[Fic Naruto] ผู้หญิงของวีรบุรุษ

ลำดับตอนที่ #4 : ตัวแถมของหน่วยที่เจ็ด 2

3

ตัวแถมของหน่วยที่เจ็ด 2

จิฮารุไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า...วิธีที่อาจารย์คัดเธอเข้าหน่วยจะเป็นอะไรที่พิลึกขนาดนี้

เด็กหญิงถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ร้อยแล้วหลังจากที่ได้ยินเรื่องวิธีการเข้าหน่วยของตัวเองจากปากของเพื่อนสนิท เธอไม่รู้เลยว่าอาจารย์อิรุกะคิดอะไรของเขาอยู่ถึงได้ก่อกำเนิดวิธีเข้าหน่วยที่ทำให้เธอรู้สึกห่อเหี่ยวชอบกลแบบนี้ขึ้นมา

หน่วยที่เธอได้อยู่มันก็ไม่แย่หรอก มีสมาชิกที่เก่งๆ แถมยังมีสาวน้อยจอมพลังบวกกับเจ้าบื้อมาหนึ่งคน แต่เธอไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่เพราะวิธีที่ได้บรรจุลงหน่วยนี่แหละ

วิธีไหนน่ะเหรอ...จับฉลากไงล่ะ!

พอได้ยินแล้วจิฮารุก็อยากจะวิ่งเข้าหัวไปโขกกับกำแพงเสียจริง นี่การบรรจุเข้าหน่วยของเธอต้องมีเรื่องดวงเข้ามาเอี่ยวด้วยเหรอ!

จิฮารุไม่ได้เครียดเรื่องที่จะไม่ได้อยู่กับเพื่อนสนิทอะไรทำนองนั้นหรอก เธอแค่รู้เหมือนว่าใครๆ ก็ไม่ต้องการเธอเท่านั้นเอง!

ขนาดจะยัดเธอเข้าหน่วยใดหน่วยหนึ่งยังต้องใช้วิธีสุ่มเดาเอาเลย! ฮือ... นี่ไม่มีใครเสนอชื่อเธอไปเลยรึไงนะ อย่างน้อยเรื่องฝีมือเธอเองก็มั่นใจเหมือนกันว่าไม่แย่ไปกว่านารูโตะแน่นอน แถมคะแนนสอบของเธอเองก็ติดท็อปของห้องเหมือนกันนะ

แต่คิดมากไปก็พาลปวดหัวเสียเปล่าๆ ต่อให้ตอนนี้เธอไปเรียกร้องความยุติธรรมกับอาจารย์อิรุกะก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว เพราะว่าชื่อของเธอถูกบรรจุลงในหน่วยเจ็ดอย่างเป็นทางการไปแล้ว แถมวันนี้พวกเธอก็จะได้เจอกับอาจารย์ประจำกลุ่มแล้วด้วย

ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว...

ใบหน้าขาวอมชมพูแนบลงกับพื้นโต๊ะอย่างหมดอาลัยตายอยาก เธอกรอกลูกตามองซ้ายมองขวาแล้วพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง

ทางขวามือของจิฮารุเป็นเด็กผู้ชายผมดำจากตระกูลอุจิวะที่นั่งทำหน้าซักกะตาย เขานั่งจ้องกระดานดำโดยที่ไม่ได้ละสายตาไปจากมันแม้สักวินาทีเดียว ราวกับว่าเจ้ากระดานสีเขียวๆ นั่นมันน่าสนใจมากกว่าเพื่อนร่วมหน่วย จิฮารุไม่รู้ว่าอีกฝ่ายขมุบขมิบปากพูดอะไร แต่ก็คงไม่พ้นเรื่องคนสองคนที่ยืนเถียงกันอยู่ด้านหน้า

เด็กหญิงผมสีชมพูซากุระยาวจรดกลางหลังยืนท้าวเอวเอ็ดเจ้าเพื่อนสนิทหัวทองของเธออยู่ จิฮารุไม่ได้สนใจฟังนักว่าเธอพูดว่าอะไรเพราะรู้ดีอยู่แล้ว แต่เด็กหญิงกลับจ้องเรือนผมที่ขยับปลิวไปมาในอากาศของอีกฝ่ายตาเขม็ง

