คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : บทที่ 14 : เรื่องที่ไม่ทันได้ตั้งตัว
By เอมา
ถึ ม้ ว ย ิ น สิ้ น ฟ้ า ม ห า ส มุ ท ร
ไ ม่ สิ้ น สุ ว า ม รั ส มั ร ส ม า น
เ เ ม้ เ ิ ใ น ใ ้ ห ล้ า สุ ธ า ธ า ร
อ พ บ พ า น พิ ศ ว า ส ไ ม่ ล า ล
้ายหอยนาี วาหอยมว
ทา้านำหนัมหิภิรมย์ที่ำลัุลมุนุลเอยู่ับารมาอุยี่สุ่นและพระอ์หิน้อย แ่ทาฝั่อพระอ์หิแ้วที่เป็น้นเหุอวามวุ่นวายทั้หมลับำลัสนุสนานสุนทรีย์อย่าผิา!
หลวทับในราบหมออนลอบมอเสี้ยวพระพัร์อพระอ์หิที่วระแสวามวิัวล แ่ลับแย้มพระโอษ์ว้า พระเนรเป็นประายำลัมอทิวทัศน์สอ้าทาระหว่าที่ทั้สอนั่อยู่บนรถเ็ลา พาหนะพาหนีาำหนัทา้านหลั
“นั้น! ธประเทศอัฤษใ่ไหม? หิำไ้าในหนัสือ โอ้ อี่ปุ่น็มี้วยล่ะ!”
หลวทับมอามปลายพระหัร์ที่ยืนออไปนอายร่มรถ นปลายพระหัถ์นั้น้อับแสอาทิย์ในยามเที่ยวัน ูเปล่ประายทามลาลมแร้อนๆ
“อย่าทรยื้นพระหัถ์ออไปนอรถอย่านั้นระหม่อม รถสวนไปมาอาทำให้เ็บพระวรายไ้”
เสียนุ่มทุ่มุ้าัวทำให้พระอ์หิึ่ำลัื่นเ้นที่ไ้รับโอาสออมา ‘เที่ยวเล่น’ ้านอหันมอ
นี่เป็นรั้แรที่พระอ์ไ้ยินหมอฝรั่ประำพระอ์พูภาษาสยาม แม้ะพูุยันบ่อยๆ แ่ารำแนเสียถึอย่าไร็ไม่เท่าับไ้ยินภาษาถิ่นเิอนเอ พระอ์ึพึ่ไ้สัเุเี๋ยวนี้ ว่าหมออพระอ์มีน้ำเสียทุ่มลึเ่นไร
“ุหมอ วันนี้ะพาหิไปเที่ยวที่ไหนบ้าหรือะ?”
หลวทับเบือนใบหน้าออห่าาพระพัร์ที่ยื้นมาใล้ อาเพราะวามับแบอรถลาที่ทั้สอนั่อยู่ ึทำให้ในเวลานี้ ทั้ใบหน้า ทั้เนื้อัวถึไ้แน่บิิันนเินพอี
“เราไม่ไ้ออมาเที่ยวเล่นระหม่อม เราำลัหนี”
“็หนีพ้นแล้ว านี้เราสอน็เที่ยวเล่นรอเวลาลับำหนัันเถอะ นานๆหิะไ้โอาสออมา้านอเสียที ุหมอพาหิไปหน่อยน้าา”
หลวทับมอพระหัถ์าวผ่อที่เปลี่ยนลับมาับแนเาอย่านที่เยิน้อับ้อแะ้อประอัน
ทว่าแม้หลวแพทย์ะทำิริยาเหมือนไม่สนใ ไม่ใส่ใ และหันสายาไปไลเหมือนไม่ไ้ยินำอเหล่านั้น แ่ปาอเาลับยั…
“แล้วทร…ำริะเส็ที่ไหนบ้าล่ะระหม่อม”
__________________
เินสอเหรียถูส่ให้เ๊ลาเป็น่าโยสาร ่อนหลวทับ่อยหันลับมารับพระวรายบอบบาอน้าในรถให้้าวามลมา พระอ์หิแ้วเอ่ยอบุหมอประำพระอ์ ่อนะหันมอไปทาทะเลเบื้อหน้า
