[Fic Naruto] ผู้หญิงของวีรบุรุษ

ลำดับตอนที่ #2 : การสอบจบการศึกษาของนารูโตะ

1

การสอบจบการศึกษาของนารูโตะ

จิฮารุหอบหายใจขณะที่วิ่งวนไปทั่วโคโนฮะ ใบหน้าของเธอมีหยาดเหงื่อเกาะพราวระยับไปหมด เด็กหญิงยกหลังขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลเข้าดวงตาลวกๆ ขณะที่กวาดมองหาร่างของเพื่อนชายที่หายตัวไปตั้งแต่ช่วงหลังจากสอบเสร็จ เธอวิ่งหาจนทั่วแล้วก็ยังไม่เห็นตัวเลย

เด็กหญิงกัดฟันกรอด หยุดพักหายใจอยู่ตรงหน้าร้านขายของ คำพูดของพวกผู้ใหญ่ที่มาแสดงความยินดีกับลูกหลานของพวกเขาดังก้องขึ้นในหัว

‘สมน้ำหน้า’

เธอไม่รู้ว่านารูโตะได้ยินมันเข้าหรือเปล่าถึงได้หนีหายหน้าไปแบบนี้ แต่เธอบอกตามตรงเลยว่าโกรธยัยป้าสมองนิ่มพวกนั้นเสียเหลือเกินที่ดันพูดอะไรไม่เข้าเรื่องเข้าราว ก็ไม่รู้หรอกนะว่าจงเกลียดจงชังอะไรเพื่อนของเธอนักหนา แต่การมาพูดอะไรแบบนั้นกับเด็กมันไม่ใช่เรื่องที่สมควรเลยสักนิด

ยัยป้าพวกนั้นไม่รู้หรอกว่านารูโตะต้องพยายามเท่าไหร่ถึงจะมีทุกวันนี้ เขาต้องจมอยู่กับสายตาเย็นชาของทุกคนในหมู่บ้าน พ่อและแม่ก็ไม่มี เวลาเศร้าก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครได้บ้าง แถมยังถูกเรียกว่าปีศาจตั้งแต่จำความได้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำร้ายใครสักหน่อย

นารูโตะก็แค่เกเร ป่วนประสาทชาวบ้านเขาไปวันๆ เท่านั้นเอง พวกผู้ใหญ่จะถือสาอะไรกับเด็กที่ต้องการความสนใจคนหนึ่งเล่า

จิฮารุรู้ เธอรู้มาตลอดว่าถึงนารูโตะจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ลึกๆ แล้วในใจเขาเจ็บปวดมากแค่ไหน เพราะว่าเธออยู่ข้างเขามาตลอด เป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวของเขามากที่สุด แต่ทั้งที่เป็นแบบนั้น...เวลานี้เธอกลับไม่รู้เลยว่าจะต้องไปตามหานารูโตะจากที่ไหน

เธอไปมาแล้วหลายที่...หลายที่ที่คิดว่าเขาจะไป ทั้งหน้าผารูปสลักโฮคาเงะ ข้างแม่น้ำ ร้านอิจิราคุ วิ่งวนกลับไปที่บ้าน ในตลาด หรือแม้กระทั่งสนามเด็กเล่นเธอก็ไปดูมาแล้ว แต่กลับไม่เจอแม้แต่เงาของนารูโตะ ตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะวิ่งไปหาเขาที่ไหนดี

“ตาบ้าเอ้ย อย่าให้เจอตัวนะ!”

จิฮารุเป็นห่วงเขาจนจะประสาทกิน ตอนนี้ในชีวิตของเธอ...มีแค่นารูโตะคนเดียวเท่านั้น

แม่ของเธอเสียไปเมื่อสามปีก่อนเพราะโรคประจำ พ่อเองก็หายตัวไปตั้งแต่เธออายุหกขวบ ครอบครัวฝั่งพ่อนั้นไม่ค่อยยอมรับตัวเธอกับแม่เท่าไหร่นัก เลยไม่ได้ติดต่อกันมานานมากแล้ว อาจจะเจอหน้ากันบ้างแต่ก็ไม่มีการทักทาย เพียงแค่เดินผ่านไปอย่างเงียบเชียบ

