คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Brutal : Chapter3 (100%)
Brutal
chapter 3
ทั้งๆที่รู้แล้ว่าเขาคือคนแรกของเธอ แต่เซฮุนกลับดูเหมือนไม่รู้สึกผิดซักนิด เช็คเงินสดจำนวนมากถูกโยนลงบนเตียงโดยที่มีเจสสิก้านั่งอยู่ ร่างบางกอบกุมผ้าห่มขึ้นมาห่มจนถึงคอ น้ำตาหยดไหลเป็นสาย แต่เซฮุนไม่สนใจ ร่างสูงโปร่งที่มีเพียงผ้าขนหนูปกปิดช่วงล่าง หยดน้ำเกาะพราวไปทั่วร่างกาย ค่อยๆย่างกรายเข้าไปใกล้เธอ
“ถ้าผมต้องการคุณเมื่อไหร่ คุณต้องห้ามขัดใจผม เข้าใจมั๊ยครับ?” เซฮุนออกแรงบีบแขนร่างบางเป็นการบังคับ
เมื่อคืนเกือบรุ่งสาง เขาก็ตักตวงความสุขจากร่างบางจนพอใจ แต่กลับไม่รู้สึกอิ่ม เขารู้สึกต้องการเธอ ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะครั้งแรกของเจสสิก้าหรอกที่เขาหลงใหล แต่เขากลับรู้สึกมากกว่านั้น อยากครอบครอง อยากกอด และทำให้เธอครางภายใต้ร่างเขา เอ่ยแต่ชื่อเขาเท่านั้น
ที่เซฮุนทำไปก็เพราะหวังดีล้วนๆนะครับ ก็แค่อยากให้คนตัวเล็กด้านหน้าลืมคริสสามีน้องสาวเขาซักที และอีกอย่างก็เป็นบทลงโทษที่ตบหน้าเขาต่อหน้าผู้คน
“จะกลัวผมทำไมล่ะครับ คนดี? ดูสิ ไม่เห็นต้องทำอะไรมากเลย แค่นอนเฉยๆ เงินก็มากองแล้ว”
เซฮุนลูบไล้ใบหน้าสวย เช็ดน้ำตาออกเบาๆ แต่เจสสิก้ากลับปัดมือเขาออกและพยายามเขยิบหนีห่าง
“ฉันจะกลับบ้าน”
“ใครห้ามล่ะครับ เชิญ ถ้าเดินไหวนะ”
“พี่สิก้าๆ” แบคฮยอนตะโกนโวยวายอยู่หน้าบ้านพี่สาวคนสวยแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะอยู่ซักนิด
“พี่สิก้ายังไม่กลับมาอีกเหรอเนี่ย?” เขาบ่นพึมพำเบาๆ เพื่อนรักดีโอจึงยื่นโทรศัพท์ให้
“แกโง่รึเปล่า มีโทรศัพท์ทำไมไม่โทรหา” คำพูดที่ดูเหมือนจะเป็นคำด่าออกมาจากปากเพื่อนสนิททำให้แบคฮยอนคิดได้ หยิบโทรศัพท์จากมือเพื่อนกดเบอร์ที่เขาจำได้ขึ้นใจ
ไม่ใช่ว่าแบคฮยอนไม่มีโทรศัพท์หรอก แต่ใช้ของเพื่อนก็ประหยัดไปอีกทาง….
แต่แล้วแบคฮยอนก็ต้องรีบกดตัดสาย เมื่อมีรถคันหรูแล่นมาหยุดตรงหน้าพวกเขา และคนที่ลงจากรถก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย
“พี่สิก้า!!” ดีโอและแบคฮยอนรีบวิ่งเข้าไปประคองเธอเอาไว้ เพราะดูเหมือนเจสสิก้าจะมีอาการไม่ดีนัก
เซฮุนที่นั่งอยู่บนรถจึงต้องรีบลงตามมา
เสน่ห์แรงแม้กระทั่งเด็กเลยเหรอ
“ผมให้เวลาคุณ 15 นาทีในการแต่งตัว”
“ฉันบอกคุณแล้วไงว่าฉันลาออก!!”
“คุณไม่มีสิทธิ์พูดคำนั้น หรือคิดจะลองดีกับผมอีกซักรอบ” เซฮุนดึงร่างบางออกจากแบคฮยอนและดีโอ สองเพื่อนรักได้แต่ทำหน้างงๆเพราะไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่าง
ทำไมพี่เจสสิก้าถึงต้องลาออกด้วยล่ะ หรือว่าผู้ชายคนนี้ทำอะไรเธอ
เจสสิก้าจึงได้แต่พยักหน้าทำตามคำที่เซฮุนบอก โดยเดินผ่านเข้าไปในบ้านไม่ได้สนใจแบคฮยอนและดีโอเลย
……………..30%......................
