คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 18 : น้ำตาของซาตาน
บทที่ 18 น้ำตาของซาตาน
พระเจ้า...ทำไมท่านถึงไม่รีบมาเอาชีวิตของผมไป...
ท่าน…ยังทรมานผมไม่พออีกหรือ?
แม้จะผ่านไปนานนับชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลที่นั่งอยู่ หากแต่ลูกน้องผู้ภักดีทั้งสองกลับรับรู้ว่าซาสึเกะเจ็บปวดจนเกินกว่าจะพูดคำใดออกมาได้ ดวงตาสีรัตติกาลจ้องมองเพียงเส้นขอบฟ้าที่ถูกย้อมเป็นสีแดงฉาน
น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาที่แข็งแกร่งและทรงพลัง...
มันไม่ใช่หยดน้ำใสๆเหมือนน้ำตาทั่วไป...
หากแต่เป็นน้ำตาสีเลือด...
ซาสึเกะนึกอยากย้อนเวลากลับไป... ย้อนกลับไปไม่ให้ตัวเองจับตัวเธอมาย้อนกลับไปไม่ให้เธอมาตามหาเขา ไม่ให้เธอรักเขา ไม่ให้เธอรู้จักเขา...
เพราะอย่างน้อย เธอก็คงยังมีชีวิตอยู่ในที่ไหนซักแห่ง รวมถึง...
ลูก...
พ่อขอโทษ
รอฉันก่อนนะซากุระ...
ฉันสัญญาว่าฉันจะตามเธอไป...
.
.
.
“ซาสึเกะคุง~” เสียงเรียกแหลมสูงดังนำมาก่อนที่เจ้าของเรือนร่างสุดสมบูรณ์แบบจะปรากฏตัว สายตาแทบทุกคู่หันไปมองที่เธอยกเว้นเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทเฉกเช่นเดียวกับสีของดวงตา ที่ยังคงมองไปข้างนอกอย่างเหม่อลอย
“คาริน...ออกไปก่อน” จูโกะเอ่ยห้ามพร้อมกับลุกขึ้นดันตัวผู้มาใหม่ให้กลับออกไป แต่เจ้าของเรือนผมสีแดงชักสีหน้าอย่างหงุดหงิดแล้วผลักเขาออก
“อะไรของนายยะจูโกะ”
“คุณซาสึเกะไม่พร้อมจะพบใคร” จูโกะพูดเสียงเรียบ เขายังคงไม่ละความพยายามที่จะลากเพื่อนร่วมทีมให้ถอยห่างจากซาตานที่กำลังเศร้าโศก
เธออาจจะถูกซาสึเกะฆ่าเอาได้ง่ายๆ...
เพราะเธอเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมครั้งนี้...
“ถ้าซาสึเกะคุงไม่อยากเจอใครแล้วทำไมพวกนายถึงยังนั่งหน้าสลอนกันแบบนี้ล่ะยะ อย่ามาขวางทางฉันนะจูโกะ!” คารินโวยวายอีกครั้ง พยายามสะบัดมือให้หลุดจากการมือที่แข็งแกร่งของจูโกะแต่ทว่าเรี่ยวแรงของเธอไม่อาจสู้คนที่ได้ชื่อว่ามีร่างกายของปีศาจอย่างจูโกะได้
“เธออยากตายรึไง!” จูโกะกระแทกเสียงถาม แต่แทนที่จะกลัวคารินกลับยิ้มเหี้ยมเกรียมตอบกลับมา ดวงตาสีโกเมนวาวโรจน์อย่างน่ากลัว
“ทำไม? นายจะทำอะไรฉันเหรอ?” เธอพูดพร้อมกับใช้สายตาน่ารังเกียจมองมาที่เขา “ฉันจะพาลูกในท้องไปให้พ่อของเขาได้ชื่นชม มันผิดตรงไหน!?!”
