ตอนที่ 4 : ตอนที่ 2
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาเกือบครึ่งเทอมแล้ว ซึ่งสัปดาห์หน้าทั้งสัปดาห์ทั้งญี่ปุ่นจะไม่มีเรียนเพระจะมีการชุมนุมของครูทั่วประเทศ แต่พวกผมไม่ได้พักหรอก เพราะพวกเราต้องไปเข้าค่ายทั้งสัปดาห์เลย ซึ่งมีทั้งหมด6โรงเรียนได้แก่ เซย์ริน ไคโจว ชูโตคุ โทโอ โยเซ็น และราคุซันซึ่งทุกโรงเรียนมีอัจฉะริยะของเทย์โคทั้งสิ้น ซึ่งพรุ่งนี้ผมต้องออกเดินทางแล้วล่ะ คงต้องรีบเก็บของแล้วสิ
เอาล่ะหลังเก็บเสร็จของทั้งหมดจากหลายๆ ก็ลดลงมาเหลือ2กระเป๋า
ซึ่งสีชมพูผมเอาไว้ใส่เสื้อผ้าและก็ของใช้ต่างๆ
ส่วนสีเทาผมใส่...ขนมและของกินเล่นเป็นส่วนใหญ่แล้วก็มีอุปกรณ์เกี่ยวกับโทรศัพท์บ้าง
วันออกเดินทาง
"ไอนายเอากระเป๋ามาแต่นั้นเองเหรอ"คางามิที่เห็นว่ามิซึรุ้อากระเป๋ามาแค่2ใบ
"ปล่าวจริงๆใส่แค่สีชมพูอันเดียว ส่วนสีเทาเป็นอย่างอื่นน่ะ"
"ง..งั้นเหรอ ว่าแต่อย่างอื่นคืออะไรงั้นเหรอ"
"ไม่เกี่ยวกับนายนี่ เอาเถอะไปถึงเดียวก็รู้เองแหละ"หลังจากที่พูดกับคางามิเสร็จมิซึรุก็เดินไปรวมกับคนอื่น
"ลืมบอกไป พวกเราจะต้องนั่งรถไปกับโรงเรียนหนึ่งนะ"
"โรงเรียนอะไรเหรอครับโค้ช"ฟุริฮาตะถามขึ้น
"ถามได้ดีมากโรงเรียนนั้นคือ....ชูโตคุ"
"อ่ะ!ดูเหมือนจะมาแล้วล่ะ"
บนรถ
"นี่...ขอนั่งด้วยได้รึปล่าว"มิซึรุเดินไปถามชายที่ได้ชื่อว่ามือชู๊คอันดับหนึ่งของรุ่นปาฏิหาริย์มิโดริมะ ชินทาโร่ ร่างสูงที่เงยหน้าขึ้นแอบตกใจเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเหมือนเดิม
"ด..ได้สิมิซึรุ"เมื่อได้รับคำอนุญาติร่างบางก็นั่งลงทันที
"ขอบใจ"
ทางด้านคนรอบข้าง
"คุโรโกะสาวน้อยคนนั้นไปใครน่ะ!"
"เค้าเป็นสมาชิกใหม่ของชมรมครับ..แล้วก็เขาเป็นผู้ชาย"
"ไม่อยากเชื่อเลยนะ...แต่ดูท่าชินจังจะนับถือเขานะ"
"...ไม่ใช่แค่มิโดริมะคุงหรอกครับ"คุโรโกะพูดเสียงเบา
"นายพูดว่าอะไรนะ"
"ปล่าวครับ"
กลับมาทางมิซึรุ
"ฉันขอบอกนายไว้อย่างว่าวันนี้ราศีมังกรของนายถือว่าโชคร้ายนั่นคือจะได้เจอกับคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดของบางคนอาจจะหลีกหนีได้ แต่นายคงไม่ นายคงต้องเตรียมใจไว้บ้าง"
"ขอบใจที่บอก แล้วก็อีกอย่างต่อให้หนียังไงมันก็ต้องกลับมาเจอกันอีกอยู่ดีแหละ"หลังจากบอกกับมิโดริมะเสร็จร่างบางก็ใส่หูฟัง แล้วก็หลับในเวลาตอมา
ณ ที่พัก
ตอนนี้4โรงเรียนที่มาก่อนได้นั่งรออีก2โรงเรียนที่ยังมาไม่ถึง
"หึ ดูเหมือนจะมีเรื่องสนุกๆแล้วสิ"อยู่อาคาชิ เซย์จูโร่ก็พูดขึ้นทำให้บางส่วนมาด้วยความสงสัย
"อะไรเหรอฮะอาคาชิจจิ"
"เดียวนายก็รู้เองคิเสะ"
"มีอะไรงั้นเหรอคิเสะ/คิเสะจิน"
"แค่รูปที่มีคนแอบใช้มือถือของมิโดริมัจจิ ถ่ายรูปมิโดริมัจจิน่ะฮะ และก็มีข้อความด้วยแต่อาคาชิจจิไม่ให้ดูฮะ"
"นี่อาคาจินขอดูรูปได้ไหม~"มุราซากิบาระหีนไปถามอาคาชิ อาคาชิแค่พยักหน้าก่อนจะส่งไปให้มุราซากิบาระ
"เหๆ~มุมสวยใช้ได้เลยนี่ อยากรู้ชะมัดใครถ่ายกันนะ"อาโอมิเนะพูดขึ้น
"นั่นสิฮะ แต่มิโดริมัจจิยอมให้ถ่ายได้เนี่ยสุดยอดเลยนะฮะ"
"ผมรู้นะครับว่าใครถ่าย"อยู่ๆก็มีใครคนหนึ่งพูดขึ้น พอคิเสะหันไปดูก็...
