คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3rd story - shame
“บ๊ายบายกัน”
“อื้มๆ เจอกันพรุ่งนี้” ริทโบกมือให้ผมก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้อง
ริทพักอยู่ห้องตรงข้ามผมครับ เราพักอยู่ในคอนโดนึงซึ่งไม่ไกลจากมหาลัยฯสักเท่าไร
“เราก็เข้าห้องบ้างสิ กุญแจ กุญแจ นี่ไง เจอแล้ว”
แกร้ก
“ถึงห้องสักที” ไม่ไหวๆร้อนมากเลย อยากรีบอาบน้ำนอนจัง
“พรุ่งนี้วันที่....อืมมคงทันล่ะ” พอนับเวลาจากปฏิทินบนโต๊ะหนังสือแล้วช่วยให้ผมโล่งใจขึ้นเยอะ ยังพอมีเวลาเหลือก่อนกำหนดส่ง หวังว่าคนไอ้หมอนั่นคงจะเอาหนังสือมาคืนเร็วๆนี้นะ ไม่งั้นล่ะก็ผมแย่แน่
.......................................................
.......................................
“ถ้าจะพูดเรื่องนี้อีก ผมไปก่อนนะครับ” นักเรียนคนนั้นรีบวิ่งลงจากบันไดไป
แต่นั่นรถรางกำลังมาพอดี เฮ้ยย อย่าพึ่งขึ้นรถรางนะ!
“เดี๋ยวสิ ขอร้องล่ะพี่จำเป็นต้องใช้หนังสือละ”
“...หวาๆ อ้ากกกกกกกกกกกกกกก”
ครุกกก พรึบบ!
เฮ้ยย ผมที่รีบวิ่งตามน้องเขาไปโดยไม่ดูตามาตาเรือ ไม่ระวังให้ดีสะดุดตกบันได้เซหน้าจะฟาดพื้นโลก แถมยังร้องแหกปากซะดังจนเป้าหมายตรงหน้าหันมามอง เลยทำให้ผมดันล้มใส่เขาแทน เป้าหมายตัวดีเลยหงายท้องตึงกระแทกพื้นโดยมีผมล้มทับเขาซ้ำอีกรอบ(= =)
“อุบส์!!!!!!”
!!!!!
ใครก็ได้บอกที่ว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง! ไอ้ที่เราล้มใส่เขาก็ว่าอายจนแทบแทรกแผ่นดินมหาลัยหนีแล้ว แต่นี้ความซวยยังกระหน่ำซัดใส่ผม ก็ตอนผมล้มลงไปใส่น้องเขาน่ะสิ ริมฝีปากเจ้ากรรมดันไปโดนพวงแก้มนุ่มของเบาะรองล้มตรงหน้า! แถมยังแรงชนิดที่ว่าเบรกไม่อยู่ จนถึงกับต้องร้องออกมา!
“อูยยย- - เดินอีท่าไหนเนี่ยถึงล้มมาใส่คนได้”
“อ้ะ อะ เอ่อ... ขะ..ขอโทษ” พอได้สติ ผมก็รีบลุกขึ้นจากน้องเขา และก็ไม่ลืมที่จะยื่นไปดึงน้องเขาขึ้นมา
“พะ...พี่ไปก่อนนะ” พอตั้งหลักได้ผมก็รีบวิ่งหนีไปขึ้นรถรางที่กำลังจอดเทียบท่าอยู่หน้าหอสมุด ไม่ทันให้น้องเขาได้พูดอะไร หรือ มีเวลาให้ผมหันกลับไปดูว่าตอนนั้นน้องเขาทำหน้ายังไง
..........................................................................
..............จบการย้อนความ...................
…………………………….
