ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : What the hell happened!! # 14 [END]
| Title :: What the hell happened!! Part :: 14 [END] Pairing :: WonHyuk Author :: kobamura Rating :: PG-13 Author’s Note :: เรื่องทุกอย่างก็เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติขึ้นเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงนะคะ จบแว๊ว~ มีอะไรมาให้เล่นตอนท้ายด้วยแหละ ^^   เช้านี้ก็เป็นอีกวันที่เหล่าแมงเม้าท์ได้บริหารปากอีกครั้งเมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเลวที่ไปสืบกันมาเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าที่แท้เป็นพี่ชายต่างมารดาของประธานนักเรียนสุดหล่อเดินควงมากับนางพญาของโรงเรียนโดยไม่แคร์สายตาใคร ฮีซอลอมยิ้มเมื่อแผนการของตัวเองกำลังไปได้สวยถึงจะเปลืองเนื้อเปลืองตัวไปหน่อยแต่การได้กระชากหน้ากากคนดีออกจากคนตรงหน้าก็นับว่าคุ้ม คนสวยกำลังนั่งคิดถึงแผนการณ์ที่วางไว้กับเอลล่าที่ตอนนี้เลื่อนขั้นมาเป็นรุ่นน้องคนสนิทอีกคน หากนัยต์ตาเรียวกลับไปสะดุดกับร่างสูงที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก ไม่ว่าเขาจะไปไหนมาไหนกับซือเหวิน ในรัศมีไม่เกินห้าเมตรเขาจะต้องเห็นหานเกิงอยู่ในสายตาตลอด พอถามว่าจะตามมาให้เสี่ยงแผนแตกทำไม เจ้าผีจีนนั่นก็ดันตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่มันดันทำให้หัวใจเขาเต้นแรง ก็เป็นห่วง... “คิดอะไรอยู่ครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยขัดจังหวะความเป็นส่วนตัว ฮีซอลปรับท่าทีที่ว่าจะกำลังจะเหวี่ยงใส่เป็นยิ้มหวานได้อย่างแนบเนียน มือเรียวรับน้ำส้มคั้นที่อีกฝ่ายนำเสนอว่าอุตสาหะไปต่อแถวซื้อมาให้ ใครขอร้องให้แกไปวะ? ได้แต่คิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไป นางพญายกแก้วน้ำส้มขึ้นดูดแกนๆพลางหาทางแยกออกจากอีกฝ่ายให้เร็วที่สุด เขาเอียนน้ำส้มนี่จะบ้าอยู่แล้ว เขาไม่ใช่ปาร์คจองซูที่ชอบน้ำส้มเป็นชีวิตจิตใจเพราะมันทำให้ผิวสวย เขาชอบแฟนต้าน้ำแดงมากกว่า...ซ่าๆแบบนั้นสิถึงจะเหมาะกับคิมฮีซอล “มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ? เห็นดูนาฬิกาหลายครั้งแล้ว” ด้วยความเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ เขาจึงค่อนข้างไวต่อการจับความรู้สึกของคนรอบข้างพอสมควร แต่คิมฮีซอลคนนี้ต่างออกไป เป็นคนสวยที่... ลึกลับน่าค้นหา และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงปล่อยฮยอกแจแล้วมาทางนี้แทน เด็กหัวอ่อนแบบนั้นจะกลับไปจัดการเมื่อไหร่ก็ได้ แต่คนอย่างฮีซอล...สัญชาตญาณของเขาบอกว่ารอไม่ได้ ต้องลุยเดี๋ยวนี้! “ต้องไปซ้อมการแสดงหน่ะ เหลืออีกสามวันก็จะวันงานแล้วมันก็เลยเครียดๆ” “ผมไปดูด้วยได้ไหม อยากไปให้กำลังใจฮีซอลจัง” “อย่าเลย...