คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เสือ สิง ตุ๊กแก จิ้งจก
2
กริ๊ง กริ๊ง เสียงนาฬิกาปลุกยุคคุณปู่คุณย่ายังสาว ดังขึ้นในเวลาเช้ามาก เพราะวันนี้ฉันต้องไปโรงเรียนเพื่อนั่งซักผ้ามั้ง เฮ้อ โรงเรียนฉันก็ใช่ว่าจะไม่ดีนะ แต่ฉันพึ่งหลับตานอนตอนตีหนึ่งแล้วตื่นตีห้าเพื่อ??
แต่ก็๋นะช่วงเวลาวัยรุ่นก็ต้องมีช่วงที่น่าเบื่อที่สุดของชีวิตนั่นก็คือช่วงการเรียนนั่นแหละ เบื่อๆๆๆๆๆๆ
การนอนคองานที่ฉันอยากทำที่สุดในตอนนี้ แต่ไอ้พี่ชายสุดที่รัก(ตรงไหน) ก็ดันมาลากฉันขึ้นจากเตียงเพื่อลงไปกินอาหารฝีที่มือพี่แกสะอย่างนั้น TOT
“เป็นไงอร่อยมั้ย ??”
“ไม่เลย - - “
มันทำให้พี่ชายของฉันที่ มีนามว่าปิง หน้าง่อยลงในทันใด
“งั้นไม่ต้องกินพี่กินเอง”
ไอ้พี่บ้าพูดขู่ไม่พอ ยังเอามือสากๆที่พึ่งผ่านการถูกบ้านมาจับจานข้าวของฉัน เอามือออกไปเดี๊ยวนี้น้า
“ไม่ให้ แบร่”
“ไม่เอาก็ได้ ขอเฮียมีอร่อยกว่านั้น”
แล้วเฮียแกก็เดินไปหยิบออกมาจากตู้กับข้าวในทันดล แล้วก็หยิบจานที่มีฝาอะไรสักอย่างเหมือนในภัตตาคารหรูๆออกมาพร้อมเดินกลับมานั่งตรงเก้าอี้ตัวเดิม
“นี่ไง”
ในเมื่อเฮียแกเปิดฝาชี(มั้ง??)ออกมามันทำให้ฉันตลึงไปสองวินาทีก่อนจะพบว่ามันคือ สเต๊กเนื้อสันของโปรดคนสวยเอง *O*
“เปลี่ยนกันน้า เฮียคนหล่อ เฮียคนเท่ห์ พ่อเทพบุตร”
“ไม่ -3-”
“นะ นะ น้า พรีส”
“ไม่ ไม่ ม่าย”
แง้อยากกิน อยากกิน อยากกิน TOT
“เฮียนะ หลินอยากกิน นะนะนะ”
“ไปขอข้างหน้าไป๊!!!!”
“หลิน ไม่ใช่ขอทานนะ”
“แกไม่ใช่ขอทาน แต่แกเป็นโอ่ง อ้วนขนาดนี้กินสลัดไปเลย”
“ไม่เอาไม่กินจะกิน สเต๊ก”
“ฝัน”
เฮียปิงใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย ถ้าหลินมีของอร่อยๆจะไม่แบ่งเลย คอยดู และฉันก็(จำใจ)กินสลัดอย่างไม่มีทางกินอย่างอื่นได้ ไอ้เฮียปิงอยากกินสเต๊กน้า จะให้น้องสาวคนสวยกินสลัดอันจืดชื้ดนี้ไปถึงหนายย!!!!
