คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Brutal : Chapter10 (100%)
Brutal
chapter 10
หลังจากกลับมาจากการไปเที่ยวพักร้อนได้อาทิตย์หนึ่ง เซฮุนก็เพิ่งมารับรู้อะไรบางอย่างเข้า ทำให้ตอนนี้เขาแทบเสียสติเหมือนคนบ้า ข้าวของถูกเขวี้ยงไปกระจัดกระจายทั่วห้องนอนในคอนโดเขาเอง
ก่อนที่ร่างสูงจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ฝ่ามือใหญ่ขยี้ผมตัวเองจนยุ่งไปหมด
“ทำไมๆถึงเป็นอย่างนี้”
“เซฮุน สิก้าฝากมาให้น่ะลูก”
เซฮุนรับซองสีขาวมาจากมือผู้เป็นแม่ เพียแค่เขาเปิดออก ร่างกายก็สั่นไปทั่วร่าง รับความจริงนี้ไม่ได้
ใบลาออกของ เจสสิก้า จอง!!!
“แม่ครับ นี่มันอะไรกัน ทำไมสิก้าถึงลาออก”
“ก็วันสุดท้ายที่เราจะกลับเกาหลี เจสสิก้ามาขอพบแม่ บอกว่าจำเป็นต้องลาออกไปดูแลครอบครัว แต่แม่ว่ามันน่าจะมีเหตุผลมากกว่านั้นน่ะ ลูกเป็นเจ้านายเธอไม่รู้อะไรเลยเหรอ”
เซฮุนนิ่ง ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ในเมื่อตัวต้นเหตุก็คือเขา เพราะเจสสิก้ามักจะขอลาออกบ่อยๆแต่เขาก็ไม่ให้ซักที แต่ว่า…เจสสิก้าก็น่าจะได้เห็นมุมที่เขาเปลี่ยนไปไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงต้องลาออกหนีเขาไปด้วย
“แล้วแม่ก็ยอมเซ็นงั้นเหรอครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ ไม่ให้เซ็นแล้วจะให้ทำยังไง”
เซฮุนลุกขึ้นยืนลูบหน้าตัวเองพยายามตั้งสติ ก่อนจะเดินไปคว้ากุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะ
ระหว่างที่ขับรถไป เซฮุนก็เอาแต่คิดถึงตอนที่ได้ไปเที่ยว ได้ใช้เวลาร่วมกับเธอ มันมีความสุขมากจริงๆ แต่จู่ๆ ก็หนีเขาไปซะอย่างนี้ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ แถมไม่ยอมบอกซักคำ เหอะ!! นี่จะทำให้โมโหใช่ไหม ไม่ชอบลุคผู้ชายแสนดีหรืองไง?
รถยนต์คันสวยหยุดจอดที่บ้านอันคุ้นเคย ก้าวขาลงจากรถ ปีนข้ามรั้วอย่างที่เคยทำ แต่พอเดินไปถึงหน้าบ้านก็เห็นกุญแจล็อกจากข้างนอก
นี่มันอะไรกัน?
“สิก้าๆ ” ลองส่งเสียงเรียกเข้าไป เคาะประตูปึงปัง ไม่สนใจเลยว่ามือตัวเองจะเจ็บแค่ไหน ตอนนี้มีสิ่งเดียวที่เขาคิดคือ ต้องคุยกับเจสสิก้าให้รู้เรื่อง
“พ่อหนุ่ม หนูสิก้าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว” เสียงเรียกจากข้างบ้านทำให้เซฮุนหันไป ก่อนจะเดินเข้าไปหาใกล้ๆ
“แล้วเธอไปไหนครับ”
“เอ่อ..อันนี้ป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน หนูสิก้าไม่ได้บอกอะไรไว้เลย”
“ลูกชายป้าล่ะครับ” เซฮุนถามออกไป อย่างน้อย ไอ้เด็กหนุ่มคนสนิทเจสสิก้าก็น่าจะรู้
“แบคฮยอนน่ะเหรอ รายนั้นก็ไม่บอกอะไรป้าเหมือนกัน”
ตอนนี้โลกของเซฮุนมืดสนิทไปหมด เจสสิก้าไม่ได้อยู่บ้านแล้วเธอไปอยู่ไหน คนที่ใจร้อนอย่างเขาพร้อมจะเป็นบ้าได้ทุกเมื่อ ความร้อนรนทำให้สติที่มีหายหมด จับต้นชนปลายไม่ถูก ได้แต่โวยวายออกมา
เธออยู่ไหน เจสสิก้า?
