คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : For Our Angel
Title :: For Our Angel
Pairing :: KangTeuk
Author :: kobamura
Rating :: G
Author’s Note :: บรรยากาศสบายๆ ฉลองวันเกิดแด่อีทึก
การประชุมลับเกิดขึ้นในห้องเล็กๆที่อัดแน่นไปด้วยชายหนุ่มถึงสิบคนกับอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่อีกฟากหนึ่งของสายโทรศัพท์รวมเป็นการประชุมของสิบเอ็ดหนุ่มแห่งบ้านเอสเจ วาระการประชุมว่าด้วยเรื่อง “วันเกิดของลีดเดอร์...อีทึก” ดูเหมือนจะเป็นเรื่องง่าย แต่มันยากพอสมควรกับการสร้างสถานะการเซอร์ไพร์สไม่ให้ซ้ำกับสิบสามเหตุการณ์ของเมื่อปีที่แล้ว พวกเขาเป็นศิลปินกลุ่มใหญ่ วันเกิดของแต่ละคนก็จะได้รับเหตุการณ์ประหลาดใจเป็นของขวัญกันทุกคน แต่ตอนนี้เกิดปัญหาใหญ่กับพวกเขาเสียแล้ว...นั่นคือ...จะทำอะไรดี ?
“นี่เรานั่งงมกันมานานแล้วนะ คิดออกกันบ้างรึยัง” ทงเฮหันไปถามสมาชิกคนอื่นๆที่นั่งกันเงียบ ซึ่งก็ยังไม่มีใครตอบอะไรกลับมา คิ้วเรียวกระตุกผูกเป็นโบว์แน่น...หมวยเริ่มนอยแล้วนะ...ชริ ~~
“ทำไมปีนี้คิดยากจัง” เรียวอุคเปรยขึ้นมาเบาๆ ซึ่งหลายๆคนก็พยักหน้าเห็นด้วย
“งั้นก็ให้ของขวัญก็พอ...จบ” ฮีซอลสรุปผลออกมาอย่างง่ายดาย เล่นเอาฮันคยองถอนใจหน่ายๆ
“ของขวัญต้องให้อยู่แล้วหล่ะ ปาร์ตี้ก็เป็นเรื่องปกติที่ต้องมี ปัญหาติดอยู่แค่ว่า...”
“...จะให้อะไรพี่ทึกดี” ฮยอกแจเอ่ยต่อประโยคของหนุ่มจีนอย่างรู้กัน
“นั่นสิ” หลายเสียงในที่นั้นเอ่ยออกมาแทบจะพร้อมกัน พวกเขาจะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดลีดเดอร์ที่เคารพดีนะ
“ก็ต้องให้ของที่พี่ทึกชอบ” ซองมินเริ่มเปิดประเด็น
“แล้วอะไรที่พี่ทึกชอบบ้างหล่ะครับ ?” เสียงของคยูฮยอนดังรอดจากปลายสายโทรศัพท์ที่เปิดลำโพงไว้ ถึงน้องเล็กยังพักฟื้นตัวอยู่แต่ก็อยากมีส่วนร่วมในการมอบความสุขให้พี่ชายคนโตของวงเช่นกัน
“ถามคังอิน” ฮีซอลคว้ามือถือเครื่องสวยมากดเตรียมโทรออก หากแต่มีเสียงท้วงไว้ก่อน
“ผมถามแล้วพี่ซิน...พี่เขาก็บอกแค่ว่า ให้อะไรพี่ทึกเขาก็ดีใจทั้งนั้นแหละ ถ้าเป็นของขวัญจากน้องๆหน่ะ” เรียวอุคเอ่ยพร้อมกับส่ายหน้า ก็อยากให้พี่ทึกดีใจสุดๆหน่ะสิ ถึงได้ถามว่าพี่เขาชอบอะไร แล้วดูพี่คังอินตอบมาสิ ดับแสงสว่างของพวกเขาเสียหมด
“แล้วขืนโทรไปตอนนี้ความก็แตกหมดสิ เพราะคังอินไปซื้อของกับอีทึก” ฮันคยองสำทับขึ้นมาอีกคน
“เออ...ลืมไป” พี่คนรองเก็บมือถืออย่างเดิมก่อนจะหันมาพูดกับน้องๆที่เหลือ
“แล้วจะเอายังไง ?” บังเกิดความเงียบขึ้นมาในห้องประชุมอันแสนคับแคบอีกครั้ง...นั่นสิ...จะเอายังไงดี ?
