คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Brutal : Chapter13 (100%)
Brutal
chapter 13
รู้สึกร้อนและอึดอัดตรงช่วงเอว จนเจสสิก้าต้องลืมตาตื่นก้มมองดูสิ่งที่วางอยู่บนเอวตัวเอง เพียงแค่แตะลงไปก็ต้องรีบชักมือกลับ และก็รู้สึกได้ถึงความร้อนของชายหนุ่มที่นอนอยู่ด้านหลังส่งผ่านมายังตัวเธอ
อย่าบอกนะว่าเซฮุนเป็นไข้
“คุณเซฮุนๆ”
เอ่ยเรียกเบาๆ เพราะตอนนี้ร่างกายเธอขยับไม่ได้เลยเพราะแรงกอดรัดจากช่วงหลัง ทำให้ต้องเขย่าแขนคนตัวโตแรงๆ
“อือ…ขออีก5นาที”
พูดเสียงงัวเงียๆ ใบหน้าคมซุลงกับแผ่นหลังของหญิงสาวถูไปมาอย่างออดอ้อน ในขณะที่ดวงตาปิดสนิท
“แต่คุณตัวร้อนมากนะ”
เจสสิก้าแกะมือเซฮุนออกจนสำเร็จ ลุกนั่งมองดูคนยังไม่ตื่นอยู่บนเตียง
“อือ”
เซฮุนครางออกมา ไม่มีแรงที่จะพูดอะไรแล้วตอนนี้ ความรู้สึกเหมือนถูกอะไรกดทับอยู่ที่หัวทำให้เขาไม่อยากจะตื่นขึ้นเลย
“คุณเซฮุน”
เจสสิก้าใช้มืออังหน้าผากก่อนจะคลำไปทั่วร่างกาย ก็พบว่าตัวร้อนจี๋จนน่าเป็นห่วง อาจจะเนื่องจากเมื่อวานที่ตากฝนเมื่อคืน พอกลับมาถึงห้อง ก็ไม่ได้อาบน้ำทันที ทำให้ไม่สบายได้
เพราะเซฮุนก็เหมือนเด็กชายตัวน้อยๆ ที่โดนอะไรนิดๆหน่อยๆก็เป็นอะไรขึ้นมาอย่างง่ายๆ และไม่ต้องพูดถึงเลยเมื่อเขาโดนฝนหนักขนาดนี้
เจสสิก้าชั่งใจอยู่นานก่อนจะวิ่งไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ คว้าเสื้อเชิ้ตตัวยาวของเจ้าของห้องมาใส่ปกปิดร่างกาย เพราะเสื้อผ้าเมื่อคืนมันเปียกไปหมดแล้ว จำเป็นที่จะต้องใส่แบบนี้จริงๆ กลับออกมาอีกครั้งพร้อมกะละมังและผ้าขนหนูผืนเล็ก
ทั้งๆที่เวลานี้ควรจะหนีออกไปหรือไม่ก็โทรให้แบคฮยอนหรือลู่ฮานมารับ แต่เธอกลับไม่ทำ และมันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ต้องมานั่งเช็ดตัวให้เขา
“เฮ้อ…”
ถอนหายใจออกมาเมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป น่าจะปล่อยให้เซฮุนนอนทรมานกับพิษไข้ซะยังดีกว่า แต่เพียงได้เห็นหน้าชายหนุ่มที่ดูไร้พิษสงเมื่อยามหลับใหล หัวใจก็อ่อนยวบยาบลงทันที
“ตอนหลับก็ดูน่ารักดีอยู่หรอกนะ”
พึมพำกับตัวเองเบาๆ มือก็ยังจับผ้าเช็ดไปทั่วใบหน้าและลำคอ ก่อนจะปิดท้ายลงเอามาแปะไว้บนหน้าผากเขา
Brutal
ด้านแบคฮยอนที่เดินวนไปวนมาอยู่ในห้องซ้อม ตอนนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจจะซ้อมแล้วตั้งแต่เมื่อคืน เพราะเจสสิก้าเล่นไม่ติดต่อกลับมาเลย โทรไปหาเท่าไหร่ก็ไม่รับ สุดท้ายก็ต้องปิดเครื่อง
“ทำอะไรอยู่เนี่ย?”
มือก็ยังกำโทรศัพท์ไว้แน่น จนมีเสียงเรียกเข้าและขึ้นชื่อเบอร์แปลก แบคฮยอนกดรับสายทันที
(แบค..)
