คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter17
Chapter17
ั้แ่ที่มินฮยอบอผมเรื่อานหมั้นอแบอม
ืนนั้นผมหนีไปนอนที่อนโในเมืออยูยอม ึ่ริๆยูยอม็ไม่ไ้ิัอะไร
เาให้ผมนอนห้ออเาส่วนเาไปนอนอีห้อนึ
่วนี้ผม็เลยมาสิที่อนโอยูยอมอย่า่วยไม่ไ้ ะว่าผมหนีหน้าแบอม
็ใ่แหละ ผมไม่อยาสำััวเอ แ่พอรู้ว่าพ่อเนนี่เป็นผู้บริหารโรพยาบาลฝ่ายเหนือผมยิ่รู้สึแย่เ้าไป
ผมะไปสู้อะไรเธอไ้หล่ะ เห้อ
ศาสร์ปรุยา
ย: “ินยอ.....ินยอ!! น้ำล้นแล้ววว!!!!”
ยอแเรียผมาอาารเหม่อลอยะำลัน้ำใส่แท์สวัสิาร
ผมรีบปิ๊อน้ำเพราะอนนี้าเและรอเท้าอผมเปียไป้วยน้ำที่ล้นเอ่อออมาาแท์
ย: “ินยอ นายเป็นอะไร ทำไม่วนี้ไม่่อยมีสมาธิเลยอ่ะ”
ย: “เอ่อ...่วนี้นอนไม่่อยหลับอ่ะ” ผมพูอย่าอ้ำอึ้
ย: “ินยอ...นายไปทำอะไร บ้านพั็ไม่ลับ มีอะไรทำไมไม่เล่าให้ฟั”
ย: “เออน่า ไม่มีไรหรอ ่วนี้นอนน้อยริๆ เนี้ยะ่วมา ห้าวววว” ผมพูพลาทำท่าทาหาวใส่
ย: “เห้อ อยาเล่าเมื่อไหร่็เล่าแล้วัน อย่าิว่าันะูไม่ออนะินยอ” ยอแพูพลาหึใส่ผม
ย: “ิมาน่า ป้ะ รีบเอาน้ำไปส่ันเถอะ
เี๋ยวพี่แทสันรามมหาเสน่ห์ะเล่นเอา”
ผมรีบเปลี่ยนเรื่อ่อนะยแท์ใส่รถเ็นแล้วลาไปส่ที่เรือนเพาะำ
เมื่อเราส่น้ำให้พวรุ่นพี่เสร็
ผมอัวออมาเปลี่ยนุที่บ้านเพราะส่วนล่ามันเปียโไปหม
ยอแับมาร์็บอว่าให้ไปเอันที่ห้ออาหารเลย
ผม็เลยรีบลับมาทำธุระที่บ้านพั ึ่เมื่อผมเ้ามาในบ้านพั็รไปยัห้ออัวเอ
แ่ลับ้อประหลาใเมื่อผมเปิประูเ้ามาแล้วมาพบับแไม่ไ้รับเิอย่าแบอม
บ: “นายหายไปไหนมา”
แบอมถามผม้วยน้ำเสียุ่นเือ
ย: “่วนี้ันทำานที่หอเพื่อนอ่ะ”
ื้อออ โหไปแล้ว
บ: “มันเยอะนาที่้อนผ้าไปนอนนั่นเลยหรอ?”
ย: “็เยอะนะ นายมีอะไรหรือเปล่า ันะเปลี่ยนเสื้อผ้า”
ผมพูพลาเบี่ยัวเพื่อะหลบนัวให่เ้าไปในห้อ
แ่ทว่าลับโนรั้แนเอาไว้
บ: “มีอะไรทำไมไม่พู ะหนีหน้าันไปถึเมื่อไหร่?” แบอมรั้แนผมไว้
ย: “ันไม่ไ้หนี แ่เราไม่วรเป็นแบบนี้ เราไม่วระอยู่รนี้้วยันเลย้วย้ำ นายะหมั้นับเนนี่อยู่แล้ว อย่ามาทำแบบนี้เลยเหอะ ันยิ่สมเพัวเอเ้าไปให่”
แบอมเบิาว้า่อนะบีบ้อมือผมแรึ้น
บ: “นาย...รู้ไ้อย่าไ”
ย: “ะรู้ไ้ยัไมัน็ไม่สำัไหม
อนนี้นาย็วระรู้ไ้แล้วว่านายมีหน้าที่้อทำอะไร แล้ว็ปล่อยันไ้ล่ะ”
ผมสะบัมือแบอมอออย่าไรเยื่อใย
่อนะรีบเินเ้าไปในห้อเพราะไม่อยาให้นรหน้าเห็นน้ำาำลัเอ่อไหลออมาเพราะวามเสียใอย่าที่สุ
บ: “เี๋ยว่อน ุยัน่อน” แบอมึผมไว้อีรั้
ย: “ไม่อยาุยแล้ว พอไ้ไหม”
บ: “.......”
