[รวมฟิคสั้น] Super Junior (YAOI)

ลำดับตอนที่ #1 : [Series] Love Is -1- (เยเรียว)

Title :: [Series] Love Is…
Part :: เมื่อรักคือ…ความคิดถึง
Pairing :: Yesung Ryeowook
Author :: kobamura
Rating :: PG-13
Author’s Note :: เรื่องทุกอย่างก็เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติขึ้นเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงนะคะ


ครั้งแรกกับฟิคคู่นี้

เพราะพี่เยซอง…บอกได้แค่นี้จริงๆ

ใครฟังเพลง Love Is Really Pain ของพี่เย่แล้วบ้าง?

ไรเตอร์จะร้องไห้ TT^TT มันจี๊ดใจมากมาย











‘วันนี้ผมง่วงมากเลย ไว้ค่อยคุยกันนะครับ’




‘ผมต้องไปทำงานต่อแล้วล่ะ แค่นี้นะพี่เยซอง’




‘เหนื่อยจัง…ผมอยากพักแล้วล่ะ พี่ไม่มีธุระสำคัญอะไรใช่ไหม? งั้นผมขอวางสายก่อนนะ’





หัวใจของผมเต้นช้าลงตั้งแต่เมื่อไหร่?





ชายหนุ่มวางมือถือลงที่โต๊ะแล้วถอนใจหนักๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เราคุยกันไม่เคยเกินสามนาที ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เราอยู่ห่างกันแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขารู้สึกว่า…มันไม่เหมือนเดิม

“พี่เยซองยังไม่นอนอีกหรอครับ?” ร่างบางของน้องชายร่วมวงที่เพิ่งกลับมาจากจัดรายการเดินเข้ามาหา คนเป็นพี่เพียงแค่ยิ้มแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

“มันดึกแล้วนา…พี่จะยังมาท่องเว็บไซต์อีกหรอ? อ่า…นี่มันคลิปเอสเจเอ็มนี่” ฮยอกแจยื่นหน้าเขามาดูด้วยคน ยังไม่ทันจะได้คุยอะไรกันต่อ เสียงโทรศัพท์ของน้องชายก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ไก่น้อยหันมายิ้มแหยๆให้พี่ชายก่อนจะขอตัวไปนอน แต่เสียงคุยก็แว่วมาพอที่จะจับใจความได้


‘อืม…เพิ่งมาถึง’

‘ครับๆ จะรีบเข้านอนครับผม’

‘ซีวอนนี่ขี้บ่นจริง’



ถ้าบอกว่าอิจฉา…มันคงไม่ผิดใช่ไหม?



“ยังไม่นอนอีกหรอ?” เสียงทักของผู้มาใหม่เรียกให้เขาหันกลับไปมองอีกครั้ง หัวหน้าวงความรู้สึกไวเป็นเลิศเพียงแค่ยืนมองคนที่มีศักดิ์เป็นน้องชายอยู่เงียบๆก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟาที่อยู่ไม่ไกลกันนัก

“ก็มันไม่ง่วง”

“คิดถึงทำไมไม่โทรไปหาล่ะ แค่คลิปมันไม่ช่วยให้ความคิดถึงลดลงได้หรอก” กาแฟกระป๋องของฝากจากแฟนรายการถูกส่งให้ซึ่งชายหนุ่มก็รับมาเปิดดื่มโดยไม่พูดอะไรจนอีทึกต้องเอ่ยเรียกอีกครั้ง

“เยซอง…”

“สำหรับนายความรักคืออะไรหรออีทึก?”

