!
ฮอตเทส : มีคนรู้ทันนน
JanyaRuadrew :ท้องแน่ ท้ายเรื่อง อิอิ
แพนด้ากินใบไผ่ : รอเคลมตัลลอดดดด
Fon Proy : ช้านไม่ได้ทำไรเลยยยย 5555 อ่านใหม่ค่ะๆๆ
tien-tien : ไม่เหมือนที่คุยกันไว้ที่หนาา
Koy Jung :ไม่ทันล้าวววว หมอมันเปิดไปก่อนมครเพื่อนเล้ยยย
proudvi : คิดผิดแล้วยาหยี่
Milk_Prac : คือว่ามันแบบว่าาา
R46461678 : 555 ใช้เม้นเดียวกับในเพจปะเนี้ยยยย
mamo72 : โธ่ๆ ไม่ชอบดราม่าใช่ไหม นิยายเฌอมาดรา่มา่น้อยน้าา ไม่ต้องกลัวๆๆๆ
เด็กฝันกลางวัน : หมอเหรอจะเสียใจ ตอนนี้นางแค่สลดกับเรื่องที่เคยทำ รออีกหร่อยเถอะ ไอ้ปริมไม่ทันหมอหร๊อกกก
ji_noi : ใจเย็นพวก ตอนนั้นเริ่มตอนมันต้องแต่งหน้ากันโหน่ยยย
aranyaorchid : งั้นตามเรามา เพราะทุเรื่องจะแนวบ้าบอแบบนี้ล่ะ ตัดสินใจแล้วว ถถ
JueLoveT : จัดชุดใหญ่ให้แล้วน้าาา
nanii : รักคอมเม้นนี้ จะอ่านเจอที่ไรท์ตอบไหมน้า ขอบคุรมากๆนะคะ
hamtaroaee : คะคือว่าาา ช่วงนี้จะบินไปเที่ยวบ่อย เตรียมนู้นเตรียมนี้ ไม่ยอมทำงานเลยแงๆ บก จะฆ่าอยู่แล้ววว ยังไงเข้ามาช่วยเม้นเร่งๆๆๆกันได้นะคะ กร๊ากกก
94993 : ชมพู่มิด้ายยย แก่ไปค่า พระเอกจะแก่ตามไปด้วยเพราะแต่งให้รุ่นเดียวกัน มันจะไม่อินอ่า
Loris. : ครบเลยมะนางเอกเฌอมา
เพ้อ :เดี๋ยวจัดให้!!!
Amy Wongkamolsersh : มุขอะไรมาอธิบายหน่อย ไม่เข้าใจจริง 55
Noobai : จริงน้าา น๊อร้ากกก
เกษรา : อฐิฐานเอานะพวกเรา 55
jeauan : อย่าไปสงสารหมอ หมอแม่งร้ายนะ
Loveyou Nuunoy : ก็คนมันไม่รู้ พลักหัวหมอเลย 555
นุ้ย: ตรวดภายในๆ ทางหมอเลยย
fsn : คนมันมีความผิดติดตัววว
KunG_GG : รับทราบคร่าาา
Ratti_Mew : ห๊ะ
ภาาา :ใช่ คุณมาถูกทางแล้ววว
bewbeii : เอาไง! ตบเลยดีไหม!
aranyaorchid : 5555 มองการไกลไง
NichThaNuT : ให้เก็นไวเรื่องก้จบน่ะเส้
ผลงานของเฌอมา
ฝากเพจด้วยจ้า
__________________________________________________________________________________________________________________________________________
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจิตนาการและความคิดของผู้แต่งเท่านั้น ทั้งตัวละคร เนื้อเรื่อง สถานที่ ไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงบุคคลที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อเพิ่มอรรถรสเนื้อหาของนิยายให้มีความน่าสนใจขึ้นเท่านั้น ผู้อ่านที่รักโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ
นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนใดส่วนหนึ่งใน นิยายไปเผยแพร่ต่อโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน การละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นการกระทำที่มีความผิดทางกฎหมายตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ผู้กระทำความผิดต้องรับโทษตามพระราชบัญญัติที่ได้ระบุไว้และจ่ายค่าเสียหายตามแต่เจ้าของผลงานจะกำหนด
[ สำนักลิขสิทธิ์ กรมทรัพย์สินทางปัญญา กระทรวงพาณิชย์ สมาคมนักเขียน ]
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

ปล.ไรต์จ๋า ยังมีตำผิดอยู่นิดนึงน้าม
.สนุกมากอ่านไปหัวเราะไป ตอนนี้บอกเลยว่าติดมาก ขอบคุณค่ะที่เขียนนิยายออกมาให้อ่านแล้วสนุกแบบนี้..
ประมาน เปลี่ยนเป็น ประมาณ
แน่บอก เปลี่ยน แนบอก
สถานะการณ์ เปลี่ยนเป็น สถานการณ์
โรงบาล เปลี่ยนเป็น โรงพยาบาล
พระเอกชื่อ ปุณภพ หรือ ปุนภพ คะไรท์ คนอ่านงง????
มีบางครั้งที่ไรท์ ชอบพิมพ์คำบางคำที่ออกเสียงภาษาพูด อย่างเช่น ม่ายน้า ประมาณนี่ค่ะ
หนูว่า "น่าจะพิมพ์เป็นภาษาเขียนน่าจะดีกว่าน่ะค่ะ เพราะยังไงว่าเวลาหนูอ่านก็อ่านออกเสียงเป็นภาษาพูดอยู่ดี
แต่หนูคิดว่าที่ไรท์พิมพ์แบบนั้น เพราะมันได้อรรถรสไปอีกแบบ" แต่ก็อยากให้ไรท์ใช้ภาษาที่ถูกต้องค่ะ
ไรท์คงไม่โกรธหนูน่ะ ที่หนูแสดงความคิดเห็นแบบนี้ ขอบคุณค่ะ จะติดตามงผลานของไรท์ต่อไปค่ะ สู้ๆๆๆๆๆ
โอ้ยยย ขำตรระกะหมอ มีแค่หมอปุณณ์นี่แหละที่คิดได้แบบนี้ แฟนน้อย กรี๊ดดดด