“เธอ...หยุดพูดไปเลยนะ...” จูโกะยืนทึ่งในสิ่งที่เพื่อนร่วมกลุ่มของเขาพูด
...คารินยังคงอ้างสิทธิ์ความเป็นแม่ของลูกของซาสึเกะได้อย่างไม่อายปากทั้งๆที่ไม่เคยได้รับสิทธิ์นั้น สองมือแกร่งปล่อยมือคนร้ายกาจอย่างไม่ลังเล...
เธอควรจะชดใช้ในสิ่งที่ทำกับซากุระ...
“หึ...” เมื่อเห็นว่าจูโกะยอมปล่อยตนเอง คารินก็เดินเข้าไปหาซาสึเกะที่นั่งหันหลังให้ มือเรียวบางกอดเข้าที่เอวของร่างสูงอย่างรักใคร่ ก่อนจะซบหน้าลงที่หลังแข็งแกร่ง
“เธอหายไปไหนมาตั้งแต่เช้า ปล่อยให้ฉันตามหาตั้งนาน” เธอถามเสียงหวานใส แต่คนถูกถามยังคงไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับ เขาไม่พูด ไม่หันมาคุยกับเธอ
เฉยชา...
“...”
“ซาสึเกะคุง...เป็นอะไรคะ ไม่สบายเหรอ?”
“...”
“ออกไปก่อน!!!” ซุยเงสึที่นั่งมองอยู่พูดพร้อมกับกระชากตัวคารินออกมา ถึงอย่างไรคารินก็เป็นเพื่อนของเขา อย่างน้อยเขาก็ยังไม่อยากเห็นเธอถูกฆ่าตายไปต่อหน้าต่อตา แม้ว่าเธอจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้คนที่เขารักต้องตายจากก็ตาม
เรือนร่างสมส่วนปลิวหวือไปตามแรงดึงก่อนที่ดวงตาสีโกเมนจะจ้องมองคนที่กระชากตัวเธออย่างโกรธขึง
“นี่พวกนายเป็นบ้าอะไรกัน!” เธอตะคอกถาม ก่อนจะระบายยิ้มเหยียดหยัน “แล้วซุยเงสึ...นายไม่ต้องไปคอยอยู่เฝ้าแม่ฆาตกรนั่นเหรอ ถึงได้เสนอหน้ามาอยู่ที่นี่น่ะ”
“...” คนถูกถามได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ ดวงตาสีอะเมทิสต์ที่เต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่แพ้กันมองอีกฝ่ายอย่างรังเกียจและเคียดแค้น
เธอมันคนโกหก!
“อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ!” คารินพูดน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “อ้อ...คงโดนแม่นั่นเป่าหูมาล่ะสิ เค้าว่าไงบ้างล่ะ บอกว่าฉันแทงตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจรึเปล่า?”
“อย่ามาพูดถึงซากุระแบบนั้น...” ซุยเงสึพูดพร้อมกับบีบเข้าที่มือของคนที่กำลังว่าร้ายคนที่เขารักอย่างแรงจนอีกฝ่ายเผลอร้องออกมา ดวงตาสีอะเมทิสต์จ้องมองเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงอย่างโกรธแค้น คารินที่พอรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธก็เปลี่ยนท่าทีเป็นหวาดกลัว หยดน้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตาสีโกเมน
“ฉันคือผู้ถูกกระทำนะ...”
“...”
“ทำไมพวกนายถึงเข้าข้างแต่ซากุระ...”
“...”
“พวกนาย...ไม่สงสารฉันบ้างเหรอ”คารินพูดตัดพ้อ เธอสะอื้นเบาๆโดยไม่สนสายตาที่จ้องมองเธออย่างรังเกียจ
ซุยเงสึมองหน้าคนที่เขาเรียกได้เต็มปากว่า ‘เพื่อน’ อย่างรู้สึกผิดหวัง จนถึงตอนนี้...เธอก็ยังทำตัวน่าสงสารเรียกร้องความเห็นใจราวกับว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำ ทั้งๆที่เธอ...คือคนร้ายกาจที่ทำลายความรักของคนอื่น
ความโกรธที่มีต่อคนตรงหน้าที่ทำลายหัวใจของเขาจนย่อยยับมีมากเกินกว่าคำว่ามิตรภาพ...
สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะทำแบบเดียวกับจูโกะ...
...ปล่อยมือ...
คารินระบายยิ้มเมื่อเห็นว่าซุยเงสึยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระก่อนที่เธอจะเดินกลับไปหาซาสึเกะที่ยังคงนิ่งเงียบ ร่างสมส่วนทิ้งตัวลงบนเตียงในขณะที่มือทั้งสองข้างก็โอบกอดร่างสูงของซาสึเกะไว้อีกครั้ง ใบหน้าสวยแต่เต็มไปด้วยความร้ายกาจแสร้งบีบน้ำตา
“ซาสึเกะคุง ฮึก...ฉัน...ฉันอยากให้เธอบอกให้ซากุระออกไปจากที่นี่ ไม่งั้น... ฉันกับลูกคงต้องถูกฆ่าตายเข้าซักวันแน่ๆ”
“คาริน...” เสียงเรียบเฉยที่แฝงไปด้วยความเย็นชาเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากที่เงียบมานานหลายชั่วโมง
“ฮึก...ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันขอมันทำร้ายจิตใจเธอ ฮึก...แต่ว่าผู้หญิงคนนั้น...จะฆ่าลูกของเรา” คารินพูดน้ำตานองหน้า และเพราะประโยคนั้นทำให้ซาสึเกะหันกลับมามองเธอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า คารินที่เห็นว่าซาสึเกะมีปฏิกิริยาตอบสนองจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อขอร้องให้ร่างสูงกำจัดมารหัวใจของเธอทิ้งไป แต่เธอก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเห็นใบหน้าที่ถูกย้อมไปด้วยน้ำตาสีเลือดของซาสึเกะ
“ซะ...ซาสึเกะคุง นะ...หน้าเธอ!”
“...”
“นะ...นี่เธอเป็นอะไร! ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” คารินพูดพร้อมกับยื่นมือไปจับใบหน้าหล่อเหลาอย่างทะนุถนอม แต่มือของเธอกลับถูกปัดออก สายตาที่ว่างเปล่าของซาสึเกะเริ่มถูกเติมด้วยความโกรธ
“นี่น่ะเหรอ...” เขาพูดพร้อมกับระบายยิ้มเหยียดหยันทั้งน้ำตา
“...”
“ก็แค่ความเจ็บปวด...”
“...”
“ความจริงแล้ว...ฉัน...อยากจะตายๆไปซะด้วยซ้ำ...” ร่างสูงพูดเสียงสั่น น้ำตายังคงไหลไม่หยุด หัวใจถูกบีบให้เจ็บอีกครั้งเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานของซากุระ
“เพื่อที่จะได้ไปอยู่กับคนที่ฉันรัก...”
“!!!”
“ซึ่งจากฉันไปแล้ว...” ประโยคสุดท้ายของซาสึเกะเหมือนตั้งใจจะพูดกับตัวเอง ร่างกายที่ไร้วิญญาณค่อยๆขยับอย่างช้าๆ มือแข็งแกร่งจับเข้าที่แขนของคนที่หลอกลวงเขาอย่างแรง แต่คารินที่ยังคงตกใจกับประโยคที่เธอเพิ่งได้ยินยังคงนั่งตัวแข็งทื่อ ก่อนที่เจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงจะคิดอะไรบางอย่างที่ทำให้ปีศาจในตัวเธอพากันลิงโลดอย่างดีใจ
จากไปแล้ว...?
ซากุระตายแล้วงั้นหรือ?
“เธอ...โกหกฉันทำไม...” ซาสึเกะพูดน้ำเสียงเหมือนเลื่อนลอยแต่ก็แฝงไปด้วยความน่ากลัว ดวงตาสีรัตติกาลมองเธออย่างคาดคั้นจนคนถูกมองสั่นสะท้านไปทั้งร่าง
“ธะ...เธอพูดอะไรของเธอ ซาสึเกะคุง” คารินพูดพลางนิ่วหน้าอย่างเจ็บปวดเมื่อซาสึเกะออกแรงบีบที่ต้นแขนมากขึ้น ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกเหวี่ยงลงไปที่พื้นอย่างแรง
“เธอหลอกฉันทำไม...”
