แฮร์รี่ พอตเตอร์กับสงครามแห่งความตาย

ลำดับตอนที่ #2 : เหตุที่หัวใจกลายเป็นน้ำแข็ง

วันนี้เป็นวันที่สดใสที่สุดเมื่อเขาส่งจดหมายไปหารอนว่าเขาจะไม่ไปโพรงกระต่ายในช่วงปิดเทอมนี้ เพราว่าเขามีธุระสำคัญ และรอนก็รีบส่งของขวัญ มาให้ ซึ่งเลือกกับเฮอร์ไมโอนี่ เขากลับรู้สึกเจ็บที่หัวใจมากเหลือเกิน บางเขาอาจหางานทำก็ได้ มันอาจทำให้เขาลืมเรื่องพวกนี้ได้สักพักเพราะว่ายังไงเขาก็ต้องกลับไปเจออยู่ดีแต่ขอแค่พักเดียวที่เขา

“ป้าเพ็ตทูเนีย ครับ คือว่าผมขอออกไปหางานทำได้ไหมครับช่วงปิดเทอม”เมื่อป้าเพ็ตทูเนียได้ยินดังนั้นก็ทำหน้าแปลกใจที่คราวนี้เขาขอออกไปทำงานพิเศษ

“แกจะทำงานอะไรห๊ะ ที่ไหนเขาจะรับเด็กประหลาดอย่างแก”ป้าเพ็ตทูเนียบอกด้วยนำเสียงเย้ยยัน แต่เขาไม่สนหรอกเขาขอแค่ได้ไปทำงานแค่นั้นพอ

“ผมจะไปสมัครงานที่ร้านพิซซ่าแถวนี้น่ะครับ”เขาไม่อยากบอกหรอกว่าเขาน่ะสนิทกับเจ้าของร้านนี้เพราะว่าเขาเคยช่วยเจ้าของร้านให้รอดจากการถูกรถชน เขาเลยมีโอกาสขอทำงานที่ร้านได้

“ได้แกจะไปไหนก็ไป เพราะพรุ่งนี้แกก็ครบ 17แล้วนี่ เชิญแกเลยเพราะพวกฉันไม่สนอยู่แล้ว แต่แกเตรียมเก็บของของแกไปได้แล้ว”ป้าเพ็ตทูเนียบอกเมื่อเห็นว่าเธอมีโอกาสไม่ต้องเลี้ยงดูไอเด็กประหลาดอย่างเขา เพราะพรุ่งนี้เขาต้องไปหาที่ซุกหัวนอนใหม่ได้แล้วและเขาหวังพวกภาคีจะไม่รู้เรื่องนี้ เพราะเขาไม่อยากเจอพวกภาคีในตอนนี้

“ครับป้า พรุ่งนี้ผมก็จะไม่อยู่ให้ป้าไล่หรอกครับ”แฮร์รี่บอกพร้อมกับรีบเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ที่เขาอยากเรียกมันแค่ที่ซุกหัวนอน เพราะมันไม่เคยให้ความอบอุ่นทางใจให้เขาเลยแม้แต่นิดเดียว และเขาทิ้งให้ป้าเพ็ตทูเนียหัวเสียอยู่ในบ้านเพียงคนเดียว แต่เขาไม่สนหรอกเพราะเขาต้องรีบไปเริ่มงานก่อน

ร้าน จอร์จพิซซ่า

“สวัสดีคับ คุณแจ็คสัน วันนี้ผมมาเริ่มงานน่ะฮะ”แฮร์รี่บอกเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเดินเข้ามาทางเข้าพอดี

“อ๋อ งั้นเธอไปยูนิฟอร์มที่ไมเคิลนะ”จอร์จบอกพร้อมกับเดินไปหาผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งท่าทางอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ซึ่งน่าจะเป็นลูกสาวของเขา เขาจึงรีบเดินไปห้องเก็บเสื้อผ้าที่มีไว้สำหรับพนักงาน และเขาก็พบกับชายคนหนึ่งซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นไมเคิล นั่งอาจหนังสืออยู่

“เอ่อขอโทดนะคับ ผมจะมาเอาชุดยูนิฟอร์มคนส่งพิซซ่าน่ะคับ”ไมเคิลก็ค่อยเงยหน้าขึ้นมาเขาเป็นคนที่หน้าตาดูดีทีเดียว ใส่แว่นตาเหมือนกันเขาแต่เป็นกรอบสี่เหลี่ยม                                                                     “นายใช่แฮร์รี่ พอตเตอร์รึป่าว”ไมเคิลถามด้วยน้ำเสียงสนใจ

