คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ++ Chapter 2 ข้อตกลงสุดโหด ++
ที่ห้องรับแขกของบ้านมิอุระเต็มไปด้วยความอึมครึม สีหน้าตึงเครียด ขอแนะนำก่อนนะคะ คนที่นั่งหน้าเครียดจ้องเขม็งมาที่ชั้นเนี่ยะชื่อ มิอุระ อาซึสะ ลูกชายคนโตของบ้านมิอุระ อีตาบ้าโรคจิตที่เมื่อกี้หน้ามืดจะข่มขืนชั้นนั่นแหละค่ะ ถัดมาที่นั่งยิ้มเจื่อนๆอยู่ข้างตาบ้านั่นชื่อ มิอุระ อากิโกะ ลูกสาวคนเดียวของบ้านมิอุระ หน้าตาน่ารักมากค่ะ แต่สงสัยจะบุญน้อยไปนิสส์เพราะว่าหน้าตาดันไปเหมือนพี่ชายซะมาก(ประมาณว่าเกลียดพี่พาลน้อง) และน้องคนสุดท้องของบ้านมิอุระชื่อ มิอุระ โทมะ หน้าตาน่ารักไม่แพ้พี่ชายพี่สาวเลยค่ะขอบอก น่ารักน่าฟัดมากๆ แก้มสีชมพูระเรื่อป่องๆน่าจับ ตาโต ปากแมวสีชมพูค่อนไปทางแดง ท่าทางซนนิดๆ แต่ก็น่ารักกำลังดี ก็แหมเด็กผู้ชายนี่ก็ต้องซนบ้างจะให้เรียบร้อยเหมือนเด็กผู้หญิงได้ไงล่ะ
“ขอโทษนะคะพี่ใหญ่ที่ชั้นไม่ได้ปรึกษาพี่ใหญ่ก่อนอ่ะ” อากิโกะเริ่มพูดก่อนหลังจากที่นั่งทำตาขวางใส่กันไปมาอยู่หลายนาที
“ช่างมันเถอะ!....แล้วเธอตั้งใจจะให้ยัยเบ๊อะนี่มาดูโทมะเหรอ????”
“นี่นาย!!!... ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่ได้ชื่อยัยเบ๊อะ ชั้นเป็นลูกมีพ่อมีแม่มีชื่อนะยะ” มิกะเริ่มมีน้ำโหอีกครั้งเมื่อถูกเรียกว่ายัยเบ๊อะ
“จริงสิ....พี่อายุเท่าไหร่น่ะ น่าจะดูแก่กว่าชั้นนะ พี่ชื่ออะไรเหรอชั้นชื่อมิอุระ อากิโกะ” อากิโกะไม่อยากให้สถานการณ์ตึงเครียดมากกว่านี้เลยเริ่มทักทายและแนะนำตัวกับมิกะ
“พี่ชื่อ คาวามุระ มิกะ จ๊ะ อายุ
“เอ๋!!!...อย่างงี้พี่มิกะก็อายุเท่ากับพี่ใหญ่ของเราเลยสินะ แล้วพี่เกิดวันไหนเหรอคะ”
“20 ธันวา จ๊ะ”
“เอ๋ !! ... บังเอิญจัง พี่ใหญ่ของเราเกิดก่อนพี่แค่ 4 วันเองอ่ะ พี่ใหญ่ของเราเกิดวันที่ 16 ธันวาค่ะ” อากิโกะทำท่าทางดีใจที่รู้ว่ามิกะกับอาซึสะอายุห่างกันแค่ 4 วัน เอ๊ะ!! เดี๋ยวนะทำไมชื่อเหมือนกันแล้วยังเกิดวันเดียวกันอีกล่ะ ไม่ล่ะๆเทพบุตรที่ชั้นใฝ่ฝันคงไม่ใช่คนเดียวกันกับอีตาซาตานบ้านี่แน่ๆ ก็แค่บังเอิญซ้ำซ้อนเท่านั้นเอง
“พี่มิกะคงจะรู้จักกับพี่ใหญ่แล้วใช่มั้ยคะ” มิกะพยักหน้าแล้วหันไปจ้องที่พี่ใหญ่ของอากิโกะ
“ส่วนนี่เป็นน้องชายของพวกเราค่ะชื่อมิอุระ โทมะ อายุ 5 ขวบค่ะ”
“สวัสดีครับ ผมโทมะ ฝากตัวด้วยนะครับ” ต๊ายแล้วๆ ทำไมช่างเป็นเด็กที่น่ารักอะไรอย่างนี้เนี่ยะ
“พี่มิกะพร้อมจะมาอยู่กับเราเมื่อไหร่คะ?”