“กลับมาแล้ว” เสียงใสๆของหัวหน้าวงดังขึ้นเรียกความสนใจของน้องๆที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกไปรวมที่ผู้มาใหม่เป็นจุดเดียว อีทึกถึงกับสะดุ้งก่อนจะถามเสียงแผ่ว
“ทำไมมองพี่แบบนั้น” มองยังกับจะจ้องจับผิดหรือไม่ก็กะว่าจะจ้องให้ทะลุกันเลยทีเดียว
“...อ่า...แค่อยากรู้ว่าพี่ซื้ออะไรมาบ้าง แล้วก็มีมาฝากพวกเราบ้างรึเปล่า” ซองมินไถลไปได้ก่อนเพื่อน ทุกคนพยักหน้าหงึกหงักตามราวกับนัดกันไว้ ซึ่งคนสวยก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร แต่คนที่เอะใจรู้สึกจะเป็นอีกคนที่ยืนถือของอยู่ข้างๆมากกว่า คังอินเหล่ตามองสมาชิกในวงอย่างจับผิด
“ซื้อมาสิ มีขนมมาเยอะแยะเลยนะ”
“พี่ทึกซื้อหรอ ?” ฮยอกแจหันมาถามอย่างไม่เชื่อ ก็รู้ๆกันอยู่ว่าพี่ทึกงกจะตาย
“ใช่” ตอบพร้อมยิ้มกว้าง
“แต่ฉันเป็นคนจ่ายหน่ะ” คังอินสวนขึ้นมาทันควัน ก่อนจะรีบหลบฝ่ามือพิฆาตโดยการเอาถุงของฝากไปแจกน้องๆที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
“แต่ยังไงฉันก็เป็นคนเลือกเองนะ” ร่างบางบ่นอุบอิบก่อนจะสะดุ้งน้อยๆเมื่อมีมือลึกลับมาแตะที่ไหล่
“มีอะไรหรอซิน”
“มีเรื่องจะคุยด้วย” คนสวยสองคนแยกออกไปนั่งคุยกันในห้องครัวโดยมีน้องๆชะเง้อมองตามราวกับอยากจะตามไปสโตรกเกอร์จนคังอินต้องถามเสียงเข้ม...ทำดุไว้ก่อน เดี๋ยวไม่น่ากลัว
“พวกนายนี่ดูแปลกๆนะ มีอะไรกับพี่ทึกรึไง”
“ก็นิดหน่อย” ซีวอนตอบก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ทงเฮกับซองมิน หนูฟักทองหวานกับหมวยน้อยยิ้มให้กันก่อนจะล็อคแขนทั้งสองข้างของคังอินแล้วพาเข้าไปในห้องประชุมลับ โดยสมาชิกที่เหลือก็ค่อยๆทยอยไปไม่ให้เป็นที่น่าสงสัย
“เล่นอะไรเนี่ย” คังอินถามอย่างตกใจเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เขาถูกให้นั่งอยู่ตรงกลางโดยที่สมาชิกที่เหลือนั่งล้อมเขาเอาไว้หมด...อย่าบอกนะว่าจะรุมประชาทัณฑ์ ? เขาไปทำความผิดอะไรไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“พี่คังอินพวกเรามีเรื่องให้พี่ช่วยนิดหน่อย” ฮยอกแจเป็นคนเริ่มต้นพูดก่อน
