คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ภาระกิจแรก
1
วันนี้เช้าอากาศแจ่มใสสำหรับวัยรุ่นอย่างฉัน ที่เก่งทุกด้าน(ยกเว้นเรื่องเรียน -*-)โดยเฉพาะการฆ่าคน หุหุ~
ฉันไป๋หลินหรือที่เพื่อนๆในแก๊งดอกเหมยสีดำเรียกว่าซินซินฆ่าคนมานับไม่ถ้วนเพราะฆ่ามาเยอะเหลือเกิน
ความสามารถพิเศษ :: คงจะเป็นปืนสั้นที่หลายคนหรือทุกคนจะไม่รู้ว่าฉันยิงปืนเป็นตั้งแต่สองขวบแล้วเริ่มฆ่าคนตอนอายุสิบปีดังนั้นคงไม่แปลกใจว่าฉันไม่เคยกลัวเลือดเลยสักนิด เข็มก็ไม่เคยกลัว ยิ่งปืนก็ไม่เลยแหละเพราะฉันกลัวลูกปืนมากกว่า ^O^
ปัจจุบันประทับอยู่ที่วังในเขตห่างไกลความเจริญจะเข้าถึง =[]=
การเรียนเกรดสี่ก็ไปหมดเพราะมัวแต่หาเงินจุนเจือครอบครัวเป็นหลัก เลยสามารถนับว่าฉันเข้าห้องเรียนได้กี่ครั้งแต่ฉันขาดไม่บ่อยนะอาทิตย์ละสามวันเอง(ไม่บ่อยบ้านแกเรอะ =[]=)
“นี่ยัยซิน เธอมัวนั่งทำอะไรรีบๆลอกไปสิ”
เฮ้อไอ้พี่สนิทรุ่นพี่ในแก๊งดอกเหมยสีดำที่เป็นคนควบคลุมอำนาจในกลุ่มของฉัน(แถมยังขี้บ่นเหมือนยัยป้าข้างบ้านที่สามารถบ่น นินทาได้ทุกเรื่อง)
“นี่พวกเรา วันศุกร์นี้มีงานเข้าว่ะ”
ไอ้เบ หรือไอ้เบ้ที่ฉันเรียกเพราะไอ้นี่มันเป็นเบ้จริงๆอ่าแหละ ทำได้ทุกอย่างที่คนในกลุ่มสั่งแต่เวลาที่มันทำงานล่ะก็ ไม่ต้องพูดถึงและที่สำคัญมันแพ้น้ำตาล กินทีไรบ้าทุกที(เพื่อนหรือหมาว่ะ -*-)
“มีการแข่งขันว่ะ เซงชะมัดเลย”
“แข่งขันไรว่ะ =_=?? ”
มันแข่งขันไรอ่า ไป๋หลินงงไปแล้ว
“ก็แข่งว่า ใครฆ่าได้ก่อนก็ชนะไงซินซิน แล้วก็ได้ค่าฆ่าอ่ะ”
“หา OoO”
มีแข่งอย่างนี้กันด้วยหรอว่ะ ปกติก็ให้งานมาเลยนี้หว่า =_=??