“พี่เริ่มทำงานพรุ่งนี้ละกัน แต่คงจะยังไม่ค้างล่ะเพราะว่าต้องกลับไปจัดการเรื่องหอก่อนน่ะ คิดว่าอาทิตย์หน้าคงเรียบร้อย”
“แต่ว่าตอนเช้าจะทำยังไงล่ะคะ พี่ใหญ่เค้าให้ความสำคัญกับข้าวเช้ามากและพวกเราทำอาหารไม่เป็น คงต้องรบกวนพี่มิกะแล้วล่ะค่ะ”
“เอางี้ละกัน ตอนเย็นพี่จะทำเตรียมไว้ให้แล้วแช่ไว้ในตู้เย็น ถ้าจะกินก็เอามาอุ่น คงต้องทนไปสักอาทิตย์นะ”
“ชั้นไม่ชอบกินของค้างคืน!!” นั่นปะไร -*- ว่าแล้วว่าจะต้องค้าน
“ถ้าไม่ได้งั้นพี่ขอเริ่มงานเป็นอาทิตย์หน้าเลยละกันนะ”
“ไม่ได้ !!! ต้องเริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้เพราะว่าช่วงนี้ชั้นไม่ว่างดูโทมะ”
“อากิก็ไม่ว่างเหมือนกันค่ะพี่มิกะ” -*- ซวยแล้วไงล่ะ
“งั้นก็ได้....ตอนเช้าพี่จะมาทำอาหารเช้าให้ทานกัน”
“ดี! เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะวางหน้าที่หลักๆของเธอว่าจะต้องทำอะไรบ้าง เข้าใจมั้ย?” เชอะทำมาเป็นวางอำนาจ ชั้นไม่กลัวนายหรอกอีตาบ้า
“อ่อ!!! พี่คะนี่กุญแจบ้านค่ะ พรุ่งนี้พี่จะได้เข้ามาได้เลยไม่ต้องกดออด”
“ขอบใจมากจ๊ะ งั้นวันนี้พี่คงต้องขอตัวกลับก่อนล่ะ...ว่าแต่พรุ่งนี้เช้าอยากกินอะไรกันล่ะ”
“อาหารญี่ปุ่น”
“รบกวนพี่มิกะเตรียมข้าวกล่องเพื่อพวกเราด้วยนะคะ”
“อืมๆ...ได้จ๊ะ โทมะชอบอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าจ๊ะพี่จะได้ทำให้”
“เทมปุระฮะ ผมชอบเทมปุระ”
“ของอากิ ไม่เน้นของมันนะคะ”
“จ๊ะๆ แล้วของนายล่ะ”
“.....” ชิ!! ไม่บอกก็ไม่สนก็ได้คนเค้าอุตส่าห์หวังดีอยากให้กินในสิ่งที่ชอบ
“งั้นพี่ขอตัวก่อนละ” มิกะเดินออกมาโดยที่มีโทมะและอากิโกะโบกมือให้ พร้อมทั้งสายตาขวางๆของใครบางคน
“ปิ๊ปปิ๊ปปิ๊ปๆๆๆ........กึก!” เสียงนาฬิกาที่วางไว้ค้างเตียงของมิกะดังขึ้นเมื่อรู้สึกตัวก็กดทิ้ง มิกะยังคงหลับตาทำเพียงพลิกตัวไปมาอยู่บนที่นอนที่ไม่อยากลุกนัก สักพักก็ลืมตาขึ้นแล้วนึกว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง เมื่อสติสตังกลับมาครบแล้วมิกะก็ลุกพรวดกูรีกูจอไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วหิ้วถุงอาหารสดที่เมื่อคืนได้เตรียมไว้วิ่งออกมาจากหอ
“ตายแล้ว!!! ลืมขวดกิมจิ” เมื่อนึกขึ้นได้มิกะก็วิ่งกลับไปที่ห้องอีกครั้งแล้วหยิบขวดกิมจิที่เธอทำเองยัดลงใส่ถุงแล้ววิ่งกลับมาที่ป้ายรถเมล์อีกครั้ง
เมื่อมาถึงที่บ้านมิอุระมิกะก็ไม่รอช้ารีบควานหากุญแจที่เมื่อวานอากิโกะได้ให้ไว้ แต่เอ๊ะ ไมมันหาไม่เจอสักทีเนี่ยะ -*- มิกะยืนนึกอยู่สักพักก็รู้ว่าตัวเองลืมไว้ที่ห้อง มิกะลังเลอยู่พักใหญ่ว่าจะกดออดดีมั้ยหรือจะกลับไปเอาดี เมื่อมองที่นาฬิกาตี 5 .30 จึงตัดสินใจกดออด
“ปิ๊งป่อง..........”