“ชะ ใช่แล้วนายรู้จักฉันได้ไงอ่ะ”

“ฉันชื่อ ไมค์  ไมเคิล ลองจิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“ฉันเป็นนักเรียนอยู่ที่เดิมแสตง นั่นแหละปีเดียวกับนายและฉันก็จะย้ายไปอยู่ที่ ฮอกวอตส์ ในปีนี้แล้ว อ่อฉันลืมบอกนายไปนะ ว่าที่นี้น่ะเป็นที่ทำงานของเหล่าพ่อมดแม่มดที่ยังไม่มีงานทำน่ะและอยากเรียนรู้ชีวิตของพวกมักเกิ้ลน่ะ ส่วนชุดนายไปหยิบที่โน่นนะ”เขาชี้ไปที่ล๊อกเกอร์หนึ่งที่ยังไม่มีกุญแจล็อก และนั่งอ่านหนังสือต่อไป

เมื่อเขาเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบเดินไปหาพนักงานที่เคาท์เตอร์ซึ่งถ้าเขาเดาไม่ผิดนี่คงจะเป็นลูกสาวของคุณแจ็คสัน

“ขอโทดนะคับ ผมจะมาเอาใบส่งพิซซ่าน่ะคับ”หญิงสาวคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นมา เธอดูน่ารักสวยมาก ในความคิดของเขา ‘งานงานงานแฮร์รี่ห้ามฟุ้งซ่าน’

“คุณคงเป็นพนักงาน ใช่ไหมค่ะเพราะว่าฉันไม่เคยเห็นคุณเลย ฉันฮอลลี่ แจ็คสัน ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ นี่ใบส่งอาหารของคุณนะค่ะ”ฮอลลี่บอกอย่างเร่งรีบและนั่งคิดบัญชีที่ดูยุ่งยากของเธอต่อไป

“ผมแฮร์รี่ พอตเตอร์ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันคับ”เมื่อแฮร์รี่กล่าวจบฮอลลี่ก็เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยความตกใจ

“คุณคือแฮร์รี่ พอตเตอร์จริงๆหรอค่ะ ฉันจะย้ายไปฮอกวอตส์ในปีนี้แล้วหวังว่าคงได้คุณนะค่ะ ฉันขึ้นปี6ค่ะเป็นรุ่นน้องคุณปีนึง”

“อ่อคับยังไงเราต้องได้เจอกันอยู่แล้วนี่รู้จักกันไว้ก่อนก็ไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง ผมคงต้องไปส่งของแล้วล่ะ”แฮร์รี่บอกแล้วก็รีบก้าวไปที่รถเพื่อที่จะส่งพิซซ่า ตามสถานที่หนึ่งซึ่งเขียนไว้ในกระดาษ

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

“มีอะไร จ๊ะ”เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนดังออกมา

“มาส่งพิซซ่ะคับ”เมื่อได้ยินเช่นนั้นประตูก็ถูกเปิดออก(ลืมบอกไปนะว่ามันคือคอนโด)หญิงสาววัยกลางคนก็ก้าวออกมารับพิซซ่าพร้อมกับมองหน้าของอย่างสนใจ พร้อมกับยื่นกระดาษมาให้เขาถ้าเขาเดาไม่ผิดมันคงเป็นนามบัตร

“เธอสนใจจะเป็นอยากจะถ่ายมิวสิควีดีโอไหม ส่วนเงินค่าพิซซ่าอยู่นี่นะ”

“เอ่อ..คือว่าผม”แฮร์รี่ตอบอย่างลำบากใจ

“เธอยังไม่สนใจไม่เป็นไรถ้าเธอโอเคเมื่อไหร่ติดต่อมาล่ะกันนะ”หญิงสาวพูดจบก็เดินเข้ากลับเข้าห้องไป ทิ้งให้แฮร์รี่ยืนงงอยู่คนเดียว เมื่อเขาตั้งสติได้ก็รีบเดินออกเพื่อที่จะไปส่งพิซซ่าที่ต่อไป ที่จริงเขาก็อยากทำอยู่เหมือนกันนะเพราะว่าเขายังไม่อยากกลับไปที่ตอกไออากรอนในตอนนี้ เพื่อที่จะไปแลกเงินมาใช้ในโลกมักเกิ้ล เขาจึงรีบกลับไปที่ร้านและทำงานให้เสร็จชวนไมค์พาเขาไปเพราะว่าไมค์จะกลับมาที่นี้ทุกทุกปิดเทอม เขาก็จำทางไปคอนโดของ มิเชล เมกเกอร์ไม่ได้แล้วด้วยเพราะเดี๋ยวนี้เขาชักจะขี้ลืมอยู่ด้วย