ได้ยินเสียงปลายสายที่เขากำลังเป็นห่วง แบคฮยอนดีใจจนเนื้อเต้น ในที่สุดเจสสิก้าก็ติดต่อมา
“พี่สิก้า พี่อยู่ไหนครับ รู้ไหมผมเป็นห่วงมาก ผมโทรหาพี่ลู่ฮาน พี่เขาก็บอกว่าไม่รู้ นี่ผมร้อนใจมากเลยนะ”
ที่แบคฮยอนและลู่ฮานรู้จักกันได้ ก็เพราะเจสสิก้าแนะนำให้รู้จัก เพราะลู่ฮานมักมาเยี่ยมเธอบ่อยๆ และก็เจอกับแบคฮยอนประจำ
(เอ่อ..พี่ติดธุระนิดหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวเย็นๆพี่จะกลับ วันนี้ซ้อมทั้งวันไม่มีรายการต้องไปออกใช่ไหม)
“ครับ แต่…”
(พี่ขอโทษนะแบค…)
“อืม รีบๆกลับมาล่ะ ไปเคลียร์กับพี่ลู่ฮานด้วย รายนั้นพอผมโทรไปถามว่าพี่สิก้าอยู่ด้วยรึรึเปล่า หลังวางสายไปปุ๊บ โทรมาหาผมจนสายแทบไหม้ถามแต่เรื่องพี่เนี่ย”
แบคฮยอนกดตัดสายเมื่อคุยเสร็จ เก็บโทรศัพท์เข้าไว้ในกระเป๋าเช่นเดิม เขาไม่รู้หรอกว่าเจสสิก้ามีธุระอะไร แต่ความเป็นห่วง ความกังวลมันมากขึ้น ได้แต่ภาวนาว่าธุระครั้งนี้คงไม่เกี่ยวกับเซฮุน
.............................40%.................................
เจสสิก้าวางโทรศัพท์ของห้องเซฮุนไว้ที่เดิม ก่อนจะนั่งลงไปกับโซฟา คว้าหมอนนุ่มมากอดเอาไว้แน่น เธอต้องบ้าไปแล้วจริงๆ ที่มานั่งรอดูอาการให้โอเซฮุนหายไข้ ทั้งๆที่เขาทำอะไรกับเธอไว้บ้าง
ขาเรียวค่อยๆย่องเข้าไปดูในห้องนอนอีกครั้ง ก็พบว่าเซฮุนยังหลับอยู่ ต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้หล่อและมีเสน่ห์จริงๆ เจสสิก้านั่งลงข้างเตียงก้มมองใบหน้าหล่อตอนหลับชัดๆใบหน้าคมเนียนใส คิ้วได้รูป จมูกโด่ง ริมฝีปากบางเฉียบ ขนาดเธอเป็นผู้หญิงแท้ๆยังแอบอาย
ยามหลับเขาก็เหมือนเด็กชายตัวน้อยๆแค่นั้นเอง
เจสสิก้ารู้สึกเพลิดเพลินที่ได้จ้องมองใบหน้าของเขา รอยยิ้มเผยออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะหุบยิ้มลงฉับพลันเมื่อจู่ๆเซฮุนก็ลืมตาตื่นขึ้นมา จะลุกขึ้นหนีก็ไม่ทันซะแล้ว โดนจับได้เต็มๆว่าแอบมองเขาอยู่
“จะลักหลับผมเหรอ?”
“บ้า…ฉันไม่ได้เหมือนคุณนะ ที่คิดเรื่องพวกนั้นได้ตลอด”
พยายามขยับออกห่าง แต่ก็ถูกฉุดจนไปนอนทับอยู่บนตัวเขา
“ปวดหัวจัง..”
พูดเสียงงัวเงียๆ ก่อนจะหัวเราะในลำคอเมื่อเขาพบเจอผ้าขนหนูที่แปะอยู่บนหน้าผาก คงเป็นฝีมือผู้หญิงคนนี้สินะ เซฮุนยอมปล่อยให้เจสสิก้าเป็นอิสระ ขยับตัวนั่งพิงกับหัวเตียง เพื่อจะมองหน้าเธอได้ถนัดขึ้น
“เป็นห่วงผมล่ะสิ”
“ปละ ปละเปล่าซักหน่อย”
เจสสิก้าปฏิเสธตะกุกตะกักพยายามหลบสายตาที่จ้องมองมา
“โกหก!! ถ้าไม่เป็นห่วงนะ ป่านนี้คุณหนีผมไปแล้วล่ะ”
เซฮุนสำรวจมองไปทั่วร่างกายของหญิงสาวที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตบางๆที่เห็นไปถึงไหนต่อไหน ยอมรับเลยแค่เสื้อธรรมดาๆของเขา พอมาอยู่บนตัวเจสสิก้า ความเซ็กซี่กลับมีเพิ่มมากขึ้น จนยากจะอดใจไหว
“คิดผิดแล้วล่ะ ที่ใส่ชุดนี้”
ร่างสูงจัดการดึงคนตัวเล็กลงนอนราบลงกับเตียง ก่อนจะขึ้นคร่อมเอาไว้
“คุณไม่สบายอยู่นะ!”
