คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : จับตัว!
บทที่ 3 จับตัว
“ซากุระจาง~ ยางม่ายนอนอีกเหรอ?” น้ำเสียงงัวเงียของนารูโตะดังลอดออกมาจากเต็นท์ของฝั่งผู้ชาย ก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากฏตัว
“ฉันยังไม่ง่วงเท่าไหร่น่ะ ก็เลยขออยู่เวรเฝ้าตอนกลางคืน แล้วนายตื่นมาทำอะไรดึกๆดื่นๆยะ” เธอหันไปถามร่างสูงที่เดินโงนเงนมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างๆเธอ ดวงตาสีฟ้าสดใสปรือขึ้นมองเธอเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะตอบเสียงเอื่อย
“ก็ซากุระจังยังไม่ไปนอนนี่นา~ ช้านก็เลยมาอยู่เปนเพื่อน...ฮ้าว~”
“ถ้านายง่วงขนาดนั้นก็ไปนอนเถอะ เห็นแล้วฉันลำบากแทน”
“ม่ายยยยเปงงงรายยย คร่อก~”
“ฉันว่า ‘เป็น’ สุดๆเลยย่ะ” เมื่อคิดว่าไล่ยังไงเจ้าคนขี้เซาก็ไม่ยอมไปแน่ๆ ซากุระก็จัดแจงหยิบผ้าห่มที่เธอเตรียมไว้มาห่มเพื่อกันยุง คลุมไปที่ตัวของนารูโตะที่กำลังทำท่าทางเหมือนก้อนไอติมโดนความร้อนไม่มีผิด
“ซากุระจัง...” เสียงเรียกของคนที่เธอคิดว่าหลับไปแล้วทำให้เธอสะดุ้งเฮือก ซากุระหันหน้ามามองร่างสูงที่กระชับผ้าห่มกอดไว้แน่น แล้วก็ต้องพบกับสายตาที่เศร้าสร้อยของอีกฝ่าย
“ซาสึเกะ... ยังไงฉันก็จะพาเค้ากลับมาให้ได้ ซากุระจังไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“นายไม่จำเป็นต้องฝืนรักษาสัญญากับฉันขนาดนั้นก็ได้ นารูโตะ ฉันผิดเองที่ไปขอร้องให้นายทำแบบนั้น” เธอพูดพร้อมกับน้ำใสๆรื้นขึ้นที่ตา รู้สึกสงสารร่างสูงที่นั่งข้างๆจับใจ
“ฉันไม่ได้ฝืนใจทำสักหน่อย เพราะฉันเองก็เป็นห่วงเจ้าซาสึเกะนั่นเหมือนกัน ฉันจะต้องดึงเจ้านั่นขึ้นมาจากขุมนรกให้ได้” นารูโตะพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังผิดปกติ “และก็... เพื่อซากุระจังแล้ว ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ฉันก็จะทำตามสัญญาให้ได้”
“นะ...นารูโตะ” เธอเอ่ยชื่อเขาออกมาอย่างยากลำบากแล้วปล่อยให้น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลออกมา ทำไมหัวใจของเธอถึงไม่อยู่กับผู้ชายคนนี้ ทำไมเธอต้องเอาหัวใจไปทิ้งไว้กับใครอีกคนที่เขาทิ้งเธอไป เธอมันบ้าจริงๆ!
