[Fic Naruto] ผู้หญิงของวีรบุรุษ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

ร่างบอบบางบนเตียงนอนสะดุ้งกายขึ้นมา ใบหน้าขาวอมขมพูดมีหยาดเหงื่อเกาะอยู่ประปราย นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกโพลงด้วยความตกใจ สองมือของเธอยกขึ้นลูบบนหน้าอกราวกับกำลังปลอบขวัญที่บินหายไปของตนเอง

มิยาซากิ จิฮารุ คือชื่อของเธอ เด็กผู้หน้าตาบ้านๆ คนหนึ่ง ที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลยสักนิด ทั้งสีผมและสีตาของเธอกลืนจนเเทบจะเป็นสีเดียวกัน หุ่นก็ผอมแห้งกว่าเด็กวัยเดียวกันไปมากโขเพราะเป็นคนที่ไม่ชอบทานข้าว สิ่งเดียวที่ดูเหมือนว่าจะดูดีที่สุดบนร่างกายของเธอก็คงจะเป็นผิวขาวอมชมพูนี่

เด็กหญิงตัวน้อยพ่นบมหายใจออกมาอย่างเชื่องช้า เสดวงตามองออดไปนอกหน้าต่างห้องของตัวเอง ข้างนอกฟ้าเริ่มทอแสงสว่างขึ้นมาบ้างแล้ว บางบ้านเองก็เริ่มประกอบอาหารเช้ากัน สังเกตได้จากควันที่ลอยออกมาจากปล่องบนหลังคาของบ้านใครสักคน

จิฮารุยกหลังฝ่ามือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าครั้งหนึ่งลวกๆ ตบอกของตนเองสองสามครั้ง เรียกสติที่กระเจิดกระเจิงเพราะความฝันให้กลับมาเข้ารูปเข้ารอย

ปกติเธอไม่ใข่คนช่างฝัน ตั้งแต่จำความได้ด็ฝันอยู่เพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น และแต่ละครั้งล้วนแล้วแต่เกี่ยวข้องกับตัวเองทั้งสิ้น หากแต่ครั้งนี้กลับแปลกแยกจนน่าตกใจ แถมในฝันเธอยังพบเจอแต่เรื่องประหลาดๆ ที่ไม่เคยคิดว่าในชีวิตจะได้พบเห็นด้วย

ในฝันเธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าไปในร้านหนังสือ หล่อนหยิบหนังสือเล่มเล็กที่มีสีสันสวยงามขึ้นมา จิฮารุเพ่งมองแล้วก็ไม่ชัดเท่าไหร่นัก รู้เพียงว่ามันคือหนังสือการ์ตูนที่ดูน่าอ่านเล่มหนึ่ง ผู้หญิงในฝันของเธอฉีกยิ้มกว้าง ท่าทางมีความสุขมากมายที่ได้หนังสือเล่มนั้นมา

เธอได้ยินแว่วๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นพูดชมเด็กผู้ชายบนหน้าปกอยู่สองสามคำ แต่ได้ยินไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่นัก จับใจความได้สั้นๆ ว่า 'เท่ห์ระเบิด'

เมื่อได้ของที่ต้องการ ผู้หญิงคนนั้นก็ขึ้นไปบนสิ่งที่เรียกว่า 'รถไฟฟ้า' เพื่อกลับไปยังห้องพักของเธอ จิฮารุตื่นตาตื่นใจกับเจ้าสิ่งนั้นมาก มันขับเคลื่อนได้อย่างไร แปลกประหลาดเหลือเกิน

เจ้ารถไฟฟ้านี่วิ่งเร็วนัก เวลาไม่นานผู้หญิงก็ถึงบ้านแล้ว

ผู้หญิงในฝันของเธอเช่าห้องอยู่ที่ย่านขุมชมในเมืองใหญ่ ดูสะดวกสบายมากมาย แต่เมื่อเปิดเข้าไปแล้วก็ไม่ได้ต่างจากห้องของเธอมากมายเท่าไหร่ เพียงแค่มีขนาดใหญ่กว่าและเต็มไปขั้นหนังสือที่อัดแน่นอยู่ภายใน หากตัดสิ่งเหล่านั้นมันก็คล้ายห้องโล่งๆ ของเธอเลย

