Love..ฮัลโหลกล้านักรักกันไหม

                         1

                     ปึงๆๆๆ !

      เสียงคนเดินแต่แปลกเสียนี่กะไร  เสียงดังฟังชัดอย่างกะยักษ์บุกบ้านฉัน...ต๊ายตายชีวิตจะหาไม่แล้วหรืออย่างไรรือ(เอ๊ะจาเอายังไง)โอ้ม่ายยย ซ่าหริ่ม รับบ่ได้เด้อค่าเด้อ(อย่าบอกให้เขารู้สิว่าเรามาจากเยอรมัน..ยัยซ่าหริ่ม)อย่างน้อยฉันก็ต้อง..มีสามีเรียนให้จบม.3...ล่ำลาแม่เสียก่อน  >o< ไม่ได้เด็ดดอกลั่นทม เอ้ยไม่ใช่ เด็ดขาดฉันจะต้องสู้ ...สู้เว้ยยย !

             หลังจากฉันตั้งสติอันตีบตันของฉันได้แล้วฉันรีบถีบประตูออกไปพร้อมกับชุดเทควันโดสายดำของฉันอย่างมั่นใจ
แต่แล้วก็ต้องรีบหาโทรศัพท์โทรเรียกรถโรงพยาบาลด่วนไม่ใช่เพราะถูกยักษ์กระทืบหรือเหยียบติดดินแต่อันใด...แต่คือหน้าแตกอาการสาหัสมากๆToTในเมื่อภาพที่เห็นกลับไม่ใช่ยักษ์ใช่มารที่ไหนแบบปีเตอร์ โฟดีฟายเด้อค่ะ แต่เป็นยักษ์ในบ้านของฉันอย่างแท้จริงนั่นคือ....พี่เซนต์ พี่ชายบ้าบอของฉันเองค่ะ
           
              "ตื่นแล้วเหรอยัยตัวแสบ แล้วแกใส่ชุดบ้าบออะไรของแกบ้าไปแล้วหรือไงฮะหรือยากล่อมประสาทหมด"
โอ๊ยๆๆๆ ฉันอยากจะกระโดดลงไปแบบซุปเปอร์แมนแต่ก็กลัวขาหัก ไอ้ที่กระโดดลงไปเนี่ยไม่ใช่อะไรนะค่ะแต่จะกระโดดถีบพี่ชายของฉันเองแหละค่ะ ไม่มีอารายมากมาย =o= 
               "โหยพี่ก็มาออกกำลังกายอ่ะเด่...ว่าแต่พี่เหอะผีบ้าเอ้ยคนบ้าเอ้ย สรุปว่าเปนอะไรก็แล้วกันนะ"
               "ยัยซ่า แกดูนะน้องสาวตัวดีของแกอ่ะมันไปเป็นพริตตี้จะไม่ให้โมโหได้ไงวะ"
                "แล้วพี่ไปรู้ได้ไงอ่า..ว่ามันเป็นพิ๊ตตี้อ่ะ"
                 "ก็เมื่อคืนฉันไปเที่ยวคลับC22มาอ่ะดิ"
                 "อ๋อเหรอ ที่แท้ก็ไปคลับมามันก็ไม่ต่างกันร๊อกเนอะโซลเนอะ =o=^^"
ฉันหันไปพูดกะยัยโซลน้องสาวของฉันแทนด้วยอาการหมันไส้พี่เต็มที่ และอาการหน้าหัก เอ้ย หน้าแตกของฉันด้วย
                "ก็ใช่อ่ะดิ ที่พี่เซนต์เอง   ยังไปได้เลยแล้วทำไมโซลจะไปไม่ได้"
                "เออๆ เข้าข้างกันเข้าไป เบื่อโว้ย แม่ง!"
                "ที่ไม่พูดเนี่ยไม่ใช่เพราะเถียงไม่ออกหรอกเร๊อะ"
แล้วพอพี่เซนต์ไปแล้วฉันกับโซลหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจกันใหญ่  แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น
                 อ๊อดดด  อ๊อดดด!




ติดตามชมตอนหน้านะค่ะเพื่อน   วันนี้ขนมปังไปก่องน้าบ๊ายบาย

---