...............................40%...................................
“พี่อยู่ได้ใช่ไหม?”
“ยิ่งกว่าอยู่ได้อีก ขอบคุณมากนะดีโอ” เจสสิก้าตบบ่าหนุ่มน้อยเพื่อนแบคฮยอนเบาๆ พร้อมส่งรอยยิ้มไปให้
“คราวนี้เราก็อยู่ใกล้กันมากขึ้นแล้วนะ”
คอนโดแห่งนี้เป็นของดีโอเองซึ่งเป็นที่ตั้งใกล้ค่ายเพลงเขาด้วย ดีโอและแบคฮยอนจึงตัดสินใจมาอยู่ที่นี่ซะเลย แบคฮยอนเองก็ไม่ลืมที่ชวนเจสสิก้ามาอยู่ด้วย และไม่น่าเชื่อว่าเธอจะตอบตกลงเร็วเช่นนี้
“พี่ไม่รู้จะขอบคุณพวกนายจริงๆที่พี่มาอยู่ด้วย”
“พี่สิก้า นี่มันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากเลยนะ อย่าคิดมากสิ” แบคฮยอนเดินเข้าไปกอดเธอเอาไว้ ส่วนดีโอก็ยกกระเป๋าเข้าไปไว้ในห้องนอน
“อีกอย่างพี่ก็ลาออกแล้วนะ”
“ดีแล้วล่ะ..” แบคฮยอนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน หลับตาพริ้มกับสัมผัสที่อบอุ่น
“พี่ต้องอยู่กับผมตลอดไปนะครับ”
ใบหน้าหวานของลู่ฮานหันไปตามแรงต่อยของเซฮุน
“อะไรของมึง ต่อยกูทำไม!?” ลู่ฮานสบถออกมา เซฮุนบุกมาหาเขาถึงที่ทำงานแถมไม่พูดอะไรก็ใช้กำลังเลย
“มึงเอาเจสสิก้าไปไว้ที่ไหน”
“เจสสิก้า? มึงหมายความว่ายังไง”
“อย่าทำเป็นไม่รู้ กูบอกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้กูไม่ยกให้” เซฮุนคว้าคอเสื้อลู่ฮานไว้แน่น คนถูกกระทำจึงงงและทำอะไรไม่ถูก
“ปล่อยกูก่อน มีอะไรก็พูดกันดีๆ”
ลู่ฮานใช่สติค่อยๆทำให้เซฮุนใจเย็น ทั้งๆที่รู้ว่าเพื่อนคนนี้มันทำไม่ได้หรอก แล้วยิ่งหน้าขึ้นเลือดแบบนี้ ลู่ฮานก็ไม่ต้องเดาเลยว่าเซฮุนคงจะโกรธมากอยู่แน่ๆ
เซฮุนนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องทำงานของลู่ฮาน สองมือก็กุมหน้าอย่างใช้ความคิด ร่างกายก็สั่นสะท้านดูท่าจะควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตัวเองอยู่ ลู่ฮานจึงยื่นขวดน้ำไปให้เขา
“ดื่มก่อนสิ นายน่ะหัดทำใจเย็นๆบ้าง”
ลู่ฮานทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามเซฮุน มองหน้าเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจ จู่ๆก็บุกมาหาถามว่าเอาเจสสิก้าไปไว้ไหน เป็นใครที่โดนแบบนี้ก็คงตกใจไม่แพ้กันหรอก
“คราวนี้ก็เล่ามา…”
“สิก้าลาออก” เซฮุนพูดเสียงเรียบเฉย สายตาที่ว่างเปล่ามองขวดน้ำในมือ
“ลาออก…”
ด้วยความตกใจของลู่ฮาน ทำให้เขารีบหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องสวยออกมาจากกระเป๋ากางเกง เลื่อนไปที่รายชื่อที่เขาต้องโทรหาตอนนี้
“เปล่าประโยชน์…กูโทรไปยังไม่รับเลย”
“สิก้า คุณอยู่ไหน”
อืม..นะ
เซฮุนเงยหน้ามองเพื่อนรักตัวเองที่กำลังติดต่อกับคนที่เขาอยากคุยที่สุดในตอนนี้ด้วยอารมณ์หงุดหงิด
ที่ผมโทรไปล่ะไม่รับ พอไอลู่โทรไปรีบรับเลยนะ เหอะ!!
