แฮรี่ กับ คนบ้า

เนื้อเรื่อง

แฮรี่ขยับตัวไปมาบนที่นอน เขารู้สึกไม่สบายนักที่ต้องกลับมาอยู่บ้านที่เคยเป็นของลุงและป้า มันไม่มีทางเลือกนี่ มันจะมีอะไรดีไปกว่านี้ได้ล่ะ แฮรี่คิด บ้านหลังนี้เป็นสถานที่เดียวที่เหลืออยู่  ที่เขาสามารถมาพักได้
แฮรี่รู้ดี สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เป็นสิ่งผิดพลาดที่เขาก่อขึ้นเอง  การตายของครอบครัวเวอนอน  ความลับของภาคี
ความเชื่อใจในตัวแฮรี่ ดูเหมือนทุกอย่างพังทลายไปต่อหน้าต่อตา
                          “  เธอมีทางเลือกที่ดีกว่านี้งั้นเหรอ ” เสียงแหลมๆดังมาจากความมืดตรงหน้า พร้อมกลิ่นเหม็นเน่า
                           “   แน่นอน มีทางที่ดีกว่านี้แน่” แฮรี่ได้ยินเสียงตัวเองตอบกลับไป ในความทรงจำ
เขาจำการสนทนาระหว่างเขากับเจ้าแห่งความมืดได้อย่างแม่นยำ ในคืนวันฝนตก หลังการต่อสู้ที่ยาวนาน
                          “  คิดดูให้ดี ครอบครัวของเธอตายหมดแล้ว ลุงป้าของแก ที่แกฆ่าเองกับมือล่ะ”
                            ภาพอันน่ากลัวปรากฏมาในสมอง ภาพลุงเวอนอนตัวอ้วนล้ำ คุกเข่าอ้อนวอนขอชีวิตด้วยตัวสั่นเทา ตรงหน้าแฮรี่ มีป้า   ที่ส่งเสียงครางในลำคอตลอดเวลากอดขาสั่น พร่ำบอกบุญคุณที่เคยช่วยแฮรี่ไว้ ตั้งแต่เด็ก
แต่แฮรี่ไม่สนใจ เขาชี้ไม้กายสิทธไปที่หน้าลุง ท่องคาถาอย่างเลือดเย็น แล้ว แสงสีเขียวพรุ่งตรงเข้าหน้าลุงเวอร์นอน อย่างจัง   ร่างอันใหญ่เทอะทะหงายหลัง อ้าปากค้าง ตาทั้งสองข้างเบิกโพรง สีหน้าหวาดกลัวสุดขีด  2-3 วินาทีก่อนสิ้นลม เขาหันไม้กายสิทมาที่ป้า ผู้ซึ่งสติไม่สมประกอบแล้ว  รอยยิ้มเลือดเย็นปรากฏมาชั่วขณะหนึ่งบนหน้าแฮรี่ แฮรี่ไม่ใช้คาถาทั่วไป เขาจ้องมองไปที่ป้า และเริ่มการบังคับจิต   ป้าของเขาลุกขึ้นยืนช้าๆ แต่ใบหน้ายังร้องไห้ฟูมฟาย  ร่างนั้นตรงไปยังท้ายครัว   มือเรียวยาวอันสั่นเทา จับมีดแล่เนื้อขึ้นมา  ทำท่าจะกรีดลงบนข้อมือตนเอง แต่แล้วก็หยุดชะงัก มีดนั้นล่วงลงกับพื้น แฮรี่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  เขาถอนการสะกดจิต แต่ยังคงจ้องดูสีหน้าที่หวาดกลัวความตายของป้าไม้ละสายตา ป้าร้องไห้ไม่หยุด เริ่มส่งเสียงหยาบคายด่าทอแฮรี่   แล้วแฮรี่ก็หายตัวจากมา เสกคาถาง่ายๆให้ดัดลี่ย์สิ้นลม กลางถนน ต่อหน้าเพื่อนๆ
                               “ ฉันไม่ได้ทำ แกบังคับจิตใจฉัน”  แฮรี่เถียง
                                “  เปล่า ข้าไม่ได้บังคับจิตใจ สะกดจิต แกเลย ฉันแค่ดึงความต้องการของแกออกมาให้เด่นชัด”
                                   “ โกหก “  แฮรี่ตะโกน พยายามไม่ไห้เสียงสั่นมากไปกว่านี้
                                   “ ความลับของภาคีล่ะ “ เสียงแหลมนั้นยังไม่เลิก
                                    “ อุบัติเหตุ”  แฮรี่พยายามเถียงแม้รู้ดีว่า มันเป็นความผิดของเขา
                                     “ หลับตาซะ เด็กดี “ เสียงๆหนึ่งดังขึ้น แฮรี่แน่ใจได้ทันที แม้ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินเลยก็ตาม                              “  แม่ “ แฮรี่ตะโกน เขารู้สึกตัวได้เพียงเท่านั้น  2 วินาทีต่อมาแฮรี่ก็หมดสติ
สิ่งที่เขารู้ต่อมาคือ เขาถูกครอบงำ ให้ทำอะไรมากมายตามวอเดอมาสั่ง รวมทั้งการบอกความลับภาคี นั้นทำให้เขาถูกสั่งให้ยกเลิกภารกิจทั้งหมด และจับส่งมานอนพักที่บ้านแห่งนี้ แฮรี่นึกสงสัย ก่อนที่เขาจะหมดสติและถูกครอบงำจิตใจ ทำไมเขาถึงได้ยินเสียงแม่  แฮรี่คิดวนไปวนมาจนผลอยหลับไปในที่สุด