“แล้วคู่แข่งล่ะเบ้ มันเป็นใคร”
ยัยหงส์ สมาชิกของกลุ่มอีกคน หลายคนอาจงง ว่ากลุ่มฉันมีกี่คนเดี๊ยวฉันจะสาธตาเอ๊ยยายให้ฟัง
กลุ่มของฉันมีกันทั้งหมดสี่คน ชายสอง หญิงสอง
คนแรก ฉันไป๋หลิน ::มือปืนอันดับหนึ่งที่ตำรวจต้องการตัวมากที่สุดในเวลานี้
คนที่สอง ยัยหงส์ :: กุลสตรีไทยที่ดี เรียบร้อยเหมือนผ้ายับพับไว้ มือธนูทีมชาติ
คนที่สาม พี่สนิท ศิษย์ไม่ส่ายหน้า :: มัดมวยเป็นเรื่องธรรมดา เอาเป็นว่าเก่งขั้นเทพ เทวดาเรียกพี่
คนที่สี่ ได้แก่ เบ หรือไอ้เบ้ :: แล้วแต่จะเรียกตามสบายสไตล์คุณหลีด สามารถหาข่าวได้ดีที่สุด
“ก็กลุ่ม ‘หมาดำพยอง’ ไง”
แน่ใจนะว่าชื่อกลุ่ม =_=?? หมาดำพยอง ซินซิน รับไม่ได้ TOT
“แล้วคนที่พวกเราต้องฆ่าล่ะ”
โอ้วพี่สนิท เป็นงานเป็นการขึ้นมาทันที
“ตำรวจสาว โหดเหมือนหมีควาย ชื่อ ลิลินทร์”
ชื่อกับ คำที่ไอ้เบ้กล่าวหาชั่งต่างกันแล้วฟ้ากับเหว
“ตำรวจร้อยศพอ่ะหรอ” ยัยหงส์ถามขึ้น
“อืม” เบ้ตอบหงส์อย่างนิ่งๆ
โอ้วร้อยศพแล้วฉันจะเป็นศพที่ร้อยเอ็ดหรือเปล่าเนี้ย TTOTT
“เอาไงดีพี่สนิท”
“จะทำไงได้ล่ะ ก็ต้องลองดูสิ”
เห็นม่ะพี่สนิทเป็นงานเป็นการแล้ว ^O^b
“งั้นเอาตามนี้ เจอกันเย็นวันศุกร์ที่ห้องนี้ “
ห้องนี้ที่พี่สนิทหมายถึง มันคือห้องเก็บของโรงเรียนฉันที่ถูกพวกเรายึดไว้แล้ว
“บ๊ายบาย สลายตัว”
พี่สนิทบอกลา พร้อมกับทุกคนหายตัวเอ๊ย ออกไปจากห้องหมด
เหลือเพียง....
อากาศธาตุ
!!!วันศุกร์ที่รอคอยก็มาถึง!!!
ทุกคนในกลุ่มดอกเหมยสีดำอยู่ในชุดพร้อมที่จะปฏิบัติงานในคืนนี้เรียบร้อย เงินคืองานและงานคือเงิน นี่คือคติประจำใจของฉันที่ฉันทำเรื่องพวกนี้เพราะเงินตัวเดียวเท่านั้น
“ไปกันเถอะ สถานที่ในคืนนี้คือ...โรงแรมชีวา ที่จัดงานโชว์เครื่องเพชรจากอิตาลี”
“อืม”
ทุกคนรับคำพร้อมกัน ใกล้เวลาออกปฏิบัติงานแล้ว ดีครับผม เหมาะสมครับท่าน โย่ว d^O^b
พวกเราพากันเดินออกมาจากโรงเรียนในเวลาสองทุ่มครึ่งโดยประมาณเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตของยามหน้าโรงเรียนเราเลยออกทางประตูลับที่ทุกคนในโรงเรียนไม่สามารถรู้ได้
ประตูลับที่ว่านั้นอยู่ด้านหลังโรงเรียนที่เป็นสวนสนรกทึบในป่าสนมีหนองน้ำขนาดใหญ่พอสมควรส่วนประตูลับนั่น ก็อยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่ที่ต้องเดินอ้อมไปทางด้านหลังหนองน้ำ และที่สำคัญประตูเล็กมากสำหรับคนมุดได้หนึ่งคนเท่านั้น TT^TT
“พวกเราจะต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง”
“โย่ว”
พี่สนิทปลุกใจพวกเราขึ้นมา กำลังใจเต็มเปี่ยม ลั้นล้า
“หมาดำต้องพยองดอกเหมยดำ จริงม่ะ ??”
