คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ++ Chapter 4 ชั้นจะโดนข้อหาฆ่าเจ้านายตายมั้ยเนี่ยะ???++
หลังจากที่ชั้นตรากตรำเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านอีตาบ้ากับหอพักมาทั้งอาทิตย์ วันนี้เป็นวันแรกที่ชั้นต้องย้ายสำมะโนครัวไปอยู่อย่างถาวรเป็นเวลา 6 เดือนกับอีก 3 อาทิตย์ ชั้นก็จัดแจงขนข้าวของที่ไม่มากอะไรนัก ก็แค่ เสื้อผ้า เฟรมน้อยใหญ่อีก 1 กอง กล่องสีหลากหลายชนิด บลา..บลา..บลา..... (เอ่ออ.....เยอะแหะ-*-) ทำไงได้ล่ะก้อชั้นเรียนออกแบบนี่ (เกี่ยวกันมั้ย) ดีนะที่วันนี้ตาบ้านั่นไม่อยู่บ้านม่ะงั้นชั้นคงจะต้องบ้าตายเพราะปากเสียๆของอีตาบ้านั่น ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วชั้นยังทำใจกะหน้าตาอันหล่อเหลาที่ชั้นหลงใหลแต่นิสัยที่ชั้นไม่ปรารถนาของอีตาบ้านั่นสักที ดีนะที่วันนี้ชั้นไม่มีเรียนเลยมีเวลาที่จะจัดแจงข้าวของให้มันเข้าที่เข้าทางก่อนที่จะต้องไปรับโทมะจัง เสียอย่างเดียวที่ยูริจังกะเอริจังมาไม่ได้เพราะว่าติดเรียน
“ ปัง !!! “ o.O เอ๊ะ เสียงประตูบ้านนี่
“ ตึงๆๆๆๆ” OoO””” หรือว่าโจรขึ้นบ้าน ชั้นไม่รอช้าคว้าเอาขาตั้งเขียนภาพมาไว้ในมือกะว่าจะเอาไว้ป้องกันตัว
“ปัง!!...”
“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“โอ๊ย!!!.............ตึง!!!”
“เห้ยยยย.............”
เออหลายๆคนอาจจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นใช่มะ....คือไอโจรมันเปิดประตูเข้ามาที่ห้องชั้น ชั้นเลยเอาขาตั้งเขียนภาพที่ทำจากเหล็กฟาดเข้าให้ที่หัวมัน ทันที่ที่ชั้นเห็นว่าไอโจรมันมีหน้าตาและท่าทางที่เหมือนกับเจ้านายของชั้น จนชั้นต้องอุทานออกมา
ซวย............ซวยแล้วไงล่ะ ชั้นฟาดไปเต็มแรงด้วยอ่ะ อีตาบ้าสลบไปแล้ว
“เห้ยยย.......เลือดออกด้วยอ่ะ” \OoO/ ตายแล้วๆๆๆๆ ชั้นจะทำไงดีอ่ะ ชั้นเริ่มทำไรไม่ถูกได้แต่วิ่งไปวิ่งมาอยู่ในห้อง
‘ ใจเย็นๆยัยมิกะ ใจเย็นๆ สิ่งที่ชั้นต้องทำคือพาเค้าไปนอนที่เตียงแล้วทำแผลให้เค้า แล้วรอให้เค้าฟื้น ‘
***อาซึสะ said***
~ ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ เป็ดอาบน้ำในคลอง ชื่นช่ำเย็นสบายใจจัง มีคัยอยากอาบมั้ย...ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ เป็ด...~ (แกไม่มีริงโทนเสียงอื่นให้ใช้แล้วใข่มั้ย : ผู้เขียน -*-“”)
“ครับ อาซึสะพูดครับ” ใครโทมาตอนนี้ฟระคนกำลังรีบ
((อาซึสะ นี่เอจินะ)) อ่าว...ไอเอจินี่หว่า!!!