แล้วฉันก็มาโรงเรียนโดยที่ยังไม่ได้กินสเต๊กอยู่ดี TOT
“เห้ย แกเป็นไรไปว่ะซิน”
“อยากกินสเต๊ก”
ยัยหงส์เพื่อนเลิฟ ไป๋หลินคนนี้อยากกินสเต๊ก
“เออ รู้ว่าอยากกินแต่ฉันเข้าข้างพี่ชายแก เพราะพี่แกทั้งหล่อ เท่ห์ ฉันชอบสุดๆเลย”
ไอ้เพื่อนบ้าผุ้ชาย คอยดูฉันจะไม่ให้เฮียปิงเจอแกเลยคอบดูต่อให้เอาทองมากองตรงหน้าสักสามสิบบาท ฉันจะรีบให้พบเลย(ให้พบตั้งแต่ทองบาทแรกแล้ว)
อยากกิน อยากกินและอยากกิน TOT
“รีบๆลงไปเข้าแถวเลย โรงเรียนเรายิ่งเคร่งกับกิจการหน้าเสาธงอยู่”
“เออๆ ไปเดี๊ยวนี้แหละ”
โรงเรียนฉันมันจะเคร่งกับการเคารพธงชาติมาก เคารพธงชาติเสร็จก็ต้อง สวดมนต์ไหว้พระ ต่อด้วยต้องท่องคำปฎิบัติตน ตามลำดับ แต่สำหรับฉัน....คุยลูกเดียว
กรี๊ดดดดดดดดดดด
เสียงแมวที่ไหนกรี๊ดว่ะเดี๊ยวแม่ก็ยิงใส่แตกสะเลยนี่ แสบแก้วหูเว้ย ฉันได้ยินเสียงกรี๊ดดังขึ้นหลังจากฉันลงมาเข้าแถว(มั้ง??)
“เห้ยซิน นั่นเทร๊ปหนุ่มฮอตของโรงเรียนเราหนิ”
เทร๊ปชื่อนี่มันคุ้นๆนะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนหรือว่า ไม่มั้งโลกมันคงไม่กลมขนาดนี้หรอกเอ๋หรือว่าใช่จากการศึกษานิยายมาเยอะพระเอกนางเอกต้องเจอกันหลังจากนางเอกสาธุขอให้อย่าเจอหน้ากันอีกเลยอาเมน แต่มันก็เจอกันทุกที ฉันว่ากรณีของฉันน่าจะเป็นแบบในนิยายเดะๆเพราะนายเทร๊ปบ้าบออะไรนั่นกำลังเดินแหวกฝูงชนจำนวนหลายพัน (เว่อร์) เดินตรงดิ่งมาที่ฉันพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ แล้วก็คุกเข่าตรงหน้าฉันเรียบร้อย
“ช่วยรับดอกไม้จากคนหน้าตาไม่ดีคนนี้ด้วยนะครับ”
โอ้วแม่เจ้า อกไป๋หลินจะแตกเมื่อนายเทร๊ป(คนเดียวกับเมื่อคืน) นั่งคุกเข่าขอร้องให้รับดอกไม้ช่อโตทั้งๆที่ฉันไม่ต้องการเลยสักนิดส์ จะอ้อนวอนทำไมเนี้ยอ้อนให้ตายฉันก็ไม่รับหรอก แต่ที่สำคัญไอ้เพื่อนๆรอบข้างก็ดันเงียบสนิทไร้เสียงนกเสียงกาเลยทีเดียว อยากจะถามว่าจะเงียบทำไมจ๊ะเดี๊ยวฆ่าให้ตายหมดเลยนี่
-///- >>>>>>> นี่อาจเป็นสีหน้าฉันในตอนนี้เนื่องจากอายประชาชีไม่ได้เขินแบบนางเอกนิยายสักนิดส์เลย
ส่วนนี้ OoO >>>>>>>เป็นสีหน้าของยัยหงส์ที่กำลังอึ้งเต็มที่เนื่องจาก มันเคยบอกฉันไว้ว่า 'ห้าวๆอย่างแกไม่มีทางได้ดอกไม้จากใครหรอก'
เป็นไงล่ะทีนี้ ให้รู้สะบ้างว่าคนสวยๆอย่างไป๋หลินจะไม่มีคนให้ดอกไม้ ฮ่าๆๆๆๆ สะใจโว้ย(แต่อายมากกว่า)
“ถ้าฉันไม่รับนายจะหน้าแตกมั้ยน้า”
ฉันทำเสียงให้เบาเหมือนกระซิบพอทีให้นายเทร๊ปได้ยิน แต่ไม่ให้คนอื่นได้ยิน
“รับไว้เถอะครับเจ้าหญิง”
กรี๊ดดดดด นายจะพูดเสียงดังหาลูกปืน เรียกเบาๆแม่ก็จัดให้แล้วลูกปืนน่ะ
“ฉันรับแล้วฉันจะได้อะไร”
“ก็เดตกับฉันหนึ่งครั้งโอเคมั้ย??”
