ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] ICECREAM (TeukHyuk?)
Title :: ICECREAM
Pairing :: Leeteuk vs. Eunhyuk
Author :: kobamura
Rating :: PG-13
Author’s Note :: เรื่องทุกอย่างก็เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติขึ้นเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงนะคะ
ครั้งแรก...ในชีวิต =w=
หน้าร้อนแบบนี้มาทานไอศกรีมกันเถอะค่ะ
ไอศกรีมหรือไอติมเป็นหนึ่งในอาหารไม่กี่อย่างในโลกนี้ซึ่งเป็นที่โปรดปราน ของคนทั่วไป ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่คงไม่มีใครปฏิเสธหรอกว่าไม่เคยลิ้มรสหวานๆ เย็นๆ เคล้ากับรสของนม หรือผลไม้หลากหลายชนิดของมัน ทำให้ในปัจจุบันนี้มีร้านไอศกรีมให้เลือกทานอยู่มากหมายหลายรูปแบบ
คุณชอบทานไอศกรีมแบบไหนล่ะครับ เรามีทุกอย่างให้คุณเลือก ลองมานั่งพักผ่อนในร้านเล็กๆที่มีไอศกรีมไม่ต่ำว่าห้าสิบชนิดให้คุณเลือกทาน ในบรรยากาศสบายๆ ใจกลางกรุงโซลสิครับ
เวิร์ลไอซ์ยินดีต้อนรับครับ
กิ๊ง~
คนที่กำลังตักไอศกรีมอยู่ที่เคาท์เตอร์เงยหน้าขึ้นมองลูกค้าคนใหม่ก่อนจะ ยิ้มจนเห็นลักยิ้มสวย เด็กนักเรียนวัยมัธยมต้นส่งยิ้มกว้างโชว์เหงือกแดงสดให้เขาทันทีที่เปิด ประตูเข้ามา เจ้าตัวเล็กในชุดนักเรียนรีบถลามาเกาะตู้ไอศกรีมแล้วเอ่ยเสียงอ้อนอย่างทุก วัน
“พี่จองซู วันนี้จะเลี้ยงไอติมรสอะไร”
“แล้วเราอยากกินรสไหนล่ะ?”
“เอาตัวใหม่ล่าสุด!” เอ่ยอย่างตื่นเต้นเพราะจำได้ว่าวันนี้ต้นเดือนพอดี ร้านของพี่จองซูจะสั่งไอศกรีมนำเข้าจากญี่ปุ่นหรือจากทางยุโรปแบบใหม่ๆเข้า มามากมาย จากตอนแรกมีอยู่สี่สิบถึงห้าสิบชนิด เขาว่าตอนนี้เขากินไอศกรีมจากทั่วโลกไปไม่ต่ำกว่าร้อยชนิดแล้ว
“ตัวใหม่ล่าสุดนี่กินไม่ได้ เรายังไม่บรรลุนิติภาวะ” เมื่อเห็นตาแป๋วๆจากลูกเจี๊ยบที่เกาะอยู่ที่ตู้กระจก เจ้าของร้านจึงวางมือจากการตักไอศกรีมมาอธิบายให้ฟัง
“ล็อตนี้เป็นพวกมีส่วนผสมของแอลกอฮอล์หน่ะ ก็มีรสไวน์แดง รสเหล้ามันฝรั่ง รสเบียร์คุโร”
“รสไวน์แดงพี่ฮีซอลต้องบังคับให้พี่จองซูสั่งมาแน่ๆเลย” อึนฮยอกย้ายตัวเองไปนั่งที่เคาท์เตอร์ข้างตู้ตักไอศรีมแล้วบ่นอุบอิบ
“ถูกต้อง ก็เลยต้องสั่งมา อย่างน้อยก็มีฮีซอลนี่แหละที่กินอยู่คนนึง แต่วันนี้ก็ขายได้หลายถ้วยแล้วนะ” หันไปรับออร์เดอร์จากพนักงานแล้วส่งให้ลูกน้องอีกคนเป็นคนตักไอศกรีมแทน คนฟังถึงกับไถตัวไปกับพื้นเคาท์เตอร์อย่างเซ็งๆ
“งั้นก็ไม่มีอะไรมาใหม่หน่ะสิครับ”
