ตอนที่ 6 : บทที่ 3 : หนี 2

ปล. เล่มคุณแม่สายลับไม่มีวางขายตามร้านหนังสือนะคะ ถ้าต้องการเล่มมีแต่ต้องสั่งจองกับเฌอมาเท่านั้น แค่รอบนี้รอบเดียวเพราะไม่สามารถสั่งพิมพ์หลายๆรอบได้ มันต้นทุนสูงค่ะ ต้องสั่งพิมพ์พร้อมกันคราวละมากๆ ถึงจะไม่เข้าเนื้อ T_T ยังไงใครต้องการเล่มรบกวนสั่งพร้อมกันทีเดียวน้า ปิดจองเล่มก่อนวันที่ 31 มค นี้จ้า

คลิ๊กเลย >>  http://m.me/Chermahome

คุณแม่สายลับ

__________

บทที่  3

หนี

ไวน์ขาวและอาหารจานปลาถือว่าเป็นเมนูแสนเข้ากัน ที่สำคัญเมนูประเภทปลานั้นจัดเป็นสิ่งที่มีลินชื่นชม ภีธารันต์ซึ่งคลุกคลีอยู่กับหญิงสาวมาหลายอาทิตย์ย่อมทราบถึงเรื่องนี้ดี แน่นอนว่าเชฟของโรงแรมย่อมทราบด้วย ดินเนอร์ใต้แสงเทียนมือนี้จึงมีแต่ของที่หญิงสาวชอบ เธอกินดื่มอย่างสบายอารม์ โดยไม่สนว่าการดื่มไวน์เพื่อรู้รสชาติปลานั้นจะทำให้ตนเริ่มรู้สึกตึงและมึนแค่ไหน เพียงดื่มไปเรื่อยๆ จนใบหน้าเริ่มแดงซ่าน และสุดท้าย ล้มลงบนอ้อมกอดของคนที่ดุเธอเบาๆ ว่าเธอดื่มหนักไปแล้ว

ทว่าหญิงสาวกลับไม่คิดสน เพราะเธอจงใจให้มันเป็นไปอย่างนี้อยู่แล้ว ไม่ว่าอย่างไรคืนนี้เธอต้องสืบให้ได้ว่าเอกสารชุดนั้นถูกเก็บไว้ที่บ้านกลางทะเลแห่งนี้หรือเปล่า จึงมีทางเดียว คืนนี้เธอต้องค้างคืนที่นี่เพื่อตรวจสอบข้อสงสัย แต่เพราะภีธารันต์ให้เกียรติเธอมากเกินไป ส่วนนิสัยของเธอที่ 'พยายามแสดงออกให้เขาเห็น'ก็ห่วงเนื้อห่วงตัวเหลือเกิน เพราะงั้นการเมาจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้จึงเป็นหนทางเดียวที่จะหาข้ออ้างให้เธอนอนค้างที่นี้ 

ข้ออ้างที่ภีธารันต์ต้องไม่คิดปฎิเสธ

ทว่าเธอดื่มเพียงเล็กน้อยเพื่อให้สมบทบาท เพื่อหลอกสายตาของภีธารันต์ได้เท่านั้นไม่ใช่หรือ แม้จะไม่ใช่นคอแข็ง แต่มีลินก็ถือเป็นคนเดิมเป็นอยู่เหมือนกัน แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกมึนหัวอย่างนี้ ตาจะปิดลงอยู่เรื่อย

ภีธารันต์อุ้มหญิงสาวมานอนยังห้องรับแขก มองร่างอ่อนนุ่มที่นอนสิ้นเรี่ยวแรงไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้โดยไม่เอ่ยสิ่งใด เขาเพียงหันไปสั่งให้คนดูแลบ้านกลับขึ้นแผ่นดินใหญ่ไปได้แล้วไม่ต้องอยู่ดูแลเขา ก่อนตนจะเดินหายเข้าไปในครัว แล้วกลับมาพร้อมผ้าสะอาดกับอ่างน้ำใบหนึ่ง

ผ้าผืนนุ่มอุ้มน้ำอุ่นหมาดๆค่อยๆเช็ดไปบนใบหน้าของมีลินอ่างเบามือ หญิงสาวพลิกใบหน้าหนีน้อยๆ ตาปรือมองชายหนุ่มตรงหน้า ยิ้มให้เขาบางๆ เธอได้ยินคนตรงหน้าเอ่ยบอกว่าเธอเมาแล้ว เธอควรนอนพักที่นี้ มีลินจึงพยักหน้าเบาๆแล้วหลับลงไปอีก ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าหลังจากตนจ่มดิ่งสู่ห้วงความฝัน ร่างของตนก็ถูกอุ้มขึ้นสูง แล้วพาเดินขึ้นไปยังห้องนอนชั้นบน....

