คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : รอฉันก่อนนะ...
บทที่ 5 รอฉันก่อนนะ
“แน่ใจนะว่าพวกนายทิ้งซากุระไว้แถวนี้” คาคาชิเอ่ยเสียงเครียดเมื่อมองหาร่างบางเจ้าของเรือนผมสีชมพูไม่พบ
“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้ทิ้ง พวกฉันน่ะถูกซากุระจังไล่ไปต่างหาก” บิสุเกะปัดข้อกล่าวหา
“แล้ว...แล้วซากุระจังหายไปไหน ทำไมไม่มีร่องรอยอะไรเลย พวกนายจำไม่ผิดแน่นะ” น้ำเสียงร้อนรนจนเกินควบคุมนี้เป็นของเด็กหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล ตอนนี้จิตใจของเขากระสับกระส่ายอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับว่าเขากำลังจะสูญเสียบางอย่างที่สำคัญไป...
“ไม่ได้กลิ่นอะไรเลยเหรอครับ คุณตูบ” ซาอิถามขึ้นบ้าง
“อย่ามาตั้งฉายาให้คนอื่นซี้ซั้วสิเจ้าบ้า! แต่ก็อย่างที่บอก ไม่เหลือกลิ่นของซากุระจังเลยซักนิด มันถูกน้ำชะล้างไปหมด” ชิบะพูดพร้อมกับมองดูรอยน้ำขนาดใหญ่ที่พื้น ซากุระคงถูกใครสักคนพาตัวไป และใครคนนั้นก็มีความสามารถในการลบร่องรอยของตัวเองได้ เป็นการลบร่องรอยที่แม้แต่สุนัขนินจาอย่างพวกเขาก็ยังไม่สามารถแกะรอยอะไรได้แม้แต่น้อย
“ไม่จริงน่า...ซากุระจัง”
“ใจเย็นๆนารูโตะ ซากุระน่ะไม่เป็นอะไรหรอก และถ้าถูกใครพาตัวไปจริงๆก็คงยังไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่”
“ผมไม่น่าปล่อยให้ซากุระจังมาด้วยเลย...”
“จะมาเศร้าตอนนี้มันยังเร็วเกินไป ก่อนอื่นพวกเราต้องออกตามหาตัวซากุระกันก่อน เอาล่ะฉันจะเริ่มวางแผนจากตรงนี้...” คาคาชิหยุดพูดไปกลางคันทำให้ทั้งคนทั้งหมาที่รอฟังอยู่ถึงกับฉงน
“มีอะไรเหรอครับครูคาคาชิ” นารูโตะที่กำลังร้อนใจถาม
“ท่านคาสึยุ!” สิ้นเสียงของคาคาชิสายตาทุกคู่ก็หันไปมองพร้อมกัน ทากตัวใหญ่เกินมาตรฐานกำลังมองดูพวกเขาผ่านดวงตาที่มองไม่เห็น
“ตามทันจนได้สินะคะ คุณคาคาชิ นารูโตะคุง” คาสึยุ สัตว์อันเชิญของโฮคาเงะรุ่นที่ห้า เอ่ยปนหอบเล็กน้อย “นี่เป็นร่างแยกของฉันที่ท่านซึนาเดะส่งมาค่ะ...”
“ท่านคาสึยุมีอะไรเหรอครับ?” คาคาเอ่ยเสียงเครียดยิ่งกว่าเก่า การที่ท่านโฮคาเงะถึงกับส่งสัตว์อันเชิญมาหาพวกเขาแบบนี้ นั่นก็แสดงว่าต้องมีเรื่องฉุกเฉินแน่ๆ!
“ทุกคนคะ...ตอนนี้หมู่บ้านโคโนฮะ กำลังอยู่ในวิกฤติค่ะ!”
.
.
.