“เออมีไรว่ามาเร็วๆ...ฉันกำลังขับรถอยู่ไม่มีสมาธิ”
((วันนี้ไม่ต้องเข้ามาที่บริษัทแล้วนะ พี่มาโคโตะไม่สบาย เค้าเลยยกเลิกโปรแกรมงานทั้งหมด)) ห๋ะ!!! ไม่ต้องไปแล้วเหรอ ทั้งๆที่โค้งหน้าฉันก็จะถึงบริษัทแล้วเนี่ยะนะ
“นี่ ไอเอจิไมแกไม่บอกฉันพุ่งนี้เลยล่ะ บ้าชิบ ฉันอุส่ารีบออกมาเนี่ยะโค้งหน้าฉันก้อจะถึงบริษัทแระ”
((เอาน่าๆถือว่าขับรถเล่นดิ แกจะคิดไรมากวะ)) ดูมันย้อนๆ ไม่มาเป็นผมมันคงไม่รู้สึกอ่ะ
“เออ ... งั้นแค่นี้นะ บาย” ผมโยนมือถือไปที่เบาะข้างๆ วันนี้ผมว่างทั้งวัน โทรไปชวน นานะจังไปเดตดีกว่า เออผู้อ่านอาจจะสงสัย คือนานะจังเนี่ยะเป็นนักร้องสาวยอดนิยมคนนึงก็ว่าได้ อีกทั้งเธอยังเป็นแฟนกับผมด้วย แต่เป็นแบบแอบๆนะเพราะว่าเรากลัวข่าวมันจะใหญ่โต ทำไงได้ล่ะครับ ทั้งเธอทั้งผมก็เป็นคนของสาธารณะทั้งคู่นี่ครับ ต้องทำใจ แต่ขอบอกว่าผมน่ะ รักนานะมากๆ อาจถึงขั้นแต่งงานเลยก็ได้ครับ ว่าแล้วไม่รอช้า โทรไปเลยดีกว่า
ตื๊ด..ตื๊ด..ตื๊ด....
((หวัดดีครับ....)) เห้ย....เสียงผู้ชายนี่ทำไมมารับโทรศัพท์ของนานะจังได้ล่ะ
“นายเป็นใครน่ะ....นานะจังอยู่ไหน”
((แล้วนายล่ะเป็นใคร เป็นอะไรกับนานะจัง)) หนอย ไอบ้านี่มีสิทธิ์อะไรมาถามผมว่าผมเป็นอะไรกับนานะจัง
“ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณ คุณต่างหากล่ะที่จะต้องตอบผมว่าคุณเป็นใคร แล้วทำไมนานะจังถึงให้คุณมารับสายแทน”
((นานะน่ะเหรอ เค้าอาบน้ำอยู่น่ะ คุณมีอะไรก็ฝากข้อความไว้ละกัน เดี๋ยวผมจะบอกเค้าให้)) หมายความว่าไง นานะจังอาบน้ำอยู่ .......... เห้ยยย !!!
“ตก-ลง-นาย-เป็น-อะ-ไร-กับ-นา-นะ-จัง” ผมเน้นย้ำทีละคำหมอนี่มันเป็นใครกันแน่ถึงอยู่ในห้องของนานะตอนที่เธอกำลังอาบน้ำอยู่ (คือนานะจังอยู่คอนโดคนเดียวน่ะ)
((ผมก็ไม่จำเป็นจะต้องบอกคุณเหมือนกัน ถ้าไม่มีอะไรงั้นแค่นี้นะ สวัสดี......ตื๊ด...ตื๊ดตื๊ด))ไอ...ไอหมอนั่นมันตัดสายผม..........!!!!! หลังจากนั้นผมก็โทรหานานะอีกหลายครั้ง แต่คาดว่าไอบ้านั่นมันคงตัดสายผมทิ้ง ผมทนไม่ไหวเลยวนรถกลับแล้วตรงไปที่คอนโดของนานะจังทันที ระหว่างที่รอไฟแดงอยู่นั้น
~ มันตกหลุมรักเทอ...อย่างงี้ทุกวัน...ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน...ก็ยังตกหลุมรักเทออย่างงี้ทุกๆวัน ~ นานะจังโทรมานี่ แน่นอนผมจำริงโทนได้ทันทีว่าต้องเป็นนานะจังแน่
“....”