NC ตามต่อในเล่ม

NC ตามต่อในเล่ม

แม้นี้นับเป็นครั้งแรกของมีลิน ทว่าเธอไม่ได้ไม่ประสาจนไม่รู้ว่าตนกำลังถูกทำสิ่งใดอยู่ และเมื่อหญิงสาวรับรู้ว่าร่างกายอ่อนนุ่มของตนเองไม่อาจทนรับแรงกระแทกกระทันที่ถาโถมเข้าหาร่างบอบบางอย่างไม่หยุดหย่อนนั้นได้ ก็มีแต่ครางเสียงหวานเอาใจเขาเท่านั้น มือบางเอื้อมโอบรอบคอภีธารันต์เข้าหาตัว บอกเขาด้วยร่างกายว่าเธอจะว่าง่าย เขาเองก็ควรถนอมเธอเช่นกัน

ภีธารันต์ย่อมทราบเมื่อกายอ่อนนุ่มซึ่งโอบรัดเขาไว้ผ่อนคลายลงคล้ายพร้อมสำหรับเขาแล้วทุกอย่าง เขาก้มจูบปลอบใบหน้าแดงซ่านเย้ายั่วของเธอ กระซิบข้างใบหนูเล็กๆของเธอดั่งกำลังปลอบโยน

"เด็กดี..." ()

NC ตามต่อในเล่ม

NC ตามต่อในเล่ม

_____________________

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นกลางดึกปลุกให้มีลีนตื่นขึ้นจากการหลับไหล บ้านทั่งหลังมืดสนิท รอบกายมีเพียงเสียงคลื่นสาดกระทบกับชายฝั่งเท่านั้น หญิงสาวขยับกายเพียงเบาๆหมายคว้าเครื่องมือสื่อสารมาดู ทว่าร่างกายกลับเจ็บแปลบขึ้นทันที พาลทำให้สมองนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่อย่างรวดเร็ว

ไม่น่าเชื่อว่าความสัมพันเพียงครั้งเดียวจะทำให้เธอรู้จักภีธารันต์ โยธินธราธรได้มากขึ้นขนาดนี้ ได้รู้ความจริงว่าเขามิใช่ชายหนุ่มที่อบอุ่นอ่อนโยน ที่พร้อมจะถนอมเธอไว้กลางฝ่ามือไปตลอด ทว่าเขาคือคนเอาแต่ใจคนหนึ่ง ชอบบงการ และไม่ยินยอมให้ใครก็ตามปฎิเสธ 

ยามกายร้อนระอุทาบทับเข้ามา เสียงทุ่มแหบพร่ากระซิบติดริมฝีปากที่ไม่เคยห่างเว้นออกจากเธอ แม้เขาจะพร่ำแต่คำรัก ทว่ากลับเต็มไปด้วยการคาดคั้น เขาไม่อนุณาตให้เธอดิ้นหนี ไม่อนุญาตให้เธอปฎิเสธ แรงอารมณ์ที่ปลดปล่อยออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกลับจะบอกว่าเขาต้องการที่จะทำแบบนี้กับเธอมานานแล้ว 

ทนอดกลั้น ทนตามใจ ก็เพื่อที่เมื่อถึงเวลา เขาจะได้ทำแบบนี้กับเธอได้อย่างเต็มที่

แวบหนึ่งเธอรู้สึกราวกับตนเองกำลังเดินเข้ามาติดกับดัก...

หญิงสาวสลัดความคิดของตนเองทิ้ง เหลือบมองกายสูงที่กอดรัดเอวค็อดกิ่วของเธอไว้แน่นก่อนจะค่อยๆแกะมือเขาออก เท้าบอบบางวาดขาลงจากเตียงนอน สัมผัสกับพื้นห้องที่เย็นเหยียบบอกโมงยามว่าพระอาทิตย์ได้ลาจากช่วงเวลานี้ไปนานแค่ไหน หญิงสาวนึกเอ๊ะใจจึงรีบมองนาฬิกาบนมือถือ

ตีสองแล้วงั้นหรือ? เธอหลับไปนานขนาดนั้นได้ยังไง?

