คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Chapter 19 : ฉันจะไป
บทที่ 19 ฉันจะไป
“โชคดีมากที่เธอช่วยไว้ทัน...ตอนนี้ทั้งแม่และเด็กปลอดภัยแล้ว”
“ ‘เด็ก’ ...เหรอครับ?”
“อืม”
“หมายความว่า...”
“ซากุระกำลังท้อง”
คำพูดของท่านโฮคาเงะรุ่นที่ห้าซึ่งเป็นผู้รักษาซากุระยังคงลอยวนอยู่ในหัวของเขา ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลมองใบหน้าหวานที่ยังคงหลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกหลากหลายแบบ เขาดีใจที่พาตัวเธอกลับมาได้ แต่ว่าการที่เธอพาอีกหนึ่งชีวิตกลับมาด้วย เขาควรจะดีใจไหม?
ต้องดีใจสิ...
เธอกำลังจะให้กำเนิดชีวิตใหม่...
เขาควรจะยินดี...
จริงๆน่ะหรือ?
นารูโตะทึ้งศีรษะตัวเองอย่างแรงเพราะความรู้สึกสับสน เขาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอกลายเป็นของต้องห้ามสำหรับเขาไปแล้ว ทั้งร่างกาย... ทั้งหัวใจของเธอ...เป็นของผู้ชายคนนั้น ผู้ชาย...ที่เขาใช้เวลาตามหาถึงสามปี ผู้ชาย...ที่เขาใช้ช่วงเวลาเกือบครึ่งในชีวิตเพื่อเอาชนะ สุดท้าย...ผู้ชายคนนั้นก็ขโมยเอาหัวใจของคนที่เขารักที่สุดไป ผู้ชายคนนั้น...
ซาสึเกะ...
เมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อนหลังจากที่อ้อนวอนเป็นครั้งที่แปด ซึนาเดะจึงยอมปล่อยให้เขาไปตามหาซากุระเพียงลำพังโดยมีข้อแม้เพียงอย่างเดียวคือ... ถ้าคู่ต่อสู้เป็นซาสึเกะ ให้หนี... ในทีแรกเขาคิดว่าโฮคาเงะรุ่นที่ห้ากำลังดูถูกเขาว่าเขามีจิตใจที่ไม่เข้มแข็งพอที่จะเผชิญหน้ากับซาสึเกะ แต่เขาเพิ่งจะมาเข้าใจ...
มันไม่ใช่แค่เรื่องมิตรภาพ...
มันคือเรื่องของหัวใจ...
สิ่งที่ทำให้แม้แต่คนที่เก่งกาจยังต้องกลายเป็นคนอ่อนแอ...
ความรัก
เขาใช้เวลาเกือบสองวันเดินทางไปยังจุดที่ซากุระหายตัวไปก่อนจะใช้โหมดเซียนตามหาตัวหญิงสาวตั้งแต่รุ่งสางของวันใหม่ ร่างเซียนทำให้สามารถรับรู้ถึงจักระของผู้อื่นได้และมีระยะการตรวจจับค่อนข้างไกลเพราะอาศัยพลังจากธรรมชาติล้วนๆ แล้วเขาก็พบ...อย่างไม่คาดคิด
จักระที่อ่อนแรงของคนสองคนที่ยืนอยู่บนหน้าผาที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล
คนหนึ่งนั้นเป็นซากุระไม่ผิดแน่ ส่วนอีกคน... แม้ว่ามันจะดูอ่อนแรงแต่ก็มีพลังจักระที่ไม่ธรรมดา มันเป็นของคนที่เขารู้จักดีที่สุด อุจิวะ ซาสึเกะ!
เขารีบไปยังที่นั่นทั้งที่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ความจริงที่กลัวมาโดยตลอดกลับกลายเป็นเรื่องจริง... คนที่จับตัวซากุระไปคือซาสึเกะ แต่สิ่งที่เขากลัวมีมากกว่านั้น... คนที่จับตัวหญิงสาวไป...คือคนที่เธอรัก
เขากลัว...
