++baby sitter ใช้นักรักซะเลย++

ลำดับตอนที่ #3 : ++ Chapter 3 – เทพบุตรของชั้นจริงหรือนี่ ++

มิอุระ อาซึสะ เทพบุตรสุดหล่อของฉัน นายช่างเป็นคนที่เกินเอื้อมจริงๆ แค่คิดที่จะเดินผ่านเรายังไม่กล้าเลย ช่างเป็นนักร้องที่ถ่อมตัวและเป็นกันเองกับแฟนเพลงจัง นิสัยก็ดี ถ้าใครได้อยู่ด้วยคงต้องมีความสุขมากแน่ๆเลย อาซึสะทำไมนายช่างเป็นเหมือนเทพบุตรมาจุติแบบนี้เนี่ยะ แล้วมิกะจะกล้าอาจเอื้อมแม้แต่จะเดินผ่านนายได้เหรอ....แล้วนี่สวรรค์กลั่นแกล้งอะไรชั้นเนี่ยะ!!!มันเกิดอะไรกับพ่อเทพบุตรสุดหล่อของชั้นละนั่น ทำไม๊ทำไม! ชั้นถึงจับพลัดจับพลูมาเจอนายได้แต่ในสถานการณ์ที่แย่ขนาดนั้นเนี่ยะ -*- เทพบุตรที่ชั้นคิดว่าไกลเกินเอื้อมกลายเป็นว่าชั้นสามารถอยู่ใกล้ขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ยะ..... เฮ้ออออ!!! เค้าจะเป็นเทพบุตรอย่างที่ชั้นใฝ่ฝันหรือจะเป็นซาตานจำแลงน้า.....!!!

“มิกะ....มิกะเป็นอะไรอ่ะนั่งใจลอยเชียว” เพื่อนผู้แสนดีของชั้นทั้ง 2 คนเดินถือถาดอาหารตรงมาที่โต๊ะที่ชั้นกำลังนั่งอยู่

“แหมๆ ถามไปได้ยูกิโนะ อย่างมิกะอ่านะถ้าใจลอยก็นึกถึงอยู่คนเดียวอ่ะ” ยัยเพื่อนตัวดีดันรู้ใจซะนี่ แต่ขอโทษชั้นคิดคนละแง่กะเมื่อก่อนย่ะ ตอนนี้มันลบสุดๆ

“ว่าแต่นั่งทำหน้าบุ่ยอะไรแต่เช้าเนี่ยะฮ๊ะ” ยูกิโนะยังคงต้องการคำตอบ

“ก็เมื่อเช้านี้ชั้นไปเริ่มงานวันแรกอ่ะ มีแต่เรื่องแย่ๆแต่เช้า” -*-

“งานพี่เลี้ยงเด็กที่ต้องไปอยู่บ้านเค้า ที่เธอเคยบอกอ่านะ”

“อืม”

“เอ้ามันก็ดีแล้วนี่เธอจะได้ไม่ต้องเสียค่าที่อยู่ที่กินตั้งหลายเดือนไง ไม่ชอบเหรอ”

“นี่เธอเห็นชั้นเป็นคนขี้ยกตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยะ!!!”

“ตั้งแต่จำความได้อ่ะ”

“...” เออลืมไป ก็ยูกิโนะเนี่ยะเป็นเพื่อนรักที่เกือบจะเหมือนคนในครอบครัวก็เล่นคบกันตั้งแต่ยังคลานกันอยู่อ่ะ แบบว่ารู้จักกันตั้งแต่เกิด ก็คนนี้แหละที่แม่เป็นเซฟมือทองที่ชั้นได้ยกย่องว่าเป็นท่านอาจารย์ ยูกิโนะจึงรู้ดีที่สุดว่าชั้นชอบหรือไม่ชอบอะไร อยู่ในอารมณ์แบบไหน กะคนนี้อ่ะยังไงก็ปิดไม่ได้

“แล้วตกลงที่มานั่งทำหน้าเบื่อโลกเนี่ยะไม่ใช่เพราะเรื่องสุดที่รักของเธอเหรอ???”

“มันก็ไม่เชิง” ชั้นจะบอกยังไงอะว่าชั้นไปทำงานบ้านเค้าอ้า....-*-

“เออนี่ๆรู้บ่าวอาทิตย์หน้า ‘KISS’ จะออกซิงเกิ้ลใหม่นะ…ชั้นอ่ะอดใจรอแทบไม่ไหวแล้วอ่ะ”

“จริงดิๆๆ.......ดีจังๆชั้นรอฟังเสียงของเอจิไม่ไหวแล้วสิ” ^///^

“...........”