“นารูโตะ...ถ้าเป็นนาย นายจะทำยังไง” ซากุระพึมพำออกมาเบาๆ ตอนนี้เธอไม่มีน้ำตาจะให้ไหลอีกแล้ว เธอได้แต่นอนขดตัวอยู่บนพื้นอิฐแข็งๆซ้ำยังเย็นเฉียบ ดวงตะวันลาลับฟ้าไปแล้วเหลือเพียงดวงจันทร์กลมโตที่คอยให้แสงสว่างแทน ซากุระมองเห็นมันจากหน้าต่างบานเล็กๆที่อยู่เกือบติดเพดาน
“ซาสึเกะคุงเปลี่ยนไปแล้ว... ถ้าเป็นนาย นายจะยังพาเค้ากลับไปได้มั้ย” ไม่มีใครตอบคำถามนั้น มีเพียงความเงียบและความว่างเปล่า ซากุระค่อยๆหลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้าและเพราะจิตใจที่ถูกทำลายจนย่อยยับ...ขนาดหลับตาลงเธอก็ยังเจอแต่ฝันร้าย...
.
.
.
“เน่ๆๆ ซาสึเกะ~ น่า...แค่นี้ให้ไม่ได้เหรอ ให้ฉันไม่ได้เลยเหรอ” ซุยเงสึถามเสียงออดอ้อนพร้อมกับส่งสายตาพราวระยับชนิดที่ว่าใครมองก็คงต้องขนลุกเกรียว แต่นั่นใช้ไม่ได้กับร่างสูงที่คืนนี้อุตส่าห์งดเว้นการปฏิบัติ ‘ภารกิจ’ ยามดึก แล้วมานั่งจิบชาแทน
“ไม่”
“อะไรกันอ่า~ แล้วนายจะเก็บเค้าไว้ทำไม รักก็ไม่รัก ฆ่าก็ไม่ฆ่า ให้ฉันก็ไม่ได้” ซุยเงสึประท้วง เขาลงทุนมานั่งออดอ้อนท่านผู้นำกลุ่มสุดน่ากลัวคนนี้ชนิดที่ไม่กลัวตายเพื่อขอหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีชมพูสวยนั่นมาเป็นของตน แต่เจ้าคนใจโหดนี่ก็ยังปฏิเสธความพยายามของเขาจนได้
“เอาไว้ทรมาน” ซาสึเกะตอบด้วยเสียงที่ราบเรียบ
“ซาดิสม์เกินไปแล้ววว –[]- ”
“ถ้านายไม่มีธุระอะไรก็ออกไปได้แล้ว”
คำสั่งนั้นเป็นเหมือนคำขาดที่เขามีแต่ต้องปฏิบัติตามเท่านั้น ซุยเงสึเดินออกมาจากห้องของคุณผู้นำด้วยอารมณ์บ่จอย เขาเดินอย่างเฉื่อยๆไปตามทางเดินที่ยาวจนเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด แต่เมื่อมาหยุดอยู่หน้าห้องของตัวเองเจ้าตัวก็เกิดเปลี่ยนใจ แล้วเดินย้อนกลับไปทางเก่า แต่คราวนี้จุดมุ่งหมายของเขาไม่ใช่ห้องของซาสึเกะ แต่เป็น...คุก
จิ้มๆ~
จิ้มๆ~
จิ้มๆ~
“เฮ้~ ทำไมเป็นคนขี้เซาแบบนี้เนี่ย สาวน้อย ตื่นๆๆ” ซุยเงสึจิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อเห็นร่างบางยังคงนอนสลบไสลไม่ตอบสนองเขาที่อุตส่าห์เอาไม้จิ้มๆหวังจะปลุกให้เธอตื่น
“ตื่นมาคุยกันหน่อยสิสาวน้อยยย~”
“...”
“เมินฉันเหรอ?”
“...”