                                    “ แฮรี่ !!! แฮรี่ !!! ” เสียงคุ้นหูที่เขาไม่ได้ยินมานาน ดังจากชั้นบนมาปลุกเขา
                                    ตึงง!  ตึง !!!   บันไดถูกกระแทกด้วยอะไรบางอย่าง เหมือนเมื่อ 7 ปีก่อน
                                    “ ไม่นะ “ แฮรี่มองรอบตัว เขาอยู่ในห้องใต้บันได  เตียงนอนเก่าๆ  กับเสื้อหลวมๆ ตัวเก่าของดัดลี่ย์  แว่นตาที่โต๊ะ ขาหักและร้าว
                                  “ ตื่น แฮรี่ อาหารเช้า “ เสียงลุงเวอนอนดังจากในครัว
   แฮรี่ไม่อยากจะเชื่อหู ลุงเวอนอนตายไปแล้วไม่ใช่หรือ เขาฆ่าเองกับมือ ทำไมเหตุการณ์ทั้งหมดช่างเหมือนกับ 7
ปีก่อนหน้านี้   แฮรี่ออกมาจากห้อง เขาพบว่าลุงและ ป้า ของเขายังไม่ตาย รวมทั้งดัดลีย์ด้วย และทุกคนกำลังใช้ชีวิตเป็นปกติ
                               “ ออกมาแล้วเหรอ “ ลุงทักเขา โดยไม่ละสายตาจากหนังสือพิมพ์
         แฮรี่สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง    หนังสือพิมพ์เป็นฉบับบวันที่ 16 พศจิกายน 1998 แต่ที่เขาอยู่ มันปี 2005
                              “ ทำไมลุงยังไม่ตายล่ะครับ “ แฮรี่อดถามไม่ได้ รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องตลกที่เฟร็ดกับจอร์จ ดึงความทรงจำของเขามาเล่นตลก งั้นการตั้งคำถามยากๆ ที่ไม่คาดไม่ถึง อาจทำให้เรื่องพวกนี้หยุดได้
                               “ แก แช่งให้ฉันตายเรอะ” การโต้ตอบของลุงเวอนอน ผิดคาด  งั้นนี่คงไม่ใช้ความทรงจำ
                               “ ลุง อีก 7 ปีลุงก็จะตายด้วยมือผม” แฮรี่พูดออกไปด้วยความมึนงง และเกรี้ยงกราด
                                 “อย่างแก อีก 100 ปีก็ทำไรฉันไม่ได้”    ลุงคำรามตอบ
                                “ ได้ ผมจะทำให้ดู “  แฮรี่รู้สึกว่าหน้าเขาร้อนผ่าว สารอะรินลีนกำลังหลั่ง เขาเดินกระแทกเท้า ไปที่ห้องใต้บันได  รื้อของกระจุยกระจายเพื่อหา ไม้กายสิท ความต้องการเดียวของแฮรี่คือฆ่าลุงเวอนอนซะ
วอเดอมอพูดถูก เขาไม่ได้โนสะกดจิต แค่กระตุ้นนิดหน่อย
                             “ หาอะไร” ดัดลีย์คำรามมาจากด้านหลัง “ ไอ้นี่ ใช่ไม๊ “ ดัดลี่ย์บอกพร้อมชูไม้กายสิทให้แฮรี่ดู
                            “เอามานี่นะ “ แฮรี่ตะโกน พร้อมกับพุ่งตัวคว้ามันไว้  ดัดลีย์และแฮรี่ล้มลงพื้นทั่งคู่   แฮรี่ปล่อยหมัดไปที่หน้า  มันทำให้ดัดลีย์โกระจัด และหันมารัวหมัดใส่แฮรี่แทน
                                “ นี่ แฮรี่ แกจะฆ่าลูกฉันเพียงไอ้ ถุงเท้าเนี่ยนะ” ป้าตะโกน
                        แฮรี่มองวัตถุในมือดัดลีย์อีกที มันไม่ใช้ไม้กายสิท แต่เป็นแค่ถุงเท้าเก่าๆ  นี่เขาคลั่งขนาดเห็นถุงเท้าเป็นไม้กายสิทแล้วหรือ             นี่เกิดอะไรขึ้นกับแฮรี่
                                \" ไม่มมมมมมมมมมมมมมมมม \" แฮรี่ตะโกน อย่างบ้าคลั่ง  ตอนนี้อะไรก็ห้ามเขาไม่ได้







    ณ  โรงพยาบาล บำบัดทางจิต
      
         \" ผมไม่ได้บ้า นะ  เรื่องเวทมนมีจริง  \"  แฮรี่ตะโกนผ่านห้องผู้ป่วยทางจิต

         \" น่าสงสารนะครับ ยัง 13 อยู่เลย ไม่น่าจะท ร้ายร่างกายลุงตัวเองได้ \"
แพทย์ประจำห้องเอ่ยกับนางพยาบาลคนหนึ่ง







    อ่านแล้วช่วย คอมเมนท์หน่อยน้านนน