“ผมหายแล้ว..”
“เพราะมีพยาบาลดีอย่างคุณไง เจสสิก้า”
กระซิบเข้าที่หูด้วยเสียงแหบพร่า มือไม้เริ่มเลื้อยเข้าไปใต้เสื้อ และเจสสิก้าก็พอจะรู้ทันทีว่าอุณหภูมิเมื่อตอนเช้ากับตอนนี้ต่างกันมาก
“ผมน่ะไม่สบายง่าย แต่ก็หายง่ายนะรู้ไหม”
เซฮุนยิ้มกริ่ม มือเลื่อนไปกอบกุมอกอิ่มเค้นคลึงเบาๆ ให้เธอมีอารมรณ์ร่วมด้วย แต่เจสสิก้ากลับตีมันอย่างแรง ก่อนจะผลักเขาออกอย่างง่ายดาย
“หายก็ดีแล้ว ฉันขอตัว”
“อะไรกัน นี่คุณจะกลับในสภาพโนบรางี้นะ เฮ้ยย!! ผมไม่ยอมหรอก”
ฉุดคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงให้มานั่งบนตักตัวเองอย่างง่ายดาย ตวัดรัดร่างเล็กไว้แน่น จนเจสสิก้ารู้สึกอึดอัด
“คุณยังตัวอุ่นๆอยู่เลยนะ”
เจสสิก้าเอี้ยวตัวไปมองเซฮุน ใช้มือลูบคลำใบหน้าคมอย่างลืมตัว และคนที่ถูกจับถูกคลำก็ยอมอยู่นิ่ง ยอมให้เธอทำตามอำเภอใจ
“อืมๆ นั่นสิ แล้วอย่างนี้จะทิ้งคนป่วยได้ลงคอเหรอ หืม?”
“ก็ปล่อยฉันก่อนสิ จะไปหาข้าวหายามาให้กิน”
เซฮุนคลายอ้อมกอด ให้คนบนตักเคลื่อนตัวออกจากตักเขา ร่างเล็กๆวิ่งออกไปจากห้องนอน แป๊บเดียวก็กลับมาพร้อมถ้วยโจ๊กร้อนๆ
“กินซะแล้วจะได้กินยา”
“ป้อนหน่อย” ส่งสายตาวิบวับไปให้ จนดูน่าหมั่นไส้ แต่เจสสิก้าก็ยอมโดยดี จ่อช้อนไปที่ปากของเขา เซฮุนยิ้มนิดๆ ก่อนจะรีบกินเข้าไป คำแล้วคำเล่า สายตาไม่ได้จดจ้องที่ถ้วยโจ๊กซักนิด แต่กำลังมองคนที่กำลังป้อนให้ต่างหาก เขาแอบเห็นนะว่าแก้มเธอเริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้นอีกแล้ว
และในที่สุดโจ๊กก็เกลี้ยงภายในพริบตา ไม่รูว่าเพราะหิวหรือเป็นเพราะเจสสิก้าถึงทำให้คนป่วยเจริญอาหารได้ถึงเพียงนี้
“ก็อยากที่ผมบอกไป ว่าผมน่ะไม่สบายง่าย แล้วคนที่ดูแลผมตลอดก็คือซอฮยอน แต่ตอนนี้น้องสาวผมหนีไปดูแลคนอื่นซะแล้ว”
ลูกคุณหนูก็งี้…
“แต่ต่อไปนี้ผมว่าผมมีคนที่จะมาดูแลผมตอนไม่สบายแล้วล่ะ”
“คุณยุนอาใช่ไหมคะ”
เจสสิก้ารีบพูดแทรกขึ้นมา จนเซฮุนเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ
“ไม่ใช่ซักหน่อย ผู้หญิงแบบนั้นใครเขาจะเอามาทำเมียเล่า”
“แต่เธอสวยนะคะ เพียบพร้อมทุกอย่างเลย ทั้งฐานะ และการศึกษา”
“เฮ้อ….ก็แค่เปลือกนอกเท่านั้นแหละ เจสสิก้า…คุณหมาะที่จะมาดูแลผมในเวลาที่ไม่สบายที่สุดนะ ให้โอกาสผมได้ไหม เอ่อ..หมายถึงกลับมาเป็นเลขาผมน่ะ”