ย: “เราพอแ่นี้เถอะ มันพัหมแล้ว นายหยุอะไรไ้ว้ะ
นายทำอะไรไ้!! วามรู้สึันมันพัไปหมแล้วไ อย่ามาทำแบบนี้เลย อย่าทำแบบนี้่อนที่ันะรันายไปมาว่านี้ พอเถอะนะ อร้อ”
ผมเริ่มร้อไห้ัึ้น
ย: “ถ้านาย ฮรึ ยัไรัันอยู่ ให้ปล่อยมือันอนนี้
่อนที่ะแย่ไปว่านี้ ฮือออ พอเถอะนะ”
ผมยืนระบายวามรู้สึทั้หมที่เิึ้นเล้าเสียสะอื้นไป้วยโยไม่ไ้หวัให้นรหน้า้อเ้าใ
อแ่ให้เาหยุ ผมเหนื่อยแล้วที่้อมาเออะไรแบบนี้ ผมเหนื่อยแล้ว
บ: “ินยอ”
แบอมเอ่ยื่อผมเบาๆ่อนะึผมเ้าไปอ
อนนี้ผมไม่เหลือแรให้้านเาอีแล้ว
ย: “ไ้โปรเถอะ แบอม ปล่อยันไปเถอะ
ันไม่ไ้...รันายแล้วริๆ”
และแล้วผม็โห
โหทั้เาและัวเอ แบอมผละผมออาอ้อมอแล้วมอหน้าผม
ผมทำไ้เพียหลบาเา่อนะเินหนีเ้าไปในห้อเพียนเียวและปล่อยให้แบอมยืนนิ่อยู่้านอ
อให้โีนะแบอม
[JB’s PART]
ย: “ไ้โปรเถอะ แบอม ปล่อยเราไปเถอะ
ันไม่ไ้...รันายแล้วริๆ”
สิ้นเสียอินยอนั้นเหมือนมีมีนับพันเล่มทิ่มเ้ามาที่ัวผม
ทำไมถึเิอะไรแบบนี้ ในหัวอผมมีแ่ำว่าทำไม ทำไม้อเิับเรา ยิ่เมื่อินยอพูว่าผมทำอะไรไ้
ยิ่ทำให้ผมรู้สึแย่ ใ่ ผมแทบะไม่ไ้ทำอะไรให้เาเลย แ่ผมรัินยอ
ผมอยารั้เาไว้ แ่รั้ไว้แ่นี้ทำไมไม่ล้า
ผมทำไ้เพียปล่อยให้เาเินาเป็นรั้ที่สอ
ผมเินออมาาบ้านหลันั้น
เินเร็เร่มาเรื่อยๆ น้ำาใสๆที่เอ่ออยู่ที่อบา
ผมพยายามเยหน้ามอท้อฟ้าเพื่อไม่ให้มันไหลออมา
Rrrrrrrrrrrr
เสียโทรศัพท์ัึ้น
ปลุสิอผมให้ื่นึ้นมา
บ: “มีไร” ผมพูอย่าไม่เป็นมิรับนปลายสาย
พ่อ: “เย็นนี้ไปรับหนูเนนี่มาทาน้าว้วยนะ”
บ: “เมื่อไหร่ะเลิยัเยียยัยบ้านั่นให้ผมสัที” ผมวาลับ
พ่อ: “ันบอให้แทำ็ไปเหอะ มันี่อัวแและิารอเรา”
บ: “เหอะ สุท้าย็ไม่พ้นเรื่อเิน เพราะแบบนี้ไ แม่ถึาย เพราะวามโลภอพ่อนั่นแหละ”
พ่อ: "มันไม่เี่ยวัน นายอย่ามาเอาเรื่อนี้มาอ้านะ อิมแบอม"
บ: "ไ้ ถ้าผมทำอะไรลไปับยัยนั่น็อย่ามาโทษผมแล้วัน!!!"
ิ้!
