Future Love Onmyouji(Yaoi)

ลำดับตอนที่ #8 : Speacial Intro.

Speacial Intro.

          มืดจัง…

          หนาวด้วย….

          ข้ากำลังจะตายสินะ…

          เจ้านั่นคงจะตายแล้วสินะ…เจ้าปิศาจที่ยึดร่างของข้าไว้ เจ้าปิศาจที่ฆ่าคนที่ข้ารัก ปิศาจเลือดเย็นที่ฆ่าเด็กคนนั้น มันทำให้ข้าต้องแปดเปื้อนเลือด ข้าไม่อยากเป็นเช่นนี้ ไม่อยากมีร่างโสโครกและจิตใจอันโสมมด้วยเลือดเช่นมัน

         สกปรก! ข้าเกลียด!!

         ต้องออกจากร่างนี้ และสร้างร่างกายใหม่ ใช้ร่างที่แท้จริงของข้าเอง ร่างกายที่เกิดจากวิญญาณอันแท้จริงของข้า ข้าต้องออกไปจากร่างนี้…

         OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO

         สวบ!!สวบ!!!

          เสียงเหยียบพื้นหญ้าอย่างรีบร้อน ราวกับกำลังหนีบางสิ่งบางอย่างอยู่ดังขึ้น ร่างลูกเสือโคร่งตัวน้อยกำลังวิ่งหนีอย่างหวาดกลัวกับบางสิ่งที่กำลังไล่หลังมา ความหนาวเยือกเกาะกินจิตใจของลูกเสือตัวน้อย

         มันมาตามเงามืดแห่งนรกอเวจี!!!

         ข้าต้องหนีมันให้พ้น!!!

         เสือน้อยคิดแล้ววิ่งต่อไปอย่างไร้จุดหมาย เพื่อความอยู่รอดของตน นัยน์ตาสีม่วงมองไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่นแม้จะเป็นปิศาจด้วยกัน แต่การล่าเพื่อความอยู่รอดและแข็งแกร่งย่อมมีทุกที่ ขากำลังถูกไล่ตามจากปิศาจตนหนึ่ง และกำลังจะถูกจับกินในไม่ช้าหากหนีไม่ทัน แม้จะมีอิทธิฤทธิ์มากกว่า แต่การที่เพิ่งถูกเผากายเนื้อที่เคยอยู่ไป และแยกจิตสร้างกายเนื้อใหม่นั้น ก็กินพลังชีวิตไปมากทีเดียว มีเพียงการหนีเท่านั้นที่จะทำให้เขาอยู่รอดจากการถูกตามล่านี้ได้ เขาคือ คิวคิปิศาจที่เพิ่งถูกเทพนักรบตนหนึ่งเผาจนไม่เหลือแม้เถ้าถ่าน โชคดีที่มีเพียงจิตของปิศาจอีกตนที่ยึดร่างเขาเท่านั้นที่ถูกเผาไป และเขาก็แยกวิญญาณของตนออกมาได้ก่อนจะถูกเผาตามกันไป ร่างกายของคิวคิในตอนนี้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่คงที่ เดี๋ยวก็เป็นเด็กบ้าง เดี๋ยวก็เป็นเสือบ้าง แต่แม้จะเป็นเช่นนั้นเขาก็ต้องหนีให้พ้น

         “ อ๊ะ! ” คิวคิร้อง เมื่อจู่ๆก็ถูกดีดออกมาจากอาณาเขตหนึ่งที่กำลังวิ่งไปถึง ส่งผลให้เขตอาคมถึงกับร้าวและส่งเสียงไปถึงผู้ที่เป็นเจ้าของเขตอาคมบางๆนี้ ตอนนี้ร่างของคิวคิเป็นเด็กชาย ผมสีดำนั้น กลืนไปกับรัตติกาลอันมืดมิดยามนี้ ทว่าผิวกลับขาวกระจ่างยามต้องแสงจันทร์นั้นราวกับไข่มุกเม็ดงามชั้นดี ดวงตาสีม่วงใส ถูกผมยาวรุงรังบดบังจนแทบมองไม่เห็น รวมไปถึงใบหน้าของเจ้าตัวด้วย

         ไม่นานราวกับสายลมพัดผ่าน ปรากฏร่างชายผู้หนึ่งมายืนอยู่เบื้องหน้าเด็กชาย เขาจ้องมองด้วยแววตาสงสัย แต่ก็พอจะพิจารณารับรู้ถึงว่าเด็กชายเบื้องเป็นอะไร เพราะคนธรรมดาไม่มีทางถูกดีดออกจากเขตอาคมที่มหาอนเมียวจิ อาเบะ เซย์เมย์กางกั้นไว้ได้นอกจากอมนุษย์

           แต่กระนั้นก็เป็นที่น่าฉงนนัก ที่การวิ่งชนแล้วถูกดีดออกมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ ทั้งยังทำให้เขตอาคมถึงกับร้าวอีก ทำให้ตระหนักได้ว่าไม่ใช่ปิศาจธรรมดาเป็นแน่ ทั้งกลิ่นอายยังคุ้นๆราวกับได้กลิ่นที่ไหนมาก่อนเมื่อไม่นานมานี้

           “ เจ้า…เป็นใคร? ” ชายผู้นั้นถามขึ้น  “ … ” ความเงียบงันคือคำตอบ แต่แล้วจู่ๆเด็กชายก็กระโดดขึ้นแล้ววิ่งมาหลบหลังชายเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับชายหนุ่มที่รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังมา

            ปิศาจกินจิต!!!