เมื่อพบว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ มือบางก็รีบคว้าโทรศัพท์ซึ่งกำลังร้องเสียงดังขึ้นมา ยิ่งเห็นว่าสายที่โทรเข้ามาคือ ‘คุณพ่อ’ เธอก็รีบหันมองปีศารด้านหลัง ก่อนประคองกายที่เสน้อยๆลุกเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

“ค่ะ คุณพ่อ”

เมื่อเดินออกมาไกลพอควรแล้วหญิงสาวก็เริ่มการสนทนา ทว่าเธอไม่ได้คาดคิด ว่าข่าวร้ายจะมาเร็วขนาดนี้

“มีลิน! สายของเรารายงานมาว่าคนของภีธารันต์กำลังสงสัยเรา! ตอนนี้แกรีบออกมาจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้ ฉันจะส่งคนเข้าไปรับแกออกมา!!”

'คุณพ่อ' พูดเสียงเครียดจัด หญิงสาวเองก็ตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้  จังหวะนั้นเธอนึกถึงรอยยิ้มแปลกๆของเขาซึ่งเผยออกมาให้เห็นทามกลางความมือยามทั้งสองกำลังสอดผสานกัน แค่นั้นกายเธอพลันเย็นวาบไปหมด

“คุณพ่อแน่ใจหรือคะ แต่มีลินคิดว่า..”

“ไม่มีแต่! รู้ไหมว่าความลังเลของแกจะทำให้ฉันเดือนร้อนไปด้วย! รีบหาทางหนีออกมาจากที่นั่นเดี๋ยวนี้มีลิน นี้คือคำสั่งมี!! ตู๊ดๆ”

คุณพ่อวางสายไปแล้ว ทว่าตัวมีลินที่ควรจะรีบหนีเอาตัวรอดกลับยืนนิ่ง รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว เธอรู้สึกราวกับสมองและร่างกายของตนเองทำงานช้ากว่าปกติ รึอาจเพราะนี่นับเป็นครั้งแรกที่เธอทำงานไม่สำเร็จ

รึบางทีเธออาจตั้งตัวไม่ทัน ที่ต้องจาก 'เขา' ไปไวอย่างนี้...

หญิงสาวยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง เธอยังคงเพลียและเหนื่อยอ่อนจากบทรักเมื่อสักครู่ ทว่าตอนนี้เธอต้องไปแล้ว หากชักช้าคงไม่ทันการ

มีลินถอนหายใจก่อนจะหันหลังกลับ ทว่าหญิงสาวกลับอุทานลั่น เมื่อพบร่างสูงของชายหนุ่มนามว่าภีธารันต์ยืนนิ่งอยู่ทางด้านหลังในระยะประชิดตัว!

“คุณภีม!”

เธอได้ยินเสียงของตัวเองเรียกชื่อเขา ตอนนี้ในหัวสมองของเธอกำลังมึนงงไปหมด!

เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง? ทำไมเธอถึงไม่รู้ตัวเลย! ที่สำคัญเขาได้ยินอะไรไปบ้าง!!

“…ครับ”

ชายหนุ่มขานรับ สายตาของเขายังคงจ้องมายังเธอก่อนจะส่งยิ้มใจดีมาให้ ทว่า...นัยน์ตาของเขากลับไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย

มีลีนไม่ทราบว่าตอนนี้คนตรงหน้าคิดอะไรอยู่เพราะไม่อาจอ่านความรู้สึกทางสีหน้าของเขาได้อีกแล้ว จึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทราบหรือยังว่าเธอคือสายลับที่ 'คุณพ่อ' ส่งมา คนตาหวานหลุบตาหนีและคิดหาทางออกให้ตัวเอง ทว่าเมื่อก้มมองต่ำสายตาจึงมองเห็นส่วนล่างของร่างสูงซึ่งมีเพียงผ้าขนหนูพันเอวเอาไว้เพียงผืนเดียว เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอ หยุดยืนใกล้ๆแล้วเชยคางเธอขึ้น

“คุยกับใครอยู่ครับมีลิน หืม? ผมเห็นคุณออกมานานเลยมาตาม”

ชายหนุ่มถามเสียงนุ่มแล้วดึงเอวเธอให้เข้าไปหาเขา กิริยาจวบจ้วงแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ น้ำเสียงที่ดังอยู่ข้างครู่ทั้งคาดคั้น กดดัน และเร่งเร้าเอาคำตอบ

ไม่เหมือนชายหนุ่มอบอุ่นใจเย็นคนเดิมที่เธอคุ้นเคย...