ทีนี้นายนั่นเห็นสีหน้าไม่พอใจของฉันเลยทำเสียงกระซิบเหมือนกับฉันแล้ว
“เห็นแก่ตัวไปมั้ยนั่น”
“แต่ถ้าเจ้าหญิงไม่รับ โดนแฟนคลับผมสับแน่”
“กลัวตายเลย”
“เอาเป็นว่า ฉันขอร้องรับไปเถอะฉันไม่อยากหน้าแตก”
“พูดอย่างนี้แต่แรกก็รับแล้ว”
เฮ้อ ลำบากไป๋หลินจริงๆเลยแต่จะว่าไป หมอนี้ชั่งเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเขาเองได้อย่างรวดเร็วจริงๆจาดผมกลายเป็นฉัน ได้ในพริบตาเดียว ชั่งเห็นแต่ตัวดีแท้
แล้วหลังจากนี้ชีวีไป๋หลินจะสงบสุขมั้ยเนี้ย(ปกติก็ไม่สุขอยู่แล้วนะ โดนตำรวจตามล่าเนี้ย)
ช่วงพักเที่ยง ...
“หานี่แกว่าไงนะหงส์ มีคนหน้ามืดมาเชิญฉันไปเล่นละครเวทีโรงเรียนคู่กับอีตาเทร๊ปหรอ??”
“เออดิ ไม่เชื่อแกเปิดทีวีในห้องดูก็ได้ ช่องของโรงเรียนอ่า”
“เออๆ เดี๊ยวไปเปิดเดี๊ยวนี้แหละ”
ฉันคุยกับยัยหงส์ทางโทรศัพท์หลังจากที่มันลงไปกินข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียนในยามเที่ยง ส่วนฉันน่ะหรอไม่กินข้าวเที่ยงหรอก กินขนมปังไส้หมูหนึ่งชิ้นกับนมจืดหนึ่งกล่องก็อิ่มแล้ว (ไอ้ที่พูดมาฝากยัยหงส์ซื้อหมด)
ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องคนเดียวเนื่องจากเพื่อนคนอื่นๆลงไปรับประทานอาหารเที่ยงกันหมดแล้วฉันจึงทำภาระกิจยึดทีวีของห้องเรียบร้อยแล้ว และสิ่งที่ได้ดูจากทีวีนั่นคือ
“ครับสำหรับละครเวทีประจำปีนี้เป็นไปตามข่าวลือครับนั่นคือเรื่อง...เสือ สิง ตุ๊กแก จิงจก”
แน่ใจนะว่านั่นคือละครเวทีของโรงเรียน ออกแนวป่าดงดิบปอบหยิบกินไส้
“สำหรับผู้รับบทเสือคือ นายอาทิตย์ หรือ เทร๊ป หนุ่มฮฮตของโรงเรียนเรานั่นเอง ส่วนสิงก็นายรัชชานนท์พระเอกผู้ฝากผลงานละครเวทีของโรงเรียนปีที่แล้ว”
นายเทร๊ปงั้นหรอ ฮ่าๆฉันไปหัวเราะนายคอยดู
“ส่วนผู้รับบท ตุ๊กแกคือ นางสาวภัทราภรณ์ หรือ ซินซิน ที่มีข่าวคู่กับนายเทร๊ปในตอนนี้”
หา
ใครมันเอาฉันลงไปเล่นว่ะฉันตกลงตั้งแต่เมื่อไหร่ หมาที่ไหนมาขอว่ะ ไม่นะ ฉันไม่เล่นนะ ม้ายยยยยยยยย
ฉันโวยวายพร้อมกับกวาดสิ่งของบนโต๊ะฉันลงไปกองกับพื้นหมดเลย(เหมือนคนบ้าเลยแห๊ะ)จนยัยหงส์เข้ามาพร้อมข่าวร้ายของมันแต่มันคือข่าวดีของฉันเพราะว่ามันได้รับบทจิ้งจกนั่นเอง สมน้ำหน้า
ที่พวกฉันต้องรับแสดงถึงว่าไม่อยากเล่นก็ตาม เพราะว่าละครเวทีของโรงเรียน ถ้าใครโดนให้รับบทอะไรแล้วไม่รับอย่าหวังจะจบจากที่นี่เลย(โหดร้ายยย)