“อ่าว...มิกะไม่ดีใจเหรอที่ ‘KISS’ ออกซิลเกิ้ลใหม่แล้วอ่ะ”

“อืมดีใจสิ”

“เหอะ! เนี่ยะนะคนดีใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะพอรู้ว่า มิอุระ อาซึสะได้ออกซิงเกิ้ลทีไรเธอจะแทบคลั่งเลยนี่ แล้วนี่ผีตนไหนมันเข้าสิงเธอละถึงเงียบเป็นป่าช้าอย่างงี้อ่ะ” นั่น ว่าไปนั่น-*-“

เผื่อหลายๆคนจะสงสัยคือวง‘KISS’ เนี่ยะเป็นวงที่ชั้นกับเพื่อนซี้ 2 ตัว เอ้ย! 2คนนี้ปลื้มมาก ในวงจะประกอบด้วยสมาชิก 3 คน โดยนักร้องนำชื่อ มิอุระ อาซึสะ (อีตาเจ้านายบ้าของชั้นเองแหละค่ะ) ด้วยเสียงร้องที่กระชากใจไม่ว่าสาวน้อยหรือสาวใหญ่ต่างต้องรุมรักเขาเป็นทั้งนั้น หน้าตาที่ค่อยไปทางผู้หญิงยิ่งเรียกเสียงกรี๊ดได้ไม่ขาดสาย ส่วนสูงที่ไม่เกรงใจสมาชิกในวงคนอื่นๆ ด้วยความสูง 185 ซม. อาซึสะเลยกลายเป็นจุดเด่นในวงทันที และที่สำคัญมาดคุณชายแสนดีของเค้าไม่ว่าเวลาอยู่ในจอหรือนอกจอที่รำลือกันว่าดีนักดีหนาก็ทำให้สาวๆใจละลายได้เป็นแถวๆ แน่นอนล่ะหนึ่งในนั้นก็ชั้นกะยัยเอริกะเนี่ยะแหละ แต่รายนั้นอ่ะอาการสาหัสน้อยกว่าชั้นเพราะว่าเค้ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่ในวงการนามว่าฮิโรอิ(หนึ่งในสมาชิกวง PRIENCE) ส่วนสมาชิกอีก 2 คนนั้นก็เด่นไม่แพ้กันคนหนึ่งชื่อ ทาคาโนะ เอจิ หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก ดูซื่อๆออกจะบื้อด้วยซ้ำ พ่อคนเนี้ยะ ทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด ส่วนสูงที่พอเหมาะพอเจาะ 175 ซม. เป็นหนึ่งในคอรัสของวง งานอดิเรกส่วนมากก็เป็นอะไรที่น่ารักๆเช่น ตกปลา ทำอาหาร ตั้งแคมป์อะไรเทือกๆนั้นอ่ะ ด้วนลุคน่ารักๆแบบเด็กๆเล่นเอายัยยู่กิโนะเพื่อนสุดเลิฟของชั้นแทบคลั่ง แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าใครที่ทำให้ยัยยูกิโนะคลั่งได้เนี่ยะชั้นอยากบอกว่าสุดยอดจริงๆ ก็ยัยเนี่ยะเคยชอบใครได้นานๆซะที่ไหนล่ะไม่เกินอาทิยต์ก็ลืมแล้วด้วยซ้ำว่าเคยชอบอยู่ แต่นายเอจิเนี่ยะแทบจะเอาขึ้นหิ้งผ่านมาแล้ว3ปีก็ยังติดหนิบไม่ปล่อย ส่วนคนสุดท้ายในวงคือ ฮายากาว่า มาโคโตะ หนุ่มหน้าหวาน ที่ดูเหมือนว่าเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ ตาคนนี้เป็นหัวหน้าวงแน่นอนเพราะอายุแก่ที่สุด ตาเนี่ยะถ้าออกเดี่ยวรับรองว่าไม่ได้กินเงินของพวกเรา 3 คนแน่ๆ ก็นายเนี่ยะเป็นคนเดียวในวงที่พวกเราตัดหางปล่อยวัด เพราะนิสัยหยุมหยิมตามลุคที่มีให้เห็น แต่กับคนอื่นแทบจะถวายชีวิตให้เชียว (ประมาณว่าพวกอีชั้นชอบของแปลก “-*-) อย่างที่บอกไปแล้วชั้นอ่ะคลั่งอาซึสะจะตายแต่ทำไม๊ทำไมอาซึสะที่ชั้นเจอถึงแตกต่างจากที่เคยได้ยินมาก็ไม่รู้ ชั้นถึงได้นั่งเอ๋ออยู่เมื่อกี้ไงล่ะ