“ว้อยยยยยยยย ยิ่งคิดถึงยิ่งอาย ให้ตายสิ เพราะไอ้เด็กบ้านั่นคนเดียว เลยต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ หนังสือก็ไม่มีทำรายงาน แถมยัง........โอ้ย หงุดหงิดชะมัด”
ทำไมนะ เวลาคิดถึงเรื่องเมื่อกลางวันทีไร เป็นต้องเผลอรูปริมฝีปากที่ตกเป็นผู้เสียหายเมื่อกลางวันทุกทีสิ
“เฮ้ออออ”
ผมสบถกับตัวเองจนเหนื่อย นอนแผ่อยู่บนเตียง
ติ๊...ติง
เพราะโตโน่มันไม่ใช่เจ้าชาย =)
•กัน พรุ่งนี้เจอกัน 8โมงครึ่งที่เบลลอมนะ
8โมงครึ่งเลยหรอ วันเสาร์ทั้งทีผมก็อยากนอนตื่นสายบ้างอะไรบ้างนะ ว่าแต่ชื่อบีบีพี่โตโน่นี่ยังไงหรอ = =
=_Napat_ระยะทำใจ_=
• มีอะไรหรือเปล่า ไปแต่เช้าเลย
เพราะโตโน่มันไม่ใช่เจ้าชาย =)
•พรุ่งนี้เก่งบอกมีเรื่องจะบอกน่ะ เห็นว่าด่วน
ด่วนหรอ ไม่ชอบคำนี้เลยแฮะ
=_Napat_ระยะทำใจ_=
• โอเคครับ 8 โมงครึ่งนะ
ต้องตื่นเช้าอีกแล้วนภัทร คิดว่าคืนนี้จะได้นอนยาวถึงเที่ยงแล้วเชียว เฮ้อออ~
อ้อ จริงสิ ผมเอื้อมไปหยิบสตรอมสุดที่รักที่พึ่งวางบนหัวเตียงเมื่อกี้มาบอกเพื่อนห้องตรงข้ามว่าพรุ่งนี้เรามีเรื่องให้ตื่นเต้นกันแต่เช้า
=_Napat_ระยะทำใจ_=
• ริท เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปปลุกตอน 7 โมงนะ”
<3 How to Ritzz
• เฮ้ย จะรีบไปไหนแต่เช้า
=_Napat_ระยะทำใจ_=
• พรุ่งนี้ต้องเข้าร้านตอน 7 โมงครึ่ง เดี๋ยวออกไปพร้อมกัน
<3 How to Ritzz
• อะไรเนี่ย ตื่นเช้าอีกแล้วหรอ เซงมาก จริง จริง - -“
ฮ่าๆ ผมนึกออกเลยว่าคู่สนทนาของผมกำลังทำหน้าแบบไหนตอนพิมพ์ข้อความ เพราะผมเองก็รู้สึกเซงไม่ต่างจากเขาสักเท่าไร จะว่าไปแล้วรีบนอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นกันแต่เช้า
“ตั้งปลุกซัก 6 โมงแล้วกัน ตอนเช้าจะได้ไม่ต้องรีบมาก” โทรศัพท์ที่พรุ่งนี้จะทำหน้าที่เป็นไก่ขันปลุกผม ถูกวางลงบนหัวเตียง ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้พี่เก่งจะมีเรื่องด่วนอะไรมาบอกเรา ถ้าไม่ใช่เรื่องร้ายก็คงดี ผมขอเข้านอนก่อนดีกว่า ราตรีสวัสด์ =)
........................
..................................................
.................................................................
...............................................
.....................
