คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2
Chapter 2
แสแยามเ้าลอผ่าน่อผ้าม่านเ้ามาในห้อนอนอผม
มันทำให้ผมรู้สึัวและ่อยๆลืมาื่นึ้นมา
่อนะรู้ว่าัวเอไม่ไ้นอนอยู่บนเียั้นสอแ่ลับลมานอนเียเียวับแบอม
รูมเมทนิสัยเสียอผมเอ
ผมมอสำรวร่าายอแบอม็พบว่ารอยผื่นที่เิา๊อโแลสารพัโรอผมนั้นไ้าลบ้าแล้วเพราะยารัษาาหมู่บ้านโทรลที่แม่ผมไว้ให้นี่แหละ
ทำให้ผมรู้สึโล่ใึ้นมาหน่อย อย่าน้อยวันนี้ผมฟันายนั่นบ่นน้อยลบ้าแหละ
ผู้ายอะไรเหมือนะรึมแ่ี้โวยวายะมั
ผม่อยๆยับัวเอออาเียอแบอมอย่า้าๆ
เพราะไม่อยาให้เ้าอเียรู้สึัวแล้วื่นมาโวยวายผมอี
ผมยืนมอหน้าแบอมอนหลับมันทำให้ผมรู้สึใเ้นแปลๆ
ผมรีบเินหนีออาเียอแบอมและเินรไปที่ระเพื่อเ็ูปาัวเอว่าอาารบวมลลมาบ้าไหม
อนนี้ปาผม็ให่พอๆับเ๊ไลี่แล้วอ่ะ
ผมเอาเี่ยปาบึนๆอัวเอเล่นและเินเ้าห้อน้ำอย่าอารม์ี
ว่าแ่ทำไมวันนี้ผมถึรู้สึมีวามสุแปลๆนะ.....
สวนหย่อมสำนัผั
หลัาเรียนภาเ้าเสร็
ผมออมานั่เล่นที่ิ้าใ้้นเมเปิล มีแอ่อนๆและใบเมเปิ้ลสีแ่อยๆร่วลมาทีละน้อยะที่ผมำลัไวิ้าอยู่
ยิ่ทำให้ผมรู้สึผ่อนลายาิรรม่าๆที่เิึ้นในวันนี้
ผมมอูผู้นรอบสวนหย่อมที่ำลัเินลับบ้า บาน็ำลัฝึี่ไม้วาบ้า
และสอนรนั้นที่ำลันั่ปินิันอยู่อบสระเป็พยาร
ย : สวัสีทั้สอน
-____-
ย : O___O!!! สวัสี
ส : O___O!! มาไอ่ะ
ย : ็มานั่เล่นริ้ารนู้นน
แล้วเหลือบมาเห็นนสอนที่ำลัแอบนอินมาินันเอโยไม่วนเพื่อนหน่ะสิ
ย : ใรบอนายยย
ริัน็ะะวนนายแหละ แ่เห็นว่าวันนี้เหนื่อยๆเลยิว่านายน่าะอยานอนพัอ่ะนะ
ย : ะะวนหรือหวอิน
?
ย : ป่าว
ัหน่อย นายอ่ะแหละที่หวอิน
แอบเอาไปินนเียวในห้อนอนนิารนศเาอุปาไ 55555555555
ย : นาย็อยาอุปา้วยสินะ
=__=
ส : ใเย็นๆัน่อนนะ
ินยอมานั่่อนสิ ยืนบ่นมันเมื่อย 5555555
ย : เอออ
ทำมาเป็นหวัีทัู้่
ผมบ่นทั้สอพร้อมเินไปนั่ที่อบสระ้ายอแ
ย : ยอแ
นายพอะรู้ันที่เรียนศาสร์แปลายบ้าไหมอ่ะ?
ย : ็แ็สันนี่ไ
นายมีไรหรอ?
ย : ห้ะ!!! แ๊สันเอหรออออ ีัเลย ันมีเรื่ออยาะอให้่วยอ่ะ
ส : เรื่อไรอ่ะ?
