คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER 13 : การเผชิญหน้า(ที่รุนแรง)
บทที่ 13 การเผชิญหน้า(ที่รุนแรง)
เขากำลังจะบ้า...
นั่นเป็นสิ่งที่ซาสึเกะกำลังรู้สึกจริงๆ ในหัวของเขากำลังคิดถึงเรื่องชวนหัวเสียที่สุดที่เขาเพิ่งเผชิญมา... ในช่วงบ่ายของวันที่ผ่านมา...สุดท้ายอิทาจิก็พาเขาไปพบกับ ฮิวงะ ฮิอาชิ เจ้าบ้านฮิวงะคนปัจจุบันจนได้ ส่วนเหตุผลที่ไปน่ะหรือ?
ไม่ใช่เพื่อไปคุยเรื่องแต่งงานบ้าบอคอแตกที่เขากลัว...
แต่ไปหารือเรื่องธุรกิจสื่อโทรทัศน์ของตระกูลฮิวงะที่ทางธนาคารอุจิวะกำลังสนใจจะร่วมลงทุน!
ใช่! มันเป็นไปได้ที่อิทาจิอาจจะเตรียมมาพูดเรื่องแต่งงานของเขาแต่พอเห็นเขาพาเมียกำมะลอมาโชว์แล้วอิทาจิก็เกิดเปลี่ยนใจไม่พูดถึง แต่เขาที่เดินตามหลังผู้ชายคนนี้มาตลอดชีวิตมีหรือจะไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่อิทาจิมาบ้านฮิวงะในครั้งนี้มีเพียงมาเพื่อแจงเรื่องผลประโยชน์ทางธุรกิจเท่านั้น! ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการดองตระกูลเลยสักนิด!
และที่เขาดิ้นพล่านไปหาผู้หญิงสั่วๆคนนึงมาแอบอ้างโดยที่ไม่สามารถปฏิเสธได้มันคืออะไร!?!
นี่เขาอุปโลกน์ไปเองและสุดท้ายก็แพ้ภัยตัวเองหรือ?
ทุเรศที่สุด!
ซาสึเกะใช้เวลาเป็นชั่วโมงในการทำใจที่เดือดพล่านของตัวให้สงบลง หลังจากที่ตั้งสติได้ชายหนุ่มก็ไม่รอช้ารีบโทรหาที่ปรึกษาทางกฎหมายที่เขาไว้ใจที่สุดเพื่อหารือเรื่องสัญญาฉบับใหม่ที่เขาคิดจะทำไว้เพื่อกันไม่ให้ทะเบียนสมรสที่ถูกบังคับให้จดเมื่อวานมามีผลผูกมัดเขา
เรื่องที่มันแล้วก็ควรให้มันแล้วไป...
อย่าทำให้มันเกิดปัญหาใหม่ขึ้นมาอีกก็พอ!
แต่การที่ไอ้เพื่อนตัวแสบนัดเขามายังสถานที่สกปรกแบบนี้นี่สิ...
อันนี้ก็ถือว่าเป็นปัญหา...
“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!” ร่างสูงตวาดใส่ผู้หญิงที่แต่งตัวน่าหวาดเสียวคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินตรงปรี่เข้ามาหาเขาพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่อ่านได้ไม่อยากเลยว่าเจ้าหล่อนต้องการอะไร
“แหม~ ดุจังเลยนะคะ” เธอว่าพร้อมกับหัวเราะคิกคัก
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ถอยไปห่างๆ... อย่าเสนอหน้ามาคุยกับฉัน คนชั้นต่ำ!” พูดไว้แค่นั้นซาสึเกะก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมาสนใจหญิงสาวที่ยืนร้องกรี๊ดกร๊าดอีกเลย หลังจากที่เจอเหตุการณ์ที่คล้ายกับกรณีแรกซ้ำๆกันอยู่หลายครั้งซาสึเกะก็หมดความอดทนที่จะยืนรออยู่หน้าผับ ร่างสูงเดินตรงดิ่งเข้าไปในสถานเริงรมย์เพราะรู้ดีว่าที่นี่มีโซนวีไอพีที่มีพื้นที่ส่วนตัวซึ่งเขาสามารถกันคนอื่นออกไปได้ แต่เมื่อเดินผ่านประตูเข้ามาภายในผับกลิ่นเหล้ากับกลิ่นควันบุหรี่ที่ลอยปนมากับอากาศนั้นมีปริมาณสูงเกินกว่าที่เขาจะปรับตัวได้ทัน ทำให้ซาสึเกะเกิดอาการมึนเล็กน้อยจนทรงตัวแทบไม่อยู่ ร่างสูงยืนโงนเงนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่จนชนเข้ากับใครคนหนึ่งที่กำลังจะเดินออกจากผับอย่างรีบเร่ง
พลั่ก!