ทิวแถวายหาสีาวทอยาวไปนสุลูหูลูา เบื้อหลัือภูเาเียวะอุ่มุ่มื่นอป่าเร้อน เบื้อหน้าือผืนทะเลสีฟ้ารามว้าให่ บนายหาาวมีอไม้ทะเลให้อสีม่วู่่อประปราย แม้แะร้อนอยู่บ้า แ่ลมทะเลเย็นๆที่พัึ้นฝั่อยู่ลอลับ่วยปัเป่าวามแสบร้อนออไปไ้อย่าสิ้นเิ
พระอ์หิแ้วมอภาพเบื้อหน้าอย่าื่นเ้น ่อนมือบาะระับแนหลวทับแน่นเป็นสัาอร้อให้ายหนุ่ม่วยหน่อย
่วยพาลไปูทะเลใล้ๆ ว่านี้หน่อย
หลวทับผู้เียบรึมไม่ิัพระประส์ เินพยุวรายบาลไปามทาโหิน แ่เพราะทาเินไม่เรียบนัเนื่อาเป็นายหาที่ไม่่อยมีนมา ทำให้บาที้อโอบวรายบ้า ยวรายหลบโหินแหลมมบ้า แ่เา็เอ่ยอประทานอภัยทุรั้ไป
ทว่ารั้พานอยามาทะเลให้มาถึายทะเล และใ้พระบาทาวละมุนุ่มน้ำทะเลอย่าที่ทรฝันไว้แล้ว พระอ์หิลับูะให้วามสนใสิ่ที่อยู่บนพื้นทรายที่ายหามาว่ามหาสมุทอพระอ์
“โอ๊ะ! นั้นหอยเบี้ยไม่ใ่หรือะ?”
พระอ์หิแ้วอุทานออมาำหนึ่่อนี้พระหัร์ไปทาเนินทราย เมื่อหลวทับเห็นว่าทรสนพระทัยแถวนั้น ็ประอพาไปใล้ๆแ่โยี
พระอ์หิแ้วย่อายลหยิบหอยเบี้ยลมๆเาๆัวหนึ้ึ้นมา่อนะพลิ้ายวาทอพระเนรูมันอย่าื่นเ้น
“นี่ือหอยเบี้ยริๆ้วย อ๊ะนั้น็ใ่! นี่้วย! โอ้ ุหมอูสิ หอยเบี้ยเ็มายหาไปหมเลยทีเียว!”
หลวทับย่อายลมอเปลือหอยที่ว่า แ่ในในเป็นหมอลับิว่า ็หอยเบี้ยไ แล้ว...น่าื่นเ้นรไหน?
ทว่าพระอ์หิเพียอ์เียวในหาลับเห็นเรื่อหอยเบี้ยเป็นเรื่อพิเศษมา ทรรีบทิ้วรายลนั่ไปบนพระบาทอ์เอ พระหัถ์็ว้าหยิบเปลือหอยเบี้ยอันนั้นทีอันนี้ทีมาเ็บไว้บนลอพระอ์ที่ลุมทับอยู่บนหน้าั
“ุหมอทราบหรือเปล่าะว่าในสมัย่อนนใ้หอยเบี้ยอย่านี้เป็นสา์ัน นั้นหมายวามว่า เราำลัเห็นเินวาเลือนเ็มหาไปหมเลยนะ ถ้าเ็บลับไปหมนี้ไ้หิรวยไปเลย”
หลวทับอที่ะยยิ้มไม่ไ้ ำเนินเอยัไม่ไหว นี่พระอ์ิะหอบหอยลับไปทั้หาเียวหรือ
แ่็นั้นล่ะ ใิอีทา ายนเป็นหมอลับ้มล่วยเ็บหอยเบี้ยใส่มือพระอ์หิามพระประส์แล้ว
“ั้น็เริ่มเ็บันเถอะระหม่อม ่อนะมีนอื่นมาแย่”
พระอ์หิแ้วหัวเราะน้าายที่เร่เ็บเปลือหอยเบี้ยเร็วว่าพระอ์ที่พบนแรเสียอี ่อนะทรัสินพระทัยประทับแปะลไปับพื้นนลอพระอ์ัวามเปื้อนทรายไปหม ทว่าทรไม่สนพระทัยวามามอมปลอบเหล่านั้น สอมือพยุัว มอหาเปลือหอยมามายแล้วเ็บมาไว้บนลอพระอ์ ึ่พระอ์หิแ้วอนุาให้มันเป็นที่รวบรวม 'สา์อพระอ์' ั่วราว
“นี่ือหอยอพลู หิำไ้เพราะเยเห็นรูปภาพาในหนัสือ ส่วนนี่เป็นหอยระุม นี่็เป็นหอยโมฬีสีน้ำาล อ้า! แล้วนั้น!”