((อาซึสะ....นี่นานะนะ))
“นานะอยู่กับใคร?” สิ่งแรกที่ผมอยากรู้คือใครที่มันมารับโทรศัพท์ของเธอ
((อ๋อ!..พี่ชายนานะเองน่ะ อาซึสะโกรธนานะเหรอ??)) นานะส่งเสียงออดอ้อนมาให้ผม
“ไม่เห็นนานะเคยบอกผมเรยว่ามีพี่ชาย??” ใช่เทอไม่เคยบอกผมสักครั้ง แล้วผมจะเชื่อดีมั้ย
((ก็....ก็คือว่าเค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของนานะที่พึ่งบินมาจากอเมริกาน่ะ เลยมาขอพักนี่เดี๋ยวนานะจะไปส่งเค้าที่สนามบินแล้วเนี่ยะ)) อย่างงั้นเองเหรอ งั้นผมก้อคิดมากน่ะสิเนอะ แหะๆ
“งั้นเหรอ...พอดีว่าวันนี้ผมว่าง งั้นเดี๋ยวผมไปรับดีมั้ยนานะ จะได้ทำความรู้จักกับญาติของคุณไว้ด้วยไงล่ะ”
((เออ....อย่างดีกว่าอาซึสะ คือ....พอดีว่าพี่เค้าจะต้องรีบไปขึ้นเครื่องน่ะ))
“แต่นี่ผมใกล้จะถึงคอนโดของนานะแล้วนะครับ”
(( อ๋อ!!....พอดีว่านานะพึ่งขับรถออกมาน่ะ ขอโทษนะอาซึสะที่วันนี้นานะอยู่กับคุณไม่ได้น่ะ ทั้งๆที่คุณอุตส่าห์ว่างแล้วแท้ๆ นานะขอโทษจริงๆ )) โอ๊ย !!! นานะจังอย่าทำเสียงอ้อนอย่างนี้สิ ผมอ่อนไปหมดแล้ว
“ใครจะกลับไปโกรธคุณได้ลงล่ะครับนานะ เอาเป็นว่าไว้คราวหน้าละกัน ผมต้องวางแล้วล่ะครับ ขับรถดีๆนะ บ๊ายบายครับที่รัก”
(( ค่ะ ดีใจจังที่อาซึสะเข้าใจนานะ บ๊ายบายค่ะ รักนะคะ)) ตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ด.....
แล้วผมจะไปที่ไหนดีล่ะ......-*- จริงสิวันนี้ยัยเบ๊อะต้องมาอยู่ที่บ้านเราเป็นวันแรกนี่ คงจะกำลังขนของอยู่แน่ๆ หึหึหึ ไปกวนประสาทยัยนี่เล่นฆ่าเวลาดีกว่า ( พระเอกช้านนน....-*-โรคจิตบ่ะเนี่ยะ : ผู้เขียน) ผมก็ไม่ได้เป็นโรคจิตอะไรหรอกครับ พอดีว่ายัยนั่นชอบทำหน้าเอ๋อๆ น่าแกล้งดี อย่างตอนที่ยัยบ้านั้นรู้ว่าผมคือนักร้องดังแถมยังเป็นนักร้องในดวงใจของยัยนั่น หน้างี้เอ๋อสุดๆครับพี่น้อง ไม่รู้ว่ายัยบ้านั่นได้ความซื่อบื้อมาจากไหน เต็มพิกัดจริงๆ ผมไม่เคยเห็นใครซื่อบื้อได้เท่ายัยนี่จริงให้ตายเหอะ แล้วมาบอกว่าเป็นแฟนคลับผม อยู่ต่อหน้ายังไม่รู้เลยว่าผมเป็นใคร บื้อชะมัด ง่ายๆก็คือแกล้งแล้วปฏิกิริยาที่ตอบกลับมาเนี่ยะทำผมขำได้ทุกครั้งอ่ะครับ หึหึหึ
-หน้าบ้าน miura’s family –
ผมใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้าน ไมมันดูเงียบผิดปกตินะ ยัยเบ๊อะนั่นไม่น่าจะเป็นคนที่ทำอะไรเงียบๆเป็นกะเค้านี่ หรือว่ายังไม่มา ผมตัดสินใจเดิเข้าบ้าน แต่ยังไม่ทันได้ไขประตู ประตูมันก็เปิดแล้ว แสดงว่ายัยเบ๊อะนั่นมาแล้วแต่ไม่ได้ล๊อคประตู แล้วนี่ผมจะไว้ใจให้ยัยนี่ดูแลบ้านได้จริงๆมั้ยเนี่ยะ เห้อออ............! ขึ้นไปดูยัยนั่นหน่อยละกัน ผมเดินขึ้นบันไดมาที่ชั้น 2 ห้องซ้ายสุดเป็นห้องของยัยอากิโกะน้องสาวตัวแสบของผม ถึงจะแสบแค่ไหนแต่ผมก็หวงและรักมากๆเช่นกัน ถัดมาก็ห้องของโทมะน้องชายคนเล็ก เอาจริงๆน่าจะเรียกว่าลูกหลงมากกว่า ก็ผมกับโทมะอายุห่างกัน 15 ปีเห็นจะได้ งี้แหละครับ พ่อแม่ผมเค้าสวีทกันทุกวัน ผมเห็นแล้วยังเลี่ยนแทน ห้องถัดจากโทมะก็เป็นห้องว่าง ที่ต่อจากวันนี้มันจะไม่ว่างแล้วเพราะว่าผมให้ยัยเบ๊อะมานอนที่ห้องนี้ ส่วนห้องผมก็อยู่ขวาสุดติดกับห้องยัยเบ๊อะน่ะแหละครับ พอดีเลยประตูห้องยัยนั่นเปิดอยู่ เดี๋ยวผมจะว่าสักให้เข็ดที่ลืมปิดประตูบ้านคอยดูสิ แกล้งให้ยัยนั่นตกใจเล่นดีกว่า ผมตัดสินใจถีบประตูห้องยัยนั่นไปหนึ่งที
“ปัง!!!”
***มิกะ said***
หลังจากที่ชั้นลงมือทำแผลที่หัวของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้านายเสร็จเรียบร้อย ชั้นก็เดินลงไปทำข้าวต้มเผื่อว่าเค้าฟื้นมาจะได้กินได้ เมื่อทำเสร็จชั้นก็ขึ้นไปจัดห้องต่อ ไม่นานนักตาบ้าก็ฟื้น
“...”
“นี่นาย.....เป็นยังไงบ้าง???” เค้าทำหน้าเหวอๆด้วยแหะ คงจะยังมึนๆอยู่อ่าดิ
“...”
“นาย.....กินข้าวต้มมั้ย เดี๋ยวชั้นไปยกมาให้นะ” ชั้นรีบวิ่งลงไปตักข้าวต้มในหม้อขึ้นมาให้เค้าเผื่อว่าเค้าจะยกโทษให้ชั้นบ้างที่ไปฟาดหัวเค้า แหะๆ
***อาซึสะ said***
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นหลังจากที่จำได้ว่าถูกของแข็งๆฟาดมาที่หัวผม ผมมองไปรอบๆห้อง ข้าวของถูกวางอย่างเป็นระเบียบ แต่ที่ดูจะไม่คุ้นตาก็คงเป็นบรรดาภาพวาดต่างๆที่วางกองติดกำแพงทั้งที่เป็นกระดาษและเฟรม แล้วผมก็มาสะดุดที่รูปที่อยู่บนโต๊ะของเจ้าของห้องกับใครสักคนที่ผมเดาได้ไม่ยากว่าคือแฟนของยัยบ้านั่นชัวร์ น่าสงสารผู้ชายคนนั้นจิงๆที่หลงมาเปนแฟนยัยบ้าเนี่ยะ หน้าตาก็ดีไม่น่าตาบอดเร้ยยย -*-
“นี่นาย.....เป็นยังไงบ้าง???”ผมหันไปตามเสียงเรียก ยัยนี่อยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้แหะ
“...”
