ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Valentine Cookies (2JO)
Title :: Valentine cokkie
Pairing :: Qmi [2JO] ft. sungmin (?)
Author :: kobamura
Rating :: NC-17
Author’s Note :: เรื่องทุกอย่างก็เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติขึ้นเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงนะคะ
สัญญากับน้องสาวไว้
พี่สาวที่ดีก็ต้องทำให้ได้เนอะ...คึคึ~
‘นี่เธอ...วาเลนไทน์จะทำอะไรให้หวานใจจ๊ะ’
‘ฉันเบื่อจะซื้อพวกช็อคโกแลตแล้วล่ะ คงจะทำขนมให้เขาเองหน่ะ’
‘ต๊าย~ จะกินได้หรือเธอ?’
‘ปากเสีย! แล้วโลกนี้จะมีตำราทำอาหารไว้ทำไม ถ้าเขาไม่รู้ว่ามีคนที่ทำอะไรไม่เป็นกำลังหาแนวทางอยู่’
‘แล้วอีกอย่างนะ...’
‘อะไร? อะไร?’
‘ถ้ายิ่งได้ทำไปด้วยกันนะ ฉันว่ามันต้องโรแมนติกมากแน่ๆ’
‘ว๊าย~ นึกภาพออกเลย’
‘แล้วอีกอย่างหน่ะ เขาบอกว่าเขาชอบมองฉันเวลาที่กำลังพยายามทำอะไรเพื่อเขา’
‘อุ้ย! ผู้ชายเลิศๆแบบนี้ขอยืมควงวันนึงดิ’
‘บ้า! ฉันรักของฉันนะ’
‘อิอิ~’
Wii PSP PLAY3 เป็นพยาน...
โจคยูฮยอนทำอะไรลงไปวะ?!
น้องเล็กของวงนั่งมองหนังสือเล่มเล็กที่นอนนิ่งอยู่ในถุงพลาสติกสกรีนชื่อ ร้านหนังสือชื่อดังตัวเป้ง มองแล้วก็ถอนหายใจ มองแล้วก็ถอนหายใจ เป็นแบบนั้นมาร่วมครึ่งชั่วโมงตั้งแต่กลับมาจากช็อปปิ้งแผ่นเกมส์แผ่นใหม่ ที่ร้านประจำ
นั่นแหละประเด็น...
แผ่นเกมส์อยู่ไหน? ทำไมคยูกี้น้องเล็กผู้ไร้เดียงสา(?)คนนี้ถึงได้ไอ้หนังสือเวรนั้นมาแทนกัน ล่ะหือ?! ไม่ได้! จะให้ใครเห็นไม่ได้! มีแววโดนแซวไปจนออกอัลบั้มสี่...หมดโปรโมทอัลบั้มสี่...และอาจจะยาวไปจนถึง จบคอนเสิร์ตซุปเปอร์โชว์ครั้งที่สามเลยก็ได้!
เพราะฉะนั้นมันคือความลับสุดยอด!
“นั่นซื้ออะไรมาหน่ะคยูฮยอน?” คนที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากห้องเดี่ยวของตัวเองด้วยท่าทางง่วงๆร้องถาม ฮยอกแจขมวดคิ้วเมื่อเด็กแสบคว้าถุงพลาสติกแดงขาวนั่นมากอดนั่นแล้วส่ายหน้า ยิก
“ไปซื้อเกมส์ติดเรทที่ไหนมาถึงทำหน้าตาเอ๋อกินแบบนั้น” เดินผ่านว่าจะไปเข้าห้องน้ำแล้วก็ต้องขมวดคิ้วอีกรอบเมื่อน้องเล็กเอาถุง เจ้าปัญหาไปซ่อนไว้ข้างหลังทันทีที่เขาเดินผ่าน จากตอนแรกไม่อยากจะยุ่ง แต่เจอแบบนี้แล้วต่อมอยากรู้อยากเห็นมันทำงานชอบกลแฮะ
“เฮ้ย! ฮยองจะปล้ำผมทำไม! ผมไม่ใช่ซีวอนฮยองที่จะปล่อยให้ฮยองออนท็อปได้ง่ายๆนะ!” คยูฮยอนร้องเสียงหลงเมื่อคนตัวเล็กกว่าทำท่าเหมือนจะเดินผ่านไปแล้วจู่ๆก็ กระโดดขึ้นมานั่งคร่อมตักเขาเอาไว้ อยากบอกว่าสภาพมันล่อแหลมมากเลยเหอะ!
“อย่ามานอกเรื่อง! ว่าจะไม่เสือกแล้วนะ ไอ้ถุงนั่นมันอะไร? เอามาให้ฉันดูซะดีๆ”
“ฮยองไม่ต้องมารู้เลย! เรื่องส่วนตัวอ่ะเคยได้ยินไหมฮยอง เรื่องส่วนตัว!” ฮยอกแจกัดฟันกรอด เป็นพี่มันตั้งหลายปี นอกจากมันจะไม่ค่อยเคารพแล้วมันยังด่าได้แบบไม่มีต้องคิดให้ปวดหัว ยังไม่ทันจะคว้าหัวทุยๆนั่นมากัดให้หายแค้นเสียงระฆังพักยกก็ดังขึ้นช่วย ชีวิตน้องเล็กได้ทัน
“ไหนว่ากำลังจะไปอาบน้ำไง แล้วทำไมไปนั่งตักคยูฮยอนแบบนั้น” ฮยอกแจมองคนที่เพิ่งเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วทำปากยื่น ไหนบอกว่าอีกซักพักถึงจะมาถึงไง? แสดงว่าตอนโทรมาต้องอยู่ที่ลานจอดรถแล้วแน่เลย
“ซีวอนอ่ะ!”
“ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวจะพาไปซื้อของจะได้ไปทำอะไรกินกัน” เมื่อพูดถึงของกินฮยอกแจจึงยอมลงจากตักจำเลยอย่างช่วยไม่ได้ ร่างบางในชุดนอนลายลูกไก่ยาวคลุมเข่าวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ซีวอนอมยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินมานั่งข้างน้องชายที่โซฟา
“ไปทำอะไรให้พี่สะใภ้เขาของขึ้นอีกแล้วล่ะ”
“ไม่ต้องมาเข้าข้างศรีภรรยาตัวเองเลยฮยอง คุณนายเค้ายุ่งเรื่องชาวบ้าน”
“แล้วนั่นนั่งทับถุงอะไรอยู่” คยูฮยอนสะดุ้งแล้วถอนใจหนักๆ ทำไมสามีภรรยาคู่นี้มันอยากรู้อยากเห็นจริงวะ! คนยิ่งเครียดๆอยู่
“หนังสือหน่ะฮยอง ไม่มีอะไรหรอก” แอบลอบถอนใจอีกครั้งเมื่อซีวอนพยักหน้าเข้าใจ ยังดีหน่อยที่คุณสามีไม่เรื่องมากเหมือนคุณภรรยา ไม่งั้นเขาคงเส้นเลือดในสมองแตกตายแน่ๆ
“แล้วนั่งทับหนังสือทำไม? หนังสือเขาอุตส่าห์ทำมาดีๆ ที่ซื้อมาก็แปลว่าชอบ แปลว่าอยากมีเก็บไว้ แล้วเอามานั่งทับไม่เหลือค่าแบบนี้จะซื้อมาทำไม…”
“หยุดเลยฮยอง!” คนถูกเทศน์ยกมือขึ้นห้ามแทบไม่ทัน อะไรเนี่ย! ใครว่าสามีดีกว่าภรรยา เขาว่าชอบยุ่งเรื่องคนอื่นพอกันแหละ! ทำไมไม่ไปยุ่งกันเองบนเตียงล่ะห๊ะ? มายุ่งชีวิตเขาทำไมเนี่ยคนยิ่งหงุดหงิดอยู่
“ผมจะไปแล้ว ชอบคุณสำหรับคำเทศน์นะ อีกแป๊บฮยอกแจฮยองก็คงอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ช่วยพากันออกไปสวีตกันไกลหูไกลตาด้วย คอนโดฮยองว่างผมรู้ แฮปปี้วาเลนไทน์ล่วงหน้านะฮยอง คืนนี้จนถึงคืนพรุ่งนี้อย่าได้สปีตตกเชียวล่ะ นานๆจะหาเวลาอยู่ด้วยกันได้ทั้งที” ตบไหล่หนาอีกสองสามทีแล้วพุ่งตัวเข้าห้องนอนล็อคประตูเสร็จสรรพ โดยไม่คิดจะสนใจคนที่นั่งอึ้งอยู่ที่โซฟาแม้แต่น้อย
โอเค...อยู่คนเดียวแล้วโฮกฮากต่อได้!
ยกมือขึ้นสูงก่อนจะปล่อยให้หนังสือเจ้าปัญหาหล่นจากถุงลงมาบนเตียง ร่างโปร่งยืนกอดอกมองราวกับว่าตัวเองพลาดพลั้งทำความผิดใหญ่หลวงในชีวิตไป เสียแล้ว นัยน์ตากลมราวกลับลูกแมวกำลังกรอกไปมา เขาจะทำยังไงกับมันดีนะ? ทิ้ง? เก็บ? ทิ้ง? เก็บ?
“นายสนใจหนังสือทำเบเกอรี่ด้วยหรอคยูฮยอน?” คนที่กำลังคิดหนักสะดุ้งเฮือกหันไปมองต้นเสียงที่นอนขดอยู่ในผ้านวมฝั่งตรง ข้าม
ฉิบหายแล้ว! ซองมินฮยองอยู่ด้วยหรือวะ?!
“วันนี้ฮยองไม่ไปเล่นละครเวทีหรอ?” จะเก็บหนังสือให้พ้นหูพ้นตาก็ไม่ทันแล้วเพราะอีกฝ่ายเห็นแล้วว่าเขาซื้อมัน มา คยูฮยอนเลยชวนคุยเรื่องอื่นเผื่อมันจะช่วยเบนความสนใจไปได้บ้าง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไร...
“วันนี้พัก โชคดีชะมัดได้เจออะไรดีๆด้วย” ยกยิ้มมุมปากกวนๆเสียจนอยากจะเหวี่ยงเท้าใส่ซักที เออ...รู้หรอกว่ายังไงก็สู้ไม่ได้ ตัวเล็กกว่าแต่ดันเก่งวิชาต่อสู้ ยังไงเขาก็แพ้เห็นๆ
“ฮยองเงียบไปเลยนะ ถ้าเห็นว่าผมเป็นน้องฮยองอยู่อ่ะ”
“แหม...พูดเหมือนนายเคยเห็นฉันเป็นพี่” คนเพิ่งตื่นลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วคว้าหนังสือบนเตียงไปอ่านพลางผิวปากหวือ
“ทำง่ายจะตาย ถ้าอยากทำเดี๋ยวสอนให้”
“ฮยองก็รู้ว่าสกิลทำอาหารผมติดลบ” ขอบอก...ขนาดรามยอนที่แค่ใส่น้ำร้อนก็กินได้เขายังทำมันวินาศมาแล้วเลย
“ถ้าตั้งใจมันก็ต้องทำได้ล่ะหน่า”
“........................”
“ตกลงว่าไง?”
“ฮยองต้องช่วยผมนะ” ซองมินมองน้องชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วยิ้มขำ เออ...ปกติเห็นมันกวนตีนเขาไปทั่ว วันนี้ดันมาบิดตัวเขินใส่ ถ้าฮยอกแจมาเห็นอิมเมทนี้คงลงไปนอนขำกลิ้ง ข้างนอกเงียบชอบกล สงสัยถูกซีวอนลากไปคอนโดแล้วแน่เลย
เอาวะ...ปีที่แล้วกามเทพซองมินก็แผลงศร ใส่วอนฮยอกไปแล้ว
ปีนี้จะแผลงศรช่วยน้องอีกซักดอกคงไม่เป็นไร
มาการีนโอลิ มปิคเค้กโกลด์
โอลิมปิคครีม
น้ำตาลไอซิ่ง
กลิ่นวานิลลา
ไข่ไก่
แป้งสาลีอเนกประสงค์
เม็ดมะม่วงหิมพานต์
ช็อคโกแลตดำ
ช็อตโกแลตขาว
สีผสมอาหารสีชมพู
ช่วยบอกเขาทีเถอะว่าของที่ซองมินฮยองหยิบออกมาจากถุงที่เพิ่งเหาะไปซื้อกัน มาจากซุปเปอร์มาเก็ตเมื่อกี้แล้วพยายามพร่ำสอนเขาให้เขารู้จักและจำมันได้ ทั้งหมดนี่มันคือของทำคุกกี้? ไอ้คุกกี้ชิ้นกระจิ๋วเดียวทำไมอะไรมันมากมายขนาดนี้เนี่ย โอ้ย! มึน!