“ก็ไม่เชิงหรอก” จองซูยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบถ้วยไอศกรีมสองสามรสที่เขาขอตัวแทนจำหน่ายมาลอง ชิมก่อนตัดสินใจซื้อมาวางบนเคาท์เตอร์
“อันนี้เป็นรสใหม่ที่เขาเพิ่งผลิต ยังไม่มีออกตลาดเลยนะ มีรสไข่มุก รสมะนาวผสมคอลลาเจน แล้วก็รสซากุระ ความจริงมีมากกว่านี้แหละ แต่ที่พอจะกลั้นใจเอามาลองได้ก็เห็นจะมีเท่านี้” อึนฮยอกยิ้มกว้างรับช้อนคันเล็กมาถืออย่างกระตือรือร้น ก่อนจะเลือกกินรสมะนาวผสมคอลลาเจนก่อนเป็นถ้วยแรก จองซูจึงเอาอีกสองถ้วยไปเก็บในตู้แช่ก่อน
“อร่อย~ หยุ่นๆเหมือนเยลลี่เลยพี่จองซู” คนเป็นพี่ยิ้มก่อนจะอ้าปากรับไอศรีมที่น้องชายเพื่อนยื่นมาป้อนให้ รสนี้เปรี้ยวไปหน่อย แต่สาวๆน่าจะชอบเพราะมันผสมคอลลาเจน สงสัยเดือนหน้าต้องสั่งเข้าร้านแล้วสิ
“พี่จองซูแล้วซอร์ฟครีมมีรสอะไรมาใหม่ไหมครับ?” คนที่กำลังเพลินกับไอศกรีมรสเปรี้ยวเข็ดฟันเงยหน้าขึ้นมาถามร่างโปร่งที่ กำลังแต่งหน้าไอศกรีมพาร์เฟ่ถ้วยนึงอยู่
“เดือนนี้สั่งรสงาดำมาเพิ่มหน่ะ เพราะคุณป้าลูกค้าประจำเขารีเควสมา” คนฟังพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะยื่นถ้วยไอศกรีมเปล่าๆให้พร้อมกับยิ้มประจบ
“หมดแย๊ว~”
“จะกินอะไรต่อ พาร์เฟ่? ซอร์ฟครีม? ไอติมธรรมดาที่รสชาติไม่ธรรมดา? หรือน้ำแข็งใส?” เจ้าของร้านที่ถูกขูดรีดขอกินฟรีอยู่ทุกวันเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม แต่จะว่าไป...มีเด็กๆมาก่อกวนชีวิตก็มีสีสันไปอีกแบบเหมือนกัน
“วันนี้อยากกินน้ำแข็งใสราดซอสชาเขียวใส่ถั่วแดงแล้วก็โมจิลูกโตๆ ขอเบิ้ลห้าลูกเลย!”
“แล้วก็ขอเสริมด้วยนมข้นแล้วก็ไอติมรสนมโปะด้านบนอีกหนึ่งลูกด้วยใช่ไหม?” จองซูเอ่ยต่อประโยคให้จนเจ้าตัวเล็กตาวาว
“เจ๋งเป้ง~!” คนเป็นพี่หัวเราะให้กับท่าทีดีอกดีใจนั่นก่อนจะเงยหน้าไปมองลูกค้าสาวกลุ่ม ใหญ่ที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน ยังไม่ทันได้เอ่ยต้อนรับเจ้าตัวเล็กก็ถลาไปทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟไม่ได้รับ เชิญตามประสาละอ่อนน้อยเห็นสาวงามไม่ได้
“ช่วยงานไง...ช่วยงาน” เอ่ยบอกเสียงระรื่นขณะที่วิ่งกลับมาเอาสมุดจดกับปากกาที่เคาท์เตอร์ ระหว่างที่แต่งหน้าไอศกรีมก็เหลือบมองร่างเล็กที่ถือวิสาสะเข้าไปรวมกลุ่ม กับหญิงสาวดาวมหาวิทยาลัยเสียแล้ว จองซูหัวเราะฮึ
ไอ้เด็กนี่มันน่าจับมาตีก้นจริงๆ
