คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Brutal : Chapter9 (100%)
Brutal
chapter 9
มาเที่ยวเกาะทั้งที จะไม่มาเล่นน้ำก็คงจะเป็นไปไม่ได้ ร่างสูงสมส่วนของเซฮุนกระโจนลงไปในน้ำทะเลใสสะอาด ดำผุดดำว่ายอยู่อย่างนั้น ก่อนจะโผล่พ้นผิวน้ำขึ้น มือหนาลูบเอาหยาดน้ำออกจากใบหน้าหล่อ ตามด้วยสะบัดผมสองสามที แค่นี้เหล่าพนักงานหญิงที่นั่งอยู่บนชายฝั่งก็เก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ เผลอกริ๊ดออกมาอย่างช่วยไม่ได้
เซฮุนเดินขึ้นจากน้ำทะเล ไปหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงชาดหาด ถือวิสาสะนั่งข้างซะเลย จนเจสสิก้าต้องขยับหนี
“ไปเล่นน้ำกันนะ”
“ไม่ล่ะค่ะ” เจสสิก้าตอบปฏิเสธ แต่มีหรือคนเอาแต่ใจอย่างเซฮุนจะยอม
“ไปเถอะ นู้น ไอ้ลู่ของคุณก็เล่นด้วย”
เซฮุนจำเป็นต้องอ้างชื่ออีกคนขึ้นมา ทั้งๆที่รู้สึกหงุดหงิดเหลือเกิน แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ในเมื่อเจสสิก้าเชื่อใจลู่ฮานซะขนาดนั้น
สุดท้ายเจสสิก้าก็ต้องลงมาเล่นน้ำเพราะแรงฉุดของใครบางคน
นิสัยเอาแต่ใจ ยังไงก็เปลี่ยนไม่ได้สินะ
“สิก้า…”
ลู่ฮานลุยน้ำเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงที่ตื้นๆ โดยมีเซฮุนจับมือไว้อยู่
“กริ๊ดดดดดดด!!”
เสียงหวีดร้องของเจสสิก้าดังขึ้นเมื่อเซฮุนอุ้มยกจนตัวเธอลอย เดินดุ่มๆลงน้ำที่เพิ่มระดับลึกเรื่อยๆ โดยมีลู่ฮานเดินตาม
“ไอ้ฮุน ปล่อยสิก้าเดี๋ยวนี้”
ตู้ม!!
ร่างเล็กๆของเจสสิก้าถูกปล่อยลงจนน้ำทะเลตีเป็นวงกว้าง เซฮุนก็แค่อยากแกล้ง อยากเห็นเธอเล่นสนุกไม่มานั่งหงอยเท่านั้นเอง
“อะแค่กๆๆ” เจสสิก้าสำลักน้ำออกมา ตอนนี้น้ำทะเลท่วมมาจนถึงคอแล้ว ลู่ฮานจึงค่อยๆจับจูงมือเธอขึ้น
“ไหวไหมครับ…” น้ำเสียงที่เป็นห่วง พร้อมเอื้อมมือไปลูบเอาน้ำออกมาจากใบหน้า ทำเอาเซฮุนเบะปากชักสีหน้าไม่พอใจ
เป็นห่วงกันจริง
เจสสิก้าส่ายหน้าส่งสัญญาณว่าเธอโอเค แล้วหันมองผู้บริหารหนุ่มอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะผลักร่างสูงอย่างแรง เซฮุนที่ยังไม่ทันตั้งตัวจึงหงายหลังล้มลงไป
“กล้าดียังไงถึงมาผลักฮุน เขาเป็นเจ้านายเธอนะ” เสียงร้องของยุนอาที่มาจากไหนก็ไม่รู้ รู้อีกทีก็มาหยุดยืนอยู่ข้างเซฮุนเรียบร้อย
“ยังนิ่งอีก ขอโทษฮุนสิ”
ยุนอาประคองเซฮุนขึ้นมา แต่คนที่โดนประคองกลับสะบัดหนี ทำหน้าอย่างเอือมระอา
“สิก้าไม่ได้ผิดซักหน่อย เล่นน้ำทะเลทั้งที มันก็ต้องมีผลักกันบ้างแหละ”
“นี่ฮุนใจดีกับเลขาเกินไปรึเปล่า?”