ดังนั้น ตอนนี้เธอจึงมีแค่นารูโตะ เพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียวที่รู้จักกันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

หลังจากที่พ่อหายตัวไป แม่ก็พาเธอออกมาจากบ้านของพ่อ มาอยู่ห้องเช่าเล็กๆ ข้างกับห้องของเด็กปีศาจที่ทุกคนพูดถึง หลังจากนั้นแม่ก็เปลี่ยนให้เธอใช้นามสกุลของแม่แทนนามสกุลของพ่อ ด้วยไม่ต้องการจะยุ่งเกี่ยวกับตระกูลฝ่ายพ่อให้มากที่สุด

ครั้งแรกที่รู้ว่าตัวเองต้องมาอยู่ห้องข้างๆ กับเด็กที่ทุกคนขนานนามว่าปีศาจ จิฮารุไม่ค่อยจะสบายใจเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ยังไงซะคนเราก็คงจะไม่ได้เจอหน้ากันบ่อยอะไรมากมายอยู่แล้ว หากแต่ความจริงมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยสักนิด

จิฮารุเจอเขาตั้งแต่ที่ย้ายเข้าห้องใหม่ได้ไม่กี่ชั่วโมง แถมเหตุการณ์ที่เจอยังเป็นอะไรที่น่าหดหู่ใจอีกด้วย

เด็กเกเรสองสามคนพากันหยิบก้อนหินปาใส่เด็กชายผมทองที่เนื้อตัวมอมแมมไปหมด เขาพยายามหลบแล้วแต่ก็ยังโดนไปหลายก้อน บนใบหน้าของเด็กผู้ชายคนนั้นมีรอยฟกช้ำอยู่สองสามจุด จิฮารุมองแล้วรับไม่ได้สุดๆ กับการรังแกคนเพียงคนเดียวอย่างหน้าด้านๆ แบบนี้

ดังนั้นเธอจึงพุ่งเข้าไปกระโดดถีบยอดหน้าของหนึ่งในเด็กเกเรจนกระเด็นไปไกล เจ้าพวกที่เหลือพอเห็นเพื่อนล้มก็พากันมองตากลม เสียงร้องไห้ของเด็กดังระงมไปทั่วบริเวณเรียกสายตาของพวกผู้ใหญ่ได้เป็นอย่างดี จิฮารุจำเรื่องต่อจากนั้นไม่ค่อยได้เท่าไหร่นัก รู้แต่ว่าพ่อแม่ของพวกนั้นต่อว่าเธอยกใหญ่ก่อนจะพากันกลับบ้าน

หลังจากวันนั้นเธอกับนารูโตะก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น จิฮารุไม่เห็นเลยว่านารูโตะจะเป็นพวกอันตรายหรือปีศาจอย่างที่คนชอบพูด เจ้าคนที่แม้กระทั่งใช้คาถาแยกเงาไม่ได้เนี่ยนะจะเป็นปีศาจ พวกผู้ใหญ่น่ะเพ้อเจ้อกันไปเองเสียมากกว่า

“ไปอยู่ที่ไหนกันนะ นารูโตะ” จิฮารุมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีหมึกแล้วรู้สึกร้อนใจมากกว่าเดิม เธอกังวลใจมากเสียจนลืมเรื่องความฝันไร้สาระที่กวนมาตั้งแต่เมื่อตอนเช้าไปจนหมดสิ้น เด็กหญิงพ่นลมหายใจออกมาครั้งหนึ่งแล้ววิ่งผ่านหน้าร้านค้าไป ตรงไปยังที่พักของอาจารย์ประจำชั้น

ถ้าเป็นครูอิรุกะล่ะก็...จะต้องช่วยเธอหานารูโตะเจอแน่!

เพราะว่าครูอิรุกะน่ะใจดี เขาคอยดูแลนารูโตะมาโดยตลอด แม้ว่าจะเข้มงวดไปบ้างแต่ก็ไม่เคยเรียกนารูโตะว่าเด็กปีศาจ สายตาของครูอิรุกะยามที่มองนารูโตะน่ะ...อบอุ่นเสมอ

จิฮารุพุ่งกายไปยังที่พักของอาจารย์ประจำชั้นด้วยความรวดเร็ว เธอเหยียบหลังคาบ้านหลายหลังเพื่อเร่งฝีเท้าของตัวเอง ใช้เวลาอยู่ไม่เท่าไหร่ร่างบอบบางก็มาหยุดอยู่หน้าประตูบ้านของอาจารย์ประจำชั้นได้อย่างปลอดภัย

เด็กหญิงสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วจรดหลังมือเคาะประตูบ้านของอาจารย์ด้วยความแรงในระดับหนึ่ง

“ครูอิรุกะคะ อยู่มั้ยคะ?!”