“คิดว่าเป็นเจ้านายแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอครับ พี่สิก้าไม่ใช่ทาสคุณนะ” แบคฮยอนมองหน้าคนตัวสูงอย่างเอาเรื่อง รู้สึกไม่พอใจกับท่าทางของผู้ชายคนนี้จริงๆ
“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่…” พูดแค่นั้นก็พาตัวเองเข้าไปนั่งในรถรอเจสสิก้าออกมา
“ใจเย็นๆไว้นะแบค” ดีโอแตะบ่าเพื่อนเบาๆ
“ใจเย็นได้ไงวะ แกดูที่มันทำกับพี่สิก้าดิ” แบคฮยอนสลัดมือเพื่อนสนิทออก ก่อนจะวิ่งเข้าไปในตัวบ้านนั่งรอที่โซฟา
เจสสิก้าที่แต่งกายด้วยชุดใหม่เดินลงมาจากบันไดช้าๆ แบคฮยอนจึงรีบวิ่งไปเข้าไปหา
“หน้าพี่ดูซีดๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า?”
“พี่ไม่เป็นไร ขอตัวนะ”
ทันที่เจสสิก้าเดินผ่านแบคฮยอนไป เขาก็คว้ามือไว้ แล้วพูดกับเธอ
“พี่สัญญากับผมได้มั๊ย ว่าถ้าผมเป็นนักร้องจริงๆเมื่อไหร่ พี่ต้องลาออกมาอยู่กับผมนะ เอ่อ…ผมหมายถึงเป็นผู้จัดการส่วนตัวน่ะ”
“พี่ภาวนาให้ถึงวันนั้นเร็วๆนะแบค”
เมื่อรถยนต์คันหรูวิ่งแล่นออกไป หน้าตาที่บูดบึ้งเมื่อครู่ของแบคฮยอนก็กลายมาเป็นยิ้มแย้มเหมือนเดิม
“ดีโอ เราต้องเป็นนักร้องดังให้ได้นะ”
“ก็เออสิวะ มาถึงขนาดนี้แล้ว แล้วนี่แกให้พี่สิก้าดูสัญญายังอ่ะ?” ดีโอก้มมองใบกระดาษที่อยู่ในมือแบคฮยอน ใบนี้เป็นใบสัญญาระหว่างค่ายยักษ์ใหญ่ที่พวกเขาสองคนได้เซ็นตกลงเป็นเด็กสังกัด
“ยังเลยว่ะ…พี่สิก้าเขาดูรีบๆ”
“อืมๆ งั้นเราไปซ้อมกันเถอะ”
เพียงแค่ก้าวขาออกจากลิฟต์ เดินมายังห้องทำงาน ก็เห็นมีใครบางคนนั่งอยู่ที่เก้าอี้ของเลขาสาว
“ไอ้ลู่!!”
“ว่าไง..” ลู่ฮานยกมือทักทายตามประสา แต่สายตาเขาน่ะไปอยู่ที่คนตัวเล็กหมดแล้ว
“คุณเจสสิก้า นี่ครับดอกไม้สวยๆ ผมซื้อมาให้” ลู่ฮานลุกออกจากเก้าอี้แล้วโค้งให้เธอ พร้อมยื่นดอกไม้ให้ เจสสิก้าจึงรับมันไว้ตามมารยาท แต่พอเธอมองไปเห็นสายตาเซฮุน ก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา แววตาที่ไม่มีใครเดาออกว่าเขาคิดอะไร
“ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ลู่ฮานส่งยิ้มให้เธอ ยิ้มหวานๆที่ใครได้เห็นต่างก็ต้องตกหลุมรัก แต่แล้วรอยยิ้มนั่นก็หยุดชะงักไป เมื่อเห็นรอยอะไรบางอย่างที่ต้นคอหญิงสาว ลู่ฮานตาโตขึ้นมาทันที ก่อนจะลากคอเพื่อนตัวดี เข้าไปในห้องทำงาน
“ไอ้ฮุน!! อย่าบอกนะว่ามึงกับคุณเจสสิก้า…”
“เออ…ใช่อย่างที่มึงคิดนั่นแหละ แล้วทำไมวะ” เซฮุนเดินไปทิ้งตัวบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง สีหน้าไม่ปรากฏความรู้สึกอะไร
“โห…มึง กูอุตส่าห์เล็งไว้” ลู่ฮานโอดครวญอย่างผิดหวัง แต่แล้วดวงตากวางก็มีประกายระยิบระยับหันมาจ้องเพื่อนตรงหน้า
“ว่าแต่…มึงไม่ได้คิดอะไรใช่มั๊ย”
“หึ!! ผู้หญิงอย่างนั้นกูไม่เอาหรอก ก็แค่ของเล่นฆ่าเวลา อีกอย่างมันมีเหตุจำเป็นนิดหน่อยที่ต้องทำ..”