“สาวน้อยยย~” ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบสนองจากร่างบาง ซุยเงสึที่รู้สึกหงุดหงิดที่ถูกเมินค่อยๆเปลี่ยนรูปร่างของตัวเองให้กลายเป็นน้ำ ก่อนจะไหลลอดผ่านซี่ลูกกรงเข้าไปในคุก เมื่อเปลี่ยนร่างให้กลับสู่สภาพเดิมแล้ว เขาก็โน้มตัวลงก่อนจะใช้มือเขย่าๆที่ตัวของซากุระหวังจะปลุกให้ตื่น แต่ทว่า...
“ทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ!?!” เขาอุทานออกมาอย่างตกใจ สี่สิบ สี่สิบห้า ไม่สิ! ห้าสิบองศา! อุณหภูมิขนาดนี้ถ้าเป็นคนปกติคงได้กลับบ้านเก่าไปแล้ว!
“เฮ้!!! สาวน้อย!” ซุยเงสึเอามือตบที่แก้มของซากุระเบาๆแต่เจ้าตัวก็ยังคงนอนแน่นิ่ง
“ชิส์ ช่วยไม่ได้...”
โครม!
เขาใช้ดาบเล่มใหญ่ของตัวเองพังประตูคุกจากด้านใน ก่อนจะอุ้มร่างบางที่ตัวร้อนจี๋ไปยังห้องของตัวเอง
.
.
.
ที่นี่ที่ไหน?
ทำไมร่างกายถึงได้ร้อนแบบนี้?
“ร้อน...” เสียงพึมพำเบาๆของร่างที่นอนสลบไสลมาสามวันเต็มๆทำให้คนที่กำลังวุ่นอยู่กับการขัดดาบถึงกับทิ้งงานทั้งหมดแล้วมานั่งเฝ้าคนป่วยที่ข้างเตียง
“ตื่นแล้วเหรอ?” ซุยเงสึถามอย่างดีใจจนออกนอกหน้า เขามองดูร่างบางที่ยังได้สติไม่เต็มที่อย่างตื่นเต้น(?)
“ที่นี่...ที่ไหน?” ซากุระถามเสียงแผ่วทั้งๆที่สติของเธอยังไม่กลับมาสมบูรณ์ดี
“นี่ๆๆ~ ฉันน่ะเป็นคนพาเธออกมาจากคุกนะ!”
“คุก...? อ้อ...แล้ว...”
“ว้า~ เธอหลับไปตั้งสามวันแน่ะ แถมยึดเตียงของฉันไปนอนเฉยเลย~”
“อ่า...แล้ว...”
“รู้มั้ยว่าตอนเธอไม่สบายน่ะ ฉันอุตส่าห์ปรุงยาให้เธอโดยเฉพาะเลยนะ ฉันไปขุดดูตำราเก่าๆของโอโรจิมารุ แต่ก็มีแต่ภาษาที่ฉันอ่านไม่ออกเพียบเลย แต่เห็นมั้ยว่าฉันน่ะโปรเฟสชั่นแนลขนาดไหน ขนาดอ่านไม่ออกยังปรุงยาให้เธอฟื้นได้เลย...”
“แล้ว...”
“แต่ที่น่าสิ่วหน้าขวานที่สุดก็ตอนซาสึเกะมาถามหาเธอนี่แหละ โอ๊ย หมอนั่นน่ะยิ่งกว่าลูซิเฟอร์สิบหน้ายี่สิบมืออีกนะ(?) ฉันนึกว่าหัวจะหลุดจากบ่าซะแล้ว แต่ก็นะถึงเค้าจะทำร้ายฉันฉันก็คงไม่เดี้ยงง่ายๆหรอกเพราะว่าฉันน่ะเป็นน้ำ แต่จิตสังหารของหมอนั่นน่ะ...”
ซ่า!