อ้อยอิ่งอยู่ในกลุ่มนั้นอยู่นานกว่าจะได้ออร์เดอร์มายื่นให้เขา ร่างเล็กในชุดนักเรียนนั่งจุ้มปุ๊กอยู่หน้าเคาท์เตอร์เพื่อรอรับไอศกรีมที่ ทำเสร็จไปเสิร์ฟ(ให้เฉพาะพี่สาวสวยๆกลุ่มนั้น) อย่างตั้งอกตั้งใจ
“เด็กแก่แดด” คนฟังทำตาโตก่อนจะเหลียวมองซ้ายขวา
“พี่จองซูว่าใครอ่ะ?” ยื่นหน้าเข้ามาถามก่อนจะร้องโอดโอยเมื่อถูกดีดมะกอกเข้าให้ มือเรียวลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆก่อนจะนั่งหมอบกับโต๊ะทำปากยื่น
“ทำร้ายเด็กหน่ะผิดกฎหมายนะรู้ไหม”
“เลี้ยงต้อยมันก็ความผิดไม่ต่างกันนักหรอก” ยื่นไอศกรีมพาร์เฟ่ถ้วยใหญ่ให้เอาไปเสิร์ฟก่อนจะหันไปรับไอศกรีมอีกถ้วยมา ตกแต่งต่อ
“เลี้ยงแค่นี้ทำเป็นบ่น...จิ๊!” สะบัดหน้างอนๆก่อนจะเดินฉีกยิ้มไปทางเป้าหมาย นั่งคุยต่อกับพี่สาวใจดีอีกซักพักก็ลี้ภัยกลับมาที่หน้าเคาท์เตอร์ตามเดิม จองซูเงยหน้าขึ้นมองงงๆแต่แล้วก็ต้องหัวเราะออกมาอย่างหยุดไม่ได้เมื่อเห็น ชายหนุ่มกลุ่มนึงกำลังหย่อนตัวนั่งที่โต๊ะดังกล่าว
“ไม่ต้องมาขำเลย น้องอกหักยังมาซ้ำเติมอีก”
“บอกแล้วว่าให้รักพี่เถอะ กินไอติมฟรีตลอดชีวิต” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองคนพูดก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ จากนั้นก็เลื้อยๆไปตามเคาท์เตอร์จนเจอแคตตาล็อคชุดนึงวางกองอยู่
“อะไรเนี่ยพี่จองซู ไอติมรสใหม่ที่คุณโคบะให้มาดูหรอ?” คุณโคบะเป็นเซลล์แมนบริษัทผลิตไอศกรีมรสชาติแหวกแนวของญี่ปุ่นที่เข้ามาตี ตลาดในเกาหลี ไม่รู้ไปรู้จักกันอีท่าไหนเหมือนกัน รู้แต่ว่าเป็นพันธมิตรกันมาตั้งแต่เปิดร้าน จนเรียกได้ว่าพี่จองซูแทบจะเป็นร้านแรกๆที่ได้ยลโฉมไอศกรีมที่เปิดตัวใหม่ บางทีอาจจะเร็วกว่าร้านในญี่ปุ่นบางร้านด้วยซ้ำไป
“อืม...ลองดูสิว่าชอบรสไหน จะได้ลองสั่งมาลงร้านเดือนหน้า” คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเรียงสตรอเบอรี่ตรงขอบถ้วยไอศกรีมเอ่ยด้วยรอยยิ้มใจ ดีอย่างเคย ซึ่งแน่นอนว่าอึนฮยอกคนนี้ไม่มีทางขัดศรัทธาอยู่แล้ว
ว่าแต่...
ไอศกรีมซอสถั่วเหลือง (ซอสปรุงรส)
ไอศกรีมถ่าน
ไอศกรีมพริก (พริกจริงทั้งเม็ด)
ไอศกรีมน้ำพุร้อน
ไอศกรีมกระเทียมผสมมินท์
เจลาโต้น้ำลึก
ไอศกรีมไส้ปลาหมึก
ไอศกรีมหมึกปลาหมึก
ไอศกรีมงู “มามุชิ” (งูพิษ)
ไอศกรีมเนื้อม้าดิบ
ไอศกรีมไก่
ไอศกรีมปีกไก่
ไอศกรีมเนื้อแพะ
ไอศกรีมปลาวาฬ
ไอศกรีมหูฉลาม
ไอศกรีมหอยนางรม
ไอศกรีมหอยเปาฮือ
ไอศกรีมถั่วเน่า
ไอศกรีมลิ้นวัว
ไอศกรีมมะเขือม่วงทอด
ไอศกรีมวาซาบิ
ไอศกรีมตะบองเพชร
บอกเขาทีว่ามันคือรายชื่อไอศกรีม?
