ผมเจอเธอแล้วอ่า (เขียนได้ดีจิงๆ)

เนื้อเรื่อง

นิยายเรื่อง : ผมเจอเธอแล้วอ่า.....T_T

ผู้แต่ง : -_-||||man (ชื่อในบอร์ดประมูล) รู้สึกตัวจริงชี่อ เจมส์

ที่ถนนมุมนึงข้างป้ายรถเมย์

เราไม่รู้จักกัน เราไม่เคยคุยกัน

เธอหันมามองผมแล้วเริ่มร้องให้................

เธอร้องให้

แล้วมองผมเหมือนจะถามว่าจะไม่ถามหน่อยเหรอว่าร้องไห้

เรื่องอะไร

ผมเมินครับ เรื่องอะไรทำไมผมต้องไปสนด้วยเธอไม่ได้น่ารักมากมายซะหน่อย

เธอเดินเข้ามาครับ

ท่ามกลางคนที่รอรถเมย์รอบเย็นเพื่อกลับบ้านอยู่

เธอตบครับตบหน้าเลย

เต็มๆดังเผี้ยลั่นต่อหน้าผู้คน ทั้งๆที่หน้าอาบไปด้วยน้ำตา

แล้วเธอก็หันหลังกลับครับเดินไปพิงป้านรถเมย์เหมือนเดิม

ทิ้งไว้แต่ทุกสายตาที่จับจ้องมาที่ผมเหมือนผมเป็นตัวการที่ทำเธอร้องให้

ไม่แน่นะครับอาจจะมีใครคิดว่าผมทำเธอท้องก็เป็นได้

เวรของชิวิตจริงๆ

ผมทำไงได้ครับ

เลยต้องเดินไปหาครับเธอยังร้องให้ครับ

ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้มองเธอพักนึง

"ทำไมร้องให้อะเป็นไร" ผมถาม

"ยุ่ง ไม่ธุระอะไรของนาย"

อะกรรมเธอตบผมฉาดเบอเร่อแล้วบอกไม่เกี่ยวได้ไง"

แล้วตบผมทำไมอะผมทำไรให้"เธอหันมามองครับแล้วบอกผมคำเดี้ยวเท่านั้นครับ

"หมั่นใส้ มีไรไหม"แล้วเธอก็เดินไปครับ

คืนนั้นผมกลับมาบ้านครับกับเหตุการณ์ที่หลอกหลอนมากๆแก้มผมยังเจ็บอยู่ครับแต่ที่เจ็บแน่ๆคือในอกครับแค้นใจมากกะว่ามันเป็นผู้ชายคงไม่ต้องเดินกลับบ้านแล้วละครับ

ทั้งเจ็บทั้งอายคนมอง

ทั้งป้ายเหมือนเป็นความผิดเราไรวะผมคิดเซงมากผมเตะฟุตบอลที่สนามหน้าบ้านกระเด็นออกไปไกลเลยครับ

เวงอีกพรุ่งนี้ต้องไปหามันเจือกข้ามรั้ว....

วันนี้มันวันไรวะซวยจริงๆ

p.sฝันร้ายทั้งคืนครับขอบอกนางมารร้ายมันมาหลอกหลอนในฝัน

ซวยอีกแล้วครับผมทำซีทเอกสารที่จะไปส่งอาจารยที่มหาลัยหายมันหล่น

ผมคิดซวยจริงเลยเว้ยต้องไปมหาลัยมือเปล่าทำก็ไม่ทันไม่ทำทันแล้วเซ็ง

ผมขับรถไปมหาลัยด้วยความเซ็ง

(เมื่อวานที่ไม่ขับขี้เกียจครับอยู่ที่อารม)

ไปมหาลัยครับกระโดดเตะเพื่อนที่เจอคนแรกครับบอกเล่นๆความจริงแล้วผมระบายอารม

เหอ เหอ จารยมาแล้วครับเดินเข้าประตูมาก็ทวงงานเลย

ยายแก่เวงเอ้ยไม่เห็นใจมั่งวะT_T

ผมปลงแล้วครับกะว่าคงไม่ได้ส่งแน่ๆ

ทันใดครับมีคนเปิดประตูเข้ามาครับเธอเดินเข้ามาแล้วถามหาผม

เอ่อ จารยค่ะนายคนนี้เรียนที่ห้องนี้หรือเปล่าครับเธอพูด

พลางยื่นซีทงานที่ผมหาทั้งคืนให้จารยช่วยดูจากสมุดรายชื่อ

ผมหลบไปใต้โต็ะไปแล้วละครับเวงจริงมารร้ายตามมาหลอกผมถึงที่อาจารยประกาศหาเจ้าของครับ

นายเพื่อนๆเวงทั้งหลายรุมชี้ผมครับ

เวงผมอีกจำใจต้องลุกขึ้นมายิ้มแหะ แหะ ให้จารย

ครับผมเองครับจารยมีไรหรือครับ

มีคนเอางานมาให้นะรู้จักหรือเปล่า

ผมสบตาเธอครับ เกิดอาการสะอึกเลยครับ

ยายเพิ้งเมือคืนกลายเป็นสาวงามผมประบ่า

ขาวและน่ารักมากเลย เกิดอาการตะลึงครับ

เธอยิ้มมาให้ผมครับแค่คำพูดแรกของเธอก็ทำผมอึ้งแล้วครับ............คำพูดแรกที่ผมยังจำอยู่ทุกวันนี้

"ที่รักตั้งใจเรียนนะค่ะจะรอหน้าห้องค่ะ"

แน่นอนครับวันนั้นผมเรียนไม่รู้เรื่องแน่นอนเป็นใครก็ไม่รู้เรื่องแน่ๆเลิกเรียนผมก็ออกมาเลยครับท่ามกลางเพื่อนๆและไทยมุงทั้งหลาย

เพื่อนตบบ่าผมก่อนที่ผมจะแยกไปหาเธอครับกินใจมากเลยครับ "พรุ่งนี้มรึงดังไปทั่วมหาลัยแน่"เล่นเอาผมเครียดเลยครับเวงนี่T_T

