Adventure Word Game. ผจญภัยเเดนเกมส์

ลำดับตอนที่ #5 : แปลกใจ

'' นี่ สาวๆ หลุมมิติเริ่มน้อยลงเเล้ว '' ฟอร์ดวิ่งมาพร้อมกับชี้ไปบนฟ้า

'' สงสัยจังโกสต์มันต้องการทำอะไรของเขา '' ฉันพูดอย่างสงสัย

'' สงสัยคงอยากจะปั่นหัวเราเล่น ละมั้ง '' มาร์กพูดพร้อมนั่งลงข้างๆ 

'' เจ้าโกสต์มันไม่ชอบอะไรในเดอะซิมส์ '' ฉันถาม

'' น่าจะเป็น ที่เกิด โกสต์คงไม่อยากรื้อฝืน ต้นกำเนิดตัวเองเลยอยากจะหนีไปที่อื่น '' มาร์กพูดพร้อม คิดอย่างหนัก

'' นายน่ะ จริงๆมา ตกลงมาใช่ป่ะล่ะ '' ฉันพูด

'' ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้น '' มาร์กถาม

'' เพราะว่าเธอรู้ดี เรื่องหลุม เรื่องต่างๆ เเละ เธอรู้ได้ไงว่าอยู่นี่กี่ปี กับไปก็เวลาเท่าเดิม '' ฉันพูด เหมือนจับใจความได้

'' อืม จริงๆฉันมีประตูกับไป ฉันไม่ได้กับไปที่นู้นมา ปีกว่าเเล้ว ฟอร์ดก็เช่นกัน พวกเรากลับไปไม่ได้ '' มาร์กเล่าด้วยสีหน้าที่เศร้า

'' ทำไมเป็นเเบบนั้น '' ฉันถาม

'' เพราะ โกสต์ โกสต์แบบตามฉันกับฟอร์ดที่มาจากต่างมิติ ฉันหล่นลงมาเพราะไฟฟ้าซ๊อต ผมพยายามหาทางออกจากที่นี่ ด้วย วิทยาศาสตร์ เเล้วผมก็ทำเสร็จ เเล้วตอนนั้น ฟอร์ดถูก โกสต์จับตัวไป '' มาร์กเล่าด้วยสีหน้าที่เครียด

'' เเล้วคุณไปช่วยฟอร์ด '' ฉันพูด

'' ใช่ผมไปช้วยเเน่ๆ โกสต์รูปเเบบนั้นเลยสง ซอมบริตส์ เเละจินส์ มา '' มาร์กพูด

'' เเล้วไงต่อ '' ฉันบอก

'' จริงๆมันเป็นแผนการของเจ้าโกสต์ พอผมไปช่วยฟอร์ดมาได้ ผมก็ทำลายถ่ำของมัน เเต่มันไม่ตาย สิ่งที่ทำลายมันได้ คงมีหลุมศพของมันที่เก็บร่างเอาไว้ โกสต์รู้แบบนั้นเลยเเกล้งตาย เเต่พอผมกลับไป ของทุกอย่างกับถูกขโมย ซอมบริตส์ เเละ จินส์ เข้ามาขโมยไปต่อหน้าต่อตา ผม '' มาร์กเล่าด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด

'' ตอนนี้ของทุกอย่างมันนำไปเเละสร้างขึ้นมาใหม่ ทำให้เปิดได้ทุกมิติ ไม่ว่าจะ เกมส์ รึโลกมนุษย์ '' มาร์กเล่า

'' เเล้วถ้า เกมส์ ไปอยู่ในโลกความจริง '' ฉันพูด

'' ทุกอย่างจะปนกันมั่ว สัตว์ประหลาดจากเกมส์ต่างๆ จะออกมาที่โลกมนุษย์ เเละทำลายจนไม่เหลือ '' มาร์กพูดด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว

'' นี่มัน บ้าสุดๆ !! '' ฉันพูด

'' ใช่ มันบ้า '' มาร์กพูด

'' เเล้วหลุมศพ ของมันอยู่ที่ไหน นายพอจะรู้ไหม '' ฉันถาม 

'' ไม่อยู่ที่ สุสาน ก็คงจะใต้รัง ของพวกมัน '' มาร์กพูด

'' เฮ้ยย พวกเธอคุยไรกันไม่ชวนเลยน้ะ '' ฟอร์ดกับนากิเดินเข้ามา

'' ใช่ๆ ไม่ชวนกันเลยย '' นากิพูด

'' ฟอร์ด นายจำวันที่ข้าไปช่วยเองได้ไหม '' มาร์กถาม

'' จำได้ทำไม '' ฟอร์ดถาม

'' นายพอเห็นหลุมศพของ โกสต์ ไหม '' มาร์กถามต่อ

'' เห็น มันอยู่ใต้เก้าอี้ ของโกสต์ ตรงเก้าอี้ จะมีปุ่มเพื่อเลือนไปอุโมงค์ใต้ถ่ำ ที่มันเก็บ หลุมศพ '' ฟอร์ดเล่า

'' บางทีอาจมี เครื่องมือของนายก็ได้ มาร์ก '' ฉันบอก

'' นั้นเราไปกันเหอะ '' นากิพูดเหมือนไม่สบอารมณ์

' ทำไมพวกนั้นมีไรไม่บอกเราเลยนะ เเล้วทำไม เลม่อนถึง พูดเหมือนสนิทกับมาร์กจัง ' นากิคิด 

'' โอเคร พรุ้งนี้ตอน เช้ามืด เราไปกัน เเล้วกลับออกก่อนรุ่งสาง '' มาร์กบอกเเล้วพวกเราก็เเยกย้ายกัน

------------------------------------------------

'' เจ้านายครับ ผมว่าผมอยากได้ผู้บุรุกของท่านจัง '' ซอมบริตส์บอกโกสต์พร้อมกับ ลับมืดให้คม

'' ผมด้วยท่าน '' จินส์บอก

'' ไม่ได้ พวกเจ้าบังอาจมากถึงมาขอข้า เจ้าก็รู้ว่า มันอาจทำให้เราไปยังโลกมนุษย์ได้ พวกมันมีประโยชน์ต่อเรามาก '' โกสต์พูดอย่างเลือดเย็น

'' เเล้วพวกเขาจะปลอดภัยไหม ท่าน '' ซอมบริตส์ถาม ด้วยความสงสัย

'' อยู่ที่พวกมันจะให้ความร่วมมือ ดีดี ไหม ฮ่าๆๆๆ '' โกสต์พูดเเล้วหายตัว พร้อมกับเสียงข้องกังวานของเสียงขำอันน่าสยดสยอง

' เลม่อน ระวังตัวดีๆนะ ' ซอมบริตส์พูดในใจ

'' ข้าเริ่มเป็นห่วง สะเเล้วสิ '' จินส์บอก

'' ข้าด้วย '' ซิมบริตส์พูด

'' ข้าจะไปหาเลม่อน '' ซอมบริตส์พูดพร้อมวิ่งไป

----------------------------------------------------

'' เลม่อน !! '' ซอมบริตส์ วิ่งเข้าทางหน้าต่างห้องนอน

'' เฮ้ยไอ่ ซอม เองจะห่าวไปป่้าว '' จินส์รีบดึงตัวมันออกมาก่อน

'' เองไม่เป็นห่วงนากิของนายหรอ '' ซอมบริตส์ ย้อนกลับไป

'' เป็นห่วงดิว่ะ '' จินส์บอก

'' นากิ จ๋าาา '' จินส์ปืนเข้าหน้าต่างห้องนากิ 

----------------------------------------------

'' เฮ้ยย กะ รีดด ! '' ฉันกำลังจะกรี๊ด เเต่ นายซอมบริตส์เอามือปิดปากไว้ฉันไว้ก่อน

'' ชู๊ๆๆ ฉันมีอะไรจะบอกเธอ เลม่อน '' ซอมบริตส์ กระชิปข้างๆหูเเล้วนั่งลงบนเตียง

'' นายมีอะไรมิทราบ '' ฉันพูดแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