“ซากุระจังเลิกร้องไห้เถอะนะ น้ำตาของซากุระจังน่ะ...ฉันไม่อยากเห็นมันอีกแล้ว” แล้วร่างสูงก็ทำในสิ่งที่เธอไม่คาดคิด เขาโน้มตัวลงมาก่อนจะใช้มือเช็ดน้ำตาบนแก้มเธออย่างนุ่มนวล น่าแปลกที่เธอไม่ขัดขืน ไม่โวยวายเหมือนที่ทำเป็นประจำ แต่กลับปล่อยให้เขาเป็นผู้ปลอบประโลมจิตใจที่แสนบอบช้ำของเธอ
นารูโตะจับใบหน้าหวานให้หันมามองหน้าเขาตรงๆก่อนจะจ้องลึกลงไปในดวงตาสีมรกต
“วันที่ซากุระจังจะรักฉันตอบมันอาจจะไม่มีวันมาถึง แต่วันที่ฉันจะเลิกรักซากุระจังก็จะไม่มีวันมาถึงเหมือนกัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นมั่นคงก่อนจะจูบเบาๆที่ปากของเธอ
“ซากุระจังไปนอนได้แล้ว ฉันจะนั่งเฝ้าที่นี่เอง” นารูโตะพูดพร้อมกับยิ้มร่า ดวงตาของเขากลับมาสดใสอีกครั้ง ซากุระได้แต่มองหน้าเขาผ่านม่านน้ำตา
“ขอบคุณนะ... นารูโตะ”
มันต้องมีซักวันที่ฉันจะตัดใจจากเขาได้ ถ้าวันนั้นมาถึงและนายยังรักฉันอยู่ ฉันจะไม่ทำให้นายต้องเสียใจแบบนี้อีก...
.
.
.
“อู๊ววว เลิฟซีนว่ะจูโกะ ฉันอยากได้แบบนั้นมั่งจัง” เสียงหนึ่งพูดอย่างกระดี๊กระด๊า
“กับฉันเหรอ?” อีกเสียงตอบหน้าตาย
“นายจะบ้าเรอะ! ฉันไม่มีรสนิยมอนุรักษ์ไม้ป่าเดียวกันเฟ่ย! อี๋~ ขนลุกว่ะ”
“แต่นายก็ไม่เคยยุ่งกับผู้หญิง”
“ผู้หญิงที่ฉันรู้จักก็มีแต่ยัยคาริน ให้ตายเหอะ! กับยัยนั่นน่ะ ฉันยอมตกล่องปล่องชิ้นกับนายยังจะดีซะกว่า”
“สรุปก็เป็นฉันสินะ”
“ตรูไม่ได้หมายความแบบนั้นเฟ่ย!” ซุยเงสึจนปัญญาที่จะอธิบายให้คนซื่อบื้อไร้อารมณ์ฟัง เขาหันกลับไปสนใจ ‘เป้าหมาย’ ที่ตอนนี้เดินกลับเข้าไปในเต็นท์แล้ว
“เราได้ข้อมูลมาครบแล้ว กลับกันเถอะ” ซุยเงสึพูดพร้อมกับก้าวเดินถอยหลังอย่างระวังเพื่อไม่ให้นารูโตะที่เฝ้าเต็นท์อยู่สังเกตเห็นได้ ภารกิจจับตามองของพวกเขาเสร็จสิ้นแล้ว ที่เหลือก็แค่เอาข้อมูลที่ได้ไปรายงานซาสึเกะ
.
.
.
“หึ เป็นทีมคาคาชิสินะ” ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทในชุดยูกาตะเอ่ยขึ้น ดวงตาสีรัตติกาลกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับกำลังใช้ความคิด
“แล้วจะเอาไง ถ้าพวกนั้นเดินทางต่อก็น่าจะมาถึงฐานทัพในวันพรุ่งนี้พอดี จะให้ฆ่าทิ้งให้หมดเลยมั้ย” ซุยเงสึถามความเห็นจากผู้บังคับบัญชา
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ปล่อยให้พวกมันเข้ามาแล้วค่อยตะล่อมจับตัวพวกมันอีกที บางที... นี่อาจจะเป็นคนกลุ่มแรกที่ฉันจะต้องล้างแค้นก็ได้”
“ได้ข่าวว่าเป็นทีมเก่าของนายนี่ จะตัดใจทำได้ลงเหรอ” ซุยเงสึที่เชื่อมั่นเหลือเกินว่านินจาจากโคโนฮะมักจะเป็นพวกขี้ใจอ่อน อดถามย้ำไม่ได้
“ฉันบอกแล้วไง ว่านอกจากความแค้นแล้ว ฉันไม่เหลืออะไรไว้ที่โคโนฮะทั้งนั้น” น้ำเสียงดูเยียบเย็นลงหลายเท่ายามที่เขาต้องเอ่ยชื่อสถานที่ที่ตนเกลียดที่สุด
“พวกโคโนฮะทุกคนจะต้องชดใช้!”