ผมัสายผู้เป็นพ่อทันที
่อนะรีบมุ่ไปที่รถและับมุ่รไปรับยัยุหนูปีศาที่อนโทันที
เมื่อถึหน้าอนโ
เนนี่ ็ำลัยืนรอผม้วยใบหน้ายิ้มแย้ม่อนะโบมือให้ผม ระหว่าทาเราสอนไมุ่ยอะไรันเลย
เนนี่: “นายอยาินอะไรหรอ?”
เนนี่วนผมุยทำลายวามเียบในรถ
บ: “หึ” ผมสบถในลำอ่อนะหยุรถหน้าห้าให่
เนนี่: “นี่นายทำอะไรหยุทำไม” เนนี่เริ่มโวยวาย
บ: “ลไป ันไม่อยาินับเธอ”
เนนี่: “เป็นบ้าหรอ อิมแบอม!!!!”
บ: “บ้ามา บ้าพอที่ะ่าเธอให้ายรนี้ไ้เลย
ถ้ายัไม่หยุเรื่อบ้าๆนี่สัที” ผมพูอย่าเหลืออ
เนนี่: “เหอะ โนทิ้มาหล่ะสิ นายนั่นมันหัวอ่อนริๆ
เป่านิเียว็เื่อะละ” เนนี่ยยิ้มมุมปาึ้นอย่าสะใ ่อนะหันไปนั่ออ
บ: “นี่เธอ!!”
เนนี่: “ใ่ ันบอมันเอแหละว่าเราะหมั้นัน”
บ: “อยาหมั้นมาใ่ป่ะ ั้นลอรู้ันิสัยันริๆหน่อยละัน
ยัยปีศา!!”
สิ้นเสียผมพูบ
ผมเปิประูรถแล้วระาแนอเนนี่ลารถผม แล้วลายัยนั่นเ้ามาในร้านอาหารหรูภายในห้าสรรพสิน้า
ผมเลือนั่โ๊ะในสุและสั่อาหาราพนัาน เนนี่มีสีหน้าสสัย่อนะสั่ามผม
และเมื่อพนัานนำอาหารมาเสิร์ฟบนโ๊ะ ผม็ลุึ้นและทำท่าะเินออาร้าน
เนนี่: “นายะไปไหน” เนนี่ึแนผมไว้
บ: “ันว่าันพูเลียร์แล้วนะว่าไม่อยาิน
แ่ถ้าเธอหิว็ินไปนเียวแล้วัน ันิน้าวับนแบบเธอไม่ล”
เมื่อผมพูบ็วัเินสออาระเป๋า่อนะโยนให้เนนี่บนโ๊ะแล้วเินออมาโยไม่สนใว่าน้าหลัะรู้สึอย่าไร
เมื่อผมออรถออาห้าแล้วผม็่อสายหาเพื่อนรัอผมทันที
ส: “ว่าไมายเฟรนน หายหัวเลยนะรับ”
บ: “วันนีู้อยาออ”
ส: “เิไรึ้นว้ะ”
บ: “เอันร้านเิม ูำลัไป”
ส: “เี่ยยย รีบหรอเพื่อน เออๆๆ ูออเลย็ไ้”
ิ้
เมื่อุยโทรศัพท์ับแ็สันเสร็ผมเลี้ยวเ้าโนอโรทันที
ผมอหน้าร้านที่หรูที่สุในย่านนั้น่อนสุ่แให้เ็รับรถและเ้าไปในร้านโนวีไอพี
ผมสั่เรื่อื่มับพนัานและแ็สัน็ามเ้ามาพอี
ส: “เิไรึ้นว้ะ” แ็สันถามำถามเิม
บ: “ินยอบอเลิัน” ผมพู่อนะยแ้วน้ำสีอำพันื่มนหมภายในรั้เียว
ส: “เห้ย!! อะไรว้ะ ำลัีๆันอยู่หนิ”
บ: “เออ!! เี่ยพัหม”
พูแล้วผม็ระแ้วนหมอีรั้แล้วเล่าทุอย่าให้แ็สันฟั
ส: “เห้ออ ไอ่แบอมเอ้ยย เบาหน่อยเพื่อน เี๋ยวเๆ”
แ็สันเบรผมที่ำลัยแ้วเรื่อยๆ
ผมไ้แ่ึแนออและระเรื่อยๆ อนนี้หัวอผมาวโพลนไปหม
มีเพียนเียวที่ผมิถึือ ินยอ รอยยิ้มนั่นที่ผมไม่สามารถรัษามันไว้ไ้
รอยยิ้มที่สใสนั่น ินยออย่าไปาันเลยนะ
[END JB’s PART]
หลัาที่แบอมออาบ้านพัไป
ผม็รีบโทรหายูยอมให้มารับผมไปอนโทันที
ระหว่าทายูยอมวนผมุยลอเพื่อปรับบรรยาาศภายในรถแ่ผมเอ็ไ้เียบลับไป