ทว่าในะที่พระหัร์าวผ่อหมายะเอื้อมไปหยิบเปลือหอมสีส้มอ่อนเปลือหนึ่ึ่โเ่นว่าเปลือไหนทั้หมในหาึ้นมา พระหัร์รีบร้อน็พลันสัมผัสโนนิ้วมือแ็แรอน้าัว ที่หมายใะหยิบเปลืออันเียวันนั้นทันที
ทั้สอะัมือที่เผลอทาบทับัน่อนะึออห่าอย่าใ ่อนเป็นฝ่ายหลวทับที่ทำท่าลัเล เอื้อมหยิบเปลือหอยสีส้มอ่อนนั้นึ้นมาแทน แล้วส่ให้พระอ์หิ
“ส่วนนี่ หอยปีนาฟ้าระหม่อม”
พระอ์หิรับมา พระเนร็มอหลวทับาวาว “ุหมอรู้เรื่อเปลือหอย้วยหรือะ?”
“พอรู้ระหม่อม ในำราเรียนบาำรา เาใ้เปลือหอยเป็นัวยาในารรัษาโร”
“หอยทั้เปลือน่ะหรือะ? นไุ้หมอไม่ิอายหรอหรือ”
“้อเอามาบให้ละเอีย่อนสิระหม่อม พอเป็นผึใ้ปรุยาไ้”
“อ้อ…"
พระอ์พยัพระพัร์เ้าพระทัย ่อนอุทานึ้นอี "อ๊ะ! ุหมอูสิ เปลืออันนี้ล้ายหมวพวเ๊ลารถริๆ แบบเียวับที่เ๊เมื่อรู่ใส่อย่าไระ”
หลวทับมอามมือบาที่หยิบเปลือหอยโปร่แสอันหนึ่ึ้นมา ัวเปลือเป็นวลม แุ่ศูนย์ลาลับเป็นทรรวยยสู ูๆไป็ล้ายหมวเ๊รอบหัวอย่าที่พระอ์ทรเปรียบเทียบริๆ
หลวแพทย์เห็นแล้วนึำน่าินนาาร ึวาามอรอบายบ้า แล้วหยิบเปลือหอยนาเท่าระุม รูปทรลมๆป้อมๆ สีาวสะอาาึ้นมา
“ส่วนเปลือนี้ล้ายพระอ์มาระหม่อม หอยนาี”
พระอ์หิแ้วหันพระพัร์มอทันวันอย่าสนใ แ่พอไ้เห็นเปลือหอยที่อีฝ่ายบอว่าเหมือนพระอ์็ทรอ้าพระโอษ์้าในทันที
็หอยนั้นมันทั้อ้วนทั้ลม! แทบะมอไม่เห็นแนาใๆเลยนี่!
“ุหมอะบอว่าหิอ้วนหรือะ!?”
