คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Brutal : Chapter2 (100%)
Brutal
chapter 2
บางทีเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ก็ทำให้เธอลืมเรื่องราวบางอย่างไปได้เช่นกัน เช่นเรื่องของคริส ต้องยอมรับเลยว่าในหัวสมองเธอตอนนี้คิดถึแต่ผู้ชายอีกคนนึง โอ เซฮุน เพราะนับตั้งแต่วันที่เซฮุนบุกเข้ามาที่บ้าน เจสสิก้าก็ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะเลิกยุ่งกับคริสอย่างเด็ดขาด ลงทุนยอมเปลี่ยนเบอร์ไม่ให้เขาโทรหา สิ่งเดียวที่เหลือระหว่างเธอและคริส คือความเป็นเพื่อนเท่านั้น
และในที่สุดวันแต่งงานก็มาถึง แขกเรื่อเข้ามาร่วมงานกันอย่างมากมาย รวมถึงสื่อมวลชนที่มาทำข่าวด้วย ผู้คนต่างเบิกบานดีใจกับงาน เจสสก้าเองก้เหมือนกัน น้ำตาเธอรื้นออกมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเห็นคนที่รักจะมีความสุข
เจสสิก้าจ้องมองภาพทั้งสองที่ยืนเคียงคู่กัน คนหนึ่งหล่อเหมือนเจ้าชายจากแดนเทพนิยาย อีกคนก็สวยราวกับเจ้าหญิง เหมาะสมกันจริงๆเนอะ เจสสิก้ายกมือเล็กๆขึ้นมาปาดน้ำตาก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“ทำใจไม่ได้ล่ะสิ”
“คุณเซฮุน”
เซฮุนถือวิสาสะเดินตามมากดปิดล็อคประตูของห้องน้ำ แล้วก้าวเท้าเข้ามาหาเธอ จนเจสสิก้าหนีไปไหนไม่รอด ด้านหลังชนติดกับอ่างล่างมือ เซฮุนยกมือมาค้ำกันร่างเธอไว้
“ร้องไห้ขนาดนี้ ถ้าคริสมันเสนอให้คุณเป็นเมียน้อยก็คงเอาสินะ เพราะคุณดูจะรักมันมากเลย”
“ไม่ใช่นะคะ ฉันแค่ดีใจกับพวกเขา และฉันกับคริสก็จบกันแล้ว”
“อ๋อ…เหรอ แล้วพลาดจากคริสไป ใครจะเป็นรายต่อไปล่ะครับ?” เซฮุนจับคางเธอเชิดเบาๆ กวาดมองไปทั่วใบหน้าเนียน ก่อนที่สายตาจะหยุดที่ริมฝีปากสวย
เซฮุนคงไม่รู้ ว่าที่คริสและเจสสิก้าคบกันเป็นเพราะความรักล้วนๆ เธอไม่ได้คบเพียงเพราะเขามีเงิน หรือคิดแม้จะไต่ระดับให้ตัวเองขึ้นสูง แต่ผู้ชายตรงหน้ากลับคิดอย่างนั้น คำพูดดูถูกแต่ละคำ มันบาดลึกเข้าไปถึงข้างในใจจนเหวอะหวะไปหมด
เซฮุนพินิจพิจารณาใบหน้าสวยครู่หนึ่งก็เหมือนกับมีแรงดึงดูดบางอย่างเหมือนวันนั้นที่ทำให้เขาอยากจะลิ้มลองริมฝีปากสวย ตอนนี้เขาหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว เพียงแค่ริมฝีปากแตะกัน เจสสิก้าก็รู้สึกราวกับว่าถูกไฟฟ้าช็อต เธอสะดุ้งเผลอร้องออกมา และนั่นทำให้ลิ้นหนาอันซุกซนของเขาเข้าไปข้างในโดยง่าย มือหนาเอื้อมไปจับใบหน้าไว้ไม่ให้หันหนี ปรับมุมองศาให้ได้จูบดูดดื่มยิ่งขึ้น ลิ้นเล็กๆที่พยายามหนีเขา ยิ่งทำให้เซฮุนได้ใจ เกี่ยวกระหวัดไว้แน่น กวาดต้อนหาความหวานทุกมุม จนเจสสิก้าเริ่มหายใจไม่ออก มือเล็กๆ ขยำเสื้อสูทของเขาไว้แน่น ร่างกายแทบทรงตัวไม่อยู่ ขาแข้งอ่อนระทวยไปหมด
ชายหนุ่มแอบโมโหตัวเองอยู่ลึกๆ ที่เขารู้สึกชอบจูบของเธอ มันหอมหวานชวนลิ้มลอง และเขาก็ไม่อยากจะผละออกเลย
ตัดสินใจค่อยๆผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง แต่ก็ไม่วายยังเลาะเล็มริมฝีปากด้านล่างอย่างหลงใหล
“เท่าไหร่?”