อนนี้ผมไม่อยาิอะไรเลย ผมมอูวิวที่หน้า่ารถยน์ไปเรื่อยๆ
สัพัยูยอม็เลี้ยวรถเ้ามาในอนโ
เมื่อถึห้อผมยัเินเ้ามาอย่าเียบๆแ่่อนที่ะเินเ้าห้อนอนไปยูยอม็เินมาวาที่หน้าประู
ย: “นายโอเใ่ไหมินยอ?” ยูยอมถามผม้วยวามเป็นห่ว
ย: “ันไม่เป็นไรริๆ”
ผมอบเพื่อไม่ให้นรหน้าเป็นห่วผมมาเินไป
ย: “ให้ันเรียยอแมานอนเป็นเพื่อนนายไหม”
ย: “นี่นายลัวันะ่าัวายหรอ ันไม่ิสั้นนานั้นหรอนะยูยอม”
ผมพูพร้อมส่ายหัวเบาๆ
ย: “็เอ่ออ เห้อ ั่มันเถอะ นายอยาินอะไรไหม นมล้วยไหม?”
ย: “พอเลย ไม่้อเอาอินมาล่อ ันโอเริๆ ไปนอนไ้แล้ว”
พูเสร็ผม็ันัวอยูยอมเ้าไปอีห้อนึ่อนที่ผมะเินเ้าอีห้อแล้วล็อประู
ผมทิ้ัวเอลบนเียอย่าแร่อนะร้อไห้ออมาอีรั้
้อวามนับร้อยอแบอมที่ส่เ้ามาในโทรศัพท์อผม มันร้อเรื่อยๆ
ผมไม่อยาะเปิอ่านมันและไ้แ่มอหน้าอนั่น่อนะว่ำไป
หัวอผมอนนี้มันโล่ไปหมแทบไม่อยาะิอะไรเลย้วย้ำ
ผมัวอยู่บนที่นอน่อนะพยายามหลับาทั้ๆที่ยัร้อไห้อยู่
ผมไม่สามารถสะเสียสะอื้นไ้เลย
เพราะวามรู้สึทั้หมถูปล่อยมานผมไม่อยาะห้ามมันไว้อี่อไป ผมนั่ทบทวนทุสิ่ทุอย่าที่เิึ้น่อนะเผลอหลับไปเพราะวามเพลียับารร้อไห้
Rrrrrrrrrrrrrr
เสียโทรศัพท์ัึ้นและปลุผมอย่าัวเีย
ย: “โอ้ยเ็บาั”
แน่นอนรับาผมแทบะลืมไม่ึ้นแล้วเพราะร้อไห้มาทั้วัน
ผมไ้แ่วานหาโทรศัพท์แล้วรับโยที่ไม่สามารถูื่อไ้เลย
เพราะผมลืมาไม่ไ้อนนี้
ย: “สวัสีรับ”
ส: “ินยอ ันแ็สันนะ”
ย: “ว่าไ มีอะไรหรอ? โทรมาะึเียว” ผมพลายี้ามอเวลา
ส: “ืออนนี้ไอ่แบอมมันเมาเละเทะเลยอ่ะ นายมาเอามันลับบ้านไปหน่อยไ้ไหม
ันเอามันลับไปนอน้วยไม่ไ้ ไม่ั้นยอแ่าันายแน่ๆเลย”
ย: “แล้วเนนี่หล่ะ ทำไมไม่เรียเนนี่มารับ”
ผมพูเสียเรียบแม้ในใะรู้สึเ็บแปลบึ้นมา็าม
ส: “เรียมา่าันายแน่นอน นาย่วยันหน่อยเหอะ
ันไม่รู้ะโทรหาใรแล้ว ไอ่แบอมอยู่ีๆสิว้ะ”
เสียปลายเริ่มวุ่นวายมาึ้นเรื่อยๆ
ผมเียบและัสินใ แ่เอาไปบ้านไม่เป็นไรหรอมั้
ส: “ว่าไินยอ”
ย: “เออ อยู่ที่ไหนันหล่ะ”
านั้นแ็็อธิบายที่อยู่อร้าน่อนที่ผมะเรียพรมวิเศษมุ่หน้าไปยัร้านนั่น้วยวามร้อนใ
อ่อ
ยูยอมทิ้ีย์าร์อนโอีอันไว้ให้ผมเผื่อว่าอนลาืนผมันหิวึ้นมาแล้วเาหลับไปแล้ว
็ะไ้ลมาหาอะไรทานไ้
เมื่อถึหน้าร้านผมรีบ้ำอ้าวไปยัโนวีไอพี่อนะมอเห็นแ็สันที่นั่เฝ้าแบอมพร้อมับเศษแ้วที่ระายเ็มพื้น
ย: “เิอะไรึ้นเนี่ย” ผมเินเอาเท้าเี่ยเศษแ้วออ
ส: “เออ มันอาละวา แ่อนนี้หลับไปแล้ว
เี๋ยวัน่วยแบไปส่ที่รถละัน”
ย: “อ่าวแล้วนายไม่ไป้วยหรอ?”