กลัวว่าเธอจะไม่กลับมา...
กลัวว่าเธอจะพูดกับเขาว่าเธอรักซาสึเกะและจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา…
แค่คิดมันก็ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ซากุระก็ไม่เคยลืมความรักที่มีต่อชายคนนั้น เธอไม่เคยโกรธแม้ว่าจะเคยถูกเขาทำร้ายจิตใจ หัวใจของเธอไม่เหลือพื้นที่ว่างให้ใครอีกแล้ว ไม่... แม้กระทั่งเขา
แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังจะไป ถึงเธอไม่ยินดีจะกลับไปที่หมู่บ้านก็ไม่เป็นไร... ถึงแม้ว่าเขาจะเกลี้ยกล่อมทั้งเธอและซาสึเกะไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไร... แค่เห็นว่าทั้งสองคนยังสบายดี... เท่านี้เขาก็พอใจแล้ว
ในฐานะเพื่อน...
แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อมองเห็นร่างของซากุระร่วงดิ่งลงไปยังลำธารที่แสนเย็นเฉียบ ร่างกายของเขาขยับอย่างรวดเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เลือดในกายสูบฉีดพล่านเพราะความกลัวและความตกใจ
หัวใจเหมือนกำลังถูกฉีก...
และเขาก็ช่วยเธอไว้ทัน... เขาเข้าถึงตัวเธอได้ทันก่อนที่ร่างของเธอจะจมดิ่งสู่ลำธารน้ำเบื้องล่าง ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลสั่นระริกเมื่อมองดูใบหน้าซูบซีดของคนที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นเดือน เธอหมดสติไปเพราะจิตใจบุบสลาย... น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่อาจห้าม ก่อนที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าจะแหงนขึ้นมองบนหน้าผา...
ซาสึเกะอยู่บนนั้น...
กำลังร้องไห้อยู่...
“ฉันยกซากุระให้นายไม่ได้แล้ว... ซาสึเกะ...”
แต่ตอนนี้ในตัวเธอมีสายเลือดของซาสึเกะ...
เขายังจะยืนยันคำพูดเดิมได้อีกหรือ?
“ฉันต้องทำยังไง ซากุระ?” เขาพูดกับคนที่ยังสลบไสลไม่ได้สติ น้ำเสียงอ้อนวอนถูกเอ่ยออกมาพร้อมๆกับน้ำตาที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น
“ฉันเจ็บ...เจ็บมากๆ”
.
.
.
“ทำไมฉันต้องกลายเป็นคนผิด”
น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นดังมาจากร่างสมส่วนที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลที่เกิดจากการทำร้ายตัวเอง ดวงตาสีโกเมนที่เต็มไปด้วยความโกรธกำลังจ้องมองเหยี่ยวตัวหนึ่งที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้แห้งๆ
เธอเป็นของฉันนะซาสึเกะ ฉันก็แค่ทวงของของฉันคืนแต่ทำไม...ฉันต้องกลายเป็นคนผิด...
มือเรียวบางกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อจนเธอรู้สึกเจ็บ แต่คารินก็ไม่ได้สนใจความเจ็บปวดนั้น ความเจ็บปวดในใจของเธอมีมากกว่านั้น เธอเจ็บมากกว่านั้น... เจ็บที่โดนทำร้ายจิตใจ เจ็บที่ถูกมองข้าม... เธอเกลียดสายตาเย็นชาของเขา เกลียดใบหน้าเฉยเมยไร้ความรู้สึกของเขา เกลียดรอยยิ้มของเขาตอนที่อยู่กับผู้หญิงคนนั้น เธอเกลียด! เกลียดที่เขามีความสุขกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ...
เกลียดผู้หญิงคนนั้น ที่แย่งทุกอย่างไปจากเธอ!
เจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงระบายยิ้มเหยียดเมื่อเห็นเหยี่ยวตัวเดิมบินจากไป มือเรียวคว้ามีดคุไนที่อยู่ข้างตัวปาออกไป
ฉึก!
มีดเล่มเล็กปักเข้าที่ปีกที่เหยียดสยายของเหยี่ยวผู้โชคร้าย เลือดสีแดงของเหยี่ยวสาดกระเซ็นพร้อมๆกับร่างของมันร่วงกระแทกพื้น มันนอนแน่นิ่ง...แต่ยังไม่ตาย
คารินเดินไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งหายใจรวยระรินของเหยี่ยวผู้เคราะห์ร้ายก่อนจะจับปีกข้างหนึ่งของมันยกขึ้น ดวงตาสีโกเมนจ้องมองมันอย่างหลงใหล ริมฝีปากบางยิ้มอย่างพึงพอใจ
“เธอไม่มีวันหนีฉันไปไหนพ้น...ซาสึเกะ”
.
.
.
“ฉันจะไปโคโนฮะ...” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตาสีรัตติกาลกลับมามีชีวิตอีกครั้ง... ชีวิตที่กำลังจะหมดลม...
“แต่กำหนดการมันอีกสามอาทิตย์ข้างหน้านะ ถ้านายไปตอนนี้...”
“ฉันไม่ได้จะไปทำลาย” เขาพูดเบาๆ และเพราะประโยคนั้นทำให้คนฟังอีกสองคนเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนที่จูโกะจะได้สติก่อนและเป็นฝ่ายถาม
“ถ้างั้นคุณ...จะไปทำอะไรที่นั่นครับ”
“ไปปกป้อง...”
“!!!”
“นั่นเป็นสิ่งที่ซากุระอยากให้ฉันทำมาตลอด... ฉันจะไปบอกโฮคาเงะเรื่องแผนของแสงอุษา” เขาพูดพร้อมกับระบายยิ้มเศร้า
ฉันจะปกป้อง...สิ่งที่เธอรัก
“นะ... นี่นาย... นายให้อภัยที่นั่นแล้วเหรอ” ซุยเงสึถามเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง ความแค้นที่สะสมสานาน ความเสียใจที่ถูกทรยศหักหลัง ความเจ็บปวดที่ได้รับมาตลอด
นายจะให้อภัยได้เหรอ?
ซาสึเกะส่ายหน้าเบาๆเมื่อได้ยินคำถามนั้น เขายิ้มอย่างเศร้าสร้อยก่อนที่เรียวปากได้รูปจะเอ่ย
“ฉันยังไม่ให้อภัยที่นั่น...”
“...”
“แต่ฉันทำเพราะซากุระ เพื่อชดใช้...สิ่งที่ฉันเคยทำไว้กับเธอ” เขาพูดก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือของตัวเอง มือหนาเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะแล้วหยิบของสิ่งหนึ่งออกมา มันเป็นกล่องกำมะหยี่สีดำดูลึกลับ
“ฉันคงทำให้เธอได้แค่นั้น...” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับใช้มือค่อยๆเปิดกล่องนั้นออกอย่างช้าๆ มือแข็งแกร่งสั่นเทาเพราะเจ้าของมือกำลังสะอื้น
แหวนเพชรวงสวยส่องประกายอยู่ภายในกล่อง...
ซาสึเกะหยิบมันขึ้นมาก่อนจะมองมันทั้งน้ำตา เขาซื้อมันมาให้เธอ... กะว่าจะให้หลังจากที่กลับจากอาเมะโนะคุนิ มันเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาเดินทางล่าช้ากว่าที่ควรจะเป็น อีกทั้งเส้นทางที่จะไปยังทุรกันดารและแห้งแล้งจนไม่สามารถหาอาหารได้ ใบหน้าของเขาจึงคร้ามแดดทั้งยังผ่ายผอมลง... แต่ยังไม่ทันจะมอบให้ เจ้าของแหวนก็จากเขาไป...
