[Fic SJ] What's the hell happened!! [WonHyuk]

ลำดับตอนที่ #9 : what’s the hell happened!! # 8.5

Title :: What’s the hell happened!!
Part :: 8.5
Pairing :: WonHyuk
Author :: kobamura
Rating :: PG-13
Author’s Note :: เรื่องทุกอย่างก็เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติขึ้นเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงนะคะ



ช่วงนี้ขาดๆหายๆไปก็อย่าเพิ่งลืมกันนะคะ







 


“นี่มันชุดอะไรกันครับพี่ฮีซอล!” ฮยอกแจโวยวายลั่นหลังจากสามารถผ่านเข้ารอบสิบคนสุดท้ายได้ตามที่สองคนงามผู้มีอิทธิพลสูงสุดในโรงเรียนคาดการณ์ไว้ เจ้าลูกเจี๊ยบตัวน้อยก็ถูกลากกลับมาที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมในการแสดงรอบต่อไป



ไหนตอนลองชุดมันเป็นเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงยีนส์เอวต่ำเข้ารูปไง
แล้วทำไมตอนนี้มันถึงได้กลายเป็น...เกาะอกหนังรัดรูปกับกางเกงหนังสั้นแค่คืบแบบนี้เล่า!



“อะไร? ชุดนี้แหละ อย่าบ่น เสียเวลา”

“เอาหน่าฮยอกแจ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป พี่ยังทำได้เลยเราก็ต้องทำได้สิ” อีทึกอยากจะช่วยน้องใจจะขาด แต่สถานการณ์แบบนี้มันทำอะไรไม่ได้แล้วนอกจากปล่อยเลยตามเลย นึกเขม่นเพื่อนในใจเหมือนมันจะรู้ว่าเขาต้องขวาง มันเลยใช้วิธีหักดิบเหมือนกับที่เคยใช้กับเขาเมื่อปีที่แล้ว ให้ตายเถอะ...เขาน่าจะเอะใจเร็วกว่านี้

“ช่าย~ คุณคิมจองซูยังขึ้นไปเต้นอะโกโก้ได้เลย ลูกเจี๊ยบของเจ๊ฮีซอลก็ต้องเต้นเซ็กซี่แบ็คได้สิจ๊ะ” ยิ้มหวานก่อนจะผลักเจ้าตัวเล็กให้เข้าไปเปลี่ยนชุดโดยมีซองมินเป็นผู้ช่วย อีทึกถึงกับปรอทแตก

“ฉันเต้นชิคาโก้เว้ย!” แต่ดูเหมือนฮีซอลจะไม่ได้ใส่ใจคำโวยวายนั้น ร่างโปร่งของนางพญาเดินมานั่งแหมะข้างๆรุ่นน้องอีกคนที่มีหน้าที่ขึ้นไปเต้นเป็นเพื่อนฮยอกแจก่อนจะเอ่ยสั่งเสียงเรียบ

“รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไงเราถึงจะได้เสียงกรี๊ดดังกระหึ่ม…หืม?...เจ้าหมวยน้อย” คนฟังยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“ถ้าพี่ช่วยผมไม่ให้ตายคามือซีวอนได้ ผมก็โอเคนะ”




ก็บอกแล้วไงว่า...
ความอยากแกล้งคนอื่นมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ









“อ้าว! ซีวอนทำไมไม่อยู่หลังเวทีเป็นเพื่อนฮยอกแจล่ะ?” คิบอมที่กำลังกดซัตเตอร์เก็บภาพบรรยากาศในงานไปพลางๆระหว่างรอช็อตของคนสำคัญหันมาถามเพื่อนที่เดินหน้ามุ่ยมาจากหลังเวทีก่อนจะมานั่งอยู่ข้างๆเขา

“พี่ฮีซอลไล่ให้ออกมา”

“อ้าว?”

“แสดงว่าจะมีอะไรเซอร์ไพร์ส” คังอินหันมาบอกตามประสบการณ์ที่เคยเจอเมื่อปีที่แล้ว ภาพคนงามออกมาเต้นด้วยใบหน้ายั่วยวนแบบไร้ที่ตินั้นเรียกเสียงฮือฮาได้มากก็จริง แต่นั่นก็ทำเอาเส้นความอดทนเขาแทบขาดสะบั้น จำได้ว่าเยซองและรุ่นน้องหลายคนต้องล็อคเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะอาละวาดขึ้นเวทีไปลากปาร์คจองซูลงมาจากการแสดง



หรือว่าวันนี้เขาต้องล็อคซีวอนเอาไว้นะ?