เซฮุนพูดตะกุกตะกัก แต่ไม่วายเอื้อมไปจับมือเธอไว้ สายตาจริงจังถูกส่งผ่านมาให้เธอ จนเจสสิก้าแอบคิดหนัก
ผู้ชายคนนี้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ เมื่อคืนก็ดูจะอารมณ์เสีย แต่ไปๆมาๆ ก็สงบลงจนน่าตกใจ ถ้าพูดไปตามตรงก็คงนิสัยเหมือนลูกคนรวยที่ถูกดูแล ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กนั่นแหละ อยากจะโวยวาย ก็โวยวาย อยากเงียบก็เงียบ อยากทำอะไร ก็ทำโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่ลึกๆแล้ว ถ้าลองได้รู้จัก เจสสิก้าก็เริ่มพอจะมองออกว่าภายนอกที่ดูเป็นคนเอาแต่ใจ ด้านในของเขากลับเป็นคนที่ดูบอบบางมาก มากจนน่าเป็นห่วง ดังนั้นเวลาไม่ได้ดั่งใจ ก็เลยแสดงออกมาในด้านผิดๆ
“นะๆ กลับมาเป็นเลขาผมเถอะ”
“ขอโทษจริงๆค่ะ แต่ฉันมีงานใหม่แล้ว”
“ก็ลาออกสิ!!”
นั่นไง อารมณ์เซฮุนเริ่มแปรปรวนอีกแล้ว สายตาออดอ้อนเมื่อครู่ กลับแข็งกร้าว มือหนาเริ่มออกแรงบีบมือเล็กจนแดงช้ำ
“คุณเซฮุน คุณไม่มีสิทธิ์มาบังคับฉันอย่างนี้นะ ชีวิตฉัน ฉันเลือกเอง ไม่ใช่ให้ใครมาบงการ”
“หึ!! เดี๋ยวนี้ปากร้ายขึ้นเยอะเลยนะ กล้าเถียงผมด้วย”
“ฉันไม่ได้เถียง แต่พูดไปตามเหตุผล” เจสสิก้าพยายามแกะมือหนาที่เหมือนคีมเหล็กนั่นออก นี่เซฮุนจะเล่นสงครามประสาทกับเธออีกแล้วใช่ไหม
อยากได้เซฮุนคนเมื่อครู่ที่ออดอ้อนกลับมาตอนนี้ยังทันไหม?
“ผมไม่ฟัง ผมบอกให้ลาออก คุณก็ต้องลาออกสิ แล้วงานที่ว่านี่คืองานอะไร เกี่ยวกับไอ้ลู่หรือไอ้เด็กข้างบ้านนั่นรึเปล่า”
“จะเกี่ยวกับใครมันก็เรื่องของฉัน”
“ผมไม่สน คุณต้องกลับมาเป็นเลขาผมเดี๋ยวนี้!!”
จากที่จับแขนเอาไว้ ก็กลายมาเป็นเขย่าร่างเล็กๆนั้นแทน เซฮุนในตอนนี้เหมือนเด็กชายตัวน้อยที่อยากได้อะไรก็ต้องได้
“เพราะถ้าคุณไม่มาเป็นเลขาให้ผม…”
หยุดพูดไปชัว่ขณะ แล้วเลื่อนใบหน้าหล่อเข้าไปใกล้ๆ จนเจสสิก้าต้องถอยหนี ไม่สามารถทนต้านทานสายตาของเขาได้จริงๆ ใช่อยู่ที่ดวงตาสีนิลตอนนี้เต็มไปด้วยแววดุดัน แต่มองลึกๆแล้ว มันดูอ่อนไหวน่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก
“เอ่อ…ฉันมีข้อแลกเปลี่ยน ถ้าคุณทำตัวดีฉันจะลองพิจารณาละกันนะ”
“ห๊ะ!!”