“นาย.....กินข้าวต้มมั้ย เดี๋ยวชั้นไปยกมาให้นะ” ยัยนี่มาแปลกครับ เสนอตัวไปตักข้าวต้มมาให้ผมกิน รับรองได้เลย ยัยนี่ทำเพื่อให้ผมเห็นใจ แต่ขอโทษผมไม่หลงกลยัยเถื่อนนี่หรอก (ผมเปลี่ยนเรียกยัยเถื่อนเพราะว่ายัยนี่มันโหดชะมัดฟาดเข้ามาได้ หัวคนนะไม่ใช่หัวหมา) รอให้ยัยนี่มาก่อนเถอะจะด่าให้ลืมชื่อเลยคอยดู ไม่นานนักยันยเถื่อนก็ขึ้นมาพร้อมกับถาดข้าวต้มกลิ่นหอมน่าทาน
“นี่ๆ นายลุกไหวมั้ย มากินข้าวต้มรองท้องก่อนมั้ย” ยัยเถื่อนเอาถาดข้าวต้มวางไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วหันมาถามผม
“อืม..” ผมพยายามพยุงตัวขึ้นนั่ง โดยที่มียัยเถื่อนคอยช่วยอยู่ “ขอบใจ”
“อ่ะนี่!...ข้าวต้มปลา กินซะแล้วนายก็นอนต่ออีกหน่อยละกันดูท่าทางนายจะเจ็บเอามากๆ ยังไงๆชั้นก็ต้องขอโทษนายด้วยนะที่เผลอตีแรงไปหน่อย” ไม่หน่อยล่ะยัยเถื่อนเอ๊ย เล่นเอาผมเกือบตาย
“ทำไงได้ล่ะนายเล่นมาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงอย่างงี้ชั้นก็นึกว่าโจรน่ะสิ” ยัยเถื่อนทำหน้าสลดทันที คิดว่าผมจะใจอ่อนคิดว่ายัยเถื่อนรู้สึกผิดจริงๆเหรอ ฝันไปเถอะ ลูกไม้นี้ใช้กับผมไม่ได้หรอกครับขอบอก ชิชิ
“นายก็รีบๆกินเถอะ จะได้พักผ่อนอีกสักหน่อย” อืม ผมเห็นด้วยกับยัยเถื่อนแหะ เพราะตอนนี้กระเพาะผมมันกำลังจะอาละวาด
“ฉันไม่ชอบปลา”
“นายอย่าเรื่องมากน่า ... ปลาน่ะมันมีประโยชน์รู้มั้ย กินไปเถอะ” หนอย ยัยเถื่อนนี่หาว่าผมเป็นคนเรื่องมาก ไม่จริงเลยครับ ผมแค่เลือกสิ่งที่ดีที่สุดเท่านั้นเอง (นั่นแหละเค้าเรียกว่าเรื่องมาก -*- : ผู้เขียน)
“รู้!!! แต่ฉันไม่กิน”
“นายเนี่ยะนะมันดื้อยิ่งกว่าโทมะที่อายุแค่ 5 ขวบซะอีก จะบอกให้เอาบุญนะว่ามันไม่น่ารักหรอกนะ โตแล้วยังมาดื้อเป็นเด็กๆไปได้” ยัยเถื่อนเนี่ยะปากร้ายจริงๆให้ตายเหอะแล้วที่ผมต้องเป็นอย่างนี้มันเพราะใครกันล่ะ ยัยบ้าเอ๊ย
“นี่ๆให้มันน้อยๆหน่อย ฉันเป็นเจ้านายเทอนะ แล้วอีกอย่างที่ฉันต้องเป็นแบบนี้มันเพราะใครกันห๊ะ!!!”
“ชั้นจำได้หรอกน่าว่าที่นายเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าชั้น แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าเรื่องนี้ชั้นไม่ได้เป็นฝ่ายผิดคนเดียว”
“หมายความว่าไงของเทอ?”