“เออแล้วตกลงเธอต้องเข้าไปอยู่ที่บ้านเค้าเมื่อไหร่ล่ะ”

“ก็คงอาทิตย์หน้าอ่ะ ตอนนี้ชั้นรอเรื่องจากทำหออยู่น่ะ แต่ช่วงนี้ชั้นต้องไปทำงานแต่เช้าแล้วก็กลับดึกๆด้วยอ่ะ ซึ่ง.............” ชั้นหันไปส่งสายตาหวานจ๋อยใส่เพื่อนๆที่แสนดีทั้ง 2 คน

“นี่ๆจะให้ช่วยอะไรก็ว่ามาไม่ต้องมานั่งทำหน้าตาอ้อนส้นแบบนั้นก็ได้” สมแล้วที่คบกนมาตั้งแต่เกิดรู้ใจชั้นจริงๆ

“ก็ชั้นต้องทำอาการตอนเช้าแต่ถ้าชั้นกลับดึกชั้นคงจะไปซื้อของเตรียมไว้ไม่ได้แน่ๆ อีกอย่างชั้นก็ไม่รู้ด้วยว่าชั้นจะทำอะไรให้กินดีอ่ะ” ชั้นยังไม่ลดละความพยายามที่จะส่งสายตากวยส้นอย่างที่ยูกิโนะว่าไว้ต่อไป

“เดี๋ยวชั้นจะจดวิธีทำแล้วก็ซื้อของเตรียมไว้ให้แค่นี้พอใจมั้ยล่ะ”

“น่ารักที่สู้ดดดดด.............เพื่อนรัก”

“การบ้านบางส่วนที่ชั้นพอวาดได้จะช่วยละกัน เธอไปกลับคงจะลำบาก” โอ้!!....เอริกะที่น่ารัก

“ชาติที่แล้วชั้นทำบุญด้วยอาไรน้า....ถึงได้เพื่อนดีๆอย่างพวกเธอเนี่ยะ มามะขอหอมสักฟอดเป็นการขอบคุณแล้วกันนะ”

“ยี้~.....อย่ามาใกล้เลยนะยัยบ้า” และแล้วการวิ่งไล่จับของชั้นกับเพื่อนๆก็เริ่มขึ้น เห้อออ....ช่างเป็นชีวิตที่มีความสุขอะไรเช่นนี้เนี่ยะไม่อยากให้เลิกเรียนเร็วๆเล้ยยยย

“มิกะแล้วนี่เธอจะไปที่บ้านนั่นเลยเหรอ”

“อ๋อเปล่าหรอก...ชั้นต้องไปรับน้องชายเค้าก่อนอ่ะ จะไปด้วยกันมั้ยล่ะมันเป็นทางผ่านของพวกเธออ่ะ”

“เอาสิๆ เราจะได้เดินคุยกันไปด้วย น่าสนุกดีออก”

“อืม”

แล้วเรา 3 คนก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆจนถึงโรงเรียนอนุบาลที่โทมะมาเรียน เรา 3 คนก็เข้าไปรับโทมะด้วยกัน

“สวัสดีค่ะ...คือพวกเรามารับมิอุระ โทมะน่ะค่ะ” ชั้นหันไปบอกกับครูที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียน

“รอสักครู่นะคะ” ครูคนนั้นเดินเข้าไปในโรงเรียนแล้วพาโทมะออกมา เมื่อโทมะเห็นชั้นก็โค้งให้แล้วหันกลับไปโค้งให้ครูคนนั้นแล้วเดินออกมา (เด็กอะไรมารยาทดี๊ดี)

“โทมะนี่เพื่อนๆพี่จ๊ะ ชื่อพี่ยูกิโนะกับพี่เอริกะจ๊ะ”

“หวัดดีครับ”

“น่ารักจังชื่อไรนะเรา ... โทมะใช่มั้ย”

“ครับผมชื่อ มิอุ....อุ๊บ!!”