“จะให้ฉันช่วยแล้วมานั่งกดดันกันแบบนี้ทำไม มันเครียดนะเว้ย !” อย่างน้อยก็พอเบาใจได้ว่าเขาจะไม่โดนรุมใช่มั้ย ? มือหนาลอบปาดเหงื่อทิ้งอย่างโล่งใจ
“อีกไม่กี่วันจะวันเกิดพี่ทึกแล้ว พวกเรายังคิดไม่ออกเลยว่าจะให้อะไรพี่ทึกดี”
“ฉันก็บอกเรียวอุคไปแล้วนี่ว่า...” ยังไม่พูดไม่ทันจบทงเฮก็สวนออกมา
“พวกเรารู้แล้ว แต่ก็อยากให้ของที่พี่เขาอยากได้ไง เก็ทป่ะเนี่ย”
“อืม” คนถูกล้อมพยักหน้าเบาๆ ที่แท้ก็เรื่องนี้...งั้นที่พี่ซินเรียกพี่ทึกไปคุยก็คงไม่พ้นเรื่องนี้หล่ะมั้ง
“ตกลงพี่จะช่วยพวกเรามั้ย”
“จะให้ช่วยอะไรหล่ะ”
“ก็......ช่วงนี้พี่ทึกพูดถึงอะไรที่อยากได้บ้างมั้ย หรือบ่นๆอะไรประมาณเนี้ย”
“ก็มีนะ....อย่างเช่น...” คังอินเล่าไปเรื่อยๆโดยมีอีกเก้าคนที่เหลือตั้งใจฟังราวกับคาบเลคเชอร์วิชาสำคัญก็ไม่ปาน หลังจากจบคาบเลคเชอร์แสนโหด พี่หมีของน้องๆก็ถูกปล่อยออกมาจากห้อง
“โดนลากไปสอบสวนมาหรอ ?” ฮีซอลทักยิ้มๆ
“นิดหน่อย...ว่าแต่พี่เองก็ลากพี่ทึกไปคุยเหมือนกันนี่ ได้อะไรมาบ้างรึเปล่า?”
“คึคึคึ” นอกจากไม่ตอบแถมยังหัวเราะมีเลศนัยอย่างสุดซึ้ง ร่างของพี่ชายคนรองหายเข้าไปห้องที่เขาเพิ่งถูกปล่อยออกมา แล้วการประชุมแบบนกกระจอกแตกรังก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
“มายืนทำอะไรตรงนี้คังอิน ?” ร่างคุ้นตาเดินมาใกล้ๆ นัยน์ตาสวยมองเขาอย่างสงสัย
“เอ่อ...ผม...ผมเพิ่งออกมาจากห้องน้ำหน่ะ” ถึงคำตอบจะออกมาแปล่งๆแต่อีทึกก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร ขาเรียวเดินตรงไปที่ห้องตัวเองโดยมีอีกคนตามไปติดๆ
“พี่ซินเรียกพี่ไปคุยอะไรหรอ”
“เรื่องจิปาถะหน่ะ ก็เป็นเรื่องที่ฉันกับซินชอบคุยกัน แต่วันนี้หมอนั่นดูแปลกๆ”
“แปลกยังไง”
“ไม่รู้สิ...เหมือนจะพยายามจับใจความสำคัญ”
“เห ?”