เดี๋ยวไม่มีสมาธิ” แกจะไปอยู่ให้ทัศนียภาพในการมองของฉันเสียทำไม แค่นี้ก็เบื่อจนแทบอยากลาโลกอยู่แล้ว “ผมไม่กวนหรอกนะ รับรองเลย” แกนั่นแหละตัวปัญหา เขาขี้เกียจกันทงเฮออกจากรัศมีการเจอหน้าหมอนี่ หลายครั้งแล้วที่เจ้าหมวยมันร่ำๆว่าอยากกระโดดเตะปากพี่ชายคนจีนของฮยอกแจ เขาก็อยากให้เตะอยู่หรอกนะ แต่ต้องรอหลังจบแผนก่อนสิค่อยจัดการกันทีเดียว ครั้งเดียว...จำไปจนตาย ฮึๆ ไม่รู้ว่าเพราะทนแรงตื้อไม่ไหวหรือเบื่อหน่ายกับการบอกปัดก็ไม่ทราบแน่ ตอนนี้ในชมรมการแสดงจึงมีชายหนุ่มที่สถาปนาตนเองเป็นคนรู้ใจของประธานชมรมนั่งหน้าแฉล้มอยู่ในชมรมเสียแล้ว ทงเฮมองแขกไม่ได้รับเชิญแล้วฟึดฟัดอยากเข้าไปกระโดดเตะปากอย่างที่เคยบอกไว้ ร้อนถึงคิบอมต้องลากไปตรงนั้นตรงนี้หรือไม่ก็ต้องคอยหาขนมมาดับอารมณ์ฉุนเฉียวให้วุ่น สุดท้ายเห็นท่าไม่ดีเลยตัดสินใจพาไปสงบใจที่ห้องคหกรรมของซองมินก่อน “มันหน้าด้านกว่าที่คิด” ฮีซอลกระซิบบอกเอลล่าที่เดินมาช่วยแต่งตัวให้เพราะสามวันที่เหลือจะเริ่มซ้อมแบบใส่ชุดจริงเพียงแค่ยังไม่แต่งหน้าเท่านั้น “อันนี้เรื่องปกติค่ะ ถือวิสาสะตีหน้าซื่อไปนอนบ้านสาวคนโน้นคนนี้ก็เคยทำมาแล้ว” “เออ...เลวกว่าที่คิด” หญิงสาวหัวเราะให้กับการวิจารณ์คนแบบตรงไปตรงมาของว่าที่พี่สะใภ้ นึกแปลกใจว่าพี่หานเกิงเปลี่ยนรสนิยมมาชอบของแรงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็นั่นแหละ...พี่ฮีซอลก็น่ารักดี จบคู่นั้นก็คงต้องจัดการเรื่องคู่นี้ต่อสินะเนี่ย... เป็นกามเทพนี่งานหนักจริงๆ “เสียงเอะอะอะไรกัน?” สองสาวที่กำลังช่วยกันแต่งตัวเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อก่อนจะหันมามองหน้ากันอย่างแปลกใจเมื่อเห็นซีวอนกำลังยืนเผชิญหน้ากับซือเหวินอยู่กลางห้องชมรม หานเกิงที่ยืนสังเกตการณ์อยู่รอบนอกและกันให้น้องๆที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปจากห้องชมรมแล้วหันมาบอกด้วยน้ำเสียงเครียด “ซือหยวนมันมาคุยเรื่องฮยอกแจ” “อ้าว?” “บอกแล้วว่ามันรักของมันมาก ให้เวลาไม่เกินสามวันมันต้องมาลากคอพี่ชายมันแน่” หัวหน้าทีมกามเทพหันไปมองกามเทพสาวหมายเลขหนึ่งแล้วยิ้มให้กัน เป็นแบบนี้ก็ดีไม่ต้องเปลืองแรงกระตุ้นฮยอกแจ ใช้ซีวอนกระตุ้นนี่แหละดีที่สุด “ทงเฮไปไหน? ให้ไปตามฮยอกแจดูฉากสำคัญเร็ว” “คิบอมเพิ่งลากออกไป เห็นว่าจะไปชมรมคหกรรม” เมื่อได้รับคำตอบจากร่างสูงเมื่อเรียวก็กดโทรศัพท์หาน้องชายในสังกัดทันที และแน่นอนว่าการทำงานของทงเฮไวเหนือแสงอยู่แล้ว “พี่ทำอะไรอยู่” “ฉันมาดูฮีซอลซ้อมการแสดง ไม่ได้หรือไง?” เอ่ยตอบน้องชายด้วยสีหน้าเรียบเฉย ซือเหวินยังคงนั่งไขว่ห้างอย่างอารมณ์ดีในขณะที่ซีวอนยืนกำหมัดแน่น “ทำไมพี่ไม่ดูแลฮยอกแจ” “อ้าว? ทำไมฉันต้องดูแลเด็กนั่นล่ะ แฟนก็ไม่ใช่” คนเป็นพี่ถึงกับลอยวืดเมื่อน้องชายพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อให้เขาลุกขึ้น ซือเหวินเองตอนนี้ก็เริ่มคุกรุ่นแล้วเหมือนกันเพราะซีวอนไม่เคยก้าวร้าวใส่เขาเลยซักครั้ง “ฉันเป็นพี่แกนะซือหยวน จะทำอะไรก็คิดบ้าง” “เป็นพี่แล้วไง? เป็นพี่แล้วทำตัวไม่ดีแบบนี้ได้อย่างนั้นหรอ?!” แม้แต่คนที่ใกล้ชิดอย่างหานเกิงกับเอลล่ายังตกใจ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นซีวอนฉุนเฉียวขนาดนี้ “ฮยอกแจรอพี่มาตลอด มันไม่ง่ายเลยนะที่จะหาคนที่สามารถเฝ้ารอเราได้ถึงห้าปีโดยที่ไม่ยอมมีใคร แล้วดูพี่ทำเข้าสิ! พี่เห็นฮยอกแจเป็นอะไร? ทำไมพี่ทำร้ายคนที่ผมรักแบบนี้!” “จะบอกอะไรให้หายโง่นะซือหยวน...” เพราะเห็นว่าน้องชายกำลังแสดงความอ่อนแออยู่ตรงหน้า ด้วยความสะใจชายหนุ่มจึงลืมคิดไปว่าตอนนี้เขากำลังอยู่ที่ไหนและมีพยานรู้เห็นเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้หรือไม่ “ก็เพราะเด็กนั่นเป็นคนที่นายรักยังไงล่ะ ฉันถึงเข้าไปแหย่เล่น แล้วตอนนั้นก็ไม่มีใครที่พอจะเป็นเพื่อนเล่นได้ฉันถึงได้จำใจลากเด็กนั่นไปเล่นด้วยต่างหาก รู้ไหมว่าเวลาที่ฉันหันหลังกลับมาแล้วเห็นแกยืนมองด้วยสายตาละห้อยเหมือนลูกหมาถูกทิ้งนั่นหน่ะ...สะใจเป็นบ้าเลย” หมัดหนักๆกระแทกเข้าที่สันกรามทันทีที่เขาเอ่ยจบ ซือเหวินลงไปนอนกองกับพื้นด้วยมึนเพราะฤทธิ์กำปั้นเมื่อครู่ แต่เหนือสิ่งอื่นใดเขาช็อคที่ซือหยวนหาญกล้าที่จะลงไม่ลงมือกับเขามากกว่า นั่นทำเอาเขาสติแตก “แกกล้าชกฉันหรอซือหยวน?! แกกล้าชกฉันได้ยังไงไอ้น้องไม่รักดี!” ยันตัวลุกขึ้นก่อนจะผลักอกน้องชายอย่างหาเรื่อง ในความคิดของเขาซือหยวนคือเด็กที่ไม่กล้าแม้แต่จะเถียงเขาและเขาก็อยากให้ซือหยวนเป็นเด็กแบบนั้นตลอดไป อยู่ให้เขาข่มแบบนี้ต่อไป!! “ผมเคยเตือนพี่แล้วว่าอย่าทำให้ฮยอกแจเจ็บเพราะผมจะไม่ปล่อยพี่ไว้แน่ ทั้งที่ผมเตือนพี่...พี่ก็ยังทำ!” ชายหนุ่มหัวเราะฮึก่อนจะยกหลังมือเช็ดเลือดที่มุมปาก “ฉันจะทำ! อะไรที่ทำให้แกเจ็บฉันจะทำ...ทำทุกอย่าง!!” “อยากให้ผมเจ็บพี่ก็ชกผมสิ! หาไม้มาฟาดผมก็ได้ แต่พี่ไปลงที่ฮยอกแจทำไม...พี่เอาความรู้สึกของคนที่ผมรักมาล้อเล่นทำไม?!” ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อน้องชายกลับมามีท่าทีเป็นเด็กอ่อนแออีกครั้ง น้ำตาของซีวอนที่นานๆเขาจะได้เห็นซักครั้งทำให้รู้สึกดีอย่างประหลาด “เพราะเจ็บที่ใจมันเจ็บลึกกว่าเจ็บที่กายยังไงล่ะ...” จะว่าโชคเข้าข้างหรือยังไงไม่รู้ สายตาเขากลับเหลือบไปเห็นประตูชมรมที่เปิดออกพร้อมกับร่างบางที่กำลังเดินเข้ามา ซือเหวินกระตุกยิ้มก่อนจะก้มลงกระซิบแค่ได้ยินกันสองคนและนั่นทำให้เส้นความอดทนของซีวอนขาดผึง! “ฉันจะทำร้ายฮยอกแจของแกแบบไหนดีนะ...