“จริง จริง จริง”
คราวนี้ยัยหงส์เป็นคนเรียกกำลังใจบ้าง
“เราทั้งหมดจะต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง พร้อมกัน และครบสามสิบสอง”
หุหุ สามัคคีกันเลยแห๊ะ เรียกว่าเป็นธรรมเนียมไปแล้วก็ว่าได้ ก่อนปฏิบัติงานพวกเราจะพูดประโยคนี้พร้อมกันเสมอ
“เริ่มปฏิบัติงานได้!!! ”
พี่สนิทสั่ง โดยที่ทุกคนพยักหน้ารับคำก่อนที่จะมุดรัวโรงเรียนของฉันออกไปอย่างมืออาชีพ (ย้ำว่ามืออาชีพ) ทำให้ทุกคนออกมาได้อย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน
เรานั่งรถมาถึงโรงแรมชีวาเป็นที่เรียบร้อย ส่วนรถยนต์ที่ใช้ก็รถของยัยหงส์มันและคนขับเป็นใครไม่ได้นอกจากพี่สนิท -*- (ขับรถเร็วยิ่งกว่าความเร็วแสง T_T ไยถึงได้ทำทารุณโหดร้ายกันอย่างนี้)
หลังจากนั้นเราก็ปีนป่ายกำแพง(เว่อร์!!) ลอบเข้ามาปะปนกับแขกในห้องจัดแสดงจนได้(โดยเปลี่ยนชุดที่ไม่รู้เอามาจากไหนเป็นที่เรียบร้อย) ส่วนอาวุธของฉันซ่อนไว้ที่ต้นขาทั้งสองข้างเรียบร้อยเตรียมพร้อมทุกสถานการณ์
“นั่นไงเป้าหมายเราอยู่ตรงนั้น” ไอ้เบ้บอกพร้อมชี้นิ้วอันเรียวงามของมัน(นิ้วมันสวยกว่านิ้วฉันอีก)ไปที่ยัยหมีควายผู้เป็นเป้าหมาย
“งั้นจัดการเลยงานจะได้เสร็จๆไปแล้วเราจะได้ชนะสักที” ยัยหงส์พูด(บังคับ)ให้ฉันจัดการกับยัยหมีควายเร็วๆ นังเพื่อนทรยศ!!!
“อือพี่เห็นด้วย”
พี่สนิทก็อีกคนบังคับกันจริงๆเลยอ่า TOT
“แต่เราต้องระวัง อย่าให้คนจับได้และต้องลงมือก่อนพวกหมาดำพยอง” พี่สนิทย้ำอีกครั้งและเตือนสติของฉัน
“ลงมือ ซินซิน”
“อือ” พยักหน้ารับคำเป็นที่เรียบร้อย หนูน้อยไป๋หลินพร้อมจะออกปฏิบัติงานแล้วค่ะ ^O^b
และแล้วงานของฉันก็เริ่มขึ้น
“ปั่ง!!!!”
เสียงปืน ใครยิง ไม่ใช่ฉันแน่ๆ เพราะยังไม่ได้คิดจะจับปืนเลยแล้วนั่นเสียงปืนของใคร OoO??
กรี๊ด กร๊าด อุ๊ยต๊ายตาย ว้ายปืน เฮ้ย โอ้ว ซีด อ้า =_=??
ผู้คนต่างวิ่งหนีเอาชีวิตรอดแต่ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยว่ายัยหมีควายยังไม่โดนกระสุนสักกะมิลลิเมตร
เฮ้ยใครฉุดฉัน!!!
วิ่งและวิ่งตามแรงกระชากของชายหนุ่มที่ฉันไม่เห็นหน้ามาก่อนแต่ดูจากด้านหลัง(แผ่นหลัง)เป็นคนที่ หุ่นดีมากไป๋หลินฝันธง และฉันก็วิ่ง วิ่ง และวิ่งมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนถึงลานจอดรถของโรงแรม เอ่อสถานที่จัดงานมันอยู่ชั้น5นะเฟ้ย
“หยุดวิ่งสักทีเหนื่อย” ฉันตะโกนออกไปอย่างหมดแรง เหนื่อยโว้ย
“ไม่ได้ เราต้องวิ่งต่อไปเพื่อสันติภาพของโลก ^__^”
ยังมาบอกเพื่อสันติภาพของโลก เอาตัวรอดมากกว่า และที่สำคัญฉันมันวายร้ายนะโว้ยไม่ใช่ผู้พิทักษ์ความสงบ
“อย่ามาใช้คำว่าเรา เพราะฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนาย”
“อ้าว ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะที่รัก”
ยี้ ใครเป็นที่รักของแกย่ะ และช่วยหันหลังมาคุยด้วยกันได้ม่ะ หรือว่า บิดรมารดา มิได้สั่งสอน
“กล้าพูดเนอะ =_=”
“ทำไมจะไม่กล้าพูดล่ะ ...”