“บริษัทของคุณโคบะชักจะผลิตไปเรื่อยเปื่อยแล้วนะพี่จองซู มันกินได้จริงๆหรอ?” แค่คิดตามชื่อเขาก็ขนลุกซู่น้ำตาจะไหล เขาว่าไอศกรีมน้ำพุร้อนนี่น่าจะปลอดภัยที่สุดแล้ว แล้วเจลาโต้น้ำลึกนั่นมันคืออะไรอ่ะ?
“เล่มที่เราถืออยู่หน่ะเป็นตัวท็อปฮิตที่ญี่ปุ่นเลยนะ อีกสองเล่มนั่นเป็นรสชาติที่กำลังทำออกมา” นัยน์ตาเรียวเหลือบแคตตาล็อคข้างๆแล้วเกิดใจฝ่อไม่อยากดูขึ้นมา ขนาดตัวท็อปฮิตยังขนาดนี้ แล้วนิวรีลีสที่กำลังจะปล่อยออกมาล่ะ โอย...แขยงไอศกรีมขึ้นมาทันที
“ผมว่าพี่จองซูสั่งอะไรธรรมดาๆแบบพวกโยเกิร์ต หรือพวกเชอเบทก็ได้นะ แปลกมากนักก็ไม่ดี เห็นชื่อแล้วท้องมันรวนๆยังไงไม่รู้” ปิดแคตตาล็อคแล้วดันๆให้ออกไปไกลหูไกลตา เมื่อหันมาเจอถ้วยน้ำแข็งใสตรงหน้าก็ตาโตรีบคว้าช้อนจากมือเพื่อนพี่ชายมา จ้วงกินทันที เจ้าลูกไก่ตัวน้อยหลับตาปี๋ก่อนจะอุทานออกมาลั่นร้าน
“แบบนี้อร่อยกว่าเยอะเลย~” จองซูมองท่าทางกินอย่างมีความสุขด้วยรอยยิ้มก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งดูคนฝั่ง ตรงข้ามทานน้ำแข็งใสอย่างเอร็ดอร่อย แล้วก็คอยอ้าปากรับน้ำแข็งใสที่อีกฝ่ายคอยป้อนส่งมาให้กินด้วย
“วันนี้ฮีซอลเลิกค่ำนี่ จะกลับก่อนไหมเดี๋ยวพี่ไปส่ง” เขากับฮีซอลเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนปีหนึ่งมาด้วยกัน พอจบเขาก็มาเปิดร้านไอศกรีมอยู่ใกล้ๆมหาวิทยาลัย ส่วนฮีซอลก็เรียนต่อ เลยเป็นอานิสงส์ว่าฮยอกแจจะต้องมารอพี่ชายที่นี่เพื่อกลับบ้านพร้อมกัน
ฮีซอลก็เคยบอกแหละว่าคิดค่าเสียหายที่ไอ้ตัวเล็กนี่มาสวาปามที่ร้านเขาเป็น รายเดือนก็ได้ แต่ก็นะ...เขาก็ไม่ได้ถึงกับเจ๊งอะไร แถมยังดีเสียอีกที่มีคนมาคอยสร้างสีสันให้ปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน ตกเย็นก็คอยมาเกาะอยู่ตรงตู้กระจก ทำหน้าอ้อนขอกินฟรี บางทีพอมีกลุ่มสาวๆเข้ามาในร้านก็จะรีบถลาเข้าไปหา พอโดนเขาเมินมาก็มานั่งทำตาละห้อยอยู่ที่เคาท์เตอร์เหมือนเดิม
ชีวิตแบบนี้ก็มีความสุขไปอีกแบบเหมือนกัน
เหมือนเลี้ยงลูกตัวน้อยน่าฟัด น่าเตะ
“พี่จองซู วันนี้จะเลี้ยงไอติมรสอะไร”
วันทั้งของผมก็มีเท่านี้แหละครับ
END.
ไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวเรื่องยาว =w=
อยากกินไอศกรีม~ ร้อนๆแบบนี้แทบอยากจะไปหลบในห้องเย็น
ปล. ไอศกรีมที่เขียนไว้มันมีจริงทุกรสนะคะ มีคนสนใจรสงูพิษไหมคะ? **ยิ้ม**
เอารสที่น่าสนใจมาฝากล่ะ
v
v
v
Pairing :: Leeteuk vs. Eunhyuk
Author :: kobamura
Rating :: PG-13
Author’s Note :: เรื่องทุกอย่างก็เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติขึ้นเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงนะคะ
ครั้งแรก...ในชีวิต =w=
หน้าร้อนแบบนี้มาทานไอศกรีมกันเถอะค่ะ
ไอศกรีมหรือไอติมเป็นหนึ่งในอาหารไม่กี่อย่างในโลกนี้ซึ่งเป็นที่โปรดปราน ของคนทั่วไป ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่คงไม่มีใครปฏิเสธหรอกว่าไม่เคยลิ้มรสหวานๆ เย็นๆ เคล้ากับรสของนม หรือผลไม้หลากหลายชนิดของมัน ทำให้ในปัจจุบันนี้มีร้านไอศกรีมให้เลือกทานอยู่มากหมายหลายรูปแบบ
คุณชอบทานไอศกรีมแบบไหนล่ะครับ เรามีทุกอย่างให้คุณเลือก ลองมานั่งพักผ่อนในร้านเล็กๆที่มีไอศกรีมไม่ต่ำว่าห้าสิบชนิดให้คุณเลือกทาน ในบรรยากาศสบายๆ ใจกลางกรุงโซลสิครับ
เวิร์ลไอซ์ยินดีต้อนรับครับ
กิ๊ง~
คนที่กำลังตักไอศกรีมอยู่ที่เคาท์เตอร์เงยหน้าขึ้นมองลูกค้าคนใหม่ก่อนจะ ยิ้มจนเห็นลักยิ้มสวย เด็กนักเรียนวัยมัธยมต้นส่งยิ้มกว้างโชว์เหงือกแดงสดให้เขาทันทีที่เปิด ประตูเข้ามา เจ้าตัวเล็กในชุดนักเรียนรีบถลามาเกาะตู้ไอศกรีมแล้วเอ่ยเสียงอ้อนอย่างทุก วัน
“พี่จองซู วันนี้จะเลี้ยงไอติมรสอะไร”
“แล้วเราอยากกินรสไหนล่ะ?”
“เอาตัวใหม่ล่าสุด!” เอ่ยอย่างตื่นเต้นเพราะจำได้ว่าวันนี้ต้นเดือนพอดี ร้านของพี่จองซูจะสั่งไอศกรีมนำเข้าจากญี่ปุ่นหรือจากทางยุโรปแบบใหม่ๆเข้า มามากมาย จากตอนแรกมีอยู่สี่สิบถึงห้าสิบชนิด เขาว่าตอนนี้เขากินไอศกรีมจากทั่วโลกไปไม่ต่ำกว่าร้อยชนิดแล้ว
“ตัวใหม่ล่าสุดนี่กินไม่ได้ เรายังไม่บรรลุนิติภาวะ” เมื่อเห็นตาแป๋วๆจากลูกเจี๊ยบที่เกาะอยู่ที่ตู้กระจก เจ้าของร้านจึงวางมือจากการตักไอศกรีมมาอธิบายให้ฟัง
“ล็อตนี้เป็นพวกมีส่วนผสมของแอลกอฮอล์หน่ะ ก็มีรสไวน์แดง รสเหล้ามันฝรั่ง รสเบียร์คุโร”
“รสไวน์แดงพี่ฮีซอลต้องบังคับให้พี่จองซูสั่งมาแน่ๆเลย” อึนฮยอกย้ายตัวเองไปนั่งที่เคาท์เตอร์ข้างตู้ตักไอศรีมแล้วบ่นอุบอิบ
“ถูกต้อง ก็เลยต้องสั่งมา อย่างน้อยก็มีฮีซอลนี่แหละที่กินอยู่คนนึง แต่วันนี้ก็ขายได้หลายถ้วยแล้วนะ” หันไปรับออร์เดอร์จากพนักงานแล้วส่งให้ลูกน้องอีกคนเป็นคนตักไอศกรีมแทน คนฟังถึงกับไถตัวไปกับพื้นเคาท์เตอร์อย่างเซ็งๆ