ประตูตรงหน้าเปิดอออกมา ใบหน้าของอาจารย์ประจำชั้นปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ จิฮารุปรับสีหน้าที่คงจะร้อนรนตามอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติแล้วค่อยเอ่ยถามเป้าหมายที่มารบกวนอาจารย์ในเวลาแบบนี้

“อ้าว จิฮารุ มีอะไรจะคุยกับครูงั้นเหรอ?”

“ครูเห็นนารูโตะบ้างมั้ยคะ คือว่าเขา...” จิฮารุพูดไม่ทันจบประโยคดีก็มีแขกอีกคนพุ่งตัวเข้ามา เธอมองใบหน้าของผู้มาใหม่แล้วเลิกคิ้วขึ้น

ครูมิซึกินี่...เขามาทำอะไรที่นี่ แถมสีหน้าแบบนั้น...

มิซึกิมองใบหน้าของเด็กตัวน้อยที่คุ้นหน้าคุ้นตาดีเร็วๆ ครั้งหนึ่งแล้วค่อยแจ้งเหตุผลที่เขามาหาอิรุกะด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“รีบไปรวมตัวกันที่บ้านของท่านโฮคาเงะ เร็วเข้า!”

“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”

“ดูเหมือนนารูโตะจะแอบขโมยคัมภีร์สะกดปีศาจไปแล้ว!”

จิฮารุที่ฟังบทสนทนาของผู้ใหญ่ทั้งสองคนเงียบๆ ก็เบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ ที่นารูโตะหายตัวไปตั้งแต่หลังสอบเสร็จเพราะว่าแอบไปขโมยคำภีร์งั้นเหรอ!

ไม่...ไม่มีทางหรอก เจ้าหมอนั่นถึงจะบ้าบอและมุทะลุแค่ไหนแต่ก็ไม่โง่ขนาดนั้น เขาจะแบบนั้นได้ยังไงกัน...

เว้นแต่ว่า...มีคนบอกเขาแบบนั้น

อิรุกะได้ยินแล้วก็ตกใจไม่แพ้กัน เขาเม้มริมฝีปากแน่น คิดไม่ถึงเลยว่านารูโตะจะทำเรื่องแบบนั้นได้

“ครูคะ...” จิฮารุเรียกอิรุกะที่มีสีหน้าเครียดขึงเสียงเบา เธอกุมฝ่ามือแน่นพร้อมกับจิกเล็บลงบนผิวหลังมือ ความกังวลทั้งหลายกำลังตีกันไปมาในร่างกายของเธอผสมกับอารมณ์โกรธและความเป็นห่วง

อิรุกะมองหน้าของจิฮารุแล้วเอ่ยสั่งเสียงเรียบ “จิฮารุเธอกลับบ้านไปก่อน”

“แต่ว่าครูคะ คือหนู...”

อิรุกะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เขาย่อกายลงให้อยู่ในระดับเดียวกับความสูงของเด็กน้อย วางฝ่ามือลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่าของคนตรงหน้าแล้วลูบครั้งหนึ่ง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่ม

“กลับไปรอที่บ้านก่อน แล้วเดี๋ยวครูจะพานารูโตะไปส่งนะ”

จิฮารุได้แต่จำใจพยักหน้ารับ เด็กหญิงตัวน้อยถอยฝีเท้าออกมาพร้อมกับมองร่างของครูทั้งสองคนที่กระโดดหายไปท่ามกลางความมืดมิด เธอควรจะวางใจที่อาจารย์อิรุกะออกไปดูนารูโตะให้แล้ว แต่บางอย่างในร่างกายมันร่ำร้องว่าทุกอย่างมันไม่ใช่อย่างที่คิด

ตอนนั้นเองที่ภาพความฝันซึ่งเธอลืมมันไปแล้วเด้งขึ้นมาในห้วงความคิด ภาพของอาจารย์อิรุกะที่มีแผลเต็มตัวและนารูโตะที่แบกม้วนคัมภีร์ เด็กหญิงบีบฝ่ามือแน่น ริมฝีปากอิ่มเหยียดตรง

เธอจะไม่รอ เธอจะแอบตามครูอิรุกะไป!