เอ้ก-อิ-เอ้ก-เอ้กกกกก..............เอ้ก-อิ-เอ้ก-เอ้กกกก
“อืมม ...มมมม”
เอ้ก-อิ-เอ้ก-เอ้กกกกก..............เอ้ก-อิ-เอ้ก-เอ้กกกก
“อืมม....มมม”
เอ้ก-อิ-เอ้ก-เอ้กก.. ตึกกก
“โอเค ตื่นแล้วๆ” เสียงดีไม่มีตกจริงๆ มือถือเครื่องนี้ ขันดังซะขนาดนี้ใครได้ยินเข้ามีหวังคิดว่าผมเลี้ยงไก่ไว้ชนในคอนโดแน่ๆเลย
ผมหยิบมือถือขึ้นมาปิดสัญญาณปลุกแล้วเดินโซซัดโซเซไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน เฮ้อ ตื่นเช้าแบบนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์จะทำอะไรเลย ถ้าได้นอนต่ออีกสักหน่อยก็คงดี
ใช้เวลาไม่นานผมก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย แอบมองนาฬิกา 6 โมงครึ่งแล้วรีบไปปลุกคนห้องตรงข้ามดีกว่า รายนั้นยิ่งอาบน้ำแต่งตัวช้าอยู่ หวังว่ามันจะเปิดประตูให้ผมนะ
ก้อก ก้อก ก้อก.......
“ริท ตื่นได้แล้ว”
.......................................
ก้อก ก้อก ก้อก.......
“ริท ถ้าไม่รีบตื่นเดี๋ยวจะไปสายนะ”
........................................
...........................................................
ก้อก ก้อก ก้อก.......
“กันจะนับ1ถึง3 ถ้าประตูไม่ถูกเปิดล่ะก็...”
.........................................
“1...”
.................................
“2...”
.................................
“สะ...”
แอ๊ดดดดดด
“อรุณสวัสดิ์..” ตอนนี้มันคงไม่มีแรงจะมาเซย์เฮลโหลผมหรอก ดูจากหน้าแล้วคงพื่นตื่นตอนผมมาเคาะนี่แหละ ถ้าไม่มาปลุกมีหวังได้หลับยาวถึงเที่ยง
“ง่วงงงง = =” อ้อนอีกแล้วเพื่อนคนนี้ เวลาผมปลุกมันเช้าๆแบบนี้ทีไร ต้องมากอดอ้อนเป็นเด็กๆแบบนี้ทุกทีสิน่า เชื่อเขาเลย
“ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวสาย”
“อือ...อือ..= =” เฮ้อ ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยง่ายๆ สงสัยต้องลากไปทิ้งไว้ในห้องน้ำ ขอเวลาสักครู่นะครับ ขอเอาเพื่อนตัวดีไปอาบน้ำก่อน ให้มันได้แบบนี้ทุกวันสิเรืองฤทธิ์ - -“
“แวะกินไรก่อนไปร้านดีปะ เผื่อขนมที่ร้านยังไม่ไปส่ง” ไอ้หมอนี่ไม่มีความรู้สึกสำนึกหรือสงสารบ้างหรือไงกัน รู้ไหมว่ามันลำบากแค่ไหนที่ต้องลากนายไปอาบน้ำทุกเช้า แต่ไอ้คนข้างงๆยังดูร่าเริงสดใสปกติ เฮ้อ เหนื่อยใจ แต่ก็เป็นความคิดที่ไม่เลว งั้นแวะหาไรกินก่อนก็ได้
“ไปกินร้านหน้ามหาลัยฯละกัน เสร็จแล้วจะได้เข้าร้านเลย” ดูนาฬิกาก็ปาเข้าไป7โมงกว่าแล้ว คงไม่มีเวลาไปกินร้านไกลๆ
“โอเค จัดไป” ริทโบกแท็กซี่คันสีฟ้าที่กำลังแล่นผ่านมา
“หน้ามอ.ครับ” คุณลุงคนขับรถพยักหน้ารับรู้จุดหมาย หวังว่ารถคงไม่ติด ไม่งั้นมีหวังโดนพี่เก่งเอ็ดเอาแน่ๆ ถ้าไปสาย
กริ้ง...กริ้ง
“ทำไมช้าจัง”
“ก็กันอะดิ ตื่นสายเลยพาลช้ากันไปหมด”
“อ้าว โยนกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอ จำได้ว่าเมื่อเช้าเป็นริทนะที่สะลึมสะลือไปอาบน้ำทั้งชุดนอนน่ะ”
“เฮ้ยยยย!!” นั่นได้ผลครับ หน้ามันเหวอไปเลย คงไม่คิดว่าผมจะเอามาพูดล่ะสิ เรารู้จักกันน้อยไปแล้วเรืองฤทธิ์
“เอาเถอะๆ อย่าเถียงกันเลยไม่มีสาระ” พี่เก่งนี่พูดจาสมเป็นหมอครับ เจ็บเหมือนเอาเข็มฉีดยามาฟาดหน้ากันเลย
“พี่เก่งมีอะไรหรอครับ ถึงได้เรียกทุกคนมาแต่เช้าแบบนี้” รีบลากเข้าเรื่องดีกว่าก่อนที่จะโดนพี่เก่งเอ็ดเอา
“คือว่า....”