“งั้นก็ไม่มีอะไรมาใหม่หน่ะสิครับ”
“ก็ไม่เชิงหรอก” จองซูยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบถ้วยไอศกรีมสองสามรสที่เขาขอตัวแทนจำหน่ายมาลอง ชิมก่อนตัดสินใจซื้อมาวางบนเคาท์เตอร์
“อันนี้เป็นรสใหม่ที่เขาเพิ่งผลิต ยังไม่มีออกตลาดเลยนะ มีรสไข่มุก รสมะนาวผสมคอลลาเจน แล้วก็รสซากุระ ความจริงมีมากกว่านี้แหละ แต่ที่พอจะกลั้นใจเอามาลองได้ก็เห็นจะมีเท่านี้” อึนฮยอกยิ้มกว้างรับช้อนคันเล็กมาถืออย่างกระตือรือร้น ก่อนจะเลือกกินรสมะนาวผสมคอลลาเจนก่อนเป็นถ้วยแรก จองซูจึงเอาอีกสองถ้วยไปเก็บในตู้แช่ก่อน
“อร่อย~ หยุ่นๆเหมือนเยลลี่เลยพี่จองซู” คนเป็นพี่ยิ้มก่อนจะอ้าปากรับไอศรีมที่น้องชายเพื่อนยื่นมาป้อนให้ รสนี้เปรี้ยวไปหน่อย แต่สาวๆน่าจะชอบเพราะมันผสมคอลลาเจน สงสัยเดือนหน้าต้องสั่งเข้าร้านแล้วสิ
“พี่จองซูแล้วซอร์ฟครีมมีรสอะไรมาใหม่ไหมครับ?” คนที่กำลังเพลินกับไอศกรีมรสเปรี้ยวเข็ดฟันเงยหน้าขึ้นมาถามร่างโปร่งที่ กำลังแต่งหน้าไอศกรีมพาร์เฟ่ถ้วยนึงอยู่
“เดือนนี้สั่งรสงาดำมาเพิ่มหน่ะ เพราะคุณป้าลูกค้าประจำเขารีเควสมา” คนฟังพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะยื่นถ้วยไอศกรีมเปล่าๆให้พร้อมกับยิ้มประจบ
“หมดแย๊ว~”
“จะกินอะไรต่อ พาร์เฟ่? ซอร์ฟครีม? ไอติมธรรมดาที่รสชาติไม่ธรรมดา? หรือน้ำแข็งใส?” เจ้าของร้านที่ถูกขูดรีดขอกินฟรีอยู่ทุกวันเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม แต่จะว่าไป...มีเด็กๆมาก่อกวนชีวิตก็มีสีสันไปอีกแบบเหมือนกัน
“วันนี้อยากกินน้ำแข็งใสราดซอสชาเขียวใส่ถั่วแดงแล้วก็โมจิลูกโตๆ ขอเบิ้ลห้าลูกเลย!”
“แล้วก็ขอเสริมด้วยนมข้นแล้วก็ไอติมรสนมโปะด้านบนอีกหนึ่งลูกด้วยใช่ไหม?” จองซูเอ่ยต่อประโยคให้จนเจ้าตัวเล็กตาวาว
“เจ๋งเป้ง~!” คนเป็นพี่หัวเราะให้กับท่าทีดีอกดีใจนั่นก่อนจะเงยหน้าไปมองลูกค้าสาวกลุ่ม ใหญ่ที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน ยังไม่ทันได้เอ่ยต้อนรับเจ้าตัวเล็กก็ถลาไปทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟไม่ได้รับ เชิญตามประสาละอ่อนน้อยเห็นสาวงามไม่ได้
“ช่วยงานไง...ช่วยงาน” เอ่ยบอกเสียงระรื่นขณะที่วิ่งกลับมาเอาสมุดจดกับปากกาที่เคาท์เตอร์ ระหว่างที่แต่งหน้าไอศกรีมก็เหลือบมองร่างเล็กที่ถือวิสาสะเข้าไปรวมกลุ่ม กับหญิงสาวดาวมหาวิทยาลัยเสียแล้ว จองซูหัวเราะฮึ
ไอ้เด็กนี่มันน่าจับมาตีก้นจริงๆ
