รักของคนโง่

เนื้อเรื่อง

       ผู้คนมากมายยัดเยียดเบียดตัวตามซอกมุมของถนนสายหลักในเมือง
  พื้นถนนเปียกเฉะ    เสียงดนตรีดังสับสนปนเปกันไป  ตามเส้นทาง
 เสียงหัวเราะ  เสียงพูดคุยดังข่มกันไปมา ท่ามกลางเสียงสาดน้ำ และเสียงเครื่องยน
          ชั้นนั่งมองเหตูการณ้เหล่านี้ดำเนินไป   แอลกอฮอล์ละมั้งที่ทำให้ชั้นหมดสนุก
 คงเพราะชั้นดื่มมากเกินไป  จากสนุกสุดเหวี่ยง เปลี่ยนเปนโมต นางเอกมิวสิค
  ไม่รุทำไม น้ำตามนุษย์มันถึงไหลออกมาได้ง่ายดาย   มนุษย์เข้าใจยากจิงๆ
 
               รึเพราะฤทธิ์ แอลกอฮอล์อีก ที่ทำให้ชั้นคิดถึงเทอ  คิดถึง
 ส งกานปีก่อนๆ ที่เรายังเล่นด้วยกัน  สนุกด้วยกัน เทอยิ้ม ชั้นหัวเราะ
 เราอยู่ด้วยกัน สนุกไปกับมัน  ไม่มีอะรัยมาขัดขวาง  อะรัยก้ทำเราหมดสนุกไม่ได้
 ชั้นยังจำเหตุการณ์  ด้ทุกอย่าง จำได้ทุกอย่างที่เปนเทอ
                 " น้ำไม่ไหลอ่ะ" เทอมองหน้าชั้นด้วยสายตาเซงๆ 
                " ได้งัย  เด๋วหามาให้ เราจะเล่นซะอย่าง คัยจะขวาง"  ชั้นยิ้มให้เทอ รับปากอย่างดี แล้วจูงมือเทอ
  ไปหลังโรงเรียน  น้ำที่นั้นไหล ชั้นเอาน้ำใส่ถังมาเล่นต่อ  และเทอก้ยิ้มให้ชั้นอีก
                      เปนรอยยิ้มที่สวย.... ที่สุดที่เคยเหนมา
 
            น้ำตาชั้นไหลอีกแล้ว  เรื่องในอดีตมันสวยงามเสมอ....

        " มันเผดอ่ะ "  เทอบอกหลังจากกินไปได้ครึ่งจาน
         "  กินเผดยังไม่ได้อีกหรอ" ชั้นมองหน้าเทอเยาะเย้ย รุอยู่ละล่ะว่ากินไม่ได้ แค่อยากแกล้ง
         " ......." เทอส่ายหน้า  บึ้งนิดๆ ที่มือ้นี้
           รุมั้ยตอนนั้นอ่ะ เทอน่ารักมาก เทอโกดหน่อยๆ ปากยื่นออกมา ดูน่ารักมากเรย

                        น่าเสียดาย ชั้นคงไม่มีวันได้เหนตอนเทอโกดอีกแล้ว

          " คริสมาสแรกของขวัญกันป่ะ" เทอถามชั้นในคาบพักกลางวัน
          " อืม เอาดิ"
          " แค่สองคนนะ ละไม่ต้องห่อ" เทอเอื้อมมือมาหยิกแก้มชั้น
         " อืม พุ่งนี้นะ"   
              รุป่าวตอนนั้น เราเขินมากเรย แค่สองคน  เราแทบกินข้าวไม่ลงเรยนะ
           " นี่ของขวัญเรา ให้" เทอยื่นตุ้กตาหมู เรซิ่นให้ชั้น
            " ขอโทดนะ เราลืมอ่ะ" 
           วันต่อมาเราก้เรยซื้อ ตุ๊กตาคนแก่ให้ กะจะบอกว่าหน้าเหมือนเทอ
                       ก้บอกละงัย ตอนเทอโกดอ่ะ  น่ารักโคตรเรย 
                            เทอไม่โกด  ผิดคลาด  เทอกอดชั้น ดูดีจัยที่ได้ของขวัญจากชั้น

                                   ตอนเทอดีใจก้น่ารักดีนะ

               " ของขวัญวันเกิด เราไม่เคยได้จากเทอเรยนะ"  เทอบอกชั้น บนระเบียงชั้น 2
              " ........." ชั้นพุดไม่ออก เพราะมันคือเรื่องจิง
             "  เราอยากได้อ่ะ "    ชั้นไม่กล้าสบตาเทอ แกล้งมองดูบอลอย่างให้ความสำคัย
                     ในตอนนั้นเราอยากจะขอโทด  อยากจะหาซื้อของขวัญให้
                                       อยากจะถามว่า อยากได้อะรัย
                 
                    แต่เราพุดไม่ออก  ............. จนมันสายไปที่จะขอโทด

                   " ทำไงดี  เรามีปัญหา" เทอโอดครวญ ในวันต่อมา
                  " ปัญหาอะไร "  ชั้นถามไป โดยไม่สนใจคำตอบด้วยซ้ำ
                   " เราไม่มีเพื่อนที่จิงใจเรย ทำไงดี มัน........................."  เทอพุดอารัยที่มากกว่านี้
                   แล้วชั้นก้อทิบายมุกตลกฝืดๆแก้ต่างไป ตอนนั้นชั้นไม่ฟังด้วยซ้ำว่าเทอพุดอะรัย

