[รวมฟิคสั้น] Super Junior (YAOI)

ลำดับตอนที่ #6 : [SF] Itoshigo yo (YeRyeo)

Title :: Itoshigo yo
Pairing :: YeRyeo
Author :: kobamura
Rating :: PG-13 / NC – 17
Author’s Note :: เรื่องทุกอย่างก็เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติขึ้นเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงนะคะ



NC – 17 ไม่ได้หมายถึงต้องมีฉากกิ๊บกิ๊วอย่างเดียวนะคะ

**หัวเราะในลำคอ**











Itoshigo yo - Beloved Dear Child






มือเรียวลูบไล้ไปตามโครงหน้าได้รูปของคนรัก ริมฝีปากบางแย้มยิ้มอ่อนโยนก่อนจะโน้มตัวลงจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากของคนที่ กำลังหลับสนิท


“ฝันถึงผมอยู่หรือเปล่าครับพี่เยซอง” เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มกับร่างสูงที่ใช้ตักของเขาต่างหมอน ปลายนิ้วหมุนพันเส้นผมดำสนิทเล่นราวกับต้องการหยอกล้อกับคนที่ยังโลดเล่น อยู่ในความฝัน


“จะมีเราเพียงแค่สองคน จากนี้และตลอดไป...ผมขอสัญญา” เสียงเปิดประตูพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่งที่เดินเข้ามาภายในห้องทำให้ร่างบางเงย หน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้ม


.
.
.
.
.


ในค่ำคืนที่แสนเร่าร้อนสองร่างกอดก่ายกันอยู่บนเตียงนุ่ม สายลมเย็นยามค่ำคืนพัดแผ่วเข้ามาภายในห้อง ผ้าม่านผืนบางพลิ้วไหวราวกับกำลังเริงระบำไปพร้อมกับคนทั้งคู่ เสียงครางแว่วหวานบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าสิ่งที่กำลังเกิดอยู่นั้นสร้าง ความหฤหรรษ์ให้กับร่างบางมากเพียงใด แขนเรียวตวัดโอบไหล่กว้างก่อนจะรั้งร่างสูงลงมาประทับจูบดูดดื่ม กระซิบบอกรักเสียงแผ่วเมื่อไอรักกรุ่นๆปลดปล่อยเข้ามาในร่างกาย


“ผมรักพี่เยซองนะครับ”


ร่างเล็กพลิกตัวซบกับอกกว้างอย่างที่เคยทำทุกครั้งเวลานอนด้วยกัน ริมฝีปากบางยิ้มหวานเมื่อแขนแกร่งตวัดโอบเอวรั้งร่างเข้ามาแนบชิดขึ้น เสียงลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าอีกฝ่ายเข้าสู่นิทราอันแสนสุขไปแล้ว เหลือเพียงเรียวอุคที่ยังคงนอนมองคนรักด้วยสายตาที่มีความสุข


นิ้วเรียวแตะเบาๆที่หัวคิ้วลากผ่านลงมาตามสันจมูกได้รูป กดเบาๆที่มุมปากด้านบนและวนรอบริมฝีปากที่มักจะเอื้อนเอ่ยคำหวานกับเขาอยู่ บ่อยครั้ง ร่างเล็กขยับตัวขึ้นก่อนจะกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากนั้น กำลังจะขยับตัวลงนอนตามเดิมแต่สายตาดันเหลือบไปเห็นรอยช้ำๆตรงซอกคอของคนรัก



ไอ้รอยบ้า นี่อีกแล้ว



ปลายนิ้วแตะเบาๆที่รอยแดงช้ำ ริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่อรู้ดีว่ามันคือรอยอะไร แล้วก็รู้ดียิ่งกว่าอะไรทั้งหมดว่า...เขาไม่ได้เป็นคนทำให้มันเกิดขึ้นมา



ผู้หญิงคน นั้นอีกแล้วสินะ



นิ้วเรียวถูเบาๆที่รอยนั้นหวังจะให้มันจากหายไป แต่แล้วยิ่งเหมือนไปทำให้รอยมันเด่นชัดยิ่งขึ้น ฟันขาวกัดปากตัวเองจนห้อเลือด กดน้ำหนักนิ้วลงไปอีก...แรงขึ้น...แรงขึ้น...


