คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 1 : วิธีการ (50%)
บทที่ 1 วิธีการ (50%)
“เมื่อไหร่ไอ้เฒ่าหื่นกามคนนั้นจะเลิกตามตอแยฉันซักที”
นั่นเป็นประโยคแรกที่ราชินีแห่งการเต้นของผับ หรือที่คนทั่วไปเรียกเธอว่า ‘แดนซ์ซิ่ง ควีน’ พูดขึ้นหลังจากที่เธอขึ้นไปวาดลวดลายการเต้นที่ไม่ธรรมดาบนเวที ‘ฮารุโนะ ซากุระ’ รับผ้าขนหนูผืนเล็กที่เพื่อนของเธอส่งให้มาเช็ดใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อของตนก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้
“ฉันก็บอกแกแล้วว่าเลิกทำงานนี้ซักทีเถอะ เปลืองเนื้อเปลืองตัว มีแต่เสียกับเสีย” ‘ยามานากะ อิโนะ’ บุคคลที่ซากุระเรียกได้เต็มปากว่าเป็นเพื่อนสนิท พูดพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆกัน วันนี้เป็นอีกวันที่เธอต้องมาเยือน ‘สถานที่ทำงาน’ ยามดึกของเพื่อนรัก แต่ไม่ว่าจะมากี่ครั้งมันก็ยังชวนให้สลดหดหู่ใจ เพราะเธอก็ต้องมาเห็นเพื่อนของตัวเองถูกเจ้าพวกผู้ชายหื่นกามแทะโลมด้วยสายตาและคำพูดในกรณีที่หนักหน่อยก็มีแบบถึงเนื้อถึงตัว...ซึ่งนั่นมันก็ทำให้คนมองถึงกับเดือดแทน
การเป็นนักเต้นในผับนั้นดูจะเป็นอาชีพที่ไม่เหมาะกับซากุระเลย... เพราะหญิงสาวเป็นคนรักนวลสงวนตัวเสียยิ่งกว่าอะไรดีแต่กลับต้องมานุ่งน้อยห่มน้อยแล้วเต้นโชว์เรือนร่างสนองตัณหาของแขกซึ่งก็มีแต่พวกหื่นกามมากราคะกันทั้งนั้น เธอเคยบอกให้เพื่อนสาวเลิกทำงานแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่คำตอบที่ได้รับก็ยังคงเหมือนเดิม...
“แกก็พูดไม่คิด... ฉันล่ะอยากเลิกทำจะตายชักแต่ถ้าฉันเลิกแล้วใครจะหาเงินมาใช้หนี้ล่ะ บ้านของฉันกำลังจะถูกยึดแล้วนะ”
“แล้วแม่...”
“แม่เลี้ยงฉันน่ะเหรอ? รายนั้นน่ะไม่ต้องไปหวังพึ่งหรอก บ้านนั้นมันไม่ใช่บ้านของเขา จะถูกยึดไปหรือขายต่อเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว” ซากุระพูดก่อนจะถอนหายใจเมื่อนึกถึงหนี้ก้อนโตที่บิดาไปกู้ยืมโดยใช้บ้านไปจำนองเอาไว้ มันเป็นบ้านที่เธอใช้อาศัยอยู่มาตั้งแต่เกิด ตั้งแต่ก่อนที่แม่ของเธอจะจากไป และ...ก่อนที่บิดาจะแต่งงานใหม่ ซากุระไม่ค่อยถูกกับแม่เลี้ยงนักพวกเธอมักมีปัญหาระหองระแหงกันอยู่เสมอ แต่ทุกครั้งก็ได้ผู้เป็นพ่อคอยทำหน้าที่ไกล่เกลี่ย...