เธอเป็นใครแล้วมานี่มีธุระอะไร?"ผมถามเธอไม่พูดอะไรครับ

ได้แต่แตะแก้มผมสาตาเธอดูเป็นห่วงมากเลยครับเธอพูดแค่ว่า

"เจ็บมากไหมเราขอโทษนะ"ผมอึ้งครับ

วันที่3มันวุ่นวายสับสนมากครับเกิดอะไรขึ้นกันแน่เธอเป็นใครผมรู้แค่ว่าเธอชื่อมิน

อยู่มหาลัยเดียวกับผมแล้วก็เรียนคณะคนละคณะกัน

วันนั้นเธอทะเลาะกะแฟนแล้วผมเผอิญเหลือเกินที่หน้าไปคล้ายแฟนเธอเธอเลยหมั่นใส้ตบผมเอาฉาดเบ่อเร่อ

(ไม่ไปตบแฟนตัวจริงไปเลยวะ-_-|||)เธอขอโทษแล้ว

เผอิญเก็บซีทงานของผมได้ที่ป้ายรถเมยเธอเลยเอามาคืนให้

แล้วที่เรียกที่รักก็แค่ล้อเล่น

แล้วเธอก็แสนดี แสนดีเหลือเกิน..........ที่เกาะผมยังกะอะไรดีครับ

ไม่ว่าไปห้องสมุด เล่นเกม เดินห้าง

ขนาดผมอยู่กะผู้ชายทั้งหมดเธอยังเกาะเลยครับ

จนทุกคนเริ่มเรียกเธอว่า แฟนเจมสแล้วละครับ

(ผมชื่อเจมสครับลืมแนะนำตัวไปหน่อย แหะ แหะ)

กรรม ให้ผมทำไงครับผมขอบอกตรงๆ

ผมไม่ได้ชอบยายนี้เล้ยผมชอบผู้หญิงหวาน ขาว ใสเรียบร้อยกว่านี้แต่เธอก็เข้าได้ดีกับเพื่อนผมครับผมเลยปล่อยเลยตามเลยเดี้ยวเธอคงจะหาแฟนจากกลุ่มผมสักคนเองแหละผมคิด.............

ผมคิดแค่นั้นแหละครับเธอก็มาควงแขนผมอีกแล้วครับ-_-||||||

มินเราไม่ชอบให้เธอมาเกาะกลุ่มเราอย่างนี้อะ

ผมพูดกะเธอเมื่อได้อยู่2ต่อ2เพราะผมต้องพาเธอไปส่งบ้าน-_-(เพื่อนๆมันยัดมาให้ผมอีกเปลืองน้ำมันโคตรๆ)

ทำไมอะเจมมินทำไรผิดเธอถามพร้อมจับมือผม

ผมสะบัดมือทิ้ง

ก็เราไม่ชอบ มินเป็นผู้หญิงนะไปเกาะคนนู้นคนนี้ได้ไง

มินเป็นผู้หญิงง่ายๆใช่ไหมถึงทำงี้

แล้วมินเข้ากลุ่มที่มีแต่ผู้ชายเงี้ยคนอื่นจะคิดไงมันไม่ดีรู้ไหม

ขอโทษ.......แต่มินไม่มีที่ไปมินไม่มีเพื่อนเลยนะเจม2ปีที่อยู่มหาลัยนี้มินก็มีแต่เขา

เขาคนที่ทิ้งมินไปเราอยู่ด้วยกันตลอด

มินรักเขามาก แล้วมินก็เชื่อนะว่าเขาก็รักมิน

มินเหงาเจมจะไล่มินเหรอที่เราเข้ากลุ่มมาเราก็คิดว่าเจมเป็นคนดี

ที่เราชอบเกาะเจมเพราะเจมเหมือนแฟนเก่าเรามิน ....มิน...ก็แค่อยากอ้อนบ้างมินเหงานะเจม

เหงามาก..

เธอร้องให้ครับทิ้งให้ผมได้แต่เงียบ

แล้วขับรถไปส่งเธอครับที่บ้าน

ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเกือบอาทิตยแล้วที่มินยังอยู่กะกลุ่มพวกเรา

แต่ก็มีบางอย่างที่เปลี่ยนไปในความรู้สึกของผม

มิน และเพื่อนในกลุ่มอีกคน เพื่อนผมเอาใจมินผิดปรกติ

คอยยกข้าว เสริฟน้ำ แยกไป2คนบ่อยๆ

แย่งกระทั่งหน้าที่รับส่งของผม

ใช่ครับ

ดูยังไงนายเพื่อนผมมันก็จีบมินแน่นอน

ผมน่าจะดีใจแต่ความรู้สึกของผมกลับไม่ใช่เลยครับ

ผมหวงครับ

เป็นห่วงมินเวลาที่อยู่ใกล้เพื่อนคนนี้

ผมกลัวมินจะเสร็จมันผมไม่อยากเสียมินไป

ผมเพิ่งรู้ครับว่าการไม่มีมิน ไม่มีคนมาวุ่นวาย

สัมผัสที่เคยจับผ่านมืออุ่นๆและเล็กของมินนั้นทำให้ผมยอมไม่ได้เลยที่จะเสียเธอไป

แต่ผมจะทำไรได้ละครับ

ในเมื่อเพื่อนผมมันเอาแล้ว

จะไปแย่งมันก็ไม่ได้................

จะมีคนด่าผมไหมครับท่าผมทำงั้น

ผมได้แต่ตัดใจครับลาเพื่อนขับรถกลับบ้านแล้วก็นั่งพิงเตียงปิดไฟในห้องเปิดเพลงจากวิทยุฟังแล้วก็นึกถึงวันแรกวันที่ผมเจอมิน

วันแรกที่มินมาหาผมที่ห้อง

และที่สำคัญวันแรกที่มินยิ้มให้และก็คอยยิ้มให้ผมเสมอ

แต่ผมไม่เคยยิ้มตอบเลย

เสียงดังของแตรรถดังขึ้นที่หน้าบ้านครับ

ผมฉุนขาดนายบ้าที่ไหนมาบีบแตรหน้าบ้านคนอื่น(วะ)

ผมชะเง้อหน้ากะด่าออกไปเต็มที่

เวงกรรมกลับเป็นเพื่อนผมแถวบ้านที่ไม่ได้เจอกันนานถึงบ้านเราจะอยู่ใกล้กันมากก็ตามมันชวนผมไป

ลูทกับมันครับซึ่งผมก็ไปกะมันแน่ๆอยู่แล้วคว้าอะไรได้ใส่ไปก่อนเดินห้องน้ำไปล้างหน้า เอาวะลืมก็ลืม หญิงคนเดียว....................................คนที่ผมรักที่สุด