“แล้วนี่ฮยอกแจแสดงอะไร? ฉันรู้แค่ว่าทงเฮแสดงด้วย”

“ฉันก็รู้มาแค่นี้เหมือนกัน ถามฮยอกแจก็เอาแต่เลี่ยงไม่ยอมบอก จะเล่นอะไรพิเรนกันหรือเปล่าก็ไม่รู้” ถอนใจเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึงตอนที่พยายามคาดคั้นว่าแสดงอะไร ฮยอกแจก็ดื้อเหลือเกินไม่ยอมบอกอย่างเดียว ขู่จะจูบยังไม่กลัวแถมยังกระโดดหอมแก้มเขาแล้ววิ่งหนีหายไปอีก ให้มันได้แบบนี้สิ!

“ระดับคิมฮีซอลหน่ะ ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว” พ่อหมีปล่อยระเบิดไว้ลูกโตก่อนจะหันไปสนใจการแสดงบนเวทีต่อ การแสดงต่อไปก็ของฮยอกแจแล้วสินะ เสียงพิธีกรบนเวทียิ่งทำให้อยากรู้ว่าปีนี้นางมารจะมาไม้ไหน

“ต่อไปเป็นการแสดงสุดท้ายของผู้เข้าประกวดแล้วนะครับ น่าตื่นเต้นจริงๆเพราะการแสดงนี้ควบคุมและดูแลอย่างใกล้ชิดจากหัวหน้าชมรมการแสดงอย่างพี่ฮีซอล รับรองว่าทุกท่านจะตื่นตาตื่นใจไม่แพ้กับการแสดงเมื่อปีที่แล้วอย่างแน่นอนครับ!” เสียงประกาศด้านหน้าเวทีทำเอาอีทึกเบ้หน้า ไม่ต้องรื้อฟื้นก็ได้นะ แค่นี้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

“ลุยเว้ยเจ้าไก่” ทงเฮดึงมือเพื่อนรักในชุดวาบหวิวที่ทำเอาอดเขินไปด้วยไม่ได้ ทั้งสองเข้าไปอยู่ในกล่องสีดำใบใหญ่ก่อนจะเคลื่อนตัวสู่หน้าเวทีโดยมีสมาชิกจากชมรมการแสดงในชุดดำมิดชิดคอยประคองกล่องไป

“ฉันไม่เคยรู้สึกอยากตายขนาดนี้มาก่อนเลยทงเฮ” กระซิบบอกเพื่อนด้วยเสียงสั่นๆ ชุดบ้าอะไรก็ไม่รู้หวิวก็หวิวแน่นก็แน่น ฮยอกแจไม่อยากคิดถึงสีหน้าของคนที่อยู่หน้าเวทีเลย จะคายของเก่ากันหรือเปล่าก็ไม่รู้ถ้าเห็นการแสดงของเขาเนี่ย

“เต้นเสร็จค่อยตายก็ยังทัน”

“แกไม่คิดจะช่วยอะไรฉันเลยใช่ไหม?” บอกกับคนที่ลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นแล้วตั้งขาขึ้นมาข้างหนึ่งเพื่อให้เขานั่งทับ แขนเรียวคล้องคอเพื่อนรักแบบที่ฮีซอลสั่งเอาไว้

“มาขั้นนี้แล้ว...เดอะโชว์มัสโกออนว่ะ” จับขาเรียวให้นั่งไขว่ห้างเมื่อเสียงในเฮดโฟนเริ่มนับถอยหลังการเริ่มเพลง

“ตายเป็นตาย!” ชูกำปั้นประกอบคำพูดทำเอาทงเฮขำพรืด เพราะแบบนี้สิหน่า...ชมรมฟุตบอลถึงได้หวงกันให้วุ่นวาย แถมตอนนี้มีคนหวงเพิ่มอีกหนึ่ง ว่าแล้วก็เสียวสันหลัง เสร็จการแสดงครั้งนี้เขาจะถูกซีวอนเรียกไปนัดชกหลังโรงเรียนหรือเปล่านะ?

