คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 12 : ความโกรธ
บทที่ 12 ความโกรธ
ฉันทำถูกรึเปล่า?
คำถามเดิมๆยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของซากุระ นับตั้งแต่วันที่เธอเผาทำลายคัมภีร์ลับของซาสึเกะทิ้ง...นี่ก็ย่างเข้าสู่วันที่สาม แต่ว่า...เธอก็ยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้
ไม่อยากให้เขาต้องเสียใจ...
อยากจะสนับสนุนสิ่งที่เขาทำให้ถึงที่สุด...
แต่ถ้าสิ่งนั้นมันคือการทำลายหมู่บ้านที่เธอรัก...
เธอก็คงปล่อยให้เขาทำแบบนั้นไม่ได้...
“ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะ ซาสึเกะ...” ซากุระพึมพำ แม้ว่าจะดึกสงัดแล้วแต่เจ้าของเรือนผมสีดอกซากุระก็ยังไม่นอน... เธอนอนไม่หลับ...ข่มตาไม่ลง... แค่นึกถึงใบหน้าที่ผิดหวังของซาสึเกะ น้ำตาก็ไหลออกมาราวกับรับรู้ถึงความเจ็บปวดของเธอ...
ในขณะที่ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความคิดที่แสนเศร้าหมอง ร่างบางก็ได้กลิ่นกายที่คุ้นจมูก แต่ก่อนที่เธอจะทันหันกลับไปดูต้นตอของกลิ่นอันน่าหลงใหลนี้ เจ้าของกลิ่นก็ถือวิสาสะกอดหมับเข้าที่เอวของเธอเสียก่อน
“คิดถึงฉันมั้ย?” น้ำเสียงทุ้มลึกที่น่ากลัวและเยียบเย็นยามโกรธ แต่แสนอ่อนโยนและชวนโหยหายามใจดี ทำให้ซากุระหัวใจเต้นแรง เลือดในกายสูบฉีดอย่างแรงและแทบจะระเบิดออกมาเมื่อเขาใช้ใบหน้าได้รูปนั่นซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอของเธอ
“หอมเหมือนเดิม…” เขากระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ ร่างบางในอ้อมแขนดิ้นขลุกขลัก แต่มีหรือที่เขาจะยอมปล่อย
แค่ไม่กี่วันที่ไม่ได้เห็นหน้า...
ก็ทำเขาแทบบ้าเพราะทนคิดถึงไม่ไหว...
เธอเสกมนต์อะไรใส่ฉันกันแน่...ซากุระ...
“ซะ...ซาสึเกะคุง! เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่!” เมื่อเห็นว่าดื้อแพ่งดิ้นไปก็ไม่ได้ผล ซากุระจึงยอมปล่อยให้เขาโอบกอดเธอไว้อย่างนั้น มือเล็กลูบไล้ที่ท่อนแขนแข็งแกร่งเบาๆอย่างคิดถึง
“เมื่อกี้...” เขาตอบ ก่อนจะนิ่วหน้า “ทำไมถึงยังไม่นอน?”
“เอ่อ...” ซากุระอึกอัก จะบอกเขาได้อย่างไรว่าเธอนอนไม่หลับเพราะคิดมากเรื่องไปเผาของสำคัญของเขาทิ้ง
“รอฉันอยู่เหรอ?”
แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะตีความอาการของเธอผิดไปเสียไกล แถมยังเข้าข้างตัวเองอีกแน่ะ
“ปละ...เปล่า”
“โกหก” เขาพูด น้ำเสียงดูดุ
“ฉันไม่ได้รอนะ!”