จิฮารุนั่งแอบอยู่หลังต้นไม้ต้นหนึ่ง เธอเอียงใบหน้าออกไปมองครูอิรุกะที่มีรอยแผลเต็มตัวด้วยความตกใจ ฝ่ามือบางยกขึ้นปิดริมฝีปากแน่น เสียงหัวใจที่หน้าอกด้านซ้ายเต้นกระหน่ำจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงรอบกายเลยสักนิด เด็กหญิงหอบอากาศเข้าปอดถี่กระชั้น เหลือบสายตามองอาจารย์มิซึกิที่ยืนอยู่บนกิ่งไม้ด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจะเชื่อ

เธอได้ยินบทสนทนาของพวกเขา อาจารย์มิซึกิคนนั้นหลอกนารูโตะเพื่อชิงคัมภีร์มาเป็นของตัวเอง แถมยังบอกความลับอีกอย่างหนึ่งให้ฟัง...

ความลับที่ว่า...นารูโตะเป็นจิ้งจอกเก้าหาง

จิฮารุรู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมากะทันหัน ฝ่ามือที่ปิดปากของตัวเองเคลื่อนย้ายขึ้นไปกุมศีรษะ ภาพของความฝันเมื่อเช้าผุดขึ้นมาอย่างกับดอกเห็น เธอเห็นจิ้งจอกเก้าหางกำลังอาละวาดยกใหญ่ มีนินจาของหมู่บ้านมากมายที่เสียชีวิตในเหตุการณ์ครั้งนั้น และเด็กทารกที่เพิ่งเกิด

เด็กทารกคนนั้น...คือนารูโตะงั้นเหรอ

ตอนนี้จิฮารุแทบจะไม่ได้สนใจบุคคลทั้งสามเลย เธอจมอยู่ในห้วงความฝันที่มองว่าไร้สาระและหาแก่นสารไม่ได้ แต่บางอย่างในความฝันนั้นกลับเป็นความจริงที่เธอไม่เคยรู้ มันมีความจริงผสมอยู่ในนั้น ตอนนี้ทุกอย่างตีกันไปมาอยู่ในหัวของเธอ ทั้งภาพจากความฝันและภาพจากความทรงจำ มันวิ่งวุ่นวนไปมาจนเธอสับสนไปหมด

ความฝันนั่น… มันเป็นความจริงอย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมในความฝันถึงไม่มีตัวเธออยู่เลยล่ะ…

เสียงร้องตะโกนของนารูโตะเรียกความสนใจจากเธอไป ความวุ่นวายและสับสนในหัวถูกไล่ออกไปให้พ้นแล้วแทนที่ด้วยสติที่เริ่มจะกลับมา เด็กหญิงมองครูประจำชั้นและเพื่อนสนิทด้วยความเป็นกังวล เธออยากเข้าไปช่วยพวกเขา แต่หากเข้าไปดูก็รู้ว่าเป็นการเพิ่มภาระให้กับครูอิรุกะ

จิฮารุขยับขาเตรียมจะออกไปเพื่อเรียกโจนินที่พากันกระจายกำลังตามหานารูโตะเพื่อให้มาช่วยอาจารย์ประจำชั้นของเธอและเพื่อนชาย แต่ขยับได้เพียงแค่ครึ่งก้าวเสียงของอาจารย์มิซึกิก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของอาจารย์อิรุกะ เธอหันกลับไปมองก่อนจะเบิกตากว้าง

ครูอิรุกะ!