เซฮุนอยากเข้าไปแย่งโทรศัพท์มาใจจะขาด แต่ร่างกายก็ดูจะไม่ฟังเขาเลย ได้แต่นั่งอยู่อย่างนี้จนลู่ฮานคุยเสร็จ
“เอ่อ…สิก้าไม่บอกกูว่ะว่าอยู่ไหน”
“มึงโกหกกูใช่ไหม”
“เฮ้ย!! กูพูดจริง”
“โธ่ว้อยยยย”
สุดท้ายเซฮุนก็ไม่รู้อะไรซักอย่างเกี่ยวกับเจสสิก้า
อย่าให้เจอตัวเชียวนะ จะจัดหนักเอาให้ไม่ได้พักเลย
เสียงกระดิ่งดังจากหน้าร้านคอฟฟี่ช็อปเล็กๆยามที่ผลักประตูเข้าไป ลู่ฮานสวมแว่นสีดำกำลังมองหาใครบางคนอยู่ และเขาก็เจอ ใบหน้าหล่อติดไปทางน่ารักยกยิ้มออกมา ตรงดิ่งไปหาคนที่นั่งรอเขาอยู่
“สิก้า…ขอโทษนะที่ผมมาช้า”
“ไม่เห็นช้าเลย ฉันก็เพิ่งมาถึงเมื่อกี๊นี่เอง”
“แล้วคุณลาออกทำไมครับ”
ลู่ฮานถอดแว่นดำออกวางไว้ข้างตัว จ้องมองคนตัวเล็กด้านหน้าอย่างต้องการคำตอบ
แต่ไม่ทันที่เจสสิก้าจะตอบอะไร ลู่ฮานก็พูดขัดซะก่อน
“แต่ก็ดีแล้วล่ะที่ลาออก จะได้ไม่อยู่สองต่อสองกับมันอีก ผมหึง”
“คุณลู่ฮาน!!” ตาเบิกกว้างเพราะได้ยินประโยคสุดท้ายที่เขาพูด เธอและเขายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย แต่ลู่ฮานดันพูดอย่างนี้ แก้มเนียนเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ จนชายหนุ่มยิ้ม
“หึงจริงๆนะ หึงมากด้วย สิก้าครับ คุณน่าจะรู้นะว่าผมคิดยังไงกับคุณ แล้วก็เลิกเรียกคุณลู่ฮานได้แล้ว เรียกลู่ฮานเฉยๆดีกว่านะ”
“แต่ฉันยังไม่พร้อมจริงๆนะคะ”
ลู่ฮานเป็นผู้ชายที่ดี ดีมากจริงๆ ดีจนเธอรู้สึกต่ำต้อยไม่คู่ควรกับเขา เธอเคยตกเป็นของเซฮุนเพื่อนของเขามาก่อน เธอสกปรกเกินไปจริงๆ… จนไม่กล้ารับความรู้สึกดีๆของลู่ฮานได้
“อ่า…แล้วเมื่อไหร่จะพร้อมล่ะ งั้นยังไม่เป็นแฟนก็ได้แต่เรียกลู่ฮานให้ชื่นใจทีนึงสิ”
“ลู่ฮาน…” เอ่ยตามอย่างว่าง่าย รอยยิ้มที่อยู่บนหน้าชายหนุ่มยิ่งกว้างขึ้นจนตาปิด
…….Brutal……