“มะ...ไม่จริง ไม่ใช่...ฉันไม่เคยหลอกเธอ ซะ...ซาสึเกะคุง...” เจ้าของเรือนผมสีแดงพูดแทบไม่เป็นประโยคเมื่อเห็นเนตรวงแหวนสีเลือดในดวงตาของซาสึเกะ ขาของเธอหมดเรี่ยวแรงจนเธอต้องยอมปล่อยให้ตัวเองล้มอยู่อย่างนั้น
“เพราะฉันหลงเชื่อคำพูดที่หลอกลวงของเธอทำให้ฉันต้องทำร้ายคนที่ฉันรัก...”
“เธอ...กำลังพูดอะไร...” คารินพูดเสียงสั่น น้ำตาแห่งความหวาดกลัวไหลออกมาไม่ขาดสาย
“เพราะฉันหลงกลมารยาของเธอทำให้ฉันต้องปล่อยมือจากซากุระและทำให้เธอต้องตาย!!!”
“เธอเป็นอะไรของเธอซาสึเกะคุง ฮึก...ทำไมเธอถึงพูดกับฉันแบบนี้ ผู้หญิงคนนั้นน่ะ...ฮึก... คือคนที่ทำร้ายฉันกับลูกของเธอนะ!” เธอโพล่งขึ้น เอาเรื่องลูกในท้องที่ไม่มีอยู่จริงเข้ามาเป็นข้ออ้างหวังจะให้ซาสึเกะยอมใจเย็นลง แต่ผลตอบรับกลับไม่เป็นไปตามคาดเมื่อซาสึเกะตะคอกกลับมาอย่างเกรี้ยวกราด
“เลิกโกหกฉันซักทีคาริน!”
“!!!”
“เธอไม่ได้ท้อง...คนที่ท้อง คือซากุระ...” ซาสึเกะพูดแต่ละคำออกมาอย่างเจ็บปวด ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวกลับเลื่อนลอยอีกครั้ง “ซากุระ...ซากุระและลูกของฉัน...”
“ไม่จริง...”
ผู้หญิงคนนั้นกำลังท้อง!
คารินสั่นหัวปฏิเสธความจริงทั้งน้ำตา ใบหน้าที่ทั้งแค้น ทั้งเจ็บปวดของซาสึเกะทำให้หัวใจของเธอแทบสลาย ดวงตาสีรัตติกาลที่เคยเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและแข็งแกร่งมีแต่ความเจ็บปวด การจากไปของซากุระและลูกของเขาทำให้ซาตานอ่อนแอ จิตใจของเขาสูญสลายไปแล้ว
เพื่อที่จะได้ไปอยู่กับคนที่ฉันรัก ซึ่งจากฉันไปแล้ว...
เขาพูดประโยคนั้นออกมา...
ซาสึเกะตายไปแล้ว...
ที่เห็นอยู่มีเพียงแต่ร่างกายที่ไร้หัวใจ...
คนที่เขารักจากไปแล้วพร้อมๆกับตัวเขาเอง…
แล้วเธอเอาฉันไปไว้ที่ไหน? ซาสึเกะ...
“เธอทำแบบนี้เพื่ออะไร... เธอหลอกฉันทำไม คาริน!!!!!”
“ก็เพราะฉันรักเธอ!” คารินโพล่งขึ้นอย่างเจ็บปวด หยดน้ำตาสีใสไหลอาบแก้ม นึกย้อนถึงเหตุผลที่เธอต้องกลายเป็นนางมารร้ายในสายตาของเขา
ความรักของเธอ...
ที่เขามองไม่เคยเห็น...
มองข้ามเหมือนเป็นของไร้ค่า...
“ฉันรักเธอก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะเข้ามา...”
“...”