“แบบว่าตั้งใจฟังเกินเหตุหน่ะ มันผิดวิสัย...สงสัยคงมีแผนอะไรแน่ๆ ฉันคงต้องระวังตัวมากกว่านี้” บอกยิ้มๆก่อนจะเปิดประตูห้อง
“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วไปพักผ่อนเถอะ”
“ครับ” ริมฝีปากหนายิ้มรับคำขอบคุณนั้น ถึงเวลาที่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันสองคนจะไม่มากมาย แต่พวกเขาก็มีความสุข ร่างสูงเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง มือหนาล้วงลงไปสัมผัสของขวัญชิ้นพิเศษในกระเป๋าแล้วยิ้มออกมาบางๆ อีกไม่กี่วันแล้วสินะ...อีทึกจะได้รู้ตัวซักทีว่า...ตัวเองสำคัญกับทุกคนแค่ไหน
“ขอบคุณมากครับ” อีทึกเอ่ยขอบคุณพนักงานขับรถที่พาเขาและฮยอกแจมาส่งที่หอพัก สองพี่น้องเดินฝ่าความหนาวของช่วงเวลาตีหนึ่งครึ่งเข้ามาในตัวอาคาร อีทึกมองถุงของขวัญขนาดใหญ่สองสามถุงในมือแล้วยิ้มออกมาบางๆ วันนี้แฟนเพลงบางส่วนหอบของขวัญไปให้เขาที่สถานี เพราะกว่าจะจัดรายการเสร็จก็เข้าสู่วันใหม่แล้ว แน่นอนว่าวันนี้คือวันเกิดของเขา ดูเหมือนทางสถานีก็ไม่ยอมน้อยหน้า เค้กก้อนใหญ่ถูกวางตรงหน้าเขาพร้อมกับเสียงสต๊าฟในรายการที่ช่วยกันร้องเพลงอวยพร เป็นเริ่มต้นวันเกิดด้วยเรื่องที่ดีจริงๆ
“วันนี้อิ่มมากเลย” ฮยอกแจเปรยเบาๆ วันนี้กินเค้กที่สถานีไปชิ้นเบ่อเริ่มเทิ่ม อ่า...สงสัยต้องเตรียมยาลดกรดในกระเพาะซะแล้ว พรรคพวกที่อยู่ข้างบนจะเป็นยังไงกันบ้างนะ ? ว่าแล้วก็หยิบมือถือในกระเป๋าขึ้นมากดส่งข้อความไปที่ใครบางคน
‘จะขึ้นลิฟต์แล้วนะ’ ไม่นานนักก็มีข้อความส่งกลับมา
‘ทางนี้ก็พร้อมแล้ว’ แร็พเตอร์คนสำคัญของวงยิ้มบางๆ ได้เวลาฉลองอีกแล้ว คึคึคึ ~~
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียว แฟนส่งข้อความหารึไง” อีทึกทำท่าจะชะโงกหน้ามาดู มือเรียวจึงรีบเก็บมือถือใส่กระเป๋าพลางแก้ตัว
“เปล่าซักหน่อย...” เสียงกริ่งดังขึ้นเมื่อลิฟต์ขึ้นถึงชั้นที่ต้องการ ฮยอกแจปล่อยให้อีทึกออกไปก่อน เพราะคนที่จะเปิดประตูต้องไม่ใช่เขา...ไม่งั้นก็เสียแผนที่วางกันไว้หมดสิ
“ฮยอกแจ...” คนถูกเรียกสะดุ้ง อย่าบอกนะว่าจะให้เข้าเปิดประตูอ่ะ
“มาช่วยพี่ถือของหน่อย ไขกุญแจไม่ถนัด” บอกพลางส่งถุงของขวัญให้ มือเรียวรีบคว้าถุงมาถือไว้ทั้งหมดอย่างรวดเร็ว เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะ
“กลับมาแล้ว...” พูดออกไปด้วยความเคยชินทั้งที่รู้ดีว่าน้องๆต้องเข้านอนกันหมดแล้ว หากแต่ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อภาพตรงหน้าปรากฏแก่สายตาชัดเจน ห้องที่คิดว่าน่าจะมืดสนิทแต่กลับสว่างไสวเพราะแสงเหลืองนวลจากเทียนนับสิบเล่มที่อยู่ตลอดสองข้างทางเดิน ฮยอกแจดันหลังให้เจ้าของวันเกิดก้าวเข้าไปในห้อง
Happy Birth Day to you ~
Happy Birth Day to you ~
Happy Birth Day Dear LeeTeuk ~
Happy Birth Day to you ~
สิบชีวิตที่รออยู่ในห้องร่วมกันร้องเพลงอวยพร เค้กไอศกรีมผลไม้ก้อนโตถูกยกมาโดยสี่หนุ่มที่ถูกคัดเลือกมาแล้วว่าแรงเยอะ...คังอิน ชินดง คิบอม และซีวอน
“ไอศกรีมผลไม้!!” อีทึกมองเค้กตรงหน้าด้วยสายตาเหมือนเด็กได้ของถูกใจ เขาเพิ่งบ่นกับคังอินไปเมื่อไม่กี่วันนี้เองว่าอยากกิน...หรือว่า ? นัยน์ตาสวยเหล่มองคนที่น่าจะรู้เรื่องทั้งหมด แต่อีกฝ่ายเพียงยิ้มให้เขาจนตาหยีเท่านั้น แต่นั่นก็ไม่เท่าเรื่องที่อีกฝ่ายพูดเสียจนเขาเชื่อในเรื่องการเปิดประตูเข้าบ้านคนแรกในวันเกิดตัวเอง
‘พี่รู้มั้ยว่าถ้าเราเปิดประตูเข้าบ้านเป็นคนแรกในวันเกิดของตัวเอง ความสุขจะไหลเข้ามาหาเราหล่ะ’
‘หรอ ?’
‘ตอนนั้นวันเกิดผม...ผมโกรธมากเลย ที่ทงเฮชิงเปิดประตูตัดหน้าผม...แต่ผมก็โกรธไม่ลงเพราะหมอนั่นปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ’
‘วันเกิดพี่ พี่ต้องทำให้ได้นะ อย่าปล่อยให้ฮยอกแจชิงตัดหน้าได้หล่ะ’
ถึงเรื่องที่คังอินบอกมาจะเป็นเรื่องโกหก แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่า...ตอนนี้ความสุขกำลังหลั่งไหลเข้ามาที่ตัวเขาไม่ขาดสายเชียวหล่ะ ริมฝากสวยยิ้มรับคำอวยพรจากน้องๆอย่างมีความสุขก่อนจะก้มลงเป่าเทียน เสียงปรบมือพร้อมกับโห่ร้องดังขึ้น ทันทีที่เทียนดับหมดทั่วทั้งห้องก็สว่างขึ้นฉับพลัน
“ขอบคุณมาก...” ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ เจ้าของวันเกิดก็ถูกพาไปที่ห้องครัว อาหารน่าทานมากมายวางเรียงจนเต็มโต๊ะ แล้วทุกอย่างก็เป็นของที่เขาชอบทั้งนั้น...ขอบคุณจริงๆทุกคน ขอบคุณสำหรับความสุขเล็กๆในวันนี้
“เอ้า ! เจ้าของวันเกิดมาแล้ว ได้เวลาฉลอง !!” เมื่อเห็นพี่ใหญ่ซึ้งจนน้ำตาเริ่มคลอเบ้า ทงเฮจึงรีบสะกิดให้ฮีซอลเปิดงานปาร์ตี้ทันที ไม่งั้นอาจจะมีคนบ่อน้ำตาแตกได้อีกหลายคน
