คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Mission No.1 - บทที่หนึ่ง : บลัดดี้ คาร์นิวัล [part1]
- Mission No.1
- บทที่หนึ่ง : บลัดดี้ คาร์นิวัล
"ยินดีต้องรับแขกผู้ชมผู้มีเกียรติทุกท่านเข้าสู่อีเว้นท์ที่พวกท่านรอคอยกันมาอย่างใจจดใจจ่อ..."
เสียงของพิธีกรที่พูดผ่านเครื่องกระจายเสียงดังขึ้นท่ามกลางเสียงโห่ร้องของผู้ชมที่อยู่บนอัฒจรรย์ขนาดใหญ่
เครื่องกระจายเสียงนี้อย่างน้อยต้องมีระดับเสียงที่ดังระหึ่มทั่วทั้งสนามได้ เพื่อที่จะต่อกรกับพลังเสียงของผู้ชมนับหมื่นบนอัฒจรรย์ที่โห่ร้องกันอย่างบ้าคลั่ง
พิธีกรที่นั่งอยู่ในห้องกระจายเสียงลุกขึ้น พร้อมกับสูดอากาศเข้าเต็มปอดพร้อมกับตะโกนออกมาอย่างเร่าร้อน
"พวกท่านที่อยู่ ณ จุุดนี้ ความเร่าร้อนของพวกท่านอยู่แห่งหนใด!!"
"บลัดดี้ คาร์นิวัล!!"
ผู้ชมทั่วทั้งสนามตะโกนรับกันอย่างพร้อมเพรียง แถมยังเหวี่ยงมือไปมาพร้อมกับทำสัญลักษณ์มือประหลาดๆกันอย่างพัลวัน
"ข้า...ทำอะไรอยู่ที่นี่กันแน่"
ชายหนุ่มผมสีฟ้าครามคนหนึ่งเอามือทาบอยู่บนกระจกนิรภัยขนาดใหญ่ในห้องสุดหรูห้องหนึ่ง พร้อมกับมองขึ้นไปหาเหล่าผู้ชมที่บ้าคลั่งที่อยู่บนอัฒจรรย์
ถึงจะไม่มีเสียงจากข้างนอกเล็ดลอดเข้ามาเลยซักแอะ แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงความบ้าคลั่งที่ออกมาจากตัวผู้ชม
เขามองไปรอบๆสนามที่ใหญ่โตมโหราฬ ซึ่งอยู่จุดต่ำสุดของสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่แห่งนี้ ก็เห็นบานกระจกเงาขนาดใหญ่เท่ากับห้องของเขาอีกประมาณครึ่งร้อยได้
เหมือนว่าห้องทุกห้องจะถูกทำมาอย่างพิเศษ ทั้งกระจกนี้นี่หนาถึงขนาดเอาระเบิดขนาดใหญ่มาระเบิดก็ไม่รู้ว่าจะเกิดรอยร้าวรึเปล่า บวกกับที่กระจกบานนี้น่าจะมองได้จากด้านในเท่านั้น เมื่อมองจากด้านนอกจะเห็นเป็นเพียงแค่กระจกเงาธรรมดาบานใหญ่
แถมยังมีระบบอำนวยความสะดวกที่ทันสมัยสุดๆ ทั้งระบบเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อม ที่เราจะเลือกบรรยากาศที่ไหนบนโลกมาไว้ในห้องๆนี้ได้ภายในไม่ถึงเสี้ยววินาที
และก็ยังมีอาหารเครื่องดื่มที่เมื่อกดเมนูที่เลือกแล้วมันจะมาอย่างทันใจสุดๆ แถมยังไม่ใช่อาหารแช่แข็งรสชาติห่วยๆอีกด้วย
ดีไม่ดีถ้ากดปุ่มอะไรซักอย่างบนผนังอาจจะมีหุ่นยนต์รับใช้มาขัดเล็บเท้าให้ด้วยซ้ำไป
"มันใช่เวลามานั่งสบายใจที่ไหนเล่า!" ชายหนุ่มตะโกนร้องด้วยความเจ็บใจ
"ใครจะไปนั่งรออย่างสบายใจได้ล่ะตอนนี้..."
ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ข้ายังคงคุยกับชายปริศนาคนนั้นในร้านอาหารอยู่
"รีเวิร์สงั้นหรือ..." ชายปริศนาทวนชื่อของข้าอีกรอบ พร้อมกับยื่นการ์ดอะไรซักอย่างให้
"ท่านผ่านการคัดเลือกแล้ว ท่านรีเวิร์ส"
"หา?"
ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าหมอนั่นพูด จึงลองถามรายละเอียดต่อเพื่อความแน่ใจ
"ที่บอกว่าผ่านการทดสอบนี่...คือข้าจะได้เลื่อนระดับจากขอทานกลายเป็นกาฝากใช่ไหม"
"เข้าใจผิดใหญ่แล้วครับคุณท่าน" ชายปริศนาแย้งคำพูดของข้า พร้อมกับเริ่มอธิบายต่ออย่างนอบน้อม
"กระผมมีหน้าที่ค้นหาผู้ที่มีความสามารถเพียงพอกับการแข่งขันในเทศกาล 'บลัดดี้ คาร์นิวัล' ขอรับ"
เหมือนว่าผู้คนรอบข้างจะสนใจหัวข้อการสนทนาของชายปริศนาอยู่เยอะพอควร บางคนถึงกับวางช้อนลงเงี่ยหูฟังเลยทีเดียว
"แล้วข้ามีส่วนไหนที่ผ่านเกณฑ์กัน เจ้าลองบอกมาซักข้อสองข้อหน่อยสิ"
"การรับประทานอาหารของท่านยังไงขอรับ มันช่างสง่างามเหลือเกิน"
พอมาถึงเรื่องของผมแล้ว แต่ละคนที่ฟังอยู่เมื่อได้ยินแล้วถึงกับพยักหน้าเห็นด้วย แต่บางคนถึงกับสำลักน้ำเพราะกลั้นหัวเราะไม่อยู่
"เจ้า...มีใครเคยพูดกับเจ้าบ้างไหมว่าเจ้าน่ะไม่ปกติ"
"บ่อยเหมือนกันครับ"
ชายปริศนาหัวเราะ 'แหะๆ' พร้อมกับดึงหมวกลงมาปิดตา
'แหะัๆ' บ้าอะไรฟระ! นี่ข้ากำลังถามเจ้าอยู่นะว่ามีคนบ้าที่ไหนที่มายื่นข้อเสนอกับขอทานสกปรกอย่างข้า แล้วยังมาเลี้ยงอาหารตีสนิทกันอีก
เจอแบบนี้ต่อให้ข้าใกล้จะหิวตายแล้ว ข้าก็ไม่กล้ารับข้อตกลงหรอก ถึงเมื่อก่อนหน้านี้ข้าจะรับน้ำและอาหารจำนวนมากไปแล้วก็เถอะ
"ขอโทษทีนะ..." ข้าบอกปัดความหวังดีของชายปริศนาด้วยความเกรงใจ
'ขอทานอย่างข้าไม่มีค่าพอที่จะได้รับความหวังดีจากเจ้า เจ้าไปหาคนอื่นซะเถอะ'
"ความหวังดีของเจ้าข้าขอรับไปก็แล้วกัน ข้าจะทำตัวให้มีประโยชน์จนเจ้าไม่จำเป็นที่จะต้องไปหาคนอื่นมาแทนที่ข้าเลย!"
ชายปริศนายิ้มอย่างอ่อนโยน พร้อมกับลุกขึ้นก้มหัวลงอย่างนอบน้อม
"ขอขอบคุณท่านเป็นอย่างสูง เรื่องรายละเอียดในการเข้าร่วมเดี๋ยวกระผมจะบอกให้ทราบอีกรอบเองครับ"
เมื่อครู่นี้...ข้าพูดอะไรออกไปน่ะ?
"ดะ...เดี๋ยวก่อน!"
"ขอรับ?" ชายปริศนาขานรับพร้อมกับรอคอยสิ่งที่ผมจะพูดอย่างใจเย็น
'ข้าไม่ได้ต้องการแบบนี้ เจ้าลืมที่ข้าพูดเมื่อกี้นี้ไปซะเถอะ...'
"เมื่อกี้นี้ข้าลืมพูดสิ้งที่ต้องการไปเรื่องนึง ข้าต้องการ...ขอโทษที ลืมไปเถอะ"
"ไม่ต้องเกรงใจครับท่าน กระผมทำเพื่อท่านได้ทุกอย่าง" ชายปริศนานั่งลงพร้อมกับจ้องรอคอยผมต่ออย่างใจเย็น
'ข้าไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้น!'
"ข้าต้องการเงินจำนวนมากเท่านั้น!"
"ได้ครับ เมื่อการแข่งขันเสร็จสิ้น กระผมจะจ่ายให้อย่างงามเลยขอรับ"
ชายหนุ่มคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาไม่นานมานี้ พร้อมกับพึมพำไปมาด้วยความเซ็ง
"เพราะไอ้เจ้าคำสาปที่ติดมากับชื่อนี่แหละ...ไม่งั้นชีวิตของข้าก็มีสุขไปนานแล้ว"
ชายหนุ่มผมสีฟ้าครามที่เกิดมาพร้อมกับชื่อต้องสาปนามว่ารีเวิร์ส เขาเกิดมาพร้อมกับคำสาปที่ทำให้คำพูดที่พูดออกมากลับตาลปัตรไปในทางที่แย่ที่สุด
รีเวิร์สทอดถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย ตั้งแต่ที่เขาเกิดมา เขาไม่เคยได้พบกับสิ่งที่เรียกว่า 'สงบสุข' เลยซักครั้ง
"บัดซบ!!" รีเวิร์สทุบกระจกพร้อมกับก่นด่าตัวเองอย่างจนใจ ที่ต้องเกิดมาพร้อมกับความโชคร้าย
เขารู้สึกเหมือนว่าเรี่ยงแรงทั้งร่างกายหายไปพร้อมกับคำด่าคำนั้น
'ทำไม...ถึงต้องเป็นข้า'
รีเวิร์สทรุดตัวลงไปคุกเข่ากับพื้น พร้อมกับนึกถึงผู้คนที่เคยพบพานกันมาก่อน
"เจ้าหมวกดำนั่น..."
เขานึกถึงชายปริศนาที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ที่นี่ ความรู้สึกแปลกๆที่เขามีต่อชายคนนั้นยังคงค้างคาอยู่ในใจของเขา
รีเวิร์สรู้สึกได้ว่าสิ่งที่ชายปริศนามอบให้เขาคือความหวังดี...มันคือความหวังดีที่ออกมาจากใจ
เพราะเหตุนี้ รีเวิร์สเลยไม่แปลกใจเลยซักนิด ที่ว่าทำไมเขาถึงไม่รู้สึกโกรธชายคนนั้นเลยซักนิด
"เจ้า...ต้องการอะไรจากข้ากันแน่"
[Continue Reverse : Mission No.1 (part2)]
ความคิดเห็น