“ใช่แล้วล่ะเค้าชื่อโทมะน่ะ น่ารักใช่มั้ยล่ะ” ชั้นรีบเอามือปิดปากโทมะเพื่อไม่ให้เค้าพูดถึงชื่อนามสกุลเพราะว่ากลัวความจะแตกก่อนจะได้ทำงานเพราะว่าบ้านเนียะมันพิมพ์เดียวกันทั้งบ้านอ่ะ - -“

“ถ้างั้นชั้นแยกกับพวกเธอที่นี่ละกันนะ ชั้นรบกวนพวกเธอสักอาทิตย์นะ แล้วจะเลี้ยงไอติมนะ” เหอๆๆ...เอาของกินมาล่อเพื่อนซะงั้น ชั้นแยกกับยูกิโนะและเอริกะเพื่อไปบ้านมิอุระ

“เห็นว่าเย็นนี้จะไม่มีใครกลับมาใช่มั้ย” โทมะพยักหน้า

“งั้นเย็นนี้เรากินอะไรกันดีล่ะ”

“...”

“ว่าไงจ๊ะโทมะอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย”

“เหมือนเดิมฮะ”

“เอางั้นเหรอ!!....งั้นเราไปซื้อของมาทำกันนะ” แล้วชั้นก็ลากโทมะไปซื้อของที่ตลาดด้วยเลย

“โทมะชอบกินพายบลูเบอรี่มั้ย”

“ฮะ”

“งั้นเดี๋ยวเรากลับไปช่วยกันทำมั้ย”

“ฮะ” ช่างเป็นเด็กที่ว่างานจังแหะ น่ารักจริงๆ ///^w^///

พอซื้อของเสร็จชั้นกับโทมะก็เดินกลับบ้านกันชั้นให้โทมะอาบน้ำอาบท่าให้สะอาดแล้วลงมาทำอาหารด้วยกัน เหมือนว่าโทมะไม่เคยทำอะไรก็เลยดูตื่นเต้นกับทุกๆอย่างที่ชั้นสอน ชั้นกับโทมะทำอาหารเย็นโดยส่วนมากก็ชั้นนี่แหละที่ทำแต่โทมะก็เป็นลูกมือที่น่ารักมากๆ (ถ้าเค้าอยู่เฉยๆแกก็ชมเค้าใช่มั้ยไอโลลิค่อน -__-“)

“ผมจะทำเผื่อให้พี่ใหญ่กับพี่สาวได้มั้ยฮะ” โทมะเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยหน้าตาบ๊องแบ๊ว ตากลมโต แก้มป่อง โอ๊ยยย........ทำเอาชั้นใจละลาย ยิ่งมองยิ่งเหมือนอาซึสะในโปสเตอร์

“ได้มั้ยฮะ??”

“ได้สิจ๊ะ....ทำไมจะไม่ไดล่ะ” เมื่อได้ยินชั้นอนุญาต โทมะก็เริ่มลงมือทำต่อด้วยหน้าตาอมยิ้มอายๆ น่ารักจริงๆ พี่ใหญ่กับพี่สาวเหรอ คงหมายถึง อีตาอาซึสะกับอากิจังสินะ น่ารักจริงๆ

“เอาล่ะเสร็จแล้ว โทมะหิวรึยังจ๊ะ”

“ยังฮะ...ผมอยากทำพายบลูเบอรี่ก่อนฮะ”

“จ๊ะ...งั้นเรามาทำพายกันก่อนละกันนะ”

เมื่อเราทำพายกันเสร็จชั้นก็ไล่ให้โทมะกลับขึ้นไปอาบน้ำอีกครั้งเพราะว่าตอนนี้เนื้อตัวมอมแมมไปหมดด้วยเครื่องทำพายต่างๆ เมื่อโทมะอาบน้ำเสร็จก็รีบวิ่งลงมานั่งที่โต๊ะทันที

“ผมหิวแล้วครับ” โทมะพูดด้วยหน้าตาร่าเริงสุดๆ คงจะปลื้มที่อาหารมื้อนี้ตนมีส่วนร่วม

“จ๊ะๆงั้นโทมะทานก่อนนะเดี๋ยวพี่ของเอาถาดพายไปแช่ก่อนนะ”

“ฮะ”

“เป็นไงบ้าง อร่อยมั้ยมื้อนี้” ชั้นเอาถาดพายไปแช่แล้วลงมานั่งกินกับโทมะ ที่ตอนนี้กำลังฟาดของกินในจานอย่างอร่อย

“ฮะ...อร่อยที่สุดเลยฮะ”

“อร่อยกว่าเมื่อเช้าที่พี่ทำรึเปล่าจ๊ะ”

“ฮะ”