เรื่องราวความรักของสี่หนุ่มสาวถูกถ่ายทอดผ่านตัวละครสี่ตัวนั่นคือ เสือ สิง ตุ๊กแก จิ้งจก เป็นเรื่องที่โร-แมนติกด้านความรักเป็นอย่างมาก เนื่องจาก เสือแอบรักจิ้งจก แต่จิ้งจกแอบรักสิงที่เป็นน้องของเสือ ส่วนสิงก็แอบรักตุ๊กแกที่เป็นพี่สาวของจิ้งจก และตุ๊กแกก็ดันไปชอบเสือ รักชุลมุนจึงเกิดขึ้นแต่สุดท้ายแล้วก็ตายกันหมดนี่แหละเรื่อง เสือ สิง ตุ๊กแก จิ้งจก อย่าคิดว่าฉันสนใจมันหรอกนะแต่ตั้งแต่ข่าวออกทางเคเบิล(ของโรงเรียน)เพื่อนแต่ละคนของฉันมาพูดเนื้อเรื่องตั้งแต่แรกจนจบให้ฟังคนละจบสองจบ บางคนก็บอกยินดีด้วยนะนางเอกเรื่องนี้ต้องสวยจริงๆ มันน่าดีใจมั้ยเนี่ย
ได้แต่ทำใจ ทำใจ และ ทำใจ ไม่มีคำอื่นแล้ว
ส่วยยัยหงส์เพื่อยผู้เสนอชื่อของฉันเป็นตุ๊กแกหญิงสาวจากบางนกขุนทองก็กำลังนั่งร้องไห้ บ่นให้ฟังว่าไม่น่าไปเสนอชื่อคนสวยอย่างฉันเลย ที่ถูกจับเล่นละครก็โทษว่าฉับเป็นคนผิด ทั้งๆทีตัวหล่อนเป็นคง ชักน้ำเข้าลึกชักศึกเข้าบ้าน หาเห็บใส่หัวเองแท้ๆ - -
และเมื่อฉันมาถึงฐานลับที่อยู่ในโรงเรียนหลังจากถูกยัยหงส์บ่นใส่เป็นบุพเฟ่ไปแล้วเพื่อมาบอกข่าวร้ายของฉันกับยัยหงส์ แต่มันเป็นเรื่องตลกของ พี่สนิท กับ ไอ้เบ้ไปสะงั้น ไม่สงสารกันเลย
ซึ่งข่าวร้ายของฉันมันทำให้แก๊งดอกเหมยสีดำต้องหยุดภาระกิจจนกว่าจะแสดงละครเสร็จ ความหมายคือหยุดยาว
“แสดงให้สมบทบาทนะน้องรัก”
“ใช่ๆ”
พี่สนิทพูดพร้อมกับไอ้เบ้ เป็นคอรัสให้พี่สนิทไปเรียบร้อยโรงเรียนเศษฝรั่ง
ฉันใช้เวลาอยู่ในฐานนั่นนานพอสมควรเพราะว่ามันมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายจนไม่มีใครเชื่อว่าภาพลักษณ์ภาพนอกกับภายในต่างกันราวฟ้ากับนรกเลย (ข้างในฟ้าข้างนอกนรก) ข้างในมีทั้งเครื่องปรับอากาศรุ่นใหม่ล่าสุด คอมพิวเตอร์ อินเทอร์เน็ตไร้สาย ตู้เย็นที่เต็มไปด้วยของอัดแน่น โซฟาที่นุ๊มนุ่ม และอุปกรณ์สังหารครบครัน
แต่ตอนนี้ฉันกำลังเผชิญหน้ากับนักเรียนที่(น่าจะ)เป็นแฟนคลับของฉันตามราวีเหมือนผีไม่มีหลุมอย่างไงอย่างนั้นเพราะนักเรียนที่น่าจะเป็นรุ่นน้องหรือรุ่นพี่ เอ๋หรือเพื่อน - -
“พี่ซินซินค่ะ ซ้อมละครอย่าลืมดูแลสุขภาพนะคะ”
“พี่ซินซิน คือไอดอลของหนูเลยนะค่ะ”
“โอ้ว นางเอกของฉันอยู่นี่เอง”
เสียงของ...ใช่เลยแบบที่คิดนั่นแหละมันถูกแบบไม่ต้องเฉลยเลยล่ะ
“นายมาทำไม”
“ก็มาตามนางเอกของฉันน่ะสิ”
“ใครนางเอกของนาย”
“ใครน้า”
หน๊อย วอนลูกปืนสะแล้ว
“หยุดพูดจาเหมือนพวกแมลงเม่าได้ม่ะ”
“พวกแมลงเม่า คืออะไรอ่ะ”