ผมเริ่มสาธยายเรื่อสูริมิสมอแล่นที่ผมะทำึ่มัน้อใ้เล็อเ็นทอร์ให้แ็สันฟั
ส : แล้วถ้าัน่วย
นายะแบ่ิมิให้ันใ่ไหม? ^____^
ย : อื้มมม
็ไ้ ถ้านายอยาะไ้มัน
ส : โปรเเ้าท่า
ั้นันะ่วย แ่บอ่อนเลยนะว่าเ็นทอร์มันไม่ไ้หมูเหมือนนายึนเป็พยารพวนี้หรอนะ
ย : อืม
มาร์็บอันมาอยู่บ้า แ่ัน็ยัอยาะลอทำู
ย : ให้ันร่วมโปรเ้วยนสิ
ัน็อยาไ้ิมิเหมือนันนะ
ย : ถ้านายเลินอนื่นสายแล้วแอบไปหลับในห้อเรียน
ันให้นายแน่
ย : =___= ินยอ
ยอแทำหน้าอแใส่ผม
ทำให้ผมอำวามน่ารัอยอแไม่ไ้เลย เหมือนำลัมีัวนาน้อยมาอ้อนออินในสวนสัว์
อ้อนนานี้็้อยอมแล้วสินะ เห้ออออออ
ส : อีสออาทิย์
มาเอที่หน้าศาสร์ันนะ
ผมับยอแผหัวรับำอแ็สัน่อนะลับบ้านพัแล้วแยย้ายันเ้าห้อไป
วันนี้็เป็นอีวันที่ผมไม่ไ้เอแบอมเลย รู้สึโหวๆแปลๆนะ
ไม่รู้เาโรธอะไรผมหรือเปล่า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เวลาสออาทิย์ผ่านไปไวมา
อนนี้ผมและยอแมารอแ็สันที่หน้าศาสร์อเา ที่นีู่มีแ่นน่าลัวๆ
โหๆทั้นั้นเลย สสัยะ้อ้อมหนัน่าู ัวให่ๆันทั้นั้นเลย ผมับยอแเินมานั่ที่โ๊ะใ้โถอาาร
มีนัศึษาำนวนไม่น้อยำลัเินันอย่ามัเม่น บ้า็เินเ้าึไป
บ้า็เินออมาาึ อ้ะ! ผมเห็นแ็สันวิ่มาลิบๆ
ย :
แ็สันนนนนน!! ทำไมนาย้าอย่าี้เนี้ยะ!!!!!
ผมำลัะอ้าปาเรียแ็สัน
แ่ันเอนายแปหลอที่นั่้าผมนี่แหปานำผมไปแล้ว
ส : ัน็รีบแล้วนะยอแ
อีนิะเ้าเรื่อวาปลมาหานายแล้ววว
ย : หึ!!
ยอแเมินหน้าหนี
แ็สัน็เอาแ่เย่าแน้อ ส่วนอนนี้ัวผมรู้สึเหมือนเป็นส่วนเินยัไไม่รู้
ย : นายสอนะ้อันอีนานไหม?
ผมเริ่มทนสอนนี้ไม่ไหว เลยอั่อนละันนะ
เี๋ยวะไม่ไ้ไปหาเล็เ็นทอร์สัที
ย : เออๆๆ
ป้ะๆไปันน ันเรียมุ้ี้เื่อฟัมา้วยนะ แอบไปื้อที่ร้านวอนอาัี่มา
ส : นายเ็บไว้ให้โโ่ที่บ้านินเถอะ
อพรร์นั้นทำอะไรเ็นทอร์ไม่ไ้หรอ -___-
ย : (ว่ำปา)
ย : พอๆๆ
ป้ะเ้าไปันเถอะ เี๋ยวะมื
ส : เี๋ยวๆ
อ้ะนี่ เรา้อใ้นี่ผ่านเ้าประูศาสร์แปลาย
ผมรับบัรนัศึษาปลอมาแ็สัน
่อนะไม่พูพร่ำทำเพลรีบลามันสอนเินไปหน้าประูไม้บานให่อศาสร์แปลาย ็ผมอยาเอเ้าเ็นทอร์แล้วหนิว่ามันะร้ายนาไหนันเียว
ประู : หน้าไมุ่้นนะพวเ้า2น ไหนโว์บัรอเ้าหน่อยสิ