ตี2ผับเลิก....ไม่สนุกเลยดนตรีสาวๆเพื่อนๆน่าเบื่อหมด

ผมไปผมก็ดื่มแค่เหล้า

เบียร ดื่มๆให้มันลืมลืมมินไปเลย

โถ่ ทำไมนะตอนที่จีบเธอได้ง่ายๆผมไม่จีบให้มันรู้แล้วรู้รอด

จะได้ไม่ต้องมากลุ้มเป็นตูดอยุ่อย่างงี้

เป็นห่าไรวะไม่ร่าเริงเลยเพื่อนตัวดีอมยิ้มแก้มตุ่ย

เออก้เอ็งเปรมกะสาวๆซะขนาดนั้น

มันยื่นเบียรมาให้อีกกระป๋องพลางเดินไปสั่งขวดใหม่ที่เย็นกว่า

(เวงของเหลือให้ผมนี่หว่า)

พลางพากันขึ้นรถกลับบ้านไม่สนว่าตำรวจจะบอกเมาไม่ขับยังไง เพราะมันบอกว่าเมาไม่ขับก็กลับบ้านไม่ได้เด้

ผมเบื่อครับขึ้นรถเงียบๆช่างมันผมจะขับมันก็ไม่ยอม.........

มันบอกถึงบ้านแน่ไม่งั้นก็เจอกันศาลา2 เวง-_-|||||

ผมเงียบครับปล่อยมันขับต้องคอยดูถนนให้มัน

ผมกลัวจะได้ไปนอนศาลาจริงๆ

เห้ยเจมคุณเป้นไรวะไม่ร่าเริงเลย

สาดมาเที่ยวทั้งทีทำหน้าเหมือนจะตายให้ได้เป็นโรคแพ้สถานบันเทิงหรือไงวะ มันถาม

"ไม่รู้วะ กรูเครียด ถ้าเป็นแกถ้าของที่รักมากๆ

โดนแย่งไปจะทำไงวะ"

ผมเปรยๆขึ้นมา

"คำถามปัญญาอ่อนวะ

ถ้ามรึงรักจะสนไรวะก็แย่งคืนมาดิจะปล่อยให้มันหลุดมือหายไปหรือไงวะ"

แต่ถ้าเขาอยู่ตรงนั้นเขาอาจจะมีความสุขนะโว้ยเพราะคนที่อยู่กะเขามันอาจดูแลได้ดีกว่า

"อ้อเรื้องหญิงแล้วจะเป็นไรวะ

ถ้าเอ็งรักเขาจริงก็เอาเขามาทำให้เขามีความสุขกว่า

รักเขามากๆรักเขามากกว่าคนไหนๆไม่ผิดหรอกวะ

ดีกวว่าจะมานั่งเสียใจไปตลอด"เอ้า

มันยื่นเบียรมาให้

ดื่มซะดื่มให้กะเอ็งที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นรู้จักรสแห่งรักและอกหักวะ

ผมรับเบียรจากมันดื่มลงคอรวดเดียวหมด

เออถ้าโดนแย่งไปก็แย่งคืนสิวะผมบอกกะตัวเอง

โยนกระป๋องลงถนนได้ยินเสียงดังของกระปิ๋งที่กระทบพื้น

ยื่นหน้าออกไปรับลมอากาศยามค่ำ

พรุ่งนี้แล้วสินะ

วันที่จะได้เจอมินที่มหาลัยอีกครั้ง................

...................

.................

เห้ยไมพูดหมาๆงี้วะทำงี้ได้ไงเอ้งไม่เคยสนใจไหงวันนี้มาบอกว่าจะจีบมิน

มรึงไม่รู้เหรอวะว่ากรูจะจีบแล้วก็กำลังเป็นไปด้วยดีด้วย.......

นายบอยโวยลั่น

เห้ยใจเย้นมีไรค่อยๆพูดกันสิวะ

ทุกคนห้ามพลางขวางไม่ให้ใกล้กันได้

แล้วไงอะผมรู้นะโว้ยนายบอยเอ็งไม่ได้รักมินเอ็งก็แค่อยากจะมีอะไรกะยายมินเท่านั้นแหละ

เหมือนที่ผ่านๆมา

เออแล้วไงวะหรือมรึงไม่ใช่คบมานานผมรู้สันดานคุณพอๆกะที่มรึงรู้สันดานกรูละวะ

เอองั้นเอ็งก็น่าจะเข้าใจสิวะว่าผม...........................

รักผู้หญิงคนนี้จริงๆรักโคตรๆ รักแบบไม่ทิ้งแน่ๆ

ถ้าเอ็งจะทำเขาเจ็บเอ็งอย่าจีบเลยวะ

ผมขอสักคนได้ไหมวะในฐานะเพื่อนให้กรูสักคน

สรัดพลางต่อยหน้ามันหนึ่งที

(เอากำไร^^")

มันจ้องหน้าผมไม่พูดอะไรเหมือนคิดอะไรสักอย่าง

ผมเตะมันต่อ

(เอากำไรอีก)

สรุปว่าไงวะแค่นี้ให้กรูได้หรือเปล่า ผมถาม

"ได้แต่กรูขอไรก่อนอย่างได้ป่าววะ" ไรวะห่าถ้าหาได้กรูจะหามาให้เดี้ยวนี้เลย ไม่ยากวะ มันยิ้มมีเลศนัย

"ขอเตะมรึงคืน 2 ทีเหอะวะเอากำไรกรุไปมันพูดพลางเตะตูดผมไป2ทีแล้วมาโอบไหล่ผม"

"นายห่า ดูแลมินให้ดีนะเว้ย ให้ดีมากกว่าผมดูแล ละ"

"เออ กรูสัญญา"

เห้ยไปล้างคราบเลือดก่อนไปพวกเอ็งอะ

นางฟ้าพวกมรึงเดินมานู่นแล้วเพื่อนผมบอกเห็นมินหอบหนังสือเดินมา

ผมกะเพื่อนหันหลังกลับจะรีบหนีไปห้องน้ำ

แต่ไม่ทันคุณเธอหรอกครับ

สายเข้าทันที

จำใจรับครับชื่อแม่คุณเธอโชวหลา

"จะไปไหนค่ะเห็นมินมารีบเดินหนีเลยนะ เคืองรู้ไหมเนี่ยอยุ่คุยกันก่อนนะห้ามหนีเด็ดขาด"

ผมไปไหนไม่ได้ส่วนนายบอยหันมาขยิบตาก่อนจะเดินไปห้องน้ำต่อ.........