“ทำอะไรหน่ะเรียวอุค!” คนที่กำลังนอนหลับสบายปัดมือเรียวออกพร้อมกับผลักคนตัวเล็กให้ออกห่างอย่าง หงุดหงิด มือหนาแตะคอตัวเองเบาๆ เจ็บชะมัด


“รอยนั้นอีกแล้ว...” คนฟังถอนใจหน่ายๆให้กับน้ำเสียงสั่นเครือนั้นก่อนจะสะบัดผ้าห่มลุกออกไปจาก เตียง เสียงน้ำกระทบผิวกายดังแว่วมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของคนที่นั่งสะอื้น อยู่บนเตียง


นานเท่าไหร่แล้วที่มันเป็นแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาต้องเป็นฝ่ายรอให้คนรักกลับมาหา เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่าพี่เยซองยังคงมอบความรักให้เขาอยู่เหมือนเดิม เพียงแต่ว่า...ข้างกายพี่เยซองไม่ได้มีเขาอยู่เพียงคนเดียว ยังมีผู้หญิงคนนั้น คนที่พี่เยซองก็มอบความรักเท่ากับที่มอบให้เขาแก่หล่อนเช่นเดียวกัน



ถ้าจะบอกว่า ไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงโกหกกันเกินไป



ด้วยสภาพทางสังคมทำให้พวกเขาไม่สามารถเปิดเผยความสัมพันธ์ที่มีต่อกันได้ จึงเป็นเรียวอุคที่มักจะอยู่ที่บ้าน คอยดูแลเรื่องต่างๆภายในบ้าน และ...เฝ้ารอให้คนรักกลับมาหา เรื่องที่พี่เยซองมีคนอื่นเขาระแคะระคายมาพอสมควรแล้ว เริ่มตั้งแต่น้ำหอมกลิ่นที่ผิดแปลกไป รอยลิปสติกที่เสื้อ หรือแม้แต่โทรศัพท์แสดงตัวตนจากผู้หญิงคนนั้น...หล่อนไม่ได้ยี่หระเลยว่าพี่ เยซองมีเขาอยู่แล้ว ซ้ำยังพูดได้เสียงระรื่นอีกว่าเรามีสามีคนเดียวกันนะ




แบบนี้มัน เกินกว่าที่จะทนกันได้อีกต่อไปแล้ว!




แต่สุดท้าย...เขาก็เลือกที่จะเงียบ เพราะเขารักพี่เยซองมากเกินไป มากเกินกว่าจะยอมให้เกิดรอยร้าวระหว่างเราสองคน ก็ยังนับว่าพี่เยซองก็ยังแคร์ความรู้สึกของเขาบ้าง ไม่มีการเอ่ยถึงบุคคลที่สามเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ในบ้านหลังนี้มีเพียงเรา...แค่เรียวอุคกับพี่เยซอง แต่เมื่อก้าวเท้าพ้นออกไป...




เขาทนสภาพ แบบนี้ได้ยังไงกันนะ




ร่างเล็กคว้าบัวรดน้ำมารดดอกไม้ที่ปลูกไว้ตรงระเบียงห้องด้วยท่าทีเหม่อลอย แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อสวมกอดจากด้านหลัง จูบหนักๆที่หัวไหล่ที่พ้นเสื้อเชิ้ตตัวโค่งออกมาทำให้รู้สึกดีอย่างน่า ประหลาด


“พี่ไปทำงานก่อนนะครับ”


“วันนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ?”