“งั้นต่อไปพี่ก็ต้องรบกวนให้โทมะมาเป็นลูกมือให้พี่แล้วล่ะ อาหารพี่จะได้อร่อยทุกมื้อ ได้มั้ยจ๊ะ”

“จริงเหรอฮะ....ให้ผมทำจริงๆนะฮะ”

“จริงสิจ๊ะ...แต่โทมะต้องเป็นเด็กดีนะ”

“ฮะ...ผมจะเป็นเด็กดีฮะ” โอ๊ย....เด็กอะไรน่ารักเป็นบ้าชั้นอยากจะฟัดเด็กที่อยู่ตรงหน้าจะแย่อยู่แล้วเนี่ยะ ช่างน่ารักจริงๆ แล้วเราก็นั่งกินกันจนอิ่ม

“อิ่มแล้วใช่มั้ยจ๊ะ พี่ขอเก็บไปล้างก่อนนะ”

“ให้ผมช่วยนะฮะ” โทมะเดินถือชามมาที่อ่างล้างชามแล้วส่งสายตาอ้อนวอน โอ๊ย คุณน้องขา...ไม่ต้องส่งสายตาอ้อนวอนพี่ พี่ก็ให้ทำทุกอย่างที่น้องอยากทำแล้วล่ะค่ะ ///^w^/// พอล้างจานเสร็จชั้นก็ให้โทมะไปนั่งทำการบ้านที่ห้องรับแขก ส่วนชั้นก็เอาอาหารของอีตาบ้านั่นกับอากิจังมาจัดไว้ที่โต๊ะพร้อมทั้งคลุมไว้ไม่ให้มันชืดเกินไป ส่วนพายก็ยังนอนสุขสบายอยู่ในตู้เย็นเพราะโทมะยืนยันว่าจะกินก่อนนอน ช่างเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ

“ไหนขอพี่ดูการบ้านหน่อยสิ”

“ผมทำเสร็จแล้วฮะ”

“O-o” เร็วจัง!!!

“ขอพี่ดูได้มั้ยจ๊ะ”

“ฮะ” โทมะยื่นสมุดการบ้านมาให้ชั้น โหหห สาบานนะว่านี่เป็นการบ้านของเด็กอนุบาลน่ะ ไมมันดูเหมือนประถมอ่ะ ยากด้วยดิ เก่งจัง แล้วนี่เค้าจ้างชั้นมาทำอะไรเนี่ยะ???

“โทมะพี่ว่าเราเข้านอนดีกว่ามั้ยจ๊ะ นี่ก็ดึกมากแล้วนะ”

“ผมรอพี่ใหญ่กับพี่สาวก่อนไม่ได้เหรอฮะ”

“พี่ใหญ่กับพี่สาวของโทมะคงกลับดึกน่ะจ๊ะ ถ้าไงโทมะเข้านอนก่อนแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยเจอดีมั้ยจ๊ะ”

“ก็ได้ฮะ” ช่างเป็นเสียงแห่งความเหงาจริงๆ โทมะผู้น่าสงสาร _ _”

โทมะยอมขึ้นไปนอนแต่โดยดี ทำให้ชั้นมีเวลาทำนู่นทำนี่ได้ โดยการเก็บกวาดภายในบ้านจนเสร็จก็มานั่งพักที่โซฟา นี่มันจะ 5 ทุ่มอยู่แล้วนะทำไมยังไม่มีใครกลับมาอีกนะ ทำงานกันหักโหมจัง จะทิ้งให้โทมะอยู่บ้านคนเดียวก็ไม่ได้ แต่ถ้าให้อยู่รอชั้นก็ง่วงตายดิ เห้อออ........

“นี่....นี่...ยัยเบ๊อะ!!!!” เสียงใครอ่ะ???

“นี่ ยัยบ้าเธอจะนอนอยู่ตรงนี้ใช่มั้ย??”

“หืม....~ ขอชั้นนอนต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอเอริกะ”

“พูดบ้าไรของเธอน่ะ นี่ลุกเดี๋ยวนี้เลยนะ หรือจะต้องให้ชั้นใช้กำลัง?”