แต่แล้วญาติเพียงคนเดียวของเธอก็จากไปเมื่อสามปีก่อนโดยทิ้งหนี้กองโตเอาไว้ให้ ซากุระไม่ได้คิดโทษพ่อของเธอเลยแม้แต่น้อย เธอรู้ดีว่าที่ผู้เป็นพ่อยอมนำบ้านแสนรักที่เต็มไปด้วยความทรงจำนั้นไปจำนองก็เพื่อเอาเงินมาสร้างธุรกิจใหม่เพื่อให้เธอได้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีกว่าเดิม แต่ก็เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้งเมื่อพ่อของเธอประสบอุบัติเหตุชนแล้วหนีทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มทำธุรกิจเลยสักนิด เงินทั้งหมดที่ถูกนำไปใช้ลงทุนก็กลายเป็นสูญเปล่า ส่วนเธอที่เป็นลูกสาวก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบชดใช้หนี้แทนบิดา
ซากุระในตอนนั้นเพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเป็นปีแรก ชีวิตในช่วงนั้นของเธอลำบากกว่าในตอนนี้มากนัก เธอต้องทำงานพาร์ทไทม์ทั้งวันทั้งคืนทั้งที่อายุแค่สิบแปดปีเพื่อหาเงินไปจ่ายค่าเทอมรวมถึงจ่ายดอกเบี้ยกับธนาคารโดยที่แม่เลี้ยงของเธอที่ควรจะมีส่วนรับผิดชอบด้วยกลับไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเลย จนกระทั่งเธอประคองตัวเองได้จนถึงอายุยี่สิบปีหญิงสาวก็ถูกชักชวนให้มาเป็นโคโยตี้ประจำผับแห่งนี้ เธอจำใจต้องตอบรับคำชวน... ไม่มีทางเลือกมากนักหรอกสำหรับคนจน...
และยิ่งวันครบกำหนดชำระหนี้ทั้งหมดใกล้เข้ามา...
“แล้วแกมาหาฉันถึงนี่น่ะมีอะไรเหรอ?” ซากุระถามขึ้นหลังจากที่ไล่ความคิดสะระตะออกไปจากหัว อิโนะที่ถูกท้วงขึ้นก็เหมือนเพิ่งนึกได้ หญิงสาวรีบหันไปบอกเพื่อนด้วยท่าทางดีใจ
“อาจารย์แจ้งมาแล้วว่าเราจะได้ไปฝึกงานกันที่ไหน!” อิโนะพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ฉันกับแกได้ไปอยู่ที่เดียวกันด้วยล่ะ!”
“จริงเหรอ!?!” ซากุระพูดพร้อมกับยิ้มแก้มปริ... เป็นยิ้มแรกของวันเลยก็ว่าได้
“ฉันให้ทายว่าเราได้ไปอยู่กันที่ไหน?” อิโนะพลางยักคิ้วให้อย่างเป็นปริศนา
“ทะ...ที่ไหนเหรอ” ซากุระถาม ดวงตาสีมรกตฉายแววตื่นเต้นไม่แพ้กัน เพราะหากได้ฝึกงานกับพวกบริษัทยักษ์ใหญ่แล้วทางนั้นเกิดถูกใจฝีมือการทำงานของเธอขึ้นมา ไม่แน่ว่าเธออาจจะได้รับการบรรจุเป็นพนักงานเลยก็ได้ และก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจความรู้สึกของเธอดีถึงได้ทำท่าอมพะนำเหมือนต้องการจะแกล้งให้เธอร้อนใจเล่นๆ
“อืม...” อิโนะทำท่าครุ่นคิดอย่างน่าหมั่นไส้ เล่นเอาคนกำลังเหนื่อยๆถึงกับหมดอารมณ์จะเล่นเกมทายคำกับเธอ
“ถ้าแกไม่บอกฉันก็จะไปทำงานต่อแล้ว”
“เดี๋ยวสิ! แกนี่ใจร้อนจริงๆเลย” อิโนะบ่นอุบ “ฉันอุตส่าห์มาหาแกถึงที่นี่ก็เพื่อบอกแกเลยนะ”
“งั้นก็รีบๆเล่าเถอะ อีกยี่สิบนาทีโชว์สุดท้ายจะเริ่มแล้ว” ซากุระพูดพร้อมกับมองไปที่นาฬิกาติดผนังเรือนเบ้อเริ่ม
“ฟังแล้วอย่าตกใจล่ะ...”
“...”