“แล้วคุณ…ไม่เข้าใจเรื่องที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้เหรอ?”
เจออย่างนี้เข้าไป ถึงกับเงิบ ยุนอากัดปากตัวเองแน่น สองมือกำปั้นเข้าหากันจนเส้นเลือดปูน หวนนึกถึงประโยคที่เซฮุนเคยบอก
“เหอะ!! ทำยังกับว่าคุณเป็นอะไรกับผมงั้นแหละ คุณไม่มีสิทธิ์มาตะโกนป่าวๆใส่หน้าผม และไม่มีสิทธิ์มาแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของผมด้วย เรื่องหมั้นน่ะมันยังไม่เกิดขึ้น และจะไม่มีทางเกิดด้วย รู้ไว้ด้วยนะครับ คุณอิม ยุนอา”
และใครว่ายุนอาไม่เข้าใจล่ะ เธอเข้าใจดีต่างหาก แต่เรื่องแบบนี้มันยอมกันได้ซะที่ไหน โอ เซฮุน เป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมขนาดนี้ ใครปล่อยไปก็โง่เต็มทน
ยังไง เรื่องการหมั้นก็จะต้องเกิดขึ้น และโอ เซฮุนต้องเป็นของเธอ ที่สำคัญมีประธานโอถือท้ายไว้ แถมยังหลงเอ็นดูเธอจนหัวปรักหัวปรำ เซฮุนไม่มีทางหนีไปไหนรอด
……………….….50%..............................
และก็เป็นไปอย่างที่ยุนอาคิด….
“ฮึกๆ ฮือๆ คุณแม่ ฮุนไม่รู้โกรธยุนเรื่องอะไร เขาเอาแต่ด่ายุน ทั้งๆยุนไม่ได้ทำอะไรผิดเลย” ใบหน้าสวยซุกลงที่ตักประธานโอ บีบน้ำตาเสแสร้งร้องไห้สุดชีวิต จนเซฮุนเดือดร้อน ต้องมานั่งเป็นพระอิฐพระปูนนิ่งเฉยไร้อารมณ์อยู่ตรงนี้
“เซฮุน!! ไปด่าอะไรหนูยุนล่ะ ขอโทษเดี๋ยวนี้เลยนะ ส่วนหนูยุน ต้องเข้าใจหน่อยนะจ๊ะ เซฮุนก็ชอบเป็นแบบนี้ ปากร้ายเอาแต่ใจ แต่เขารักจริงนะ”
รักจริง!? เหอะ เซฮุนอยากจะบ้าตาย แค่มองหน้าก็ไม่อยากจะมองแล้ว
“ขอโทษ พอใจยัง ถ้าพอใจแล้ว ขอตัว….” เซฮุนหันไปพูดกับยุนอา ก้มลาแม่ตัวเองแล้วรีบเดินออกไป
คอนเสิร์ตขนาดย่อมที่ถูกจัดบนชายหาดกว้าง เพื่อเป็นสถานที่ปลดปล่อยความเครียดให้แก่พนักงาน เสียงดนตรีครึกโครมเป็นจังหวะชวนน่าสนุก ลู่ฮาน ชานยอลก็ดูจะเมามันส์จนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง เว้นก็แต่เซฮุน ที่เพิ่งถูกแม่ตัวเองเรียกพบไปนั่งดูการแสดงอันสมจริงของยุนอา ทำให้เขาไม่มีอารมณ์ร่วมเท่าไหร่นัก บวกกับร่างกายที่ออกแรงไปในวันนี้ เซฮุนจึงขอกลับบังกะโลก่อน
ร่างสูงล้มตัวลงกับเตียง เปลือกตากำลังจะปิด สมองก็นึกคิดอะไรได้มาอย่าง
เจสสิก้าอยู่ไหน?
