[Fic SJ] WonHyuk's Birthday Project

ลำดับตอนที่ #3 : Love Honeymoon

Title :: Love Honeymoon [WonHyuk’s Birthday Project]
Pairing :: WonHyuk
Author :: kobamura
Rating :: PG-13
Author’s Note :: เรื่องทุกอย่างก็เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติขึ้นเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงนะคะ

มันคือฟิคสั้นที่ยืดเยื้อที่สุดเท่าที่เคยแต่งมาเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ

ข้อแนะนำ :: ควรอ่านเรื่อง Love Card --> Love Box --> Love Honeymoon มาตามลำดับเพื่อความเข้าใจนะคะ





ร่างใต้ผ้านวมขยับหยุกหยิกก่อนที่เจ้าตัวจะรู้สึกตัวตื่น เปลือกตาบางกระพริบถี่เมื่อแสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านเข้ามาในห้องแยงตาจนหงุดหงิด พยายามจะพลิกตัวหลบสิ่งรบกวนเหล่านั้นแต่สติที่มีอยู่เพียงน้อยนิดกลับสามารถจับความผิดปกติบางอย่างได้

เสียงคลื่น?

ใจกลางโซลมีเสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งเนี่ยนะ?!

คนยังไม่ตื่นดีพลิกตัวนอนหงายกระพริบตาปริบๆ เพดานห้องมันแปลกๆแฮะ ไก่ตื่นรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆห้อง สาบานได้ว่านี่มันไม่ใช่ห้องพักเขาแน่ๆ เขากำลังอยู่บนเสียงสี่เสาหลังใหญ่มีผ้าลูกไม้สีขาวประดับอยู่ทุกมุมของเตียง ทุกอย่างในห้องล้วนแต่เป็นสีขาวไม่เว้นแม้แต่ผนังห้อง เครื่องเรือนก็มีแค่ที่จำเป็นอย่างตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วก็เตียงนอน

ขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับการชมโคมไฟประดับเปลือกหอยที่โต๊ะเล็กข้างเตียง เสียงโมบายเปลือกหอยหลากสีที่แขวนเรียงอยู่ตรงหน้าต่างก็กระตุ้นให้เขาลุกขึ้นเดินไปหา นัยน์ตาเรียวเบิกกว้างเมื่อมองเห็นผืนน้ำสีครามที่กว้างสุดลูกหูลูกตาเบื้องหน้า

“สวยใช่มั้ย” แขนแกร่งสวมกอดจากด้านหลัง เสียงทุ้มกระซิบถามข้างหูก่อนจะกดจูบเบาๆที่ข้างขมับคนในอ้อมกอด

“สวย แต่นายพาฉันมาที่นี่ได้ยังไง” พลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากับคนเจ้าเล่ห์ที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่ แฟนใครวะเนี่ย…มันหน้าชกให้หน้าหงายจริงๆเลย!

“อุ้มมาสิ ตัวเบาแค่นี้อุ้มไปจีนยังสบายมาก” ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะร้องเสียงหลงเมื่อลูกไก่ในอ้อมกอดสิงโตเริ่มอาละวาดฟาดมือใส่เขาเป็นชุด

“อย่ามาล้อเล่น! ฉันจริงจังนะ!” เท่าที่จำได้เขากำลังเปิดของขวัญของซีวอนอยู่นี่นา แล้วจู่ๆก็รู้สึกง่วงก็เลยเผลอหลับไป แต่พอตื่นมาทำไมเขาถึงมาอยู่ที่บ้านพักริมทะเลได้หล่ะ?

“ก็แค่อยากเซอร์ไพร์สนายเท่านั้นเอง ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกฉันบอกพี่ทึกแล้วว่าจะพานายมาที่นี่” ดึงมือเรียวมาจูบเบาๆก่อนจะดึงเจ้าตัวเข้ามากอดแน่น

“ถึงฉันจะเป็นคนหลับลึก แต่นายพาฉันมาที่นี่ได้โดยฉันไม่รู้สึกตัวได้ยังไงกัน” พึมพำเสียงเบาแต่สิงโตหูไวก็ยังได้ยิน ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มก่อนจะเอ่ยคำเฉลยที่ทำเอาฮยอกแจต้องอ้าปากค้าง

“กลิ่นดอกไม้หอมๆช่วยให้หลับสบายดีนะ”