“หยุดฟังที่คนอื่นเค้าพูดซะบ้างสิยะเจ้าบ้านี่!” ซากุระที่ตอนนี้สติกลับมาสมบูรณ์แล้วชันตัวขึ้นก่อนจะประเคนหมัดไปที่แก้มของซุยเงสึอย่างแรงจนใบหน้าของเขาแตกกระจาย และเมื่อมันกลับมาหลอมรวมเป็นใบหน้าของเขาอีกครั้ง ซุยเงสึก็อยู่ในสภาพที่ตกใจจนอ้าปากค้าง
ยัยนี่น่ากลัวกว่ายัยคารินอีก!
“เอาแต่พูดๆๆอยู่นั่นแหละ ถามจริงๆเถอะตั้งแต่เกิดมานายไม่เคยพูดรึไงยะ!”
“...” เงิบจ้า~
“ว่าแต่...นี่เป็นห้องของนายเหรอ” ซากุระที่ระเบิดอารมณ์โกรธออกไปหมดแล้วถามขึ้น เธอกวาดสายตามองไปรอบๆก็พบแต่ผนังที่ทำด้วยอิฐสีน้ำตาลดูแข็งแรง ไม่มีเครื่องเรือนอื่นๆนอกจากเตียงและโซฟาที่อยู่ห่างออกไป มีหน้าต่างบานใหญ่สองบานที่ถูกเปิดอ้าไว้เพื่อให้อากาศถ่ายเท แต่ตอนนี้คนถูกถามยังคงอยู่ในสภาพใบ้รับประทาน
เมื่อกี้ถ้าเผลออีกหน่อยเดียวหัวหลุดแน่ๆ
“...”
“ขอบใจนะที่ช่วยฉัน” เธอพูดออกมาเบาๆพร้อมกับมองคนพูดมากด้วยรอยยิ้มจางๆ ซุยเงสึมองภาพนั้นอย่างงงๆก่อนจะเสมองไปทางอื่น
“อะ...อื้ม ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องขอบใจก็ได้~”
“แต่ฉันยังไม่ลืมนะยะว่านายเป็นคนจับตัวฉันมาน่ะ!!! ไอ้โรคจิตวิตถาร!!!” ซากุระแหวขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้คนที่แกล้งเสมองไปทางอื่นรับเสียงนั้นเต็มๆแบบไม่ทันระวังตัวจนแก้วหูสั่นสะเทือนไปถึงข้างใน
“นี่ตกลงเธอจะซาบซึ้งหรือจะด่าฉันกันแน่ฟระ!” ซุยเงสึโอดครวญพลางเคาะๆที่หูเพื่อตรวจดูว่ามันยังปกติอยู่รึเปล่า
“ขอบคุณก็ส่วนขอบคุณย่ะ แต่ที่ฉันตกอยู่ในสภาพนี้มันก็เพราะนายไม่ใช่รึไง”
“เพราะฉันที่ไหนกันล่ะสาวน้อย~ ไปโทษซาสึเกะสิ หมอนั่นสั่งให้ฉันทำต่างหาก”
“...”
สิ้นเสียงของซุยเงสึ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ชื่อของซาสึเกะทำให้ซากุระหวนรำลึกถึงสิ่งที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั้นทำไว้กับเธอเมื่อครั้งก่อน เขาใช้ อ่านจันทรา มนตราที่ทำให้ผู้ถูกสะกดต้องตกอยู่ในความทรมานอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเป็นเวลายาวนาน เธอกรีดร้องอ้อนวอนให้เขาหยุด แต่เขากลับทรมานเธอต่อจนเธอไม่มีแรงแม้จะเรียกชื่อเขา แล้วเขาก็จากไป...
เขากลายเป็นคนโหดร้ายไปแล้ว...
เขาไม่ใช่ซาสึเกะที่เธอเคยรู้จักอีกต่อไป...
“นี่ๆ~” ซุยเงสึที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองดันพูดเรื่องไม่ดีออกไปเรียกเธอด้วยเสียงหงอยๆ
“...”
“เฮ้~ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายจิตใจเธอซักหน่อยสาวน้อย แต่ว่า...”