ผมับยอแไม่พูอะไรและโยนบัรนัศึษาเ้าไปในปาเ้าประูนั่น
เ้าประูะั่อนนินึ แล้ว่อยๆเลื่อนประูเปิออให้
ผมนี่ลุ้นัวเร็่อนบัระลอยเ้ามาอยู่ในระเป๋าเสื้ออผมและยอแ
ส่วนแ็สัน็แน่นอนเินเ้ามาผ่านลุยเ้ามาแล้วเินนำทาเราไป
ภายในอาารอศาสร์นี้่อน้าะมืๆ แ่สวยแบบลึลับ ผมเห็นเิเทียนโบราลอยอยู่บนหัว
มีลิ่นำาอ่อนๆละลุ้ไปทั่ว
แ็สันพาผมเินึ้นบันไไม้นาให่ที่มีรูปแะสลัพ่อมอัศวินวาอยู่ปลายทาทั้สอ้าน
เราเินันมาสัพั แ็สัน็หยุที่หน้าประูบานให่บานนึ
ที่มีรเหล็ั้นอีั้นนึ
ึ่บรรยาาศโยรอบนั้นเียบสันไ้ยินเสียหัวใอผมเ้น
แ็สันหยิบไม้ายสิทธิ์แล้วสะบัเบาๆ ประูบานนั้น็เปิอออย่า่ายาย
ส : รีบเ้ามา่อนมีนเห็น
แ็สันระิบ ่อนที่พวผมะรีบวิ่เ้าไปในห้อนั้นแล้วประู็ปิล
ภายในห้อมืมา ผมเลยหยิบไม้ายสิทธิ์อผมมาุไฟ ยอแ็เ่นัน
ห้อเป็นห้อวลมโล่ๆ
มีเสียโ่ลาพื้นไปมาาประูเหล็ล้าบานให่อยู่หลัห้อนั้น เราเินเาะลุ่มัน
ทุอย่าอยู่ในวามเียบ ั้แ่เ้าห้อมายัไม่มีใรปริปาพูสัำ
นผมเริ่มะทนวามอึอันี้ไม่ไ้แล้ว
ย : แ็สัน
ส : อืม
อึอัล่ะสิ พวนายฟันะ เ็นทอร์อยู่้าหลัประูบานนั้นทพวนาย้อนะวัและเบาที่สุ
อย่าให้มันรู้ัวเ็า เพราะถ้ามันโรธมันอาะ่าพวนายายไ้เลยนะ
ย : ันไม่เอาิมิแล้วไ้ม้ะ
น่าลัวอ่ะ T^T
ส : ไม่เอา็้อเอาละ
ลเรือลำเียวันแล้ว พร้อมหรือยั?
ผมพยัหน้ารับ
แล้วแ็สัน่อยๆสะบัไม้ายสิทธิ์ านั้นประู่อยๆเปิออเบาๆ
เสียประูเหล็บับพื้นัึ้น มันโรบีบหัวใผมเลย แ่เพื่อิมิ
ึ!!!!!!
ย : เสียไรอ่ะ!?
ยอแหน้าาื่น
แล้วเาะแนแ็สันแน่น ผมและแ็สัน้อไปที่ประู มีัวประหลาส่วนหน้าสิโแ่ส่วนหลัเป็นหาปลา
เล็อมันอยู่ที่หานั่น ทุรั้ที่มันเินทำให้เศษเล็อมันหลุออมา
ส : ินยอ
นายเห็นเล็นั่นใ่ไหม เี๋ยวันะล่อเ็นทอร์มาทาัน
ส่วนนาย่อยๆย่อไปเอาเล็มันนะ แล้วยอแนายไปรอเปิประู พอเราไ้เล็แล้วันับินยอะรีบวิ่ออไปหลัานั้นนาย็ปิประูเลยนะ
ผมและยอแพยัหน้าหนึ่ทีรับ
แล้วผมเินอ้อมไปอีฝั่อห้อเพื่อรอสัาที่แ็สัน
แ็สันเริ่มปราัวให้เ็นทอร์เห็นและมันเริ่มยับัวเินไปหาแ็สัน
ส : ฮัลโหลลลล
ไม่ไ้เอนานเลยนะ นายูผอมลนะ
เ็นทอร์ : ฮึ
ฮึ รรรรรรรรรรรร์!!!!!!!!