อ้อยอิ่งอยู่ในกลุ่มนั้นอยู่นานกว่าจะได้ออร์เดอร์มายื่นให้เขา ร่างเล็กในชุดนักเรียนนั่งจุ้มปุ๊กอยู่หน้าเคาท์เตอร์เพื่อรอรับไอศกรีมที่ ทำเสร็จไปเสิร์ฟ(ให้เฉพาะพี่สาวสวยๆกลุ่มนั้น) อย่างตั้งอกตั้งใจ
“เด็กแก่แดด” คนฟังทำตาโตก่อนจะเหลียวมองซ้ายขวา
“พี่จองซูว่าใครอ่ะ?” ยื่นหน้าเข้ามาถามก่อนจะร้องโอดโอยเมื่อถูกดีดมะกอกเข้าให้ มือเรียวลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆก่อนจะนั่งหมอบกับโต๊ะทำปากยื่น
“ทำร้ายเด็กหน่ะผิดกฎหมายนะรู้ไหม”
“เลี้ยงต้อยมันก็ความผิดไม่ต่างกันนักหรอก” ยื่นไอศกรีมพาร์เฟ่ถ้วยใหญ่ให้เอาไปเสิร์ฟก่อนจะหันไปรับไอศกรีมอีกถ้วยมา ตกแต่งต่อ
“เลี้ยงแค่นี้ทำเป็นบ่น...จิ๊!” สะบัดหน้างอนๆก่อนจะเดินฉีกยิ้มไปทางเป้าหมาย นั่งคุยต่อกับพี่สาวใจดีอีกซักพักก็ลี้ภัยกลับมาที่หน้าเคาท์เตอร์ตามเดิม จองซูเงยหน้าขึ้นมองงงๆแต่แล้วก็ต้องหัวเราะออกมาอย่างหยุดไม่ได้เมื่อเห็น ชายหนุ่มกลุ่มนึงกำลังหย่อนตัวนั่งที่โต๊ะดังกล่าว
“ไม่ต้องมาขำเลย น้องอกหักยังมาซ้ำเติมอีก”
“บอกแล้วว่าให้รักพี่เถอะ กินไอติมฟรีตลอดชีวิต” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองคนพูดก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ จากนั้นก็เลื้อยๆไปตามเคาท์เตอร์จนเจอแคตตาล็อคชุดนึงวางกองอยู่
“อะไรเนี่ยพี่จองซู ไอติมรสใหม่ที่คุณโคบะให้มาดูหรอ?” คุณโคบะเป็นเซลล์แมนบริษัทผลิตไอศกรีมรสชาติแหวกแนวของญี่ปุ่นที่เข้ามาตี ตลาดในเกาหลี ไม่รู้ไปรู้จักกันอีท่าไหนเหมือนกัน รู้แต่ว่าเป็นพันธมิตรกันมาตั้งแต่เปิดร้าน จนเรียกได้ว่าพี่จองซูแทบจะเป็นร้านแรกๆที่ได้ยลโฉมไอศกรีมที่เปิดตัวใหม่ บางทีอาจจะเร็วกว่าร้านในญี่ปุ่นบางร้านด้วยซ้ำไป
“อืม...ลองดูสิว่าชอบรสไหน จะได้ลองสั่งมาลงร้านเดือนหน้า” คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเรียงสตรอเบอรี่ตรงขอบถ้วยไอศกรีมเอ่ยด้วยรอยยิ้มใจ ดีอย่างเคย ซึ่งแน่นอนว่าอึนฮยอกคนนี้ไม่มีทางขัดศรัทธาอยู่แล้ว
ว่าแต่...
ไอศกรีมซอสถั่วเหลือง (ซอสปรุงรส)
ไอศกรีมถ่าน
ไอศกรีมพริก (พริกจริงทั้งเม็ด)
ไอศกรีมน้ำพุร้อน
ไอศกรีมกระเทียมผสมมินท์
เจลาโต้น้ำลึก
ไอศกรีมไส้ปลาหมึก
ไอศกรีมหมึกปลาหมึก
ไอศกรีมงู “มามุชิ” (งูพิษ)
ไอศกรีมเนื้อม้าดิบ
ไอศกรีมไก่
ไอศกรีมปีกไก่
ไอศกรีมเนื้อแพะ
ไอศกรีมปลาวาฬ
ไอศกรีมหูฉลาม
ไอศกรีมหอยนางรม
ไอศกรีมหอยเปาฮือ
ไอศกรีมถั่วเน่า
ไอศกรีมลิ้นวัว
ไอศกรีมมะเขือม่วงทอด
ไอศกรีมวาซาบิ
ไอศกรีมตะบองเพชร
บอกเขาทีว่ามันคือรายชื่อไอศกรีม?