             แต่เด็กนี่ไม่ใช่จิต ทำไมถึงได้ตามมาล่ะ? แค่โบกมือ ลมกลุ่มหนึ่งก็พัดเอาร่างของปิศาจตนนั้นสลายหายไป โดยไม่จำเป็นต้องใช้กำลังใดๆ เมื่อหมดหน้าที่ชายหนุ่มก็หันหลังกลับมาดูผู้ถูกปองร้าย เด็กชายที่เห็นในตอนแรกหายไป เหลือไว้เพียงเสือตัวน้อยสลบอยู่ แต่ด้วยความสงสารจึงอุ้มมันเข้าเขตอาคมมาด้วย มีไฟอาคมลั่นเปรี๊ยะรอบตัวเสือน้อย ชายหนุ่มจึงคลายอาคมแถวนั้น แล้วพาเข้ามาด้านในอย่างเงียบๆ

             เซย์เมย์ยังอยู่ข้างในบ้านที่เพิ่งสร้างเสร็จ ก่อนหน้านี้เขาสองตนกำลังคุยธุระบางอย่างกับเซย์เมย์อยู่ ที่นี่คือ ที่อยู่ของผู้ปกป้องสุสานเช่นเขา และจะกลายเป็นสุสานของตระกูลอาเบะในภายภาคหน้า ตอนนี้เซย์เมย์คงรู้แล้วว่าเขาพาอะไรเข้ามาด้วย

              “ เจ้าพาปิศาจที่ฆ่าหลานข้าเข้ามางั้นรึ? เบียกโกะ ” เซย์เมย์ทัก ทำให้เบียกโกะแทบจะปล่อยร่างเสือน้อยลงพื้นทันที

              “ เจ้านี่น่ะหรือ? คิวคิ ” เบียกโกะพูดด้วยความฉงน เจ้านี่น่ะรึ? ที่ขนาดปิศาจกินจิตอ่อนแอกว่าตนนัก ยังวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน แล้วจะกลายเป็นเจ้าปิศาจอำนาจล้นเหลือขนาดบาดเจ็บยังแผลงฤทธิ์จนเกียวโตแทบพัง วังหลวงยังสะเทือน ทั้งยังสะกดเทพอันดับหนึ่งในห้าไว้ใต้ฝ่าเท้าอีก เป็นไปได้อย่างไรกัน?

              “ ใช่ เจ้านั่นแหละ คิวคิ ” เซย์เมย์ตอบ “ แต่ข้าได้ยินว่า โทดะเผาทิ้งไปแล้วจนไม่เหลือแม้ฝุ่นผง แล้วเจ้านี่จะรอดมาได้ยังไง? ” เบียกโกะยังคงถามต่อไป แต่เซย์เมย์เองก็จนปัญญาจะตอบ เพราะเขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่า คิวคิรอดจาการโดนเผามายังไง

              “ ข้าให้เจ้านี่อยู่ที่นี่ได้ไหม? ” เบียกโกะถาม เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้เขาคิดว่าถ้าปล่อยคิวคิเอาไว้ข้างนอก คงต้องถูกกินเป็นแน่

              “ แล้วแต่เจ้า เบียกโกะ ดูเจ้านี่ไว้ด้วยแล้วกัน ข้าไม่ไว้ใจมัน จนกว่าจะได้พิสูจน์แล้วว่ามันจะไม่อาละวาดหรือเผยสันดานชั่วร้ายของมันออกมา ถ้ามันเผยความชั่วออกมาล่ะก็ เจ้าก็จงกำจัดมันซะ ก่อนที่มันจะเอาชีวิตใครไปเหมือนที่เอาชีวิตหลานข้า! ” เซย์เมย์พูด แค่ฟังน้ำเสียงก็รู้ว่าเซย์เมย์กำลังโกรธแค่ไหน แต่บางอย่างบอกกับเบียกโกะว่า ทิ้งคิวคิให้ตายไม่ได้ แต่ถ้าเป็นอย่างที่เซย์เมย์พูดจริง เขาคงต้อง ‘กำจัดทิ้ง ’ อย่างที่ว่าไว้

          OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO

 สวัสดีค่ะ ทุกท่าน!!!~

            กาวะกลับมาจากหลุมแล้ว กว่าจะลุกขึ้นมาได้ แทบตายเลยค่ะทุกท่าน เหนื่อย ~  ทุกท่านคะ อย่าเพิ่งปารองเท้าใส่กาวะนะคะ ตอนนี้ไร้เรี่ยวแรงจะตั้งรับแล้วค่ะ ปาดเหงื่อ ตอนนี้เป็นบทนำของภาคเบียกโกะกับคิวคิค่ะ         

            เนื่องจากกาวะกับเพื่อนยังไม่รู้นิสัยของเบียกโกะมากมายค่ะ เลยเขียนแบบตามใจฉัน ก็เลยอาจจะขัดๆกับคาแรกเตอร์ตัวจริงไปมากหรือน้อยก็อย่าว่ากันนะคะทุกท่าน ก็อย่างที่รู้กันว่าในเจ็ดเล่มนี้ เบียกโกะออกมามีบทบาทในเรื่องน้อยมากค่ะ หาแทบไม่เจอกันเลยทีเดียว ส่วนคิวคิของเราก็หายไปตั้งแต่เล่มสาม เนื่องจากเดดสะมอเร่อินเดอะเท่งทึงไปแล้ว แต่เราอยากให้คิวคิและเบียกโกะตัวประกอบของเรามีบทบาทค่ะ เลยเอาตัวคิวคิกับพ่อเบียกโกะมาจับคู่กันซะเรย โฮ่ๆๆ รอดูต่อไปนะคะ คู่นี้มีอุปสรรคเยอะน่าดูเลยค่ะ งั้นขอฝากไว้แค่นี้ก่อนนะคะ

ไปแหล่ว!!!~ ฟึ่บ!!!~