“อ๊ะ!” อีกฝ่ายร้องออกมาด้วยเสียงที่ไม่ดังนักก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงขอโทษดังตามมา ซาสึเกะรีบชักเท้ากลับแล้วเดินถอยหลังทันทีเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงเอ่ยขอโทษ เขาสะบัดหัวไล่ความมึนงงที่เกิดจากมลพิษในอากาศ ดวงตาสีรัตติกาลมองดูคนชนทันทีหลังจากที่อาการมึนๆหายไปแล้ว... และเขาก็ต้องตกใจเมื่อคนตรงหน้าเป็นคนที่เขาไม่คิดว่าจะได้เห็น... ที่นี่...
เรือนผมสีดอกซากุระที่ยาวประบ่า...
เรือนร่างเพรียวบางที่อยู่ในชุดโชว์สัดส่วน...
กับใบหน้าสวยหวานที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่...
ยัยผู้หญิงสกปรก!
“กลางวันฝึกงาน... กลางคืนออกมาหากินงั้นสิ?” เขาเอ่ยออกมาทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร น้ำเสียงที่ใช้นั้นดูถูกเหยียดหยันราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงก้อนธุลีที่ไร้ค่า
“ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันไม่รู้จักพอจริงๆ ว่าแต่คราวนี้น่ะ... หิวเงิน...หรือว่าหิวผู้ชายกันล่ะ?”
น้ำเสียงที่คุ้นหูกับวาจาหยาบคายของอีกฝ่ายทำให้ซากุระรู้แทบจะในทันทีว่าคนที่เธอเพิ่งเดินชนไปนั้นเป็นใคร หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายทันทีก่อนจะร้องออกมาอย่างตกใจ
“คะ...คุณ!”
“ฉันคิดว่าฉันเตือนเธอแล้วนะ... ว่าระหว่างที่ ‘ทำงาน’ ให้ฉัน ห้ามเธอมารับจ๊อบทำงานกลางคืนแบบนี้อีก” ซาสึเกะพูดเสียงเย็น “ฟังภาษาคนไม่เข้าใจรึไง รึว่า ‘อยาก’ มากจนทนไม่ไหว?”
สีหน้าและแววตาที่แสดงออกถึงความโกรธและรังเกียจที่มีมากผิดปกติของเขาทำให้ซากุระลอบกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ
เธอลืมเรื่องข้อตกลงของเขาไปเสียสนิท!
เป็นข้อตกลงข้อต้นๆที่ซาสึเกะย้ำเอาไว้ว่าเธอต้องปฏิบัติตาม...
ห้ามทำงานที่ผับ...
“ฉันไม่ได้มาทำงานค่ะ วันนี้ฉันพาเพื่อนมาดื่ม...” ซากุระพูดไปตามความจริง แต่ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอกำลังสั่นราวกับว่าเธอกำลังปั้นเรื่องโกหกอยู่ หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา เธอรู้ดีว่าเขากำลังทำหน้ายังไง
รังเกียจ...
“และ...และก็มาขอลาออกจากงานที่ผับด้วยค่ะ ฉันไม่ได้ทำงานที่นี่แล้ว...”
“คิดว่าฉันจะเชื่อน้ำคำของเธอหรือไง” ซาสึเกะพูดเสียงขึ้นจมูกก่อนจะใช้สายตาไล่สำรวจสภาพของหญิงสาวตรงหน้าแล้วแค่นหัวเราะออกมา “ดูชุดที่ใส่สิ... เหอะ! อีกนิดเดียวก็จะเปลือยอยู่แล้ว มันก็เป็นหลักฐานยืนยันอย่างดีเลยไม่ใช่เหรอ ว่าเธอน่ะ...มาเพื่อ ‘ขาย’ ”
คำปรามาสที่แสนร้ายกาจทำให้ซากุระถึงกับสะอึก... ก็จริงอยู่ว่าชุดของเธอมันทั้งสั้นทั้งโชว์สัดส่วนจนเกือบโป๊ แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกเพราะตอนที่ชวนอิโนะมาที่ผับเธอยังอยู่ในชุดนักศึกษาดังนั้นเพื่อให้เกียรติตัวเองและสถาบันเธอจึงต้องเปลี่ยนชุดก่อนจะมา หญิงสาวขอยืมชุดจากเพื่อนเพื่อเอามาใส่แก้ขัดไปก่อนเพราะเธอไม่บ้าพอที่จะกลับไปเอาชุดของตัวเองที่บ้านของซาสึเกะแน่ๆ แต่เพราะว่าเธอกับอิโนะมีสัดส่วนค่อนข้างต่างกัน ชุดที่เธอยืมอิโนะมาใส่มันจึงกลายเป็นชุดโชว์สัดส่วนทั้งที่ความจริงมันก็เป็นแค่ชุดเก๋ไก๋ตามแฟชั่นที่พบเห็นได้ทั่วไป
ซากุระถอนหายใจ... ไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะยืนฟังเขาพ่นคำดูถูกใส่... เธอต้องรีบไปตามอิโนะ อย่างน้อยก็ต้องไปหาเบอร์ของซาอิเพื่อโทรถามให้แน่ใจก่อน...