“ดี เพราะกูจริงจัง ถึงไม่ได้เป็นคนแรกก็ไม่เป็นไร คนนี้กูหวังแต่ง”
“อะไรของมึงเนี่ย!! ไอ้ลู่ ชีวิตนี้กูไม่เคยเห็นมึงหยุดที่ผู้หญิงคนไหนเลยนะ” เซฮุนพูดออกมาด้วยความตกใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าแววตาที่จริงจังของเพื่อนรัก เขาก็พูดอะไรต่อไม่ได้
“ก็ใช่ กูไม่เคยหยุดที่ผู้หญิงคนไหน แต่เจสสิก้าคือคนที่จะหยุดว่ะ”
รู้จักกันแค่วันเดียว ลู่ฮานเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ?
ข้าวของในห้องทำงานถูกเขวี้ยงกระจาย เอกสารที่อยู่บนโต๊ะ ถูกกวาดลงหมด เซฮุนกำลังโกรธหนัก ทั้งๆที่ไม่รู้สาเหตุที่แท้จริง
“โธ่ว้อยยยย!!” เขากุมหน้าเอาไว้พร้อมฟุบไปลงกับโต๊ะ เป็นจังหวะที่เจสสิก้าเข้ามาพอดี
ร่างบางกลอกตาไปมามองทั่วห้อง สภาพดูไม่จืดเหมือนถูกพายุขนาดย่อมถล่ม มือที่กอดแฟ้มเอกสารแน่นเริ่มชื่นเหงื่อ เตรียมจะก้าวถอยหลังออกไป เมื่อรู้สึกว่าเข้ามาผิดจังหวะ
“ล็อคประตู แล้วมานี่” เซฮุนเงยหน้าจากโต๊ะ ออกเสียงสั่งจนคนตัวเล็กสะดุ้ง และก็ต้องทำตาม
“ยังเดินไหวดีอยู่นี่”
“คะ?”
ไม่ค่อยเข้าใจประโยคที่เขาสื่อเท่าไหร่นัก จนเซฮุนเดินเข้ามาประชิดตัวเธอพร้อมใช้สายตาโลมเลียไปทั่วร่างกาย ผลักเธอลงบนโซฟากว้างที่ตั้งอยู่ในห้อง
“เธอไปอ่อยไอ้ลู่มันตอนไหน”
เซฮุนก็น่าจะรู้อยู่แล้ว ว่าเขาเป็นครั้งแรกของเธอ แต่กลับถามประโยคนี้อีกครั้ง
“อ๋อ…จำได้ละ เมื่อคืนตอนเต้นรำใช่มั๊ย?”
“อะไรของคุณ ฉันกับคุณลู่ฮานก็แค่เต้นรำกันเฉยๆ” เจสสิก้าเถียงเขาพร้อมพยายามผลักอกแกร่งของเซฮุนออกเมื่อเขาทาบทับลงบนตัวเธอ
“แต่บ้านผมเรียกว่าอ่อย บอกแล้วไง ถ้าจะจับผู้ชายรวยๆมาจับผมก็ได้ เมื่อเช้าผมให้ไปมันไม่พอใช่มั๊ย?”
เจสสิก้าได้แต่จ้องมองเซฮุนไม่พูดอะไรตอบ ทำไมเขาถึงต้องโมโหอะไรขนาดนี้ แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับลู่ฮานอีก นี่เขาคิดว่าเธอเป็นอะไร เป็นของเล่นระบายอารมณ์งั้นเหรอ เรื่องของคริสก็น่าจะจบไปแล้ว แล้วเขาต้องการอะไรอีก
“ปล่อยฉันนะ” น้ำตาสีสวยค่อยๆไหลรินออกมา เมื่อเซฮุนก้มลงดูดเม้มเข้าที่ซอกคอตรงรอยเดิมที่เขาเคยทำ มือของเขาเริ่มล้วงเข้าไปภายในกระโปรงตัวสั้น
“ถ้าผมทำแบบนี้อีก อยากจะรู้จริงเชียวว่าไอ้ลู่มันจะอยากได้คุณอีกมั๊ย”
“คุณเซฮุน ไม่ค่ะ ฮึกๆๆ ไม่”
ตอนนี้เขามัวเมาเหลือเกิน ความรู้สึกนี้มันคืออะไร ทำไมเขาไม่อยากให้ใครมาแตะต้องเจสสิก้าเลยแม้แต่ปลายเล็บ
“หยุดเถอะค่ะ ฮือ”
เสียงพร่ำอ้อนวอนออกจากกลีบปากสวย แต่เซฮุนก็ยังไม่หยุด มือหนาเริ่มปลดกระดุมเธอออกทีละเม็ด ริมฝีปากที่คลอเคลียอยู่คอ เริ่มไล้ลงมาที่หน้าอก มือที่ไร้เรี่ยวแรงของเจสสิก้ายังไม่หยุดที่จะผลักเซฮุนออกไป แต่เธอจะไปสู้อะไรกับแรงของผู้ชายอย่างเซฮุนได้
“จะ..ใกล้เวลาประชุมแล้วนะคะ ” เจสสิก้าพูดเสียงสั่นเครือและพยายามหาข้ออ้างมา ซึ่งมันก็ได้ผล เพราะเรื่องงานย่อมสำคัญต่อธุรกิจครอบครัวเขาอยู่แล้ว เซฮุนรีบลุกออกจากตัวเจสสิก้า หันมาจัดเครื่องแต่งกายตัวเองให้เข้าที่
“ถ้าไม่ติดว่ามีประชุม วันนี้ทั้งวัน คุณไม่มีแรงไปอ่อยผู้ชายที่ไหนได้แน่!!”