“ไมค์ วันนี้นายว่างรึป่าว”

“ว่างสิ นายถามทำไมล่ะ”

“นายช่วยพาฉันไปที่นี้หน่อยสิ”แฮร์รี่บอกพร้อมกับยื่นนานบัตรของ มิเชล เมกเกอร์ ให้

“อ๋อ เฮ้แล้วนายเอานามบัตรของแมวมองคนนี้มาได้ยังไงเนี่ย”

“ฉันไปส่งพิซซ่าให้เขาแล้วเขาก็ถามฉันว่าอยากถ่ายmvไหม ฉันบอกไปว่าจะติดต่อกลับไปหาเขา”

“ถ้านายได้งานนี้ฉันทำด้วยคนสิฉันอยากทำงานอื่นมั่งนอกจากพนักงานเสริพ”

“ได้สิถ้าเขารับนายนะ ฉันไม่มีเพื่อนถ้านายไปทำด้วยก็คงดีล่ะ”หลังจากนั้นพวกเขาก็รีบขับรถไปที่บริษัทของมิเชล พวกเขาได้ลองเทสเสียงแล้วผ่านนั่นทำให้พวกเขา เป็นนักร้องอย่างไม่ต้องสงสัยแทนที่จะเป็นแค่พระเอกmv พวกเขาต้องไปลาออกจากร้านพิซซ่าก่อน เมื่อคุณแจ๊คสันรู้เขาก็ตกใจมาก และยังบอกกับพวกผมว่าให้โชคดีกับงานใหม่  ซึ่งผมคิดว่าดูแล้วหนักกว่าที่นี่อีกแต่มันก็ต้องทำผมกับไมค์จึงแยกไปเช่าคอนโดอยู่ด้วยกันเพราะว่าจะได้ไม่ต้องเสียเงินเยอะ ผมกลับไปขนของออกมาจากบ้านของพวกเดอร์ลีสย์ และออกไปอัดเสียงกับไมค์

Just calling to say I love you (โทรมา...ว่ารัก), A cool-headed guy(ใจเย็น) ,I need somebody (โทดด้วยนะเราไม่ค่อยรู้จักเพลงนอกเท่าไหร่เอาเพลงไทยไปล่ะกันเดี๋ยวเราจะเอาเนื้อแปลมาให้นะ)  เป็นเพลงที่พวกเขาอัดในวันนี้ พวกเขาตกลงกับคุณมิเชลแล้วว่าจะทำงานนี้เฉพาะช่วงปิดเทอมเท่านั้นและขอปิดบังชื่อจริงพร้อมกับประวัติโดยไม่บอกเหตุผลใดใดทั้งนั้น อาทิตย์หน้าเทปเพลงของพวกเขาจะวางขายตามแผงพวกเขานึกอยู่เหมือนกันว่าจะเจออะไรบ้างถ้าหากพวกเขาดังขึ้นมามันคงไม่เหลืออิสระภาพให้พวกเขาและคงไม่ต้องถูกให้ร้องเพลงที่ฮอกวอตส์แทนวงประจำหรอกนะ(นึกชื่อวงไม่ออกโทดทีนะค่ะ)นึกแล้วสยองอยู่เหมือนกัน

1 อาทิตย์ต่อมา

สิ่งที่พวกเขาคาดไม่ถึงก็คือ เพลงของเขาดังฮิตติดชาร์ตทุกสถานีรายการเพลงดังจนฉุดไม่อยู่ทั้งอัลบั้ม สิ่งที่กลัวมาแล้วแฮร์รี่ วันนี้เป็นแรกที่เขาต้องออกไปเปิดอัมบั้มที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในอังกฤษ และมันก็ผ่านพ้นด้วยดีมาถึง 1เดือนและวันนี้เขาได้รับจดหมายว่าเขาเป็นประธานนักเรียนำพร้อมทั้งตำแหน่งกัปตันควิชดิชก็ยังเป็นของเขาเช่นเดิมเขาต้องรีบไปซื้อหนังสือพร้อมทั้งอุปกรณ์เพื่อที่จะเรียนในปี 7 กับไมค์ที่ตรอกไอแอกรอนสถานที่เขาไม่อยากไปที่สุดในตอนนี้พอๆกับโพรงกระต่าย