เซฮุนขมวดคิ้วทำหน้างงงวย แต่ก็ยิ้มออกมา
“ก็ได้”
เจสสิก้าถอนหายอย่างโล่งอก เมื่อทำสำเร็จ นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าทำไมเซฮุนถึงยอมง่ายๆอย่างนี้ จะว่าอะไรไหม ถ้าเขาเหมือนลูกหมาตัวเล็กๆเลยในเวลานี้
แล้วก็ต้องอึ้งเข้าไปใหญ่ เมื่อลูกหมาตัวนี้ฉวยจูบเธออีกแล้ว แต่กลับไม่ได้ละลาบละล้วงเข้าไปด้านใน มีเพียงแค่แตะไว้เฉยๆ เซฮุนกดเน้นจูบหนักซ้ำไปซ้ำมาจนพอใจ
ผมต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆที่ทำอย่างนี้ มันไม่ใช่ตัวตนผมซักนิดเลย ทำไมผมโกรธหรือทำอะไรเธอไม่ลงเหมือนแต่ก่อน อยากจะรุนแรง ก็ทำไม่ได้ ความรู้สึกคือกลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวว่าเธอจะหายและหนีผมไปอีก กลัวว่าเธอจะไปเป็นของคนอื่น
แล้วก็ต้องยอมรับว่าอามรมณ์แปรปรวนแบบนี้เกิดกับเจสสิก้าคนเดียว หัวใจของผมมันเต้นแรงตลอดเวลาได้อยู่ใกล้เธอ
ผมควรทำยังไงดี?
และก็ไม่ใช่เซฮุนเองหรอกที่เป็นฝ่ายเดียว ทางด้านเจสสิก้าเองก็มีอาการไม่ต่างกัน หลังจากที่ลาออกมา ก็หวนคิดถึงช่วงเวลาที่บนเกาะ เขาอบอุ่นจนเธอใจหาย ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันก็รู้สึกดีจริงๆ และมาในวันนี้ โอ เซฮุน ผู้ชายเลือดร้อนที่ข่มเหงเธอหายไปไหน ทำไมกลับกลายมาเป็นเด็กชายโอ เซฮุนซะได้
เซฮุนจ้องมองใบหน้าสวยด้วยความหลงใหล ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยแก้มนุ่มเบาๆ คล้ายมีมนตร์สะกดจนทำให้เขาละสายตาออกไปไหนไม่ได้จริงๆ
“อะแฮ่ม…เอ่อ..ได้เวลากินยาแล้วค่ะ”
เจสสิก้าลุกออกจากเตียงโดยฉับพลัน ไม่อยากอยู่ต่อไปนานกว่านี้ เพราะดวงตาของเขามันมันตรายต่อหัวใจเธอจริงๆ
.........................80%.........................
Brutal
ผู้ชายใจเย็นอย่างลู่ฮาน ตอนนี้กลับอยู่ไม่สุข หลังจากที่โทรหาแบคฮยอนครั้งล่าสุด ก็ได้คำตอบมาว่าตอนเย็นๆเจสสิก้าจะกลับ แล้วตอนนี้เธออยู่ไหนล่ะ? เขาอยากรู้จริงๆนะ เพราะเจสสิก้าไม่เคยเป็นแบบนี้เลย จะไปไหนก็บอกเขาตลอด หรือเวลาโทรไปก็ไม่เคยจะไม่รับสาย
“กูว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับไอ้ฮุนแน่ๆ”
“ไอ้ฮุน? จะไปเกี่ยวกับมันได้ไงอ่ะ ป่านนี้คงนอนเมาอยู่คอนโดล่ะมั้ง”
ชานยอลพูดออกมาอย่างเหนื่อยๆ จะไม่เหนื่อยได้ไงเล่า เขาเป็นคนกลางนะ คือต้องมานั่งฟังเพื่อนรักทั้งสองบ่นหาถึงผู้หญิงคนเดียวอยู่อย่างนี้ ไม่มีเรื่องอื่นจะคุยแล้วใช่ไหม
“แต่สิก้าหายไปทั้งคืนเลยนะมึง”
“โอ๊ยยย!! ก็ไหนบอกเธอไปทำธุระไง คิดมากน่า”