“เดี๋ยวนายเอามาการีนกับครีมไปตีให้เข้ากันนะ แล้วใส่กลิ่นวานิลลาซักช้อนโต๊ะก็พอ แล้วก็ใส่น้ำตาลไอซิ่งตามลงไปหนึ่งถ้วยกับอีกสามส่วนสี่ แล้วก็...” อาจารย์ที่กำลังร้อนวิชาหยุดพูดเมื่อลูกศิษย์ที่ยังผูกเชือกผ้ากันเปื้อนไม่ เสร็จดียกมือห้ามพัลวัน
“เดี๋ยวฮยอง ไอ้สามส่วนสี่นี่มันอะไร? มันเหมือนชานชาลาเศษสามส่วนสี่ป่ะ?”
“แล้วให้นายวิ่งผ่านเข้าไปในตู้อบจากนั้นก็ออกมาพร้อมคุกกี้ที่เสร็จเรียบ ร้อยหน่ะหรอ? มันไม่ใช่แฮรี่พอร์ตเตอร์นะเว้ย!” ลูกหมาป่าตัวน้อยย่นคอลงอัตโนมัติเมื่อเห็นกระต่ายสีชมพูถือค้อนปอนด์รออยู่ ตรงหน้า มือใหม่หัดทำขนมเหลือบมองบรรดาของที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะถามเสียงอ่อย
“ไม่มีแบบเป็นถ้วยๆ ที่ใส่ๆลงไปแล้วเสร็จหรอฮยอง?” ทีในรายการทำอาหารที่เขาเคยดูอยู่บ่อยๆยังมีเลย ทุกอย่างตวงมาเรียบร้อยแล้ว จัดการเทๆคนๆผสมๆ แล้วก็เสร็จ แบบนั้นน่าจะง่ายที่ซื้อมาเป็นถุงใหญ่แบบนี้นะ
“ถ้างั้นฉันว่านายไปซื้อแบบที่เขาแพ็คใส่กล่องมาเลยดีกว่าไหม ตกลงจะทำไหมเนี่ย ถ้าไม่ทำจะได้เก็บของเข้าตู้เย็น”
“ฮยองทำได้ไหม เดี๋ยวผมเป็นลูกมือหยิบของให้” ซองมินชะงักมือที่กำลังตัดถุงมาการีน มันคิดได้เนอะ
“ไม่ให้ฉันทำทั้งหมดแล้วนายจับชายผ้ากันเปื้อนฉันเอาไว้ล่ะ เผื่อคนกินจะซึมซับได้บ้างว่ามีคนหวังดีจะช่วยคอยแตะผ้ากันเปื้อนส่งกำลังใจ เวลาฉันทำอยู่” มักเน่เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะโวยวาย
“นั่นมันกรวดน้ำไม่ใช่หรอ?!”
“เออ...ถูกด่าอยู่ไม่รู้หรือไง? เอามาการีนไปตักออกมาสามส่วนสี่” ยื่นถุงมาการีนให้แล้วเอ่ยสั่ง คยูฮยอนรับถุงมาแล้วทำปากยื่น
“แล้วต้องตักยังไงเล่า! ปกติผมแค่มาคอยกินฮยองก็รู้”
“ดูที่ถ้วยตวงดิ มันเขียนบอกไว้ตรงที่จับ” หยิบพวงถ้วยตวงมาดูแล้วไล่อ่านไปเรื่อยๆจนเจอขนาดที่ต้องการ ซองมินยิ้มอย่างพอใจเมื่อส่วนผสมอย่างแรกลงไปในเครื่องตีอย่างปลอดภัย ตามด้วยส่วนผสมอื่นๆจนครบ
“เอาล่ะตอนนี้ใส่แป้งอเนกประสงค์แล้วผสมให้เข้ากัน” คนเป็นพี่ลอบขำเมื่อน้องชายกำลังขะมักเขม้นทำเสียจนไม่ได้มองหน้าตัวเองเลย ว่ามันเลอะไปด้วยแป้งแค่ไหน ความรักทำให้คนยอมทำทุกอย่างด้วยจริงๆสินะเนี่ย
“แล้วทำไงต่ออ่ะฮยอง”
“เอาไปแช่ในตู้เย็น แล้วมาทำไส้กันต่อ” หูหางที่กำลังกระดิกอย่าเริงร่าลู่ตกลงทันที มันยังไม่เสร็จอีกหรอเนี่ย? ชีวิตโจคยูฮยอนไม่เคยทำอะไรขนาดนี้เลยนะ ถ้าไม่รักจริงไม่ทุ่มให้ขนาดนี้หรอกนะเว้ยรู้ตัวไว้ด้วย!
“ฮยองอ่า...ไม่เอาแล้ว ไม่ทำแล้ว”
“ทำมาขนาดนี้แล้วจะถอยได้ไง ถ่างตาสู้ให้เหมือนตอนเล่นเกมส์หน่อยสิไอ้น้องรัก!” เหมือนจะมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย คยูฮยอนเลยเดินเอาชามใส่ก้อนแป้งคุกกี้ทั้งสองสีไปแช่ในตู้เย็น แล้วเดินคอตกมาหาซองมินที่เตรียมของไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
“กลับมาถ้าไม่กินล่ะน่าดู!” เอาความเคืองไปลงกับเม็ดมะม่วงหิมพานต์ที่ตัวเองกำลังทุบให้ละเอียด ถ้าไม่ยอมกินนะ จะเอา ยัดปาก! ยัดปาก! ยัดปาก!
“ตอนแรกถ้าตามไปไหว้บรรพบุรุษที่โน่นด้วยก็เรียบร้อยแล้ว อยู่ฉลองวาเลนไทน์อีกวันแล้วค่อยบินกลับมาพร้อมกันก็ได้”
“โอ้ย!” ดูท่าพระเจ้าคงจะนึกสงสารความรันทดของเม็ดมะม่วงหิมพานต์ สิ่งที่โดนทุบก็เลยกลายเป็นนิ้วของเขาแทน ฮยองอ่า...หมัดฮุกแม่งน่ากลัวชะมัด
“พูดไรอ่ะฮยอง ผมถือคริสต์นะ จะไปไหว้บรรพบุรุษอะไร”
“อยากเป็นสะใภ้เขาก็ต้องหัดเข้าหาผู้ใหญ่สิ” ซองมินเอื้อมมือมาหยิบเศษซากเม็ดมะม่วงหิมพานต์มาผสมกับช็อคโกแลตที่ละลาย ไว้แล้วเอาไปแช่ตู้เย็น จากนั้นก็หยิบแป้งคุกกี้ออกมารีดเป็นแผ่นก่อนจะยื่นพิมพ์รูปหัวใจให้
“มันจะแว๋วไปไหมอ่ะฮยอง” รูปคุกกี้แม่งจะบ่งบอกความรู้สึกไปไหน แบบนี้ก็รู้หมดดิ
“ความจริงนายน่าจะท้วงตั้งแต่ฉันทำให้ครึ่งหนึ่งเป็นสีชมพูแล้วนะ” เอ่ยกัดเล็กๆน้อยๆแล้วทำตัวอย่างให้น้องดูว่าต้องกดพิมพ์ยังไง แกะออกมายังให้มันยังสวยเหมือนในพิมพ์ ด้านอีซองมินหัวใจจะสวยงามเนี๊ยบไปไหน หันมามองข้างตัวเองอยากจะร้องไห้ มันจะเบี้ยวประจานคนทำไปถึงไหนวะห๊ะ!