ตรอกไอแอกรอน

“แฮร์รี่ คิดออกรึว่าจะชื้ออะไรก่อน”

“ไปร้านหนังสือก่อนดีไหม”แฮร์รี่ตอบอย่างเสียงเย็นไมค์ชินแล้วเพราะเขาไม่เคยเห็นนิสัยก่อนที่เขาจะเย็นชาไร้ความรู้สึกถ้าไม่นับตอนที่ร้องเพลงหน้าแฟนคลับ(ถ้าแสดงหน้าบึ้งเย็นชาก็โดนหาว่าหยิ่งอ่ะเด้)ตอนนี้แฮร์รี่ต้องเปลี่ยนจากแว่นกลมกลมมาแว่นแบบกรอบแทนเพราะว่าสายตาของเขาสั้นมากเนื่องจากอ่านหนังสือมากเกินไปมันทำให้เขาดูดีขึ้นเยอะดูเท่มากว่าเก่า

“อืมงั้นไปสิ”

“โอ๊ย”เสียงของแฮร์รี่ดังขึ้นเมื่อมีคนเดินมาชนทำให้เขาล้มลง

“ขอโทดค่ะเป็นอะไรมากไหมค่ะ”เสียงหวานใสของผู้หญิงก็ดังขึ้นเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมามันกลับไม่ใช่ใครที่ไหนเธอคือคนที่เขาพยายามวิ่งหนีและตีตัวออกห่างให้ได้มากที่สุด นั่นไม่ใช่ใครเลยนอกจาก ‘เฮอร์ไมโอนี่’

“ไม่เป็นไรคับ เฮอร์ไมโอนี่”แฮร์รี่อุทานชื่อของเธออกมา

“แฮร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่อุทานเสียงหลง(ไปไหนไม่ก็รู้)พร้อมกับกอดแฮร์รี่อย่างลืมตัวมันทำให้แฮร์รีหน้าแดงเลยทีเดียว

“คิดถึงนายจัง แต่ทำไมนายถึงไม่ไปที่โพรงกระต่ายล่ะฉันพยายามติดต่อเธอแต่ก็ติดต่อไม่ได้”

“ฉันออกมาจากที่นั่นแล้ว”เสียงของที่ตอบกลับไปของแฮร์รี่เย็นมันทำให้เธอรู้สึกว่าเธอกำลังออกห่างเขาไปเรื่อยจากน้ำเสียงที่เขาพูดกับเธอหมือนกับว่าเขากำลังโกรธอะไรเธออยู่บางอย่างและนั่นทำให้เธอกลัวกลัวว่าเขาจะจากเธอไป นี่คือสิ่งที่เธอกลัวในตอนนี้

“ขอตัวก่อนนะเฮอร์ไมโอนี่วันนี้ฉันรีบ”แฮร์รี่บอกกับพยักหน้าให้ไมค์เพื่อที่จะไปร้านหนังสือ

“นายว่าเราจะไปดูของที่ร้านเกมกลวีสลีย์หน่อยไหมฉันว่ามันน่าสนใจพอๆกับหนังสือพวกนี้นะ”

“แล้วแต่นายสิ ถ้านายอยากไปเดี๋ยวฉันจะพาไป”

“อืม งั้นก็ดีเลยฉันว่าจะหาอะไรเข้าไปเล่นที่ฮอกวอตส์บ้าง”

“นายคงเอาเข้าไปได้ยากนะรู้ไหมเพราะว่ามีการตรวจสอบของเล่นทุกชนิดที่มาจากร้านเกมกลวิเศษวีสลีย์และคนตรจวหนึ่งในนั้นมันก็มีฉันด้วย”

“มันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ว่าแต่นายจะทำยังไงกับหนังสือพวกนี้ล่ะ”ไมค์ชี้ไปที่กองหนังสือขนาดมหึมาซึ่งมีประมาณ20-30เล่ม