ตายแล้วเจม ไปโดนอะไรมามินวิ่งมา

หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดที่ปากให้ผม

"อ้อ ตะกี้มีสาวแปลกหน้าอยู่ๆมากระโดดจูบ เนี่ยงงเลยวิ่งไปนู่นแหละ"

ผมแซวครับ

ทันทีเลยเจอหยิกครับยายมินหยิกซะเนื้อเกือบเขียว

"อยากตายเหรอ เจ็บๆเงี้ยยังเจ้าชู้ เดี้ยวก็ไม่รอดหรอก"

มินลูบหัวผม

"เราเป็นห่วงนะ อย่าไปมีเรื่องกะใครอีกละค่ะ"

มินพูดพลางสบตาผม

พอครับพอไม่ไปไหนแล้ว

น่าร้ากกกกกกกกกกกสาดๆเงี้ย

อืมถ้าไม่เกี่ยวกะมินรับลองไม่มีหรอกครับ

เห้ยเหมือนวะ เพื่อนๆผมแซว เหมือนแฟนกันใช่ไหมวะ ผมถาม

ป่าววะ

เหมือนหมากะเจ้าของ-_-|||||……..

คืนนั้นผมพามินไปกินข้าวครับที่ร้านแถวเวริดเทรด

ผมรู้สึกว่ามินดีใจมากเลยครับร่าเริงเดินดูนู่นดูนี่ไปทั่ว

"มินจายเย็นๆ โหเดินยังกะเป็นลูกสาวเจ้าของห้าง"

ก็มินดีใจอะเจม.....

"เรื่องไรเหรอบอกเราได้หรือเปล่า" มินมายืนข้างๆครับ

เอามือมาคล้องแขนผมแล้วเอาหัวซบ

"ก็เรื่องที่เจมพามินมาเดินเที่ยวไง

เจมไม่เคยทำหยั่งงี้มาก่อนเลยเจมเป็นอะไรไปเหรอ"

มินหันมามองด้วยสายตาซุกซนเป็นเด็ก

หน้าขาวๆกะหน้าอกนุ่มๆข้างแขนยิ่งทำให้ผมรักมินมากขึ้น

(แบบคำที่ว่าหน้าอกสยบโลกได้)

ผมได้แต่มองมินไม่พูดไรมากแล้วก็เดินต่อไปเงียบๆ

"เจม เจม รอมินด้วยมินขอโทษ มินพูดไม่ดีออกไป

เจมพามินมากินข้าวแค่นี้ก็พอแล้วละ"

มินเดินมากุมมือแล้วก็ยิ้มให้ผมอีกครั้ง.............

ผมยืนหน้าร้านอาหารญี่ปุ่นใกล้ๆโรงหนังแห่งหนึ่ง

คนเดินไปมาพลุกพล่าน

ผมมองพื้นไม่กล้าสบตามิน

มีมินยืนมองผมด้วยสายตาแบบจะหาคำตอบว่ามายืนทำอะไรตรงนี้

"มิน เรามีอะไรจะบอก เราคิดมานานแล้วเกี่ยวกะเรากะมินเราอยากให้มินรู้จริงนะว่าเรา..........."

"ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ ไม่ มินไม่ฟัง"

มินพูดพลางเอามืออุดหูมินวิ่งหนีผม

ไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น มินวิ่งลงบันใดเลื่อนไปท่ามกลางสายตา

ของคนที่มอง

ผมกลับบ้านโทรหามินทั้งคืน

มินปิดเครื่องโทรศัพบ้านเธอก็ถอดสายออกผมติดต่อมินไม่ได้เลย

ผมร้อนใจมาก

ผมตัดสินใจจะไปบ้านเธอ

แต่ภาพพ่อเธอทำความสะอาดปืนตอนผมไปส่งบ้านครั้งแรกยังติดตาอยู่เลย

ถ้าผมไปหาเธอดึกๆแถมพ่อมินยังรู้ว่ามินร้องให้ละก็

ผมคงได้ไปนอนเล่นในป่าช้าแถวบ้านแน่

ผมจะทำไงได้ครับ ผมได้แต่นอนกลิ้งไปมาทั้งคืน

พร้อมกับคำถามว่า

"ทำไม และเพราะอะไร อะไรที่ผิดพลาด"

ตี5.11นาที

ผมตื่นเช้าแบบไม่เคยมีมาก่อนทั้งๆ

ที่ผมแทบไม่ได้นอนทั้งคืน ข้าวเย็นผมยังไม่ได้กินด้วยซ้ำ

ตอนนี้ในหัวมีแต่

มิน มิน มินแล้วก็มินเต็มไปหมดอาจมีภาพ

ไก่ทอดแทรกมาบ้าง แต่ยังไงผมก็ยังคิดถึงมินอยู่

ผมอาบน้ำ แต่งตัว

เดินออกจากบ้านตรงไปที่รถแล้วขับออกไป..............

มือถือดังขึ้นเบาๆ1ครั้งแล้วก็เงียบหายทันที

สาดนายบ้าที่ไหนไม่ลงทุนวะโทรมาให้โทรกลับเงี้ย

ผมดูชื่อครับ

ถ้าเป็นนายเพื่อนบ้าผมก็จะโทรไปด่าบุพการีมันซะหน่อย

พอดูชื่อผมขับรถผิดเลนไป2วิเลยตกใจมากเกือบจะเป็นข่าวหน้า1ซะแล้วT_T

มินครับ

ใช่แล้วเบอรของมินปรากฎบนหน้ามือถือและแน่นอนครับผมต้องโทรกลับทันทีผมกดโทรไป แต่ละตื้ด....ตื้ด.....