“นายโรคจิต...” จู่ๆซากุระก็โพล่งขึ้น ดวงตาของเธอกำลังเหม่อลอยราวกับคนหมดอาลัยในชีวิต
“เฮ้อ~ ฉันชื่อ ซุย-เง-สึ”
“วิตถาร...”
“นี่เธอจะเอาจริงๆใช่มะ -_-”
“นาย...พอจะรู้บ้างมั้ยว่าทำไมซาสึเกะถึงกลายเป็นแบบนี้” น้ำเสียงนั้นดูไม่มีแววล้อเล่นเลยสักนิด ซุยเงสึที่ฟังอยู่ถอนหายใจอย่างเคร่งเครียดก่อนจะตอบเบาๆ
“รู้สิ”
“ทำไมล่ะ ทำไมเขาถึงกลายเป็นแบบนี้...” เธอถามพร้อมกับน้ำใสๆไหลอาบแก้มนวล แล้วจู่ๆร่างบางก็หน้ามืดวูบไปเพราะพิษไข้ที่ยังคงอยู่ ซุยเงสึมองอย่างตกใจก่อนจะประคองร่างบางแล้วจัดให้นอนในท่าที่สบาย
“เธอยังไม่หายดี พักก่อนเถอะ... เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง...”
.
.
.
ซากุระจัง...ซากุระจังต้องปลอดภัยนะ เธอต้องปลอดภัย... รอฉันก่อน เดี๋ยวฉันจะไปรับ
ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีทองกำลังมองดวงตะวันที่คล้อยต่ำด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย ผู้ชายอย่างเขาไม่ควรมีน้ำตา แต่ทว่าความเจ็บปวดที่ช่วยเหลือคนที่รักไม่ได้ซักคนมันทรมานเกินกว่าที่เขาจะเก็บไว้ นารูโตะปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่อายใคร เขาช่างอ่อนแอ...
ฉันช่วยใครไว้ไม่ได้ซักคน...
เพื่อกลับมาช่วยเหลือหมู่บ้านที่กำลังถูกหนึ่งในแสงอุษาโจมตี ทำให้พวกเขาทุกคนต้องยุติภารกิจตามหาซาสึเกะรวมถึงต้องทิ้งซากุระที่ถูกจับตัวไป พวกเขาจำต้องทิ้งพวกพ้อง ทิ้งคนที่รักเพื่อที่จะกลับมาปกป้องหมู่บ้านและปกป้องชีวิตของผู้บริสุทธิ์
ทางเลือกของเขาไม่ว่าทางไหนก็เจ็บปวด แต่สุดท้าย...เขาก็ต้องเลือกคนหมู่มาก
ซากุระเตรียมใจไว้แล้วสำหรับภารกิจนี้...
เขารู้ดี...
“แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมใจที่จะต้องเสียเธอไป...” ร่างสูงพึมพำก่อนจะเดินกลับเข้าไปในหมู่บ้านที่กำลังสร้างขึ้นใหม่เพราะถูกแสงอุษาโจมตีเสียจนย่อยยับ เขาจำเป็นต้องปักหลักอยู่เฝ้าหมู่บ้านต่อจนกว่าสถานการณ์จะกลับสู่สภาวะปกติ... ซึ่งก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน
“รอฉันก่อนนะ...ซากุระจัง”
เย้!!! ในที่สุดก็แต่งตอนที่ 5 จบ ฮูเร่! หลังจากอยู่ในบรรยากาศอึมครึมมานานสุดท้ายก็แต่งออกมาจนได้ (ปริ่ม...T.T) ตอนนี้ดูไม่มีอะไรน่าโฟกัสมาก แค่มันเป็นรอยต่อของตอนต่อไปที่แซ่บเว่อร์ >.<นารูโตะพระเอกมากลูก ส่วนซาสึเกะก็เถื่อนจริงๆ เรื่องนี้ไม่ต้องมีมันละตัวร้าย ใครมันจะร้ายเท่าพระเอกอีกฟระ-0-
ความคิดเห็น