“ไม่มีปัญหาหรอกกับของพวกนี้ ฉันจะให้พวกเขาไปส่งหลังจากที่เรากลับไปแล้วให้ที่อยู่เขาไว้แค่นี้เอง”

“ง่ายดีจังงั้นเราไปที่ร้านเกมกลกันเลยดีไหม”ไมค์บอกพร้อมกับให้แฮร์รี่พาเขาไปยังร้านเกมกลวิเศษวีสลีย์ ซึ่งตอนนั้นเขาหวังเป้นอย่างยิ่งว่าจะไม่ต้องเจอรอนกับจินนี่แต่ก็ต้องเจอ

“ไง แฮร์รี่นายสบายดีไหม”เฟร็ดถามขึ้นเมื่อเห็นแฮร์รี่ก้าเข้ามาในร้าน

“ฉันสบายดี”ดูเหมือนว่าเฟร็ดจะงงกับอาการเฉยชาของแฮร์รี่

“ฉันว่าบางทีนายอาจจะอยากได้ของเล่นบางอย่างกลับไปที่ฮอกวอตส์นะสำหรับนายเราให้ฟรีเลยแฮร์รี่”

“ฉันคงเอาไปไม่ได้หรอกเฟร็ดเพราะว่าฉันเป็นประธานนักเรียนคงทำผิดกฏเองไม่ได้หรอกนะ”

“เฮ้ แฮร์รี่นายเป็นประธานนักเรียนงั้นหรอ นายรู้ไหมว่าเฮอร์ไมโอนี่ได้เป็นประธานนักเรียนหญิงด้วยนะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกนายน่ะจะมีตำแหน่งที่ดีในฮอกวอตส์”

“อืม คงงั้นมั้งแต่ฉันคงมีงานอยู่เต็มไปหมดเลย วันนี้ฉันพาไมค์เขามาซื้อของน่ะ”ไมค์ก็ก้าวออกมาจากด้านหลังของแฮร์รี่

“สวัสดีคับคุณวีสลีย์ ผมไมค์ ไมเคิล ลองจิน”

“ฉัน เฟร็ดยินดีที่ได้รู้จักวันนี้นายอยากได้อะไรล่ะ ฉันจะพาไปในฐานะเพื่อนของแฮร์รี่ นี่ถ้านายอยากเจอจอร์จหลังร้านนะแฮร์รี่”เมื่อได้ยินดังนั้นแฮร์รี่ก็รีบเดินไปจอร์จเพื่อที่จะปรึกษาเรื่องบางอย่างกับเขา

“ไงแฮร์รี่ เฮ้นั่นนายไปเปลี่ยนแว่นมาตั้งเมื่อไหร่แฮร์รี่”จอร์จถามขึ้น ขณะที่แฮร์รี่จะตอบ

ผลัวะ

“สำหรับที่แกบอกเลิกจินนี่ทำให้ จินนี่ที่ต้องร้องไห้”จากนั้นรอนก็ชกเขาต่อไปประมาณ5หมัดจอร์จก็รีบมาดึงตังรอนกลับไป

“นั่นนายทำอะไรน่ะรอน นายเกิดบ้าอะไรขึ้นห๊ะ”เฟร็ดถามขึ้นอย่างเดือดดาลเมื่อเห็นพฤติกรรมของน้องชายที่เป็นเพื่อนรักของแฮร์รี่ แต่สิ่งที่เขาทำมันกลับทำให้บอกได้เลยว่ามันไม่ใช่เพื่อนอีกแล้ว

“ใช่ ฉันมันผิดนายจะต่อยฉันอีกกี่หมัดก็มาฉันไม่สู้นายหรอกเพราะตอนแรกที่ฉันบอกเลิกจินนี่เพราะว่าฉันไม่อยากให้ใครมาทำอะไรเธอแต่ตอนนี้มันไม่ใช่ฉันไม่ได้รักจินนี่แล้วนายเข้าใจไหมรอนนายเข้าใจไหม”

