คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 : ความเจ็บปวด
บทที่ 6 ความเจ็บปวด
“เค้าถูกหมู่บ้านหักหลัง... กับคนที่อุทิศตัวเองเพื่อความแค้นจนต้องขายวิญญาณให้ปีศาจอย่างซาสึเกะ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเค้าทำผิด คิดว่าเค้าจะทำยังไงต่อไปล่ะ?... ซาสึเกะในตอนนี้ไม่เหลือพื้นที่ในหัวใจให้ต้องเจ็บช้ำอีกแล้ว เพราะงั้น...เค้าถึงได้ทุ่มสุดตัวเพื่อการแก้แค้นครั้งสุดท้าย แก้แค้นคนที่ทำให้เค้าต้องเป็นแบบนี้...”
ซากุระนึกทบทวนสิ่งที่ซุยเงสึบอกกับเธอหลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงค่ำ หัวใจของเธอปวดแปลบราวกับมีเข็มนับพันมาทิ่มแทงเพราะเรื่องราวของซาสึเกะในส่วนที่เธอยังไม่รู้นั้นช่างโหดร้ายและแสนเจ็บปวด เธอจินตนาการแทบไม่ออกเลยว่าหากตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันเธอจะเป็นเช่นไร? เธอจะทุ่มสุดชีวิตเพื่อแก้แค้นเหมือนซาสึเกะ หรือจะยอมลืมความแค้นเหล่านั้นแล้วเริ่มต้นใหม่...เธอไม่รู้เลย แต่สิ่งเดียวที่ร่างบางคิดได้ในตอนนี้ก็คือ...ต้องหยุดเขา!
หยุดเขาก่อนที่เขาจะถลำลึกมากไปกว่านี้...
หยุดเขาก่อนที่เขาจะทำลายทุกอย่าง แม้กระทั่ง...ตัวของเขาเอง...
ซากุระกำลังยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่... หลังประตูบานนี้เธอรู้ดีว่า ‘เขา’ ต้องอยู่ในนั้น มือเรียวจับลูกบิดประตูอย่างกล้าๆกลัวๆ ภาพความทรงจำเมื่อเจอกับเขาครั้งล่าสุดยังคงฝังลึกในความทรงจำของเธอ อีกทั้งคำพูดที่ซุยเงสึบอกกับเธอไว้ก่อนที่เขาจะยอมปล่อยให้เธอมาหาซาสึเกะ
“ที่จริงฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะหยุดเขาได้หรอกนะสาวน้อย แต่เพื่อชดใช้ในสิ่งที่ฉันทำไว้กับเธอครั้งนี้...ฉันจะยอมให้เธอไปหาซาสึเกะก็ได้ แต่ว่า...ช่วยกลับมาอย่างปลอดภัยได้มั้ย ขอร้อง...”
ถ้าซาสึเกะเลือดเย็นพอที่จะฆ่านารูโตะได้ แล้วกับเธอล่ะ...มันจะต่างอะไรกัน? ร่างบางสั่นหัวไล่คิดสะระตะออกไป ถ้าเข้าไปพูดกับเขาแล้วมันไม่สำเร็จอย่างมากก็แค่ถูกฆ่า ชีวิตของนินจากับความตายก็เป็นของคู่กันอยู่แล้ว เธอไม่กลัวหรอก...
แต่ความเจ็บปวดที่เธอจะได้รับก่อนตายเท่านั้น นั่นแหละคือสิ่งที่เธอกลัว!
ก๊อกๆๆ
มือเรียวเคาะประตูส่งสัญญาณให้คนภายในรับรู้ แต่ทว่าทุกอย่างยังคงเงียบไม่มีเสียงตอบรับ
ก๊อกๆๆ
กริ๊ก!
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับซากุระก็บิดลูกบิดประตูก่อนจะเปิดเข้าไป เสียงลูกบิดดังเบาๆก่อนที่ประตูจะถูกแง้มเปิด มือเรียวค่อยๆผลักบานประตูเข้าไปอย่างแผ่วเบา หัวใจที่เต้นตึกตักเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัว คิดถึง โหยหาผสมปนเปกันมั่วไปหมด ซากุระเดินตามแสงไฟที่ส่องมาจากที่ไหนซักแห่งในห้องอย่างช้าๆ แสงไฟไหววูบไปเล็กน้อยเมื่อมีลมพัดมา
“อะ...อ๊า”
เสียงครางของใครบางคนดังมาจากทิศทางที่เธอกำลังมุ่งหน้าไป ซากุระหยุดขาทั้งสองข้างไว้ ก่อนจะยืนเงียบๆเงี่ยหูฟังสถานการณ์ภายในห้อง
“อืม...”
เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยดังสมทบ ซากุระหัวใจกระตุกวูบ...พยายามหยุดความคิดไร้สาระของตัวเอง
แต่ว่าแบบนี้มัน...
ซากุระยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ฟังเสียงคนคู่หนึ่งกำลังทำกิจกรรมบางอย่างกันด้วยหัวใจที่ปวดร้าว แสดงว่าสิ่งที่เธอคิดมาตลอดตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เป็นความจริงสินะ... ซาสึเกะเป็นของคนอื่นไปแล้ว และเธอก็ไม่สามารถเข้าไปแทรกกลางระหว่างคนทั้งคู่ได้ แต่ว่า...
นี่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะต้องมาร้องไห้
จุดประสงค์เพียงข้อเดียวของเธอก็คือ เธอต้องหยุดเขา! ถ้าพลาดโอกาสนี้แล้ว เธออาจจะไม่มีทางเข้าใกล้ซาสึเกะได้ขนาดนี้อีกแล้วก็ได้
“ซาสึเกะคุง...” เสียงเรียกของเธอมันช่างแผ่วเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ ดวงตาสีมรกตหันมองไปทางอื่น เพราะเกรงว่าถ้าเห็นภาพตรงหน้าตรงๆ เธอคงจะไม่มีแรงแม้จะพูดกับเขาซักคำ
“อ๊ะ! ยะ...ยัยนี่... ธะ...เธอเข้ามาได้ยังไงกัน!” คารินที่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าร้องอย่างตกใจ แขนสองข้างโอบคอคนข้างๆอย่างหวงแหนราวกับว่าเขาจะถูกชิงไป
“คือฉัน...มีเรื่องจะคุยกับซาสึเกะคุงน่ะ ขอเวลา...แป๊บเดียว” ซากุระพูด พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น เธอหันกลับมามองภาพตรงหน้าและก็ต้องพยายามอย่างหนักเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องร้องไห้ออกมา
“แล้วทำไมไม่ดูเวล่ำเวลายะ! เธอไม่เห็นรึไงว่าตอนนี้ฉันกับนายท่าน อ๊ะ ฉันกับซาสึคุงกำลังทำอะไรกันอยู่!”
“ขอโทษ...แต่ว่า...”
“อย่าสนใจเลยคาริน” เสียงทุ้มเอ่ยก่อนที่เขาจะพลิกตัวขึ้นคร่อมเรือนร่างไร้อาภรณ์ของเจ้าของเรือนผมสีแดงสด จากนั้นร่างสูงก็โน้มตัวลงจูบอีกฝ่ายอย่างหิวกระหาย
“อื้ม...” คารินร้องครางออกมาอย่างอ่อนระทวยกับความหวานที่ซาสึเกะมอบให้ ร่างกายของเธอร้อนรุ่มเหมือนมีไฟร้อนๆกำลังแผดเผา
“มีเรื่องจะคุยกับฉันใช่มั้ยซากุระ” ร่างสูงที่เพิ่งถอนริมฝีปากออกถามขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยเหงื่อเนื่องจากเพิ่งผ่านกิจกรรมที่ต้องออกแรงอย่างต่อเนื่อง เขายิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์
“...”
“ฉันจะยอมคุยกับเธอก็ได้ อื้ม...” เขาพูดก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบคารินอีกครั้ง ครั้งนี้ช่างเนิ่นนานกินเวลาหลายนาที ซากุระที่ยืนมองอยู่ถึงกับกัดริมฝีปากจนเลือดไหลซิบเพื่อบังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้
เขาต้องการจะทรมานเธอ...
“แต่ว่าเธอต้องยืนอยู่ตรงนั้น...”
“!!!” ซากุระเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด
“ยืนดูฉันกับคาริน”
“...”
“ห้ามขยับไปไหน...”
“...”
“แม้แต่ก้าวเดียว!”
.
.
.
ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วนะ...
กี่นาที กี่ชั่วโมงกัน... ที่เธอต้องมองดูเขากำลังมีความสุขกับใครอีกคน
อยากจะหนีไปจากตรงนี้เหลือเกิน
ไม่เอาอีกแล้วความเจ็บปวด...
แต่เธอสัญญาไว้แล้วว่าจะพาเขากลับไปให้ได้...เธอต้องรักษาสัญญา
เธอต้องปกป้องหมู่บ้าน
เธอต้องทน...แม้มันจะเจ็บปวดก็ตาม
“นึกไม่ถึงว่าจะอยู่ดูจนจบ” น้ำเสียงเยียบเย็นปลุกให้ซากุระตื่นจากภวังค์ เธอมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าก็พบว่าฉากรักสุดหวือหวาของซาสึเกะจบลงแล้ว บนเตียงมีเพียงเรือนร่างไร้อาภรณ์ของคนผมสีแดงที่เต็มไปด้วยร่องรอยจากการกระทำของร่างสูงที่ตอนนี้อยู่ในชุดคลุมสีดำ ใบหน้าของเขาดูแช่มชื่น...พึงพอใจยามที่เห็นเธอต้องทรมาน
“ถ้าคารินไม่ด่วนสลบไปก่อน เธอคงจะได้ดูอะไรดีๆอีกเยอะเลยนะ น่าเสียดายจริงๆ”
“...”