“คุณพ่อน่ะค่ะ...ขอโทษนะคะที่มีลินทำให้ตื่น”

ชายหนุ่มหัวเราะก่อนจะเชยคางมนของเธอที่ยังจะก้มมองพื้นให้เปลี่ยนมาสบตากับเขาอีก ก่อนเรียวปากที่เคยตรึงเธอไว้เมื่อครู่จะประทับจูบลงมา รสจูบหวานล้ำรุกรานเริ่มกลับมาแสดงอิทธิฤทธิ์ของมันโดยไม่ถามความคิดเห็นของเธอ ราวกับเมื่อผ่านครั้งแรกมาได้ จูบต่อๆไปก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอนุญาตอีก ภีธารันต์สูบกลื่นปากนุ่มๆของเธออยู่นานชั่วครู่กว่าที่เขาจะละจากไป

“คุณไม่ได้ทำผมตื่นหรอก เพียงแต่พอคุณไม่นอนอยู่ข้างๆ ผมก็นอนไม่หลับ”

น้ำเสียงนุ่มดูคล้ายจะหยอกเย้า ไม่ว่าเปล่า มือของเขาก็เริ่มซุกซนไม่อยู่กับที่ ทว่าในตอนนั้นเองที่เสียงปืนดังขึ้นจากที่ไกลๆสามนัด

'ปัง! ปัง! ปัง!'

เสียงนั้นหยุดทุกๆ อย่างเอาไว้

“หืม? ดูเหมือนลูกน้องของผมจะ 'ล่า' อะไรได้อีกแล้วนะ”

“ละ…ล่า?”

ชายหนุ่มยิ้ม ก่อนจะจูงร่างแบบบางให้เดินตามไปนอกบ้าน ที่นั้นมีลินได้พบกลุ่มคนชุดดำกลุ่มหนึ่งยืนนิ่งอยู่ ไม่นานคนชุดดำมาใหม่ก็ลากร่างสะบักสะบอมของใครบางคนเข้ามาหาภีธารันต์ ก่อนถีบโครมเข้าทีหนึ่งจนร่างนั้นถลาลงมากองตรงหน้ามีลิน ร่างนั้นกำลังหาใจรวยริน ทั่วกายชุ่มโชกไปด้วยเลือด แต่ถึงจะเจ็บปวดปางตายจนสติแทบเลอะเลือน สายตาของเขาก็ยังมองตรงมาทางเธอราวกับต้องการจะพูดบางอย่าง

แต่คนคนนี้ เขาคือคนขับรถของเธอไม่ใช่หรือ!!!

ภีธารันต์เหลือบมองหญิงสาวข้างตัว ก่อนเอ่ยถามลูกน้องของเขาด้วยน้ำเสียงสบายๆ “ไอหมอนี้เป็นใคร”

“ไม่ทราบครับคุณภีม ผมเห็นมันมาทำตัวลับๆล่อๆที่ท้ายเกาะ เลยยิงทิ้ง”

หญิงสาวสะท้าน แค่ทำตัวลับๆล่อๆก็ยิงทิ้งแล้วงั้นหรือ

เธอคิดก่อนจะก้มมองร่างโรยแรงบนพื้น ร่างนั้นคล้ายรู้ตัวจึงอ้าปากจะเอ่ยด้วยเสียงที่เริ่มขาดห้วง

“นะ หนี…”

แต่คล้ายเหล่าคนชุดดำไม่ต้องการที่จะได้ยินอะไรจากปากเขา จึงแตะเข้าที่ท้องคนรถของเธออย่างแรงจนเขาสิ้นสติ หญิงสาวชะงัก เบิกตามองภาพตรงหน้า เธอพลันได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากคนด้านหลังที่ยืนมองเหตุการณ์โดยไม่ออกความเห็นใดๆมาโดยตลอด

“เอามันกลับขึ้นฝั่งไปจัดการให้เรียบร้อย” ก่อนหันกลับมามองมีลิน รวบเอวหญิงสาวที่ตัวแข็งทื่อไปแล้วเข้าหาตัว “แย่จัง ดันให้คุณมาเห็นเรื่องน่ากลัวๆซะได้ ปะ เรากลับเข้าห้องกันเถอะ...เดี๋ยวผมจะปลอบคุณเอง” 