“เอาล่ะ อบกันเถอะ” เมื่อเรียงใส่ถาดเสร็จก็จัดการส่งเข้าตู้อบ จากนั้นหนูโจก็กลายร่างเป็นนางซินล้างอุปกรณ์ทุกอย่างที่ขวางหน้า ส่วนคนสอนก็นั่งผิวปากอย่างอารมณ์ดี พอคุกกี้เสร็จแล้วเขาแทบตะโกนออกมาด้วยความดีใจ แต่มันยังไม่จบแค่นั้น
“เอาไส้ในตู้เย็นมาบีบตรงกลางแล้วจับคุกกี้ประกบกัน แล้วค่อยเอาช็อคโกแลคดำกับช็อคโกแลตขาวมามาบีบเป็นเส้นๆตรงหน้า เท่านี้ก็เสร็จแล้ว” จบการบรรยายแทบจบชีวิต เกิดมายี่สิบกว่าปีโจคยูฮยอนเพิ่งจะรู้ซึ้งว่าขนมชิ้นหนึ่งมันทำยากขนาดไหน ต่อไปนี้จะกินด้วยความสำนึกในบุญคุณของคนทำอย่างสูงเลย
คุกกี้วาเลนไทน์กล่องแรกในชีวิตเสร็จแล้ว เว้ย!
“กลับมาแล้วครับ” คนที่กำลังนั่งเล่นเกมส์หันไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง แม้สีหน้าจะดูอิดโรยแต่ก็ยังยิ้มหวานให้เขาราวกับตัวเองไม่ได้รู้สึกเหนื่อย กับการเดินทางอะไรเลย
“ของฝากจากจีนมีหรือเปล่าฮยอง ไม่มีนี่โกรธเลยนะ” ร่างสูงที่นั่งลงบนโซฟายิ้มบางๆเมื่อเด็กขี้อ้อนขยับตัวห่างออกมาจากหน้าจอ โทรทัศน์มานั่งแทรกเอาหลังพิงโซฟาอยู่ตรงหว่างขาของเขา
“ก็ต้องมีอยู่แล้วสิครับ ทั้งของที่สั่งให้ซื้อแล้วก็ของที่ตั้งใจซื้อมาเซอร์ไพร์สมีเยอะแยะเลย” โจวมี่มองร่างโปร่งที่เลื่อนตัวออกไปกดหยุดเกมส์ลุกเดินเข้าไปในครัวแล้วออก มาพร้อมกล่องพลาสติกใสที่บรรจุคุกกี้จนเต็ม คยูฮยอนยื่นกล่องให้ด้วยรอยยิ้มที่ติดเขินเล็กน้อย
“แฟนคลับฮยองเอามาฝากไว้ ผมแอบไว้เพราะกลัวฮยอกแจฮยองจะแอบออกมาแกะกินตอนกลางคืน” คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อได้ยินคำบอกนั้น การมีแฟนคลับในเกาหลีค่อนข้างเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายไปหน่อย แต่คยูฮยอนคะยั้นคะยอให้เขาเปิดกล่องลองชิมเขาก็ทำตามแต่โดยดี เพราะดูแล้วก็ไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร
“อร่อยไหมฮยอง?” ถามเหมือนจะลุ้นแปลกๆแฮะ พอเห็นอีกฝ่ายมองเขานิ่งๆเลยต้องรีบแถ
“ถ้าอร่อยจะขอชิมบ้างไง อุตส่าห์เก็บเอาไว้ให้” จบประโยคคุกกี้รูปหัวใจก็จ่ออยู่ตรงปาก ทำเอาน้องเล็กถึงกับหน้าแดงก่อนจะรีบอ้าปากรับแล้วไถลตัวลงไปเล่นเกมส์ต่อ ส่วนคนที่เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆก็ไม่คิดจะไปไหน ร่างสูงเพียงแค่นั่งเอนหลังกับโซฟาแล้วมองแผ่นหลังของคนที่กำลังนั่งเล่น เกมส์อย่างเอาเป็นเอาตายด้วยรอยยิ้ม
“อ้าว โจวมี่กลับมาแล้วหรอ?” คนถูกทักยิ้มให้เล็กน้อยแล้วหยิบคุกกี้ในกล่องยื่นให้ ซองมินหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วเดินมานั่งข้างๆหนุ่มชาว จีน คยูฮยอนไม่มีทางรู้ตัวหรอกว่าเขามานั่งอยู่ตรงนี้ด้วย เด็กบ้านั่นพออยู่กับเกมส์ก็เหมือนตัดแล้วซึ่งโลกภายนอก
“หืม?” โจวมี่มองโทรศัพท์มือถือที่ซองมินยื่นมาสลับกับหน้าคนให้ ซึ่งเจ้าตัวก็เพียงแค่ยิ้มแล้วยัดมือถือใส่มือเขาก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปใน ครัว หน้าจอขึ้นภาพเหมือนไฟล์วีดิโอที่รอให้กดปุ่มเพลย์อยู่ เมื่อกดแล้วก็ต้องอมยิ้มกับภาพในจอเคลื่อนไปเรื่อยๆ
ทำอะไรน่ารักๆก็เป็นนี่นาคยูฮยอน
“คุกกี้อร่อยมากเลยคยูฮยอน”
“คราวหน้าเรามาทำด้วยกันดีไหมครับ?”
END.
เอร๋ยยยยยยยยยยยยยยยย
เขินอ่ะ โนเอ็นซี โนฉากติดเรท แต่เขินเว้ยค่ะ~
ทูโจเรื่องแรก(ที่เหมือนจะคยูมินมากกว่า =w=)
พอจะโอเคไหมคะ? คอมเมนต์กันหน่อยเน้อ
Pairing :: Qmi [2JO] ft. sungmin (?)