ช่างเชื่องช้าเหลือเกิน รับซิมินรับทีเจมจะอกแตกตายแล้ว

"ฮัลโหล" เสียงใสๆของมินในวันนี้ดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน

แม้ผมไม่ใช่ยอดมนุษย์ก็พอจะมองออกว่ามินเพิ่งผ่านการร้องให้มาอาจจะทั้งคืนด้วย

"มิน นี่เจมนะเมื่อวานเป็นอะไรไปครับ จู่ๆก็วิ่งหนีเจมเลยมินเป็นอะไร"

"มินขอโทษเจม มินขอโทษ แต่เจมมินรับไม่ได้แล้วมินไม่อยากฟังมินรู้เจมไม่เคยชอบมินเลย แต่มินขอนะเจมขอได้ไหมแค่..................ให้มินใกล้ๆเจมอยู่อย่างนี้ มินจะไม่ว่าไม่พูดอะไร....เจมจะมีใครก็ได้ขอแค่ให้เราอยู่ใกล้เจมนะ"

มินร้องให้หนักขึ้น

"มินรู้มินไม่ควรโทรไปหาเช้าๆมันจะกวนเจมจะทำให้เจมโกรธมินมากขึ้นแต่มินแค่อยากโทรหาเจมเท่านั้น

มินอยากคุยกะเจมนะแต่มินก็กล้าแค่โทรไปให้เจมเห็นชื่อเท่านั้นแหละ"

มิน....................

เดี้ยวเจมจะไปรับนะเจมมีอะไรจะบอกต่อจากเมื่อวานเราแค่อยากให้มินได้ฟังมินอย่าคิดมากสิมันอาจไม่เป็นอย่างที่มินคิดก็ได้

ได้ไหมมินฟังเราพูดซักครั้ง

หยุดร้องนะคนดีเดี้ยวเราไปรับนะครับ

"ค่ะ จะรอนะค่ะ"

ผมขับรถปานพ่อเป็นนายก........

ผมรีบไปให้เร็วที่สุดผมอยากเจออยากพบและอยาก

"กอดมิน"มากที่สุดในตอนนี้.......................................

มินยืนรออยู่หน้าบ้านครับ.................

ทั้งๆที่กว่าผมจะมาถึงก็กินเวลามากกว่า30นาทีแท้ๆ

"มินรอนานหรือยัง มารอด้านนอกทำไมเดี้ยวพี่ก็กดกริ่งเรียกเหมือนทุกทีแหละ"

ผมจอดรถแล้วบอกมิน มินเดินเงียบๆมาขึ้นรถ

"เจมสมีอะไรจะบอกมิน "

มินถามขึ้นมาเรียบๆเล่นเอาผมพูดไรไม่ถูก

"แล้วมินทายว่าเรื่องอะไรล่ะ"

ผมถามเท้าก็เหยีบคันเร่งพารถออกถนนใหญ่...............................มินไม่รู้แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วยมินว่ามินอยู่อย่างงี้ดีแล้วละมินไม่อยากให้เจมลำบากใจมินจะไม่พูดอะไรแล้วขอโทษนะ

เธอหันมายิ้มให้ผม(น่าร้ากกสาดอ่า)

"เจม"มินพูดมือประสานที่ตักก้มหน้า

"ถ้ามีคนมาจีบมิน เจมจะว่าอะไรไหม

มินไม่ได้สนเขานะแต่ถ้ามินคิดว่ามินจะลืมเจมมินก็ต้องหาใครสักคนแหละที่จะดูแลมิน" ผ

มขับรถเข้าข้างทางมองไปที่มิน

ผมเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยออกอีกมือเอื้อมไปที่ไหล่ของมินผมคว้ามินมากอด..

มินตกใจมากเธอเอามือดันผม

"เจม เจม จะทำอะไรมินไม่ชอบนะเจมมินไม่ได้หมายความอย่างนี้ เจมอย่า....."

มินพยายามดิ้นครับแน่นอนแรงสู้ผมไม่ได้ผมเอาหน้าก้มไประหว่างซอกคอขาวๆของมิน

มินดิ้นครับดิ้นอยู่ได้ไม่นานแล้วก็หมดแรงในอ้อมแขนผม

"มินนี่อาจจะฟังเหมือนโกหก

มินอาจจะไม่เชื่อ เราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เราก็ไม่และไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นแต่............

"ทั้งรถเงียบมีเพียงลมหายใจมินดันผมออกมาแล้วมองตาผม

"เจมอย่าบอกนะว่า"

มินร้องให้ออกมาเธอเอามือปิดปากใช่ครับเธอร้องให้ทั้งน้ำตา

"เจมจะบอกว่าเจมชอบมินเหรอ?"

ป่าว.....เราไม่ได้ชอบมินหรอก

พอพูดจบคราวนี้มินร้องให้หนักเลยครับแบบยิ้มหุบหายไปเลย

ผมจับมือมินมาครับ

"แต่เรารักมินนะ"

ผมจับมินมากอดต่อ

แล้วผมก็มองตามินครับแล้วก็แน่นอนครับมินก็หลับตา

ผมรวบรวมความกล้าครับผมกำลังจะมีลูกครับ

เอ้ยมีความรักมีเสียงเคาะกระจกครับ

สาดครายวะกวนคนกำลังจะมีความเดี้ยวเดียวมีเรื่องผมไม่สนครับพยายามสร้างบรรยากาศต่อผมมองตามิน

มินมองตาผมโอ้วเยี่ยม

มันเคาะอีกแล้วครับนายบ้าที่ไหนวะ

ผมคิดอยากดูหนังสดก็ดูไปเงียบๆเด้ผมหันไปครับกะด่าพ่อมันแล้วผมก็อึ้งครับ

..........................

ด่าพ่อมันไม่ออกครับก็พ่อผมอะดิครับมายืนเคาะกระจกอยู่

ผมยิ้มแหะ แหะ

แล้วเลื่อนกระจกลงยกมือสวัสดีพ่อ

ดีครับพ่อมาไงไปไงอะครับเนี่ย

พ่อผมขมวดคิ้วครับผมยิ้มแบบน่ารักที่สุดในโลกในใจนึกแค่ตายแน่กรูวันนี้T_Tไม่ตายก็ม้ามแตก

มินเงียบครับได้แต่ยกมือไหว้พ่อผม

ผมมองก็รู้แล้วครับพ่อผมโกรธแหงๆ

"ทำไมมาทำไรกลางถนนอย่างงี้ ตะกี้พ่อขับรถมาเห็นจอดข้างทางก็นึกว่ามีอุบัติเหตุอะไรมันไม่สมควรรู้ไหม

ฉันสั่งฉันสอนให้แกเป็นเด็กหยั่งงี้ตังแต่เมื่อไหร่

"พ่อผมโวยลั่นสายตาแบบพยายมก็มะปาน

ความรู้สึกผมก็แบบ

กรูตายแน่กรูตายแน่>_<

เดี้ยวค่ะคุณพ่อ.............