ฟันแล้วทิ้งดีไหม?” “ไอ้ชั่ว!” ชายหนุ่มพุ่งตัวขึ้นกระชากพี่ชายเข้ามาหาแล้วชกไปอีกที ร่างสูงตรงไปคร่อมพี่ชายของตัวเองเตรียมประเคนอีกหมัดแต่ก็ต้องชะงักเมื่อซือเหวินตะโกนด้วยเสียงอันดัง “น้องฮยอกแจช่วยพี่ด้วย ซือหยวนมันบ้าไปแล้ว!” อาศัยจังหวะที่น้องชายชะงักถีบเข้าให้ที่ท้องเต็มแรงจนชายหนุ่มกระเด็นไปนอนกองกับพื้นเพราะความจุกก่อนจะรีบยันตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินกะโผลกกะเผลกท่าทางน่าสงสารไปหาร่างบางที่วิ่งเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี “น้องฮยอกแจ ซือหยวนมันเป็นบ้าอะไรไม่รู้จู่ๆก็มาทำร้ายพี่ พี่เจ็บจังเลยครับ” สำออยทำตัวเจ็บโอเว่อร์จนคนรอบข้างหมั่นไส้ ชายหนุ่มรีบทำตัวเนียนจะมาซบคนตัวเล็กแต่ฮยอกแจกลับเดินผละมาหาซีวอนแทน “ชเวซีวอน...เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เอ่ยกับคนที่ถูกคิบอมกับคยูฮยอนประคองให้ลุกขึ้นก่อนจะเดินนำออกไป ชายหนุ่มหันไปมองพี่ชายที่ยกคิ้วกวนๆมาให้แล้วเดินตามร่างบางออกไปโดยไม่พูดอะไร ทันทีที่ประตูชมรมปิดลงซือเหวินก็รู้สึกถึงบรรยากาศกดดันที่รายล้อมอยู่รอบตัว เมื่อหันไปก็ต้องหน้าซีดเมื่อถูกห้อมล้อมด้วยคนถึงเจ็ดคน เขาหันไปมองหานเกิงที่เดินออกมาประจันหน้ากับตัวเองแล้วเข้าใจในทันทีว่าจะเกิดอะไรกับตัวเองต่อจากนี้ไป “เราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาวนะซือเหวิน” บรรยากาศภายในห้องประธานนักเรียนอึมครึมเสียจนไม่อยากจะเอ่ยอะไรออกมาเพราะกลัวจะทำให้มันเลวร้ายมากลงไปกว่านี้ ซีวอนเลือกที่จะยืนนิ่งๆหากสายตาของเขาไม่ได้ละไปจากร่างบางที่นั่งอยู่ตรงโซฟาแม้แต่น้อย “ฉันอยากกินโกโก้ ชงให้หน่อยได้ไหม?” คนฟังได้ยืนกระพริบตาปริบๆ เพราะปรับตัวไม่ถูก นัยน์ตาเรียวจึงตวัดมองคนที่ยังยืนอึ้งอยู่แล้วเอ่ยย้ำอีกครั้ง “ฉันอยากกินโกโก้” คราวนี้ชายหนุ่มจึงค่อยได้สติเดินไปชงมาให้อย่างมึนๆ เขาไม่เข้าใจว่าฮยอกแจต้องการอะไร ความจริงเขาสมควรจะถูกต่อว่าแรงๆไม่ใช่หรือไงที่ไปชกพี่ชายสุดที่รักเข้า แต่นี่...เขาไม่เข้าใจจริงๆ “นายชงมาให้ฉันหรอ?” มือเรียวรับแก้วเซรามิกสีขาวมาถือไว้ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม คำถามนั้นทำเอาซีวอนงงเข้าไปอีก แล้วเมื่อกี้ใครกันล่ะที่บอกให้เขาไปชงมาให้? “ซีวอนตั้งใจชงมาให้ฉันใช่ไหม?” “อะ...อืม” “น่าเสียดายจังที่ไม่ใช่แก้วลายลูกเจี๊ยบสีเหลืองเหมือนที่เคยกินตอนเด็กๆ แต่ยังไงก็ขอบคุณที่ชงมาให้นะแว่น!” สรรพนามแทนตัวที่ไม่ได้ยินมาเกือบห้าปีทำเอายืนอึ้ง อย่าบอกนะว่า… “ฮยอกแจ...” “จะปิดฉันไปถึงไหน?” “ฉัน...” “จะเป็นคนดีไปถึงไหน?” “คือว่า...