ะที่แ็สันำลัล่อเ็นทอร์
ผม็รีบเินเ้าเล็อมันมา แ่ยัไม่ทันเสร็มันันเห็นะ่อนและอนนี้มันำลัเินมาทาผม
ส : ินยอ
ระวั!!!
เ็นทอร์ : ๊า!!!!
เ็นทอร์รีร้อและสะบัหาให่ๆอมันใส่ผม
แ่โีที่ม้วนัวหลบทัน ่อนะร่ายาถายิไฟใส่มัน
ึ่ ฟู่ววว
เ็นทอร์ : ฮึฮัๆ
ิ๊!!!!
ส : หนี!!!!!!!!
าถายิไฟผมทำไรมันไม่ไ้เลย
แหหล่ะ ผมเรียนมาแ่ระับ1เอหนิ และอนนี้เ็นทอร์ยิ่โมโหมาึ้นและเินรมาที่ผมพร้อมสะบัหา้วยวามโรธา
ผมวิ่หลบหามันไปมานเือบะถึปาประู
ย : เห้ย!!!!!!!
ุบ!! อ๊อ!
ผมโนเ้าเ็นทอร์ปัระเ็นมาระแทำแพ
ผมุไปหมทั้ัว นยับไม่ไ้
เ้าเ็นทอร์เินเ้ามาใล้และำลัะเอาเท้าหน้าอมันะปบผม
อยู่ีๆ็มีลูไฟลูให่ระเ็นมาาไหนไม่รู้
ลูไฟนั่นทำให้เ้าเ็นทอร์ระเ็นออห่าาัวผม แล้วแบอม็ปราัว่อนะเ้ามาอุ้มผมึ้นและวิ่ออไปที่ประู
เมื่อผมและแบอมออาห้อนั้นมาไ้ยอแ็รีบปิประูทันที
ึๆๆๆๆ !!!! เสียเ้าเ็นทอร์เรี้ยวราอยู่หลัประูบานนั้น
บ : รีบออไป
ศาสราารย์ำลัเินมาทานี้
สิ้นเสียแบอมทุนรีบอยเท้าไปยัทาออ้าหลัอาาร
ัวผมยัุอยู่เลยทำให้วิ่ไ้ไม่เร็วมา แบอมเห็นท่าไม่ีเลยเ้ามาอุ้มผมแล้ววิ่ออาอาารมาไ้
พวเรารีบึ้นเ้าพรหมวิเศษแล้วี่ออไปอย่ารวเร็ว เรารอาพวศาสราารย์อย่าหวุหวิ
ส่วนผมเริ่มุที่หน้าอมาึ้นเรื่อยๆ มันทำให้ผมหายใออ
แล้วอประสาทาอผมเริ่มมืลเรื่อยๆ
บ : เห้ยๆๆ
ินยอๆๆ
ผมไ้ยินนร่าให่เรียผมแ่อนนี้ผมเริ่มไม่เห็นหน้าเาแล้ว
ทุอย่า่อยๆมืและเียบล
[ JB’s part]
โรพยาบาลอิมพยอวอน
ผมเอไม่รู้ว่าัวผมพาัวเอมาที่นี่ับไอ่พวนี้ไ้ยัไ
ผมยืนรอหน้าห้อุเินสัพั็มีหมอเินออมาาห้อุเิน แ็สันและยอแรีบวิ่เ้าไปหาหมอ
ส : เสเพื่อนผมเป็นไบ้า?
หมอ : มีล้ามเนื้อบาส่วนีรับ
อาะ้อแอมิูอาาร่อน
ย : T^T เี๋ยวันไปนอที่บ้านมานอนเป็นเพื่อนินยอ พวนายลับไป่อนเลย
ส : ั้นันมานอน้วย
ืนนี้ไม่อยานอนนเียว แบอมนายลับไปเลย
แ็สันและยอแูเป็นห่วินยอมา
นายนั่นโีมาเลยนะที่มีเพื่อนีๆแบบนี้ ในะที่หมอำลัเินไป
ผมรีบเินามูหมอไปเพื่อะสั่อะไรนิหน่อย
บ : ฝาหมอูแลเพื่อนผม้วยนะรับ
หมอ : ุหนูอิม
ะทานอาหารเย็นนี้ับุผู้ายไหมรับ?