“ฉันไม่เชื่อ บอกความจริงมา” คนตัวสูงคาดคั้น ใบหน้าเรียวได้รูปเริ่มซุกซนอีกครั้ง มันค่อยๆซุกไซร้ซอกคอขาวราวกับต้องการจะสำรวจทุกหนทุกแห่ง จมูกโด่งสูงสูดกลิ่นตรงโน้นทีตรงนี้ทีอย่างไม่รู้จักพอ จนเจ้าของร่างเล็กขนลุกซู่ ใบหน้าขึ้นสีเรื่อ
“นี่ตกลงเธอจะให้ฉันตอบว่ากำลังรอเธออยู่ใช่มั้ย-_-”
“ใช่...” เขายอมรับหน้าตาย ก่อนจะหัวเราะน้อยๆแล้วปล่อยให้เธอเป็นอิสระเมื่อสำรวจเธอจนพอใจแล้ว
ซากุระที่ถูกปล่อยเป็นอิสระรีบหันหน้ามาเผชิญหน้ากับร่างสูงทันที ใบหน้าขาวเนียนของเขามีรอยคล้ำแดดอยู่เล็กน้อย มันดูไม่น่าเกลียดแต่ทว่ากลับช่วยเพิ่มรัศมีความความแข็งแกร่งดุจชายชาตรีให้ร่างสูง ผิวของเขาดูหยาบกร้านลงเล็กน้อยแต่อีกไม่นานก็คงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม รวมถึงรอยคล้ำจากแดดนั่นด้วย
“เธอดูผอมลงรึเปล่า? กินข้าวไม่ครบทุกมื้อเหรอ” ร่างบางถามเสียงเป็นห่วง หลังจากที่เธอสำรวจร่างสูงผ่านทางสายตา
“ฉันต้องเดินทางตลอด ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องกินหรอก” ซาสึเกะตอบเนือยๆ แต่แล้วก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ดูร้อนรนของอีกฝ่าย
“ไม่ได้นะซาสึเกะคุง! เดี๋ยวก็ป่วยหรอก...”
“เป็นห่วงฉันเหรอ?”
“ก็แหงสิยะ!” เธอว่าก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “ ไปอาบน้ำเลย ตัวเหม็นๆแบบนี้ให้ขึ้นไปนอนบนเตียงไม่ได้หรอกนะ”
“ตกลงว่าวันนี้เธอจะยอม...อืม...ยอมฉันแล้วใช่มั้ย” เขาถามเสียงเจ้าเล่ห์ ดวงตาสีรัตติกาลดูซุกซนอย่างผิดปกติ
“ไม่ใช่ย่ะ! ไม่ต้องมาคิดทะลึ่งเลยนะซาสึเกะ รีบๆไปอาบน้ำแล้วนอนได้แล้ว” เธอโวยวาย ใบหน้าหวานขึ้นสีเรื่อเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ “ตัวเธอดูอุ่นๆเหมือนจะมีไข้ เดี๋ยวฉันจะหายาให้กินก่อนนอน”
“ซากุระ...” เขาเรียกเธอเบาๆก่อนจะคว้าเอวบางมากอดอีกครั้ง ซากุระปลิวไปตามแรงดึง ดวงตาสีมรกตประสานกับดวงตาสีรัตติกาลที่กำลังสั่นระริก
“ถ้าฉัน...ทำให้เธอต้องเสียใจอีกครั้ง เธอจะให้อภัยฉันมั้ย?”
“ฉันไม่โกรธเธออยู่แล้ว...” เธอพูดปลอบประโลม มือเล็กโอบที่หลังของร่างสูงแล้วลูบเบาๆ
“...”
“ถ้าวันไหนที่ฉันคิดจะโกรธแค้นเธอ...ฉันขอยอมตายดีกว่า” ซากุระพูดน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนที่เธอจะซุกใบหน้าที่อกกว้างแล้วถามคำถามที่เธอค้างคาใจมาตลอด “และถ้าฉันทำให้เธอเสียใจบ้างล่ะซาสึเกะ เธอจะ...โกรธฉันบ้างมั้ย”
“ไม่รู้สิ...” ซาสึเกะตอบเสียงเรียบ และก็เพราะคำพูดนั้น ทำให้ร่างเล็กในอ้อมกอดถึงกับหมดเรี่ยวแรง
“ฉันรับปากเธอไม่ได้... ว่าฉันจะโกรธเธอรึเปล่า”
“...”