“.........”
“ปิ๊งป่อง....ปิ๊งป่อง”
“.............”
“ปิ๊งป่อง....ปิ๊งป่อง....ปิ๊งป่อง....ปิ๊งป่อง”
“โอ๊ย!!! จะกดให้บ้านพังเลยรึไงห๊ะ” ชะอุ้ย!!มิกะจ๋า ซวยแล้วเรา ไหงเป็นอีตาบ้านี่มาเปิดให้ล่ะ
“อ๋อ ... ยัยเบ๊อะเองเหรอ เธอมีกุญแจแล้วไม่ใช่เหรอแล้วทำไมยังกดกริ่งล่ะยัยบ้า!!!!”
“คือว่าชั้นลืมกุญแจไว้ที่ห้องนะ....โทษทีนะเลยต้องลำบากนายเลย” มิกะก้มหน้าก้มตาสำนึกผิดเพราะเธอพอจะเข้าใจอารมณ์โดนปลุกเหมือนกัน
“แล้วจะยืนเป็นหมาจ๋อยอะไรอยู่ที่หน้าบ้านล่ะ รีบเข้ามาสิชั้นจะได้ขึ้นไปนอนต่ออีกสักหน่อย” น้ำเสียงบ่งบอกถึงความหงุดหงิดสุดๆ มิกะทำได้เพียงเดินเข้าบ้านอย่างเชื่อฟัง
มิกะตรงดิ่งเข้าไปที่ห้องครัวจัดแจงทำอาหารที่ตั้งใจไว้ เธอทำด้วยความชำนาญ ก็แหมมีเพื่อนซี้เป็นถึงลูกเซฟฝีมือดีมันก็ต้องได้อะไรกันมาบ้างล่ะ ก็มิกะกับเพื่อนคนนี้จะเรียกได้ว่าโตมาด้วยกันก็ว่าได้ ทั้ง 2 คนเล่นกันตั้งแต่ยังแบเบอะด้วยซ้ำ มิกะก็ชอบไปกินข้าวที่บ้านนั่นบ่อยๆ ด้วย เพราะว่าประหยัดแถมอร่อยอีกต่างหาก (ฮุฮุฮุ....ความงกของเจ๊เนี่ยะเป็นมาแต่เด็กเชียว-*-) เมื่อเห็นว่าใกล้เสร็จก็ขึ้นไปปลุกให้โทมะอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็เคาะที่ห้องของอากิโกะกับอาซึสะเป็นการปลูกแทน แล้วลงมาทำอาหารต่อ จนเสร็จจึงได้ตามทุกคนลงมาทานด้วยกัน
“ทุกคนอาหารเช้าเสร็จแล้วนะ ลงมาทานได้แล้ว”
สักพักโทมะก็ลงมาคนแรก ตามด้วยอีตาบ้าอาซึสะสุดท้ายก็อากิโกะ ทุกคนมานั่งที่โต๊ะเรียบร้อย มิกะจึงยกอาหารออกมาที่ 3 เซต เป็นเซตข้าวแบบอาหารญี่ปุ่นที่น่าตาน่าทานมาก กลิ่นซุปหอมเตะจมูก หมูทอดสีเหลืองทองหน้าตาน่าลิ้มลอง กับไข่ม้วนที่น่ากินไม่แพ้กัน ของโทมะจะจัดอยู่ในจานที่เป็นหลุมๆสำหรับเด็กกิน มิกะได้จัดเป็นรูปสัตว์หน้าตาน่ากินมาก ที่พิเศษก็คือจะมีกุ้งเทมปุระที่โทมะชอบอยู่ด้วย ของอากิโกะอาหารใส่ในจานชามสีชมพูอ่อนๆ เหมาะสำหรับเด็กสาวน่ารักอย่างเจ้าตัว แต่จะมีสลัดผักเพื่อสุขภาพให้ด้วย ส่วนของอีตาอาซึสะจะเป็นแบบเรียบง่ายจะมีเพิ่มมาก็แค่กิมจิที่ชั้นเกือบลืมไว้ที่ห้อง
“โอ้โหหห....น่าทานจัง !!!”