"ค..คุโรโกจจิ!"วิ่งเข้าไปกอด
"ผมอึดอัดออกไปเลยครับ"คุโรโกะที่พยายามดันคิเสะออกพูดขึ้น
"เรียวตะปล่อยคุโรโกะเถอะน่า"
"มะ...มาอยู่ที่นี่ได้ไงไอ"คิเสะที่ได้ยินเสียงของมิซึรุจึงยอมถอยออกมา พร้อมกับสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก
"นั่งรถมาสิถามแปลกๆ"มิซึรุยังคงตอบหน้าตาเฉย
"นั่นไม่ใช่คำตอบที่ฉันต้องการ ชิ! มานี่"
"นะ..นายจะพาฉันไปไหน!"หลังจากนั้นมิซึรุก็ถูกคิเสะลากออกไปนอกห้อง
"เพิ่งเคยเห็นนะเนี่ยที่หมอนั่นไม่พอใจอะไรแบบนี้"คาซามัตสึพูดทำรายความเงียบ
"นี่ชินจะรู้อัไรบ้างรึปล่าว"ทาคาโอะถามขึ้น
"ฉันรู้ ไม่สิ ต้องบอกว่ารุ่นปาฏิหาริย์ล่วนแต่รู้ที่มาหมดนั่นแหละ"
"โมโมอิไม่รู้เลยงั้นเหรอ"อิมาโยชิถาม
"ถ้าจะให้พูดซัทสึกิคงเป็นผู้อยู่ในทุกเหตุการณ์มากกว่า"อาโอมิเนะตอบแทนเพื่อนสมัยเด็กของเขาที่ทำหน้าอมทุกข์อยู่
"แล้วเหตุการณ์เป็นไงบ้างล่ะ"ฮิมูโระถามขึ้น
"เนื่องนั้งคง-"
"อาคาชิคุงไม่เป็นไรหรอกครับ เผื่อพวกเขาจะได้ช่วยได้ไงครับ"
"ก็ได้ เรื่องมีอยู่ว่า......"หลังจากนั้นอาคาชิก็ได้ให้โมโมอิเล่าเรื่องทุกอย่างแบบละเอียดยิ่งกว่าของที่คุโรโกะเช่าให้เซย์รินฟัง
1ชั่วโมงต่อมา
"รู้สึกเกลียดเจ้าคิเสะเลยแฮะ"
"พอได้รู้จริงๆมันก็รู้สึกเกลียดจริงนั่นแหละครับ"คุโรโกะพูดเสริม
"คุโรโกจจิใจร้ายผมมันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอฮะ!"
"คิเสะคุง!/คิเสะแกกก!"
ตึง!
"รุ่นพี่เดียวเรียวตะก็ตายกันพอดีสิฮะ"
"ไอจ๋าาารุ่นพี่ถีบฉันอ่ะ≧０≦"คิเสะที่เห็นไอเข้ามาห้าม และคาซามัตสึยอมปล่อยไปจึงรีบเข้าไปกอดร่างบางทันที
"นี่อย่าบอกนะว่าพวกนายคืนดีกันแล้ว"มิโดริมะถามขึ้นจากท่าทีของมิซึรุที่แสดงต่อคิเสะมันต่างออกไป
"ฮะพวกเราคืนดีกันแล้ว"
"ว่าแต่ใช้วิธีไหนล่ะ"อาโอมิเนะถามขึ้น
"นี่ลืมไปแล้วเหรอฮะ น่าจะจำได้แท้ๆ ทั้งๆที่บางคนเพิ่งฟังน่าจะจำได้เลยนะฮะ มันมีบอกนี่ฮะ เวลาพวกเราทะเลาะกัน ใครรู้ตัวว่าเป็นคนทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจต้องไปขอโทษ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่หนักก็จะมีการ์อย่างอื่นเพื่อง้อก่อนด้วย"
"งั้นแปลว่านายไปขอโทษเขาแล้วสินะ แล้วในการทำแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่หนักงั้นเหรอ"อิมาโยชิถาม
"หนักมากๆเลยฮะ แต่ว่าผมง้อไปสำเร็จอยู่ดีฮะ"
"แล้ววิธีง้อล่ะ"คาซามัตสึถาม
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ค้างงงง