“ถ้าคุณไม่ฟังฉันก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว ยังไงก็ช่วยหลีกทางด้วยค่ะ ฉันต้องไปตามเพื่อน” ซากุระพูดพร้อมกับตั้งท่าจะเดินไปแต่ร่างสูงก็เคลื่อนตัวเข้ามาขวางเอาไว้จนทั้งคู่อยู่ในระยะประชิด... คราวนี้ซาสึเกะไม่ได้ก้าวถอยหลังอย่างรังเกียจเหมือนที่ทำในสถานการณ์ปกติ เขายืนดักทางเธอไว้จนเธอไม่สามารถขยับหรือหลบเลี่ยงไปทางไหนได้
“เธอยังไปไหนไม่ได้...” ซาสึเกะพูดเสียงเรียบก่อนจะบอกจุดประสงค์ที่เขาไม่ยอมปล่อยให้เธอออกไป “ฉันนัดเพื่อนที่เป็นทนายไว้ที่นี่พอดี เราต้องทำสัญญากันอีกฉบับเพื่อฉันจะได้แน่ใจว่าเธอจะไม่มีสิทธิ์ใดๆในตัวฉันแม้ว่าเราจะจดทะเบียนกัน”
สัญญาอีกแล้วหรือ?
ซากุระคร่ำครวญในใจ ดูท่าว่าเขาจะกังวลเหลือเกินว่าเธอจะไปเป็นปลิงดูดเลือดเกาะสมบัติกองเงินกองทองของเขา หญิงสาวถอนหายใจพรืดแต่ไม่ดังมากนักเพราะเกรงว่าคนที่ยืนขวางทางอยู่จะได้ยิน
อยากทำอะไรก็ตามใจ!
“ค่ะ ฉันเข้าใจ แต่เรื่องนี้เอาไปจัดการที่บ้านได้ไหมคะ คุณอยากร่างสัญญาอะไรก็เอามาเถอะเดี๋ยวฉันจะเซ็นให้ แต่ตอนนี้ช่วยปล่อยฉันไปก่อน ฉันกำลังรีบ”
“รีบ? นัดใครเอาไว้ล่ะ?” เป็นอีกครั้งที่เขาอดจะแขวะร่างบางตรงหน้าไม่ได้
ไอ้ท่าทีเมินเฉยแต่อวดดีแบบนี้...
เขาล่ะเกลียดนัก!
“เขาให้ค่าจ้างเธอเท่าไหร่? เดี๋ยวฉันให้เพิ่มสามเท่าเลยก็ได้ แต่เธอต้องอยู่คุยเรื่องสัญญากับฉัน”
“นี่คุณ! “ ซากุระแหวขึ้นอย่างเหลืออด “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการนะ! เก็บเงินของคุณเอาไว้เถอะค่ะ และก็ช่วยหลีกทางให้ด้วย!”
“อ้อ...ดูท่าว่าคนที่มาซื้อคืนนี้คงไม่ได้มีดีแค่รวยอย่างเดียวสินะเธอถึงได้กล้าปฏิเสธเงินสามเท่าของฉัน... ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่ามันมีดีอะไรนักหนาถึงทำให้เธอติดใจจนดิ้นเร่าๆจะไปหาให้ได้” เอ่ยออกมาพร้อมกับเหยียดยิ้มอย่างดูถูก...
นิสัยต่ำๆของพวกผู้หญิงหากิน...
ขาดเงินยังพอได้แต่ขาดผู้ชายแล้วจะเป็นจะตาย!