ส: “ยอแโทรามแล้วอ่ะ นี่ันแอบออมา”
ย: “เห้อ พวนายนี่นะ เร็วๆ”
ว่าแล้วแ็สัน็อุ้มแบอมึ้นหลัโยมีผมอยพยุหลัไว้เผื่อผ่อนแรนัวเี้ย
เมื่อถึรถอแบอม แ็สัน็ับแบอมนั่พร้อมาเ็มันิรภัย ส่วนผมไปนั่ที่นับ่อน่อนะออัวไป
ริๆผมับรถไ้แ่ไม่แ็แรมานั
ถนนอนลาืน่อน้าโล่็เลยทำให้ผมับ่ายหน่อย
นัวให่้าๆผมำลัรนเสียเบาๆ ะเหนื่อยมาสินะวันนี้
เมื่อถึโรพยาบาลผมโทรศัพท์หามินฮยอเลาอแบอมเพื่อให้มารับัวเา
มินฮยอบอให้ผมเ้าทาประูหลัโรพยาบาลเพราะทุนอาะแื่นไ้
ัวมินฮยอเอ็ใทีุ่หนูอเาเมานานี้เ่นัน
มินฮยอับแบอมใส่วีลแร์่อนะเ็นึ้นไปยัห้ออเาโยมีผมามมา้วย
ผม็ไม่เ้าใัวเอเหมือนันว่าะามเามาทำไม ให้เาูแลันเอสิ
มินฮยอ: “ุหนูินยอรับ ทำไมุหนูถึเป็นแบบนี้หล่ะรับ”
เมื่อถึห้อมินฮยออุ้มแบอมลบนที่นอน่อนะเอ่ยถามผม
ย: “ผม็ไม่รู้เหมือนัน แ่ว่ายัไ็ฝา้วยนะรับ”
ผมพูพลาโ้ัวำนับ
มินฮยอ: “ผมนึว่าุหนูินยอะนอนที่ับุหนูะอี”
ย: “มีอะไรหรอรับ” ผมถามเมื่อเห็นหน้ามินฮยอที่ำลััวลอะไรสัอย่า
มินฮยอ: “ือผม้อเลียร์เอสารที่วอร์อ่ะรับ
ถ้าะฝาุหนูินยอูแลเาไ้ไหมรับ”
ย: “เอ่ออ”
มินฮยอ: “ไ้โปรเถอะรับ”
ย: “รับๆ”
ผมอบรับอย่าำใ่อนะมอไปยันที่ำลันอนเนื้อัวสปรบนที่นอนิไ์
ผมยัรู้สึเสียใทุรั้ที่มอร่ารหน้านี้ ใผมระุเรื่อยๆ
ย: “รีบทำให้เสร็แล้วรีบลับีว่า”
ผมพึมพำนเียวหลัาที่เลาส่วนัวอแบอมเินออห้อไปแล้ว
ผมัารถอเสื้อผ้าออิมแบอมและเหลือเพียั้นใน
่อนะ่อยๆเ็ัวเาอย่าเบามือเพราะลัวนที่ำลัหลับสะุ้ื่นึ้นมาเห็นผม
ในะที่ผมำลัเ็แนอเา็เห็นรอยแผลที่น่าะเิาแ้วบาเป็นทายาว
ผม่อยๆเ็ราบเลือออ่อนะหยิบล่อปมพยาบาลในห้ออเามาทำแผลให้
บ: “อื้ออออ”
แบอมราเสียะที่ผมเอาแอลอฮอลทารอบๆแผลเา
ฟึ่บบบ
ในะที่ผมทายาเสร็แล้วแบอม็ระาผมเ้าไปอ
ผมแทบลั้นหายใเพราะเ้าใว่านายนั่นะื่นึ้นมา่อนที่ผมะ่อยๆหมุนัวมามอหน้าเา
นัวให่ำลัหลับาพริ้มและนิ่ไป
ผมถอนหายใเฮือให่่อนะ่อยึแนเาออ
บ: “อย่าไปไหนเลยนะ”
ำพูอแบอมทำให้ผมนิ่และหยุฟั