บ : ไม่อ่ะ
ไม่อยาร่วมโ๊ะ้วย ันไป่อนนะ ูแลพวมัน้วย อย่าให้มาป่วนโรพยาบาลหล่ะ
ไม่้อสสัยหรอ
โรพยาบาลนี้เป็นอระูลผมเอ ผมมานอนที่นี่ไ้หลายอาทิย์แล้วเพราะเบื่อบรรยาาศในมหาลัยแ่นั้นแหละ
หลัาผมพูบ
็เินออมาึ้นลิฟ์ไปั้นบนสุ
ลิฟ์ : ยินี้อนรับลับสู่ห้อรับ
ุหนูอิม
ผมเินเ้าห้อแล้วทิ้ัวลนอนบนโฟาหน้าทีวี
ผมนอนมอเพานสัพัเรื่ออินยอ็ผุเ้ามาในหัว
รั้แรที่ผมเอินยอผมิว่าเาเป็นผู้หิะอี ทั้าว ผิวี
และปาที่อวบอิ่ม ผมอนึถึปานั่นไม่ไ้เลย ยิ่วันที่ินยอทายาให้ผม
ริๆผม็ื่นอยู่แหละแ่ผม็ไม่ิว่าเาะหายามาทาให้ผมมันทำให้ผมรู้สึอุ่นใอย่าบอไม่ถู
ริ๊!
เสียโทรศัพท์อโรพยาบาลทำให้ผมหลุาภวั์
สายที่โทรมาเวลานี้มีอยู่นเียวแน่นอน
บ : มีไร
พ่อ : นี่นายะหยิ่อหอไปถึไหน?
แ่มาิน้าวับันมันะายหรือไ
บ : ผมไม่หิว
แ่นี้นะ ิ้
ผมวาสายอย่าไม่ใยี แน่สิ
ั้แ่ผมโมาเาไม่เยสนใใยีอะไรผมับแม่เลยนระทั้แม่ผมเสียไปเายัไม่ิะมาานศพอแม่เลยสัรั้
ีวิแม่ผมแลมา้วยโรพยาบาลแห่นี้
ทั้โรพยาบาลมีเพียห้อนี้ที่ผมอยู่มาที่สุแทบะลอเวลาที่เ้ามาโรพยาบาลเลย็ว่าไ้
มันเป็นห้อที่มีวามทรำอผมับแม่อยู่เ็มไปหม นแบบเาไม่มีวันมาเ้าใหรอ
.
.
.
.
.
.
วันรุ่ึ้นผม็เรียนไปามปิ มี่าวลือมามายว่ามีพ่อมแอบมาโมยเล็อเ็นทอร์และทำร้ายมัน
บ้า็ว่าพ่อมที่หลุเ้าไปโมยเล็ในห้อนั้นไ้ายไปแล้ว แ่ผมไม่สนใหรอ
ไม่มีใรรู้ีเท่าพวเรานี่แหละ ในะที่ผมำลัเินเร็เร่อยู่แถวๆสำนัผั
็มีสายายอแโทรเ้ามา
ย : แบอม
บ : ว่าไ
ย : นายยัอยู่ม.ไหม
บ : อืม
มีไร
ย : ันฝานายหยิบเสื้อผ้าอินยอมาหน่อยไ้ไหม
พอีเมื่อี้อนันลับละลืมหยิบมา้วย
บ : เห้อ
พวนายนี่มันริๆเลย เออๆ เี๋ยวเอาไปให้
ย : อบุน้าแบอมมี่
ผมยัไม่ทันไ้่า
ปลายสาย็ัสายทิ้ไปแล้ว ผมไ้แ่ส่ายหัวและเินรไปที่หอพัแล้วรไปที่โฟาห้อนั่เล่น็เอระเป๋าสีมพูพีใบให่วาอยู่้าๆโฟา
ผมำลัลาระเป๋านั่นออมา แบมแบม ยูยอมและมาร์็ลับมาพอี
บบ : นายะไปไหนอ่ะ
แบมแบมมอผมและระเป๋าสีหวานแหววนั่น้วยวามน
บ : ไปโรพยาบาล
ย : นายไม่สบายหรอ?
ละสีระเป๋านี่ือแบบ….
บ :ถ้าันไม่สบายะมีแรลาระเป๋าบ้าๆนี่หรอนะ
ะไปหาินยอ ระเป๋านี่็อินยอเฟ้ย
ม : ินยอเป็นไร?