เธอชอบสีชมพูมากกว่าที่คิด พอเห็นแล้วก็รู้อิจฉาเหมือนกัน

จิฮารุจับปลายเส้นผมที่สั้นระบ่าของตัวเองแล้วถอนหายใจอีกครั้ง เส้นผมของเธอไม่ได้เป็นเงางามเหมือนกับเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ สักนิด นอกจากจะชี้ฟูมากๆ ในตอนเช้าแล้วมันยังทั้งแห้งทั้งกรอบ พอจับแล้วก็อยากจะกระชากมันทิ้งหมดทั้งหัวเหมือนกัน

แบบ...โกนทิ้งแล้วเลี้ยงผมใหม่ แต่เธอดันใจไม่ถึงพอนี่สิ

ความคิดของเธอวนเวียนไปมาอยู่ไม่กี่เรื่อง ถ้าหากไม่ใช่เรื่องของนารูโตะก็เป็นเรื่องความฝันบอกอนาคตที่ฝังอยู่ในหัว อ้อ...ยังมีเรื่องอุจิวะ ซาสึเกะเข้ามาในหัวเป็นพักๆ อีกด้วย

เพราะว่ามีความฝันบอกอนาคตอยู่ จิฮารุจึงรู้เรื่องของครอบครัวเขาทั้งหมด ตื้นลึกหนาบางแค่ไหนเธอก็รู้ เรื่องบางอย่างที่คนทั่วไปหรือเจ้าตัวไม่เคยรับรู้มาก่อนจิฮารุก็ยังจำได้ฝังหัว เด็กหญิงจึงรู้สึกลังเลว่าตัวเองควรจะบอกอีกฝ่ายดีไหม

อย่างเช่น...เรื่องความแค้น

แต่คิดไปคิดมาจิฮารุว่าไม่บอกดีกว่า ถ้าเธอไปก้าวก่ายเรื่องของคนอื่นมากเกินไป อนาคตของนารูโตะอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้ เอาเป็นว่า ถ้าเธอเห็นว่าการบอกอุจิวะ ซาสึเกะเรื่องความแค้นฝังใจของเขาไม่ส่งผลต่ออนาคต ถึงวันนั้นแล้วเธอจะพูดก็แล้วกัน

เสียงกรุกกรักของเก้าอี้เรียกสายตาของจิฮารุให้ยกขึ้นมอง ใบหน้าที่แนบเข้ากับโต๊ะยกขึ้น นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองไปยังฮารุโนะ ซากุระที่พูดคำว่า ‘โธ่’ ออกมาคำเดียวก็เงียบไปกับเพื่อนสนิทตัวดีที่กระโดดลงจากเก้าอี้ จิฮารุลุกพรึ่บ เตรียมตัวจะฟาดฝ่ามือลงกลางกบาลของเจ้าบื้อตัวแสบ

เจ้าหมอนี่...บอกจนปากเปียกปากแฉะแล้วว่าอย่าซน!

“นารูโตะ!” จิฮารุพูดออกไปได้คำเดียวประตูห้องก็ถูกเปิดออก แปลงลบกระดานที่ถูกวางคั่นเอาไว้ล่วงลงมากระทบกับศีรษะสีขาวชี้ฟูเล็กน้อย เสียงกระทบกันดังไปทั่วห้องที่ไร้ผู้คน เด็กหญิงมองเหตุการณ์ตรงหน้าตาปริบ

ทุกอย่างตกอยู่ท่ามกลางความเงียบ จนกระทั่ง...

“ฮ่าๆ โดนเข้าแล้ว!” นารูโตะหัวเราะร่าที่กับดักของเขาสำเร็จลุล่วง ในขณะที่ซากุระละล่ำละลักขอโทษออกไป

“ขะ ขอโทษนะคะคุณครู หนูบอกเขาแล้ว แต่นารูโตะไม่ยอมฟังเลย” จิฮารุได้ยินคำพูดของซากุระแล้วทำหน้าตาย เธอรู้ดีอยู่หรอกว่าในใจแม่สาวน้อยคนนี้คิดอะไรอยู่ เด็กหญิงเดินลงไปหาเพื่อนชายตัวดีแล้วลอบบิดที่เอวอีกฝ่าย

มันน่าบิดจนเนื้อเขียวจริงๆ!