“เออ...ตายก็ตาย ตายพร้อมกันนี่แหละ เอ้า! ยั่วให้สุดฤทธิ์อย่าให้เสียชาติเกิดนะเพื่อน” ตบสะโพกอีกฝ่ายดังป๊าบก่อนจะซุกหน้าเข้ากับซอกคอขาวเพื่อเปิดทางเข้าสู่การแสดง









เพียงเริ่มต้นเสียงดนตรีจังหวะเร้าใจก็เรียกเสียงกรี๊ดได้ดังกระหึ่มและนั่นก็เพียงพอที่จะทำให้สองคนที่ซุกกันอยู่ในกล่องดำใบใหญ่ใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง และทันทีที่กล่องเปิดออกเสียงกรี๊ดพร้อมกับเสียงโหยหวนยิ่งดังขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ

คิบอมชะงักมือที่กำลังจะรัวชัตเตอร์ ภาพที่เขาเห็นผ่านเลนส์ทำเอาใจหล่นวูบอยู่ไม่น้อย ทงเฮอยู่ในชุดกางเกงหนังมันปลาบรัดรูป ดูเหมือนจะไม่มีอะไรถ้าเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำไม่ปลดกระดุมแทบจะทั้งแถว ไม่อยากประชดหรอกนะ...แบบนี้ไม่ต้องติดกระดุมซักเม็ดเลยดีกว่าไหม? ของเขายังเบาะๆถ้าเทียบกับซีวอนที่ตอนนี้ใบ้กินไปแล้ว มาดเจ้าสาวแสนน่ารักเมื่อครู่ถูกตีแตกกระเจิงด้วยสาวเซ็กซี่เปรี้ยวจี๊ดจนเข็ดฟัน

เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกครั้งเมื่อวิญญาณตัวแม่เข้าสิงศูนย์หน้าทีมฟุตบอลโรงเรียนจนไม่เหลือเค้าหนุ่มขี้เล่น ร่างบางลุกขึ้นจากที่นั่งมีชีวิตอย่างมีจริตแล้วก้าวมายืนโพสหน้าเวที ด้วยชุดหนังรัดรูปทำเอาหญิงสาวหลายคนอิจฉาในรูปร่างเพรียวระหงเอวคอดกิ่วเสียจนไม่อยากจะเชื่อว่าคือรูปร่างของผู้ชาย ริมฝีปากบางเคลือบลิปกลอสสีสดแย้มยิ้มยั่วยวน ยังไม่ทันจะได้แกล้งบรรดาชายหนุ่มที่โหยหวนจนน่าหมั่นไส้ก็ถูกทงเฮดึงเข้าไปสู่ไลน์การเต้นที่แอบไปซุ่มซ้อมกันมาร่วมเดือนกว่าจะเข้าขากันได้ดี

ตลอดการแสดงมีซาวน์เอฟเฟคประกอบเป็นระยะเมื่อมีการถูกเนื้อต้องตัวกันระหว่างผู้เต้น ไม่ว่าจะเป็นเสียงกรีดร้องจากหญิงสาวหรือเสียงโหยหวนจากเหล่าชายหนุ่ม นับว่าการแสดงนี้เป็นการแสดงที่ถึงพริกถึงขิงที่สุดในบรรดาการแสดงทั้งหมด แล้วการแสดงเรียกเลือดตลอดสามนาทีดำเนินมาถึงช่วงจบเสียที

ในช่วงจังหวะสุดท้ายก่อนจบเพลงที่เขาทั้งสองคนจะต้องถอยห่างกันและทงเฮจะต้องเป็นฝ่ายดึงเขาเข้ามากอดแล้วต่างฝ่ายต่างต้องซุกหน้าเข้ากับไหล่อีกคนตามที่เตี๊ยมกันไว้ แต่ทำไมตอนนี้ดันกลายเป็นว่าหน้าของเขากับทงเฮเข้ามาชนกันจนปากเกือบจะประกบกันแบบนี้ล่ะห๊ะ?