“ซีวอนนายวางยาฉัน!” รัวทุบอกกว้างเมื่อเข้าใจแจ่มแจ้งว่าเขาถูกผู้ชายคนนี้แกล้งอีกครั้งเสียแล้ว

“ถ้านายรู้ตัวมันจะเซอร์ไพร์สมั้ยหล่ะ ฉันหวังดีนะ” พยายามรวบมืออีกฝ่ายไว้โดยระวังไม่ให้กระทบกับข้อมือข้างที่เข้าเฝือกอยู่ก่อนจะตวัดแขนโอบคนฤทธิ์มากเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง ริมฝีปากได้รูปโฉบเข้าหาทันทีที่เห็นริมฝีปากอิ่มนั้นกำลังจะขยับต่อว่าเขา


ฮยอกแจเป็นคนปากจัดติดอันดับต้นๆของวง…ซีวอนรู้ดี

แต่ถ้าไม่อยากถูกว่าเจ็บๆแสบๆก็ต้องปิดปากแดงๆนั้นซะ

นี่แหละวิธีของซีวอน


“อื้ม…” ถ้อยคำที่เตรียมต่อว่าถูกดูดกลืนหายไปกลายเป็นเสียงครางต่ำในลำคอ มือเรียวที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระโอบยึดไหล่กว้างไว้เมื่อรู้สึกเหมือนขาทั้งสองข้างกำลังจะทรงตัวไม่อยู่ เรียวนิ้วสอดขยุ้มผมนุ่มเมื่อปลายลิ้นร้อนกำลังตวัดหยอกล้อดูดกลืนห้วงลมหายใจเขาไปทีละน้อย

เมื่อลิ้มลองความหวานที่ใฝ่ฝันมานานจนพอชื่นใจซีวอนถึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า ชายหนุ่มยกยิ้มเอ็นดูเมื่อฮยอกแจก้มหน้าซุกอกเขาอย่างเขินอาย

“หวานกว่าที่คิดแฮะ” แก้มเนียนพลันขึ้นสีระเรื่อเมื่อได้ยินคำชมนั้น แต่สมองก็ตื้อตันเกินกว่าจะสรรหาคำใดมาต่อว่าคนหน้าหนาได้ สุดท้ายก็ทำได้แค่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา และอาการนั้นก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มได้ใจจึงระดมหอมซ้ายหอมขวาหากำไรกันสุดชีวิต

“นายพาฉันมาทำที่นี่ทำไมซีวอน” เอ่ยปากถามเมื่อไม่รู้ว่าจะเอาเรื่องอะไรมาคุยดึงความสนใจของซีวอนออกจากแก้มเขาเสียที

“ก็พามาฮันนีมูนหน่ะสิ” ตอบได้หน้าตาเฉยจนคนฟังรู้สึกอายแทน นายมันพวกได้คืบเอาศอกจริงๆเลยชเว ซีวอน

“ฮันนีมูนมันเป็นเรื่องของคนที่เขาแต่งงานกันไม่ใช่หรือไง!” อยากจะตวัดมือฟาดเสียสองสามทีแต่ก็ทำไม่ได้อย่างใจนึกเมื่อกำลังตกอยู่ในอ้อมกอดสิงโตเจ้าเล่ห์ที่ดูเหมือนจะดักเขาได้เสียทุกทาง

“งั้นเราก็ไปแต่งงานกันนะ”

“บ้า!” กระแทกศอกใส่สีข้างร่างสูงไม่เบานัก ฮยอกแจจึงสะบัดตัวออกมาได้เมื่ออ้อมกอดคลายลงพร้อมกับเสียงโอดโอยที่ดูจะเว่อร์เกินเหตุ

“ฮยอกแจ…นายทำฉันเจ็บนะ” ตะโกนเรียกร้องความสนใจจากคนที่เดินจ้ำอ้าวออกไปจากห้องนอน แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จ แถมยังได้ของฝากเป็นเสียงเยาะเย้ยกลับมาอีกต่างหาก

“สมน้ำหน้าเจ้าสิงโตหนวดปลาหมึก!”





ขาเรียวย่ำเดินไปตามผืนทรายอย่างเชื่องช้า แขนเรียวกางออกกว้างปล่อยใจไปกับเสียงคลื่นและสายลมยามสาย ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะได้มาพักผ่อนที่ทะเลในวันเกิด มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันจริงๆ ยังไงก็นับว่าความคิดพิเรนของซีวอนก็เข้าท่าดีเหมือนกัน


นายพาฉันมาทำที่นี่ทำไมซีวอน

ก็พามาฮันนีมูนหน่ะสิ

ฮันนีมูนมันเป็นเรื่องของคนที่เขาแต่งงานกันไม่ใช่หรือไง!