“โอ้ยๆ จิฮารุๆ” นารูโตะเอี้ยวกายหนีปลายนิ้วของจิฮารุที่บิดเนื้อช่วงเอวจนสะดุ้ง เด็กชายหนีออกมาได้สำเร็จก็จริง แต่เนื้อที่โดนบิดก็รู้สึกแสบแปร๊บไปหมดแล้ว

จิฮารุมองคนเด้งตัวหนีด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ พูดลอดฟันให้พอได้ยินกันสองคนว่า

“กลับบ้านไปนายเจอดีแน่”

นารูโตะได้ยินแบบนั้นรู้สึกว่าขนตัวกายพากันลุกพรึ่บ ใบหน้าที่ยังคงยิ้มแย้มจนถึงเมื่อกี้ซีดลงถนัดตาแม้ว่ารอยยิ้มจะยังอยู่ก็ตาม เด็กหญิงไม่ได้พูดอะไรต่อเมื่อเห็นท่าทางคล้ายจะเก็บความซนลงกรุของนารูโตะ เธอย้ายสายตาไปมองอาจารย์ประจำหน่วย

            ผ้าคาดศีรษะที่ปิดดวงตาข้างนั้น...เธอจำได้แล้วว่าเขาคือใคร

            เพราะว่าภาพความฝันมันเยอะมากจริงๆ บางครั้งเธอก็อาจจะหลงลืมไปบ้างว่าใครเป็นใคร แต่คนตรงหน้านี้ถึงเธอจะลืม ก็ลืมไม่หมดทุกส่วน เพราะว่าชายคนนี้เป็นคนที่มีบทบาทมากคนหนึ่ง เกือบจะทุกช่วงในความฝันที่เธอเห็นชายคนนี้

            ฮาตาเกะ คาคาชิ หนึ่งในลูกศิษย์ของโฮคาเงะรุ่นที่สี่

            “ความประทับแรกกับพวกเธอก็คือ...” สายตาของคนมาใหม่กวาดมองเด็กนักเรียนสี่คนอย่างถี่ถ้วน ก่อนที่จะพูดประโยคต่อมา “เหม็นขี้หน้า”

            คล้ายว่าบรรยากาศภายในห้องเรียนหนักอึ้งขึ้นมาเล็กน้อย จิฮารุหุบรอยยิ้มบนใบหน้าแล้วถอนหายใจเสียงเบา...

            ก็...กะไว้แล้วว่าจะเป็นแบบนี้

            หน่วยเจ็ดทั้งหมดย้ายขึ้นมาบนด่านฟ้า เด็กสี่คนนั่งลงบนพื้นบันไดขณะที่ครูเพียงหนึ่งเดียวยืนพึงรั้วเท่ๆ จิฮารุเลือกที่จะนั่งบันไดชั้นล่างสุดเพราะสามารถเหยียดขาได้อย่างสะดวกสบายกว่าชั้นอื่น สายตาของเธอมองสำรวจครูประจำหน่วยอย่างระมัดระวัง

            อืม...จะว่าเป็นคนหนุ่มที่หน้าตาไม่เลวก็ไม่ผิดนักหรอก แต่ติดนิสัยกวนประสาทเข้าไปด้วยนี่สิ

            ถ้าตัดเรื่องนั้นออกไปก็เป็นครูที่ดีแล้วแท้ๆ เชียว...

            เด็กหญิงเหยียดขาแล้วปรับท่านั่งให้สบายมากที่สุด เธอนั่งฟังการแนะนำตัวของอาจารย์ประจำหน่วยแล้วเบ้ปากในใจ ไม่รู้ว่าโรงเรียนไหนสอนการแนะนำตัวแบบนี้ให้เขา นอกจากชื่อแล้วเธอก็แทบจะไม่รู้อย่างอื่นของอาจารย์คนนี้เลยสักนิด

            เวลาผ่านไปการแนะนำตัวของสมาชิกหน่วยเจ็ดก็เวียนมาถึงหนุ่มหล่อประจำห้อง จิฮารุเอียงศีรษะมองใบหน้าที่ดำคล้ำของอีกฝ่ายแล้วลอบพ่นลมหายใจออกมาคนเดียว รู้สึกคล้ายจะว่าเหนื่อยหน่ายใจไม่น้อย

            ความแค้นของอุจิวะ ซาสึเกะมีมากจนบางทีเธอก็เหนื่อยแทนเขาเหมือนกัน

            ต้องมานั่งแค้นเคืองใครคนหนึ่งตลอดหลายปี ถ้าเป็นจิฮารุ...เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทนแค้นได้นานเหมือนเขาไหม

            สำหรับเด็กหญิงแล้ว เรื่องแบบนี้มันน่าอึดอัดไม่น้อยเลยล่ะ แถมยังทำให้จิตตกเอาง่ายๆ อีกด้วย