ยังไม่มีเวลาให้ตกใจเหตุการณ์ที่กำลังเกิดหรือตกใจกับเสียงกรี๊ดที่แทบจะทำตึกโรงเรียนถล่มได้ เหล่าสมาชิกชมรมการแสดงก็รีบนำกล่องมาประกอบบังพวกเขาไว้แล้วพาไปหลังเวที

“เลิศมากลูกเจี๊ยบ ถูกใจเจ๊ที่สุด!!” เป็นคิมฮีซอลที่ถลาเข้ามาคนแรก นางพญาทั้งกอดทั้งหอมทั้งฟัด(?)เด็กในสังกัดจนอีทึกทนไม่ได้ต้องลากคนบ้าออกมาก่อนที่น้องชายเขาจะช้ำไปทั้งตัว

“ไปเปลี่ยนชุดเถอะฮยอกแจ เดี๋ยวต้องรอดูรอบห้าคนสุดท้ายอีก” คำบอกนั้นทำเอาฮยอกแจโอดครวญ

“ยังไม่หมดอีกหรอพี่ทึก...ผมจะไม่ไหวแล้วนะ ไม่อยากประกวดแล้ว”

“ทนหน่อยๆ ถ้าเราผ่านรอบนี้ก็แค่ตอบคำถามแล้วก็ประกาศผล ไม่มีอะไรให้เหนื่อยใจอีกแล้วล่ะ” ยิ้มให้กำลังใจน้องชายก่อนจะช่วยเปลี่ยนชุดให้กลับมาเป็นเจ้าสาวตัวน้อยเหมือนเดิม แต่แล้วทั้งสองคนก็ต้องตกใจเมื่อทงเฮเปิดประตูผลั๊วเข้ามาบอกว่าฮยอกแจผ่านเข้ารอบห้าคนด้วยคะแนนเสียงล้นหลาม!



โรงเรียนนี้ท่าจะแปลกอย่างที่พี่อีทึกเคยพูดไว้จริงๆ



“ตอบคำถามดีๆแล้วกันนะ สู้ๆ” ตบไหล่ให้กำลังใจก่อนจะส่งนางงามให้กับนายแบบคนเดิมที่ถูกเรียกตัวให้กลับมาทำหน้าที่อีกครั้ง ซีวอนเพียงแค่เดินมารับฮยอกแจแล้วพาขึ้นไปบนเวทีโดยไม่พูดอะไรซักคำ อาการนิ่งๆนั้นนอกจากจะทำให้ร่างบางไม่สบายใจแล้ว คนรอบข้างก็ดูจะเป็นกังวลไม่แพ้กัน

“เอายังไงล่ะทีนี้” ทงเฮที่ร่างสูงถูกเมินใส่เป็นคนแรกหันมาถามนางพญาที่ถูกเมินเป็นคนที่สอง อีทึกได้ยินแล้วถอนใจหน่ายๆ เจ้าแผนการดีนัก โดนซะบ้างก็ดี

“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าปิดซีวอน”

“ไม่รู้เว้ย ให้ลูกเจี๊ยบมันแก้ปัญหาเอาเอง” เมื่อจนปัญญาจะคิด สุดท้ายก็เลือกวิธีตัดหางปล่อยวัด เท่าที่ดูก็คงไม่มึนตึงกันนานนักหรอก จากประสบการณ์ของอีทึกกับคังอินเมื่อปีที่แล้วพบว่าเดี๋ยวพอฮยอกแจอ้อนเข้าหน่อย ขี้คร้านกับกลับมาลัลล๊าเหมือนเดิม









“ทำไมเงียบจัง” สะกิดถามร่างสูงเมื่อผู้ประกวดคนอื่นกำลังตอบคำถามอยู่ โดยที่ฮยอกแจได้ลำดับการตอบเป็นคนสุดท้ายเลยมีเวลาอ้อนคนตัวโตขี้น้อยใจที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ

“แล้วจะให้ยืนหัวเราะหรือไง?” นั่น...ดูมันกวนพระบาทกลับมา นี่ฉันอุตส่าห์ง้อก่อนทั้งที่ฉันไม่มีความผิดเลยนะเว้ย คนผิดอยู่โน่น! ชุดกี่เพ้าสีแดงหลังเวทีโน่น!

“ก็แค่การแสดงหน่า”

“หรอ? สมจริงดีนะ” คนขี้งอนยังคงตีหน้านิ่งได้อย่างต่อเนื่องจนนึกอ่อนใจ

“ซีวอนอ่า...” กระตุกแขนเสื้ออีกฝ่ายเบาๆส่งสายตาอ้อนสุดชีวิต ว่าแล้วก็เพิ่งนึกได้...เขามาอ้อนแอ๊บแบ๊วแบบนี้ทำไมเนี่ย?