“อืม....เช้าแล้วเหรอ” ชั้นต่อยๆลืมตาขึ้นจากการปลุก

“ตื่นสักทีนะยัยเบ๊อะ” อ๊ายยยย ตอนนี้หน้าชั้นกับหน้าขอีตาบ้าห่างหันไม่ถึงคืบ

“นะ...นายจะทำอะไรน่ะ”

“ก็ปลุกเธอไง” ยังจะมาตอบหน้าตายอีก อีตาบ้าปลุกแล้วไหงถึงมาค่อมตัวชั้นล่ะ

“ชะ....ชะ....ชั้นตื่นแล้วนายก็ลุกไปได้แล้ว”

“แล้วถ้าชั้นบอกว่าไม่ล่ะ” อีตาบ้าไม่พูดเปล่าค่อยๆเอาหน้าเค้าก้มมาที่ชั้น

“นะ...นะ....นายจะทำบ้าอ่ะไรน่ะ” ชั้นหลับตาปี๊เมื่อเห็นว่าหน้าของตาบ้าเข้ามาใกล้จนเหมือนกับว่าอีตาบ้าจะจูบชั้น

“5555555555555555555555555555555555555555555555+” ชั้นค่อยๆลืมตาขึ้นปรากฏว่าอีตาบ้านั่นลุกไปขำเอาเป็นเอาตายอยู่ที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง ชั้นจึงรีบลุกขึ้นนั่ง

“นะ...นายขำอะไรของนายอ่ะ”

“55555+ก็หน้าเธอน่ะสิมันตลกดี55555555555” เอาเข้าไปขำอยู่นั่นอ่ะ ถึงชั้นจะไม่สวยแต่ก็ไม่ใช่ตลกนะยะ

“นะ...หน้าชั้นมาน่าทำตรงไหน”

“ก็เธอทำหน้าอย่างกับชั้นจะปล้ำเธองั้นอ่ะ” ก็แล้วที่นายทำเมื่อกี้มันไม่ใช่เร้อออ -*-

“นาย!!!”

“บอกไว้ก่อนชั้นไม่หน้ามืดตามัว เอาตาไว้ที่ตาตุ่มหรอก ไว้ใจได้”

“หมายความว่าไง?”

“ก็หมายความว่าชั้นคงไม่ตาต่ำลงไปปล้ำยัยขี้เหร่อย่างเธอเพื่อให้ชีวิตนักร้องของชั้นแปดเปื้อนหรอก รับรองได้”

“นะ...นี่...นี่นายมันจะมากไปแล้วนะ”

“อะ...อะ...หรืออยากให้ชั้นสานต่อให้ล่ะ ถึงได้นั่งอ่อยชั้นอยู่ได้ไม่รีบกลับบ้านกลับช่องไปฮึ ” อีตาบ้าค่อยๆก้าวเข้ามาหาชั้นอีกครั้ง ด้วยสายตากวนโอ๊ย

“ว่าแต่นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วนี่มันกี่โมงแล้วอ่ะ”

“4ทุ่ม”

“ตายโหงแล้วไงล่ะ ไมดึกขนาดนี้แล้วอ่ะ”

“นี่ๆ...ชั้นจะไว้ใจเธอได้มั้ยเนี่ยะ ชั้นเข้ามาเสียงออกจะดังเธอกลับไม่รู้เรื่องยัยบ้าเอ๊ย”

“...”

“เธอรีบๆกลับไปได้ละ มานั่งทำหน้าเป็นหมาโดนเชือดอยู่ได้”

“นายนี่มันปากหมาจริงๆ ให้ตายเหอะ”

“ชั้นจะถือว่านั่นเป็นคำชมละกันนะ จะไปดีๆหรือจะให้ชั้นใช้กำลังล่ะ”

“ชิ!!!...ชั้นจะกลับล่ะ” ชั้นรีบหยิบกระเป๋าแล้วก็วิ่งไปที่ประตูบ้าน

“อ่อ.....พรุ่งนี้อย่าลืมเอากุญแจมาด้วยล่ะ เพราะว่าชั้นขี้เกียดลงมาเปิดประตูให้ยัยเบ๊อะ

อย่างเธอ เข้าใจมั้ย??” ตาบ้านั่งหัวเราะสะใจอยู่บนโซฟา

ชั้นเดินออกมาจากบ้านมิอุระแล้วก็หยุดหันไปมองที่บ้านอีกครั้งด้วยความโกรธสุดๆ ‘นี่เหรอนักร้องที่ชั้นคลั่งไคล้จะเป็นจะตายเนี่ยะ แทบช๊อคเลยที่รู้ว่าเทพบุตรผู้แสนดีที่รู้จักจะเป็นซาตานที่โหดร้ายที่สุด รับรองว่าถ้าเอริกะมารู้เรื่องนี้เข้าต้องช๊อกอย่างที่ชั้นเป็นแน่ๆ T.T เทพบุตรของชั้นหายไปไหนอ๊ะ.....’