“บริษัทของคุณโคบะชักจะผลิตไปเรื่อยเปื่อยแล้วนะพี่จองซู มันกินได้จริงๆหรอ?” แค่คิดตามชื่อเขาก็ขนลุกซู่น้ำตาจะไหล เขาว่าไอศกรีมน้ำพุร้อนนี่น่าจะปลอดภัยที่สุดแล้ว แล้วเจลาโต้น้ำลึกนั่นมันคืออะไรอ่ะ?
“เล่มที่เราถืออยู่หน่ะเป็นตัวท็อปฮิตที่ญี่ปุ่นเลยนะ อีกสองเล่มนั่นเป็นรสชาติที่กำลังทำออกมา” นัยน์ตาเรียวเหลือบแคตตาล็อคข้างๆแล้วเกิดใจฝ่อไม่อยากดูขึ้นมา ขนาดตัวท็อปฮิตยังขนาดนี้ แล้วนิวรีลีสที่กำลังจะปล่อยออกมาล่ะ โอย...แขยงไอศกรีมขึ้นมาทันที
“ผมว่าพี่จองซูสั่งอะไรธรรมดาๆแบบพวกโยเกิร์ต หรือพวกเชอเบทก็ได้นะ แปลกมากนักก็ไม่ดี เห็นชื่อแล้วท้องมันรวนๆยังไงไม่รู้” ปิดแคตตาล็อคแล้วดันๆให้ออกไปไกลหูไกลตา เมื่อหันมาเจอถ้วยน้ำแข็งใสตรงหน้าก็ตาโตรีบคว้าช้อนจากมือเพื่อนพี่ชายมา จ้วงกินทันที เจ้าลูกไก่ตัวน้อยหลับตาปี๋ก่อนจะอุทานออกมาลั่นร้าน
“แบบนี้อร่อยกว่าเยอะเลย~” จองซูมองท่าทางกินอย่างมีความสุขด้วยรอยยิ้มก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งดูคนฝั่ง ตรงข้ามทานน้ำแข็งใสอย่างเอร็ดอร่อย แล้วก็คอยอ้าปากรับน้ำแข็งใสที่อีกฝ่ายคอยป้อนส่งมาให้กินด้วย
“วันนี้ฮีซอลเลิกค่ำนี่ จะกลับก่อนไหมเดี๋ยวพี่ไปส่ง” เขากับฮีซอลเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนปีหนึ่งมาด้วยกัน พอจบเขาก็มาเปิดร้านไอศกรีมอยู่ใกล้ๆมหาวิทยาลัย ส่วนฮีซอลก็เรียนต่อ เลยเป็นอานิสงส์ว่าฮยอกแจจะต้องมารอพี่ชายที่นี่เพื่อกลับบ้านพร้อมกัน
ฮีซอลก็เคยบอกแหละว่าคิดค่าเสียหายที่ไอ้ตัวเล็กนี่มาสวาปามที่ร้านเขาเป็น รายเดือนก็ได้ แต่ก็นะ...เขาก็ไม่ได้ถึงกับเจ๊งอะไร แถมยังดีเสียอีกที่มีคนมาคอยสร้างสีสันให้ปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน ตกเย็นก็คอยมาเกาะอยู่ตรงตู้กระจก ทำหน้าอ้อนขอกินฟรี บางทีพอมีกลุ่มสาวๆเข้ามาในร้านก็จะรีบถลาเข้าไปหา พอโดนเขาเมินมาก็มานั่งทำตาละห้อยอยู่ที่เคาท์เตอร์เหมือนเดิม
ชีวิตแบบนี้ก็มีความสุขไปอีกแบบเหมือนกัน
เหมือนเลี้ยงลูกตัวน้อยน่าฟัด น่าเตะ
“พี่จองซู วันนี้จะเลี้ยงไอติมรสอะไร”
วันทั้งของผมก็มีเท่านี้แหละครับ
END.
ไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวเรื่องยาว =w=
อยากกินไอศกรีม~ ร้อนๆแบบนี้แทบอยากจะไปหลบในห้องเย็น
ปล. ไอศกรีมที่เขียนไว้มันมีจริงทุกรสนะคะ มีคนสนใจรสงูพิษไหมคะ? **ยิ้ม**
เอารสที่น่าสนใจมาฝากล่ะ
v
v
v
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น