“เฮ !” เหล่าบรรดานักกินเริ่มปฏิบัติภารกิจอย่างแข็งขัน เค้กไอศกรีมผลไม้ถูกนำมาเสิร์ฟหน้าเจ้าของวันเกิดเป็นอย่างแรก แล้วก็ตามมาด้วยอีกหลายอย่างจนทานแทบไม่ทัน เสียงหัวเราะเฮฮาดังขึ้นภายในห้องเล็กๆที่อัดแน่นไปด้วยความสุข ช่วงเวลาที่หลายคนอาจจะกำลังหลับไปฝันดี ถ้าตอนนี้เขากำลังฝัน ก็คงเป็นความฝันที่สุดยอด หากแต่นี่คือเรื่องจริง...ซึ่งมันย่อมดีกว่าความฝันอยู่แล้วจริงมั้ย ? เขาสามารถพูดออกมาได้เต็มปากว่าเขากำลังมีความสุข...ความสุขจากการที่ได้อยู่ร่วมกันทั้งสิบสามคน ฟันฝ่าความทุกข์และความสุขมาด้วยกัน ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งผมลงมาเกิดในวันนี้ครับ
“พี่ทึก ! นั่งร้องไห้ซะงั้นเลย ใครแกล้งพี่ทึก ~~” ทงเฮโวยวายเป็นคนแรก จากนั้นก็บังเกิดเสียงเถียงกันไปมาราวกับนกกระจอกแตกรัง จนอีทึกต้องเป็นฝ่ายห้ามทัพเสียเอง
“เปล่า...พี่แค่ดีใจ วันนี้พี่มีความสุขมากเลย ขอบคุณทุกคนนะ” ทิชชูถูกยื่นให้ตรงหน้า เมื่อหันไปก็พบใครบางคนที่ส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้
“เดี๋ยวตาบวมหรอก” บอกเบาๆก่อนจะลงมือซับน้ำตาให้เสียเองเมื่อคนตรงหน้ายังไม่มีท่าทีที่จะรับมันไป
“ไม่ได้ร้องไห้หนักขนาดนั้นเสียหน่อย แค่ปลื้มใจเฉยๆ” ยังไม่วายเถียงจนได้
“รู้แล้วครับ จากนี้ไปยังมีอะไรให้พี่ปลื้มอีกเยอะ”
“หืม ?” คนถูกถามไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากดึงมือพาเจ้าของวันเกิดไปที่ห้องนอน เมื่อเปิดประตูเข้าไปนัยน์ตาสวยเบิกกว้างเมื่อมีของขวัญมากมายอยู่บนเตียงเขาเต็มไปหมด
“...คังอิน”
“ครับ ?” ร่างสูงปล่อยให้อีทึกเดินเข้าไปดูของขวัญใกล้โดยที่ตัวเองยังคงยืนอยู่ตรงประตูไม่ขยับไปไหน
“วันนี้ฉันมีความสุขมากๆเลยหล่ะ”
“ผมรู้แล้วครับ”
“แกะเลยนะ” หันมาถามอย่างอยากรู้อยากเห็น นัยน์สวยส่องประกายระยิบระยับจนเขาอดมองไม่ได้
“ได้สิครับ” กล่องของขวัญถูกหยิบขึ้นมาแกะทีละชิ้น สีหน้าหลากหลายของอีทึกทำเอาคังอินอดอมยิ้มไม่ได้ ของขวัญถูกวางเรียงไว้ตามลำดับ บางชิ้นก็เรียกรอยยิ้ม แต่บางชิ้นก็ทำเอาร่างที่นั่งอยู่บนเตียงหน้าเหวอไปได้เช่นกัน ร่างสูงขยับเข้าไปหาเมื่ออีกฝ่ายกวักมือเรียก
“คังอินมาดูนี่สิ”
“ครับ ?”
“ลองดูของขวัญแต่ละคนสิ ช่วยดูแล้วบอกฉันทีว่านี่คือของขวัญหน่ะ” คิ้วหนาอดที่จะขมวดให้กับคำถามไม่ได้ แต่ก็ยอมทำตามที่อีกฝ่ายขอแต่โดยดี เมื่อเห็นของที่ถูกเรียงรายบนเตียงอย่างชัดเจน อยากจะกุมขมับแต่ก็ไม่กล้าทำ...นี่มัน...
“รูปพี่ซิน ?”
“หมอนั่นเขียนมาหลังรูปบอกว่า...ดูรูปฉันเช้าเย็นแล้วจะดูดีขึ้น”
“ตำราฝึกทำอาหาร”
“...นั่นของฮันคยอง”
“ยาบำรุงกล่องเสียง K.R.Y. ??” หวังว่าตัวอักษรย่อนี่คงไม่ใช่ชื่อยี่ห้อหรอกนะ
“ของเยซอง เรียวอุคแล้วก็คยูฮยอนหน่ะ” ร่างสูงพยักหน้ารับรู้ก่อนจะดูของขวัญชิ้นต่อไป
“คู่มือการเต้น ??”