พอถึงห้องพัก เธอก็โยนหนังสือเล่มใหม่ลงบนโซฟา เลื้อยตัวลงนั่งอย่างไม่รักษากิริยา หยิบ 'รีโมต' ขึ้นเปิดเจ้ากล่องสี่เหลี่ยมๆ ที่ชื่อว่า 'โทรทัศน์' ขึ้นดูสื่อบันเทิง ตอนนั้นเองที่จิฮารุตกใจจนตาโต คล้ายว่าหัวใจกระเด้งกระดอนออกมาจากหน้าอก

ในจอสี่เหลี่ยมนั่นฉายภาพเพื่อนข้างห้องของเธอหรา! แถมยังเป็นเวอร์ชั่นอีกหลายปีข้างหน้า!

จิฮารุไม่ยากจะเชื่อ ความฝันประหลาดของเธอยังไม่จบแค่นั้น ทุกอย่างมันน่าตกใจกว่าเดิมเมื่อเธอได้รู้ว่า เพื่อนชายที่อยู่ห้องข้างๆ เธอเป็นเพียงแค่ตัวละครในการ์ตูนเท่านั้น!

บ้าบอที่สุด ฝันนี่มันบ้าบอมาก!

จิฮารุรู้สึกว่าเธออยู่ในห้วงฝันประหลาดนั่นนานมาก นานพอที่เธอจะรู้เนื้อเรื่องของการ์ตูนในฝันนั่นจนจบ ในตอนท้ายของเรื่อง เพื่อนชายของเธอจะได้แต่งงานกับคนที่รักอย่างชื่นมื่น มีครอบครัวที่แสนจะสุขสงบ ได้กลายเป็นวีรบุรุษดั่งที่ปรารถนาเอาไว้

และตั้งแต่แรกจนจบ ในการ์ตูนเรื่องนั้นไม่มีตัวละครที่ชื่อว่ามิยาซากิ จิฮารุ เลยสักคน

และนั่นทำให้เธอเชื่อสนิทใจเลยว่ามันคือฝันบ้าๆ ฝันประหลาดที่ทำเอาเธอเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน!

“บ้าบอจริงๆ…” จิฮารุตวัดผ้าห่มบนกายออก จัดพับเก็บให้เรียบร้อยแล้วกะพริบตาครั้งหนึ่ง มองแสงอาทิตย์ที่เริ่มอาบไปทั่วท้องฟ้าด้านนอกพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ถูกครี่ออกมา แขนเรียวยืดออกเป็นการคลายกล้ามเนื้อที่เมื่อยขบของตัวเองลวกๆ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูผืนสีขมพู

เธอคงต้องรีบเตรียมตัวเสียแล้ว…

จิฮารุวางจานข้าวผัดสีเหลืองอร่ามลงบนโต๊ะกินข้าวกลางห้องของเธอ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนกลมโตดูจิ้มลิ้มมองไปยังนาฬิกาบนผนังห้องแล้วโล่งใจ เธอเหลือเวลาอีกเกือบครึ่งชั่วโมงในการเตรียมตัวและปลุกเพื่อนชายให้ตื่นขึ้นมาเตรียมตัวเสียให้เรียบร้อย

จิฮารุถอดผ้ากันเปื้อนบนตัวออกแล้ววางพาดเอาไว้บนพนักเก้าอี้ ถือจานข้าวออกมาพร้อมกับเดินตรงไปยังห้องข้างๆ กัน เธอหยุดยืนอยู่หน้าประตูหน้าห้อง สูดหายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่งก่อนจะจรดมือลงบนประตู

ก๊อก ก๊อก

“นารูโตะ… ตื่นได้แล้วนะ” ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากเจ้าของห้อง จิฮารุถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ใช้มือที่ว่างล้วงหยิบกุญแจดอกหนึ่งจากในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาไขประตูห้อง

กุญแจดอกนี้เธอได้รับมาจากท่านรุ่นสาม ท่านฝากฝังให้เธอช่วยดูแลเจ้าเด็กดื้อคนนี้ให้หน่อย และเพื่อการนั้นท่านจึงมอบกุญแจสำรองไว้ให้เธอหนึ่งดอก เผื่อไว้ใช้ในกรณีอย่างตอนนี้

จิฮารุเปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบาแล้วค่อยๆ บรรจงปิด เธอถอดรองเท้าและเดินตรงเข้ามาภายในห้อง เด็กหญิงวางจานข้าวผัดเอาไว้บนโต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่กลางห้องแล้วค่อยตรงดิ่งไปปลุกเจ้าของห้องที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอน

“นารูโตะ! ตื่นได้แล้วนะ” ฝ่ามือเขย่าร่างของเพื่อนชายอย่างรุนแรงเพื่อปลุกอีกฝ่ายจากห้วงแห่งนิทรา แต่ไม่ว่าจะปลุกอย่างไรเจ้าคนบนเตียงก็ไม่ยอมลืมเปลือกตาขึ้นมาเสียที จิฮารุทำเสียงฮึดฮัด ยกแขนขึ้นท้าวเอวพร้อมความรู้สึกหงุดหงิดที่กำลังก่อตัวขึ้น

ได้ จะไม่ยอมตื่นใช่มั้ย!

จิฮารุเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพียงแว๊บเดียวก็ออกมาพร้อมกับแก้วที่บรรจุน้ำเอาไว้เต็มเปี่ยม เด็กหญิงจับจ้องคนที่นอนอย่างเป็นสุขแล้วผลิรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้รมาบนริมฝีปาก

ในเมื่อเขาไม่ยอมตื่นเอง ก็อย่าหาว่าเธอใจร้ายแล้วกัน!

ซ่า!

“เหวอ!”

น้ำในแก้วถูกสาดใส่ใบหน้าของเด็กชายเจ้าของเรือนผมชี้ฟูสีทองสว่างอย่างไม่ออมมือ ร่างบนเตียงกระเด้งลุกขึ้นพร้อมร้องออกมาเสียงหลงคีย์ เขาปาดน้ำบนใบหน้าออกแล้วหันไปมองมือดีที่ทำเอาเขาเปียกโชกแต่เช้า

“จิฮารุ! ปลุกดีๆ ไม่เป็นรึไง”

จิฮารุส่งเสียง 'หึ' ในลำคอ ยกแขนขึ้นกอดอก เขิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้ม

“ช่วยไม่ได้ ก็นายไม่ยอมตื่นเอง!”

เจ้าของห้องนอนที่ถูกน้ำราดใบหน้าจนเปียกชุ่มอ้าปากทำท่าจะกล่าวอะไรออกไปสักอย่างแต่ถูกจิฮารุพูดแทรกขึ้นมา

“อ๊ะ ห้ามบ่นนะ เพราะตอนนี้มันสายมากแล้ว เราต้องไปโรงเรียน” จิฮารุจิ้มปลายจมูกของเพื่อนชายเป็นจนห้ามไม่ให้เขาอ้าปากบ่นเธอ เด็กหญิงวัยสิบสองปีหยิบผ้าขนหนูโยนใส่หัวของอีกฝ่ายแล้วบอกเสียงไม่ดังนักว่า

“รีบไปอาบน้ำเถอะ จะได้ออกไปกินข้าว”

นารูโตะลูบใบหน้าของตัวเองพลางพยักหน้ารับแกนๆ เด็กชายตลบผ้าห่มบนตัวออก พลิกกายลงจากเตียงเดินหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหูบนศีรษะ จิฮารุมองตามร่างของเพื่อนชายจนลับตาแล้วค่อยถอนหายใจ ก้มตัวลงเก็บผ้าห่มที่กองบนพื้นขึ้นมาพับให้เรียบร้อย

หลังจากเก็บพับผ้าห่มให้เจ้าของห้องเสร็จ เธอก็ต้องมาตามเก็บขยะที่กองอยู่เต็มพื้นห้อง ทั้งกระดาษ กล่องนม ถ้วยรางเมง หรือถุงอะไรก็ไม่รู้มากมายไปหมด จิฮารุเก็บของบนพื้นไป บ่นงึมงำในลำคอไปด้วย คอยดูเถอะ ออกจากห้องมาล่ะก็น่าดูเชียว!

----------------------

ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่ฟิคนารูโตะเรื่องแรกของไพ่อย่างเป็นทางการ!

สามารถติดตามและติชมกันได้ ไพ่จะพยายามปั่นฟิคเรื่องนี้ให้จบค่ะ!