คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Brutal : Chapter11 (100%)
Brutal
chapter 11
เจสสิก้ายืนกำใบกระดาษสีขาวไว้แน่น เธอชั่งใจอยู่นานว่าควรจะเอาไปให้ประธานโอเซ็นไหม
ใจนึงก็เริ่มรู้สึกดีที่เซฮุนเริ่มมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงขึ้น แต่ถึงยังไงเขาก็ทำร้ายเธออยู่ดี
“คิดอะไรอยู่ หน้าบึ้งเชียว”
เซฮุนสวมกอดเธอจากด้านหลังก้มลงหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ เจสสิก้าจึงรีบเก็บใบลาออกไว้ในกระเป๋ากางเกงและเบี่ยงตัวหนี เพราะนี่มันอยู่กลางชายหาดเลยนะ แม้พระอาทิตย์จะตกดินไปแล้ว แต่มันก็พอจะเห็นชัดอยู่ เกิดใครมาเห็นเข้าทำไง
“เปล่าค่ะ คุณเซฮุนปล่อยเถอะ เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า”
“ไม่มีใครเห็นหรอก เขาไปกินข้าวกันหมดแล้ว ก็เหลือแต่คุณนั่นแหละ ผมก็เลยมาตามหานี่ไง”
“ฉันไม่หิว”
“ไม่หิวก็ต้องกิน ปะ”
เซฮุนจับมือคนตัวเล็กกว่า ออกแรงนิดเดียวเจสสิก้าก็เซยอมเดินไปกับเขาโดยดี
และเซฮุนก็คิดผิดซะแล้วล่ะที่บอกว่าไม่มีใครเห็นน่ะ หลังต้นมะพร้าวต้นใหญ่ มีใครบางคนมองดูอยู่ต่างหาก
“อะแฮ่ม…”
เสียงที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้เจสสิก้าที่ยืนตักอาหารอยู่ต้องหันไป และก็พบกับรอยยิ้มหวานของยุนอา แต่ทว่ารอยยิ้มนั่นเหมือนดูมีอะไรแอบแฝง
“ขอคุยกันซักครู่สิ”
“คะ..”
ไม่รอให้พูดอะไรอีก มือเรียวสวยก็หยิบจานอาหารออกจากมือเจสสิก้า ก่อนจะใช้สายตามองไปรอบๆแล้วดึงมือเธอไปด้วยกัน
“คุณมีอะไรรีเปล่าคะ?”
หลังจากที่ถูกยุนอาลากมายังห้องน้ำหญิง เจสสิก้าก็เอ่ยปากถามทันที ยุนอาแสยะยิ้มนิดนึง แล้วก้าวเดินเข้าไปใกล้เธอ ใช้มือบีบคางเจสสิก้าเบาๆ แล้วบิดไปมาซ้ายขวา ดวงตาเรียวสวยมองกวาดไปทั่วใบหน้าเนี่ยน
“หึ!!”
ปล่อยมือออกจากคางได้รูป ก่อนจะกอดอกจ้องมองคนตรงหน้าไม่วางตา
“นี่เหรอสเป็กฮุน..จืดชืดสิ้นดี ไม่สิ ต้องเรียกว่าเป็นคู่นอนมากกว่า ได้คืนละเท่าไหร่ล่ะ”
เจสสิก้ารู้สึกเหมือนถูกตบฉาดใหญ่เพราะคำพูดดูถูกของยุนอา จู่ๆทำไมมายุ่งกับเธอ คงจะเป็นเพราะวันที่เห็นเธอกับเซฮุนแน่ๆ
“แต่ว่าเธอก็เป็นได้แค่นี้แหละ อย่าได้ใจไปหน่อยเลย เดี๋ยวพอฮุนเบื่อก็ทิ้งเธอไปแล้วล่ะ เพราะตัวจริงของฮุนน่ะ คือฉัน”
“ค่ะ..ฉันพอจะเข้าใจสถานะคุณกับคุณเซฮุนอยู่ว่าพวกคุณเป็นคู่หมั้นกัน และฉันก็ไม่ได้เป็นคู่นอนหรือเป็นอะไรกับคุณเซฮุนทั้งสิ้น คุณสบายใจเถอะ เพราะฉันจะลาออก”
“คิดได้ก็ดี เพราะฉันไม่อยากมีเรื่อง กลับโซลเมื่อไหร่อย่าได้ให้ฉันเห็นหน้าเธอนะ”
เจสสิก้ากำมือไว้แน่น เธอก็ไม่อยากมีเรื่องเหมือนกัน เธอควรจะลาออกให้สิ้นเรื่อง
อย่างน้อยมันก็เป็นทางเลือกที่ดีไม่ใช่เหรอ เพราะยุนอาจะไม่ได้มายุ่งกับเธอ และเซฮุนเองก็ด้วย ต่อไปนี้เธอจะได้เป็นอิสระเสียที…
“พี่สิก้า…เหม่ออะไรอ่ะ”
ดวงตาสุกใสของหนุ่มขี้เล่นแบคฮยอนจ้องมองไปที่คนตัวเล็กที่ยืนเหม่อเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
“ไม่มีอะไรหรอก…”
“ไม่มีอะไรแน่นะ”
“อืม..”