หันหลังมาพร้อมกับความหล่อ เอ๊ย ไม่ใช่ หน้าตาตกใจ แต่หล่อจริงๆนะ -*-
“ก็เราเป็นแฟนกัน” เสียงของนายนิรนาม เบาลงอย่างเห็นได้ชัด
“นายพาฉันวิ่งลงมาจากชั้น5 เพราะคิดว่าฉันเป็นแฟนนายเนี้ยนะ เวรกรรม”
เวรกรรมหรือไร แต่ปางไหนนั่น~~~~
“ก็แฟนฉัน ใส่ชุดแบบเธอสีเดียวกันยี่ห้อเดียวกันทรงผมเดียวกันรองเท้าเหมือนกัน บลาๆ เหมือนกัน”สีหน้าสำนึกผิดอย่างแรง
“แล้วทำไมไม่หัดดูหน้าตาก่อน ห๊ะ สงสัยแฟนนายคงหน้าตาไม่ควรจดจำใช่มั้ยห๊ะ หงุดหงิดโว้ย”
“ก็คนมันตกใจนี่นาทำไงได้” ทำหน้าเหมือนเด็กแล้วยังทำนิ้วจิ้มๆกันอีก จะน่ารักไปถึงไหน TOT
“แล้วนายชื่ออะไร” ถามด้วยน้ำเสียงที่ระงับความโกรธ+เหนื่อย ไว้อย่างยอดเยี่ยมที่สุด
“เทร๊ปครับ แล้วเธอชื่ออะไร”
“ไป๋หลิน”
เฮ้อทำไมฉันต้องบอกชื่อเล่นจริงๆไปด้วยเนี้ย ในกลุ่มฉันยังเรียกซินซินเลย TOT
“คนจีนหรอ”
“อือ”
ฉันเป็นคนไทยเชื้อสายจีน100% ปู่ย่า ตายายมาจากจีนหมด แล้วนายนี่รู้ได้ไง(ชื่อเธอก็บอกอยู่แล้ว -*-)
“เราก็จีนนะ เอ่อลูกเสี่ยวน่ะ”
แล้วจะมาบอกฉันทำแม่นาคพระโขนงหรือไงฟร่ะ
แต่จะว่าไปหมอนี้ก็ไม่เห็นมีความเป็นจีนอยู่บนใบหน้าสักนิดส์ แถมยังดูดีแบบเกาหลีทันสมัยสะอีกมันทำให้ฉัน...อิจฉาหมอนี้ขึ้นมาตงิดๆแล้วสิ
“ไหนๆก็ออกมาแล้ว เราไปนั่งรถเล่นกันดีม่ะ”
“ฉันไม่ใช่สาวๆที่นายเรียกใช้ได้ตลอดเวลานะ”
หน๊อยมาชวนฉันไปนั่งรถเล่นงั้นหรอ ฉันเชื่อเลยว่าหมอนี้ต้องขับรถเร๊วเร็ว จนทำให้นางเอกอย่างฉันหวาดกลัวเชอะใครจะไปให้โง่ล่ะ แบร่ :P
“เปล่าคิดแบบนั้นสักหน่อย...หรือว่าเธออยากเป็นสาวๆของฉัน”
“อีตาบ้า ไปก็ได้ฟร่ะ โด่อย่าคิดนะว่าฉันอยากเป็นสาวๆของนายฉันแค่ไม่มีไรทำแค่นั้นแหละ”
พูดลืมหายใจกันไปข้างเลยทีเดียว เชอะแล้วชีวีของสาวน้อยแสนน่ารัก (ตรงไหน??) จะเหลืออะไรกลับบ้านมั้ยเนี้ย
ตอนนี้ฉันอยู่บนรถยนต์หรูคันนึงของเมืองไทยที่กำลังขับอย่างช้าๆ ทุกคนอ่านไม่ผิดหรอกมันช้าเกินกว่ารถต์เต่าที่ใช้น้ำมันตราเต่าสักอีก(ช้ามากถึงมากที่สุด)
มันทำผิดกฎของนิยายน้ำเน่าอย่างแรง มันทำให้ฉันคิดวิตกกังวลหัวหงอก มันเป็นปีศาจร้ายยยยยย!!!!