.
.
.
“ฉัน นารูโตะ และก็ปั๊กคุงจะค้นหาทางทิศสิบสองนาฬิกา ซาอิ เธอไปกับอุรุชิและอูเฮย์ทิศสองนาฬิกา ส่วนซากุระ เธอไปกับชิบะและบิสุเกะทิศสิบนาฬิกา รัศมีการค้นหาห้ากิโล ถ้าใครเจอร่องรอยของซาสึเกะหรืออิทาจิ ให้ส่งข่าวไปบอกทีมอื่นๆด้วย ถ้าไม่เจอเราจะกลับมารวมพลกันที่นี่ ตกลงตามนี้นะ ถ้างั้นก็ ไปกันได้!” สิ้นเสียงของคาคาชิ ทุกคนในทีมก็แยกย้ายกันไปตามทิศที่ตัวเองรับผิดชอบ ซากุระพร้อมด้วยสุนัขนินจาอีกสองตัวไปทางทิศสิบนาฬิกาที่เป็นป่าค่อนข้างทึบเมื่อเทียบกับทางอื่น
“พอได้กลิ่นอะไรบ้างมั้ยชิบะคุง บิสุเกะคุง” ซากุระตะโกนถามสุนัขทั้งสองตัวที่กระโดดนำหน้าเธอ
“ไม่ ยังไม่เจอร่องรอยของใครเลยซักคน ตรงไปเรื่อยๆก่อนนี่ยังไม่พ้นเขตรัศมีการค้นหาห้ากิโล”
ซากุระและคณะเดินทางต่ออีกเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนจะมาหยุดพักตรงน้ำตกแห่งหนึ่ง
“ถ้าไปต่ออีกหน่อยก็จะเข้าเขตสึนะแล้ว ซึ่งก็หมายความว่าทิศที่เราค้นไม่เจอเป้าหมาย และเราจะกลับไปรวมทีมกับคาคาชิ” บิสุเกะ สุนัขนินจาตัวสีน้ำตาลอธิบายสถานการณ์ให้ฟัง ซากุระพยักหน้าตามอย่างเข้าใจ เธอถอนหายใจออกมาอย่างผิดหวัง สุดท้ายก็ไม่ได้เบาะแสอะไรเกี่ยวกับซาสึเกะเลย ที่เหลือก็ต้องฝากความหวังไว้กับอีกสองทีมสินะ
ขอร้องล่ะ ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากเจอนายนะ ซาสึเกะ
“บิสุเกะคุงกับชิบะคุงกลับไปหาอาจารย์คาคาชิก่อนเลยนะ ฉันจะล้างเนื้อล้างตัวซักหน่อย เสร็จแล้วจะรีบตามไปจ้ะ” ซากุระบอกกับสุนัขนินจาทั้งสองที่มากับเธอ พร้อมๆกับถอดอาวุธนินจาที่ซ่อนไว้ตามที่ต่างๆในร่างกายออก
“ฉันว่าฉันอยู่เฝ้าเธอดีกว่านะซากุระจัง ที่นี่มันถิ่นศัตรู มันอันตรายเกินไปที่จะทิ้งเธอไว้คนเดียว” ชิบะค้าน
“แต่ฉันกำลังจะอาบน้ำนะ -_-”
“พวกฉันไม่สนใจมนุษย์เพศเมียหรอก อาบๆไปเถอะ”
“งั้นเหรอจ๊ะ?” ซากุระถามพร้อมกับยิ้มสยองจนสุนัขนินจาทั้งสองตัวถึงกับถอยกรูดไปอยู่เสียไกล
“กลับกันเถอะชิบะ น่ากลัวแบบนี้ไม่มีใครเขาอยากเอามาทำแม่พันธุ์หรอก” บิสุเกะกระซิบบอกเพื่อนเบาๆ แต่คนหูดีก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน
“แม่พันธุ์อะไรเหรอ?”
“เอ่อ...”
