คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แอนนาร่า
“เฮ้อออออ”
ฉันถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ด้วยความเบื่อและเซ็งจัดในชีวิต
“เป็นอะไรไปยะ ยัยแอน”
‘แคลโล’ เพื่อนสนิทของฉันถามขึ้นด้วยความอยากรู้
“เซ็งน่ะ วันก่อนช่วยกระต่ายไว้แล้ววันต่อมามันก็หายไป”
“เหตุผลที่แกนั่งเซ็งอยู่นี่คือกระต่ายหายไปเนี่ยนะ โถ่ แอนเดอลีนเพื่อนรักเอ๋ย เธอเคยแคร์ใครอย่างนี้มั่งมั้ยน้า~” แคลโลเอ่ยขึ้น
“ไม่ตลกนะยัยบ้า ฉันไปเรียนดีกว่า”
ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นเดินไปที่ตึกคณะศิลปกรรมศาสตร์ โดยขี้เกียจฟังเสียงยัยแคลโลที่ตามหลังมา
“เฮ้ย! รอด้วย”
หลังจากเรียนมาทั้งวันก็ได้กลับบ้านซะที ปกติฉันจะเดินกลับกับแคลโลแต่วันนี้แคลโลติดซ้อมอะไรสักอย่างฉันขี้เกียจจำ ฉันอยู่บ้านกับน้องสาวสองคน ส่วนพ่อและแม่ทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ แล้วน้องสาวฉันกลับบ้านหรือยังนะ
[ตู๊ด...ตู๊ด]
“ทำไมไม่รับนะ” ฉันบ่นอย่างอารมณ์เสีย
[ฮัลโล พี่มีอะไร]
“อยู่ที่ไหน แอนดิน่า”
[อยู่บ้าน อ้อ มีเด็กมาหาพี่ด้วย รีบกลับก็แล้วกัน]
“เดี๋ยวซิ แอนดี้! แอนดี้!”
เด็ก...
เด็กที่ไหนกันนะ ฉันไม่เห็นรู้จักเด็กที่ไหนเลยนี่
ที่บ้าน
“นังเด็กบ้า! แกพูดอะไรของแก แกอยากตายใช่มั้ย หา!”
“แอนดี้! จะทำอะไรน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
“ก็นังเด็กบ้านี่มัน...!!!”
“มันอะไร”
“ไม่มีอะไร ฉันไปนอนก่อนนะพี่”
ให้ตายเถอะ! กลับมาก็เจอเรื่องปวดหัวเลยหรอเนี่ย ฉันหันไปมอง’นังเด็กบ้า’ ของแอนดี้ เด็กคนนี้ดูรวมๆแล้วน่ารักมากผมสีน้ำตาลอ่อนธรรมชาติกับผิวที่ขาวราวหิมะปากสีชมพู จมูกโด่ง รวมๆแล้วเด็กคนนี้ เพอร์เฟ็กมาก
“หนูเป็นใคร มาจากไหน แล้วพ่อแม่ของหนูล่ะจ๊ะ”
“หนูชื่อแอนนาร่า เรียกหนูว่าแอนนาร่านะแอนเดอลีน”
แอนนาร่ายิ้มกว้าง แต่เอ๊ะ เมื่อกี้แอนนาร่าเรียกชื่อฉันหรอ แล้วเธอรู้ชื่อฉันได้ยังไงกัน
“แอนดี้บอกชื่อฉันหรอ”
“เปล่า แอนดิน่ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหนูชื่ออะไร”
“แล้วหนูรู้ชื่อฉันได้ยังไง”
“หนูเป็นแม่มด” เด็กน้อยอมยิ้มอย่างน่ารัก
“อย่าล้อเล่นสิ บอกพี่มานะแอนนาร่า”
“หนูเป็นแม่มดจริงๆนะ ถ้าไม่เชื่อก็ดูนะ”
หนูน้อยแอนนาร่าหยิบไม้ออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ทของเธอ มันเหมือนไม้วิเศษของแม่มดในนิทานแต่นั่นไม่ทำให้ฉันตกใจเท่ากับเธอโบกไม้แล้วพึมพัมอะไรบางอย่างจนจบ ทันใดนั้นตุ๊กตาเซรามิกที่แม่ให้ไว้ก็ลอยขึ้นแล้วลอยมาอยู่ในมือของฉัน
“แอนนาร่า เธอทำได้ยังไง” ฉันถามเสียงสั่น
“บอกแล้วไงว่าหนูเป็นแม่มด อีกหนึ่งนาทีแคนเซิลจะมา เอาตุ๊กตาไปวางเถอะ”
“เอ๋ แคนเซิลเป็นใคร”
“เป็นคนที่พี่ต้องรู้จัก”
แอนนาร่ายิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะไปนั่งบนโซฟาแล้วกอดตุ๊กตากระต่ายสีขาว ตัวนั้นมันคุ้นๆนะเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
ก๊อกๆ
“มาหาใครคะ”
“แอนนาร่าอยู่ที่นี่ใช่มั้ย”
ความคิดเห็น