“งั้นก็ให้กำลังใจผมหน่อยสิ วันนี้ผมเดบิ๊วท์แล้วนะ ตื่นเต้นจัง”
ก็แทบไม่น่าเชื่อว่าสองหนุ่มแบคฮยอน ดีโอ จะได้เป็นนักร้องเต็มตัวก็วันนี้ หลังจากที่เขาผ่านการฝึกฝนมาพอสมควร อันที่จริงแบคฮยอนก็เคยบอกว่าตอนที่เขาเรียนมหาลัยปีแรกๆ ทางค่ายก็ชักชวนให้พวกเขาเข้าค่ายเพลงนี้อยู่แล้ว แบคฮยอนและดีโอเมื่อว่างก็จะเข้าไปซ้อมที่นั่นประจำ จนเมื่อถึงเวลาพวกเขาก็ได้เซ็นสัญญาซักที
ใบหน้าของเด็กหนุ่มเริ่มมีเหงื่อผุดซึมเพราะความตื่นเต้น เขาเริ่มไม่อยู่นิ่ง คอยแต่จะกระโดดไปมาเพื่อทำให้สบายใจ ผิดกลับดีโอที่ยืนนิ่งแต่ดูเหมือนเขากำลังตั้งสติอยู่นะ
“สู้ๆนะแบค พี่เชื่อว่านายทำได้”
เจสสิก้าตบเข้าที่บ่าแบคฮยอนเบาๆ แล้วส่งมอบรอยยิ้มไปให้ รอยยิ้มที่ทำให้เด็กหนุ่มใจเต้นได้ทุกเมื่อ
“ดีโอก็ด้วยนะ”
ไม่ลืมที่จะตะโกนบอกอีกคนที่ยืนนิ่งอยู่
“B.O สแตนด์บายด้วยนะครับ”
B.O คือชื่อดูโอ้ของพวกเขาเอง B ก็คือ แบคฮยอน ส่วน O ก็มาจากอักษรตัวหลังของ D.O
ทั้งสองส่งยิ้มให้เจสสิก้าก่อนจะเดินตามผู้คุมเวทีไป
3 เดือนแล้วสินะ….ที่เธอไม่ได้ติดต่อเซฮุนเลย
……………….….…60%...................................
“ไม่เอา…ออกไปได้แล้ว!!”