การได้เห็นมัน...
แต่ไม่เห็นเจ้าของของมัน...
มันทำให้เขาเจ็บปวด...
“แหวนนั่น...นายแวะไปซื้อมาจากคาเซะโนะคุนิใช่มั้ย” ซุยเงสึถามเสียงพร่า นึกย้อนไปถึงช่วงขากลับจากอาเมะโนะคุนิที่ซาสึเกะไล่ให้เขากลับมาก่อนเพราะตัวเองมีธุระจะต้องไปทำต่อที่คาเซะโนะคุนิ ดวงตาสีอะเมทิสต์สั่นระริก...ซาสึเกะรักซากุระมากกว่าที่เขาคิดไว้...
“ฉันจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า... ฉัน...อาจจะไม่ได้เจอกับพวกนายอีก” ซาสึเกะพูดเสียงเรียบก่อนจะเก็บแหวนใส่กล่องตามเดิมแล้วเก็บมันไว้กับตัว
“ทะ...ทำไมล่ะ นายจะไปไหน จะกลับไปอยู่ที่หมู่บ้านแบบถาวรเลยเหรอ” ซุยเงสึถามเสียงร้อนรน แต่ซาสึเกะกลับส่ายหัวปฏิเสธ
“เปล่า...”
“ถ้างั้น...”
“ถ้าแจ้งข่าวเรื่องแสงอุษาเรียบร้อยแล้ว... ฉันก็จะไป...” เขาพูด ดวงตาสีรัตติกาลมองไปยังดวงจันทร์ที่ส่องสว่างแม้จะมีเพียงเสี้ยวเดียว
“ไป? นายจะไปที่ไหน?”
“...”
“นายจะไปที่ไหนกัน ซาสึเกะ!” ซุยเงสึตะคอกถามเสียงดัง เขาถาม...ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ... มือผอมบางเตรียมจะกระชากคอเสื้อของคนที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นซากศพเดินได้หวังจะเรียกสติ แต่เขากลับถูกมือที่แข็งแกร่งของจูโกะห้ามไว้เสียก่อน ดวงตาสีอะเมทิสต์ตวัดมองคนห้ามอย่างเจ็บปวด จูโกะได้แต่ส่ายหน้าเบาๆราวกับบอกให้เขายอมรับในการตัดสินใจของซาสึเกะ
“กลุ่มเหยี่ยวสลายตัวแล้ว...”
“...”
“ฉันขอให้พวกนายโชคดี”
สั้นอ่ะตอนนี้ ฮ่ะๆๆ ไม่ว่ากันเนาะ อยากจะพิมพ์เพิ่มนั่นแหละแต่ไรท์ไม่รู้จะยัดเนื้อหาใส่ตรงไหน อิอิ >.< ไรท์จะก่อความดราม่าต่อไปเรื่อยๆ-.- ใจจริงก็อยากเขียนฉากมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งน่ารัก(ภาษาอะไรของมันฟระ) แต่เนื้อเรื่องช่วงนี้ไม่เอื้ออำนวยเยย T^T เดี๋ยวเกะคงจะได้เจอกุ+โตะเร็วๆนี้ จะทำหน้ายังไงกันน้อออ ฮ่าๆๆ แค่คิดก็ได้กลิ่นดราม่าT_T ปล.ช่วงนี้ฝนตก ดูแลสุขภาพด้วยน้า จุ๊ฟฟฟ>.< ปล.2 ที่คุณ Ssizari ZasuZaku ถามมา ไรท์ก็ไม่รู้อ่า ก๋อโต้ดY.Y แต่โอโรจิมารุหรือคาบูโตะอาจจะเป็นคนบอกก็ได้ค่ะ พยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกว่าเกะมันไปรู้ตอนไหน
ความคิดเห็น