            “ต่อไปตาเธอ” จิฮารุมองนิ้วชี้ของอาจารย์แล้วเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเธอเป็นคนสุดท้ายของหน่วยที่ต้องแนะนำตัว เด็กหญิงกระแอมออกมาครั้งหนึ่งแล้วค่อยเอ่ย

            “ชื่อมิยาซากิ จิฮารุค่ะ ของที่ชอบคือไดฟุกุ ของที่เกลียดไม่มีเลยสักอย่างเดียว” เด็กหญิงเว้นช่วงไว้สักเสี้ยววินาทีก่อนจะพูดถึงงานอดิเรก นัยน์ตากลมโตเหล่มองเพื่อนคนสนิทข้างตัวครั้งหนึ่งเงียบๆ แล้วจึงเอ่ยต่อ “งานอดิเรกคือทำอาหารค่ะ”

            ใจจริงก็อยากจะตอบไปเหลือเกินว่าคอยคุมความประพฤติของตัวปัญหา แต่ถ้าพูดไปแบบนั้นคงจะน่าตลกพิลึก ดังนั้นเธอเงียบๆ เอาไว้หน่อยจะดีกว่า

            หลังจากจบการแนะนำตัวของสมาชิกทั้งหน่วย คาคาชิก็พูดถึงเรื่องการทดสอบที่จะมีในวันพรุ่งนี้และบอกให้พวกเธอเตรียมตัวกันมาแต่เช้า จิฮารุที่รู้อยู่แล้วก็ได้แต่ฟังพร้อมทั้งเหม่อมองท้องฟ้ายามโปร่งใสของวันนี้ไปเรื่อยเปื่อย

            มารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่คาคาชิพูดเตือนเรื่องไม่ให้กินข้าวก่อนสั่งแยกย้าย เด็กหญิงกรอกตามองฟ้าแล้วเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจนัก

            บอกไม่ให้กินข้าวเช้า ทั้งๆ ที่ตัวเองมาซะสายขนาดนั้น!

            ฉันคงจะยอมทำหรอกนะ!!

            ไกลห่างออกไปจากหมู่บ้านโคโนฮะ ร่างสูงโปร่งในชุดคลุมสีดำลายเมฆแดงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เส้นผมสีดำสนิทที่ถูกตัดสั้นระต้นอย่างเป็นระเบียบขยับเล็กน้อยยามสายลมพัดผ่านมา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนยกขึ้นมองท้องฟ้าแล้วพึมพำเสียงเบา

            “สงบดีจังน้า...”

            ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งบนกิ่งไม้ที่ดูเหมือนจะรับน้ำหนักตัวของเขาได้อย่างสบาย เสียงกระดิ่งดังขึ้นทุกครั้งที่เขาขยับข้อมือไปมา ชายที่ยืนอยู่ด้านล่างเงยหน้ามองเข้าแล้วพูดเสียงเข้ม

            “กระดิ่งโง่ๆ ถอดออกไปซะ”

            ชายหนุ่มบนต้นไม้หัวเราะ รับคำอย่างไม่จริงจังนัก “คร้าบๆ”

            “เริ่มภารกิจสักที” พูดจบชายที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ก็กระโดดหายเข้าไปด้านในป่า ทิ้งให้ชายหนุ่มผมดำนั่งเหม่อมองฟ้าไปแต่เพียงผู้เดียว

            เขาเงยหน้ารับแสงแดด ผิวปากออกมาอย่างคนอารมณ์ดี

            “อ่า ฉันชอบสายลมของวันนี้จังเลยน้า”

            ไม่มีเสียงใดตอบรับเขานอกจากใบไม้ที่เสียดสีกัน ร่างสูงโปร่งขยับกายลุกขึ้นเมื่อคิดว่าตนเอ้อระเหยลอยชานไปมาจนเสียเวลาไปนานโขแล้ว หากทำตัวเอื่อยเฉื่อยแบบนี้มากเข้าๆ จะกลายเป็นว่าเขาจะถูกเอ็ดเข้าให้อีก

            เป็นคนลุงแล้วแท้ๆ...แต่กลับต้องมาโดนพวกคนหนุ่มดุนี่ก็ไม่ไหวน้า...

            ก่อนที่ชายผมดำจะขยับกายลงจากต้นไม้ นัยน์ตาของเขามองตรงไปยังทิศทางของหมู่บ้านโคโฮนะแล้วผุดรอยยิ้มขึ้นบนริมฝีปาก

            อยากเจอไวๆ จังเลยน้า...เก้าหาง

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

พอดีป่วย ต้องแอดมิทที่โรงพยาบาลสองวันค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