“คะ?”
“ไอ้คริสมันซื้อคุณมาเท่าไหร่”
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่านะ” มือที่ไร้เรียวแรงเตรียมจะตะปบเข้าที่ใบหน้าคม แต่เขาก็รับมันไว้ทัน ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“แล้วจะให้คิดว่ายังไงล่ะ ผมไม่เชื่อหรอกนะ ว่ามันจะคบกับคุณเพราะว่ารักน่ะ มันต้องมีอย่างอื่นมากกว่านั้นสิ เรื่องบนเตียงใช่มั๊ย” สายตาเจ้าเล่ห์ดุจหมาป่าไล้มองไปทั่วร่างกาย แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย
ถ้าสลายตัวได้ เจสสิก้าแทบอยากจะสลายไปจากตรงนี้ เพราะเห็นสายตาแล้วเธอกลัวว่าจะหนีเขาไปไม่รอด เธอรู้ว่าเจ้านายของเธอถ้าอยากได้อะไรแล้วก็ต้องได้
...............30%..................
แต่อยู่ๆเสียงเคาะปึงปังด้านนอกก็ดังขึ้น ทำให้ทั้งสองคนรีบหันไปมอง เซฮุนอาจไม่รู้สึกหรือคิดอะไรมาก แต่สำหรับเจสสิก้าแล้ว ตอนนี้เธอกลัวไปหมด ถ้ามีคนเห็นเธออยู่กับเซฮุนจะเกิดอะไรขึ้น คำนินทาสารพัดคงจะได้ฟังไม่เว้นวันเลยทีเดียว
“อยู่เงียบๆ” มือใหญ่ของเซฮุนปิดปากเธอไว้ หูของเขาก็คอยฟังเสียงข้างนอกอยู่เป็นระยะ จนเงียบหายไป เจสสิก้าอาศัยจังหวะที่เขาไม่ได้ตั้งตัวรีบผลักออกแล้วเดินหนีทันที
และถึงแม้จะหนีเขาได้จากห้องน้ำ แต่เมื่อมาอยู่ในงานก็หนีเขาไม่พ้น เพราะเธอต้องตามประกบเขาทุกฝีก้าวในฐานะเลขาส่วนตัว
“เลขามึงนี่สวยจริงๆนะไอ้ฮุน กูเพิ่งจะได้เห็นเต็มๆตา”
“เออ…ใช่ว่ะ ทำไมกูไม่มีงี้มั้งวะ”
สองหนุ่มเพื่อนสนิทเซฮุนพูดออกมาเมื่อมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
“ไอ้ยอล ไอ้ลู่ หยุดมองเลขากูได้ละ จ้องจนเขาจะท้องแล้ว”
“ก็สวยจริงๆนี่หว่า…” หนุ่มหน้าหวาน ลู่ฮาน จ้องมองเธออย่างไม่กระพริบตา แม่ของลูกชัดๆ
“คุณสนใจคนไหนล่ะ” เจสสิก้าแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเมื่อโดนคำถามนี้เข้าไป
“คะ?”