“เธอเป็นผู้ชายคนแรกของฉัน เป็นรักแรกของฉัน เป็นทุกอย่างของฉัน!”
“...”
“แต่เธอกลับมอบหัวใจให้คนอื่น เธอไม่ได้สนใจฉันที่รักเธอมาตลอด... เธอรักคนอื่น ฉัน...ยอมไม่ได้” คารินพูดเบาๆราวกับประโยคเหล่านั้นทำให้เธอเจ็บปวด มันยิ่งกว่ามีมีดคมๆมาเฉือนที่ใจของเธอ ความกลัวที่มีต่อซาสึเกะหายไปจนหมดสิ้นเมื่อความสิ้นหวังเข้าครอบงำ
แม้ว่าคนที่เธอรักจะตายไปแล้ว...
แต่ฉันก็ยังเป็นแค่เศษฝุ่นสำหรับเธอ...
ที่เธอมองไม่เห็น...ไม่ได้ยิน...ทั้งยังน่ารังเกียจ
“เพราะรักฉันงั้นเหรอ... เพราะฉัน เพราะฉันเธอถึงทำแบบนี้ใช่มั้ย” เขาถามเสียงขาดห้วง
เป็นเพราะฉัน...
“ใช่! เพราะฉันรักเธอ! ต่อให้แม่นั่นยังไม่ตาย ยังไงฉันก็ตั้งใจจะฆ่าทิ้งอยู่แล้วทั้งแม่ทั้งลูกนั่นแหละ! ฉันยอมตายแทนเธอได้ ซาสึเกะ... แต่ถ้าจะให้ฉันต้องมาทนมองเธอมีความสุขกับคนอื่นฉันยอมไม่ได้!” คารินพูดทั้งน้ำตา ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น
เธอก็แค่... ปกป้องของๆเธอ…
“ออกไปซะ...” ซาสึเกะพูดเบาๆ เขาตัดสินใจไว้ชีวิตคนตรงหน้าแม้ว่าอยากจะฆ่าให้ตายก็ตาม
แม้แต่คารินเอง...ก็คงจะเจ็บปวดเพราะเขา...
“ฉัน...ฉันรักเธอจริงๆนะ ฉันทำทุกอย่างเพื่อเธอ”
“ออกไป!!!”
“...”
“ออกไป...ก่อนที่ฉันจะห้ามใจไม่ให้ฆ่าเธอไม่ได้”
ซาสึเกะพูดก่อนจะเดินกลับไปที่เตียง ร่างสูงทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างหมดแรง
สุดท้าย...ทุกอย่างมันก็เป็นเพราะเขา... เพราะเขาเคียดแค้นจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งพลัง ยอมขายวิญญาณตัวเองให้กับปีศาจ... ยอมปล่อยให้อารมณ์ส่วนต่ำของตัวเองเข้ามาควบคุมจนต้องหาทางระบาย ระบายกับผู้หญิงคนหนึ่งทั้งๆที่ไม่ได้รัก...หลอกลวงให้เธอหลงมัวเมาอยู่กับเขาจนเธอถอนตัวไม่ขึ้น
หลงอยู่ในภาพมายาของซาตาน...
ทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน
.
.
.