เขาลืมเธอไปได้อย่างไร เซฮุนผุดลุกนั่งขึ้นบนเตียง มองไปรอบๆห้องก็ไม่เห็นวี่แวว เดินหาจนทั่วก็ไม่เห็น กระเป๋าเสื้อผ้าก็อยู่ และเจ้าตัวก็ไม่ได้อยู่ในคอนเสิร์ตด้วย
จ๋อมๆ
เสียงวัตถุกระทบน้ำดังมาจากระเบียง ไม่รอช้า เซฮุนรีบตรงดิ่งไปทันที ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
เจสสิก้าที่อยู่ในชุดนอนสีชมพูน่ารัก(เหมือนเด็กอนุบาล)นั่งอยู่บนบันได สองเท้าเล็กๆแกว่งน้ำไปมา
“ไม่หนาวเหรอ หืม…”
บันไดก็แคบๆ แต่คนตัวโตก็ยังพยายามลงมานั่งเบียดเธอจนแทบจะตก ยังดีที่เซฮุนรวบเอวไว้ทัน
“มานั่งเล่นน้ำอะไรตอนนี้ ตอนบ่ายเล่นไปยังไม่พออีก?”
เสียงดุที่แฝงไปดวยความเป็นห่วงถูกเอ่ยมาจากปากของเซฮุน
“แค่เอาเท้าจุ่มเฉยๆ ไม่ได้ลงเล่นซักหน่อย”
“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ”
เจสสิก้าอยากตะโกนถามใส่หน้าคนที่เอาแต่ยิ้มเหลือเกิน ว่า มันเหมือนกันตรงไหน แต่เอ๊ะ…เดี๋ยวนะ เซฮุนยิ้ม?
ร่างบางจ้องมองรอยยิ้มอย่างไม่วางตา จนเซฮุนขมวดคิ้ว โบกมือกลางอากาศผ่านหน้าไปมา แต่เจสสิก้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดมอง เซฮุนจึงเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
“สิก้า…”
“คะ?” เอ่ยออกมาอย่างตกใจ เมื่อพบดวงตาสีนิลที่จ้องเธออยู่แถมยังใกล้กันมาก
“มีอะไรติดหน้าผมรึเปล่า”
“เปล่าค่ะ” เจสสิก้าส่ายหน้าไปมาเหมือนเด็กน้อยที่โดนจับผิด
“ไม่มี แต่จ้องหน้าผมไม่กระพริบตาเชียวนะ” เซฮุนระบายยิ้มออกมาอีกครั้ง จนดวงตาเล็กหยี ทำให้คนมองเผลอยิ้มไปด้วย
เซฮุนจะรู้ตัวเองบ้างรึเปล่าว่าเวลาเขายิ้ม โลกมันช่างสดใสมากทีเดียว ดีกว่าต้องทำหน้าบึ้งเป็นยักษ์เป็นมารเป็นไหนๆ
อยากให้เขายิ้มบ่อยๆจัง…
“สวยจังเนอะ”
เสียงของเซฮุนพูดขึ้น ทำเอาเจสสิก้าเพิ่งจะรู้ตัว่าเขาถอยห่างออกจากตัวเธอแล้ว ดวงตาสีนิลของเขาจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ผมชอบดูดาวนะ ตอนเด็กๆ ผมดูบ่อยมากๆเลยล่ะ ถึงขั้นตื๊อให้คุณพ่อคุณแม่ซื้อกล้องดูดาวมาให้เลย ฮ่าๆ”
“แล้วผมก็มักจะสอบดาราศาสตร์ได้เต็มประจำด้วย เก่งใช่ไหมละ”
เซฮุนยังไม่หยุดยิ้ม ท่าทีตอนนี้เขาเหมือนเด็กตัวน้อยๆที่ได้ของเล่นชิ้นโปรด ตื่นตาตื่นใจกลับสิ่งที่ตัวเองชอบ
“อ๊ะ!!”