“ถามทำไม”

“เปล่า…ฉันก็แค่กลัวความหมายมันกำลังจะเปลี่ยนไปก็เลยถามให้แน่ใจเท่านั้นเอง” ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง โดยมีสายตาที่เป็นห่วงของคนเป็นพี่มองตามไปแต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องของคนสองคนที่จะต้องเคลียร์กันเอง








ฟูกนุ่มยุบลงไปกว่าครึ่งเมื่อชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนเต็มแรง รู้สึกอยากจะจมหายไปกับผ้านวมผืนหนานี้จริงๆ เขาไม่ใช่คนที่คิดอะไรมาก แต่สภาพที่ดูไม่ได้อย่างตอนนี้มันคืออะไรกันนะ? หรืออาจจะเป็นเพราะเขาว่างเกินไป

ซุปเปอร์จูเนียร์แฮปปี้ก็ปิดโปรเจคไปแล้ว ซุปเปอร์จูเนียร์ทีก็เตรียมรีเดบิวที่ญี่ปุ่น สงสัยที่เกาหลีคงจะเหลือเพียงแค่เขาที่ไม่มีอะไรจะทำกับคิบอมที่กำลังถ่ายละครจนหัวปั่น หรือว่าเขาจะหาอะไรทำดีนะ อย่างน้อยก็จะได้ลดความฟุ้งซ่านที่กำลังรบกวนเขาอยู่ตอนนี้


เขากำลังมีความทุกข์


ทุกข์เพราะความคิดถึง


คิดถึงใครอีกคนที่เหมือนจะเปลี่ยนไป








“นั่นนายจะไปไหน” อีทึกที่เงยหน้าขึ้นมาจากอาหารเช้ามื้อเร่งด่วนเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างสูงเดินออกมาจากห้องพร้อมกระเป๋าเดินทางใบย่อม ซึ่งดูเหมือนสมาชิกคนอื่นๆก็แปลกใจไม่แพ้กัน เพราะแต่ละคนออกอาการคิ้วขมวดเหมือนเป็นถามอยู่กรายๆเช่นเดียวกัน

“กลับบ้าน”

“แล้วบอกพี่คิบอมหรือยัง?”

“โทรไปบอกแล้ว พี่เขาบอกว่าตอนนี้ฉันไม่มีตารางงาน ถ้ามีจะโทรไปเรียกตัวกลับมา” คนว่างงานเดินมานั่งร่วมโต๊ะโดยเลือกที่จะนั่งที่ว่างตรงข้างๆฮยอกแจ

“กลับมาแล้วอย่าลืมของฝากนะพี่ ขนมจากบ้านพี่คราวก่อนอร่อยมากเลย ผมชอบ”

“เดี๋ยวเจอขนมแปลกๆจะซื้อมาฝากนะ” ฮยอกแจยิ้มกว้างก่อนจะลงมือทานข้าวต่อเมื่อได้เวลาที่เขาจะต้องไปถ่ายรายการกับพี่อีทึกแล้ว สมาชิกที่มีงานในช่วงเช้าต่างทยอยกันออกไปทำงาน ใครที่มีงานช่วงบ่ายหลังทานข้าวเสร็จก็ไปเลื้อยกันต่อที่ห้องรับแขก บ้างก็เล่นเนท บ้างก็ดูโทรทัศน์ เยซองยืนมองเพื่อนร่วมวงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกไปจากห้องพัก ถ้าออกเดินทางช้าบางทีเขาอาจจะถึงบ้านเย็นหรือไม่ก็มืดเลยก็ได้








“ทำอะไรอยู่หรอเรียวอุค?” เสียงพี่ใหญ่ของทีมเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าน้องชายให้ความสนใจกับโน้ตบุคมาตั้งแต่ช่วงเช้าแล้ว

“ก็เข้าไปอ่านไซเวิร์ลของคนอื่นๆหน่ะครับ แล้วก็ตอบคำถามแฟนๆในยูเอฟโอด้วย”

“ฉันนึกว่านายจมอยู่ในไซเวิร์ลพี่เยซองเสียอีก” ซีวอนที่กำลังนอนคุยโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาเอ่ยแซวก่อนจะกลับไปอยู่ในโลกส่วนตัวต่อ คนถูกแซวก็ไม่ได้เถียงอะไรนอกจากทำเป็นไม่ได้ยินอะไรแล้วนั่งสนใจหน้าคอมต่อไป และไซเวิร์ลของคนที่ซีวอนพูดถึงก็ถูกเรียกหน้าเพจขึ้นมา…พี่เยซองอัพไซแต่เช้าเลยแฮะ



[ตอนนี้ไม่มีอะไรทำ]

[มันน่าเบื่อ]

[ผมอยากกลับบ้าน]



ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเมื่อคนรักคงจะว่างจนหงุดหงิดเลยต้องมาระบายใส่ไซเวิร์ล หากสายตาไม่เหลือบไปเห็นสถานะที่ถูกเปลี่ยนไป



Love Is Really Pain



เรียวอุคยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นจนฮันคยองที่เดินเข้าไปเอาเอาขนมในครัวออกมาแจกน้องๆต้องสงสัยอีกรอบ หันไปหาใครก็ต่างส่ายหน้าว่าไม่รู้ทั้งนั้น แต่เขาก็เชื่อว่าต้องมีคนหนึ่งที่รู้ มีสายอยู่ในเกาหลีตลอดเวลาจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรือไง

“ฉันคิดว่านายรู้นะซีวอน” หย่อนตัวลงนั่งข้างน้องชายที่กำลังนั่งมองเรียวอุคอยู่เหมือนกัน ชายหนุ่มส่ายศีรษะช้าๆ

“เรื่องของคนสองคนแหละพี่ ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร”

“ทะเลาะกันหรอ?”

“ผมไม่รู้เหมือนกัน แต่เห็นฮยอกแจบอกว่าพี่เยซองก็อาการประมาณนี้แหละ…แล้วนี่ก็กลับบ้านที่ต่างจังหวัดไปแล้วด้วย” ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรกันต่อเสียงข้อความเรียกเข้าก็ดังขึ้น ซีวอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะรีบโทรกลับทันที

“มีอะไรหรอเปล่า? เราเพิ่งวางหูกันไปเมื่อกี้เองนะ คิดถึงหรอ?” แซวคนปลายสายอย่างอารมณ์ดีก่อนจะทำปากยู่เพราะดูท่าจะโดนสวดกลับอยู่ไม่น้อย เจ้าชายของวงพยักหน้ารับให้กับคนปลายสายก่อนจะลุกขึ้นไปหาเรียวอุคที่ยังคงนั่งมองหน้าเพจนั้นนิ่งๆ

“ฮยอกแจจะคุยด้วย” ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ก็รับโทรศัพท์จากร่างสูงมารับแต่โดยดี

“มีอะไรหรอ?”

[ฉันไม่มีหรอก แต่พี่ทึกเขาอยากคุยกับนาย รอเดี๋ยวนะ] ปลายสายถูกเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กขยับตัวอย่างอึดอัดเมื่อรู้สึกเหมือนว่าการคุยครั้งนี้คงไม่ใช่เรื่องสนุกๆแน่

[พี่จะคุยเรื่องส่วนตัวกับเรา ถ้าไม่สะดวกก็หาที่เงียบๆคุยกับพี่ก็ได้นะ…] คนเป็นพี่เอ่ยอย่างรู้ใจเพราะรู้ดีว่าตอนนี้สมาชิกเอสเจเอ็มทุกคนคงจะนั่งรวมด้วยกันหมดที่ห้องรับแขก จะให้คุยเลยเรียวอุคคงจะไม่สะดวกใจ

“งั้นขอเวลาเดี๋ยวนะครับพี่ทึก” บอกกับคนปลายสายก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง ฮันคยองมองตามแล้วหันกลับมาที่ซีวอนเหมือนจะขอคำตอบ แต่พ่อคุณชายก็แค่ยักไหล่ก่อนจะเดินเข้าไปหาอะไรกินในครัวบ้าง








[งานที่จีนเยอะหรือเปล่า] ทันทีที่บอกว่าพร้อมแล้วพี่ชายคนโตก็เอ่ยถามทันที

“ก็เยอะครับ เดินสายตลอดเลย”

[คงจะเหนื่อยสินะ]

“ก็พอสมควรครับ”

[คุยๆกันบ้างก็ดีนะ พี่ไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่า…พี่ก็อยากให้เราสองคนคุยกัน]

“…………”

[มันอาจจะดูเหมือนก้าวก่าย แต่พี่ก็แค่เป็นห่วงน้องของพี่เท่านั้นเอง เรียวอุคไม่โกรธพี่ใช่ไหม?]