เหงื่อผุดไหลซึมไปทั่วร่างกายเพราะความเหนื่อย สองร่างถลานั่งกับพื้น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนอนแผ่บนพื้นกว้าง หน้าอกเต้นขึ้นอย่างเร็วเป็นผลมาจากการซ้อมเต้นเมื่อครู่ แบคฮยอนและดีโอหอบหายใจออกมา ดวงตาจ้องมองอยู่บนเพดาน ถึงแม้จะมีเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอยู่ แต่ก็ดูเหมือนไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“โอ๊ยยย!! ไม่ไหวแล้วว” ดีโอโวยวายขึ้นมา ใช้มือเช็ดเหงื่อตามใบหน้า ส่วนแบคฮยอนก็นอนนิ่งๆปรับลมหายใจให้เสมอกัน
“เฮ้!! อย่ามาอ่อนหัดนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกนายก็ต้องขึ้นไปเป็นแดนเซอร์ให้รุ่นพี่แล้ว ลุกขึ้นมาเร็ว”
เสียงครูฝึกดังขึ้นเหนือหัวพวกเขา ทำให้ทั้งสองต้องลุกขึ้นมา
“อดทนกันหน่อย ยิ่งถ้าวันไหนที่พวกนายได้เดบิ๊วท์ พวกนายจะได้เหนื่อยกว่านี้แน่”
ครูฝึกพูดใหกำลังใจทั้งสอง แล้วเสียงเพลงก็บรรเลงขึ้นอีกครั้ง เกรงว่าวันนี้แบคฮยอนและดีโอคงได้ตัวช้ำกันแน่ๆ
“กลับมาแล้วคร๊าบบบ” เสียงยานครางเอ่ยมาอย่างพร้อมใจกันของสองคู่หู เรียกให้เจสสิก้าที่นั่งสัปหงกอยู่โซฟารีบเงยหน้าขึ้นมา
แบคฮยอนและดีโอสภาพดูไม่จืดนัก และดูๆแล้ว พวกเขาก็คงจะเหนื่อยและง่วงกันมาก
“พี่สิก้า งือออ ผมไม่ไหวแล้ววว” แบคฮยอนพูดด้วยเสียงอ่อนล้า เดินตรงมาที่ๆเธอนั่งอยู่ แล้วล้มตัวลงนอนหนุนตักเธอ จนเจสสิก้าตกใจจะผลักออก แต่พอเห็นดวงหน้าอันเหนื่อยล้าของหนุ่มน้อย ความคิดที่จะผลักไล่ก็หมดไป
“แล้วนี่กินอะไรกันมาหรือยัง?”
“เรียยบร้อยแล้วครับ…ผมก็ต้องขอตัวไปนอนนะ"
“เดี๋ยวสิดีโอ นี่พวกนายยังไม่อาบน้ำกันเลยนะ เหงื่อโชกขนาดนี้จะนอนได้ยังไง”
ปากก็พร่ำพูดไป สองมือเล็กก็ตบหน้าแบคฮยอนเบาๆเพื่อให้รู้สึกตัว
“ไม่อาบไม่ได้เหรอ เหนื่อยอ่ะ” หนุ่มน้อยที่กำลังก้าวขาเข้าห้องนอนหันมาส่งสายตาให้เธอ แต่เจสสิก้าก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ได้ๆ แบคฮยอน!! นายด้วยนะ”
เจสสิก้าออกแรงดันคนที่นอนหนุนตักลุกขึ้นจนตัวตั้งตรง แต่ดวงตาก็ยังคงปิดสนิท มีแต่ปากที่ขยับ
“ไม่เอา ไม่อาบ เหนื่อย”
“อย่ามาดื้อนะ ไปอาบเดี๋ยวนี้ ทั้งสองคนเลย”
“ก้ได้ครับ..”