“ก็หมายความว่านายก็มีส่วนผิดด้วยไงล่ะ หน้าตาก็ออกจะฉลาดไม่น่าถามไรโง่ๆ” ยัยนี่-*-
“ฉันผิดตรงไหนไม่ทราบ ฉันเดินเข้าห้องไหนในบ้านตัวเองเนี่ยะมันผิดด้วยเหรอห๊ะ!!!”
“ก็เปล่า........แต่นายควรจะให้ซุ่มให้เสียงกันบ้าง ไม่ใช่นึกอยากจะมาก็มา ใครเค้าจะไปตรัสรู้ล่ะว่านายจะกลับเมื่อไหร่ ชั้นก็นึกว่าโจรสิ”
“ก็แล้วยัยเถื่อนที่ไหนดันลืมล๊อคประตูบ้านล่ะ ฉันก็นึกว่าเป็นโจรเหมือนกันแหละ” ต้องรีบกลบเกลื่อนไม่ให้ยัยเถื่อนนี่ชนะผมได้
“นี่!!!!.....นายว่าใครเถื่อนห๊ะ!!!!”
“แล้วเทอคิดว่าฉันหมายถึงใครล่ะถ้าไม่ใช่เทอ ในเมื่อตรงนี้ก็มีแค่ฉันกับเทอเท่านั้น”
“นี่นาย!!!!”
“ฉันจะไว้ใจเทอให้ดูแลบ้านได้มั้ยเนี่ยะห๊ะถามจริง ขนาดประตูบ้านเทอยังเปิดมันทิ้งไว้เลย เกิดโจรมันขึ้นบ้านจริงๆเนี่ยะ ฉันไม่ต้องหมดตัวเพราะเทอเหรอยัยสะเพร่า ถามจริงเถอะไม่มีใครสั่งใครสอนรึไงว่าให้ปิดประตูทุกครั้งที่เข้าบ้านน่ะห๊ะ พ่อแม่เทอเค้าไม่เคยบอกเทอรึไงห๊ะ!!!!”
“...” ยัยเถื่อนนั่งอึ้งกับสิ่งที่ผมต่อว่า แล้วทำท่าเหมือนจะเถียงกลับผมไม่ยอมหรอกครับ
“นี่!!!ฉันจ้างเทอเพื่อมาดูแลบ้านนะ ไม่ได้จ้างมาเพื่อให้คนอื่นเค้ามาปล้นบ้านฉัน อีกอย่างนะ เทอควรจะใส่ใจกับสิ่งรอบข้างบ้าง ไม่ใช่วันๆเอาแต่เอ๋อนะ ฉันเดินข้ามาในบ้านจนถึงชั้นบนเนี่ยะเทอไม่ได้รู้สึกตัวเลยใช่มั้ยห๊ะ!!!!”
“...” เห้ยยย!!!! ทำไมยัยเถื่อนถึงนั่งนิ่งเป็นสากกะเบืออย่างงี้ล่ะ ปกติต้องโต้กลับสิ???
“นี่!!! ... นี่เทอ ฟังฉันอยู่เปล่าเนี่ยะ!!!???”
“ชั้นรู้ ชั้นมันซุ่มซ่าม ทำอะไรไม่ได้เรื่อง แต่นายไม่มีสิทธิ์มากล่าวหาถึงพ่อถึงแม่ชั้นนะ ตาบ้าเอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“O.O“ยัยเถื่อนพูดจบก็วิ่งออกจากห้องไป โดยที่ผมนั่งอึ้งอยู่บนเตียงยัยนั่น เพราะผมทำให้ยัยเถื่อนร้องไห้
“ปัง!!!!!” คาดว่ายัยนั่นคงจะวิ่งออกจากบ้านไปเรียบร้อยแล้วฟังจากเสียงประตู ยัยบ้าเอ๊ยกลัวผมจะไม่ได้เปลี่ยนประตูบ้านใหม่รึไงปิดซะประตูแทบพัง
ความคิดเห็น