กาลเวลาที่เลยผ่าน

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ ๑

 "แพมท้อง!!!"  

สิ้นคำพูดของหญิงสาวทั้งห้องจึงตกอยู่ในความเงียบ มีแค่เสียงสะอึกสะอืนของคนที่นั่งอยู่บนพื้นเท่านั้น  แตกต่างจากคนที่กำลังยืนฟังด้วยความรู้สึกว่างเปล่าและนิ่งเฉยจนเธอไม่สามารถรู้ความรู้สึกที่แท้จริงได้  เป็นหญิงสาวเองที่ทนความอึดอัดนี้ไม่ไหว

"กรได้ยินไมว่าแพมท้อง....ทำไมกรไม่พูดอะไรออกมาหน่อย" ทวียาแหงนหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายคนแรกและผู้ชายที่หล่อนรักมาก  รักจนยอมหมอบทั้งตัวและใจให้

"เธอแน่ใจนะว่าเด็กในท้องเป็นลูกของฉัน...เพราะเท่าที่ฉันจำได้ฉันป้องกันตลอด" กฤษติกร พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและดวงตาว่างเปล่าทำให้คนที่กำลังมองมีความรู้สึกเย็นไปถึงขั่วหัวใจ

"ทำไมกรพูดกับแพมอย่างนี้..อือ..ทั้งที่กรก็รู้ว่าแพมมีกรแค่คนเดียว ...แล้วลูกในท้องของแพมก็ต้องเป็นลูกของกรซิ..อือ..อือ.." เธอพูดพร้อมทั้งน้ำตา แล้วกอดขาเขาแน่นด้วยหัวใจที่เกือบจะแตกสลายด้วยคำพูดของคนรัก

"อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะเมื่อวานเธอเดินขึ้นมาห้องกับผู้ชายคนอื่น" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเครียดเพราะกำลังคิดว่าโดนหญิงสาวสวมเขาให้

"เมื่อวานกรมาหาแพมหรอ ทำไมแพมไม่เห็นกรเลย" หญิงสาวกลั้นน้ำตาแล้วถามชายหนุ่มเพราะเมื่อวานหลังจากที่เรียนเสร็จ พ่อของเธอก็โทรบอกว่ามาหาที่

หอพักเลยทำให้เธอรีบกลับทำให้ไม่ได้บอกกับชายหนุ่ม

"ใช่...มันก็เลยทำให้ฉันเห็นความร่านของเธอไงล่ะ"  กฤษติกรตะคอกใส่หน้าหญิงสาวด้วยเสียงดังลั่น

"ป่าวนะ นั้นพ่อของแพมเอง ท่านมากรุงเทพเลยมาเยี่ยมเท่านั้นเอง" เธอพยายามที่จะอธิบายให้ชายหนุ่มฟัง แต่เขากลับคิดไปอีกทางว่าหญิงสาวพยายามที่จะหาเหตุผลมาอ้าง

"ช่างเถอะ...ยังไงซะฉันก็ไม่เชื่อว่าไอ้เด็กนั้นเป็นลูกฉันหรอกนะ ถ้ายังไงฉันก็ไม่ใจร้ายกับเธอนักหรอกนะ”แล้วชายหนุ่มก็ดึงเอาเงินจะกระเป๋าใบเล็กสีดำหรูของเขาออกมาปรึกใหญ่ แล้ววางเงินไว้บนโต๊ะข้างเตียง

"นี้ถือว่าเป็นค่าเสียตัวครั้งแรก และค่าเสียเวลาของเธอก็แล้วกัน เออ..ถ้าเธอจะเอาเงินนั้นไปเอาเด็กออฉันก็ไม่ว่านะ เพราะนี้ก็ปีสุดท้ายของเธอแล้วนี้" พูดเสร็จชายหนุ่มก็เดินจากออกไปพร้อมทั้งปิดประตูเสียงดัง โดยไม่ได้หันมามองคนข้างหลังเลยว่าจะรู้สึกอย่างไรกับคำพูดและการกระทำของเขา

หญิงสาวเอามือจับท้องที่ยังแบนราบที่ยังไม่ได้บ่งบอกเลยว่าในท้องของเธอนั้นยังมีอีกหนึ่งชีวิต "อือ....อือ.....อือ..อือ..ลูกจ้า ตอนนี้เรา..มีกันแ..ค่สองคน..แม่..ลูก  แต่ลูกไม่ต้อง..ห่วงนะ..แม่จะเลี้ยงลูก..และดูแลลูกให้ดีที่สุด เพราะลูกเกิดมาจากความรักของแม่ ในเมื่อพ่อของลูกไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร " หลังจากการร้องให้ที่ยาวนานปานจะขาดใจตายและสิ่งที่ได้ยินจากคำพูดที่สะเทือนจิตใจทำให้หญิงสาวหลับไปด้วยความอ่อนเพลียทั้งร่างกายและจิตใจ