“แต่รู้ไว้...ว่าฉันเองก็คงทรมานไม่แพ้เธอหรอก"
.
.
.
“เน่ๆๆ~ ฉันเอามาเก็บไว้ที่ห้องของนายแล้วจริงๆนะ สาบานได้~” เสียงของซุยเงสึที่กำลังโอดครวญทำให้ร่างบางที่กำลังจดจ่ออยู่ที่การถักผ้าพันคอเงยหน้าขึ้นมามอง ร่างสูงของซาสึเกะก้าวพ้นประตูมาก่อนที่ร่างที่ดูปวกเปียกของซุยเงสึจะเดินตามหลังมา ดวงตาสีอะเมทิสต์ดูร้อนรนอย่างผิดปกติ
“แล้วมันหายไปไหน!” ซาสึเกะตะคอกอย่างแรง จนซุยเงสึถึงกับเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นน้ำโดยไม่รู้ตัวเพราะความกลัว
“ฉะ...ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ~ นายหาดูดีแล้วเหรอ”
“ดีแล้ว!”
ซุยเงสึในตอนนี้อยู่ในอาการขวัญผวา ริมฝีปากสั่นระริกอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่หน เขาก็ขอลงความเห็นว่าซาสึเกะเวลาโกรธนี่แหละ...ปีศาจตัวจริง!
“มะ...มีอะไรเหรอซาสึเกะ” ซากุระที่ทิ้งงานฝีมือที่กำลังทำอยู่เดินเข้ามาถาม วงหน้าหวานเริ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ เกรงว่าสิ่งที่ทำให้ร่างสูงกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้จะเป็นสิ่งเดียวกับที่เธอทำไปเมื่อหลายวันก่อน
“ไม่มีอะไร ไม่เกี่ยวกับเธอ...” เขาว่า น้ำเสียงดูอ่อนลง
“เธอพอจะเห็นคัมภีร์ลับเล่มสีน้ำตาลบ้างรึเปล่าสาวน้อย” ซุยเงสึที่อยู่ในระยะไกลตะโกนมาถาม ทำให้ซากุระที่ยืนเหงื่อตกอยู่หน้าซีดลงกว่าเดิมเมื่อเรื่องที่เธอสังหรณ์นั้นเป็นความจริง
เขากำลังตามหาคัมภีร์นั่น!
“ไอ้นั่นน่ะสำคัญกับชีวิตของฉันมากเลยนะ~” เจ้าของเรือนผมสีเงินพูดย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเกือบจะร้องไห้ ขาข้างหนึ่งของเขาก้าวพ้นเขตประตูไปแล้ว รอซาสึเกะเผลอเมื่อไหร่จะส่งอีกข้างก้าวตามไปแน่ๆ
“ฉัน... คือฉัน...” ซากุระอึกอัก ดวงตาสีมรกตหลุบต่ำลงไม่กล้าเผชิญหน้ากับร่างสูงที่กำลังยืนกอดอกมองเจ้าคนเตรียมชิ่งอยู่ แต่คนเตรียมจะหนีกลับรับรู้ถึงความผิดปกติของคนตัวเล็กก่อน ใบหน้าที่ประกอบไปด้วยน้ำเครียดเขม็งขึ้นทันที
“เอ้อ~ ฉัน...ฉันอาจจะจำผิด... ฉันอาจจะลืมเอามาเก็บไว้ก็ได้ มัน...น่าจะอยู่ในห้องของฉัน...” ซุยเงสึคิดคำพูดต่อไปไม่ออกเมื่อดวงตาของซาสึเกะที่จ้องมองเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ฉันทำลายมันทิ้งไปแล้ว!” ซากุระโพล่งขึ้นอย่างไม่มีทางเลือก เมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของเจ้าของดวงตาสีอะเมทิสต์ ถึงอย่างไรเสียเธอก็เป็นผู้ก่อปัญหาขึ้น จะให้คนไม่รู้เรื่องรู้ราวมารับผิดชอบได้อย่างไรกัน
“!!!”
และทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ดวงตาสีรัตติกาลที่กำลังจะเปลี่ยนรูปไปก็กลับมาเป็นสีนิลดำสนิทเหมือนเดิม ร่างสูงหันขวับมองมาที่เธออย่างไม่เชื่อหูตัวเอง มือแกร่งทั้งสองข้างที่กอดอกอยู่ตกลู่ลงมาเหมือนหมดแรง
“เธอ...ว่าอะไรนะ...” เขาถามย้ำ ก่อนที่มือหนาจะบีบเข้าที่แขนเล็กๆของอีกฝ่าย
“ฉัน...”
“สาวน้อย!” ซุยเงสึที่กำลังมองดูเหตุการณ์อยู่เรียกชื่อเธอหวังจะเตือนไม่ให้หลุดปากพูดอะไรออกไป หากแต่ร่างกายของเขาก็ถูกหยุดไว้ด้วยอำนาจสายตาที่ไม่ธรรมดาของซาสึเกะ
“ออกไป!!!” เขาสั่งเสียงเข้ม
“นี่~...”
“อย่าเข้ามาสอด! ฉันบอกให้ออกไป!!!” สิ้นเสียงคำสั่ง ร่างน้ำของซุยเงสึก็กลับแข็งทื่อเหมือนถูกแช่แข็งด้วยความเย็นที่มองไม่เห็น ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไปอย่างเหม่อลอย ซากุระมองภาพนั้นอย่างตกใจ ซาสึเกะในตอนนี้มีพลังแม้กระทั่งสะกดจิตใจคนให้ทำอย่างที่ตัวเองต้องการ!
“ตอบฉันมาซากุระ! เธอทำอะไรกับคัมภีร์นั่น!” เขาตะคอกถามเมื่อเหลือกันอยู่แค่สองคน ท่อนแขนแข็งแกร่งออกแรงบีบต้นแขนเธอจนมันปวดระบมไปหมด ซากุระตัวสั่นระริก ก่อนที่ริมฝีปากบางจะเอ่ยตอบเสียงแผ่ว
“ฉัน...ฉันทำลายมันไปแล้ว...”
“เธอ...ทำลายมันไปแล้วงั้นเหรอ...”
“ซาสึเกะ...” เธอเรียกชื่อเขาเสียงแผ่วเบา แต่ทว่าความโกรธของเขาทำให้เขาไม่ฟังอะไรอีกแล้ว
“ฉันถามว่าเธอทำลายมันไปแล้วใช่มั้ย!!!”
“ซาสึเกะ ฉะ...ฉัน ฉันขอโทษ”
“ทำไมล่ะ ซากุระ! ทำไมเธอต้องมายุ่งกับการแก้แค้นของฉันด้วย!” เขาตะโกนใส่หน้าเธออย่างเดือดดาลพร้อมกับเขย่าตัวเธออย่างแรงด้วยความโกรธที่มีมากเหนือสิ่งอื่นใด ร่างบางทำได้เพียงแต่รู้สึกผิดอยู่ในใจที่ต้องทำร้ายความรู้สึกของเขา แต่ทว่าในฐานะที่เธอเป็นหนึ่งในนินจาของหมู่บ้าน... เธอมีหน้าที่ต้องทำ...
“ก็ฉันมาเพื่อหยุดเธอซาสึเกะ... ฉันปล่อยให้เธอทำร้ายคนในหมู่บ้านไม่ได้ ฉันปล่อยให้เธอไปปะทะกับนารูโตะไม่ได้!” เธอพูดใส่หน้าเขา และก็เพราะประโยคนั้น ทำให้ร่างสูงที่กำลังเดือดดาลหยุดชะงักไปชั่วครู่ ก่อนที่ดวงตาสีรัตติกาลจะฉายแววเจ็บปวดอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
“อ้อ...เธออยู่กับฉันก็แค่เพื่อหยุดฉัน...” เขาพูดเบาๆ น้ำเสียงนึกสมเพชตัวเอง
“ไม่...ไม่ใช่...” ซากุระสั่นหน้าปฏิเสธเมื่อเขาเข้าใจผิดไปไกล
เธอก็แค่...