ร่างของครูประจำชั้นที่คร่อมร่างของนารูโตะเพื่อปกป้องเขาสะท้อนในดวงตาของเด็กหญิงท่ามกลางความมืดที่ไร้แสงไฟ แสงของดวงจันทร์สลัวๆ บนท้องฟ้าพอส่องให้เห็นเส้นทางและพื้นที่บริเวณโดยรอบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น จิฮารุรู้สึกคล้ายเลือดล้มกำลังตีกลับ ความโกรธพุ่งขึ้นสูงจนเธอแทบจะคุมเอาไว้ไม่อยู่

ครูอิรุกะเป็นคนที่แสนดี เขาดีกับนารูโตะและยังเผื่อแผ่มาถึงเธออีกด้วย ในสายตาของจิฮารุมองว่าอิรุกะเป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของนารูโตะ เธอเคารพเขาเหมือนที่นารูโตะเคารพ ดังนั้นพอเห็นอีกฝ่ายเจ็บขนาดนั้นก็รู้สึกทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

คุไนที่เหน็บอยู่ข้างต้นขาของเด็กหญิงถูกปาออกไปอย่างแม่นยำ โดยเป้าหมายคือชายหนุ่มที่ยืนอยู่บนกิ่งไม้พร้อมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จิฮารุขยับกายเปลี่ยนที่ทันทีที่เธอปาคุไนออกไป เพื่อเป็นการเลี่ยงการปะทะในระยะประชิดกับโจนินที่ฝีมือสูงส่งกว่าเธอ

“นั่นใคร!” มิซึกิหลบคุไนที่ถูกปามาแล้วหันไปมองยังจุดที่มันพุ่งมาหาตน แต่สิ่งที่พบเป็นเพียงพุ่มไม้ที่ไหวไปตามแรงลม ชายหนุ่มหงุดหงิดมากที่ไม่เห็นตัวของคนลอบกัด แต่เขาหาตัวมันได้ไม่นานนักเพราะเป้าหมายของตัวเองวิ่งหนีเตลิดไปไกลแล้ว

ชายหนุ่มทิ้งคุไนไร้ที่มาลงพื้นพร้อมกับจิ๊ปาก เขากระโดดไปตามกิ่งไม้ด้วยความรวดเร็วเพื่อไล่ล่าเด็กชายผมทอง โดยที่ไม่รู้เลยว่าเจ้าของคุไนปริศนานั้นกำลังก้มตัวหลบอยู่หลังพุ่มไม้ใกล้ๆ นั้นเอง

จิฮารุมองอดีตอาจารย์ของตัวเองที่หายไปในความมืดแล้วผ่อนลมหายใจ เมื่อกี้ที่ปาคุไนออกไปเป็นสาเหตุมาจากอารมณ์ที่สุมอกล้วนๆ ไร้การไตร่ตรองจากสมอง แต่มันก็มีดีอย่างที่พอจะถ่วงให้นารูโตะหนีอาจารย์มิซึกิไปได้ เธอจะอาศัยจังหวะสั้นๆ นี้ไปพาครูอิรุกะออกมาก่อน

เด็กหญิงลูบหน้าอกของตัวเองแล้วหันไปมองยังที่ที่อาจารย์ของเธอนอนอยู่ก่อนหน้านี้ด้วยสายตาเป็นกังวล แต่กลับต้องพบว่าที่ตรงไร้เงาของอิรุกะเสียแล้ว

“อย่าบอกนะว่า...”

จิฮารุอยากจะกรีดร้องออกมาสักครึ่งชั่วโมง ไม่รู้ว่าศิษย์อาจารย์คู่นี้เขาเป็นอะไร ถึงได้มุทะลุบ้าบิ่นกันขนาดนี้ ทั้งนารูโตะทั้งอิรุกะ ทั้งสองคนนิสัยไม่ต่างกันเลยสักกะนิดเดียว!

อาจารย์อิรุกะหายไปแบบนี้มีอยู่อย่างเดียว เขาตามนารูโตะไป!