“อาจารย์บอกว่าพวกเราเป็นนักศึกษาแค่สองคน...” อิโนะพูดพร้อมกับสูดลมหายใจเข้า ดวงตาสีหยกเปล่งประกายระยิบระยับอย่างดีใจ
“ที่ได้ไปฝึกงานที่อาณาจักรไอที...อุซิมากิ คอร์ปอเรชั่น!!!”
“!!!”
.
.
.
หลังจากที่ส่งอิโนะกลับไปได้ไม่นาน ซากุระก็กลับมาแสตนด์บายเพื่อรอขึ้นแสดงรอบต่อไปที่ห้องพักหลังเวที ใบหน้าหวานสวยที่เป็นที่หลงใหลของบรรดาลูกค้ากำลังยิ้มแก้มปริจนพนักงานที่เดินผ่านไปมาถึงกับมองค้างไปชั่วขณะ ไม่บ่อยนักหรอกที่จะได้เห็นแม่เสือสาวแสนเย็นชาคนนี้ยิ้ม
ถือว่าเป็นบุญตา!
ทางด้านคนที่กำลังยิ้มอยู่ก็ไม่ได้สนใจว่าเธอได้ทำให้คนมองต่างตกใจช็อคไปตามๆกัน เพราะข่าวที่เพื่อนรักนำมาบอกนั้นทำให้เธอไม่สามารถเก็บกักความดีใจเอาไว้ได้จนต้องเผลอยิ้มอยู่นานสองนาน
อาณาจักรไอทีอุซึมากิ...เป็นสถานที่ทำงานในฝันของเธอ!
ซากุระยังจำได้ดีตั้งแต่สมัยที่เธอยังเป็นเด็ก เธอเคยตามบิดาไปสถานที่ทำงานอยู่ครั้งหนึ่ง... มันเป็นตึกสูงใหญ่ที่ตั้งเด่นเป็นสง่าท่ามกลางสิ่งปลูกสร้างเล็กๆที่รายล้อม มีป้ายชื่อขนาดใหญ่ที่ถูกดีไซน์ออกมาให้เป็นรูปแบบที่เป็นเอกลักษณ์ตั้งตระหง่านอยู่หน้าตึกและชื่อของบริษัทยักษ์ใหญ่นั้นก็คือ ‘อุซึมากิ คอร์ปอเรชั่น’... ซากุระรู้สึกหลงใหลในความอลังการของอาณาจักรไอทีครบวงจรแห่งนี้ตั้งแต่ตอนนั้นและเธอก็ใฝ่ฝันว่าซักวันหนึ่งเธอจะต้องมาทำงานที่เดียวกับบิดาให้ได้
วันนี้ความฝันของเธอเป็นจริงแล้ว...
แม้จะเพียงครึ่งเดียวก็เถอะ...
“น้องครับน้อง” เสียงเรียกเบาๆของพนักงานคนหนึ่งทำให้ซากุระตื่นจากภวังค์ ใบหน้าหวานหันไปตามเสียงเรียกแล้วเธอก็พบกับชายหนุ่มรุ่นพี่กำลังมองมาทางเธอด้วยสีหน้าลำบากใจ
“ได้เวลาแล้วเหรอคะ” ซากุระถาม หญิงสาวลุกขึ้นเตรียมจะก้าวออกจากห้องพักไปแต่ก็ถูกคนเรียกขัดไว้เสียก่อน
“ยังหรอก อีกห้านาทีน่ะ” ชายหนุ่มว่าก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอ “มีคนฝากนี่มาให้”
ชายหนุ่มรุ่นพี่พูดก่อนจะยื่นจดหมายฉบับเล็กพร้อมกับซองขาวที่ค่อนข้างหนักมาให้เธอ ซากุระรับมาอย่างงงๆก่อนจะเปิดดูสิ่งที่อยู่ในซอง แล้วดวงตาสีมรกตก็ต้องเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อพบธนบัตรใบละพันหลายสิบใบบรรจุอยู่ในนั้น! หญิงสาวรีบคลี่จดหมายฉบับเล็กนั้นอ่าน ดวงตาคู่สวยค่อยๆไล่อ่านเนื้อหาตั้งแต่บรรทัดแรกจนจบบรรทัดสุดท้าย มือเล็กสั่นเทาไปด้วยความโกรธหลังจากที่อ่านจบ...