“มึงไม่เป็นกู ไม่รู้หรอก ไปทำธุระ ธุระอะไรกับใครวะ สิก้าเขามีเพื่อนที่ไหนเล่า ก็มีแต่กูเนี่ย ไม่นับแบคกับดีโอนะ”
“งั้นมึงก็ไปตามหาสิ ถ้ามึงแน่ใจว่าเกี่ยวกับไอ้ฮุน ก็ไปที่คอนโดมันเลย”
ชานยอลเสนอความคิดขึ้นเล่นๆ แต่ลู่ฮานกับคิดว่าเวิร์ค คว้ากุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะแล้ววิ่งออกจากร้านกาแฟ ทิ้งให้ชานยอลนั่งอยู่งงๆ
เดี๋ยวนะ…คือที่ผมมานั่งอยู่นี่ได้ ก็เพราะไอ้ลู่มันลากมา ขากลับผมต้องนั่งแท็กซี่เหรอ
ปล่อยให้ชายหนุ่มขายาวนั่งงงงวยกับสถานการณ์ได้แป๊บเดียว ลู่ฮานก็กลับมาดึงแขนไปด้วยกัน
“ขอโทษว่ะเพื่อนกูลืม…”
ทีเพื่อนล่ะลืม ทีผู้หญิงนี้ไวจ๊างงงงงงง
เซฮุนยื่นเสื้อผ้าที่ถูกซักแห้งเรียบร้อยโดยฝีมือของแม่บ้านประจำคอนโดให้เจสสิก้า หญิงสาวรีบรับมาอย่างโดยเร็ว แต่ไม่วายยังถูกเซฮุนแซว
“ผมว่าคุณใส่แบบนี้ดูดีกว่านะ อะแค่กๆ”
ป่วยแล้วยังไม่หายหื่น… สายตาโลมเลียร่างเล็กๆที่มีเสื้อเชิ้ตของเขาสวมใส่อยู่
“ทะลึ่ง!”
“ไหนว่าหายแล้ว…”
เจสสิก้าออกมาจากห้องน้ำ เห็นเซฮุนนั่งๆนอนๆอยู่บนโซฟาพร้อมไอเป็นระยะๆ
“โห…แต่ตอนเช้ามันดีขึ้นจริงๆนะ”
“เหอะ ทีตอนนั้นล่ะทำเป็นเก่ง” จะจับกดเธออยู่รอมร่อ สุดท้ายก็มานั่งไอ มานั่งเช็ดน้ำมูกอยู่อย่างนี้ เจสสิก้าอดที่จะขำไม่ได้ซะจริง เมื่อเห็นภาพชายหนุ่มคว้าทิชชู่มาเช็ดจมูกจนแดงไปหมด
“จะกดออดหรือกดรหัสเข้าไปเลย” ลู่ฮานเอ่ยถามเพื่อนตัวเองขณะที่จ้องมองอยู่หน้าประตู
“กดออดสิ ให้ไอ้ฮุนมันรู้”
“เหรอ…ไม่ดีกว่าว่ะ”
ลู่ฮานหันไปพูดกับชานยอลเสร็จ ก็ลงมือกดรหัสผ่านที่เซฮุนเคยไว้ให้ทันที
เออนะ…ถ้ามึงคิดจะกดรหัสอยู่แล้ว มาถามกูทำไมวะครับ
ชานยอลได้แต่คิดเงียบๆ และบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ เหนื่อยใจกับลู่ฮานจริงๆ เพราะพ่อหนุ่มคนนี้ขึ้นชื่อว่าใจเย็นที่สุด มีสติและเหตุผลที่สุดในกลุ่มแล้ว แต่มาวันนี้…กลับกลายเป็นคนละคน แต่ก็คงไม่ได้ดูเสียสติจนเหมือนเซฮุนเท่านั้นเอง
สองหนุ่มก้าวเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ ก้พบว่าเซฮุนนั่งอยู่บนโซฟา สภาพดูไม่ได้เท่าไหร่นัก ชานยอลจึงวิ่งเข้าไปหา แต่ลู่ฮานกลับนิ่งเฉยใช้สายตาสอดส่องไปทั่วห้อง
จะใช้อย่างที่คิดรึเปล่านะ?
“พวกมึงมาได้ไง?”
“เดินมามั้ง….ขับรถมาสิวะเพื่อน แล้วนี่มึงไม่สบายเหรอ”
“อืม…แต่ว่ากูได้พยาบาลดีว่ะ หึ!” คำพูดของเซฮุนดูเน้นย้ำให้ใครบางคนแถวนี้ได้ยิน ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลยนอกจากลู่ฮาน ส่วนชานยอลก็นั่งนิ่งเงียบจ้องมองหน้าของเพื่อนรักทั้งสอง
“มึงหมายความว่าไง”
ตุบ!!