จะเว้นทำไมให้ตื่นเต้น - -
“เซนกลับมาแล้ว”
“เซนกลับมาแล้ว!!! รู้ได้ไงอะ” พี่โตโน่ที่ดูจะออกอาการตกตะลึงที่สุด ถามขึ้น
แต่ก็ต้องยอมรับว่าเซอร์ไพรส์จริงๆครับ! ก็เพื่อนเก่าเล่นกลับมาก่อนกำหนดแบบนี้ทั้งที เป็นใครก็ต้องตกใจ
เซนเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับผมกับริทครับ ความจริงตอนนี้พวกเราควรจะเรียนอยู่มหาลัยฯด้วยกัน แต่เซนป่วยต้องนอนโรงพยาบาลตอนสอบเอนทรานซ์ เลยไม่มีคะแนนไปยื่น นี่เลยต้องรอซิ่วอีกปี คุณแม่ของเซนคงเห็นลูกชายเครียดๆเลยส่งไปทัวร์อเมริกาครึ่งปี แต่นี่กลับมาก่อนกำหนด ผมเลยอดห่วงไม่ได้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า
“เซนส่งข้อความมาบอกเมื่อวานน่ะ เห็นว่าวันนี้จะแวะมาที่ร้านด้วย”
เยี่ยม มาถึงเมื่อไรรับรองจะกอดให้ขาดใจตายคาร้านเลย
“งั้นแอบเตรียมปาร์ตี้เซอร์ไพร์สที่นี่กันไหม” ริทเสนอความเห็น ปาร์ตี้เซอร์ไพร์สหรอ เป็นความคิดที่ไม่เลว
“จะทันหรอ บางทีเซนอาจใกล้ถึงแล้ว”
“ไม่หรอก เห็นว่าจะแวะมาเย็นๆ ถ้าเป็นพวกสุกี้ชาบูคงทัน”
“แต่ตอนนี้ที่ร้านไม่มีของเลยนะ” ผมบรรยายสภาพความจริงในตอนนี้ เพราะเมื่อวานก่อนออกจากร้านผมเปิดดูตู้เย็นเผื่อว่าจะมีอะไรติดไม้ติดมือกลับไปทานที่คอนโดบ้าง แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวัง เพราะไม่มีอะไรเหลืออยู่ในตู้เย็นเลย
“ที่ร้านก็ไม่มีหม้อสุกกี้ด้วย...” พี่เก่งเหมือนจะมีภาพงานปาร์ตี้ไว้ในหัวแล้ว ตอนนี้คงใช้IQเกิน300คิดอยู่ว่าขาดอะไรบ้าง
“เอางี้เดี๋ยวกันกับเก่งอยูที่นี่จัดร้านเตรียมที่ไป เดี๋ยวพี่กับริทออกไปซื้อของเอง”
“ฮะ!! ริทหรอ?” ใช่ เอ็งนั่นแหละ หึหึ สมน้ำหน้าอยากโยนความผิดมาให้ผมดีนัก แต่คิดไปคิดมาอยู่จัดร้านก็ต้องยกโต๊ะน่ะสิ ออกแรงอีกแล้วไงนภัทรTT
“รอแปบ เดี๋ยวจดรายการของให้”
“ริทรอรับนะ พี่ไปเอารถก่อน” พี่โตโน่เดินออกไปถอยบีเอ็มมาจอดหน้าร้าน ปล่อยให้เพื่อนตัวเล็กของผมยืนหน้าหงอยคอยพี่เก่งอยู่คนเดียว
“พวกผลไม้ริทลองไปบรองมาเช่ดูนะ น่าจะเปิดแล้ว ส่วนเนื้อพี่จำได้ว่าแถวนั้นมีซีพีอยู่ โตโน่คงรู้ทาง” พี่เก่งนี่เก่งสมชื่อครับ จำได้หมดว่าแถวไหนมีอะไร ถ้าเป็นผมคงสั่งให้พี่โตโน่ขับพาริทไปจอดรอหน้าโลตัส เอกซ์เพลสแล้ว