“แล้วทำไมไม่บอกฉัน กลัวฉันขวางขนาดนั้นเชียว?”

“ไม่ได้กลัว แค่คิดว่าบอกไปก็เท่านั้น คราวก่อนหวังพึ่งแทบตายยังไปเออออกับพี่ฮีซอลเสียอีก เสียอารมณ์ชะมัด” กลายเป็นว่าฮยอกแจของอนบ้างเสียอย่างนั้น ที่ฉันต้องมาประกวดแบบนี้นายก็มีส่วนเหมือนกันนั่นแหละ

“ถึงจะค้านพี่ฮีซอลไม่ได้ อย่างน้อยให้ฉันเป็นคนเต้นกับนายก็ยังดี”

“ไม่ดีหรอก” คนฟังรีบค้านทันควัน

“ทำไมล่ะ?”

“กับทงเฮยังไงมันก็เพื่อน มันไม่รู้สึกอะไรหรอก ก็แค่เต้นกันเฉยๆ” หันไปยิ้มเรี่ยราดให้กรรมการก่อนจะกระซิบตอบ

“รู้สึก? กับฉัน?”

“ก็...มัน...มัน...” จะบอกยังไงดีนะ อย่ามาซักไซ้มากนักได้ไหม! แยกประสาทไม่ถูกแล้วเว้ย!

“หืม?”

“ไม่รู้แล้ว!” แยกเขี้ยวใส่ร่างสูงที่เริ่มยิ้มออกก่อนจะสะดุ้งเมื่อพิธีกรเอ่ยเรียกให้ไปยืนหน้าเวที เอาล่ะสิ...มัวแต่ง้อไอ้บ้าที่ยืนอยู่ข้างๆ ลืมเตรียมตัวเตรียมใจเลยอ้ะ!

“ฉันเชื่อว่านายทำได้” เหมือนจะรู้ว่าร่างบางกำลังกังวลเรื่องอะไร ซีวอนจึงก้มลงไปกระซิบบอกที่ข้างหู ช็อตน่ารักๆทำเอาสาวๆที่เชียร์ทั้งคู่อยู่กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ มือเรียวจึงตวัดฟาดไหล่คนขี้แกล้งไปหนึ่งทีก่อนจะเดินยิ้มไปหน้าเวทีเหมือนเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น



[ให้บอกสิ่งสามสิ่งที่คุณเชื่อมั่นที่สุด]


เออ...คำถามพอเอาสีข้างไถไปได้
ก่อนตอบต้องพูดอะไรนะ?
พี่อีทึกสอนมาว่าอะไรนะว๊า~
อ้อ....


“ขอบคุณสำหรับคำถามค่ะ” พูดเองก็อายเอง ยิ่งถูกแซวเพราะคำลงท้ายยิ่งอายจนพูดอะไรไม่ออก...ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วยเนี่ย ไม่ถนัดเลยให้ตาย

“สิ่งสามสิ่งที่เชื่อมั่น...ความจริงใจ ความเชื่อใจ และคำสัญญาครับ...เอ่อ...ค่ะ” ตอบเสร็จก็หันไปส่งยิ้มให้พิธีกรที่ยืนอยู่ข้างๆ

[แล้วถ้าในสามสิ่งนี้หากมีคนทำผิดต่อคุณ ในสิ่งไหนที่คุณจะโกรธที่สุด] คนถูกถามนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงชัดเจน ชัดเสียจน...ใครบางคนอดที่จะหวั่นใจไม่ได้

“คำสัญญา...ค่ะ”

[ทำไมล่ะครับ]

“สำหรับผม...เอ่อ...สำหรับฉันคำสัญญาก็คือความจริงใจและความเชื่อใจ ฉันจะเชื่อมั่นในคำสัญญามากๆหากมีคนสัญญากับฉันไว้ หากใครคิดว่าคำสัญญาก็แค่เรื่องไม่สลักสำคัญอะไรแสดงว่าคนๆนั้นไม่มีความจริงใจและความเชื่อใจให้กับใครเลย...มันฟังดูแย่มากเลยนะ”

[แย่จริงๆนั่นแหละครับ]