“ฉันถามว่า...”
“ชิบะ! เผ่นโลด!!!” สิ้นเสียงของบิสุเกะ สุนัขนินจาทั้งสองก็กระโดดหายลับไปอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าขืนอยู่ต่อคงไม่พ้นกลายเป็นลูกชิ้นหมาแน่ๆ โดยทิ้งให้ซากุระยืนโวยวายอยู่คนเดียว ขนาดสุนัขยังบอกว่าเธอไม่มีใครเอา... แล้วชาตินี้เธอจะได้สมหวังกับเค้าบ้างมั้ยเนี่ย!
ซากุระสลัดความหงุดหงิดที่เกิดจากสุนัขนินจาทั้งสองตัวแล้วลงไปนอนแช่น้ำในน้ำตกหวังจะให้ความเย็นของน้ำช่วยทำให้จิตใจที่ร้อนรุ่มของเธอสงบลงบ้าง ถึงบิสุเกะกับชิบะจะบอกว่าไม่ได้กลิ่นของซาสึเกะเลย แต่ซากุระก็สัมผัสได้ว่าตั้งแต่ที่เธอก้าวเข้ามาในเขตป่าทึบนี่ หัวใจของเธอมันก็กลับเต้นแรงอย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับว่า... มันกำลังจะได้พบกับหัวใจอีกครึ่งดวงที่เธอเคยมอบให้คนๆนั้นไป
“จ๊ะเอ๋!!!” เสียงของใครคนหนึ่งทำให้เธอผวาตัวยืนขึ้น ซากุระมองไปโดยรอบแต่เธอก็ไม่พบแม้แต่เงาของใคร
“ใครน่ะ!?!” เธอตะโกนถามออกไป แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา เมื่อซากุระคิดได้ว่าอยู่ที่นี่ต่อไปคงจะไม่ดีแน่ ร่างบางไร้อาภรณ์ก็จ้ำก้าวไปที่ริมฝั่งอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันจะถึงฝั่ง ขาของเธอก็ถูกอะไรบางอย่างกระชากให้ล้มลงจนศีรษะกระแทกเข้ากับโขดหินที่มีอยู่ดาษดื่น ซากุระพยายามเพ่งมองหาสาเหตุที่ทำให้เธอล้มลงท่ามกลางสติที่เลือนราง เธอไม่มีแรงมากพอที่จะตกใจด้วยซ้ำเมื่อเห็นว่าที่ขาของเธอมีมือของใครบางคนจับอยู่
“ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นผู้หญิงโป๊เลยแฮะ”
เสียงใครน่ะ?
“เธอทำฉันหัวใจเต้นแรงอีกแล้วนะสาวน้อย คิๆ~”
ฉันถามว่าใคร?
“อืม...ถ้าฉันขอเธอจากซาสึเกะ เค้าจะให้ฉันมั้ยน้า”
ซาสึเกะเหรอ?
“ไปกันได้แล้วสาวน้อย ยินดีต้อนรับสู่ ‘วังซาตาน’ ”
เอาแล้วหนูกุ โดนจับไปซะละ ถ้าถามพี่ว่าใครเป็นคนพาตัวหนูกุไป พี่บอกเลยว่าไม่ต้องเดาค่ะ ไอ้นั่นแหละ -_- และถ้าถามพี่อีกว่าทำไมไอ้นั่นบทมันเด่นขึ้น พี่ตอบเลยว่าพี่ไม่รู้ ฮ่าๆๆ แต่มันน่ารักนะ ช่วยๆเอ็นดูมันหน่อยละกัน คิๆ~ (สรุปไอ้นั่นมันไอ้ไหนกันฟระ!!!) ส่วนนารูโตะก็แสนดีเกินไปแล้นนน ดูแล้วน่าสงสารT.T ใจจริงเฮียอยากจะให้หนูมีคู่นะลูก น่าเสียดายที่เรื่องนี้ฉากมันอยู่นอกหมู่บ้านหมดเลย ปล. เห็นฉากแล้วอยากจิแต่ง Y ให้คู่นั้นจริงๆ >.<
ความคิดเห็น