สองหนุ่มพยักหน้าหงึกหงักทำตามคำบอก ดีโอน่ะเข้าไปเตรียมหาผ้าขนหนูแล้ว แต่อีกคนน่ะกลับนั่งอยู่ที่เดิม
“ลุกไม่ขึ้น” แบคฮยอนทำเสียงงอแงเหมือนเด็กน้อย เจสสิก้าจึงต้องดึงแขนเขาขึ้น แต่แบคฮยอนก็ไม่ให้ความร่วมมืออะไรเลย จนเริ่มเห็นสีหน้าที่จะงอนเขานั่นแหละ แบคฮยอนเลยรีบลุกทันที
“ยอมแล้วๆ”
ทางด้านเซฮุนที่วันนี้เขาอารมณ์เสียที่หาใครบางคนไม่เจอ วันนี้ทั้งวันที่บริษัท ก็เลยทำให้ใครไม่กล้าเข้าใกล้นัก กำลังขับรถไปอย่างไร้จุดหมาย แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นก็ทำให้ได้สติ ยกขึ้นมาดูหน้าจอ ก่อนจะวางไปเช่นเดิม เสียงของมันจึงดังขึ้นอยู่หลายรอบ จนเซฮุนต้องกดรับอย่างช่วยไม่ได้
“ครับแม่…” เอ่ยออกไปอารมอย่างณ์เสีย และยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่เมื่อรู้ว่าทางปลายสายต้องการอะไร
เซฮุนนั่งลงบนโซฟาพร้อมทำสีหน้าเบื่อหน่าย เขาไม่อยากจะมาเลย แต่ก็ไม่อยากจะขัดคุณแม่หรอกนะ เพราะเวลาโกรธ ไอที่ว่าลูกชายน่ากลัวแล้ว คนเป็นแม่ยิ่งน่ากลัวกว่าเป็นสิบเท่า เผลอๆอาจจะลดตำแหน่งเขา ตัดใบเครดิต ริบทุกอย่างเลยก็ได้
“ทำหน้าให้สดชื่นหน่อยสิ หนูยุนอุตส่าห์มาหา”
“แล้วใครบอกให้มา…”
“เซฮุน!!” ผู้เป็นแม่พูดเสียงเรียบ เซฮุนจึงถอนหายใจออกมา
“อืมๆ ก็ได้ คุณมีอะไรล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ยุนก็แค่คิดว่าเราน่าจะไปทานข้าวหรือไปเที่ยวกันบ้างนะ”
“ผมไม่ว่าง” ตอบออกมาหน้าตาเฉยโดยไม่รักษาน้ำใจของหญิงสาวซักนิด เลยโดนคุณแม่หยิกเข้าที่เอวจนต้องสะดุ้ง
“ไม่เป็นไรค่ะ ยุนเข้าใจเพราะงานคงเยอะ อีกอย่างยุนเพิ่งรู้ว่าเลขาฮุนลาออก”
“อืม..รู้ก็ดีแล้วล่ะ แม่ๆ ผมเจ็บๆ พอเลย” เซฮุนยกมือโบกไปมาเมื่อเห็นคนเป็นแม่เตรียมหยิกอีกรอบ พร้อมเขยิบตัวถอยห่างให้ไกลที่สุด
“เฮ้อ..อย่างนี้ฮุนก็ต้องหาเลขาคนใหม่สิคะ คุณแม่ ให้ยุนไปเป็นเลขาฮุนก็ได้นะคะ”
งานนี้มีเงิบ เซฮุนอ้าปากพะงาบๆ ให้ยุนอามาเป็นเลขาเนี่ยนะ ไปกันใหญ่แล้ว มองหน้าแม่ตัวเองก็ดูเหมือนจะใช้ความคิดอยู่
“แม่ว่าไม่เหมาะนะหนูยุน มันงานหนักเปล่าๆ อีกอย่างเดี๋ยวโดนคุณนายอิม แม่ของหนูบ่นแย่เลยว่าใช้งานหนัก”
เซฮุนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก รู้สึกอยากจะขอบคุณแม่เหลือเกินที่คราวนี้ปฏิเสธเป็นกับเขาบ้าง ความคิดเยี่ยมมากครับ
แล้วเจออย่างนี้ยุนอาจะทำอะไรได้ล่ะ ได้แต่ก้มหน้ารับคำตอบทั้งๆที่ในใจแทบจะแดดิ้นตาย
อุตส่าห์บากหน้ามาถึงนี้เพื่อจะได้มาเป็นเลขา แต่ถูกปฏิเสธ หน้าแตกเป็นเสี่ยงๆจนเก็บมาต่อไม่ได้แล้ว
และอีกอย่างนะ คิดว่าเซฮุนจะยอมเหรอ ตำแหน่งนี้น่ะเขามีให้เจสสิก้า จองคนเดียวทั้งนั้น
300314
เค้าหายไปนานรึเปล่า? ยอมรับผิดทุกประการTT
310314
ไม่อยากปล่อยให้รอนาน
เลยรีบมาอัพให้ครบ หลายคนทายถูกกันเยอะเลยว่าสิก้าไปไหน555
แต่ฮุนจะหาเจอไหม ก็ติดตามกันต่อนะ
ความคิดเห็น