“ใช่ไหม? ฉันจะโกรธมากทีเดียวล่ะถ้าใครผิดสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน มันทนไม่ได้จริงๆ” ยิ้มให้อีกครั้งเป็นการปิดจบการตอบคำถาม ฮยอกแจโปรยยิ้มหวานอีกครั้งก่อนจะเดินกลับมายืนข้างซีวอนอย่างเดิม


หลังจากตอบคำถามเสร็จบรรดาผู้ผ่านเข้ารอบห้าคนสุดท้ายก็กลับเข้าไปหลังเวทีอีกครั้งระหว่างที่กรรมการกำลังรวมคะแนน โดยคิดเป็นคะแนนความประทับใจแรก คะแนนการแสดง คะแนนการตอบคำถาม และคะแนนโหวตจากผู้ร่วมงาน

และแล้วช่วงเวลาที่สำคัญก็มาถึง สาวงามทั้งห้าซึ่งปีนี้เป็นผู้หญิงสามคนผู้ชายสองคนกลับขึ้นมาบนเวทีอีกครั้ง รางวัลมีหนึ่งเดียวคือรางวัลมิสบิวตี้คนที่ยี่สิบเอ็ดของโรงเรียนพร้อมกับเงินรางวัลห้าแสนวอน ถึงแม้ปากจะบอกว่าไม่สนใจแต่พอถึงเวลานี้มันก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ฮยอกแจกอดแขนชินดงที่ผ่านเข้ารอบมาด้วยกันอย่างเหนือความคาดหมายแน่น อีกมือหนึ่งก็จับไว้กับมือของประธานนักเรียนเรียนสุดหล่อ




ลุ้นเว้ย~!



[ตำแหน่งมิสบิวตี้คนที่ยี่สิบเอ็ดได้แก่...คนงามจากชมรมฟุตบอล อีฮยอกแจ หมายเลข 7 ครับ!! ยินดีด้วยครับ]



ทันทีที่ประกาศเสร็จเหล่าชายฉกรรจ์สมาชิกชมรมฟุตบอลต่างลุกขึ้นกระโดดแสดงความดีใจกันอย่างออกนอกหน้า พอๆกับคนบนเวทีที่ดีใจเสียจนไม่ทันได้รู้ตัวว่าตัวเองกำลังถูกร่างสูงช้อนตัวขึ้นอุ้มแล้วเหวี่ยงไปรอบๆจนต้องกอดคออีกฝ่ายไว้แน่น มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ฮีซอลกับอีทึกขึ้นมาแสดงความยินดีด้วย ฮยอกแจจึงออกแรงตีให้ซีวอนปล่อยเขาลง

มงกุฎเงินอันเล็กน่ารักถูกสวมให้โดยอีทึกซึ่งเป็นมิสบิวตี้เมื่อปีที่แล้ว ช่อดอกกุหลาบขาวช่อโตก็ถูกมอบให้โดยซีวอนที่ให้ในฐานะประธานนักเรียนคนปัจจุบัน บรรดาชายหนุ่มต่างมายืนออเต็มหน้าเวทีเพื่อถ่ายรูปมิสบิวตี้คนใหม่ บ้างก็ส่งมุขเสี่ยวๆให้เขินเล่นจนซีวอนเป็นฝ่ายทนไม่ได้ต้องเดินมายืนประกบเป็นนายแบบที่ไม่ได้รับเชิญเรียกเสียงโห่ได้พอสมควร



“ยืนประกบแฟนผิดตรงไหนครับ?”






นั่นสิ...ยืนประกบแฟนผิดตรงไหน?







TBC.




ยาวมาก ยาวเว่อร์~~
เกือบยี่สิบหน้าเอสี่ แต่งฉลองวันเกิดหนูฮยอกแจ คิคิ~ 
((มาลงเด็กดีช้าไปวันนึงคงไม่เป็นไรเน้อ))
มีความสุขมากๆนะคะฮยอกแจ





แถมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม




น่ารักไหมคะ?

ตั้งใจทำมากเลย...สี่ชั่วโมงกับ photoshop

หลงรักภาพเน้~

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย





เปิดสั่งจองฟิคนะคะ อย่าลืมอุดหนุนกันเน้อ

ตามนี้ๆ >>> http://fixland.19.forumer.com/viewtopic.php?p=2165