“ทานละนะค้า/ครับ” ต่างตนต่างก้มหน้าก้มตากินในส่วนของตัวเองด้วยท่าทางอเร็จอร่อย เมื่อมิกะได้เห็นก็รู้สึกดีใจนิดๆละ ก็แหมคนทำอาหารจะปลื้มอะไรนอกจากคนกินมีความสุขล่ะ
“นี่ข้าวกล่องของพวกเธอนะ....” ข้าวกล่องที่ยังไม่ได้ปิดฝาถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะให้ดูกันก่อนว่าชอบหรือไม่ชอบอะไรจะได้จัดการให้ใหม่ได้ ของโทมะเป็นกล่องรูปอุลตร้าแมนข้างในก็จัดเป็นหน้าของอุลตร้าแมนมีทั้งไส้กรอก ไข่ม้วน เทมปุระ สาหร่าย และข้าวผัด ของอากิโกะเป็นกล่องสีชมพู อาหารส่วนใหญ่เน้นไปที่ผัก ใช้สีสันของแครอท มะเขือเทศ และอื่นตกแต่งซะน่ากิน ส่วนของอาซึสะก็คล้ายกับของโทมะแต่ไม่ได้ตกแต่งมากนัก แต่แอบใส่กระปุกกิมจิไว้ให้
“นี่ทำไมเธอถึงใส่กิมจิให้ชั้นล่ะ........รู้เหรอว่าชั้นกิน” อาซึสะสังเกตเห็นจึงถามขึ้น
“ไม่รู้สิ...ก็ชั้นคิดว่านายชื่อเหมือนนักร้องที่ชั้นชอบวันเกิดก็เหมือนเค้า ชั้นก็คิดเอาเองว่านายคงชอบกินแบบเค้าละมั้ง หรือว่านายไม่ชอบต่อไปชั้นจะได้ไม่เตรียมไว้ให้”
“แล้วเธอไปรู้ได้ไงว่านักร้องคคนนั้นเค้าชอบอะไรไม่ชอบอะไร”
“แหม...ของพวกนี้มันไม่ยากหรอกถ้าอยากรู้น่ะ ตามนิตยสารเยอะแยะ” มิกะทำท่าทางเขินเล็กน้อย ก็แหมถ้าใครมาถามถึงพ่อเทพบุตรของมิกะเข้าล่ะก็อาการหน้าแดงอายตัวม้วนเนี่ยะจะมีให้เห็นทุกครั้งไป
“นี่คือสิ่งที่เธอต้องทำ ชั้นลิสต์มาให้แล้วเอาไปอ่านซะ” อาซึสะยื่นปึกกระดาษให้ชั้นเมื่อรับมาชั้นก็ต้องตกใจว่ามันยาวมาก...........ยาวม๊ากมาก o_O”
“เยอะขนาดนี้เลยเหรอ????” มิกะหันไปถามด้วยความงงๆ
“มันเป็นสิ่งที่เธอต้องทำและข้อปฎิบัติเวลาอยู่ที่บ้านหลังนี้ ก็เท่านั้น”
“ก็เท่านั้นบ้าอะไรของนายเนี่ยะกองพะเนินขนาดนี้เนี่ยะ”
“จะทำไม่ทำล่ะ?”
“งั้นชั้นขอถามค่าจ้างก่อนที่ตกลงกันไว้ตอนแรกน่ะมันคือ 500000 เยน/เดือน มันยังจะเป็นอย่างนั้นอยู่มั้ย”
“ชั้นเพิ่มให้เป็น 800000 เยน/เดือน แต่เธอต้องทำตามทุกอย่างที่ชั้นลิสต์ไว้ให้ ได้บ่ะล่ะ” โธ่เอ้ย!คิดว่าคนอย่างมิกะทำเพื่อเงินไม่ได้อย่างงั้นเหรอแค่ดูแลพวกนายแลกกับเงินขนาดนั้นสบายชั้นอยู่แล้วล่ะ (งกจิงๆ)
“และเรื่องที่เธอมาทำงานให้ชั้นกับอากิโกะต้องปิดเป็นความลับด้วย ถ้าหากเกิดความวุ่นวายที่บ้านชั้น เธอตายแน่ เข้าใจมั้ย”
“ทำไมล่ะพวกนายไม่ใช่คนใหญ่คนโตสักหน่อย”
“เออคือ....พี่ใหญ่ก็คือนักร้องที่พี่มิกะปลื้มอยู่แล้วชั้นก็คือนางแบบไงล่ะคะ”
“...”O.OIII
“....”IIIIIIIO.OIIIIIIII
ความคิดเห็น