เซฮุนปัดมือไล่คนที่จะสมัครมาเป็นเลขาตนให้ออกจากห้อง 3 เดือนแล้วที่เขาไม่มีเลขานับตั้งแต่เจสสิก้าลาออก เขาไม่อยากได้คนอื่น เขาอยากได้แค่เจสสิก้ามาเป็นเลขาตัวเอง
ไปอยู่ไหนกันแน่เนี่ย? ซ่อนตัวเก่งจริงนะแม่คุณ
เซฮุนถอนหายใจออกมา หลับตาลงควบคุมอารมณ์ตัวเอง ต้องยอมรับตัวเองว่าเขาต้องการเจสสิก้า กลิ่นหอมเย้ายวน ร่างกายอันงดงามมันยังคงติดตาติดใจเขาอยู่ ไล่ยังไงก็ไม่ออก ยิ่งคิดก็ยิ่งคลั่ง
ไม่น่าเชื่อ ว่าการตามหาผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว จะหายากมากถึงขนาดนี้
“ไอ้ฮุน!! กูว่ามึงเมามากแล้วนะ”
ชานยอลร้องบอกเพื่อนตัวเองที่เอาแต่กระดกแก้วน้ำสีอำพันเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า จนเขาที่นั่งมองอยู่รู้สึกแสบคอไปหมด ไอ้ฮุนมันคอแข็งจริงๆ
“กูม่ายด้ายเมาโว๊ยยย”
ลักษณะท่าทางและคำพูดแบบนี้ ชานยอลไม่ได้โง่นะครับ ไม่เรียกว่าเมาจะเรียกอะไรวะ เหลือบมองสภาพเพื่อนตัวเองอย่างเพลียๆ วันนี้ลู่ฮานไม่ได้มาด้วย เพราะเห็นบอกว่าแม่เรียกให้อยู่ช่วยงาน
“เฮ้อ…กลับเถอะเพื่อน เดี๋ยวกูไปส่ง”
“กูม่ายกลับ”
เซฮุนสะบัดออกจากการเกาะกุม พร้อมทั้งผลักชานยอลให้ออกห่างจากตน ร่างกายที่ได้รับแอลกอฮอล์มากเกินไป เริ่มเซไปเซมา จนแทบหมดสติ
“บ้าเอ๊ย!! ถ้าไม่เห็นเป็นเพื่อนนะ กูจะถีบส่งจริงๆด้วย”
ชานยอลสบถอย่างอารมณ์เสีย แล้วยังไม่วายจะประคองเซฮุนที่ตอนนี้สภาพไม่ต่างกับหมาข้างถนนเท่าไหร่นัก แต่ด้วยน้ำหนักแลฤทธิ์เยอะผิดปกติของคนเมาทำเอาชานยอลไม่ไหวเหมือนกัน
“ม่ายกลับ มึงอย่าบังคับกู มึงจากลับก็กลับ กูม่ายกลับ”
ความอดทนคนเรามันก็มีขีดจำกัดนะ ในเมื่อมันบอกไม่อยากกลับ ชานยอลก็จัดให้
“เออ…งั้นก็นอนเมาเป็นหมาอยู่นี่แหละ”
ร่างสูงปล่อยเซฮุนลงโซฟาที่เดิม พร้อมเรียกพนักงานเข้ามากระซิบกระซาบว่าฝากดูแลให้หน่อย ให้เงินเป็นค่าตอบแทนก่อนจะเดินออกจากร้านไป
แต่ไม่นานเซฮุนก็ลุกขึ้นเดินเซไปห้องน้ำ เปิดก็อกสุดแรง รองเอาน้ำลูบใบหน้าหล่อให้หายสร่างเมาพอที่จะกลับคอนโดได้ ตั้งแต่เกิดเรื่อง เขาก็อาศัยอยู่คอนโดตัวเองตลอด แทบไม่ได้เหยียบบ้านนอกจากแม่เรียกเท่านั้นแหละ
นี่แหละกิจวัตรของเซฮุน ทำงาน เมา แล้วก็นอน….