มินตะโกนออกมาแล้วเรื่องก็ใหญ่ก็เกิดขึ้น

พ่อผมสบตากะมินพ่อไม่ยิ้มเลยครับ

ผมไม่รู้มินทนได้ยังไงพ่อผมดุแบบ

มากๆลูกหลานกลัวกันหมดตอนยิ้มก็ดีอะครับ

แต่พอโกรธก็แบบตัวใครตัวมัน เธอเป็นใคร...........

ไร้มารยาทฉันไม่รู้นะว่าแกคิดยังไงแต่ฉันไม่ให้แกคบกะลูกชาย

ของฉันแน่ๆเป็นผู้หญิงไม่รักนวลสงวนตัว

อ้อหรืออยากได้สามีรวยๆต่อไปนี้อย่ามายุ่งกะลูกชายฉันอีก

เผี้ยะ......................................................

มินตบหน้าพ่อผมฉาดเบ่อเร่อแรงเป็นเหตุการณ์วิกฤติที่สุดที่ผมเคยประสบมา

ผมจะทำยังไงแล้วจะเกิดอะไรขึ้นผมตอบไม่ได้เลยผมกลัวครับผมยอมรับแค่ขนาดตัวพ่อผม

มินก็ปลิวไปกองกะพื้นได้แล้ว

มินเงียบก้มหน้าแล้วร้องให้ครับ

"มินไม่ยอมค่ะ คุณพ่อจะด่าว่าจะว่าหรือจะเห็นมินเลวยังไงมินยอมได้ค่ะมินยอมรับ

และมินก็ไม่มีสิทธิจะพูดอะไรใรสิ่งที่คุณพ่อเห็น

แต่มินไม่ยอมหรอกค่ะที่คุณพ่อจะว่าลูกชายของคุณพ่อเองเสียๆหาย มินอยู่กะเจมมาตลอดถึงมินจะยังไม่รู้จักเจมดีเท่าคุณพ่อ

แต่มินรักเจมไม่น้อยกว่าที่คุณพ่อรักแน่ๆค่ะ

มินรู้มินอาจเป็นผู้หญิงที่ไม่มีค่าในสายตาพ่อ

แต่มินก็ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง

ที่มินยอมให้เจมกอดก็เพราะมินรักเจม

มินแค่อยากให้พ่อเข้าใจ อย่างน้อยก็อยากให้พ่อเชื่อใจในตัวลูกชายของตัวเอง ขอร้องละค่ะ

"มินพูดแล้วจู่ๆมินก็ทรุดลงไปนอนกองกะพื้นถนนต่อหน้าต่อตาผม ผมวิ่งเข้าไปปะคองมินมินเป็นลมไปแล้ว

ผมก็เข้าใจว่าเธอเจออะไรมามากในช่วง2วันนี้ทั้งไม่ได้นอนร้องให้เสียใจตลอด

ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างมินคงรับภาระอะไรมากๆอย่างนี้ไม่ได้แน่ ผมอุ้มมินขึ้นมายืนประจันหน้ากับพ่อผม

พ่อผมยืนเงียบท่านมองหน้าแล้วจ้องเข้ามาในสายตาผมยังกับจะมองทะลุทั้งตัวผมไป ท่านเอื้อมมือมา

ผมคิดว่าผมคงโดนตบหน้าหรือถ้าหนักกว่านั้นผมอาจโดนพ่อไล่ไม่ให้เข้าบ้านอีก........................ผมหันหน้าหนี

พ่อเอื้อมมือมาแตะบ่าผม

"การจะหาผู้หญิงสวยๆสักคนมาข้างกายแค่มีเงินไม่ยากเลย

แต่การหาผู้หญิงที่รักเราจริงๆหายากกว่า

ดูแลเธอดีๆละอย่าทำให้ลูกสะใภ้ของพ่อต้องเจ็บ

"พ่อผมพูดเงียบๆแล้วเดินกลับไปที่รถซึ่งมีคนขับรถเปิดประตูรออยู่ ผมอุ้มมินไว้ในอ้อมแขนมองหน้ามินที่กำลังหลับตาอยู่ผมรู้สึกโล่งใจมันมีความรู้สึก

บางอย่างเกิดขึ้นในใจของผมตอนนี้และ

วินาทีนั้นผมบอกกับตัวเองว่า............................................

ผมรักผู้หญิงคนนี้มากที่สุดในโลก

ผมพามินมาเข้าโรงพยาบาลแถวๆรามคำแหงมินยังหลับอยู่

มินไม่ลืมตามากว่า6ชั่วโมงแล้วทั้งพ่อและแม่ของมินมาเยี่ยมมินอยู่หลายครั้ง

ผมรู้สึกแย่และสับสนมากที่แม่ของมินคอยสะกิดผมถามแต่

"เมื่อไหร่มินจะตื่น มินจะเป็นอะไรไหม"

แล้วก็จะต่อด้วยท่านร้องให้เสมอ

ผมยังนั่งอยู่ในห้องคอยจับมือมินให้กำลังใจ

มินกุมมือตอบผมเบาๆ บ้างแต่มินก็ยังไม่ยอมลืมตาซักที

หมอบอกมินแค่เหนื่อยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ไม่น่าเป็นห่วงเหรอ?

สำหรับผมแล้วคนเป็นลมที่นอนเงียบไม่พูดอะไรมากว่า6ชั่วโมงผมถือว่าเรื่องใหญ่มากแล้ว

ผมออกมายืนที่ระเบียงคลำหาบุหรี่มาดูดสักตัว

มองไปที่ตลาดข้างโรงพยาบาลแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เสียงมือถือดังขึ้น

"ฮัลโหลใครวะ มีไรกำลังเครียดนะเว้ย"

พ่อเอง เสียงตามสายตอบกลับ

"เอ้ยสวัสดีครับพ่อมีไรครับโทรมาแต่เช้า"

ผมตกใจทันทีแทบทำโทรศัพทตกจากชั้น4

"ปล่าวก็พ่อเป็นห่วงแกไม่ได้กลับมาบ้านทั้งคืนนี้ก็เช้าแล้วนะลูกก็น่าจะโทรมาบอกบ้าง

แม่แกก็นั่งรอแกด้านล่างทังคืนมือถือแกก็ไม่มีสัญญานติดต่ออะไรไม่ได้"