เจสสิก้าถูกผู้บริหารหนุ่มอุ้มแล้วยกมาวางตักไว้ตัวเอง แขนแกร่งกอดรอบเอวไว้แน่น คางเกยไหล่บาง คนที่ถูกกอดจึงนั่งตัวเกร็งทำอะไรไม่ถูก
“ขออยู่อย่างนี้ซักพักนะ”
เซฮุนหลับตาพริ้ม เอียงแก้มอิงแอบแก้มเนียนของร่างบาง ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปอย่างช้าๆ
เจสสิก้าเองก็อดที่จะเคลิ้มกับอ้อมกอดอันอบอุ่นนี้ไม่ได้ มันอบอุ่นจนน่าใจหาย ลมหายใจที่เป่ารดรินลำคอ วงแขนที่กระชับแน่นขึ้น หัวใจดวงน้อยของเจสสิก้าก็เริ่มจะเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่เธอไม่ได้เป็นคนเดียวหรอก คนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังก็เต้นแรงไม่แพ้กัน เผลอๆอาจแรงกว่าเธอก็เป็นได้
“ฮัดชิ้ว!!”
เสียงจามของเซฮุนดังออกมา คนตัวเล็กที่อยู่บนตักจึงเอี้ยวตัวไปมอง ก็แหงล่ะ…มานั่งตากลมอย่างนี้ จะไม่สบายเอาได้นะ ถึงแม้ร่างกายของเซฮุนจะดูแข็งแรง แต่เขาก็เป็นพวกลูกคุณหนูที่เปราะบางอยู่ดี
“เข้าข้างในเถอะค่ะ เดี๋ยวไม่สบาย”
“หือ…ผมออกจะแข็งแรง ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่…”
“โอเค เข้าก็เข้า”
เซฮุนเห็นดวงตาที่ส่งมาอย่างออดอ้อน จะให้เขาทนได้อย่างไรเล่า ใบหน้าสวยที่เอี้ยวมามองเขา มันทำให้ใกล้เกินไป จมูกโด่งได้รูปจึงกดลงไปบนแก้มนุ่มแรงๆ ก่อนจะผละออกมากแล้วอุ้มขึ้นในท่าเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาว พาเข้าไปข้างใน วางลงเตียงอย่างแผ่วเบา
“คุณเซฮุน!!”
ร้องออกมาเสียงหลงเมื่อคนตัวโตทาบทับตัวเธอลง มือใหญ่ประสานกับมือเล็กไว้เหนือหัว สายตาเจ้าเล่ห์วิบวับจดจ้องไปทุกส่วนของร่างกาย
“จูบผมหน่อยสิ แล้วจะไม่ทำอะไรเลย”
เจสสิก้าอ้าปากค้างกับคำพูดแกมขอร้องเขา ให้เธอจูบเซฮุนเนี่ยนะ…
“นับ1ถึง3 ไม่งั้นคืนนี้คุณไม่รอด”
“1” เริ่มนับ1 เจสสิก้าก็รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะมือของเขาปล่อยออกจากมือเธอแล้วเลื่อนมาวางไว้บนขาเรียวลูบไล้วนเบาๆ
“2” มือหนาเคลื่อนตำแหน่งขึ้นไปเรื่อยๆ หยุดที่อกอุ่มภายใต้ชุดนอน นวดเฟ้นเบามือ คนใต้ร่างที่โดนบีบคั้น กลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด
จะทำอะไรเธอก็เสียเปรียบหมด
แต่แค่จูบก็ยังดีกว่าให้เขาทำอย่างอื่นไม่ใช่เหรอ?