“หุบปากของคุณไปเถอะค่ะ! ฉันอธิบายทุกอย่างให้ฟังแล้วแต่คนที่มีอคติอย่างคุณคงไม่เข้าใจ! ถอยไป!” ซากุระพูดพร้อมกับผลักซาสึเกะให้พ้นทาง ฝ่ายคนถูกผลักก็ไม่ได้ตั้งตัวด้วยไม่คิดว่าร่างบางตรงหน้าจะกล้าแตะเนื้อต้องตัวตนจึงถูกแรงผลักส่งให้ร่างเซไปปะทะกับผนังด้านข้าง แม้ว่ามันจะไม่แรงนักแต่การกระทำของเธอก็สร้างความตกใจให้เขาไม่น้อย...
เป็นอีกครั้งที่เธอทำในสิ่งที่ไม่มีใครกล้าทำกับเขามาก่อน!
หลังจากถูกผลักใช้ชนผนังซาสึเกะก็หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายแทบจะในทันที ดวงตาสีรัตติกาลเต็มไปด้วยความโกรธ... เมื่อเห็นว่าเธอกำลังก้าวเดินฉับๆจะออกจากผับไปร่างสูงก็ยื่นขาข้างหนึ่งไปขัดขาของเธอไว้ทำให้หญิงสาวที่ไม่ทันระวังล้มคะมำไม่เป็นท่า...
ตุ้บ!
เสียงของหนักๆหล่นกระทบพื้นพร้อมๆกับความรู้สึกปวดร้าวแล่นผ่านขึ้นมาตามใบหน้าและลำตัวที่กระแทกกับพื้นกระเบื้องอย่างจัง แผลเก่าบริเวณหัวเข่าที่ได้รับมาเมื่อวานเจ็บร้าวระบมมากกว่าที่อื่น... ซากุระค่อยๆยันตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ... มีเสียงหัวเราะขบขันของคนที่เดินผ่านไปมาเป็นซาวนด์ประกอบ ทั้งเจ็บ...ทั้งอาย...
“ฉันไม่ได้อนุญาตให้เธอไป... และไม่อนุญาตให้เธอผลักฉัน!!!”
“...”
“เก็บความกระหายผู้ชายของเธอเอาไว้หน่อย... อย่าลืมว่าตอนนี้ฉันจ้างเธอมาเป็นแท่นผลิตลูกให้ฉันแล้ว อย่าแสดงอาการระรี้ระริกให้มันมาก...”
ซ่า!
โดยไม่รอให้เขาพูดถ้อยคำร้ายกาจนั่นได้จบประโยค ซากุระก็ฉวยแก้วเหล้าของชายคนหนึ่งที่กำลังยืนดูเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทของเธอสาดเข้าที่ใบหน้างดงามของซาสึเกะด้วยความเดือดดาล... ทันทีที่ของเหลวสีอำพันถูกสาดเข้าใส่ที่หน้าอย่างจังสิ่งที่ซาสึเกะทำได้มีเพียงยืนนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด กลิ่นฉุนๆของสุรารสร้อนแรงลอยผ่านจมูกไปราวกับว่าเขากำลังดื่มมันเอง... หยดน้ำสีอำพันเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าของชายผู้ทรงอิทธิพล ผมสีดำของเขาเปียกลู่ลง เสื้อเชิ้ตสีดำมีรอยเปียกเป็นวงกว้าง...
ดวงตาของเขา...
ตื่นตระหนก!
ซากุระไม่รู้ว่าวินาทีนั้นเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ที่รู้คือเธอเกลียดคำดูถูกของเขา วาจาถากถางที่เขาเอ่ยมันเหมือนมีดคมๆที่กรีดลึกลงไปในใจของเธอ เธอแค่ต้องการให้เขาหยุด...
ไม่ได้ตั้งใจ...
จะทำให้เขาโกรธ...
“ผู้หญิง...โสโครก...”
เพล้ง!!!
.
.
.
เป็นอีกหนึ่งวันที่เขารู้สึกดีเป็นพิเศษ...
ซาโซริคิดพร้อมกับระบายยิ้มเจ้าเล่ห์...
เพราะมันเป็นวันที่เขาได้เห็นราชาพ่ายแพ้อย่างหมดรูปเป็นครั้งแรก...