เด็กสาวเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีอีกครั้งแล้ววิ่ง ความรู้สึกกรุ่นโกรธยังคงตีรวนอยู่ภายในร่างกายไม่เลิกรา แถมยิ่งหัวร้อนมากขึ้นเท่าไหร่ภาพความฝันบ้าบอนั่นยิ่งไหลทะลักเข้ามาราวเขื่อนแตก เธอกระโดดไปตามกิ่งไม้พร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่น

“หนอย อย่าให้เจอตัวนะนารูโตะ ไม่งั้นล่ะน่าดูเชียว!” เด็กหญิงกัดฟันกรอด เธอยกมือขึ้นข้างหนึ่งเพื่อกุมขมับที่เริ่มปวดตุบๆ อย่างไม่อาจจะหาสาเหตุได้ สายตาเองก็สอดส่องมองหาทั้งเพื่อนทั้งอาจารย์ไปอย่างไม่ลดละ เธอไม่รู้หรอกว่าพวกเขาวิ่งหายกันไปไหน แต่คิดว่าคงจะเจอกันได้ไม่ยาก

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด จิฮารุใช้เวลาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงในการตามหาตัวของคนทั้งสาม ตอนไปถึงที่นั่นท้องฟ้าก็เริ่มสว่างขึ้นมาบ้างแล้ว แถมบนพื้นยังมีร่างสะบักสะบอมของอาจารย์มิซึกินอนอยู่อีกต่างหาก นารูโตะยิ้มหน้าระรื่นพร้อมกับผ้าคาดหน้าผาก

เด็กหญิงกระโดดลงจากกิ่งไม้ มองสำรวจร่างของเพื่อนชายแล้วก็ต้องถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เขาไม่ได้บาดเจ็บมากนัก มีเพียงรอยถลอกเล็กๆ ตามตัวเท่านั้นเอง ผิดกับอาจารย์ประจำชั้นที่มีแผลเต็มตัว แถมยังมีเลือดไหลออกมาอยู่เรื่อยๆ อีกต่างหาก

“อ๊ะ! จิฮารุ!” นารูโตะมองคนหน้ายักษ์ที่เดินมาพร้อมกับท่าทางและรังสีคุกคามด้วยใบหน้าซีดขาว เขาวิ่งแผล่วไปหลบหลังของอิรุกะพร้อมกับแก้ตัวด้วยน้ำเสียงขาดๆ หายๆ ใบหน้าของอาจารย์ประจำชั้นมีรอยยิ้มแหยปรากฏอยู่บางเบา

อิรุกะอยากจะดุที่จิฮารุขัดคำสั่งของเขาออกมาตามหานารูโตะ แต่พอเห็นสีหน้าที่ทั้งเป็นกังวล ทั้งโกรธแบบนั้นแล้วก็ดุไม่ลง

“ไม่ต้องมา ‘อ๊ะ จิฮารุ!’ เลย รู้มั้ยว่าทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงน่ะ หา!!” จิฮารุขมวดคิ้ว กดข่มความรู้สึกปวดตุบๆ ที่ขมับไปแล้วยกมือขึ้นชี้หน้านารูโตะอย่างเอาเรื่อง เด็กหญิงแทบจะตรงดิ่งเข้าไปบีบคอแล้วเขย่าร่างของเพื่อนชายพร้อมกับถามว่าเขาเอาส่วนไหนคิดถึงได้เชื่อคำพูดคนอื่นง่ายแบบนี้

“คือว่า...แบบว่า...” นารูโตะพยายามแก้ตัวแต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป เด็กชายหลุบตามองพื้นพลางเขี่ยหญ้าที่ใต้ฝ่าเท้าไปมาเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนสนิทที่กำลังโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ แต่ก็ต้องกดหัวคิ้วเมื่อสังเกตได้ถึงสิ่งที่ผิดปกติบนใบหน้าของอีกฝ่าย

“จิฮารุ ทำไมหน้าซีดขนาดนั้นล่ะ”

“หา อะไร จะเปลี่ยนเรื่อง...รึไง” จิฮารุกะพริบตาปริบเมื่อภาพตรงหน้าเริ่มไม่ชัดเจน ใบหน้าของอาจารย์อิรุกะเบลอราวกับว่าเธอมองพวกเขาผ่านม่านน้ำใสๆ เด็กหญิงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ขาดห้วง ความรู้สึกปวดตุบที่ขมับเริ่มรุนแรงขึ้นพร้อมกับความรู้สึกมวนท้อง

แย่ล่ะสิ...

เริ่มจะยืนไม่ไหวแล้ว...

ตุบ!!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนใหม่มาเสิร์ฟแล้วจ้าาา 

ชอบไม่ชอบยังไงคอมเมนต์ติชมได้นะ เราจะพยายามปรับปรุงและแก้ไข