ผมทำหน้าหุหิใส่พวมัน
นี่ผม้อมายืนอบำถามทุนเลยหรอว้ะเนี่ยะ
บ : อยารู้็ามมา
ผมรีบับท่อนะถามมาว่านี้
ผมอยาทำให้เรื่อนี้มันบๆสัที ะไ้รีบลับไปพัผ่อน
หลัาที่ผมเินออามหาลัยพร้อมับทั้สามนนั่น
เ้าพรมวิเศษ็มาอรอบริเวหน้ามหาลัย
เมื่อพวเราทุนึ้นพรมวิเศษเสร็แล้วมัน็พาเราริ่ไปยัโรพยาบาลทันที
เมื่อถึห้อพัฟื้นอินยอ เ้าสามนนั้นรีบวิ่รูเ้าไปหาินยอที่อยู่บนเียและใสุ่นไ้สีมพูอ่อนสายหมีูน่ารัและเหมาะับินยอมา
บบ : นายไปทำไรมาินยอ
ทำไมมานอนที่นี่
แบมแบมถามินยอ้วยเสียอออ้อน
ินยอไ้แ่นอนหัวเราะ เหมือนแผลอินยอะเริ่มสมานแล้ว
อาารูีึ้นผิาเมื่อวานไปมา
ย : ันโนเ็นทอร์ปัหน่ะ
แ่หมอใ้าถาสมานแผลให้ทั้ืนเลย วันนี้ัน็ลับไ้แล้วมั้
ินยอยแนยาให้แบมแบมเพื่อยืนยันว่าหายแล้วริๆ
แล้วเา็เหลือบมาเห็นผม นัยาอินยอนั้นผมเาไม่ออเลยว่าเ้าอวาู่นั้นำลัิอะไรอยู่
ย : แบอม
อบุนะ ^____^
ินยอเอ่ยำอบุและยิ้มให้ผม
มันทำให้ผมรู้สึหวิวท้อแปลๆ
บ : เออๆ
แ่เินผ่านไปเห็นราวหลั็อย่าทำไรห่ามๆแบบนี้อี เือร้อนนอื่นเาไปหม
สิ้นเสียผม
ินยอทำหน้าสลเหมือนเ็ที่ำลัโนุ ทำไม้อทำหน้า๋อยนานั้น้วย
ผมพูแรไปหรอแ่มัน็เรื่อริหนิ ผมไม่สนใเินไปเอาระเป๋ายื่นให้ยอแ
บ : ันลับ่อนนะ
ย : รีบลับไปไหน
ทำไมไม่ลับพร้อมัน
บ : ไม่อ่ะ
ันนอนที่นี่ ที่นี่บ้านัน แล้ว็พว่ารัษาันเลียร์หมละ
พวนาย็รีบๆลับไ้ละ
ส :
อ่าว รพ นี้อรอบรัวนายเอหรอ
ผมพยัหน้ารับ่อนะเินออห้อไป
ย : นายะไปไหน?
ินยอลุออาเียแล้วเินไปึเสื้ออผมไว้
บ : ลับสิ
ะอยู่ทำไม?
ย : นายยัโรธันอยู่หรอ?
บ : ป่าว แ่ไม่อยาอยู่้วย
ย : ันรู้ว่ารั้นี้ันผิริที่ทำให้นายเือร้อน
แ่นาย็ไม่น่าะหนีไปนอนที่อื่นแบบนี้นะ
บ : มันไม่ใ่เรื่ออนายไหม
ผมึมือินยอออาเสื้อแ่เ้าัวยิ่ึแน่นว่าเิม
ย : โอเ
ั้นันไม่ยุ่เรื่ออนาย็ไ้ ถ้าะย้ายออ็ทำเรื่อย้ายออแบบถาวรไปเลย
ันี้เียให้อนอื่นมาเะะห้อ
บ : นาย!!!
ว่าอันเะะหรอ!!!!