“อะไรที่เรียวอุคทำพี่ก็ชอบทั้งนั้นแหละ” ถ้อยคำหวานที่เคยทำให้หัวใจพองโตอยู่บ่อยครั้ง ทำไมกลับทำให้วูบโหวงในอกแบบนี้นะ นัยน์ตาเรียวเหลือบมองร่างสูงในชุดสูทภูมิฐานเดินออกไปจากห้อง พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาข้อมือเรือนโปรดของคนรักที่วางอยู่บนโต๊ะข้าง ถ้วยกาแฟ เรียวอุคจึงวางบัวรดน้ำลงแล้วเดินตามร่างสูงออกไป


ที่ลานจอดรถของคอนโดเวลาย่ำรุ่งยังคงไร้ซึ่งผู้คน ขาเรียวชะงักเมื่อเห็นคนสองคนยืนอยู่ที่รถคันคุ้นตา หญิงสาวในชุดเกาะอกสีแดงสดกำลังจูบดูดดื่มอยู่คนรักของเขา ขาเรียวยกขึ้นเกี่ยวเอวหนาก่อนที่หล่อนจะเชิดหน้าให้ร่างสูงซุกไซ้ซอกคอ มือเรียวปล่อยนาฬิกาหล่นจากมือเมื่อเข้าใจแจ่มชัดแล้วสองคนนั้นกำลังทำอะไร กลางที่สาธารณะแบบนี้และที่สำคัญ...ยังทำต่อหน้าต่อตาเขา!


เสียงครวญครางของหญิงสาวช่างบาดหู มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะก้มลงเก็บนาฬิกาแล้วกลับขึ้นไปบนห้อง ช่วงหันหลังกลับเขารู้สึกเหมือนได้สบตากับหล่อน รอยยิ้มหวานจากริมฝีปากสีแดงสดช่างน่ารังเกียจ เสียงหวานแสนเสแสร้งดังก้องให้หัวอีกครั้ง






‘สวัสดีค่ะคุณเรียวอุค ตอนนี้เรามีสามีคนเดียวกันแล้วนะคะ’







.
.
.
.
.






เสียงทุ้มครางแผ่วให้กับห้วงอารมณ์รักที่ถูกจุดโดยคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า นัยน์ตาคมเหลือบมองริมฝีปากบางที่กำลังครอบครองความแข็งแกร่งของตัวเองก่อน จะถอนใจหนักๆ มือเรียวที่กอบกุม ริมฝีปากขยับรูดและดูดดุน เรียวลิ้นที่ตวัดอย่างชำนาญ คืนนี้เรียวอุคดูร้อนแรงเสียจนเขาตั้งรับแทบไม่ทัน


“อา...” หยาดน้ำชุดแรกถูกปล่อยออกพร้อมกับเสียงครางต่ำ เรียวลิ้นตวัดไล้เล็มกลืนกินแทบไม่มีเหลือก่อนจะคลานมาคร่อมร่างสูง เผยอริมฝีปากรับจุมพิตหวานที่คนรักมอบให้เป็นรางวัลสำหรับความสุขสมชุดแรก ของค่ำคืนนี้


“ทำไมวันนี้เรียวอุคน่ารักจังครับ” เอ่ยถามพลางซุกไซ้ซอกคอหอมกลิ่นสบู่จางๆ คนถูกถามเชิดหน้ารับสัมผัสอ่อนโยนนั้นก่อนจะตอบเสียงแผ่ว


“เพราะผมอยากให้พี่เยซองรักผมมากๆ รักผมคนเดียวเท่านั้น”


“ตอนนี้พี่ก็รักเรียวอุคอยู่ไงครับ” ริมฝีปากบางยิ้มรับคำบอกนั้นก่อนจะนึกสะท้อนในใจ แค่ตอนนี้ ตรงนี้ และที่นี่...เท่านั้นสินะ


“อืม...เรียวอุค” เสียงทุ้มครางต่ำอีกครั้งเมื่อ มือเรียวกอบกุมแก่นกายและขยับรูดอีกครั้งจนมันตื่นตัวพร้อมรับความสุขอีกรอบ ร่างเล็กโน้มเข้ามาใกล้จุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากหน้าก่อนจะกดตัวลงรับความแข็ง ขืนที่รอท่าอยู่แล้ว เมื่อทุกอย่างผ่านไปด้วยดี มือเรียวก็วางลงบนไหล่กว้างแล้วเริ่มขยับตัวสร้างบทรักด้วยฝีมือของตัวเอง