งั้นเราก็ไปแต่งงานกันนะ


มือเรียวยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองแล้วยิ้มเขิน ดีฟคิสที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับเขาทั้งสองคนเพิ่งผ่านไปราวกับความฝัน คำบอกรักของซีวอน อ้อมกอดของซีวอน จูบหวานๆของซีวอน วันเกิดปีนี้คงเป็นอะไรที่ต้องจดจำไปตลอดชีวิตแน่ๆ

“เราใจตรงกันได้ยังไงนะ”

“เป็นคำถามที่ยากจังเลยน๊า” เป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วไม่รู้ที่ฮยอกแจจะต้องตกอยู่ในอ้อมกอดของซีวอนและถูกชิงหอมแก้มโดยที่ไม่ทันได้ระวังตัว ขาดทุน! ขาดทุน! ขาดทุน!

“ซีวอน นายไปฝึกวิชานินจาล่องหนมาจากไหนกันเนี่ย” หรือมันเป็นความสามารถพิเศษของคนหน้าตาดี แล้วทำไมเขาถึงไม่ไวเป็นลิงลมแบบนี้บ้างหล่ะ? พระเจ้าไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ

“เพราะนายมัวแต่คิดถึงฉันจนไม่ทันได้ระวังตัวต่างหากหล่ะ” โน้มตัวเตรียมหอมแก้มเนียนอีกซักฟอดให้ชื่นใจ แต่มือเรียวกลับดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่างอย่างหมันไส้

“ไปเอาความมั่นใจมากจากไหนเนี่ยพ่อคนหล่อ”

“ก็ตั้งแต่รู้ว่ามีคนน่ารักมาหลงรักนั่นแหละ” คนน่ารักที่ว่ารีบพลิกตัวหันกลับมามองร่างสูงที่ยืนฉีกยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้า

“รู้?” โอย พระเจ้าครับผมอยากแปลงร่างเป็นอากาศแล้วลอยไปจากตรงนี้เสียเดี๋ยวนี้เลย

“รู้สิ ไม่งั้นจะกล้าทำอะไรแบบนี้หรอ คนอย่างชเว ซีวอนก็กลัวความผิดหวังเป็นนะครับ”

“แล้วสนุกมากมั้ยที่ส่งปริศนามาป่วนฉันเป็นเดือนหน่ะ” เอ่ยเสียงเขียวก่อนจะตวัดมือฟาดไหล่หนาไปอีกหนึ่งที คนถูกตีทำหน้ายู่เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้

“ก็เห็นสนุกสนานกันทั่วหน้าดีนี่นา” กำลังจะอ้าปากเถียงแต่ก็ต้องหุบปากฉับ ก็นึกว่าเป็นเกมส์นี่นา ถ้ารู้ว่าคำแปลจะออกมาแบบนั้นเขาไม่เรียกใครให้มาเล่นด้วยหรอก น่าอายจะตายไป

“ไม่รู้แหละ! ฉันไม่ผิด!”

“โอเคครับผม ฮยอกแจไม่ได้ผิด ว่าแต่ตอนนี้ก็สายมากแล้วไปหาอะไรทำกินเล่นกันดีกว่านะ” ชายหนุ่มไม่รอต่อความยาวสาวความยืด แขนแกร่งตวัดโอบเอวบางก่อนจะพาคนตัวเล็กกลับไปที่บ้านพักตากอากาศ ซึ่งเขาได้จัดเตรียมทุกอย่างรอไว้ที่หน้าบ้านหมดแล้ว

“นายนี่มันเป็นเพอร์เฟคแมนจริงๆสินะเนี่ย” ฮยอคแจยืนมองบรรดาเตาปิ้งย่าง เครื่องดื่ม และอาหารทะเลหลากหลายชนิดที่ถูกจัดเรียงสวยงามจนอดคิดไม่ได้ว่าแอบไปสั่งจากโรงแรมใกล้ๆมาหรือเปล่า ยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรต่อก็ถูกพาไปนั่งรอที่เก้าอี้ผ้าใบ ชั่วอึดใจน้ำส้มคั้นเย็นชื่นใจก็ถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นจนเผลอยิ้มตามไปด้วยไม่ได้