“ไม่หรอกครับ เพียงแค่…ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน”

[ไม่มีใครเข้าใจเยซองเท่าเราอีกแล้วล่ะ เยซองเป็นแบบไหน…พี่ว่าเรารู้ดีที่สุด ลองคุยกันดูนะ ตอนนี้เยซองไม่มีตารางงานเลย หมอนั่นก็เลยกลับบ้านไปแล้ว ถ้าเราว่างๆก็ลองโทรไปแล้วกัน เยซองคงไม่ติดธุระอะไรหรอก]

“ครับ”

[อ่า…เดี๋ยวพี่ต้องไปอัดรายการต่อแล้วล่ะ คุยกันดีๆนะ]

“ขอบคุณนะครับพี่ทึก” นัยน์ตากลมโตนั่งมองโทรศัพท์มือถือในมือก่อนจะวางมันไว้ข้างๆตัว มือเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่ซื้อมาแบบเป็นคู่กับของพี่ชายที่รักมาเพื่อต่อสายหาใครอีกคนที่อยากจะคุยด้วย จะว่าไป…ตั้งแต่เขามาทำยูนิตใหม่ที่จีน นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาเป็นฝ่ายโทรไปหาพี่เยซองก่อน



ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาทำตัวละเลยแบบนี้?



[สวัสดีครับ] คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อคนที่มารับสายกลับไม่ใช่คนที่คิดถึง แต่พอปลายสายเอ่ยย้ำมาอีกครั้งเขาก็จำได้ว่าใคร

“จงจิน…พี่เยซองอยู่ไหม?”

[อ่า…พี่เรียวอุค? พี่เยซองนั่งเล่นที่สวนหลังบ้านหน่ะครับ รอเดี๋ยวนะครับ] เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างเป็นกันเองก่อนจะมีเสียงแว่วๆเหมือนคุยกับใครอยู่อยู่ไกลๆซักพักเสียงที่คุ้นเคยก็ตอบรับมาที่ปลายสาย

[วันนี้ไม่มีงานหรอ?]

“ไม่มีครับ วันนี้ได้พัก”

[ก็ดีแล้ว ทำงานหนักติดต่อกันมากๆเดี๋ยวก็ได้ไม่สบายกันพอดี วันหยุดทั้งที่ต้องพักผ่อนมากๆนะ แล้วก็ไม่ต้องตามเจ้าพวกนั้นไปกินเบียร์ล่ะ เสียงเราเป็นเรื่องที่ต้องดูแล…เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม?] ไม่รู้ว่าทำไม…เพียงแค่ได้ยินประโยคที่มีแต่ความห่วงใยนั้นน้ำตาเขาถึงได้ไหลออกมาดื้อๆ

[เรียวอุค?]

“ผม…ผมขอโทษ” เอ่ยออกมาได้เท่านั้นก็สะอื้นฮัก เพราะความเหน็ดเหนื่อยหรือยังไง ทำไมที่ผ่านมาเขาถึงได้ทำตัวไม่ดีกับพี่เยซองเลย ทั้งที่พี่เยซองห่วงเขามากขนาดนี้

[ขอโทษพี่เรื่องอะไร]

“ผมทำตัวไม่น่ารักเลย ผมเอาแต่จะวางสายหนีพี่เพราะผมเหนื่อย โดยที่ผมก็ลืมไปว่าพี่เองก็ทำงานเหนื่อยไม่แพ้ผม”

[เด็กบ้า…พี่จะโกรธเราเพราะเรื่องแค่นี้ได้ยังไง] ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มในรอบหลายวัน หัวใจที่เหมือนจะเต้นช้าลงกลับมีแรงที่เต้นต่ออีกครั้ง



นายเป็นยาวิเศษหรือไงนะ คิม เรียวอุค?