เจสสิก้าจับใบหน้าของเซฮุนให้ลดต่ำลงมา ก่อนจะจูบที่ริมฝีปากหนาเบาๆ เซฮุนที่ยังไม่ทันตั้งตัว จึงตกใจนิดๆ ไม่คิดว่าเธอจะทำตามขอของเขา
แต่แค่จูบมันจะพอจริงๆเหรอ
มือหนาจับท้ายทอยเธอเงยขึ้น จากแค่จูบเบาๆก็กลายเป็นว่าเซฮุนพยายามสอดแทรกลิ้นหนาเข้าไปภายใน และเขาก็ทำสำเร็จทุกครั้ง ลิ้นกวาดต้อนทุกมุมแห่งความหวาน ฟันซี่คมเลาะเล็มริมฝีปากล่าง ขบเม้มอย่างหมั่นเขี้ยว เจสสิก้าพยายามผลักใบหน้าให้ออกห่างแต่ก็ถูกรวบข้อมือไว้ จนขยับไปไหนไม่ได้ จึงได้แต่ปล่อยให้เซฮุนทำตามอำเภอใจ
อ่า… ชักอยากได้มากกว่านี้ แต่ก็ต้องระงับอารมรณ์ไว้ ค่อยๆถอยห่างเรือนร่างน่าหลงใหล แต่มันก็ยังใกล้อยู่ดี เพราะมือที่ค้ำยันบนเตียงคร่อมคนใต้ร่างเอาไว้ เจสสิก้าที่เหมือนถูกฉุดสติไปเรียบร้อยปรือตามองเขา จนเซฮุนแทบทนไม่ไหว ต้องสะบัดหน้าเอาความคิดบ้าๆออก
“เฮ้อ…”
ถอนหายใจออกมา ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างเจสสิก้า รวบตัวเธอมากอดไว้แน่น ที่เค้าท้าให้เธอจูบน่ะ เพราะคิดว่าเจสสิก้าจะไม่กล้าทำ แล้วเขาก็จะได้ครอบครองเธออีกครั้ง แต่เพราะเจสสิก้ากลับรับคำท้าเขาน่ะสิ เซฮุนจึงต้องรักษาสัญญา ว่าจะไม่ทำอย่างอื่น
“คุณเซฮุน!! จะมานอนอย่างนี้ไม่ได้นะ”
“ทำไมล่ะ แค่นอนกอดเฉยๆเอง” เซฮุนก้มมองดวงตาใสแป๋วที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“ฉันกลัวคุณลู่ฮานมาเห็น…” พึมพำเสียงเบาราวกระซิบ แต่มีหรือเซฮุนจะไม่ได้ยิน
“ก็เห็นไปสิ…”
เจสสิก้าเตรียมจะเถียงเขา แต่นิ้วเรียวของเซฮุนก็ทาบทับลงกลีบปากบางเธอไว้ก่อน
“ไม่เอาไม่พูดแล้ว นอนเถอะ แต่ถ้าพูดชื่อมันอีกครั้งเดียว รับรองว่าคุณจะได้เรียกชื่อผมทั้งคืนแทนชื่อมันแน่ๆ”
คำขู่ที่มักจะเป็นจริงเสมอเมื่อเจสสิก้าไม่ทำตามคำสั่ง ร่างบางจึงก้มหน้าลงซุกอกของผู้บริหารหนุ่มพยายามข่มตาให้หลับลง
“ฝันดีครับ”
“อือ…”
ก็อาจดูแปลกใจเล็กน้อยที่เซฮุนไม่ได้รุนแรงหรือก้าวก่ายเธอมากนะ เจสสิก้าได้แต่ภาวนาขอให้เขาเป็นอย่างนี้ไปตลอด แต่ว่า…ถึงแม้เขาจะดีมากแค่ไหน เธอก็ต้องหาทางลาออกอยู่ดี
110314
เรียกน้ำย่อยเบาๆ แล้วเจอกันเต็มๆจ้า
140314
จัดไป ครบ100% ฉลองวันไวท์เดย์(เกี่ยว)555
เชื่อว่าทุกคนคงปิดเทอมแล้ว ถ้าเป็นไปได้เดี๋ยวจะมาอัพบ่อยๆนะ
ความคิดเห็น