“ของชินดงกับฮยอกแจ เขียนและเรียบเรียงเองมีเล่มเดียวในโลก”
“หนังสือสอนขับรถ ?!”
“นั่นของซีวอน”
“รองเท้าส้นตึก”
“ทงเฮ ! ฉันสูงกว่าหมอนั่นอีกนะคังอิน”
“การพูดภาษาอังกฤษจากจิตใต้สำนึก...ของคิบอม ?”
“ใช่ !”
“แล้วตุ๊กตาคิตตี้ตัวใหญ่นั่น...ซองมิน ??”
“ถูก ! ฉันปลื้มของซองมินที่สุดแล้ว” พูดพลางดึงตุ๊กตาตัวโตเท่าตัวมากอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างหมันเขี้ยว ก่อนจะหันมามองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เดาไม่ออก
“คังอิน”
“ครับ ?”
“ทำไมไม่มีของนายหล่ะ”
“ก็นี่ไง” คนถูกถามยิ้มกว้างก่อนจะยกนิ้วชี้ตัวเองพลางทำหน้าอย่างภูมิใจ
“ไหน ?”
“ผมไง”
“บ้า !” ตุ๊กตาคิตตี้แปรสภาพเป็นอาวุธขนาดใหญ่เพื่อปาใส่คนยียวน แต่มีหรือที่คนแรงเยอะอย่างคังอินจะรับไม่ไหว
“ผมพูดจริงนะ”
“นายหน่ะเป็นของฉันตั้งนานแล้วไม่รู้รึไง !” พูดเสร็จก็ก้มหน้างุดเลยไม่ทันเห็นรอยยิ้มดีใจอย่างปิดไม่มิดจากคนชื่อคิมยองอุน ร่างสูงเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าใกล้ๆก่อนจะหยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินกล่องหนึ่งออกมาจากประเป๋าแล้วยื่นไปตรงหน้าคนที่รัก
“สุขสันต์วันเกิดแด่ปาร์คจองซู...นางฟ้าคนสำคัญของผม” มือเรียวรับกล่องเล็กๆนั้นมา นัยน์ตาสวยมองสบกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า เมื่อเปิดออกก็พบแหวนเงินคู่อยู่ในนั้น
“...คังอิน ?” นัยน์ตาสวยรื้นไปด้วยน้ำตา ของขวัญตรงหน้าทำเอาเขาพูดอะไรไม่ออก การได้รับความสำคัญจากคนที่เรารักมันมีความสุขเสียจนเจ็บไปทั้งหัวใจ
“หมั้นไว้ก่อน” แหวนเกลี้ยงถูกสวมเข้าอย่างเหมาะเจาะที่นิ้วนางข้างขวาของทั้งสองคน คังอินดึงมือเรียวมากุมไว้หลวมๆ
“จากนี้ไปผมจะดูแลพี่ จะอยู่เคียงข้างพี่ จะเป็นกำลังใจให้พี่ และจะรักพี่ตลอดไป...ปาร์คจองซูจะยอมรับคำสัญญานี้ของคิมยองอุนมั้ยครับ”
“...ยอมรับ...” ร่างบางโผเข้ากอดคนตรงหน้าแน่น หากความรักคือความเจ็บปวด เขาก็ขออยู่ในความเจ็บปวดอันแสนหวานนี้ ตราบใดที่มีคนๆนี้อยู่เคียงข้างเขาก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ขอบคุณนะคังอิน ขอบคุณที่เกิดมาเพื่ออยู่เคียงข้างฉัน ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้เรารู้จักกัน
ขอบคุณที่เกิดมา...เพื่อรักกัน
END.
ความคิดเห็น