“อย่าทำเป็นเล่นตัว ผมรู้ว่าคุณอยากได้ทั้งสองเลยใช่มั๊ย” เซฮุนหรี่ตามองเจสสิก้าที่ดูท่าเธอจะโกรธเข้าให้แล้ว
“นี่ฉันต้องทำยังไง คุณถึงคิดว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างนั้น”
“ไม่ต้องทำอะไร เพราะผมไม่เชื่อ”
พิธีวิวาห์เป็นอันเสร็จสมบูรณ์เมื่อคริสสวมแหวนให้เจ้าสาว และมอบจุมพิตให้เธอ เจสสิก้าเตรียมใจไว้แล้วล่ะ ถึงแม้ตอนนี้ดวงใจน้อยๆของเธอจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่ก็ทำใจได้ และภาวนาขอให้ทั้งสองมีแต่ความสุข
ที่ผ่านมาฉันมีความสุขมากเลย ที่มีนายอยู่ข้างๆ ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆที่เข้ามาทำให้ผู้หญิงอย่างฉันรู้สึกมีค่าขึ้น ความทรงจำของเราสองคน ฉันจะเก็บมันไว้ และจะไม่มีวันลืม ฉันรักนายนะ คริส
และน้ำตาเจสสิก้าก็ไหลหลงมาอีกระลอกจนเซฮุนที่ยืนอยู่ข้างๆอดที่จะสมเพชไม่ได้ที่เห็นท่าทีของเธอ
ร้องไห้อีกละ อยากเป็นเมียไอ้คริสขนาดนั้นเลยเหรอ
“คุณเปลี่ยนเบอร์?”
“ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกแต่ฉันต้องทำ….ดีใจด้วยนะคริส” เจสสิก้าเอ่ยออกมา ขณะที่เลิกงานแล้ว และตอนนี้เขาและเธอก็ยืนอยู่กันแค่สองคนหลังโบสถ์
“ขอบคุณนะ สิก้า แต่ว่าเราเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั๊ย” คริสรวบตัวคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมกอด ต่อไปนี้เขาคงไม่ได้กอดเธออีกแล้ว มือหนาลูบผมยาวสลวยแล้วสูดกลิ่นหอมๆ กักเก็บไว้เต็มปอด
“ได้สิ”
เพียงแค่นี้ก็ทำให้เธอมีความสุขแล้ว
“อะแฮ่ม คนที่กอดไม่ใช่เจ้าสาวนะ ซอเขาอยู่ข้างใน” เสียงขัดจังหวะมีอยู่คนเดียว ใบหน้านิ่งเฉยจ้องมองสองคนที่กอดกันอยู่ ทำให้คริสและเจสสิก้ารีบผละออกจากกัน
“สิก้าเขาแค่แสดงความยินดี แกอย่าคิดเป็นอื่นนะ”
“ฉันจะคิดอะไรก็เรื่องของฉัน แต่แกน่ะรีบไปหาน้องสาวฉันได้แล้ว”
สิ้นคำพูดของเซฮุน คริสก็โบกมือลาให้เจสสิก้า แล้วรีบวิ่งเข้าไปในโบสถ์ทันที ทิ้งให้เธออยู่กับซาตานร้ายเพียงลำพัง
“แสดงความยินดี แต่หน้าเคลิ้มกันทั้งคู่เชียว ถ้าผมไม่ออกมา คงจะได้เห็นหนังสดกลางแจ้งแล้วล่ะ”
คำพูดร้ายๆออกมาจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้านาย เจสสิก้าพยายามไม่สนใจ เลี่ยงเดินหนีออกไปให้เร็วที่สุด แต่เดินไปไม่เท่าไหร่ ขายาวๆของเขาก็ก้าวตามทันฉุดแขนเล็กๆแล้วกระชากเข้าหาตัว
“จะไปไหน”
“งานเลิกแล้ว ฉันขอตัวค่ะ”
“อย่าเพิ่งกลับสิ มีงานเลี้ยงฉลองตอนเย็นด้วยนี่นา”
งานตอนเย็นที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรน่าสนใจนักสำหรับเจสสิก้า เพราะในงานก็มีแต่พวกเจ้าของธุรกิจต่างๆคุยกัน ซึ่งดูๆแล้วแต่ละคนไม่ได้คิดจะมาสังสรรค์กันหรอก ก็แค่จะมาหาประโยชน์ให้กับตัวเองซะมากกว่า