“นั่นสินะ แมลงเม่ามันชอบทำอะไรนะ อ๋อบินเข้ากองไฟสินะ”
“แต่เปลวไฟมันก็ล่อใจไม่ใช่หรอ”
ช๊อคคาที่ ไม่มีใครกล้าต่อปากต่อครับกับไป๋หลินศิษย์วัดมะขาม เอ๊ยไม่ใช่ ศิษย์ดอเหมยสีดำได้แบบนี้เลย เกลียดไอ้นี่จังเลยวุ้ย เมื่อไหร่จะไปผุดไปเกิดสักที จองเวรกันอยู่ได้ ฉันไม่ใช่พวกใจบุญนะ
“นายมีอะไร”
“อ๋อ พอดีผู้กำกับเค้าเรียกซ้อมเย็นนี้นะ ต้องไปเพราะมันคือคำสั่ง”
“เออ มีมีธุระแล้วไปสะไป๊ ชิ๊วๆ”
“ฉันไม่ใช่หมานะ
“หรอนึกว่าใช่”
กริ๊ง หมดเวลาสนุกแล้วสิ
เมื่อเสียงกริ๊งบอกเวลาเลิกเรียนฉันก็ต้องรีบมานั่งอยู่ภายในโรงละครของโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อยใครคิดจะดูถูกโรงเรียนฉันน่ะ สายไปร้อยปีนะเพราะมี ห้างสรรพสินค้าในโรงเรียนเลยก็ว่าได้ แถมยังมีโรงละครเป็นของตัวเองอีกด้วย สระว่ายน้ำเป็นเรื่องธรรมดามีอยู่แล้ว มีสนามกีฬาขนาดใหญ่สามารถจัดคอนเสิร์ตได้เลยทีเดียว แต่สิ่งที่แฝงอยู่ในโรงเรียนคือ ฐานทับลับนั่นแหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“เริ่มซ้อมได้แล้ว”
คำสั่งจากผู้กำกับผู้มีอำนาจสูงสุด ทำให้นักแสดงทุกคนซึงได้แก่ ฉัน ยัยหงส์ นายเทร๊ป แล้วก็ นายนนท์ (ปล.พึ่งรู้จักชื่อนายนนท์ตอนเข้ามานี่เอง)
“ผู้กำกับดุจัง” ยัยหงส์
“ฉันเห็นด้วย” นายนนท์
“ดุไม่ธรรมดา” นายเทร๊ป
“- -“ ฉันเอง
จะนินทาผู้กำกับทำไม นินทาไปแกก็ไม่เลิกดุหรอกแถมถ้าจับได้อาจดุกว่าเดิมสองเท่า หรือไม่จริง??
และแล้วการซ้อมก็เริ่มขึ้น
ไม่อยากจะบอกว่า...มีฉากกอดกับนายเทร๊ปด้วยใครก็ได้เอาปืนมายิงหัวไป๋หลินคนนี้ที
เวรกรรมหรือไรแต่ปางไหนนั่น
ระหว่างการ(ซ้อม)กอด
“ทำไมนายต้องมารักน้องสาวฉันด้วย เสือฉันมีอะไรสู้จิ้งจกไม่ได้เสือ”
“เธอไม่ใช่สู้ไม่ได้ แต่...”
“...”
“ฉันดีเกินไปสำหรับเธอ ตัดใจเถอะนะตุ๊กแก”
“แม้ว่านายจะแอบรักจิ้งจกข้างเดียวน่ะหรอ”
“แต่เธอก็ทำแบบเดียวกันกับฉันหนิ”
“คัต” >>>เสียงผู้กำกับ
และแล้วการซ้อมฉากที่น่ารังเกียจที่สุดก็ผ่านไปได้ด้วยดี
“ปล่อยได้แล้ว” ฉันบอกนายเทร๊ป
“ผู้กำกับยังไม่บอกคัตเลย”
“นายเป็นพวกฉวยโอกาสหรือพวกหูหนวกกันแน่ ผู้กำกับบอกคัตตั้งแต่สิบวิที่แล้วเล่า”
“จริง??”
ดูมันทำ ดูมันทำ ดูมันทำ มาทำหน้างง ก๊งกงตกบันไดอีก
“เออสิโว้ย แล้วก็ปล่อยได้แล้ว”
“ไม่ปล่อย”
ไม่ปล่อยใช่ม้ายยยยย
พรวด!!!
“นี่เธอทำอะไรของเธอยัยบ้า ฉันเจ็บนะ”
“หรอ ฉันทำอะไรอ่ะ”
“เธอมัน...”