“พี่เยซองรัก...อ๊ะ...รักผมไหม?” เอ่ยถามคนเอนตัวพิงหัวเตียงด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น มือหนาจึงคว้าคนตัวบางเข้ามารับจูบดูดดื่ม


“รักสิครับคนดี” ขยับพลิกให้คนรักเอนตัวลงนอนกับเตียงนุ่มก่อนจะจัดท่าทางให้ง่ายต่อการขยับ แล้วเป็นฝ่ายควบคุมเกมส์รักเสียเอง แขนเรียวโอบกอดร่างสูงแน่น เสียงหวานครวญครางเมื่ออารมณ์รักกำลังพุ่งทะยานสู่จุดสูงสุด


“ผมก็รักพี่เยซอง...อ๊ะ...คนเดียว...ของผมเท่านั้น”


“อา...เรียวอุค”


“อา...”






.
.
.
.
.






ช้อนเล็กคนของเหลวสีเข้มในถ้วยเซรามิคสีขาวก่อนจะนำไปเสิร์ฟที่โต๊ะพร้อมกับ แซนด์วิชแฮมไข่ดาวที่คนรักโปรดปราน เสียงฝักบัวในห้องน้ำยังคงดังอยู่ต่อเนื่อง นิ้วเรียวไล้วนรอบปากถ้วยก่อนจะยิ้มหวาน แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อถูกสวมกอดจากด้านหลัง แก้มเนียนถูกขโมยหอมไปฟอดใหญ่


“วันนี้ไปไหนหรอครับ? ฝนตกด้วยนี่” ร่างสูงหันไปมองหยาดละอองฝนด้านนอกก่อนจะหันมาถามคนในอ้อมกอดเมื่อเห็นร่าง บางอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำสนิท ซึ่งปกติเรียวอุคจะชอบใส่เสื้อผ้าสบายๆและสดใสมากกว่า


“มีธุระจะต้องไปทำหน่ะครับ” หันหน้าเข้าหาคนรักก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่อีกฝ่ายคล้องคอไว้มาเช็ด ผมให้


“ให้พี่ไปส่งไหม?”


“วันนี้วันหยุด พี่เยซองพักเถอะครับ แล้วผมจะกลับมาอยู่ด้วยนะ” เขย่งตัวจูบเบาๆที่ริมฝีปากของคนรักก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินออกไปจากห้อง เยซองมองตามจนบานประตูปิดลง มือหนาคว้าถ้วยกาแฟมาจิบว่าจะไปแต่งตัวก่อนแล้วค่อยมาทานต่อ แต่สุดท้ายก็นั่งลงทานอาหารเช้าที่คนรักเตรียมไว้ให้จนหมด





.
.
.
.
.






...ติ๊งต่อง...





บานประตูเปิดออกพร้อมกับสีหน้าแปลกใจของเจ้าของห้อง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มหรี่มองร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะผายมือเชิญให้ อีกฝ่ายเข้ามาด้านใน


“คุณทำให้ฉันประหลาดใจ” ริมฝีปากบางยิ้มรับคำบอกนั้นก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขกด้วยท่าที นิ่งๆ


“ถ้าคิดจะมาต่อว่าฉันหรือว่าอ้อนวอนให้ฉันปล่อยเยซองไปล่ะก็...ไม่มีทางหรอก นะคะ” ริมฝีปากสีสดส่งยิ้มหยันมาให้พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงถือดี แต่เรียวอุคก็ยังคงนิ่ง ดาเฮมองท่าทีนั้นอย่างพิจารณา


“มีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะค่ะ ยังไงเราก็ใช้ผู้ชายคนเดียวกัน” นัยน์ตาเรียวเหลือบมองผ้าม่านก่อนจะเอ่ยตอบเสียงแผ่ว





“ผ้าม่านบ้าน คุณผูกไม่สวยเลยนะครับ ผมผูกให้ใหม่เอาไหมครับ?”