ก็ใครจะไปคิดเล่าว่าไอ้การที่เพื่อนของเขาเอาผู้หญิงที่จ้างมาไปหลอกตบตาอิทาจิว่าเป็นเมีย สุดท้ายแล้วจะเจอคนถูกหลอก(?)จับจดทะเบียนสมรสแบบมัดมือชกจนได้ ไอ้จะไปปฏิเสธว่าไม่จดเพราะไม่เกี่ยวข้องกันหรือก็คงทำไม่ได้เพราะตัวเองเป็นคนพูดเองเสียเต็มปากเต็มคำว่าเป็น ‘ว่าที่ภรรยา’
เรียกได้ว่าหนีเสือปะจระเข้...
หนีการแต่งงานเจอจับจดทะเบียน...
เป็นความอะเมซิ่งที่อิทาจิสร้างได้คนเดียวจริงๆ...
และด้วยเหตุนี้ ทำให้ตอนนี้เพื่อนของเขาที่ครองสถานะโสดมายี่สิบเจ็ดปีเต็มเป็นอันต้องถูกประทับตราแปะหน้าผากว่า ‘มีเมียแล้ว’ ไปโดยปริยาย
รู้สึกสะใจอยู่ลึกๆ
ทนายหนุ่มเดินเลี้ยวหลบกลุ่มคนที่ยืนออกันอยู่ตรงทางเดินโดยไม่ลืมที่จะแต๊ะอั๋งสาวสวยสองคนที่หน้าตาถูกสเป็คเขาเหลือเกิน ในทีแรกสองสาวคงคิดจะโวยวายอะไรสักอย่างแต่พอหันหน้ากลับมาและรู้ว่าเขาคือผู้ชายที่เพิ่งทำหยาบคายกับพวกเธอ ทั้งสองคนก็เปลี่ยนมาส่งรอยยิ้มหวานฉ่ำและสายตาเร่าร้อนมาให้ ซาโซริยิ้มกริ่ม...
สองตัวเลือกที่เขาจะรับไว้พิจารณาในคืนนี้...
หลังจากแจกเบอร์แลกไอดีไลน์กันเสร็จ ซาโซริก็มุ่งหน้าไปที่ทางเข้าผับ คิดแล้วทนายหนุ่มก็เบะปากอย่างนึกหมั่นไส้คนที่นัดเขาเพราะเจ้าตัวยืนกรานหนักแน่นว่าจะไม่ยอมย่างเหยียบเข้ามาเองแน่หากไม่มีคนพาเข้ามา
มันต้องการหาคนไปเป็นไม้กันหมาให้...
ทั้งจากผู้ชายและผู้หญิง...
เออ! อีทีตอนนั้นยังเดินออกมาเองได้!
ขนาดเป็นคนนัดเองยังเรื่องมากอีก!
แต่เขาก็บ้าเองที่นัดให้มันมาที่นี่...
ช่วยไม่ได้นี่หว่า... คืนนี้เขาต้องการใครซักคนไปเป็นหมอนข้าง...
ถ้าไม่มาที่นี่ก็คงหาไม่ทันใช้งาน...
ของเก่าๆก็ไม่อยากกลับไปใช้...
จะให้นอนคนเดียวหรือมันก็เปลี่ยวใจ…
เฮ้อ...ชีวิตเพลย์บอยนี่มันก็น่าสงสารเหมือนกันนะ
หลังจากบ่นกับตัวเองจนหนำใจแล้ว ซาโซริก็เริ่มกวาดตามองหาใบหน้างดงามผิดผู้ชายทั่วไปของเพื่อนสนิททันที เป็นไปไม่ได้หรอกที่คนอย่างมันจะรออยู่ข้างนอกประตูที่เต็มไปด้วยขี้เมาที่หาทางกลับบ้านไม่ถูกกับผู้หญิงที่พร้อมจะไปต่อกับใครซักคนได้ทุกเมื่อ... มันต้องเข้ามาข้างในแน่และก็คงจะอยู่แถวๆนี้ด้วยเพราะตรงนี้เป็นส่วนที่คนพลุกพล่านน้อยที่สุด ซาโซริคิดและเขาก็พบว่าข้อสันนิษฐานของตัวเองยังคงแม่นยำเสมอเมื่อเห็นเงารางๆของซาสึเกะอยู่แถวๆประตู ทนายหนุ่มเดินเข้าไปหาเพื่อนทันทีก่อนจะเบรกตัวเองแทบไม่ทันเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นความโกรธที่รุนแรงของซาสึเกะแผ่โชยจนฉุนจมูก
ดวงตาสีน้ำตาลหม่นเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าชัดๆเต็มสองลูกตา
ฉิบหาย!!!