“ประทับใจจนพูดไม่ออกเลยรึไง?” ซาสึเกะยื่นหน้าเข้ามาถามเธอ เขายิ้มเยาะอย่างสะใจ
“ไปคุยกันที่อื่นได้มั้ย” ซากุระถามเสียงแผ่ว ไม่มองหน้าเขาแม้แต่น้อย
“ทำไม? คุยกันที่นี่ไม่ได้เหรอ”
“...”
“อย่ามาเรื่องมากได้มั้ย!” ร่างสูงถามอย่างหงุดหงิด ใจจริงเขาอยากจะนอนพักเสียด้วยซ้ำไป แต่อีกฝ่ายอุตส่าห์ทนดูเขาได้ถึงขนาดนี้เขาก็ต้องทำตามสัญญา แต่ความมากเรื่องของอีกฝ่ายอาจจะทำเขาหมดความอดทนเอาได้ง่ายๆ
“ก็ได้...” ซากุระตอบ เธอก็แค่ไม่อยากอยู่ที่นี่นานมากกว่านี้ก็เท่านั้น แต่ว่าถ้าอีกฝ่ายไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไร...ก็ทนมาได้ตั้งนานนี่นะ
“ซาสึเกะ... ฉันรู้เรื่องของเธอกับอิทาจิหมดแล้ว” ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกเศร้าหมอง แต่ทว่าเพียงแค่ประโยคแรกที่เธอพูดกลับเรียกความโกรธจากร่างสูงได้มหาศาล
“อย่าเอาปากสกปรกของเธอมาเรียกชื่อเขา” เขาพูดเสียงเรียบนิ่ง
“เอ่อ...ขอโทษ... แต่ฉันเข้าใจเธอนะซาสึเกะคุง ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปะ...”
“อย่าสะเออะมาพูดว่าเข้าใจฉัน! ถ้าเธอไม่รู้ว่าฉันต้องเจอกับอะไรมาบ้าง” สร้างสูงตะคอกอย่างแรงจนเธอสะดุ้ง ริมฝีปากที่ยังมีรอยเลือดจางๆสั่นระริกอย่างหวาดกลัว
“ฉะ...ฉันอาจจะไม่รู้ว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ฉันรู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดอยู่ เพราะงั้น... ซาสึเกะคุง... เลิกเจ็บปวดเถอะนะ! กลับไปกับฉัน... ฉันจะรักษาเธอเอง” ซากุระพูดพร้อมกับมองเข้าไปในดวงตาสีรัตติกาลที่ดูลึกลับของร่างสูง แต่ดวงตาคู่นั้น...มันไม่เหลือความรู้สึกใดเลยนอกจากความเคียดแค้น
“รักษาฉันงั้นเหรอ? เหอะ! อย่ามาพูดให้ขำหน่อยเลยซากุระ กับความเจ็บปวดของฉันเธอจะทำยังไงกับมันล่ะ? จะบอกให้ฉันลืมความแค้นทั้งหมดแล้วกลับไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุขน่ะเหรอ? ไม่มีทาง! ทางเดียวที่จะเยียวยาความเจ็บปวดของฉันได้ก็คือการแก้แค้น แก้แค้นโคโนฮะทุกคนที่มอบความเจ็บปวดนี้ให้ฉัน!” ซาสึเกะพูดด้วยอารมณ์โกรธที่พุ่งปะทุ “การเห็นเธอทรมาน มันก็ช่วยทำให้ใจของฉันสงบลง...”
“...”
“แค่อยู่ที่นี่อย่างทรมาน...นั่นก็ช่วยฉันมากพอแล้ว...ซากุระ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ซากุระปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆ ความเจ็บปวดที่เกิดจากความแค้นคงไม่มีอะไรจะเยียวยาได้นอกจากการแก้แค้นสินะ
เธอต้องตัดสินใจ...
“งั้นก็ฆ่าฉันเลยสิซาสึเกะ...” เธอโพล่งออกมาท่ามกลางความโกรธของร่างสูง
“...”