ดูเหมือนจะแจกแจงของกันเสร็จแล้ว ริทรับกระดาษใบยาวเป็นหางว่าวจากพี่เก่งมา
“good luck” ไอ้ตัวเล็กยักคิ้วรับคำจากผมก่อนจะวิ่งขึ้นรถพี่โตโน่ไป
“เอาล่ะ...” พี่เก่งถลกแขนเสื้อขึ้น เตรียมลุยงานหนักเต็มที่ ดูพี่เขาตั้งใจขนาดนี้ผมก็อดที่จะกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ ทุกคนดูกระตือรือร้นมากเลย ผมเองก็เหมือนกัน อดใจรอเจอหน้าเพื่อนไม่ไหวแล้ว =)
..........................................
“กันพี่วานไปรับของหน้าร้านให้หน่อยสิ”
“ครับ” ผมวางเก้าอี้ที่พึ่งยกมาเพิ่มจากห้องเก็บของ ดูจะขาดอีกนิดหน่อยแต่ขอออกไปรับของก่อน ผมคว้าชาร์ตออร์เดอร์บนเคาท์เตอร์แล้ววิ่งไปหน้าร้าน
“อ่า เอานี่ครับ นี่ด้วย นี่ด้วย วันนี้ไม่เอาซินามอนครับ ขอเป็นวานิลาแทน” อื้มๆ ดูจากใบสต๊อกแล้วของขาดเยอะพอสมควรแฮะ สั่งไปเผื่อด้วยก็ดี
“ขอนี่เพิ่มด้วยครับ...นี่แล้วก็นี่ ขอบคุณมากครับ” เอาล่ะเรียบร้อย ปกติคนเชคของส่วนใหญ่จะเป็นริทครับ แต่วันนี้เจ้าตัวดันไม่อยู่น่ะสิ แต่ไม่เป็นไรผมพอมีประสบการณ์อยู่บ้าง อิอิ
“วันนี้อากาศดีจัง” หมู่นี้ฟ้าครึ้มตลอดผมยังห่วงอยู่เลย แต่วันนี้ฟ้าโปร่ง แดดก็ไม่มี แถมลมยังพัดตลอด อากาศดีแบบนี้เหมาะกับการจัดปาร์ตี้ที่สุด
“ขอบคุณนะกัน” โอ้โหวเฮะ พี่ผมสุดยอดไปเลย ไปรับของแปบเดียวกลับมาโต๊ะจัดเรียบร้อยหมดแล้วแถมบนโต๊ะมีแปะป้าย “reserved for VIP” ด้วย ฮ่าๆเข้าใจคิดนะครับพี่เก่ง
“วันนี้คงปิดร้านเร็วหน่อยนะ” อื้มๆเห็นด้วยครับ ไม่งั้นคงเตรียมของกันไม่ทัน
กริ้ง...กริ้งง
“เบลลอมยินดีต้อนรับครับ” ลูกค้ามาแล้วๆ วันนี้ต้องเป็นทั้งพนักงานคอฟฟี่ชอป ทั้งคนจัดงานปาร์ตี้เลย คงเหนื่อยไม่เบานะวันนี้ =)
“กัน กาแฟโต๊ะสามครับ”
“ครับพี่เก่ง กาแฟที่สั่งได้แล้วครับ” โชคดีที่วันนี้ลูกค้าไม่เยอะเท่าไร งานในร้านก็เลยไม่หนักหนาสาหัสมากนัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าเหนื่อยกว่าปกติเหมือนกัน เพราะเหลือแค่ผมกับพี่เก่งเท่านั้นที่อยู่เฝ้าร้าน
“วันนี้อากาศดีนะ”