บรรยากาศยามฤดูหนาวของหมู่บ้านโคโนฮะยังคงเต็มไปด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ที่แข่งกันผลิดอกออกผลบานสะพรั่งอย่างไม่สนใจสภาพอากาศที่หนาวเย็นกว่าปกติเลยแม้แต่น้อย... มันเป็นพลังของ เซนจู ฮาชิรามะ โฮคาเงะรุ่นที่หนึ่งซึ่งเป็นผู้สร้างหมู่บ้านแห่งนี้ วิชานินจาไม้ของเขาทำให้หมู่บ้านโคโนฮะกลายเป็นหมู่บ้านที่ไม่เคยขาดความเขียวชอุ่มไม่ว่าจะผ่านไปกี่ฤดู
‘นารา ชิกามารุ’ นั่งมองท้องฟ้าที่ปราศจากก้อนเมฆอย่างเหม่อลอย ผ่านมาหนึ่งเดือนกับอีกสองสัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่หมู่บ้านของเขาถูกเพนหกวิถีโจมตีจนย่อยยับ จนถึงตอนนี้แม้ว่าจะซ่อมแซมไปเยอะแล้วแต่หมู่บ้านก็ยังไม่อาจเรียกว่าอยู่ในสภาพสมบูรณ์ปกติ แต่ก็คงใช้เวลาอีกไม่นานในการฟื้นฟู... ถ้าไม่ถูกโจมตีซ้ำอีกครั้งล่ะก็นะ
ร่างสูงพลิกตัวอีกครั้งเมื่อเห็นว่าแสงจากพระอาทิตย์ส่องมาเกือบถึงตัวเอง เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะตอนนี้อยู่ระหว่างปฏิบัติหน้าที่ ‘เฉพาะกิจ’ จึงทำให้เขาต้องพาตัวเองมานั่งท้าลมท้าแดดอยู่หน้าหมู่บ้าน
เฝ้ายาม...
มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้เพราะยามที่เคยเฝ้าที่นี่ประจำถูกเรียกตัวไปซ่อมแซมหมู่บ้าน เขาที่ปฏิเสธอย่างจริงจังว่าไม่มีทางไปถือค้อนถือตะปูตอกฝาบ้านใครแน่นอนจึงต้องรับหน้าที่นี้ไปโดยปริยาย
น่าเบื่อ...
ชิกามารุถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่จะกวาดตามองไปรอบๆ ความจริงเขาน่าจะแอบงีบหลับซะบ้าง บรรยากาศยามสายในช่วงฤดูหนาวนั้นเหมาะแก่การนอนจริงๆ แต่ทว่ายังไม่ทันจะจัดหาทำเลเหมาะๆเพื่อจะอู้ได้ ดวงตาสีนิลก็เป็นอันต้องเบิกโพลงเมื่อเห็นใครคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาทางเขา
เรือนผมสีทองที่สะท้อนเด่นมาแต่ไกล...
“นารูโตะ!!!” ชิกามารุอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นอดีตเพื่อนร่วมชั้นของเขาวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกล แล้วดวงตาสีนิลก็ต้องเบิกโพลงอีกหนเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเขาไม่ได้มาคนเดียวแต่กลับแบกใครอีกคนไว้บนหลัง
ผมสีดอกซากุระ หรือว่า!?!
“นารูโตะ...หรือว่านั่น!”
“หมออยู่ไหน!!!!!” นารูโตะไม่ตอบแต่กลับเป็นฝ่ายถามเขาแทน ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลมีแววร้อนรน เหงื่อกาฬไหลชุ่มโชกไปทั่วใบหน้าหล่อ
“หมออยู่ที่ไหน ฉันต้องการหมอ!!!!!”
เย่!!! เค้ากลับมาแล้วหลังจากที่หายไปนาน ไปเสม็ดมาจ้า เจอผู้ชายหล่อๆเยอะมากกกกก แต่ร้อยละ90ไม่ชอบชะนี ฮรืออออ เศร้าT^T สุดท้ายหนูกุกับน้อง...(คือยังไม่ตั้งชื่อลูก อิอิ) ก็รอดฮ้าฟฟฟ ด้วยความอนุเคราะห์จากพ่อพระของเรา อิโตะเอ๊ย สุดท้ายก็ไปช่วยมาได้ทันนะเธอ ส่วนอิเกะก็ร่ำๆว่าจะตายหลายรอบละ ใจเย็นๆอย่าเพิ่งตาย-.- อีพีนี้แอบสงสารคารินT^T นางทำไปก็เพราะรักล้วนๆแต่ฉันก็เข้าข้างนางเอกไง ฮ่ะๆๆ >.< ปล.ชิกามารุโผล่มาเบื่อ แป๊บนุง อิอิ ปล.2 มาอัพซะดึกเยย ขอโทษน้าก๊าบ
ความคิดเห็น