“เอาชีวิตฉันไปแล้วเลิกแก้แค้นซะ... เอาความแค้นทั้งหมดของเธอมาลงที่ฉัน” ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว ประโยคนั้นทำให้ร่างสูงผงะไปเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเหยียดยิ้ม
“ฉันสาบานว่าจะตายอย่างทรมาน จะอยู่อย่างทรมานเพื่อแลกกับการที่เธอไม่ไปถล่มโคโนฮะ ไม่ทำร้ายนารูโตะ”
“เธอคิดว่าตัวเองมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ?” ซาสึเกะถามเสียงดูถูก มือแกร่งจับใบหน้างามให้หันมาสบตาเขาตรงๆ
“ชีวิตไร้ค่าของเธอแค่คนเดียว...คิดจะเอามันมาแลกกับคนทั้งหมู่บ้านเลยเหรอ ตลกเกินไปหน่อยมั้ย” เขาค่อยๆออกแรงบีบใบหน้าของซากุระจนมันบิดเบี้ยวเหยเก ดวงตาสีมรกตจ้องตอบเขาด้วยความรู้สึกที่เขาอ่านไม่ออก
“ไหนล่ะคนของหมู่ ไหนล่ะนารูโตะ ไม่เห็นมีพวกมันซักคนมาช่วยเธอ ทุกคนต่างก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น พวกมันไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเธอจะอยู่หรือตาย” ซาสึเกะพูดเยาะเย้ย “ทุกคนทิ้งเธอไปแล้วซากุระ เหมือนกับที่พวกมันทิ้งอิทาจิ!”
“...”
“เป็นไงล่ะ รู้สึกแค้นบ้างมั้ย? รู้สึกแค้นฉันที่ทรมานเธอ รู้สึกแค้นหมู่บ้านและพวกพ้องที่ทอดทิ้งเธอบ้างมั้ย?”
“...”
“ตอบฉันมาสิซากุระ! นี่แหละเป็นความเจ็บปวดที่อิทาจิได้รับ เธอรู้สึกยังไงบ้าง!?!”
“ฉันไม่แค้นเธอหรอก ซาสึเกะ...” เสียงหวานตอบเขาเบาๆ
“...”
“เพราะฉันรักเธอมาก...”
“!!!”
“และฉันก็เชื่อว่าอิทาจิก็คงไม่โกรธแค้นเหมือนกับที่ฉันเป็น เพราะเค้าก็คงรักหมู่บ้านมากเหมือนกัน” ซากุระตอบด้วยเสียงที่เศร้าสร้อย มือเรียวยกขึ้นจับที่ใบหน้าของเขาเบาๆอย่างปลอบประโลม
“อย่ามาตลกนะ...” เขาพูดพร้อมกับปัดมือของเธอออกอย่างไม่ไยดี ร่างสูงก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยและก็เป็นครั้งแรกที่ซากุระเห็นว่าดวงตาสีรัตติกาลนั้นมีแววสั่นระริก
“ที่เธอพูดแบบนี้ได้เพราะเธอยังไม่รู้สึกเจ็บปวดพอสินะ เพราะเธอยังไม่แค้นฉันมากพอ...”
“ฉันบอกแล้วไงซาสึเกะคุง ว่าฉันจะไม่โกรธเธอ...”
“แล้วถ้าฉันทำแบบนี้ล่ะ เธอยังจะพูดว่าจะไม่โกรธฉันอีกมั้ย!” ว่าจบร่างสูงก็ปราดเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะคว้าข้อมือบางแล้วพาไปยังห้องของตัวเอง
เขาจะมอบความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสให้กับเธอ ทำให้เธออยู่ในวังวนแห่งความแค้นนี้ไปตลอดกาล!
ระหว่างที่แต่งไปก็นั่งคิดว่า อิเกะมันจะร้ายไปไหม? ฮ่ะๆๆ บอกเลยว่าไรท์เตอร์พยายามสรรหาความเจ็บปวดทุกรูปแบบมาให้หนูกุ (เมิงซาดิสม์เองนี่หว่า-0-) ตอนต่อไปก็ลุ้นเลยว่าเกะมันจะทำอะไร แต่ที่ไม่ต้องลุ้นคือแม่มมันต้องเป็นเรื่องชั่วแน่ๆ - - หวังว่าจะสนุกกันนะคะ ปล. คือห้องที่เกะมันเด้งดึ๋งดั๋งกับคารินคือห้องของเจ๊คารินนะ ปล2. NCๆๆ ไรท์เองก็อยากแต่งเหมือนกานนน เดี๋ยวดูก่อน ถ้าแต่งได้จะเอามาให้อ่านแน่นอนค่ะ คือยังไงมันก็ต้องมีใช่มะ(ปูทางมาซะขนาดนี้แล้วจะถามเอาอะไรยะ-0-) ปล3. แต่งNCจบแล้วจ้า (ไหงมันเร็วงี้ฟระ!!!)
ความคิดเห็น