หลวทับแสร้้มหน้าวาเย แล้ววาหอยนาีลมวาวเปลือาวนวลลบนพระเพลาอพระอ์หิแ้วรวมับเปลือหอยอันอื่นๆ
พอเห็นหมอประำพระอ์ไม่พูไม่อบอีแล้ว พระอ์หิ็รีบหัน้ายหันวา ิหาเปลือหอยัอันมาเปรียบเทียบับอีฝ่ายบ้า
“ั้นอหมออนละ นี่เลย! หอยมว! ายาวสูโทเทราวัน้นมะพร้าวแบบนี้ เหมือนุหมอไหม?”
หลวทับมอเปลือหอยแสนสมบูร์ในพระหัถ์าวผ่อ่อนหลุยิ้มออมา ็เปลือหอยรหน้าูเหมือนเาริๆ
“เหมือนมาระหม่อม”
เาล่าวยอมรับแ่็ยัไม่วายหยิบเปลือหอยนาีลมอ้วนที่เออีอันบนายหาึ้นวาบนพระหัถ์าวที่แบให้เาูหอยมว
“…แ่ยัไหอยนาี็ูล้ายพระอ์มาว่า”
“ุหมอ!”
เสียหลุหัวเราะอหลวทับทำให้ใบหน้าอพระอ์หิยิ่แ่ำอย่าโรธเือ ทว่าในะที่พระอ์ทำท่าะยันวรายึ้นลโทษหลวทับัุ้บ าที่ไร้แรายลับรึึพระอ์ให้หล่นวูบ ทำท่าะระแทลพื้น
โีที่หลวทับว่อไวึเอี้ยวายลับมารับไว้ไ้ แ่เปลือหอยที่ทรสะสมไว้มามาย ลับร่วราวลพื้นืนสู่ผืนทรายไปนหม
ทว่าพระอ์หิแ้วไม่ไ้สนใะเ็บึ้นมาอีแล้ว พระอ์เพียใ้ัหวะนั้น หย่อนเปลือหอยมวที่ถืออยู่ในมือลไปในระเป๋าเสื้ออหลวหมอ ้ำยัเรียเา้วยายาใหม่อี้วย
“ุหมอหอยมว!”
่อนะใ้ไหล่อหลวทับนั้นเอเป็นหลัประรอวรายให้ยืนึ้น ทว่าไม่ลืมแอบเ็บหอยนาีสีาวลมๆ เล็ๆอันนั้นลในระเป๋าระโปร โยไม่ให้ใรสัเุเห็น…
_________________
ฮูลาฮูล่ะ! ฮูลันลันลาไปทะเล ฮูเลฮูเล่ เยเย่ทุเวลา~~~
บทที่แล้วเม้นเยอะมา ื่นใ ันเียนไม่หยุยันีสี่เลยแ 5555
ออี >_<
ฝาแอไลน์เอมาไว้้วยน้า
v
v
_________________________________________________________
นิยายเรื่อนี้แ่ึ้นามินาารและวามิอผู้แ่เท่านั้น ทั้ัวละร เนื้อเรื่อ สถานที่ ไม่มีอยู่ริ เป็นเพียบุลที่ถูสร้าึ้นเพื่อเพิ่มอรรถรสเนื้อหาอนิยายให้มีวามน่าสนใึ้นเท่านั้น ผู้อ่านที่รัโปรใ้วิาราในารอ่าน้วยนะะ
นิยายเรื่อนี้สวนลิสิทธิ์ามพระราบััิลิสิทธิ์ พ.ศ. 2537
ห้ามัลอ ทำ้ำ ัแปลหรือนำส่วนใส่วนหนึ่ใน นิยายไปเผยแพร่่อโยไม่ไ้รับอนุาาเ้าอผลาน ารละเมิลิสิทธิ์ถือเป็นารระทำที่มีวามผิทาหมายาม พรบ.ลิสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ผู้ระทำวามผิ้อรับโทษามพระราบััิที่ไ้ระบุไว้และ่าย่าเสียหายามแ่เ้าอผลานะำหน
[ สำนัลิสิทธิ์ รมทรัพย์สินทาปัา ระทรวพาิย์ สมามนัเียน ]
ความคิดเห็น