“อย่าค่ะคุณภีม พอแล้ว”

ชายหนุ่มยิ้มหวานยามได้ยินเสียงเล็กบอกปัดเขา ทว่ากลับไม่คิดจะหยุดการกระทำ ปากเรียวยังคงซุกไซร้ไปตามซอกคอของเธอ

“ตามใจผมเถอะนะ ผมไม่อยากให้คุณปฎิเสธ เราเป็นคู่หมั้นกันไงมีลิน”

น้ำเสียงเย็นเหยียบวางอำนาจย้ำกระซิบที่ริมหูของเธอ เขาไม่คิดสนใจคำร้องต่อต้านและท่าทางไม่ยินยอมพร้อมใจนั้น ยังคงสัมผัสนวดคลึงบีบเข็ญไปตามตัวเธอ เขาราวกับไม่ใช่ชายหนุ่มที่เคยโอนอ่อนผ่อนตามเธอคนเมื่อก่อน

กิริยานั้นทำให้มีลินนึกถึงบทรักเร้าร้อนเมื่อครู่ นึกถึงสีหน้าของเขา นึกถึงตัวตนของเขาที่จงใจเผยออกมา เธอเริ่มเข้าใจบางอย่างแล้ว แต่ทว่า เพื่อการมีชีวิตรอดเธอจำเป็นต้องจับหน้ากากที่ตั้งใจสวมมาแต่แรกเอาไว้ให้แน่น

เพราะเขาเองก็ต้องการแบบนั้น

ต้องการเล่นสนุกกับบทบาทของเธอ...

“คุณภีมจะทำอะไรผู้ชายคนนั้นคะ”

“สนใจด้วยหรือ มันเป็นใครก็ไม่รู้ จู่ๆเข้ามาบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของผม ผมฆ่ามันตายก็ยังไม่ผิดกฏหมายเลย”

ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงกายบางที่เกร็งแข็งขึ้นหลังสิ้นคำพูดเขา เขามองเห็นนัยน์ตาหวานมองตอบมาอย่างตื่นตระหนก จึงกอดปลอบใจ

“ทำไมต้องทำหน้าเหมือนกลัวผมด้วยเล่า อย่ากลัวเลยครับ ผมสัญญาว่าจะโหดเหี้ยมกันทุกคน…ยกเว้นมีลินของผมคนเดียว”

ภีธารันต์ช้อนร่างคู่หมั้นป้ายแดงของเขาขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดอย่างนุ่มนวล ก่อนย่างสามขุม พาเธอกลับเข้าไปยังห้องนอนด้านในเพื่อบรรเลงบทรักบทใหม่อีกครั้ง 

NC ตามต่อในเล่ม

NC ตามต่อในเล่ม

NC ตามต่อในเล่ม

NC ตามต่อในเล่ม

NC ตามต่อในเล่ม

ตอนนี้หญิงสาวสิ้นฤทธิ์ลงแล้ว เธอทั้งเหนื่อยอ่อน หมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน สุดท้ายผลอยหลับไปในอ้อมกอดของเขาทั้งที่ภายในหัวยังมีคำสั่งสุดท้ายของพ่อบุญธรรมดังก้องกังวานอยู่

รีบหาทางออกมาจากที่นั่นเดี๋ยวนี้มีลิน! นี้คือคำสั่ง!!

___________________

ไงละ~~ ~

 ฝากเพจด้วยจ้า 

____________________________________________________________________________________________

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจิตนาการและความคิดของผู้แต่งเท่านั้น ทั้งตัวละคร เนื้อเรื่อง สถานที่ ไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงบุคคลที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อเพิ่มอรรถรสเนื้อหาของนิยายให้มีความน่าสนใจขึ้นเท่านั้น ผู้อ่านที่รักโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ
นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 
ห้ามคัดลอก  ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนใดส่วนหนึ่งใน นิยายไปเผยแพร่ต่อโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน การละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นการกระทำที่มีความผิดทางกฎหมายตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ผู้กระทำความผิดต้องรับโทษตามพระราชบัญญัติที่ได้ระบุไว้และจ่ายค่าเสียหายตามแต่เจ้าของผลงานจะกำหนด
[ สำนักลิขสิทธิ์ กรมทรัพย์สินทางปัญญา กระทรวงพาณิชย์ สมาคมนักเขียน ]