อยากจะลาออก อยากจะหนีไปให้ไกล ไม่อยากเจอผู้ชายคนนี้แล้ว
เพียงแค่คิดน้ำตาก็ไหลออกมา ใบหน้าเนียนซบลงกับหมอน กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ไหนบอกว่าเธอร่าน เธอมันไม่ดี แล้วจะห้ามไม่ให้เธอออกทำไม
“พี่สิก้า!!” แรงแตะแผ่วเบาที่ไหล่ทำให้เจสสิก้ารู้สึกตัวรีบลุกขึ้นนั่ง ปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ แต่ก็ไม่สามารถปกปิดแบคฮยอนได้หรอก
“นายเข้ามาได้ยังไง?”
หนุ่มน้อยข้างบ้านชูกุญแจขึ้น พร้อมยิ้มให้เธอตามแบบฉบับของเขา รอยยิ้มของแบคฮยอนช่างอบอุ่นจริงๆ
“กุญแจสำรองครับ แต่ผมขอโทษนะที่แอบเอามาจากบ้านพี่วันนั้นน่ะ ผมเห็นว่าช่วงนี้พี่ดูไม่ค่อยดี ก็เลยเป็นห่วง…”
“ขอบใจนะ”
แบคฮยอนไม่ตอบอะไร มีเพียงแค่ส่งยิ้มบางๆให้เธอ อีกมือข้างหนึ่งถือถ้วยโจ๊กเอาไว้ ก่อนจะถูกนำไปวางไว้บนหัวเตียง
“พี่กินอะไรรึยัง? ผมซื้อโจ๊กมา กินหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไรพี่ไม่หิว…”
“แล้วพี่เป็นอะไรรึเปล่า บอกผมได้นะครับ” มือของเขาจับใบหน้าเนียนให้หันมามองเขา รอยยิ้มยังไม่หายไปไหน
เจสสิก้ากุมมือหนุ่มน้อยเบาๆ และส่งยิ้มบางๆไปให้
“แบค…นายยังไม่ลืมสัญญาใช่มั๊ย?”
“สัญญา? อ๋อ…จำได้ครับ”
ทำไมเขาจะจำไม่ได้ล่ะ ในเมื่อเขาเป็นคนเสนอเองนี่นา อีกไม่นานหรอก ความฝันที่จะเป็นจริงก็ใกล้เข้ามาแล้ว
“ตอนนี้น่ะผมได้เข้าเป็นเด็กสังกัดของค่ายเพลงใหญ่แล้วนะครับ”
แบคฮยอนยิ้มจนตาหยี แล้วกุมมือเจสสิก้าที่วางทับอยู่บนมือเขา ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทั้งสองคน มันเป็นความรู้สึกดีและสบายใจเมื่อเธอได้อยู่กับหนุ่มน้อยคนนี้
“อดทนรอผมหน่อยนะ อีกไม่นานจริงๆ “
แบคกับลู่น่ารักอ่า><(แต่งเองชมเอง) ส่วนอิเน่ เอามันไปเก็บเถอะ555
ฉากคัทถ้าใครยังไม่ได้ก็บอกได้นะ
เพราะเริ่มเบลอแล้วว่าส่งให้ใครบ้าง
แต่ครั้งนี้คงส่งช้าหน่อย อาจจะอาทิตย์หน้านู้นแหละ
เพราะ ส. อา. นี้เค้ามีสอบ(แต่ยังมีเวลามาอัพ555)
ไปละ เจอกันตอนหน้าค้า
ความคิดเห็น