ใผมระุอย่าบอไม่ถู
บ: “อย่าทิ้ันไปเลยนะินยอ”
สิ้นเสียอแบอม
น้ำาผม็เอ่อล้นออมาอย่าไม่สามารถห้ามไว้ไ้อีแล้ว
วามรู้สึทั้หมที่พยายามเ็บมันไว้่อนะมาหาเ้าอนนี้มันไ้ถูปล่อยออมาอีรั้
ใ่ ผมรัเาอยู่ รัเามา นไม่อยาให้เาไปไหนเลย้วย้ำ
แ่เพราะผมไม่อยาเห็นัว ผมเลยปล่อยเาไป ไปในที่ที่เาวระอยู่
ย: “ันอโทษ”
ผมพู้วยน้ำเสียแหบพร่าปนเสียสะอื้นอีรั้
่อนะ่อยๆันเาออาัวเอ
แ่็ถูอีฝ่ายรัไว้แน่นว่าเิม่อนะ่อยประบริมฝีปาอผมอย่านุ่มนวลและอ่อนโยน
ลิ้นเล็ไล้เ้าไปในปาอผมอย่าุน
มืออแบอมเอื้อมมาับที่ท้ายทอยอผม่อนะบัับไปามที่้อาร
เาพลิัวึ้นมาล่อมผม่อนะ่อยๆปลเสื้ออผมออแล้วุไร้เ้าที่อออผม
ย: “แบอม นาย..เมา..ั้สิ่อนนะ” ผมพยายามเรียสิแบอม
บ: “ไม่ทิ้ันไปไ้ไหม”
แบอมหยุิรรมที่ำลัะเริ่มและมอหน้าผม
บ: “นายอยู่ับันไ้ไหม ินยอ” แบอมโผเ้าอผม
ย: “นายเมามา ลุ่อน”
ผมพยายามันน้าบนแ่็ไม่ไ้เป็นผลอะไรเลย
บ: “ไม่ ันไม่ไ้เมา ันรันายริๆ”
แบอมพู่อนะประบูบละมุนอีรั้
ืนนี้ะเป็นืนสุท้ายที่ผมะไ้อยู่ับแบอม ถ้าอย่านั้นผมอไ้อยู่ับเาอย่ามีวามสุ
เพราะหลัานี้ไม่มีโอาสอีแล้ว ันรันายนะ อิมแบอม
_______________________________________________________
PepiJieun
Talktalk :)
มาแล้วา๊าาาาาา อย่าพึ่เอาไม้เรียวไล่ีไรท์นะ
่วนี้เสพราม่าันสุๆ ีพันให้สุ 55555
ฟ้าหลัฝนย่อมีเสมอ ท่อไว้นะรีนะ
่วนี้ไรท์อู้บ่อยหน่อยเน้อะ อย่าอนันเลย
มา้าแ่มาแน่ๆ อิอิ เรื่อใหม่แพลนแล้ว
เป็นแ็แนะะ ยัไฝาิาม้วย
ไม่รู้อนนี้ไรท์เียนเป็นยัไบ้า
ฝาอมเม้นิม บ่น เพ้อ ไ้หมเลยนะ
ไรท์ะพยายามปรับเปลี่ยนแ้และน้อมรับไว้
อนนี้ยาวหน่อย โทษานมา้า
อย่าเพิ่เผาพริเผาเลือสาปไรท์นะ
ฮืออออออ 55555555
แล้วไรท์ะลับมา้อรีบ่อยๆ
อย่าเพิ่หนีไรท์ไปไหนนะ
อยู่ับไรท์่อนนน
อนนี้นเฟบ 89 นแล้ว อ่า ปรบมืออออออ เฮ่ๆๆๆๆๆ ีใั
อบุมาเลย่ะ ที่สนใ ำลัใเหลือล้น อิอิ ะรีบมาอัพนะะะ
รันะ ฝันี่ะ ุ้บๆ
ความคิดเห็น