.
.
.
.
.





บานประตูเปิดออกพร้อมกับร่างบางที่เปียกโชกไปทั้งตัวเดินเข้ามาในห้องอย่าง อ่อนเพลีย ริมฝีปากบางยิ้มหวานเมื่อเห็นคนรักนอนฟุบกับพื้น มือเรียวประคองคนรักเข้ามาในอ้อมกอดก่อนจะค่อยๆปาดของเหลวสีแดงสดตรงมุมปาก ให้อย่างอ่อนโยน


“หลับฝันดีนะครับพี่เยซอง” มือเรียวลูบไล้ไปตามโครงหน้าได้รูปของคนรัก ริมฝีปากบางแย้มยิ้มอ่อนโยนก่อนจะโน้มตัวลงจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากของคนที่ กำลังหลับสนิท


“ฝันถึงผมอยู่หรือเปล่าครับพี่เยซอง” เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มกับร่างสูงที่ใช้ตักของเขาต่างหมอน ปลายนิ้วหมุนพันเส้นผมดำสนิทเล่นราวกับต้องการหยอกล้อกับคนที่ยังโลดเล่น อยู่ในความฝัน


“จะมีเราเพียงแค่สองคน จากนี้และตลอดไป...ผมขอสัญญา” เสียงเปิดประตูพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่งที่เดินเข้ามาภายในห้องทำให้ร่างบางเงย หน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้มให้กับร่างสูงในชุดเครื่องแบบที่เดินตรงเข้ามาด้วยสี หน้าเคร่งขรึม






“คุณเรียวอุค พวกเราขอจับกุมคุณในข้อหาฆ่าคนตาย”







ยอดรักของฉัน...นอนหลับอยู่บนตักของฉันตลอดกาล

คุณช่างดูเหมือนเด็กน้อย จนฉันไม่อยากจะปล่อยคุณไปไหน

ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นไปซะ

พวกเราไม่ต้องการใครนอกจากเราสองคนอีกแล้ว

มีเพียงฉันเท่านั้นที่จะทำให้คุณตื่นขึ้นมาอีกครั้งได้

พร้อมกับพันธนาการที่จะไม่ทำให้คุณทำผิดกับฉันอีก












END







ฟิคเยเรียวเต็มๆเน้นๆเรื่องที่สาม เป็นยังไงบ้างคะ?

ช่วงนี้มันช่วงอะไรนะ? บิ้วอารมณ์หัวน้ำขึ้น?

ปล. ถ้าอยากจะโทษใคร ขอให้โทษเอ้กกับแป้ง สองคนนี้กระตุกต่อมปอเองนะ ปอไม่ผิด =w=
คนนึงก็อยากได้จิตๆ...คนนึงก็อยากได้ซาดิสต์...
เรื่องนี้พล็อตไว้ตั้งแต่ “Love is …ความคิดถึง” แล้ว แต่ยังไม่ได้ลงมือซักที
พอมีคนกระทุ้งก็เลยแต่งซักหน่อย (ยิ้มหวาน)

ปล.อีกที ต้นแบบฟิคเรื่องนี้มาจากเพลง Itoshigo yo ของ Rurutia ชีร้องเพลงได้หลอนมาก และเอ็มวีชีก็ดราม่ามาก อ่านไปฟังเพลงไปน่าจะได้อารมณ์ขึ้นนะคะ (ยิ้ม) รวมทั้งบทความสุดท้ายของเรื่องนี้ก็แปลคร่าวๆและเรียบเรียงใหม่จากเนื้อเพลง เพลงนี้เช่นเดียวกัน

อ่านแล้วตอบกันหน่อยสิว่า...ผู้หญิงคนนั้นตายยังไง โฮะๆๆ


**หัวเราะบ้าแล้วเดินจากไป**