เสียงเหมือนวัตถุของแข็งตกลงบนพื้น เรียกความสนใจให้ทั้งสามชีวิตหันหลังไปดู และ
ลู่ฮานก็ได้แต่ตกใจเมื่อคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง เป็นคนที่เขาตามหาทั้งคืน
“สิก้า…”
เจสสิก้าหลบหน้าชายหนุ่มแล้วก้มลงไปเก็บกะละมังที่เธอรองน้ำมาเพื่อเช็ดตัวเซฮุน แต่ตอนนี้น้ำได้ไหลเจิงนองไปทั่วพื้นหมดแล้ว และลู่ฮานก็ไม่ยอมให้เธอได้ทำ ก้าวเข้าไปแล้วดึงแขนเธอขึ้น
“ทำไมคุณมาอยู่กับมันได้”
“คือ…”
“เพราะไอ้ฮุนมันขู่ทำร้ายคุณใช่ไหม?”
ลู่ฮานจับมือเจสสิก้าไว้แน่น ก่อนจะออกแรงลากไปยืนต่อหน้าเซฮุน และทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด
พลั๊วะ!!
ใบหน้าคมถูกคนหน้าหวานชกอยากแรงจนหน้าหัน เลือดกลบปาก ชานยอลบุคคลที่เป็นกลางที่สุดกระพริบตาปริบๆ อยู่เป็นเพื่อนกันมา ไม่เคยเห็นลู่ฮานใช้กำลังเลยถ้าไม่จำเป็นจริงๆ โดยเฉพาะกับเพื่อน
“ไอ้เลว!! ผู้หญิงคนนี้ของกู มึงไม่มีสิทธิ์ที่จะมาจับตัวเธอไว้ไปเป็นทาสคอยปรนนิบัติมึง”
ลู่ฮานตะคอกออกมาเสียงดังจนน่ากลัว ในขณะที่มือก็ยังไม่ปล่อยเจสสิก้า กลับกัน เขายิ่งจับให้แน่นเข้าไปอีก
“หึๆ เหรอ พูดออกมาได้ ผู้หญิงของมึง ของกูต่างหาก”
เซฮุนใช้มือเช็ดเลือดที่มุมปากออก ยันตัวลุกจากโซฟา แล้วกระชากแขนอีกข้างของเจสสิก้าเข้ามาใกล้ ตอนนี้คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างสองหนุ่มหล่อ เป็นเหมือนตุ๊กตาตัวน้อยที่ใครก็ต่างพากันแย่งชิง
ถ้าเป็นในละคร แน่นอนล่ะว่า…ผู้หญิงหลายคนก็อาจคิดอยากมีอย่างนี้บ้าง เพราะมีผู้ชายหน้าตาดีทั้งสองกำลังเปิดศึกแย่งชิงตน แต่กลับไม่ใช่เจสสิก้า เธอรู้สึกกลัวและตกใจกลับสถานการณ์ตอนนี้
เซฮุน เป็นคนที่น่ากลัวอยู่แล้ว เธอพอจะเข้าใจ แต่ลู่ฮาน ผู้ชายที่มอบรอยยิ้มให้เธอตลอด เขาคนนั้นหายไปไหน?
“ไม่รู้จะให้บอกกี่รอบ ว่ายังไงเจสสิก้าก็เป็นของกู กูไม่เคยคิดยกให้มึง อีกอย่างนะ ตัวผู้หญิงคนนี้แม่งหอมหวานไปทั้งตัว เสียงครางนี่กระชากอารมณ์สุดๆ กูคงไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก”
“ไอ้ฮุน!!”
“กูพูดความจริงนี่หว่า นี่ไม่อยากจะบอกเลยนะ ว่ากูนี่แหละพาผู้หญิงคนนี้ขึ้นสวรรค์ไปกี่รอบแล้ว”
เจสสิก้าสะอื้นขึ้น น้ำตาเริ่มไหลรินกับคำพูดที่เซฮุนพูด แต่ก็ต้องทน
“ฮือๆๆ”
“อย่ามาสำออยร้องไห้ตอนนี้…”
เซฮุนร้องบอกร่างบางที่ยืนอยู่ตรงกลาง แต่ดูว่าเธอจะไม่หยุด มีแต่จะเริ่มหนักไปเรื่อย ชายหนุ่มจึงเขย่าแขนเธอแรงๆ
“บอกให้หยุดร้องไง”
“ฮึกๆๆ ฮือๆๆ”
“ไอ้ฮุนๆๆ มึงพอเลย”
เป็นชานยอลที่ทนไม่ไหว ต้องมาห้ามศึกนี้ ดึงตัวเซฮุนให้ออกห่างจากคนตัวเล็กให้เร็วที่สุด ลู่ฮานจึงรวบกอดเธอไว้แน่น
“ฮือๆๆ”
“มึงพาคุณเจสสิก้าไปเร็วดิวะ”
ชานยอลที่ล็อคตัวเซฮุนไว้ รีบออกปากบอกเพื่อนอีกคนให้รีบไป เพราะเขาคงจะห้ามเซฮุนต่อไปไม่ได้ตลอด
“ไอ้ยอล ปล่อยกู!!”