ฉัน...” “แค่นี้ฉันยังรักนายไม่พอใช่ไหม ชเวซีวอน?” ยังไม่ทันได้ตอบอะไรเขาก็ถูกร่างบางโถมใส่ ถึงจะยังเจ็บจากที่ถูกถีบมาเมื่อครู่แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะสนใจมากไปกว่าอ้อมกอดของร่างบางโอบกอดเขาไว้แน่น “ขอโทษที่ทำร้ายนายโดยไม่รู้ตัว” มือหนาลูบผมนุ่มแผ่วเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงสะอื้นน้อยๆ “ไม่หรอก ฮยอกแจไม่ผิดเสียหน่อย” จุมพิตเบาๆที่หน้าผากมนอย่างรักใคร่ เขาดีใจจนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่จริงๆ “ฮยอกแจ” “หืม?” “ตอนนี้ฉันไม่ต้องรอแล้วใช่ไหม? ฉันสามารถรักนายได้อย่างเต็มที่แล้วใช่ไหม?” คนฟังถึงกับหัวเราะคิก ที่ผ่านมานายยังรักฉันไม่เต็มที่อีกหรือเนี่ย ถ้าต่อจากนี้ไปนายรักฉันอย่างเต็มที่ฉันไม่มีความสุขจนอกระเบิดเลยหรือไง? “นายคงต้องไปถามเขาก่อน ถ้าเขายอมฉันก็โอเคนะ” ซุกหน้าเข้ากับอกกว้างแล้วซ่อนยิ้มไว้เมื่อเห็นว่าร่างสูงยิ้มเจื่อนลงทันทีที่เอ่ยถึง ‘เขา’ “ซีวอน...” ชายหนุ่มก้มลงลงมองคนที่อยู่ในอ้อมกอด มือเรียวกระตุกแขนเสื้อเขาเบาๆก่อนจะยืนบางอย่างให้ “การ์ดใบนี้ซือหยวนฝากมาให้ฉันใช่ไหม?” เอ่ยถามร่างสูงพร้อมกับรอยยิ้ม ซึ่งซีวอนก็ยิ้มบางๆก่อนจะพยักหน้ารับ “อืม” “ฝากบอกซือหยวนด้วยนะว่าฉันจะเก็บรักษาอย่างดี” “แล้วก็...ที่เขียนเอาไว้ว่าจะคอยปกป้องฉันหน่ะ บอกเขาด้วยว่าทำให้ได้ซะด้วยนะ” “แล้วที่ให้ฉันไปถามเขา?” “นายก็ถามเอาเองว่าซือหยวนว่ายังไง ถ้าเขาโอเคฉันก็จะตกลงยอมคบกับนาย” ร่างบางถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อถูกอีกฝ่ายโน้มตัวลงมาหอมแก้มซ้ายขวาอย่างหมั่นเขี้ยว “ซีวอนอ่า~ แก้มฉันช้ำหมด” “ซือหยวนเขาอนุญาตให้เราคบกัน เพราะฉะนั้นเราคบกันนะ” “ไปถามมาตอนไหน? อย่ามามั่ว” “ก็ถามมาเมื่อกี้แหละ ซือหยวนบอกว่าโอเคเลย แถมยังบอกด้วยนะว่าขอให้รักกันมากๆ ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร” “ขี้ตู่~!” “แล้วรักไหมล่ะ?” “รักสิ” คนตัวเล็กถึงกับเอามือยันอกอีกฝ่ายไว้แทบไม่ทันเมื่อร่างสูงโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ แต่เมื่อเห็นสายตาหวานที่ส่งมาให้จึงยอมหลับตาเป็นเชิงอนุญาต ริมฝีปากอุ่นวาบจากสัมผัสที่ทาบทับลงมา จูบรสหวานที่ต่างเฝ้ารอมานานหลอมรวมคู่รักคู่ใหม่เข้าด้วยกัน จากนี้ไปคงเป็นการเริ่มต้นความรักที่ราบเรียบเรียบเสียที หวังว่าคงไม่มีอะไรร้ายๆเกิดขึ้นอีกแล้วนะ ใครว่าไม่มีกันล่ะหืม? ผมบอกแล้วไงว่าผมจะเอาคืนแบบทบต้นทบดอกเลย คอยดูต่อไปก็แล้วกัน... ว่าแต่... อยากรู้ไหมล่ะว่าตอนนี้ซือเหวินเป็นยังไงบ้าง? ลองไปถามก๊วนกามเทพสิ...แล้วคุณจะรู้คำตอบ END |
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น