'' คือ เจ้านายของฉัน พยายามจะจับตัวเธอเพื่อเอาเธอไป ทำงานวิจัยไปโลกมนุษย์น่ะ '' ซอมบริตส์พูด

'' ..... '' ฉันนั่งคิดวนไปวนมา

'' เธอต้องระวังตังให้ดีนะเลม่อน '' ซอมบริตส์ บอกด้วยเเววตาเเละน้ำเสียงที่เป็นห่วง

'' อ่ออ ฉันน คืออ '' ฉันทำท่าทางจะงงกับคำพูดของซอมบริตส์เล็กน้อยเพราะนายนั้นมาจะห่วงฉันทำไม

'' ฉันเป็นห่วงเธอ '' ซอมบริตส์พูดด้วยท่าทางจริงจัง

'' ขอบคุณน่ะ '' ฉันพูด พร้อมกับรู้ว่าเขาจริงจังกับฉัน

'' อุ๊บส์.. '' ซอมบริตส์บรรจงจูบ เลม่อนอย่าง ทะนุทะนอม พร้อมกับ กระชิปข้างหูเลม่อนว่า

'' ผม '' ซอมบริตส์บอกด้วยน้ำเสียงที่เเผ่วเบา '' ผมรักคุณน้ะ '' ซอมบริตส์ กระชิปข้างหูเสร็จพร้อมเดินหายไปในยามวิกาล 

'' ไอ่ซอม เร็วๆๆ สิว่ะ เดี๋ยว ท่าน เขาก็รู็หรอก '' จินส์เรียก

'' เอ่อๆ ผมไปก่อนน่ะ '' ซอมบริตส์หันมามองเเล้ววิ่งไป

'' เอ่ออ อืม '' ฉันเริ่มจะ งงๆ สักพักก็นอนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

'' นี่ๆ เลม่อนๆ '' นากิเรียก

'' อะไรอีกเนี่ยย '' ฉันตอบด้วยความง่วงเเบบสุดขีด

'' เมื่อกี่ พวก จินส์มาหาแกป้ะ '' นากิถาม

'' มาๆ มาหาฉันบอกให้ระวังตัว '' ฉัน นอนตอบพร้อมนึกเหตุการที่ผ่านมาทำให้เขาเริ่มยิ้มเล็กน้อย

'' นั้นสิ พวกเขาจะมาบอกทำไมกัน '' นากิ พูด

'' ก็พวกนั้นเขาชอบเรามั้ง ไม่รู้ '' ฉันพูดพร้อมเอามือจับปากเเล้วนอนยิ้ม

'' ยิ้มอะไรเลม่อน '' นากิถาม

'' ป่าวนิ ไม่นอนไป๊ '' ฉันไล่พร้อมกับ ลงไปนอน

'' แปลกคน '' นากิพูดแบบ งงๆ เเล้วกลับห้องไปนอน

'' ฝันดีทุกคนน '' ฉันตะโกนลั่นห้องก่อนลงไปนอน

---------------------------------------------------

'' เอง ข้า ว่าเราไม่น่าจะทำแบบนี้เลย '' จินส์พูด

'' ข้าก็ว่างั้นเเหละ เหมือนเราเป็นคน ทรยศ '' ซอมบริตส์บอก

'' เเต่มันก็ถูดต้อง ใช่ไหม ซอม '' จินส์ถาม

'' ใช่ มันถูกต้อง เเต่มันคงผิดสำหรับนายเรา '' ซอมบริตส์บอก

'' ข้าก็คิดแบบนั้น '' จินส์บอก

'' หวังว่าพวกเธอคงปลอดภัย '' ซอมบริตส์บอก

-------------------------------------------------

สรุปใครพระเอก 5555 เราต้องมาลุ้นต่อไป