เจสสิก้านั่งเหงาอยู่บนเก้าอี้ ในมือถือแก้วไวน์ไว้ มองดูเซฮุนที่พูดคุยกับผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง พวกเธอมีหน้าตาสะสวยและอยู่ระดับเดียวกันกับเขา
“คุณเลขา…”
“คะ?” เจสสิก้าเงยหน้ามองชายหนุ่มที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ลู่ฮาน เพื่อนของเซฮุน
“ให้เกียรติเต้นรำกับผมซักเพลงนะครับ”
“ไม่เหมาะมั้งคะคุณลู่ฮาน… ”
“ทำไมจะไม่เหมาะละครับ คนสวยๆต้องคู่กับคนหล่อๆแบบผม ก็ถูกแล้วนิครับ”
ลู่ฮานคุกเข่าลงต่อหน้า ยื่นมือไปรอรับสัมผัสจากเธอ เขาทำถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าเธอไม่ตอบรับก็คงจะดูน่าเกลียดไปหน่อยล่ะมั้ง
ลู่ฮานพาเจสสิก้ามายังฟลอร์เต้นรำ มือหนาโอบเอวเธอไว้ให้เข้ามาชิด จนเจสสิก้าที่ยังไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งเล็กน้อย ใบหน้าของเขากับเธอห่างกันไม่มากนัก ดวงตากวางที่มองเธอมีประกายระยิบระยิบดูน่าหลงใหล ลู่ฮานค่อยๆจับมือเธอให้กุมประสานกันไว้แน่น ก่อนจะค่อยๆขยับไปตามเพลง
“คุณทำงานกับเซฮุนมานานยังครับ”
“ก็เกือบๆ2ปีแล้วล่ะค่ะ”
“แปลกเนอะ ผมยังไม่เคยเห็นหน้าคุณชัดขนาดนี้มาก่อนเลย”
“ค่ะ…”
เจสสิก้าไม่รู้จะตอบอะไรเขาดี และเธอก็เขินสายตาที่มองมาเหลือเกิน จนต้องก้มหน้าลง
“อย่าก้มหน้าสิครับ ผมอยากเห็นหน้าคุณชัดๆ” ลู่ฮานคลายมือจากช่วงเอว เชยคางมนขึ้นช้าๆให้เธอสบตาเขาอีกรอบ แล้วก็นำมือไปวางไว้ที่เอวเธอเหมือนเดิม เขาค่อยๆขยับใบหน้าหล่อเข้าไปใกล้ๆจนตอนนี้หน้าผากเนียนชิดกัน เจสสิก้าเริ่มหายใจติดขัดเพราะการกระทำของเขา ใบหน้าเริ่มขึ้นสีระเรื่อจนเห็นได้ชัด แต่ลู่ฮานกลับยิ้มให้เธออย่างพอใจ
ไม่นานนักเจสสิก้าก็รู้สึกถึงแรงดึงที่แขนทำให้เธอหลุดออกจากอ้อมกอดลู่ฮาน
“พอแล้ว!!” เซฮุนพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสียจ้องมองเพื่อนสนิทอย่างจะเอาเรื่องและหันมาจ้องตัวต้นเหตุที่เขาจับแขนไว้
“อะไรของมึงเนี่ย ไอ้ฮุน!!”
“มึงไปหาผู้หญิงคนอื่นเลยไป”
ลู่ฮานได้แต่เกาหัวอย่างงงๆ ยอมเดินออกจากฟลอร์ไปทันที เซฮุนจึงดึงเจสสิก้าเข้ามาประชิดตัว จัดแจงท่าแล้วขยับไปตามเพลง
“คิดจะจับเพื่อนผมจริงๆสินะ”
“เปล่านะคะ…”
เซฮุนยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ กระซิบที่ข้างหูเสียงเรียบ
“ทำไมไม่เปลี่ยนเป้าหมายมาจับผมบ้างล่ะ ผมจะสนองให้ทันทีเลย”
เพี๊ย!!
ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบ จนคนหลายคนหันมามอง ร่างบางของเจสสิก้าสั่นเพราะความโกรธ ใช่อยู่ว่าเขาเป็นเจ้านาย แต่พูดแบบนี้ก็เกินไปแล้วนะ…
“ฉันลาออก!!”