[พี่เปลี่ยนสถานะในไซ…ทั้งที่พี่สัญญากับผมแล้วว่าผมจะต้องเป็นคนคิดสถานะให้พี่ทุกครั้งที่พี่อยากจะเปลี่ยน แสดงว่าพี่ต้องโกรธผม] รอยยิ้มยิ่งกว้างมากขึ้นเมื่อได้ยินน้ำเสียงติดกังวลนั้น เรียวอุคยังคงใส่ใจกับทุกรายละเอียดเกี่ยวกับเขาไม่เคยเปลี่ยน

“พี่ขอโทษ”

[ผมไม่ชอบเลย Love Is Really Pain อะไรกัน ความรักมันไม่ได้น่าเจ็บปวดขนาดนั้นหรอก พี่กำลังทำให้ผมใจไม่ดีนะ] ปลายสายดูเหมือนหางเสียงจะสั่นเครืออีกครั้ง เยซองยิ้มให้กับความขี้แยของคนรัก ดูเหมือนระยะทางที่ห่างกันกับความคิดถึงของเขาจะทำให้ตัวเองมีความคิดเกี่ยวกับความรักเปลี่ยนไป ความจริงเรียวอุคอาจจะไม่ได้เปลี่ยน แต่เขานั่นแหละ…ที่กังวลมากเกินไป

“พี่ถูกเลือกให้ร้องเพลงประกอบละคร Love Is Really Pain มันเป็นชื่อเพลง พี่ชอบ…ก็เลยเปลี่ยนโดยไม่บอก อย่าคิดมากเลยนะ” การโกหกบ้างบางครั้งมันก็ดีกว่าที่เราจะพูดความรู้สึกของเราออกไปทุกอย่างจนเกิดความหมางเมินกัน อย่ารู้เลยว่าพี่เคยคิดมากเกี่ยวกับตัวเรา อย่าร้องไห้กับความเข้าใจผิดของเราสองคนอีกเลย หัวใจของพี่

[จริงหรอครับ?]

“จริงสิ พี่จะโกหกเราทำไมกัน พี่คงนอนเล่นที่บ้านได้อีกซักสองสามวัน เดี๋ยวก็ต้องกลับไปเข้าห้องอัดแล้ว”

[ผมจะรอฟังนะ]

“อืม พี่จะตั้งใจสุดฝีมือเลย” ที่เขาว่ากันว่ายาดีก็คือกำลังใจจากคนใกล้ตัว เขาเชื่อแล้วว่ามันเป็นความจริง

[พี่เยซอง…]

“หืม?”

[เปลี่ยนสถานะในไซได้ไหม?]

“ได้สิ เรียวอุคอยากให้พี่เขียนว่าอะไรล่ะ” คนที่อยู่ทางจีนนิ่งไปครู่ใหญ่ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม

[…คิดถึง…]

“คิดถึง?”

[อย่าลืมเปลี่ยนนะ ผมจะเข้าไปเชคด้วย] ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเสียงหวานๆนั้นพยายามเก็กข่มขู่เขา ร่างสูงเดินตรงไปที่คอมพิวเตอร์ของน้องชายที่เปิดทิ้งไว้ ก่อนจะล็อคอินเข้าไซตัวเองด้วยรอยยิ้ม

“ลองเข้าไปดูสิ” บอกกับคนปลายสายเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยภายในเวลาไม่นาน เรียวอุครีบวิ่งออกจากห้องนอนก่อนจะตรงไปนั่งที่หน้าคอมอย่างรวดเร็วทำเอาสมาชิกที่ทำกิจกรรมยามว่างอยู่ในห้องนั่งเล่นถึงกับหันมามองอย่างมาเข้าใจ

หน้าเพจถูกเรียกขึ้นมาก่อนที่ริมฝีปากบางจะแย้มยิ้ม ที่สถานะถูกเปลี่ยนไปอย่างที่เขาร้องขอ หากที่ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างเกินกว่าที่บอกไป



[…คิดถึง…]

[เมื่อความรักคือความคิดถึง]

[รีบกลับมานะ]




END.



จบแล้ว~!


series Love Is...

เป็นเรื่องสั้นหลายคู่ค่ะ เริ่มโปรเจคด้วยคู่ของพี่เย่กับหนูอุค

ติดตามกันต่อไปว่า...คู่ไหนจะมาเป็นคู่ต่อไป

และความรักนั้นจะเปรียบเหมือนอะไร

((รู้สึกเหมือนหาเรื่องให้ตัวเองมีฟิคที่ต้องเขียนเยอะมากขึ้นยังไงไม่รู้สิ -*-))