ผมเอ็ใส่ินยอ
นายนั่นไม่รู้สึรู้สาอะไรแล้วเินหันหลัลับไปที่เีย ยิ่ทำให้ผมหัวร้อนไปอี
รู้ี้ปล่อยให้มันโนเ็นทอร์เหยียบ็ี ไม่น่า่วยมันเลย
ส : พอๆ
ะมีสัรั้ไหมที่พวนายไม่ทะเลาันเนี้ยะ
แ็สันเ้ามาเบรพวผม่อนะมีารารรรมพ่อมันเิึ้นที่นี้
ผมรีบเิน้ำอ้าวออาห้อพัฟื้นผู้ป่วยออมา
่อนะเะเ้าอี้แถวนั้นระเ็นิำแพ
บ : หึยยยย!!!
ผมยืนสบถอยู่หน้าห้อนเียวทำให้พยาบาลและนไ้แถวนั้นพาันเินหนีผมไปหม
ผมโทรศัพท์โทรหามินฮยอ เลาส่วนัวอผม
บ : มินฮยอ
นายัระเป๋าเสื้อผ้าให้ันเลยนะ ืนนี้ันลับไปที่บ้านพั เรียมรถให้้วย
มินฮยอ : รับ
ปลายสายอบรับผม่อนที่ผมะวา
หลัานั้นไม่นานมินฮยอนำุแรถสปอร์ันหรูอผมมาให้ที่ห้อพัรับรอ
ผมไม่รีรอ รีบสาร์ทรถและับไปที่มหาลัย
บ : ินยอ
นายเล่นผินแล้วหล่ะ
[End part of JB]
หลัแบอมออไปาห้อผม็ยัไหล่ให้เพื่อนๆ
พวนั้น็พยัหน้าแบบหน่ายๆัน นายนั่นไปไ้เื้อหมาบ้าอนเรียนวิาแปลายเป็นหมาป่าหรอ
ถึไ้ไล่โวยวายเาไปทั่วแบบนี้และเมื่อเหุาร์สบลไ้สัพั็มีพยาบาลมาแ้ว่าอนนี้ผมสามารถลับบ้านไ้แล้ว
ทุน็พาันีใ่วยันเ็บอ ผมใส่เสื้อผ้าที่ยอแเรียมมาให้และเินลไปรับยา่อนะพาันลับบ้านพั
เมื่อถึบ้านพัพวผม็นัุ่ยเล่นันที่โฟาลาบ้าน
ยูยอมเอาหมอนมาไล่ีผม ส่วนผม็ว้าหมอนอีใบวิ่ไล่ีันไปมา
โยมีเพื่อนๆอีสี่นอยเียร์อยู่ นระทั่ถึเวลาเ้านอนัน
ทุนแยย้ายเ้าห้อัวเอ ผมเปิประูเ้าห้อไปพบว่านายแบอมำลันอนระิเท้าอยู่บนที่นอนั้นหนึ่นั่น
บ : อ้าววว
ลับมาแล้วหรอ?
นายแบอมถามผม้วยน้ำเสียวนโอ้ยสุๆ
ย : แหสิ
ันนอนนี่ทุวัน นายนั่นแหละ ไม่ไปนอนที่อื่นแล้วหรอ?
บ : อนแรัน็ินะแ่ันว่าันน่าะมาใ้่าเทอมใหุ้้มีว่า
เี๋ยวนแถวนี้ะไ้เปรียบนอนห้อนเียวแบบสบายๆ
ย : อย่าั้นหรอหรอ
ัน็ิไปแล้ว้วยสิว่าะไ้นอนนเียวไปนบ เห้ออ เสียายัเลย ^____^
บ : หึหึ
นายนั่นยิ้มสยอและหัวเราะในลำอ ผมไ้แ่ยัไหล่และปีนึ้นไปนอน้าบน ถึมันะเป็นแปลๆที่ทำไมผมถึพยายามยั่วโมโหให้แบอมลับมานอนที่บ้านพั แ่อนนี้ผม็รู้สึสบายใที่้าล่าเียอผมไม่ว่าเปล่าอี่อไปแล้วหล่ะ
_________________________________________________________________________________________________________
บแล้วเป็นไบ้าะ นยออเราวนโอ้ยันน้อยไปไหมเอ่ย หลัาอนนี้ไรท์อาะอัพ้าไปวันสอวัน อย่าเพิ่เทันนะ T^T เ้าะรีบๆมาแ่เพิ่มอี อบุ่ะะที่อ่านมานบสอพาร์ทแล้วไม่รำาัน รัrdทุนเลยนะนะะะะ <3
ความคิดเห็น