ไม่อยากให้เขาตาย...
“จุดประสงค์ของเธอมันก็แค่นั้นใช่มั้ย...”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะ คือว่าฉันแค่ไม่อยาก...”
“สุดท้ายเธอมันก็ดีแต่ปาก... เป็นไงล่ะ ทำลายแผนของฉันได้แล้ว ปกป้องนารูโตะได้แล้วนี่ ดีใจมั้ย?” เขาถามน้ำเสียงประชดประชัน ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาใกล้จนเธอรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา
“...”
“คงคิดถึงมันมากใช่มั้ย? เป็นห่วงมันมากใช่มั้ย? ใกล้จะขาดใจรึยังที่ไม่ได้เจอหน้ามัน”
“ฟังฉันก่อนสิซาสึเกะ!” ซากุระโพล่งขึ้นหวังจะให้เขาหยุดฟังเหตุผลของเธอ แต่ทว่าผลตอบรับกลับกลายเป็นเสียงตวาดของอีกฝ่าย
“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน!!! เหอะ! คงจะรักมันมากสินะ ทนเห็นมันปวดใจเรื่องฉันไม่ได้ก็เลยถ่อมาหาฉันถึงที่นี่...”
“...”
“แต่ทำไงดีล่ะซากุระ? ตัวเธอเป็นของฉันแล้ว ผู้หญิงมีตำหนิแบบนี้เจ้านั่นจะรับได้เหรอ” น้ำเสียงดูถูกกับแววตาที่เหยียดหยามของเขาทำให้เธอแทบจะร้องไห้ แต่ก้อนน้ำตาเหล่านั้นกลับถูกกลืนหายไปเมื่อเธอนึกถึงสถานการณ์ตรงหน้า
มันไม่ใช่เวลาที่เธอจะมามัวนั่งร้องไห้...
เธอต้องเกลี้ยกล่อมเขาถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่ความหวังลมๆแล้งก็ตาม...
“ฉันกับนารูโตะ...เราเป็นแค่เพื่อนกัน...” เธอพูดเสียงแผ่ว สะกดกลั้นน้ำตาทุกหยาดหยดไม่ให้ไหลออกมา แต่ร่างสูงที่กำลังจ้องมองเธออยู่ ตีความหมายว่าประโยคนั้นที่เธอพูดมันชวนฝืนใจเสียจนเธอต้องกลั้นใจพูดมันออกมา และเพียงแค่นั้น เส้นความอดทนของเขาก็ขาดผึงลง
“ฉันไม่สนว่าเธอกับมันจะเป็นอะไรกัน! แต่ตอนนี้เธอเป็นของฉัน!”เขาพูดก่อนจะเหวี่ยงร่างบางไปที่เตียงอย่างแรง
“และถ้าเผื่อว่าเธอลืม...เดี๋ยวฉันจะทำให้จำได้เอง...ว่าร่างกายเธอเป็นของใคร!”
โอ้ววว หนุกุจะโดนอะไรอีกเนี่ย T^T หลังจากหายหน้าหายตาไปกลับมาเซอร์ไพรส์ด้วยฉาก NC แอร๊ยยย>.< แต่ตอนนี้NC ยังพิมพ์ไม่เสร็จนะคะ ถ้าเสร็จแล้วจะไปตั้งตอนย่อยให้ อิเกะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนหน้ามืดตามัว แต่ตอนนี้เห็นใจเกะเหมือนกัน คงรู้สึกเหมือนถูกทรยศ แต่หนูกุของเราก็ทำไปอย่างมีเหตุผลน้า ฮรือออ T.T เป็นกำลังใจให้หนูกุรอดพ้นจากเงื้อมมือมาร(ท่าจะยาก-.-) ด้วยนะค้า จุ๊ฟฟฟฟ ปล. หลังๆมาตั้งชื่อตอนได้...เอิ่ม...มากอ่ะ ฮ่าๆๆ ขี้เกียจคิดชื่อจริงๆ
ความคิดเห็น