Author :: kobamura
Rating :: NC-17
Author’s Note :: เรื่องทุกอย่างก็เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติขึ้นเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงนะคะ
สัญญากับน้องสาวไว้
พี่สาวที่ดีก็ต้องทำให้ได้เนอะ...คึคึ~
‘นี่เธอ...วาเลนไทน์จะทำอะไรให้หวานใจจ๊ะ’
‘ฉันเบื่อจะซื้อพวกช็อคโกแลตแล้วล่ะ คงจะทำขนมให้เขาเองหน่ะ’
‘ต๊าย~ จะกินได้หรือเธอ?’
‘ปากเสีย! แล้วโลกนี้จะมีตำราทำอาหารไว้ทำไม ถ้าเขาไม่รู้ว่ามีคนที่ทำอะไรไม่เป็นกำลังหาแนวทางอยู่’
‘แล้วอีกอย่างนะ...’
‘อะไร? อะไร?’
‘ถ้ายิ่งได้ทำไปด้วยกันนะ ฉันว่ามันต้องโรแมนติกมากแน่ๆ’
‘ว๊าย~ นึกภาพออกเลย’
‘แล้วอีกอย่างหน่ะ เขาบอกว่าเขาชอบมองฉันเวลาที่กำลังพยายามทำอะไรเพื่อเขา’
‘อุ้ย! ผู้ชายเลิศๆแบบนี้ขอยืมควงวันนึงดิ’
‘บ้า! ฉันรักของฉันนะ’
‘อิอิ~’
Wii PSP PLAY3 เป็นพยาน...
โจคยูฮยอนทำอะไรลงไปวะ?!
น้องเล็กของวงนั่งมองหนังสือเล่มเล็กที่นอนนิ่งอยู่ในถุงพลาสติกสกรีนชื่อ ร้านหนังสือชื่อดังตัวเป้ง มองแล้วก็ถอนหายใจ มองแล้วก็ถอนหายใจ เป็นแบบนั้นมาร่วมครึ่งชั่วโมงตั้งแต่กลับมาจากช็อปปิ้งแผ่นเกมส์แผ่นใหม่ ที่ร้านประจำ
นั่นแหละประเด็น...
แผ่นเกมส์อยู่ไหน? ทำไมคยูกี้น้องเล็กผู้ไร้เดียงสา(?)คนนี้ถึงได้ไอ้หนังสือเวรนั้นมาแทนกัน ล่ะหือ?! ไม่ได้! จะให้ใครเห็นไม่ได้! มีแววโดนแซวไปจนออกอัลบั้มสี่...หมดโปรโมทอัลบั้มสี่...และอาจจะยาวไปจนถึง จบคอนเสิร์ตซุปเปอร์โชว์ครั้งที่สามเลยก็ได้!
เพราะฉะนั้นมันคือความลับสุดยอด!
“นั่นซื้ออะไรมาหน่ะคยูฮยอน?” คนที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากห้องเดี่ยวของตัวเองด้วยท่าทางง่วงๆร้องถาม ฮยอกแจขมวดคิ้วเมื่อเด็กแสบคว้าถุงพลาสติกแดงขาวนั่นมากอดนั่นแล้วส่ายหน้า ยิก
“ไปซื้อเกมส์ติดเรทที่ไหนมาถึงทำหน้าตาเอ๋อกินแบบนั้น” เดินผ่านว่าจะไปเข้าห้องน้ำแล้วก็ต้องขมวดคิ้วอีกรอบเมื่อน้องเล็กเอาถุง เจ้าปัญหาไปซ่อนไว้ข้างหลังทันทีที่เขาเดินผ่าน จากตอนแรกไม่อยากจะยุ่ง แต่เจอแบบนี้แล้วต่อมอยากรู้อยากเห็นมันทำงานชอบกลแฮะ
“เฮ้ย! ฮยองจะปล้ำผมทำไม! ผมไม่ใช่ซีวอนฮยองที่จะปล่อยให้ฮยองออนท็อปได้ง่ายๆนะ!” คยูฮยอนร้องเสียงหลงเมื่อคนตัวเล็กกว่าทำท่าเหมือนจะเดินผ่านไปแล้วจู่ๆก็ กระโดดขึ้นมานั่งคร่อมตักเขาเอาไว้ อยากบอกว่าสภาพมันล่อแหลมมากเลยเหอะ!
“อย่ามานอกเรื่อง! ว่าจะไม่เสือกแล้วนะ ไอ้ถุงนั่นมันอะไร? เอามาให้ฉันดูซะดีๆ”
“ฮยองไม่ต้องมารู้เลย! เรื่องส่วนตัวอ่ะเคยได้ยินไหมฮยอง เรื่องส่วนตัว!” ฮยอกแจกัดฟันกรอด เป็นพี่มันตั้งหลายปี นอกจากมันจะไม่ค่อยเคารพแล้วมันยังด่าได้แบบไม่มีต้องคิดให้ปวดหัว ยังไม่ทันจะคว้าหัวทุยๆนั่นมากัดให้หายแค้นเสียงระฆังพักยกก็ดังขึ้นช่วย ชีวิตน้องเล็กได้ทัน
“ไหนว่ากำลังจะไปอาบน้ำไง แล้วทำไมไปนั่งตักคยูฮยอนแบบนั้น” ฮยอกแจมองคนที่เพิ่งเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วทำปากยื่น ไหนบอกว่าอีกซักพักถึงจะมาถึงไง? แสดงว่าตอนโทรมาต้องอยู่ที่ลานจอดรถแล้วแน่เลย
“ซีวอนอ่ะ!”
“ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวจะพาไปซื้อของจะได้ไปทำอะไรกินกัน” เมื่อพูดถึงของกินฮยอกแจจึงยอมลงจากตักจำเลยอย่างช่วยไม่ได้ ร่างบางในชุดนอนลายลูกไก่ยาวคลุมเข่าวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ซีวอนอมยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินมานั่งข้างน้องชายที่โซฟา
“ไปทำอะไรให้พี่สะใภ้เขาของขึ้นอีกแล้วล่ะ”
“ไม่ต้องมาเข้าข้างศรีภรรยาตัวเองเลยฮยอง คุณนายเค้ายุ่งเรื่องชาวบ้าน”
“แล้วนั่นนั่งทับถุงอะไรอยู่” คยูฮยอนสะดุ้งแล้วถอนใจหนักๆ ทำไมสามีภรรยาคู่นี้มันอยากรู้อยากเห็นจริงวะ! คนยิ่งเครียดๆอยู่
“หนังสือหน่ะฮยอง ไม่มีอะไรหรอก” แอบลอบถอนใจอีกครั้งเมื่อซีวอนพยักหน้าเข้าใจ ยังดีหน่อยที่คุณสามีไม่เรื่องมากเหมือนคุณภรรยา ไม่งั้นเขาคงเส้นเลือดในสมองแตกตายแน่ๆ
“แล้วนั่งทับหนังสือทำไม? หนังสือเขาอุตส่าห์ทำมาดีๆ ที่ซื้อมาก็แปลว่าชอบ แปลว่าอยากมีเก็บไว้ แล้วเอามานั่งทับไม่เหลือค่าแบบนี้จะซื้อมาทำไม…”
“หยุดเลยฮยอง!” คนถูกเทศน์ยกมือขึ้นห้ามแทบไม่ทัน อะไรเนี่ย! ใครว่าสามีดีกว่าภรรยา เขาว่าชอบยุ่งเรื่องคนอื่นพอกันแหละ! ทำไมไม่ไปยุ่งกันเองบนเตียงล่ะห๊ะ? มายุ่งชีวิตเขาทำไมเนี่ยคนยิ่งหงุดหงิดอยู่
“ผมจะไปแล้ว ชอบคุณสำหรับคำเทศน์นะ อีกแป๊บฮยอกแจฮยองก็คงอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ช่วยพากันออกไปสวีตกันไกลหูไกลตาด้วย คอนโดฮยองว่างผมรู้ แฮปปี้วาเลนไทน์ล่วงหน้านะฮยอง คืนนี้จนถึงคืนพรุ่งนี้อย่าได้สปีตตกเชียวล่ะ นานๆจะหาเวลาอยู่ด้วยกันได้ทั้งที” ตบไหล่หนาอีกสองสามทีแล้วพุ่งตัวเข้าห้องนอนล็อคประตูเสร็จสรรพ โดยไม่คิดจะสนใจคนที่นั่งอึ้งอยู่ที่โซฟาแม้แต่น้อย
โอเค...อยู่คนเดียวแล้วโฮกฮากต่อได้!
ยกมือขึ้นสูงก่อนจะปล่อยให้หนังสือเจ้าปัญหาหล่นจากถุงลงมาบนเตียง ร่างโปร่งยืนกอดอกมองราวกับว่าตัวเองพลาดพลั้งทำความผิดใหญ่หลวงในชีวิตไป เสียแล้ว นัยน์ตากลมราวกลับลูกแมวกำลังกรอกไปมา เขาจะทำยังไงกับมันดีนะ? ทิ้ง? เก็บ? ทิ้ง? เก็บ?
“นายสนใจหนังสือทำเบเกอรี่ด้วยหรอคยูฮยอน?” คนที่กำลังคิดหนักสะดุ้งเฮือกหันไปมองต้นเสียงที่นอนขดอยู่ในผ้านวมฝั่งตรง ข้าม
ฉิบหายแล้ว! ซองมินฮยองอยู่ด้วยหรือวะ?!
“วันนี้ฮยองไม่ไปเล่นละครเวทีหรอ?” จะเก็บหนังสือให้พ้นหูพ้นตาก็ไม่ทันแล้วเพราะอีกฝ่ายเห็นแล้วว่าเขาซื้อมัน มา คยูฮยอนเลยชวนคุยเรื่องอื่นเผื่อมันจะช่วยเบนความสนใจไปได้บ้าง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไร...
“วันนี้พัก โชคดีชะมัดได้เจออะไรดีๆด้วย” ยกยิ้มมุมปากกวนๆเสียจนอยากจะเหวี่ยงเท้าใส่ซักที เออ...รู้หรอกว่ายังไงก็สู้ไม่ได้ ตัวเล็กกว่าแต่ดันเก่งวิชาต่อสู้ ยังไงเขาก็แพ้เห็นๆ
“ฮยองเงียบไปเลยนะ ถ้าเห็นว่าผมเป็นน้องฮยองอยู่อ่ะ”
“แหม...พูดเหมือนนายเคยเห็นฉันเป็นพี่” คนเพิ่งตื่นลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วคว้าหนังสือบนเตียงไปอ่านพลางผิวปากหวือ
“ทำง่ายจะตาย ถ้าอยากทำเดี๋ยวสอนให้”
“ฮยองก็รู้ว่าสกิลทำอาหารผมติดลบ” ขอบอก...ขนาดรามยอนที่แค่ใส่น้ำร้อนก็กินได้เขายังทำมันวินาศมาแล้วเลย
“ถ้าตั้งใจมันก็ต้องทำได้ล่ะหน่า”
“........................”
“ตกลงว่าไง?”
“ฮยองต้องช่วยผมนะ” ซองมินมองน้องชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วยิ้มขำ เออ...ปกติเห็นมันกวนตีนเขาไปทั่ว วันนี้ดันมาบิดตัวเขินใส่ ถ้าฮยอกแจมาเห็นอิมเมทนี้คงลงไปนอนขำกลิ้ง ข้างนอกเงียบชอบกล สงสัยถูกซีวอนลากไปคอนโดแล้วแน่เลย
เอาวะ...ปีที่แล้วกามเทพซองมินก็แผลงศร ใส่วอนฮยอกไปแล้ว
ปีนี้จะแผลงศรช่วยน้องอีกซักดอกคงไม่เป็นไร
มาการีนโอลิ มปิคเค้กโกลด์
โอลิมปิคครีม
น้ำตาลไอซิ่ง
กลิ่นวานิลลา
ไข่ไก่
แป้งสาลีอเนกประสงค์
เม็ดมะม่วงหิมพานต์
ช็อคโกแลตดำ
ช็อตโกแลตขาว
สีผสมอาหารสีชมพู
ช่วยบอกเขาทีเถอะว่าของที่ซองมินฮยองหยิบออกมาจากถุงที่เพิ่งเหาะไปซื้อกัน มาจากซุปเปอร์มาเก็ตเมื่อกี้แล้วพยายามพร่ำสอนเขาให้เขารู้จักและจำมันได้ ทั้งหมดนี่มันคือของทำคุกกี้? ไอ้คุกกี้ชิ้นกระจิ๋วเดียวทำไมอะไรมันมากมายขนาดนี้เนี่ย โอ้ย! มึน!