                                        ชั้นเพิ่งรุว่า  ตัวเอง โง่แค่ไหน
                          
                    ตอนนี้ ทุกอย่าง มันสายไปแล้ว
                    
                                      เรื่องเรามันจบลงมานานแล้ว
            
                          รุมั้ยตลอดเวลาชั้นไม่เคยแน่จัยเรย

                   ว่าระหว่างเรา  มันมากกว่าเพื่อนรึเปล่า
 
                         บางครั้ง เทอก้ทำเล่น  บางครั้งก้ดูจิงจัง
 
                                               จนบางครั้ง ชั้นเผลอคิดไปว่า   ชั้นรักเทอข้างเดียว

                           ตอนนี้ ชั้นไม่มีอะรัยที่มากกว่าคำขอโทด   ..............            รักเทอ
 ชั้นยังคิดถึงเทอบางครั้ง ห่วงเทอบางคืน คิดถึงเทอ ทุกครั้งที่เหน น้ำอัดลม

  มิรินด้า เขียว ที่เทอชอบ นึกถึง ความคิดที่เปนผุใหญ่  คิดถึง ความกล้าในดวงตาของเทอ

  คิดถึง ตอนที่เทอกินเผด เทอจะไม่กิน เพราะเทอกินเผดไม่ได้  คิดถึง ตอนที่เทอ

   เจอหมา เทอจะไม่ชอบมัน  ยังคิดถึงกระดาษลายหมีพูลที่

  เทอพกไปโรงเรียนทุกวัน  คิดถึงรอยยิ้มน่ารักๆของเทอ คิดถึงแววตาที่ ดูทุกอย่าง

   ปรุโปร่ง  คิดถึง ความสดใสของเทอ  คิดถึง คำพูดที่รุทันความคิดชั้นของเทอ

   คิดถึงมือนิ่มๆที่เคยจับมือ  คิดถึง หน้าเทอทุกครั้งที่เหนตุ้กตา หมู พลาสติกที่เทอใหชั้น

  คิดถึง เรื่องราว มากมายที่เราเคยทำด้วยกัน  หัวเราะด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน

  สนุกด้วยกัน คิดถึง ตอนสอบที่เราลอกข้อสอบกัน คิดถึงตอนเข้าห้องน้ำที่ชั้น

ต้องไปส่งเทอ  คิดถึง  ชื่อ ย่อที่ชั้นมักล้อเทอ คิดถึง เลขที่ของเราที่ต่อกันพอดี

  คิดถึง เครป ที่เทอให้ชั้นกิน เปนครั้งแรกในชีวิต คิดถึงจักยานสีแดง ที่เทอให้ชั้นปั่น

 ก่อนกลับบ้านเทอ คิดถึง วันกีฬาสีที่เรานอนเล่นด้วยกันในห้อง  คิดถึงหนังเรื่องวัน

 คริสมาส ที่เราดูด้วยกันที่บ้านเทอ  คิดถึง ถุงน่องสีขาวที่เทอใส่เพื่อเต้นในวันคริสมาส

 คิดถึง เสียงหัวเราะ ปนเสียงตกใจของเทอ ตอนที่เทอเจอหมาชั้นครั้งแรก

  คิดถึงตอนที่เราตกลแรกของขวัญกัน แค่สองคน   คิดถึง  ตอนที่เทอมอบของขวัย

ช นนั้น   คิดถึง บ้านหลังที่สาม ที่ชั้นเดินวนไปมาเพื่อหาเทอ  คิดถึง ตอนซัมเมอ

    ที่เราเล่นสงกรานด้วยกัน เปียกปอน สนุก      และคิดถึงครั้งสุดท้ายที่เราพุดกัน

              คิดถึง มือน่มที่หยิกแก้มชั้น แล้ว ถามว่า " ออมใช่มั้ย "   

   ชั้นได้แต่ พยักหน้า     แล้วชั้นก้พุดรัยไม่ออกอีก   มือสั่น ประหม่า  และเปนอีกครัง

ที่ชั้นใช่ ไอ้นั้นอีก   

                     ชั้นยังจำเรื่องราวของเราได้หมด  ยังจำได้ทุกอย่าง

        เทอคงเปนรักแรก   เปนคนแรก    

                    น่าเสียดายที่ชั้นคงเปนได้  แค่เพื่อน สำหรับเทอ 

                ชั้นอยากลืมเทอ   ลบให้หมด    ที่เคยเจอ  อยากความจำเสื่อม

         คิดถึงเทอ อยากคุยกับเทอ อยากบอกว่าเปนห่วง  บอกว่าคิดถึง

    ว่า โชคดีนะ   ว่า เพื่อนกันตลอดไปนะ     อยากบอกว่า  รักเทอ   

                      เราคงไม่มีทางกลับไปเปนเหมือนเดิม  

    ถ้ามีโอกาส  ชั้นอยากคบกับเทอ   และพร้อมเสมอที่จะให้เทอทิ้งไป

         ชั้นยอมเจ็บ  ยอมเสียหน้า  ถ้า ญ คนนั้น เปนเทอ

                      เราเจอกันเรวไปตลอดเรย...... รุมั้ย

                 เราเจอกันตอนชั้นยังเด็ก  และโง่เกินไป

                        รักษาเทอไว้ไม่ได้     รั้งเทอไว้ไม่ได้

                 เราจึงเปนได้แค่เพื่อนเสมอมา