“อยากทานอะไรก่อนดี บาบีคิวหรือว่าอาหารทะเล?” เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเตาปิ้งพร้อมใช้งานแล้ว

“ทำด้วยกันดีกว่า สนุกกว่ามานั่งรอกินอย่างเดียวตั้งเยอะ” ยกน้ำส้มขึ้นดื่มอึกใหญ่ก่อนจะเดินนำไปที่เตาปิ้ง นั่นก็ปลาหมึกตัวโต โน่นก็กุ้งยักษ์ แถมยังมีอาหารทะเลอีกหลายอย่างจนเลือกไม่ถูกว่าจะกินอะไรก่อนดี ท่าทางลังเลนั่นทำเอาซีวอนอดยิ้มไม่ได้ ฮยอกแจเป็นคนที่ทำอะไรก็น่ารักโดยที่เจ้าตัวอาจจะไม่รู้ตัว ท่าทีที่เป็นธรรมชาติโดยที่ไม่ต้องมานั่งวางตัวมากมายทำให้เขารู้สึกสบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้ๆเสมอ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงสนใจอยู่ที่อาหารซีวอนจึงผละไปหาเครื่องดื่มมาดื่มแก้กระหายบ้าง แต่นัยน์ตาคมก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างบางที่กำลังสนุกสนานอยู่กับการปิ้งอาหารทะเล

“น่าเสียดายที่เรามากันแค่สองคน ถ้ามากันทั้งวงคงจะสนุกกว่านี้เป็นร้อยเท่าแน่ๆ” เอ่ยพลางพลิกกุ้งมังกรที่ข้างหนึ่งกำลังสุกได้ที่ขึ้นดู แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งจนแทบจะทำกุ้งหล่นไปนอนเล่นบนพื้นทรายเมื่อจู่ๆชายหนุ่มก็เดินเข้ามารวบกอดจากด้านหลังเสียอย่างนั้น

“มาฮันนีมูนก็ต้องมากันแค่สองคนสิ จะขนก้างมาทำไม”

“เอ๊ะ! ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าฮันนีมูนมันเป็นเรื่องของคนที่เขาแต่งงานกัน” นึกอยากจะเอาที่คีบกุ้งมาหนีบสิงโตขึ้นเตาปิ้งเสียจริงๆ ดูพูดเข้าสิ กลับหอเมื่อไหร่ฉันจะฟ้องพี่ฮีซอล! ไม่พอๆ ฉันจะฟ้องทุกคนเลย!

“ฉันก็บอกแล้วไงว่าให้เราไปแต่งงานกัน” เถียงไปได้ข้างๆคูๆ มองความจริงบ้างสิเว้ยเฮ้ย

“ซีวอน ฉันเป็นผู้ชาย” ไม่รู้จะสรรหาเหตุผลอะไรมาอธิบายต่อ ฮยอกแจจึงผละออกจากอ้อมกอดก่อนจะหันไปสนใจอาหารทะเลบนเตาปิ้งต่อ

“แล้วไง? นายเป็นผู้ชายแล้วฉันรักนายไม่ได้หรือไง?” ดูคนเรา ไม่มีอะไรจะเถียงก็ยังคงเอาสีข้างแถไปได้เรื่อยๆ

“รักได้สิ…ไม่งั้นฉันจะรักนายได้ยังไงหล่ะ” หันไปหยิบตะเกียบคีบเนื้อกุ้งขนาดพอคำมาป้อนให้คนหล่อที่เริ่มออกอาการงอแงจนน่าถีบซักเปรี้ยง

“งั้นเราก็ต้องแต่งงานได้และไปฮันนีมูนได้” พระเจ้าครับ ผมไม่มีอะไรจะพูดกับหมอนี่แล้วครับ

“เด็กดื้อ!”

“นายเกิดก่อนฉันแค่สามวันเองนะ ฉันไม่ได้อ่อนกว่านายเท่าไหร่หรอกหน่า” เอ้อ…เถียงเข้าไป ตามใจฉันหน่อยได้มั้ยไอ้คุณแฟนหมาดๆ

“นายก็เป็นน้องฉันอยู่ดีแหละ เจ้าเด็กโข่ง~!”