“ก็ดีน่ะสิ วันนี้จะได้ปาร์ตี้กันยาวเลย” เอ๋ ลักษณะจะไม่เกี่ยวนะครับพี่เก่ง พี่ผมเท้าแขนบนเคาท์เตอร์มองผ่านกระจกไปยังท้องฟ้าใสที่มีก้อนปุกปุยสีขาวลอยอยู่ แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความสุข ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขา แทบไม่ต้องบอกเลยว่าตอนนี้เขามีความสุขแค่ไหน กับการกลับมาของใครบางคน
“สองคนนั้นช้าจังเลยนะ”
“ไม่ต้องห่วงคงขึ้นรถกันมาแล้วล่ะ” ดูจากนาฬิกานี่ก็จะบ่ายโมงแล้ว สองคนนั่นยังไม่มีอีก ไม่รู้ว่าไปหลงทางหรือเถลไถลอยู่ที่ไหนหรือเปล่า ถ้าพี่โตโน่ไปคนเดียวก็คงไม่ แต่ถ้าเพื่อนผมนั่งไปด้วยล่ะก็ไม่แน่
“กันพี่ฝากร้านแปบนึงนะ”
“อ้าว ไปไหนล่ะ”
“ขอเข้าครัวแปบนึงครับ” พี่เก่งเดินฮัมเพลงหายเข้าไปในครัว สงสัยจะทำขนมไว้เย็นนี้แน่เลย
“อารมณ์ดีจริงพี่เรา ฮ่าๆ” บางทีพี่ของผมก็มีมุมน่ารักๆแบบนี้กับเขาเหมือนกันนะครับ
................................
กริ้ง....กริ้ง
“ขอบคุณครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ” ลูกค้าสองคนสุดท้ายของร้านเดินออกไปพร้อมเค้กกล่องกล่องโตของเบลลอม
“สองคนนั้นช้าจังเลยนะ” ผมเดินเหม่อมองออกไปนอกร้าน ตอนนี้ร้านเบลลอมปิดให้บริการแล้วครับ ขณะที่ผมกำลังจะเอาป้าย “close” ไปแขวนบนประตูนั้น สายตาก็สะดุดกับบางอย่างที่อยู่นอกร้าน
วัยรุ่นหนุ่มในเสื้อสีขาวกับกางเกงยีนส์ขายาวดูคุ้นตามผมมากเหลือเกิน
“เซน?”
.......
..................
......................................................................................................................................................
Knotterdamn’ script
To I'm OHM
อยากแต่งยาวกว่านี้ แต่สมองไรเตอร์จนปัญญาครับ TT
To แฟนโคนัน2596
ขอบคุณมากคร้าบ ที่ติดตามผลงาน =]
To ❤ Angel ' Fern
พาร์ทนี้ได้รู้กันแล้วว่าพี่กันเป็นอะไร ><”
To Lucky_chocko
ขอบคุณมากครับ สำหรับคำชม =]
To BieBer_PePo
ต่อให้แว้วว
เป็นครั้งแรกที่ได้มีโอกาสตอบคอมเมนท์รีดเดอร์ทุกคน ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ทั้งหมดและแฟนคลับทุกคนที่ติดตามผลงานครับ ถึงแม้จะไม่เยอะเท่านิยายเรื่องอื่น แต่ก็รู้สึกดีใจมากที่ยังคอยติดตามผลงานกันอยู่
ความคิดเห็น