“อ๋อ ฉันมันคนสวยไง”
“กล้าเนอะ”
“อือกล้า และก้กล้าไม่ธรรมดาด้วย”
“เฮอะ!!!”
เห็นการณ์นั่นน่ะหรอ ก็ฉันแทงเข่าเข้าเป้านายเทร๊ปไปเรียบร้อย ส่วนนายเทร๊ปหนุ่มฮอตของโรงเรียนก็กำลังนั่ง หรือว่านอน กุมของรักของหวงไว้แล้วก็ด่า ว่า ใส่ร้ายป้ายสีฉันต่างๆนาๆ
“กลับบ้านไปได้แล้ว ฉันสั่งให้ทุกคนกลับบ้านไปเดียวนี้เลย”
เสียงผู้กำกับดังขึ้นทำให้มุกคนรีบกลับบ้านทันควัน
เฮ้ย สองทุ่มครึ่งแล้ว
แล้วข่อยสิกลั๊บเฮือนจั๋งได๋ (แล้วฉันจะกลับบ้านยังไง)
ใช่สิฉันยังมีพี่ชายสุดหล่อสุดแสนจะใจดีเหมือนเทพบุตร(เว่อร์) ดังนั้นจงโทรศัพท์ไปหา ณ.บัดนาว
และเมื่อเสียงรอสายหยุดดัง
“เฮ้ย หลิน กลับบ้านเองน่ะโว้ย เฮียไม่ว่างกำลังรีบว่ะ”
“...”
“แค่นี้ก่อนนะ กลับบ้านเจอกัน”
แล้วเฮียปิง ก็วางสายไป ชั่งเป็นพี่ชายที่แสนดีเหลือเกิ๊น
ดังนั้นฉันจึงต้องกลับบ้านเองแต่จะกลับวิธีไหนก็ไม่รู้ เศร้า
“ไงเจ้าหญิง กลับบ้านยังไงขอรับ”
“เรื่องของคน สุนัขไม่เกี่ยว”
“ง่ะ”
เมื่อนายเทร๊ปมากวนประสาท(ที่จริงนายนี่ก็มาถามดีๆแหละ) มันทำให้ฉันประสาทเสียเป็นอย่างยิ่งอยากจะต่อยหน้าหมอนี้สักทีหรือไม่ก็ยิงลูกตะกั่วใส่สักลูกสองลูก
“กลับกับฉันม่ะ”
“แน่ใจว่าชวน”
“แน่ใจ”
“แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่านายจะไม่ทำอะไรฉัน”
“เมื่อคืนเธอก็กลับกับฉัน”
เออจริงด้วยเมื่อวานฉันก็กลับบ้านพร้อมเขานี่นา
“โอเคกลับก็กลับ”
ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ฉันแค่อยากกลับบ้านเร็วๆแค่นั้นเอง จริ๊งจริง
เมื่อมาถึงบ้านหลังน้อยกลางกรุง
“สวัสดีครับเฮียปิง”
“อ้าวเทร๊ปเองหรอ แล้วไปไงมาไงเนี้ย”
“มากับน้องสาวเฮียอ่า”
“อ๋อ ยัยหลินน่ะหรอ มันไปทำอะไรให้อีกล่ะ”
อะไรหว่างานเข้าตูสะงั้น ไอ้พี่ชายก็ไม่เชื่อว่าน้องบริสุทธิ์เลยนะ แถมที่สำคัญ เฮียปิงกับนายเทร๊ปรู้จักกันโลกมันจะแบนไม่ได้หรือไง
“เปล่าครับ น้องเฮียออกจากน่ารักมั้ง??”
- - เฮียปิง
-_- ฉัน
^^ นายเทร๊ป
ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว
“กลับก่อนนะครับเฮีย “
“เออกลับบ้านดีๆ ผีหลอกหลอนนะโว้ย”
พี่ฉันอวยพร ถูกใจมั๊กมาก มอบรางวัลพี่ดีเด่นให้เลย
เมื่อเวลาผ่านไปได้สักสิบนาทีฉันก็อยู่บนห้องของตัวเองเรียบร้อยพร้อมกับชุดนอนแทนชุดนักเรียนเรียบร้อยพร้อมกับล้มตัวลงนอนหลับ
หลับฝันดี ผีข้างเตียงเอ๊ย เจอกันในฝัน
ความคิดเห็น