ภาพตรงหน้าคืออะไร!?!
ซาสึเกะถูกเมียจ้างของตัวเองเอาเหล้าหรืออะไรสักอย่างสาดหน้า!
เธอบ้าไปแล้วหรือ!?!
เพล้ง!!!
ยังไม่ทันที่จะได้ตกใจเต็มที่ภาพต่อมาที่ปรากฏก็ทำเอาหัวใจของเขาแทบจะวาย สมองถึงกับลืมสั่งการไปชั่วขณะ เมื่อเขาเห็นแก้วเหล้าทรงสูงลอยละลิ่วเฉียดหน้าซาสึเกะไปไม่กี่เซนติเมตรก่อนจะปะทะเข้ากับผนังด้านหลังแล้วแตกกระจายออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
เศษแก้วชิ้นหนึ่งกระเด็นเฉียดแก้มของซาสึเกะจนเกิดเป็นรอยเลือดเล็กๆ...
เหตุการณ์เข้าขั้นวิกฤติเข้าไปทุกที...
ถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่างคงได้มีใครตายแน่ๆ
และรวดเร็วเท่าใจคิด ซาโซริถลาตัวเข้าไปขวางซาสึเกะซึ่งก็ซัดหมัดเข้าใส่อย่างจังได้พอดิบพอดีเสียจนเขาคิดว่าฟันกรามคงเตรียมจะโบกมือลาเหงือกของเขาไปแล้ว แต่ก็ยังดีที่เหงือกของเขาแข็งแรงพอ... ซาโซริประคองตัวเองที่เกือบจะล้มเพราะหมัดอันหนักหน่วงของเพื่อนก่อนจะหันไปตวาดใส่คนที่กำลังโมโห
“ไอ้ซัส! แกใจเย็นหน่อยไม่ได้รึไง!?! นี่ผู้หญิงนะผู้หญิง!” อยากจะตะโกนใส่หน้ามันให้ดังกว่านี้อยู่หรอก แต่ความรู้สึกชาๆที่ปากมันก็ทำให้เขาพูดออกมายากเหลือเกิน
“แกถอยไป!” ซาสึเกะสั่งเสียงกร้าว เขาไม่สนใจอยู่แล้วว่าเธอจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ความอดทนของเขามันหมดลงแล้ว...
พอกันที!
“คุณถอยไปเถอะค่ะ ฉันก็อยากจะรู้นักว่าไอ้น้ำหน้าแบบนี้จะมีปัญญาทำอะไรฉันได้บ้าง! มีดีก็แค่รวยล้นฟ้าแต่สามัญสำนึกของลูกผู้ชายมันต่ำจนติดลบ วันๆเอาแต่คิดจะหยามเหยียดเพศแม่! ฉันถามจริงๆเถอะค่ะ ถ้าโลกนี้ไม่มีผู้หญิงที่คุณเกลียดนักเกลียดหนา คุณจะยังมีโอกาสมายืนด่าฉันฉอดๆแบบนี้มั้ย!?!”
“หยุดพูดเถอะครับ เห็นแก่หน้าช้ำๆของผมหน่อยเถอะ” ซาโซริพูดเสียงเหมือนจะร้องไห้เมื่อได้ยินคำตอบโต้ที่รุนแรงของซากุระ ต่างฝ่ายต่างแรงใส่กันไม่ยั้งแบบนี้มีหวังซาสึเกะต้องบ้าเลือดจับเธอฉีกแข้งฉีกขาแน่ๆ
“ของชั้นต่ำพรรค์นั้นฟังภาษามนุษย์ไม่รู้เรื่องหรอก! แกถอยออกมาไอ้ซาโซริ ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกก่อน!”
“คำก็ต่ำสองคำก็ต่ำ อย่างกับว่าคุณมันสูงนักนี่ หน้าตาก็ดูดีอยู่หรอกแต่ข้างในมันคงเน่าเฟะเกินเยียวยา... อย่าคิดว่าคุณเกลียดฉันได้ฝ่ายเดียวนะ ฉันก็เกลียดคุณไม่แพ้กันหรอก! คนเลว!”
“ถึงฉันเลวก็คงไม่ได้ครึ่งคนอย่างเธอที่ทำได้แม้กระทั่งขายลูกกิน!”
“เป็นอู่ลูกให้พวกรักร่วมเพศฉันถือว่าทำบุญทำทานให้พวกสัมพะเวสี!”
พลั่ก!
ทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ ซาสึเกะก็รับรู้ว่าความอดทนของเขาได้เลยทะลุขีดจำกัดไปเรียบร้อยแล้ว เขาผลักซาโซริออกไปให้พ้นทางอย่างง่ายดายด้วยพละกำลังกายที่เหนือกว่าอีกฝ่ายก่อนจะใช้มือของตนคว้าหมับเข้าที่คอขาวๆของซากุระ
“แค่ก...ปละ...ปล่อย...” ซากุระพูดออกมาได้แค่นั้นเธอพยายามใช้มือของตัวเองแกะมือแข็งแกร่งของซาสึเกะออก แต่มันก็ไร้ผล... มือของซาสึเกะยิ่งบีบรัดคอของเธอเรื่อยๆ
“ไอ้ซัส! แก...”
“เงียบ!!!” เสียงสั่งของซาสึเกะทำให้ซาโซริได้แต่อ้าปากค้างแต่ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากปาก และอาการนี้ก็ไม่ได้เกิดกับเขาคนเดียว เหล่าคนที่มุงดูอยู่รอบๆก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน ไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมาซักแอะแม้ว่าก่อนหน้านี้จะพากันกรีดร้องอย่างตกใจก็ตาม...
“แค่ก...”
“บทเรียนที่ผ่านมามันยังไม่ทำให้เธอสำนึกใช่มั้ยว่าเธอไม่ควรต่อต้านหรือขัดคำสั่งของฉัน...”
“...”
“ฉันจะทำให้เธอจำใส่กะโหลกหนาๆของเธอเอาไว้... ว่าการต่อต้านฉันก็เท่ากับต่อต้านราชา! มีโทษอย่างเดียวคือตาย!”
ทันทีที่พูดจบซาสึเกะก็เปลี่ยนตำแหน่งมือจากที่คอมาเป็นแขน ซากุระไอโขลกๆน้ำหูน้ำตาไหลพราก เธอพยายามโกยเอาอากาศเข้าปอดให้มากที่สุดหลังจากคอของเธอเป็นอิสระแต่ยังไม่ทันจะได้พักหายใจหายคอหญิงสาวก็ถูกแรงดึงมหาศาลกระชากตัวให้ถลาตามไปข้างหน้า
“แค่กๆ! ปล่อย... ปล่อยฉัน!” เธอตวาดเสียงดังส่วนมือก็พยายามสะบัดให้หลุดจากมือที่แข็งแกร่งของเขา แต่มันก็เป็นเหมือนเมื่อวาน... ซาสึเกะไม่ได้สะดุ้งสะเทือนอะไรเลย ความแข็งแกร่งของเขาผิดจากรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูอ่อนแอนัก
ร่างสูงลากเธอออกไปจากผับท่ามกลางสายตาตกใจปนสงสัยของคนบริเวณนั้น พอได้เห็นหน้ากันชัดๆเกือบทุกคนก็จำได้ทันทีว่าชายที่กำลังสติแตกลากผู้หญิงคนหนึ่งออกไปนั้นเป็นใคร เกิดเสียงฮือฮาตามมาเป็นระยะๆ บางคนถึงกับถ่ายรูปอัดคลิปเอาไว้ดู...
การได้เห็นราชาในที่แบบนี้ถือเป็นเรื่องประหลาด...
แต่การที่เห็นเขากำลังฉุดกระชากลากถูผู้หญิงนั้นประหลาดยิ่งกว่า!
“แม่งเอ๊ย! ซักวันฉันจะตัดขาดความเป็นเพื่อนกับแก!” ซาโซริสบถคำหยาบคายออกมาพร้อมกับตั้งท่าจะไปขวางทางคนที่กำลังบ้า แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมองดูสถานการณ์โดยรอบ... เกือบทุกคนถือโทรศัพท์... บางคนถ่ายคลิป บางคนถ่ายรูป บางคนกำลังส่งข้อความถึงใครบางคน...
เวร!!!
ซาโซริสบถในใจ ดวงตาสีน้ำตาลหม่นมองตามหลังร่างสูงเพรียวของเพื่อนด้วยสายตาที่คาดหวังว่ามันจะยังมีสติพอที่จะไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามกับคนไม่มีทางสู้ ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะเบนสายตากลับมายังกลุ่มคนที่ยังคงยืนมุงดูเหตุการณ์กันอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาเยือกเย็นลงเรื่อยๆ ดวงตาของเขาแข็งกร้าวและดูเหี้ยมโหด
เขาต้องทำหน้าที่ในฐานะของทนาย...