แต่ฉันจะถือว่าหมอนี้มีส่วนดีคือทำให้ฉันหายเครียดกับงานที่ใครไม่สามารถล่วงรู้ได้ และทำให้ฉันสดชื่นกับอากาศในเมืองกรุงเพราะรถหมอนี้มันเปิดประทุนรับลมเย็นๆในยามวิกาลได้เป็นอย่างดี
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
อยู่ๆเสียงโทรศัพท์....ของฉันก็ดังขึ้นมันจึงทำลายความสงบของฉันกับนายเทร๊ปลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี
“รับโทรศัพท์สิคนสวย”
“เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย”
คนที่โทรมาก็ไม่ใช่ใครอื่นไกล ก็ยัยหงส์มือธนูทีมชาติไงล่ะ
“ฮัลโหล”
พอฉันรับปุ๊บ ยัยหงส์ก็พูด ไม่ใช่สิต้องใช้คำว่าตะคอกกับตะโกนรวมกันเห็นจะได้เพราะมันดังมาก
“นี่แกสบายดีใช่มั้ย แล้วแกอยู่ไหน ไม่ได้ถูกตำรวจจับใช่มั้ย ถ้าถูกจับไม่ต้องบอกอะไรนะ พ่อฉันเส้นใหญ่โอเค๊”
มันรัวคำถามหรือยิงปืนกลใส่ฉันเนี้ย เร็วเว่อร์
“สบายดี ไม่มีปัญหา กำลังนั่งรถเล่นอยู่ ไม่ถูกจับ ไม่ต้องใช้เส้นก๋วยจั๊บของพ่อแกโอเค๊”
กล้ารัวมาฉันก็รัวกลับให้รู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ
“โอเคก็สบายดีงั้นแค่นี้นะเปลืองตังค์”
“อือ”
แล้วมันก็ว่างสายไป แหม่ยัยหงส์นี่ก็อะไรบ้านก็ออกรวยล้นฟ้าเงินมีใช้ได้หลายชาติยังมาบอกเปลืองตังค์ โด่ทีซื้อน้องบลายธ์ ล่ะซื้อได้ซื้อดีแถมยังแต่งตัวให้น้องนางแปลกๆอีก แปลกยังไงน่ะหรอปกติเค้าก็จะแต่งให้น้องนางของตัวเองแบ๊วๆใช่ม่ะ แต่ยัยนี้ แต่ให้น้องนาง ผมดำสนิทยาวเงางาม ใส่สไบแดง นุ่งโจงกระเบน ไปสะงั้นและแต่ละตัวของมันนะใส่สไบคนละสีเลยอ่า
“จะกลับบ้านหรือยังขอรับ เจ้าหญิง”
“ใครเป็นเจ้าหญิง ฉันเป็นสามัญชน”
“ไม่เป็นเจ้าหญิง ก็เป็นนางฟ้าน่ะสิ”
“ขอโทษนะ มุกมันแป้กอ่ะ แล้วคิดจะจีบฉันอย่าหวังสะให้ยาก”
เฮ้อ หมอนี้คงไม่คิดจะจีบฉันหรอกมั้ง (ในความคิดฉันนะ)
“แล้วถ้าอยากจะหวังล่ะ”
“เจ้าชู้ไก่แจ้ น่าจับตอนแล้วสับให้เป็ดกิน”
“แรงง่า”
แน่นอน ไม่แรงไม่ใช่ไป๋หลิน หรอก
“ฉันจะกลับบ้านแล้ว จอดตรงนี่แหละเดี๊ยวฉันกลับเอง”
“เจ้าหญิงให้กระผมไปส่งไม่ได้หรอครับ”
“ฝัน รีบๆจอดรถเร็วเข้า”
“คร้าบ ผม”
อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังนะ นายนี่ศพไม่สวยแน่ๆ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับไป๋หลินมือสังหาร
และแล้วหมอนี้ก็จอดรถตรงสถานีรถไฟฟ้าแห่งหนึ่ง แต่ใครบอกกันว่าฉันจะนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้าน
หมอนี้นอกจากจอดรถไม่ถูกที่ยังนั่งรอเป็นเพื่อนฉันอีกตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว มันจะมีรถให้ฉันกลับบ้านมั้ยเนี้ย อยากฆ่าคนเว้ย
ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง
ตอนนี้ฉันคงไม่ต้องบอกว่าอยู่ที่ไหน เพราะน่าจะรู้อยู่แล้วว่าน่าจะอยู่ที่บ้าน กลับบ้านมาได้ยังไงหรอค่ะ ก็กลับมาโดยมีนายกวนส้นมาส่งถึงบ้านเนื่องจากไม่มีรถคันไหนหน้ามืด ให้บริการตอนเกือบเที่ยงคืนมันทำให้ฉันชี้ช้ำกะหล่ำปีอย่างมากเพราะหมอนั่นมันรู้จักบ้านของฉันแล้ว
แต่ชั่งหัวมันจะเป็นไรไปรู้ก็รู้ไปสิรู้ก็มาเอาไปไม่ได้หรอก
ความคิดเห็น