พ่อผมบ่นให้ผมฟัง

"พ่อครับ.......ขอสายแม่หน่อยได้ไหมครับผมอยากจะคุยกับแม่"

พ่อผมไม่พูดอะไรได้ยินแต่เสียงเดิน...ได้ยินพ่อพูดว่าเอ้าจากลูกชายแกแหนะ

สักพักแม่ผมก็มารับโทรศัพท เสียงท่านยังอ่อนโยนแสดงความเป็นห่วง

เชื่อไหมครับแม่ผมไม่เคยตีผมเลยสักทีเดียวท่านพูดค่อยๆช้าๆแต่ฟังเข้าใจง่าย

"ว่าไงลูกมีอะไรจะบอกแม่หรือ"ผมว่าแล้วคุยกะแย่จัง่ายกว่าพ่อเยอะ

"แม่ครับ...........แม่เคยรักใครสักคนแบบมากๆไหมครับแบบเขาสำคัญที่สุด

แบบไม่มีอะไรทดแทนได้ รักแบบอยากอยู่ด้วยกัน อยากกุมมือกันไปจนตาย"

ผมเว้นระยะแป็บนึงรอให้แม่ตอบแต่ก็นานพอสมควรเลยกว่าจะมีเสียงตอบกลับมา

"แล้วลูกเข้าใจคำว่ารักแค่ไหน ลูกยังเด็กนักสำหรับแม่ แม่อยากรู้จริงๆว่าเด็กที่เคยเล่นซน

วิ่งไปวิ่งมาอย่างลูกจะเติบโตจนเข้าใจคำว่ารักได้ดีหรือยัง คำว่ารักมันอธิบายยาก

แต่ถ้าลูกอยากได้ตัวอย่างแม่ก็จะเล่าให้ลูกฟัง

"ตอนลูกเด็กๆเราไปหัวหินด้วยกันลูกเล่นอยู่แถวน้ำตกแล้วแม่ก็นั่งดูอยู่จำได้ไหม"

ผมเริ่มลำลึกความหลังมันช่างผ่านมานานเหลือเกินจบแทบจำไม่ได้ จำได้เพียงลางๆเท่านั้น

"ครับแม่ผมจำได้"

ตอนนั้นลูกรู้ไหมว่าลูกซนจนตกลงไปในร่องของหินเท้าลูกติดอยู่

พ่อกับแม่กระโดดลงไปช่วยน้ำเชี่ยวมากเลยลูกตอนนั้น

แม่ก็เพิ่งมารู้ที่หลังว่าน้ำป่ามันไหล่บ่าลงมาแบบไม่บอกไม่กล่าว

ตอนนั้นมีพ่อที่พยายามแกะเท้าลูกออกจากหิน

มีแม่ที่คอยอมอากาศจากด้าบบนไปป้อนให้ลูกที่ใต้น้ำ

แม่รู้ลูกแม่รู้ดีตอนนั้นถ้าพ่อเอาเท้าลูกออกไม่ทันเวลาเราอาจสูญเสียลูกไป

และถ้าร้ายกว่านั้น ชิวิตของพ่อและแม่ก็คงดับไปด้วย"

ผมปิดตานึกภาพความทรงจำนั้นก่อนจะหันมาฟัง

ตอนนั้นแม่ได้ยินเสียงน้ำไหลมาเรื่อยๆฝนก็ตกหนักลงมา

คนอื่นได้แต่ยืนมองบนฝั่งไม่มีใครอยากเอาชิวิตมาเสี่ยงกะเราหรอกลูก

"เห้ยน้ำป่า"มีคนตะโกนขึ้นแม่ตกใจมากหันไปเห็นสายเป็นขาวๆลอยลงมาจากตัวน้ำตก

แม่หันไปมองพ่อ พ่อไม่สนใจด้วยซ้ำนะลูกว่าน้ำมันไหลลงมา

เขายังพยายามสุดชิวิตที่จะเอาลูกขึ้นมาจากน้ำ"

ตูมเสียงน้ำกระแทกวินาทีนั้นแม่ลูกสึกแค่สายน้ำมันกระทบตัวพัดพาแม่ไป

แม่คิดว่าคราวนี้ต้องตายแน่ๆมันเกิดขึ้นเร็วมากจริงๆ

แม่หายใจไม่ออกเลยลูกสายน้ำมันม้วนตัวแม่อยู่แม่ก็คิดแค่ว่าคงจบแค่นี้แล้ว

แต่ก็มีมือนึงมาฉุดแม่ขึ้นจากน้ำ.......................................พ่อของลูกฉุดแม่ขึ้นมาจากน้ำ

แม่เห็นพ่อมือนึงเกี่ยวกับกิ่งต้นไม้อยู่

และที่แม่เห็นชัดเจนที่สุดก็คือลูกลูกที่นอนนิ่งสนิทอยู่ในอ้อมแขนอีกข้างนึงของพ่อ

ลูกไม่รู้สึกตัวแล้วละมั้งแต่แม่ยังจำสีหน้าของพ่อได้อยู่เลยท่านมองที่ลูกแน่ๆ

สายตาที่แสดงว่าลูกเป็นคนที่สำคัญที่สุดและวินาทีนั้นแม่ก็แน่ใจมากๆเลยว่าพ่อรักลูกมาก

กว่าจะมีคนมาช่วยเราทั้ง3คนก็กว่า20นาทีแหนะลูก

พ่อของลูกเกาะฝืนกระแสน้ำที่เชี่ยวมากๆโดยต้องอุ้มลูกแล้วฉุดแม่อยู่

แม่คิดนะลูกแม่คิดว่ามันคงทรมานมากแน่ๆ แม่จะปล่อยมือออกเพื่อลดน้ำหนักให้พ่อ

อย่างน้อยเรา3คนก็จะไม่ตายหมู่แต่พ่อก็ยังกุมมือแม่ใว้แน่นราวกับจะรู้ความตั้งใจ

และความหมายของสิ่งที่แม่กำลังจะกระทำ

น้ำยังพัดลูกพัดแรงขึ้นเรื่อยๆสายน้ำกระทบหน้าแม่จนด้านชา

ทั้งหนาวทั้งเจ็บแต่พ่อก็ยังไม่ยอมแพ้

แม่รู้ว่าถ้ายังเกาะอยู่แบบนี้ไม่นานพ่อต้องหมดแรงและต้องยอมแพ้กับธรรมชาติแห่งนี้"

แม่นิ่งไปนานมากก่อนจะเล่าต่อราวกับแม่นึกภาพแห่งอดีตเป็นฉากๆและกำลังซับน้ำตาตัวเองอยู่...