เนื้อความในจดหมาย...
บอกให้เธอไปมีสัมพันธ์ด้วยโดยแลกกับค่าจ้างสามหมื่น!
“!!!”
ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองผู้ส่งสาสน์ เธอพบเพียงสีหน้าลำบากใจของเขา
“มันอะไรกันคะพี่...” ซากุระพูดเสียงเบาหวิว
“ลูกค้าคนนึงฝากมาให้... เค้าบอกว่าพอโชว์เสร็จจะรออยู่ที่หน้าผับ” ชายหนุ่มตอบเสียงอ่อย
เมื่อได้ฟังดังนั้นหญิงสาวก็ยื่นทั้งเงินและจดหมายคืนให้ชายหนุ่มโดยไม่ต้องหยุดคิดให้มากแต่อีกฝ่ายกลับไม่รับและสั่นหัวปฏิเสธ
“พี่เอาไปคืนให้ไม่ได้หรอก! ลูกค้าคนนี้เค้าเป็นคนมีอิทธิพล” เขาพูดเสียงสั่นๆ ใบหน้าที่ขาวซีดของเจ้าตัวแสดงออกให้เห็นถึงความหวาดกลัวอย่างชัดเจน
“งั้นเดี๋ยวหนูเอาไปคืนเอง เค้าอยู่ที่ไหนคะ” เธอถาม ดวงตาสีมรกตฉายแววโกรธเกรี้ยว มือเล็กขยี้จดหมายจนมันยับยู่ยี่กลายเป็นเพียงก้อนกระดาษกลมๆ
“เขาเป็นแขกวีไอพีตอนนี้น่าจะนั่งอยู่โซนนั้น แต่น้องไปตามคงจะไม่ทันหรอก อีกเดี๋ยวก็ต้องขึ้นโชว์แล้ว”
“เค้า...หน้าตาเป็นยังไงคะ”
“อ่า...น้องน่าจะเคยเห็นตามหนังสือพิมพ์ ตระกูลของเขาเป็นเจ้าของธนาคาร...”
“ซากุระ! ถึงคิวเธอแล้ว!” เสียงของชายหนุ่มถูกขัดขึ้นโดยพนักงานคนหนึ่งที่เปิดประตูเข้ามาเรียกซากุระ หญิงสาวเก็บทั้งเงินทั้งจดหมายใส่กระเป๋าแล้วเก็บไว้ในล็อคเกอร์ จากนั้นใบหน้าหวานหันมาส่งยิ้มบางๆให้พนักงานหนุ่มรุ่นพี่ที่ยืนหน้าซีด
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับพี่ พี่ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ” เธอว่าก่อนจะตบๆเข้าที่บ่าของอีกฝ่ายอย่างให้กำลังใจแล้วเดินออกไป ชายหนุ่มได้แต่มองตามสาวสวยไปจนลับตาโดยที่หัวใจยังเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ
เธอยิ้มให้เขา...
เพราะมัวแต่ดีใจที่ดาวเด่นของผับยิ้มให้ ทำให้ชายหนุ่มไม่ได้นึกเอะใจเลยแม้แต่น้อยว่าข้อความที่ตนสื่อสารนั้นยังไม่ครบ... เขาไม่รู้เลยว่าความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยของเขา จะทำให้คนๆหนึ่งได้พานพบกับชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งนัก!
มาวันละนิดจิตแจ่มใส มันย๊าวยาวนะตอนนี้ T^T แบบนี้มันน่าจับซอยๆ แต่ไรท์ขี้เกียจคิดชื่อตอนไง! ฮ่าๆๆ พรุ่งนี้น่าจะมากันครบแล้ว เตรียมพบกับความมันส์ได้เลยพะย่ะค่ะ แล้วคุณจะรู้ว่าอิเกะ แซ่บเว่อร์ >.<
.
ความคิดเห็น