“เดี๋ยวคืนนี้นายได้รู้ฤทธิ์เด็กโข่งแน่” เฮ้ยๆ ทำไมมันวกมาเรื่องนี้ได้หล่ะ เจ้าคนทะลึ่ง

“อะไร? ไม่มีคืนนี้อะไรทั้งนั้นแหละ อย่ามาลามกแถวนี้ ใครจะยอมนายไม่ทราบ” คว้าจานอาหารทะเลเดินเลี่ยงออกไปนั่งทานที่เก้าอี้ผ้าใบ นายพาฉันมาไกลหูไกลตาพี่น้องในวงเพราะแบบนี้สินะ วันเกิดปีนี้ถึงจะอิ่มใจอิ่มท้องแต่เปลืองตัวที่สุดเลย

“อ้าว? ต้องปล้ำเอาหรอ?” คนฟังแทบจะหน้าทิ่มลงกับจาน นายนี่มัน…ฮึ่ย~!

“ซีวอน!”

“ครับผม” ขานรับด้วยหน้าตาใสซื่อเสียจนอยากจะร่อนจานใส่หน้าหล่อๆนั่นเสียจริงๆ

“อย่าแม้แต่จะคิดนะ”

“อยู่กับคนน่ารักตัวขาวๆ ผิวเนียนๆ ปากแดงๆแบบนี้ ไม่คิดก็บ้าแล้ว” แน่ใจนะว่านั่นเป็นคำชมผู้ชายสุดเท่ห์อย่างฮยอกแจ? ถึงฟังแล้วจะเขินอยู่ไม่น้อยแต่มันก็…ไม่ใช่อ่ะ

“เอาประโยคพวกนี้ไปชมพี่ทึกกับพี่ซินเถอะ ฉันไม่ได้น่ารักขนาดนั้นเสียหน่อย”

“น่ารักจะตายไป ซีวอนคนนี้หลงแทบบ้าเลยรู้มั้ย” หยิบจานในมือไปวางที่โต๊ะเล็กข้างเก้าอี้ก่อนจะดึงคนรักให้ลุกขึ้นยืน ปลายนิ้วแตะเบาๆที่ข้างแก้มที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อ

“แก้มทั้งนุ่ม ทั้งขาวเนียน หอมกี่ทีก็ไม่เบื่อ” กดจมูกลงเพื่อพิสูจน์อีกสักครั้ง

“จมูกรั้นๆที่เห็นทีไรก็นึกหมันเขี้ยว” บีบจมูกคนหัวดื้อเบาๆจนเจ้าตัวหัวเราะคิก

“นัยน์ตาเรียวเล็กที่เวลาฉันสบตาด้วยทีไรก็ต้องใจสั่น” จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยจนฮยอกแจต้องเป็นฝ่ายหันหน้าหนีเพราะทนกับสายตากินความนัยนั้นไม่ไหว

“ริมฝีปากแดงๆที่มักจะพูดเจื้อยแจ้วแข่งกับคนในวง แต่ก็หวานจนอดไม่ได้ที่จะต้องลองชิมดูอีกสักครั้ง” นิ้วโป้งปาดผ่านริมฝีปากอิ่มแผ่วเบา เมื่อเห็นเปลือกตาบางหลับพริ้ม ริมฝีปากได้รูปจึงทาบทับมอบจูบลึกซึ้งให้อีกครั้ง ไล้เล็มชิมความหวานจนพอใจแล้วค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาอย่างเชื่องช้า ชายหนุ่มยิ้มหวานให้กับคนรักที่กำลังยืนเกาะแขนเขาเพื่อพยุงตัว จมูกโด่งกดลงเพื่อสูดดมความหอมจากแก้มเนียนอีกครั้ง

“นี่แหละนิยามคำว่าน่ารักของฉัน ส่วนคนอื่นจะว่ายังไงฉันไม่รู้แล้วก็ไม่คิดจะสนใจด้วย” ไม่มีอะไรที่จะเถียง นอกจากหัวใจพองโตจนคับแน่นไปทั้งอก แขนเรียวตวัดโอบคนตัวสูงก่อนจะซุกหน้าเข้ากับอกกว้าง


“รักนายจัง เจ้าสิงโตหัวฟู”


“ฉันก็รักนาย ลูกไก่ตัวน้อย”



End Of Part Love Honeymoon


เรื่องราวที่บ้านพักตากอากาศยังไม่ยอมจบง่ายๆ

ไรท์เตอร์อยากได้เอ็นซี คิคิ

เจอกันพาร์ทต่อไปกับ Hot Love นะคะ

กลับมาคราวหน้าจะเอา love accident มาฝากนะคะ

สุขสันต์วันสงกรานต์ย้อนหลังค่ะ