พูดแค่นั้นก็ถอยหลังวิ่งออกจากงาน สายตานับหลายคู่หันมาให้ความสนใจกับเหตุการณ์ ดีแค่ไหนแล้วที่พ่อแม่เขาไม่เห็น แต่คนบนฟอร์เต้นรำกลับเห็นหมด เซฮุนรู้สึกอายขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นตบเขาต่อหน้าผู้คนมากมาย อย่าคิดเลยว่าจะรอด
“คิดจะหนียังเร็วไปนะครับ มานี่!!” เซฮุนวิ่งตามไปลากร่างเล็กที่วิ่งออกไปขึ้นรถของตัวเอง
“ปล่อยฉัน”
“ผมบอกแล้วไงว่าคุณไม่มีสิทธิ์ลาออก!!” เสียงตวาดที่ดูน่ากลัวทำให้เธอเงียบไป
“คุณจะพาฉันไปไหน!!”
………...Cut…………
“แบค!! ยุงกัดจนฉันตัวจะพรุนหมดแล้วนะ”
“บ่นมากน่าดีโอ แกรอไม่ไหวกลับไปก่อนเลย” แบคฮยอนหันหน้าไปพูดกับเพื่อนสนิทตัวเอง ในขณะที่มือก็ยังกอดใบกระดาษไว้แน่น เหมือนว่าจะเป็นใบที่สำคัญมากซะด้วย
“เฮ้อ…พี่สิก้าเขาก็บอกไม่ใช่เหรอว่าจะไปงานแต่ง จะกลับดึก มารออย่างนี้ก็เปล่าประโยชน์”
แบคฮยอนคว้ามือของเพื่อนสนิทมาดูเวลา นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ พี่สาวข้างบ้านของเขายังไม่กลับมาอีก แบคฮยอนเป็นห่วงจังเลย
“ฉันรู้ว่าเรื่องนี้มันสำคัญมาก และแกก็อยากบอกพี่สิก้าเป็นคนแรก แต่รอพรุ่งนี้ก็ได้นิ”
ดีโอตบบ่าเพื่อนเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง
“งั้นฉันกลับก่อนนะ ใบนั้นเก็บไว้ดีๆด้วย เพราะมันสำคัญสำหรับเราสองคนมาก”
“อืม…รู้แล้ว”
หลังจากที่ดีโอไป หนุ่มน้อยก็ได้แต่ชะเง้อมองหาพี่สาวข้างบ้านคนสวยที่ดูไม่มี่แววจะกลับมาซักที ดวงตาเริ่มหนักอึ้งเมื่อทนความง่วงไม่ไหว จนแม่ของเขาต้องออกมาเรียก
“แบค!! เข้าบ้านได้แล้วลูก”
“ครับ…”
แบคฮยอนเดินคออตกเข้าบ้านไป ไม่วายจะหันไปมองบ้านตรงข้ามอีกรอบ แล้วถอนหายใจออกมา
พี่สิก้าทำอะไรอยู่นะ?
ช่วงนี้คลั่งพี่ลู่อย่างหนัก อดที่จะแต่งไม่ได้จริงๆ555
ส่วนฉากคัทฮุนสิก แปะเมลล์เลยจ้า
เฉพาะคนที่เม้นประจำนะ
อีกอย่างคือ เฮ้อ…แอบน้อยใจงานเมื่อวานนิดนึง
เมื่อไหร่จะมีฮุนสิก ไม่ก็ฮานสิก แบคสิกด้วย on stage บ้างนะ เค้ารออยู่
แล้วก็มีอะไรมาฝาก ไม่รู้ว่าทุกคนได้ดูยัง?
สเป็กของโอเซ นาทีที่9:18 แอบคล้ายๆอยู่นะ อิอิ(ขอเพ้อหน่อย)
“คนที่ภายนอกเย็นชาและทันสมัย”
Happy New Year ล่วงหน้าด้วยนะคะทุกคน ><
ปล.คุณFanKS ทำเค้าซึ้งอีกแล้ว แอบรู้สึกผิดด้วยอ่ะ
จะพยายามมาอัพบ่อยๆนะคะ
CRY .q
ความคิดเห็น