“ได้นายคิดได้แค่นี่ใช่ไหม นายบอกว่าไม่รักเธอแล้วทำไมนายต้องทำดูเหมือนว่ารักเธอด้วยล่ะ ถ้านายไม่รักนายก็น่าจะบอกเธอตั้งตอนแรก ไม่ใช่ทำให้เธอรักนายมากยิ่งขึ้นแล้วนายค่อยบอกเลิก นายทำอย่างมันเหมือนกับว่านายหลอกปั่นหัวเธอเล่นก็แค่นั้น”เมื่อรอนพูดจบก็ต่อยแฮร์รี่ไม่ยั้งเขาต่อยจนแฮร์รี่ล้มลงและหมดสติกองลงกับพื้นเลือดอาบหน้า แว่นตาของเขาแตกกระจาย รอนเมื่อเห็นว่าแฮร์รี่ลงล้มลงแล้วจึงไม่ได้ต่อยเขาต่อแต่กลับเดินออกไปนอกร้านด้วยอารมณ์โมโห จอร์จกำลังจะพาแฮร์รี่ไปโรงพยาบาลขณะที่เฟร็ดได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจึงให้เฮอร์ไมโอนี่ดูร้านก่อนเพราะเขาคิดว่ามันคงเป็นเสียงของรอนแฮร์รีและจอร์จเถียงกันเรื่องการทำของเล่นชิ้นใหม่แต่คราวนี้กลับไม่ใช่ เมื่อเฟร็ดก้าวเข้ามาจอร์จรีบตะโกนให้เขาพาแฮร์รี่ไปโรงพยาบาล

“นายมัวยืนทำอะไรอยู่รีบพาแฮร์รี่ไปโรงพยาบาลสิ”

“หะ หืมได้ๆเร็วมาเดี๋ยวฉันช่วย”เฟร็ดกับจอร์จรีบหิ้วปีกแฮร์รี่ไปออกไป

“ฮะ แฮร์รี่นั่นใครทำอะไรเขาน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก

“เรื่องยาว เธอรีบเก็บร้านแล้วตามฉันไปที่ เซนต์มังโกเดี๋ยวนี้เลยนะ”เฟร็ดรีบบอกและพาแฮร์รี่ไปที่รถเพราะเขาคิดว่าสภาพของแฮร์รี่ในตอนนี้คงไม่เหมาะแก่การหายตัวสักเท่าไหร่นัก

เซนต์มังโก

ร่างของแฮร์รี่ถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินของเซนต์มังโกเฮอร์ไมโอนี่นั่งร้องไห้อยู่หน้าประตูห้องเมื่อเวลาผ่านไปประมาณ3ชั่วโมงหมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน เฮอร์ไมโอนี่เป็นคนแรกที่วิ่งถามอาการ

“คุณ หมอคะแฮร์รี่เป็นยังไงบ้างคะ”

“คุณพอตเตอร์ได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองมากแต่ดูเหมือนว่าเขาจะค่อยเป็นอะไรอีกไม่กี่ชั่วโมงก็คงฟื้นแล้วล่ะ ผมขอตัวก่อนนะคับ”เมื่อหมอพูดจบก็รีบเดินออกไป เฮอร์ไมโอนี่รีบก้าวเข้าไปในห้องที่แฮร์รี่นอนสลบอยู่ เธอนั่งลงข้างๆเตียง ของเขาเธอร้องไห้หนักใครจะรู้บ้างว่าตอนนี้เธอห่วงแฮร์รี่มากแม้ว่าหมอจะบอกว่าเขาไม่เป็นอะไรมากแต่เธอก็ยังห่วงเขาอยู่ดีเขาเป็นคนแรกและคนเดียวที่ทำเธอร้องไห้หนักขนาดนี้เธอฟุบหลับลงไปข้างเตียงของแฮร์รี่ใครจะรู้บ้างไหมว่าเจ้าชายเย็นชามันกำลังจะเป็นฉายาของเขาแล้วเขาไม่ได้สลบแต่เขาแค่แกล้งหลับ เขาอยากจะลุกขึ้นไปปลอบเธอแต่เขาก็ทำไม่ได้เขาไม่มีความกล้าพอขนาดนั้นเขากล้าสู้กับจอมมารที่ใครต่างกลัวแต่เขากลับไม่กล้าที่จะบอกว่ารักเธอมากแค่ไหนไม่กล้าแสดงออกอารมณ์ใดใดเพราะอะไรหรือเพราะเขาหมดหวังแล้วงั้นหรอมันคงใช่ตอนนี้เขาขอพักขอแค่ให้หัวใจมันค่อยๆกลายเป็นน้ำแข็งอย่างช้าๆและเมื่อถึงเวลามันก็จะเย็นชาเอง