“เดี๋ยวนายเอามาการีนกับครีมไปตีให้เข้ากันนะ แล้วใส่กลิ่นวานิลลาซักช้อนโต๊ะก็พอ แล้วก็ใส่น้ำตาลไอซิ่งตามลงไปหนึ่งถ้วยกับอีกสามส่วนสี่ แล้วก็...” อาจารย์ที่กำลังร้อนวิชาหยุดพูดเมื่อลูกศิษย์ที่ยังผูกเชือกผ้ากันเปื้อนไม่ เสร็จดียกมือห้ามพัลวัน
“เดี๋ยวฮยอง ไอ้สามส่วนสี่นี่มันอะไร? มันเหมือนชานชาลาเศษสามส่วนสี่ป่ะ?”
“แล้วให้นายวิ่งผ่านเข้าไปในตู้อบจากนั้นก็ออกมาพร้อมคุกกี้ที่เสร็จเรียบ ร้อยหน่ะหรอ? มันไม่ใช่แฮรี่พอร์ตเตอร์นะเว้ย!” ลูกหมาป่าตัวน้อยย่นคอลงอัตโนมัติเมื่อเห็นกระต่ายสีชมพูถือค้อนปอนด์รออยู่ ตรงหน้า มือใหม่หัดทำขนมเหลือบมองบรรดาของที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะถามเสียงอ่อย
“ไม่มีแบบเป็นถ้วยๆ ที่ใส่ๆลงไปแล้วเสร็จหรอฮยอง?” ทีในรายการทำอาหารที่เขาเคยดูอยู่บ่อยๆยังมีเลย ทุกอย่างตวงมาเรียบร้อยแล้ว จัดการเทๆคนๆผสมๆ แล้วก็เสร็จ แบบนั้นน่าจะง่ายที่ซื้อมาเป็นถุงใหญ่แบบนี้นะ
“ถ้างั้นฉันว่านายไปซื้อแบบที่เขาแพ็คใส่กล่องมาเลยดีกว่าไหม ตกลงจะทำไหมเนี่ย ถ้าไม่ทำจะได้เก็บของเข้าตู้เย็น”
“ฮยองทำได้ไหม เดี๋ยวผมเป็นลูกมือหยิบของให้” ซองมินชะงักมือที่กำลังตัดถุงมาการีน มันคิดได้เนอะ
“ไม่ให้ฉันทำทั้งหมดแล้วนายจับชายผ้ากันเปื้อนฉันเอาไว้ล่ะ เผื่อคนกินจะซึมซับได้บ้างว่ามีคนหวังดีจะช่วยคอยแตะผ้ากันเปื้อนส่งกำลังใจ เวลาฉันทำอยู่” มักเน่เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะโวยวาย
“นั่นมันกรวดน้ำไม่ใช่หรอ?!”
“เออ...ถูกด่าอยู่ไม่รู้หรือไง? เอามาการีนไปตักออกมาสามส่วนสี่” ยื่นถุงมาการีนให้แล้วเอ่ยสั่ง คยูฮยอนรับถุงมาแล้วทำปากยื่น
“แล้วต้องตักยังไงเล่า! ปกติผมแค่มาคอยกินฮยองก็รู้”
“ดูที่ถ้วยตวงดิ มันเขียนบอกไว้ตรงที่จับ” หยิบพวงถ้วยตวงมาดูแล้วไล่อ่านไปเรื่อยๆจนเจอขนาดที่ต้องการ ซองมินยิ้มอย่างพอใจเมื่อส่วนผสมอย่างแรกลงไปในเครื่องตีอย่างปลอดภัย ตามด้วยส่วนผสมอื่นๆจนครบ
“เอาล่ะตอนนี้ใส่แป้งอเนกประสงค์แล้วผสมให้เข้ากัน” คนเป็นพี่ลอบขำเมื่อน้องชายกำลังขะมักเขม้นทำเสียจนไม่ได้มองหน้าตัวเองเลย ว่ามันเลอะไปด้วยแป้งแค่ไหน ความรักทำให้คนยอมทำทุกอย่างด้วยจริงๆสินะเนี่ย
“แล้วทำไงต่ออ่ะฮยอง”
“เอาไปแช่ในตู้เย็น แล้วมาทำไส้กันต่อ” หูหางที่กำลังกระดิกอย่าเริงร่าลู่ตกลงทันที มันยังไม่เสร็จอีกหรอเนี่ย? ชีวิตโจคยูฮยอนไม่เคยทำอะไรขนาดนี้เลยนะ ถ้าไม่รักจริงไม่ทุ่มให้ขนาดนี้หรอกนะเว้ยรู้ตัวไว้ด้วย!
“ฮยองอ่า...ไม่เอาแล้ว ไม่ทำแล้ว”
“ทำมาขนาดนี้แล้วจะถอยได้ไง ถ่างตาสู้ให้เหมือนตอนเล่นเกมส์หน่อยสิไอ้น้องรัก!” เหมือนจะมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย คยูฮยอนเลยเดินเอาชามใส่ก้อนแป้งคุกกี้ทั้งสองสีไปแช่ในตู้เย็น แล้วเดินคอตกมาหาซองมินที่เตรียมของไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
“กลับมาถ้าไม่กินล่ะน่าดู!” เอาความเคืองไปลงกับเม็ดมะม่วงหิมพานต์ที่ตัวเองกำลังทุบให้ละเอียด ถ้าไม่ยอมกินนะ จะเอา ยัดปาก! ยัดปาก! ยัดปาก!
“ตอนแรกถ้าตามไปไหว้บรรพบุรุษที่โน่นด้วยก็เรียบร้อยแล้ว อยู่ฉลองวาเลนไทน์อีกวันแล้วค่อยบินกลับมาพร้อมกันก็ได้”
“โอ้ย!” ดูท่าพระเจ้าคงจะนึกสงสารความรันทดของเม็ดมะม่วงหิมพานต์ สิ่งที่โดนทุบก็เลยกลายเป็นนิ้วของเขาแทน ฮยองอ่า...หมัดฮุกแม่งน่ากลัวชะมัด
“พูดไรอ่ะฮยอง ผมถือคริสต์นะ จะไปไหว้บรรพบุรุษอะไร”
“อยากเป็นสะใภ้เขาก็ต้องหัดเข้าหาผู้ใหญ่สิ” ซองมินเอื้อมมือมาหยิบเศษซากเม็ดมะม่วงหิมพานต์มาผสมกับช็อคโกแลตที่ละลาย ไว้แล้วเอาไปแช่ตู้เย็น จากนั้นก็หยิบแป้งคุกกี้ออกมารีดเป็นแผ่นก่อนจะยื่นพิมพ์รูปหัวใจให้
“มันจะแว๋วไปไหมอ่ะฮยอง” รูปคุกกี้แม่งจะบ่งบอกความรู้สึกไปไหน แบบนี้ก็รู้หมดดิ
“ความจริงนายน่าจะท้วงตั้งแต่ฉันทำให้ครึ่งหนึ่งเป็นสีชมพูแล้วนะ” เอ่ยกัดเล็กๆน้อยๆแล้วทำตัวอย่างให้น้องดูว่าต้องกดพิมพ์ยังไง แกะออกมายังให้มันยังสวยเหมือนในพิมพ์ ด้านอีซองมินหัวใจจะสวยงามเนี๊ยบไปไหน หันมามองข้างตัวเองอยากจะร้องไห้ มันจะเบี้ยวประจานคนทำไปถึงไหนวะห๊ะ!