เสร็จสิ้นกับเวทีเดบิ๊วต์ของสองหนุ่มไปเรียบร้อย เพลงที่เปิดตัวพวกเขาไม่ได้หวือหวาหรืออกแรงเต้นอย่างที่ซ้อมกันมาหนัก แต่กลับเลือกเพลงแนวบัลลาดมาโปรโมตแทน what is love น้ำเสียงทรงพลังของทั้งสองนับว่าสะกดคนในสตูดิโอได้หมด และหน้าตาอันน่ารักของทั้งสอง ก็ทำให้มีแฟนคลับภายในเวลาอันรวดเร็ว
แต่ต่อไปจากนี้แบคฮยอนกับดีโอก็คงเหนื่อยเพราะต้องวิ่งวุ้นไปออกรายการโทรทัศน์และฝึกซ้อมมากขึ้น
แบคฮยอนนั่งจ้องมองเจสสิก้าในยามหลับ มันเป็นท่าที่ไม่ค่อยสบายนักหรอกสำหรับเขา เพราะหญิงสาวนั่งพิงกำแพง คอพับคออ่อน ท่าจะหลับลึกซะด้วย หนุ่มน้อยยิ้มออกมา จัดการอุ้มร่างเล็กๆไปวางไว้ที่โซฟา จัดท่านอนให้สบายยิ่งขึ้น ทุกการกระทำน่ะอยู่ในสายตา
ดีโอหมด
“ขอพัก5 นาที แต่แค่นั่งจ้องก็เกินแล้วล่ะ” ดีโอพูดแซวเพื่อนอย่างขำๆ
“เอ้า..ก็เดี๋ยวพี่สิก้าคอเคล็ดขึ้นมาทำไง ”
“เออๆ มาซ้อมต่อเถอะ”
“ไม่เข้าใจจริงๆ ซ้อมเต้นไปทำไม ยังไงซะเราก็เน้นร้องอยู่แล้ว” แบคฮยอนบ่นอย่างเพลียๆ ไม่ค่อยเข้าใจในเรื่องนี้ซักเท่าไหน่นัก
“นี่คุณเพื่อนครับ อาทิตย์หน้าเรามีโชว์เต้นครับ จบนะ อย่าบ่น”
และหลังจากซ้อมเต้น แน่นอนล่ะ แบคฮยอนมีหน้าที่แบกคุณผู้จัดการของวงขึ้นหลังตัวเอง ไปยังรถตู้ที่จอดรออยู่ด้านนอก ถึงแม้ว่าคอนโดของพวกเขาและบริษัทจะห่างกันไม่มากนัก แต่ในช่วงเวลาแบบนี้ เมื่อทั้งสองคนเริ่มเป็นที่รู้จักในวงกว้าง ก็คงจะไปไหนมาไหนโดยใช้เท้าเดินไม่ได้แล้วล่ะ
แบคฮยอนจับหัวเล็กๆของเจสสิก้าให้ซบลงบนไหล่ตัวเอง มืออีกข้างก็เลื่อนไปโอบเธอไว้ให้เข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น รอยยิ้มก็ไม่มีทีท่าว่าจะจางหายไปจากใบหน้าเลย
เดินมาถึงห้องพัก ก็รีบพาคนตัวเล็กกว่าไปนอนบนเตียง เปิดแอร์ให้พอเหมาะ เพราะรู้ดีว่าเจสสิก้าขี้ร้อนแค่ไหน
“คุณเซฮุน…” เสียงพึมพำออกมาจากปากสวยเบาๆ แต่ก็ทำให้ร่าสูงที่กำลังจะเดินออกจากห้องชะงักไป หันกลับมาจ้องมองร่างบางที่สลบสไลอยู่บนเตียง ชั่ววูบนึงที่สายตาอันใสซื่อของแบคฮยอนกลับว่างเปล่า เหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเข้าไปใกล้เตียงช้าๆ นั่งลงอยู่ด้านข้าง
“พี่สิก้า…พี่ต้องเป็นของผม ต้องอยู่กับผมนะครับ”
มือหนาลูบใบหน้าเนียนช้าๆ จนมาหยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ก้มลงประทับลงไปอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆผละออกมา
“ผมจะดูแลพี่เอง อย่าเรียกชื่อคนอื่นให้ได้ยินอีกนะ”
080414
แลดูเหมือนจะเข้าสู่ช่วงน่าเบื่อ แต่อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ
รอเซฮุนก่อน
090414
ครึ่งหลังเอาแบคสิกไปก่อนละกันนะทุกคน
เพราะที่เหลือยกไปตอนหน้าหมดแล้วอ่ะ TT
รออัพตอนต่อไปไม่ไหวซะแล้วสิ เจอกันเร็วๆนี้
ไม่นานเกินรอจ้า
ปล. ขอบคุณทุกคนเลยนะคะ รักรีดนะ จุ๊บ><
100414 แก้คำผิด
ความคิดเห็น