“ใครที่ถ่ายรูป ถ่ายคลิป หรือกำลังจะกระจายข่าวนี้ออกไป ผมขอให้พวกคุณหยุดการกระทำเหล่านั้นและลบสิ่งที่พวกคุณเพิ่งถ่ายออกจากเครื่องให้หมดนะครับ ถ้าผมเห็นว่ามีข่าวหรือภาพใดๆหลุดออกไปเมื่อไหร่... พวกคุณจะหาว่าผมใจร้ายไม่ได้นะครับ...”
.
.
.
“ดีแต่ใช้กำลัง! คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย!” นั่นเป็นประโยคที่เธอตะคอกใส่ร่างสูงที่กำลังจับตัวเธอยัดใส่รถยุโรปราคาหลายล้านของเจ้าตัว ซาสึเกะไม่ได้ตอบโต้อะไรมากไปกว่ากระแทกประตูรถปิดอย่างแรงจนคนข้างในรถสะดุ้งก่อนจะอ้อมไปฝั่งคนขับ
ฝ่ายซากุระเมื่อเห็นสบโอกาสก็เอื้อมมือเปิดประตูพร้อมกับกระโจนออกจากรถทันทีที่ซาสึเกะเผลอ
เธอกลับไปกับเขาไม่ได้หรอก...
อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้...
ตอนที่เขากำลังโกรธ...
“อยากเล่นเกมวิ่งไล่จับกับฉันนักใช่มั้ย!?! ดี!!! ฉันก็ชอบเห็นเหยื่อดิ้นทุรนทุรายหนีหัวซุกหัวซุนก่อนถูกฆ่าเหมือนกัน!” ซาสึเกะพูด แล้วเขาก็เข้ามาประชิดตัวเธอทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้วิ่งหนีเลยแม้แต่น้อย เขาเข้ามาใกล้... จนเธอได้ยินเสียงลมหายใจที่รุนแรงของเขา...
“ยังไม่ทันหนีก็ถูกจับได้ซะแล้ว...”
“ชะ...ช่วย...” ซากุระพยายามเค้นคำพูดเพื่อขอความช่วยเหลือจากใครซักคน ดวงตาสีมรกตเต็มไปด้วยความหวาดกลัว... มันสั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุมได้
ใครก็ได้...ช่วยฉันที...
“หนีต่อสิ...”
“...”
“ด่าฉันอีกก็ได้...”
“...”
“หรืออยากทำประชดก็ตามใจ”
“...”
“แต่จำไว้ว่าฉันจะตอบแทนให้เธอเป็นสิบเท่า!”
ในที่สุดก็แต่งจบแล้วววว เย่! ไรท์ไม่ได้มีเจตนาจะดองแต่อย่างใด แต่ช่วงนี้ไม่ว่างจริงๆค่ะ ขอโต้ดT^T บทนี้ไม่มีอะไรมากนอกจากมาสาธยายความป่าเถื่อนของเกะ-0- อย่าเพิ่งมองว่าไรท์เป็นคนชอบใช้ความรุนแรงน้า>.< ไรท์ป่าววว บทมันมางี้เอง >o< แต่งไปแต่งมาก็ว่านางเอกของฉันดวงซวยจริงๆ แต่ตอนนี้หนูกุตอบโต้นะ! เล่นเอาอิเกะถึงกับเงิบ อิอิ (แต่สุดท้ายกุก็โดนลากไปอยู่ดีไม่ใช่รึงายยย)
ก็เหลืออีกคู่นึงที่มาจนป่านนี้ยังไม่ได้เปิดตัว รอตอนหน้านะฮัฟจะเปิดตัวฮินาตะแล้ว ส่วนนิสัยของนางก็ประมาณที่เจ้าเกะมันเคยบรรยายไป (เอิ่ม...ไม่มีเซอร์ไพรส์อะไรเลยเหรอ-0- // ไม่อ่ะ ไรท์เป็นคนชอบเปิดเผย>.<)
ปล. วันนี้มาอัพให้ดึกเลย ขอโทษเยาวชนที่นอนเร็ว ฮ่าๆๆ (นิยายเรื่องนี้ก็ไม่เหมาะกับเด็กอยู่ละ-0-)
ปล.2 ไม่ว่าจะออกมากี่ตอน เฮียซาโซริก็ยังคงรักษาความหื่นของตัวได้เสมอต้นเสมอปลาย ไม่ใช่อะไร คือแบ่งมาให้เกะมันบ้าง>.<
ความคิดเห็น