“เอาล่ะ อบกันเถอะ” เมื่อเรียงใส่ถาดเสร็จก็จัดการส่งเข้าตู้อบ จากนั้นหนูโจก็กลายร่างเป็นนางซินล้างอุปกรณ์ทุกอย่างที่ขวางหน้า ส่วนคนสอนก็นั่งผิวปากอย่างอารมณ์ดี พอคุกกี้เสร็จแล้วเขาแทบตะโกนออกมาด้วยความดีใจ แต่มันยังไม่จบแค่นั้น
“เอาไส้ในตู้เย็นมาบีบตรงกลางแล้วจับคุกกี้ประกบกัน แล้วค่อยเอาช็อคโกแลคดำกับช็อคโกแลตขาวมามาบีบเป็นเส้นๆตรงหน้า เท่านี้ก็เสร็จแล้ว” จบการบรรยายแทบจบชีวิต เกิดมายี่สิบกว่าปีโจคยูฮยอนเพิ่งจะรู้ซึ้งว่าขนมชิ้นหนึ่งมันทำยากขนาดไหน ต่อไปนี้จะกินด้วยความสำนึกในบุญคุณของคนทำอย่างสูงเลย
คุกกี้วาเลนไทน์กล่องแรกในชีวิตเสร็จแล้ว เว้ย!
“กลับมาแล้วครับ” คนที่กำลังนั่งเล่นเกมส์หันไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง แม้สีหน้าจะดูอิดโรยแต่ก็ยังยิ้มหวานให้เขาราวกับตัวเองไม่ได้รู้สึกเหนื่อย กับการเดินทางอะไรเลย
“ของฝากจากจีนมีหรือเปล่าฮยอง ไม่มีนี่โกรธเลยนะ” ร่างสูงที่นั่งลงบนโซฟายิ้มบางๆเมื่อเด็กขี้อ้อนขยับตัวห่างออกมาจากหน้าจอ โทรทัศน์มานั่งแทรกเอาหลังพิงโซฟาอยู่ตรงหว่างขาของเขา
“ก็ต้องมีอยู่แล้วสิครับ ทั้งของที่สั่งให้ซื้อแล้วก็ของที่ตั้งใจซื้อมาเซอร์ไพร์สมีเยอะแยะเลย” โจวมี่มองร่างโปร่งที่เลื่อนตัวออกไปกดหยุดเกมส์ลุกเดินเข้าไปในครัวแล้วออก มาพร้อมกล่องพลาสติกใสที่บรรจุคุกกี้จนเต็ม คยูฮยอนยื่นกล่องให้ด้วยรอยยิ้มที่ติดเขินเล็กน้อย
“แฟนคลับฮยองเอามาฝากไว้ ผมแอบไว้เพราะกลัวฮยอกแจฮยองจะแอบออกมาแกะกินตอนกลางคืน” คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อได้ยินคำบอกนั้น การมีแฟนคลับในเกาหลีค่อนข้างเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายไปหน่อย แต่คยูฮยอนคะยั้นคะยอให้เขาเปิดกล่องลองชิมเขาก็ทำตามแต่โดยดี เพราะดูแล้วก็ไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร
“อร่อยไหมฮยอง?” ถามเหมือนจะลุ้นแปลกๆแฮะ พอเห็นอีกฝ่ายมองเขานิ่งๆเลยต้องรีบแถ
“ถ้าอร่อยจะขอชิมบ้างไง อุตส่าห์เก็บเอาไว้ให้” จบประโยคคุกกี้รูปหัวใจก็จ่ออยู่ตรงปาก ทำเอาน้องเล็กถึงกับหน้าแดงก่อนจะรีบอ้าปากรับแล้วไถลตัวลงไปเล่นเกมส์ต่อ ส่วนคนที่เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆก็ไม่คิดจะไปไหน ร่างสูงเพียงแค่นั่งเอนหลังกับโซฟาแล้วมองแผ่นหลังของคนที่กำลังนั่งเล่น เกมส์อย่างเอาเป็นเอาตายด้วยรอยยิ้ม
“อ้าว โจวมี่กลับมาแล้วหรอ?” คนถูกทักยิ้มให้เล็กน้อยแล้วหยิบคุกกี้ในกล่องยื่นให้ ซองมินหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วเดินมานั่งข้างๆหนุ่มชาว จีน คยูฮยอนไม่มีทางรู้ตัวหรอกว่าเขามานั่งอยู่ตรงนี้ด้วย เด็กบ้านั่นพออยู่กับเกมส์ก็เหมือนตัดแล้วซึ่งโลกภายนอก
“หืม?” โจวมี่มองโทรศัพท์มือถือที่ซองมินยื่นมาสลับกับหน้าคนให้ ซึ่งเจ้าตัวก็เพียงแค่ยิ้มแล้วยัดมือถือใส่มือเขาก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปใน ครัว หน้าจอขึ้นภาพเหมือนไฟล์วีดิโอที่รอให้กดปุ่มเพลย์อยู่ เมื่อกดแล้วก็ต้องอมยิ้มกับภาพในจอเคลื่อนไปเรื่อยๆ
ทำอะไรน่ารักๆก็เป็นนี่นาคยูฮยอน
“คุกกี้อร่อยมากเลยคยูฮยอน”
“คราวหน้าเรามาทำด้วยกันดีไหมครับ?”
END.
เอร๋ยยยยยยยยยยยยยยยย
เขินอ่ะ โนเอ็นซี โนฉากติดเรท แต่เขินเว้ยค่ะ~
ทูโจเรื่องแรก(ที่เหมือนจะคยูมินมากกว่า =w=)
พอจะโอเคไหมคะ? คอมเมนต์กันหน่อยเน้อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น