พ่อหันมาบอกแม่ที่กำลังจะหมดแรงตอนนั้น แม่ยังจำอยู่ทุกวันนี้เลย

"หากจะตายเราก็ตายด้วยกันครอบครับสำคัญมากสำหรับผม

เราจะขาดใครไปไม่ได้คุณเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดและลูกก็ด้วยแข็งใจใว้นะ"

ตอนนั้นแม่ไม่มีแรงแล้วนะลูกความเหนื่อยกะสายน้ำมัน

ทำเอาแม่จะสลบอยู่แล้วแต่แม่ก็ยังยิ้มให้พ่อแม่พูดได้แค่คำว่า"ค่ะ"เท่านั้น

สรุปเราสามคนรอดไหมแม่ ผมถาม

"ถ้าไม่รอดแล้วที่ยืนคุยอยู่นี่ผีหรือไงแม่ผมยิงมุขตลกกลับมาผมก็เพิ่งรู้ว่าแม่ก็มีอารมขัน

ผมแกล้งหยอกแม่เพราะกลัวแม่จะร้องให้แล้วผมต้องมานั่งปลอบอีก

ผมแพ้น้ำตาผู้หญิงมาก แบบไม่อยากเห็นเลย"

ต่อจากนั้นไม่นานก็มีคนมาช่วย เขาพาเรา3คนพ่อแม่ลูกขึ้นจากฝั่งแล้วพาไปโรงพยาบาล

ตอนเช้าแม่ต้องวุ่นวายหน้าดูต้องวิ่งวน2ห้องทั้งห้องพ่อและลูกถึงมันจะอยู่ติดกันก็เถอะ

ลูกก็ยังซนไม่รู้เรื่องไรมากหรอกหมดบอกลูกแค่ขาดอากาศจนช็อคไปเท่านั้น

แต่พ่อนี่สิแม่พึ่งรู้จากหมอเมื่อเช้าว่ากระดูกไหล่หักและร้าว

คงเจอน้ำม้วนตัวไปกระแทกหินตอนที่เจอน้ำป่า

หมอยังบอกเลยคนอาการหยั่งงี้แค่ลำพังจะพยุงตัวเองกลางสายน้ำเชี่ยวก็เจ็บจนทนไม่ได้อยู่แล้ว

นี่ยังต้องมาอุ้มทั้งลูกแล้วยังต้องฉุดแม่อีก ต้องใช้กำลังใจมหาศาลจริงๆ"

นี่แหละลูกความรักที่พ่อและแม่มี ลูกมั่นใจไหมละว่าจะรักใครสักคนได้เท่านี้

ผมถอนหายใจ......................มองไปที่เตียงมิน

ครับแม่ผมคิดว่าผมรู้แล้ว..................

รู้แล้ว..................

มินยังคงนอนหลับตาอยู่ผมนั่งมองมินอยู่ข้างเตียงเห็นมินหายใจเบาๆสม่ำเสมอ

ผมเริ่มคิดถึงวันแรกที่ผมเจอมินวันแรกที่มินตบผม วันแรกที่เราทะเลาะกัน

และวันแรกที่เรากอดกัน....มินวันนี้สวยเหลือเกิน หน้าขาวๆยังนอนหลับตาไม่รู้เรื่องอะไร

ซอกคอที่เรียวยาว...ตัดกับชุดคนไข้นิ่งทำให้มินยิ่งสวยขึ้นไปอีก

ผมลองเรียกมินเบาๆหลายครั้งมินก็ยังไม่ยอมลืมตาตื่น

จนผมคิดว่ามินแกล้งหลับหรือเปล่า ผมเอื้อมมือไปหยิบรีโมททีวีปิดทีวิทิ้ง

แล้วก็หันมามองมินซึ่งหลับตาไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง

............(เสร็จกรู ผมคิด......เอ้ยม่ายช่าย ม่ายช่าย

ผมก้มลงไปกระซิบข้างๆหูมินครับพูดกับเขาเบาๆ

ตื่นได้แล้วมินหากไม่คื่นเราคงห้ามใจที่จะจูบมินไม่ได้

ผมก้มหน้าไปใกล้มินครับ ใกล้มากจนลมหายใจของเรากระทบกัน

วินาทีนั้นที่ปากผมประกบกับมินเพียงเบาๆ

ผมหวังแค่เพียงมินจะตื่นขึ้นลืมตาแล้วยิ้มให้ผมเหมือนกับสโนไวท

แต่เปล่าเลยมีแต่ความเงียบมินยังนอนเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ผมถอนหายใจความรู้สึกยังติดปากไม่รู้จะมีคนว่าผมลักหลับหรือเปล่า

ผมเดินไปหยิบมือถือบน ตู้เย็นหยิบกุญแจรถใส่กระเป๋ากำลังจะเดินออกจากห้อง

ก็ได้ยินคำพูดหนึ่งขึ้นมา

"การทำอนาจาร หรือลักหลับผู้อื่นขนาดนอนหลับโดยไม่ยินยอมมีโทษต้องจำคุก3ปี

หรือปรับไม่ต่ำกว่า30,000บาทหรืออาจต้องทั้งจำทั้งปรับนะค่ะ"

ผมหันไปเห็นมินนั่งลุกขึ้นหันมายิ้มหวานให้ผม

ผมยิ้มตอบเดินไปหามิน แสงแดดส่องเข้ามาทำผมมินเป็นประกายน่ารักเหลือเกิน

"แล้วผมต้องเจอลงโทษยังไงบ้างละครับ"ผมถามแล้วยืนอยู่ข้างๆเตียง

....................แล้วเราก็จูบกันอีกครั้งนานกว่านานทีเดียวก็การจูบจะเสร็จ..........

"สรุปมินเป็นแฟนเจมหรือยังเนี่ย" มินถามผม

"ยิ่งกว่าเป็นอีกเรารักมินมากรู้ไหม"ผมตอบมินยังเอามือคล้องคอผมอยู่

"มินรักเจมนะ"มินพูดช้าๆเบาๆแต่ได้ใจความ

.............................

...................

"เจมก็รักมินครับ"