“ได้…ถ้ากล้าไปกับมันนะ ไปเลยสิ”
คำพูดของเซฮุนดังเข้าไปในหูของเจสสิก้า จนเธอต้องหยุดนิ่ง นั่นทำให้ลู่ฮานที่กำลังพาเธออกไปต้องหยุดชะงักตามก้มลงคนตัวเล็กอย่างสงสัย
“ลู่ฮาน ฉันขอโทษ ฉันไปไม่ได้ค่ะ”
อะไรกัน? ลู่ฮานเลิกคิ้วอย่างสงสัย มึนงงไปชั่วขณะ และหัวใจของชายหนุ่มหน้าหวานก็หล่นวูบไป เมื่อเธอขยับตัวออกจากการเกาะกุมเขา
“สิก้า…”
ยื่นมือไปคว้าแขนเธอไว้ แต่ก็คว้าได้แต่อากาศ
“หึ!! คิดว่าจะแน่..”
เซฮุนพูดออกมาอย่างมีชัย แล้วสะบัดชานยอลออกอย่างง่ายดาย เพราะเขากำลังอึ้งและงงว่าเจสสิก้าจะเดินกลับมาทำไม
“คุณเจสสิก้า… ทำไม”
“พวกมึงสองคนไม่ต้องพูดอะไรเลย ขอเชิญออกจากห้องกูได้ละ”
“สิก้า…ผมไม่เข้าใจ”
ลู่ฮานที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ต้องเข้ามาหาเธออีกครั้ง จับแขนเธอไว้แล้วหมุนตัวให้เธอมาเผชิญหน้ากับตัวเอง
“ตั้งสตินะ ผมรู้คุณกลัวไอ้ฮุน แต่คุณอยู่กับผม ผมไม่ยอมให้มันทำอะไรได้ ไปกับผมนะ…”
เจสสิก้าหลุบตาลง ไม่ยอมเงยหน้ามองคนพูดแม้แต่นิดเดีว น้ำตาไหลหนักขึ้นเรื่อยๆ จนขอบตาบวมแดงไปหมด
ลู่ฮาน…ฉันไม่อยากให้คุณเดือดร้อนเพราะฉัน
“ทำเป็นพระเอก หมั่นไส้ว่ะเพื่อน”
เซฮุนปัดมือลู่ฮานออก รวบตัวเจสสิก้ามายืนไว้ข้างกาย ยักคิ้วส่งให้หนึ่งที หร้อมเผยยิ้มเยาะมาให้
“ทีนีรู้แล้วสินะ ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของใคร”
“ไอ้!!” ลู่ฮานเตรียมจะสรรคำหามาด่าเซฮุน แต่ก็ถูกขัดซะก่อน
“จุ๊ๆ เพื่อน กูยังพูดไม่จบ”
“เอาไว้กูเบื่อก่อนนะ แล้วกูจะยกให้”
150414
มาแล้วๆๆๆๆ
อย่างที่เห็นฮุนหมดฤทธิ์ละ(แต่ก็ไม่แน่ อิอิ)
200414
มาตามสัญญา555
ต้องขอโทษที่ยังไม่ครบ เอาฮุนสิกสวีทๆ?ไปก่อนนะ
มีใครคิดถึงพี่ลู่ไหมมมม?
20514
พี่ลู่คัมแบ็คแล้วว ส่วนน้องฮุนของเราเป็นคนดีไม่ได้ตลอดหรอก555
คืออ่านเรื่องนี้ต้องทนกับความแปรปรวนของฮุนนิดนึงนะ
เพราะเราอยากจะให้มองฮุนในแบบเป็นเด็กชายตัวเล็กๆอ่ะ
นิสัยมันก็เลยออกมาเป็นแบบที่เห็น คือมีอารมณ์จนรวนกันไปหมด
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่การกะทำของฮุนทุกอย่างมีเหตุผลเสมอนะจ๊ะ><
ปล. ขอโทษที่หายไปนาน แงงง เค้าติดสอบอ่ะ T^T
ความคิดเห็น